11
///////////////////////////////////////////////////////
@ โรงพยาบาล
หินนั่งมองกระปุกน้ำเกลือน้องที่หยดทีละนิดๆ จนถึงรุ่งเช้า ภาพในอดีต ยังตามมาหลอกหลอน ครั้งที่แล้ว มิวก็โดนกระทจะหน่วมมาครั้งนี้ก็โดนอีก หินได้แต่ภาวนาให้มิวปลอดภัย..หินกลัวเหลือเกินว่ามิวจะจากตนไปเสียแล้ว
“ มิวครับ.. พี่ขอโทษ ”หินกุมมือน้อยก่อนจะก้มหน้าซุกฝ่ามือน้อยๆนั้น อย่างเจ็บปวด เขารู้ว่ามิวเจ็บซึ่งเขาก็เจ็บไม่แพ้กัน..กลัวน้องจะไม่ตื่นมาพูดอีก..กลัวว่าน้องตื่นมาแล้วจะปวดบาดแผล ร้องโอดควรญ เขาคงเจ็บปวดแทนมากน่าดู
.......................................................................
..........................................
..................
“ อ๊ะ..นี่เงินค่าจ้างของนาย ”เบนยื่นเช็คเงินสดจำนวนนึงให้อาร์ตี้ ที่ทำผลงานออกมาได้พอใจ
“ เอ่อ..คือ ผม ”อาร์ตี้เลิกลั่ก ละอายเกินกว่าจะรับเงินนั้น
“ น้อยไปเหรอ... เดี่ยวฉันเพิ่มให้เอาไหม..แล้วตำแหน่งผู้จัดการฝ่าย ไปถึง กทม.เมื่อไหร่ ฉันจะเตรียมเก้าอี้ให้นายเลยล่ะ ”
“ผมไม่ต้องการเงินคุณเบนครับ ”อาร์ตี้ตัดสินใจพูดออกไป
“ อะไรนะ ”เบนอึ้ง นึกไม่ถึงว่าอาร์ตี้จะเป็นถึงเพียงนี้
“ ผม เอ่อ..มาคิดได้แล้วว่ามันผิด..กับสิ่งที่ทำลงไปกับดิน ”
“ อย่าบ้าหน่อยนักเลย..คนชั่วๆอย่างนั้นก็ต้องโดนอย่างนี้แหละ..อ๊ะ เอาไป ฉันจะไปเยี่ยมมิวที่ รพ. อีก..ไม่มีเวลามาต่อปากกะนายหรอกนะ ”
“ มิว เป็นอะไรเหรอครับ ”อารืตี้ถามอย่างแปลกใจ แน่นอนสิเขายังไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับมิว
“ ไม่มีไร หรอก..แค่ โดน นังอ่อนหลอก ออกมาจากห้องหอ เพื่อไปฆ่าน่ะสิ..สงสัยโรคประสาทจะกำเริบ นังป้านี้มันงูพิษชัดๆ ”
“ อะไรนะ!!! ”
“ อื้ม..ดีนะที่ พี่หินไปช่วยทัน..แต่เอาเป็นว่านายทำผลงานเป็นที่น่าพอใจมากที่เฉดหัว ไอ้ดินออกไปจากชีวิตเพื่อนฉันได้.. ”
“ เอ่อ..ครับ ”อาร์ตี้ก้มหน้าทันที
“ อ้อ..แต่ฉันชอบจดหมายว่ะ..ไปบังคับมันยังไงถึงได้เขียน ภาษา โวหารอะไรขนาดนี้ ”เบนพูดออกมาอย่างพอใจ
“ ดินเขาเขียนเอง..เขียนตั้งนานแล้ว...เพราะเขาเตรียมไว้ให้พี่ชายอย่างที่ ดินพูดไว้จริงๆ ”
“ อ่อ..หรอ..อืม ”
“ งั้นผมขอไปเยี่ยมมิวด้วยได้ไหมครับ ”
“ ไม่ได้หรอก..นายจะไปไหนก็ไป..เดี่ยวถ้ามิวฟื้นจะบอกอีกที่นะ ”
“ เอ่อ..ครับ...แต่.. ”
“ ฉันบอกคำไหนก็คำนั้นซี เพราะถึงคุณไปมิวก็ไม่ฟื้นหรอก ”เบนตัดบทไม่ยอให้อาร์ตี้ไปเยี่ยมมิวเพราะกลัวว่าหินจะออกอาการหึงหวง
“ ครับ.. ” อาร์ตี้นิ่งไปนิดนึงก่อนจะเอ่ยบางสิ่งบางอย่างออกไป “ เรื่องคุณดิน น่ะครับ ”
“ ทำไมเหรอ.. ”
“ ถ้าจะเป็นอะไรไหม ถ้าผมจะขอย้ายงานไปประจำที่ต่างประเทศ ”
“ ทำไม ”
“ ผมอยากปรับความเข้าใจกับดินน่ะครับ ”
“ นี่คุณอย่าบอกนะว่าคุณชอบ..ไอ้เศษดินนั้น ”
“ ครับ ”
“ อื้ม ก็ดีซี มันจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับเพื่อนฉัน งั้น ฉันจะบอก ป๊า ให้แล้วกันนะ..แต่เตรียมเก็บข้าวของไว้เสียเลย ”
“ ขอบคุณมากๆนะครับ คุณเบน ”
...............................................................
