ก่อนอื่นต้องขอแสดงความเสียใจกับน้องมิกด้วยนะคะ พายุฝน เมฆหมอก มักตามมาด้วยท้องฟ้าที่สดใสเสมอ

อ่านเรื่องนี้มานาน แต่ไม่รู้ว่าเคยเขียนคอมเม้นท์หรือเปล่า...ไม่ค่อยแน่ใจ
ถ้าเคยเขียนก็คงนานมากแล้ว แต่พอวันนี้ได้มาอ่านที่น้องโต๋เขียนแล้ว...
น้องโต๋เป็นคนที่เขียนได้ดีทีเดียว การบรรยาย การสื่อถึงอารมณ์แต่ละช่วงอารมณ์
ยิ่งพอได้อ่านตอนที่เกิดเรื่องราวความสุญเสีย การรอคอยที่เหมือนจะหมดหวัง การที่ได้เห็นภาพน้องมิกร้องไห้ ทำเอาเศร้าตามไปด้วย
เวลาที่น้องโต๋คอยอยู่ข้างๆ คอยกอดปลอบ ความรักของน้องโต๋มีให้คือการอยากจะช่วยแบ่งเบาความรู้สึกเจ็บปวดของน้องมิกไว้ให้ได้มากที่สุด...
....อ่านแล้วอดไม่ได้ที่ต้องเขียนคอมเม้นท์ เพราะโดนใจจริงๆ....ชอบวก๑เลยค่ะ