แพทเริ่มเขียนนิยายทุกเรื่องจากการที่อ่านพล็อตนิยายชายหญิงมามาก แล้วชอบจินตนาการเอาเองว่านางเอกเหล่านั้นน่ะคือนายเอก ทั้งพล็อตดราม่าน้ำตาตก หรือคอเมดี้ตลกโปกฮา โรแมนซ์แรงๆหรือนิยายรักหวานๆ พล็อตทุกเรื่องของแพทจึงดูพื้นฐาน ธรรมดาหรือคลาสสิค เพียงแต่ปรับลูกชายลูกสาวให้เป็นลูกชายล้วนๆเท่านั้นเอง (อันที่จริงคือแต่งเอาไว้เพื่ออ่านสนองความต้องการของตัวเองเท่านั้นเองค่ะ ห้าาาาา) แล้วพอวันหนึ่งก็อยากลองเอาลงเว็บดู ทั้งๆที่ตอนนั้นก็ไม่คิดว่ามันจะจบเหมือนกันนะ ห้า
แพทไม่เคยขอคอมเม้นท์หรือขอไลค์ใดๆเลย ลงเว็บไปเพราะอยากลองแบ่งปันเรื่องที่เขียนให้กับคนอื่นได้อ่านดูบ้าง ซึ่งแน่นอนว่าแพทเองก็ไม่มั่นใจว่ามันจะสนุกหรือสมกับความคาดหวังของนักอ่านที่รักตั้งไว้หรอกค่ะ เพราะแพทเองก็ไม่ใช่นักเขียนอาชีพ เป็นแค่นักศึกษาที่เอาเวลาว่างหรือเวลาอู้มาใช้อย่างที่ใจชอบเท่านั้นเองค่ะ
เพราะฉะนั้นแพทในฐานะคนเขียนฝึกหัดที่มีใจรักคนหนึ่งจึงเข้าใจดีว่าคำติและคำชมในงานเขียนนั้นมีความสำคัญแค่ไหน เด็กจะดีได้ก็ต้องมีครูดี และครูของแพทก็คือคอมเมนท์ต่างๆทั้งติแล้วก็ชมนี่แหละค่ะ
ขอบคุณมากๆเลยค่ะสำหรับทุกๆความคิดเห็น แพทได้อ่านหมดนะ และขอน้อมรับทุกคำติชมมาใช้ปรับปรุงและแก้ไขต่อไปค่ะ (เรื่องคุณแม่ฯเจ้าหนูลินคงทำพิษน่ารักไว้เยอะ เรื่องนี้เลยโดนซะ ห้าาาา)
นิยายแพททุกเรื่องอยากให้อ่านกันไปเรื่อยๆแบบอย่าอินกับมันมากนักเลยจ่ะ มันก็แค่ตัวหนังสือเองนะคะที่รัก
(แม้ว่าแพทเองจะเคยอ่านนิยายแล้วร้องไห้ตามมาแล้วก็เถอะ) เรื่องนี้แพทเองก็ว่ามันยืดไปจริงๆนั่นแหละ ส่วนพี่ยะนี่ก็น่าหมั่นไส้ เป็นผู้ชายประเภทที่หาไม่ได้จากรอบตัวแพทเลย ห้าาา (เพราะรอบตัวแพทมันมีแต่ประเภทที่ปากสว่าง สถุล ถ่อย เถื่อน และหาความเป็นสุภาพบุรุษไม่ได้เอาเสียเลยค่ะ =_=) เรื่องไหนที่เปิดมาแล้วแพทก็จะลงต่อจนจบแม้ว่ามันอาจจะใช้เวลานานอยู่บ้าง แต่เค้าก็พยายามลงให้บ่อยที่สุดเท่าที่อุปกรณ์และเวลาจะเอื้ออำนวยแล้วนะ ส่วนสิทธิในการจะอ่านต่อหรือไม่นั้นเป็นของนักอ่านที่รักทุกคนค่ะ
แพทยินดีที่จะเคารพและเปิดกว้างต่อทุกๆความคิดเห็น ไม่มีอาการโกรธหรือเสียใจ มีแต่ความดีใจที่ได้รับฟีดแบ็คกลับมาให้แพทได้เอาไว้ใช้พัฒนาและปรับปรุงชิ้นงานของตัวเองอย่างอื่นด้วย
ขอบคุณมากค่ะ