......................................
.....................
@ โรงพยาบาล
เช้า
หินเผลอฟุบหลับไปตอนไหนไม่ทราบ สัญญาณชีพอะไรบางอย่างกำลังตื่นขึ้นทำให้หินรู้สึกตัว
“ โอ โอะ.. ” มิวสะอึกน้ำลายก่อนจะลืมตาขึ้น อย่างยากลำบาก
“ ม...มิว ”หินสะดุ้งตัวเผลอกำมือ มิวจนแน่นอย่างดีใจ
“ อ...โอ้ยยย.. ”
“ ขอโทษ...ขอโทษครับ เป็นอะไรมากไหมครับ ”
“ โอ้ย..ปวด...ปวด.. ”มิวครางออกมาอย่างไม่ได้สติ
“ แผลคงอักเสบ ”หิน มองแผลไปมาด้วยแววตาที่สงสารเวทนา
“ อืม....โอยยย ”
“ มิว..ครับ.. ”
“ อืม.. ”มิวค่อยๆลืมตาขึ้นเบาๆ
“ หิวไหม..ทานไรไหมครับ ”
“ ไม่หิว ครับ แต่ปวดแผล ”มิวตอบไปด้วยแววตาเจ็บปวด เป็นอีกครังที่เขาต้องเจ็บตัวครั้งหนักอย่างนี้
“ โถ่ มิวทูนหัวของพี่ ”หินลูบไรผมบางของมิวอย่างสงสารและเห็นใจ แววตาน้องที่มองมานั้น ช่างเจ็บปวดทุกข์ทรมานเหลือเกิน เขามองมือน้อยที่บอบบางนั้น เปรอะไปด้วยบาดแผลอย่างเวทนา กรรมอันใดหนอทำให้น้องต้องพบเจอถึงเพียงนี้
“ มิว..ถ้าพี่เจ็บได้พี่ยอมเจ็บแทนมิวครับ ”
“ ปวด...ปวดไปหมดทั้งตัว ”คำพูดนั้น ทำเอาหินน้ำตาคลอ เขาไม่อยากเห็นน้องเจ็บโดยที่เขาไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เลย หินเบือนหน้าหนีไปอีกทาง เพื่อให้น้ำตาที่มันเอ่อร้น ไหลย้อนกลับเข้าไป
“ ฮือ ๆ..เจ็บ ”
“ อดทนไว้นะ คนดีของพี่.. ”
“ ครับ... ” หิน ทนเห็นภาพนั้นไม่ไหวจริง เขาเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ใช่สิ ยังมีความจริงอีกอย่างที่ยังไม่ได้บอกน้อง..
“ ทานไรรองท้องหน่อยไหม ”หินเห็นมิวไม่ได้ทานอะไรมาหลายวันแล้ว กลัวว่าน้องจะหิวจนตาลาย
“ ไม่ครับ พี่หิน เอ่อ ถั่วพูละ ”มิวตัดสินใจถามตามสิ่งที่ตนพูดออกไป
“เอ่อ.. ”
“ ถั่วพูละฮ่ะ ”
“ พี่ว่า พี่ไปหาอะไรรองท้องไห้เราดีกว่า ”หินตัดบทพูดไปอีกทางสร้าความงุนงงให้มิวเป็นอย่างมาก
“เอ่อ พี่หิน...ครับ ”
“ เอ่อ ครับปวดแผลหรอครับ ”
“ ถั่วพูไปไหน...ถั่วพูปลอดภัยใช่ไหม ”
“ เอ่อ.. ”
“ ทำไม ไม่ตอยผมละครับ แล้วเอ่อ ขาผม..ทำไมมันขยับไม่ได้ฮะ ”มิวรับรู้ถึงอาการผิดปกติของตนเสียแล้ว เขาดิ้นดุ๊กดิ๊กไปมาอย่างยากลำบาก
“ เอ่อ..ทำใจดีๆไว้นะ มิว ”
“ พี่หิน ขาผม.. ”มิวมองใบหน้าคร้ามคมของบุคคลเยื้องหน้าด้วยแววตาสั่นระริกหวาดกลัว
“ ถั่วพู ทนพิษบาดแผลไม่ไหว เสียชีวิตตั้งแต่ก่อนมาถึงโรงพยาบาล..ส่วนขามิว เพราะสารพิษที่กินเข้าไปทำให้....เอ่อ...แต่หมอยืนยันนะว่ารักษาได้ แต่ต้องใช่เวลาหน่อย แต่พี่ไม่มีทางทิ้งมิวภรรยาของพี่หรอกนะ ”
“ ฮือๆ ๆ ๆ ถั่วพู ความผิดเรา เราผิดเอง ฮือๆ ”มิวร้องไห้ ออกมาอย่างเสียใจที่ช่วยชีวิตถั่วพูไม่ได้
“ มิว อย่าร้องไห้นะ..อย่างน้อยต่อไปนี้มิวก็มีพี่ พี่จะอยู่ดูแลมิวแทนเอง..ตามที่นายพูฝากเราไว้ให้พี่ ”
“ ฮือๆๆๆ”มิวไม่รับรู้อะไร เขาก้มหน้าร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ
หลายวันต่อมา
อาการมิวเริ่มดีขึ้น จากการทำกายภาพบำบัด โดยมีหิน ปรณนิบัติรับใช้มิวอย่างเต็มใจ เพื่อตอบแทนที่รั้งนึงมิวก็เคยดูแลรักษา ให้กำลังใจเขาจนหายเป็นปกติ บรรดา ญาติพี่น้องเพื่อนฝูง มาเยี่ยมมิวไม่ขาดสาย คนแล้วคนเหล่า แต่ทุกทีที่มิวกวาดตามองไปมักเจอหินที่ยืนมองมาด้วยความห่วงใย
“ แม่ พ่อ ยาย พี่มา ”
“ มิว ใจเย็นๆลูก..แม่เชื่อว่ามิวต้องหายแน่นอน ”
“ พี่ซื้อของโปรดมาให้ด้วยน๊ะ..หินดูแลมิวดีปะ.. ”มาลินีเอ่ยเสียงหวานเพื่อทำลาบบรรยากาศดราม่านั้นออกไป
“ ดีครับ.. แล้วมิวจะออกจาก รพ.ได้เมื่อไหร่ละ ”
“ เดี่ยว ไม่เกินสัปดาห์นี้หรอก ไปพักฟื้นหัดเดินที่บ้านเรานะลูก ”อดีตรัฐมนตรีศรันยู เอ่ยกับลูกชายคนเล็กด้วยน้ำเสียงห่วงใย
“ ครับพ่อ.. ”
เย็น
หินขอตัวไปอาบน้ำจัดการธุระบางอย่าง จึงได้กลับพร้อมครอบครัวมิวที่เพิ่มาเยี่ยม จึงทำให้มิวพอมีเวลาเป็นส่วนตัวบ้างนึกอะไรเรื่อยเปื่อย จนกระทั่ง เขานึกถึง เรื่องของป้าอ่ อน ...จริงซี เขาลืมถามว่าป้าอ่อนเป้นตายร้ายดีอย่างไรเขาลืมเสียสนิท
ขณะที่มิวกำลังเผลอหลับไปก่อนจะสะดุ้งตัวตื่นตอนที่พยาบาลเข้ามาวัดความดัน
“ คุณพยาบาลสุนันท์ค่ะ..เชิญห้องข้างด้วยนะค่ะ ”มีพยาบาลสาวคนนึงเดินเข้ามานห้องผู้ป่วยของมิวก่อนจะเอ่ยอะไรบางอย่างกับพยาบาลอาวุโสนั้น
“ มีอะไรหรือเปล่า ”หล่อนถามขึ้นด้วยความประหลาดใจ
“ พอดีคนไข้ ที่เคสฟ้าผ่าทั้งตัวเกิดอะการช๊อคนะค่ะ ”มิวได้ยิน ถึงกลับหน้าถอดสี อึ้ง น่ากลัวสยดสยองขนพองไปทั้งตัว
“ ค่ะ ประเดี่ยวดิฉันจะตามไป ”หล่อนยิ้มให้พยาบาลรุ่นน้องก่อนจะหันมาทำหน้าที่ตัวเองต่อ
“ มีอะไรหรือครับ ”มิวรู้สึก ไม่ชอบมาพากล จึงเอ่ยถามออกไป
“ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ห้องข้างๆน้องสงสัยอาการจะกำเริบ เข้ารักษาพร้อมน้องเลยนะคะเนี่ย ”
“ อะไรนะ !!!”มิ วขนลุกซู่ เขานึกในใจว่าคงไม่ใช่....คน คนนั้นนะ...เหมือนมีอะไรมาจุกทีคอหัวสมองขาวโพลนหวังว่า คนไข้ที่นอนห้องข้างๆ คงไม่ใช่ป้าอ่อนนะ
ติดตามตอนต่อไปคร๊าฟฟ
อ่านแล้วเม้นพูดคุยหน่อนะครัาฟ
ช่วงนี้เพิ่งเริ่มงานยุ่งมากเลยไม่ได้มาอัพ นิยายอะครัาฟ โทษทีฮะ
หัวข้อ: // แ ค้ น เ ส น่ ห า 2 //DramaSM [12/08/2556] รักเธอ..นิรันดร์.. จบแล้ว !! (อ่าน 160938 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก