: หึง :“นั่งลูบหัวกันซะสนิทสนมเลยนะ”
“…”
“แถมยังยิ้มใส่ซะอบอุ่นเลย” คนตัวสูงพูดขึ้นอีก พร้อมๆกับปลดล็อกรถ วันนี้เขาพาไอ้ตัวแสบมากินข้าวในเมือง
“นั่นหลานรหัสขนมนะพี่ตะวัน”
“ก็มันหึงนี่!”
ขนมหัวเราะออกมาหน่อยๆ ทั้งๆที่ปากก็ยังโวยวายอย่างงู้นอย่างงี้ แต่มือเนี่ยกลับเอื้อมมาปลดสายเบลท์ให้เขาซะงั้น
..ยังใจดีเหมือนเดิม เวลาผ่านมาแบบไม่ช้าไม่เร็ว ตอนนี้ขนมอยู่ปี4แล้ว กลายเป็นพี่ใหญ่ของคณะไปแล้ว
เขาโตขึ้น เป็นผู้ใหญ่ขึ้น เป็นที่รักของเพื่อนและรุ่นน้องมากมาย
..แต่เขาก็ยังเป็นแค่ขนมขิงตัวเล็กๆของพี่ตะวันเหมือนเดิม
“กินเอ็มเคได้ไหม?”
“คนที่ทำพี่หึงมีสิทธิ์เรียกร้องด้วยเหรอ?”
“ง่า.. พี่ตะวันคิดมากไปนะ”
“มันไม่ใช่แค่นี้สักหน่อย เราน่ะใจดีเกินไป คนอื่นเขาจะคิดไปเองได้ง่ายๆนะ” ว่าแล้วก็ขยี้หัวด้วยความหมั่นไส้ อยากจะผลักอยู่หรอก แต่ก็กลัวน้องเจ็บ เลยไม่เคยทำสักที
“ขนมก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานละเหอะ”
“เราไม่ฟังที่พี่เตือนเลยนะเนี่ย” ตะวันทำเสียงดุ แต่มือดันโอบไหล่น้องเข้าหาตัวกันคนที่เดินผ่านไปแบบไม่ทันระวังจนแทบจะชนขนมอยู่แล้ว ปากก็บ่นงุบงิบอยู่คนเดียว
“ขิงไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย” นั่น เริ่มแทนตัวเองว่าขิงแล้ว
จะงอนเขาเรอะ!! “เราน่ะไม่ แต่คนอื่นล่ะ?”
“พี่ตะวันพูดไม่รู้เรื่อง..” ขนมขิงเบือนหน้าหนีคนข้างกาย ไม่ได้พูดอะไรต่อ
ให้ตาย ชวนทะเลาะอีกแล้วเหรอ
“จะกินไหมเอ็มเคน่ะ?”
คนตัวเล็กพยักหน้ารับสองที ไม่หือไม่อืออะไร ก่อนจะเดินตามคนรักไปเงียบๆ
“ที่พี่พูดมากเรื่องนี้เพราะพี่แค่กลัวมันจะซ้ำแบบเดิมนะขนม”
“…”
“พี่ไม่อยากให้เรามีปัญหา พี่ไม่แคร์หรอกว่าใครจะยังไง”
“…”
“แต่พี่ไม่อยากให้เราทะเลาะกันเรื่องแบบนี้แล้ว”
“พี่ตะวันก็ฟังมั่งสิว่าขนมไม่ได้คิดอะไร” ขนมแย้งขึ้นมา คิ้วขมวดกันแทบเป็นปม
“โอเค พี่เชื่อเรา แต่พี่ก็ไม่เชื่อคนอื่นอยู่ดี”
“…”
“ขอโทษนะครับที่ชวนทะเลาะ”
แค่สัมผัสเบาๆจากฝ่ามือของคนตรงหน้าที่ขยี้ลงมาบนกลุ่มผมเพื่อปลอบโยนก็ทำขนมหายโกรธทันที
แพ้ทางผู้ชายคนนี้ตลอดเลย..
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทุกๆครั้งที่ตะวันว่างตรงกับเวลาเลิกเรียนของเด็กน้อยของเขา
เขาก็จะขับรถมารับเด็กดื้อกลับบ้าน
วันนี้เขาเลิกงานช้ากว่าเวลาเลิกเรียนขนมนิดหน่อย เลยโทรบอกให้ขนมรอ
ก็ไม่ได้เอะใจเลยว่าการปล่อยให้เด็กดื้อของเขานั่งรออยู่หน้าคณะน่ะมันดึงดูดผู้คนขนาดไหน ขนมไม่ใช่เด็กผู้ชายที่หล่อ แต่เป็นเด็กผู้ชายผิวขาวสะอาด รูปร่างพอดิบพอดี แถมหน้าตายัง..ค่อนข้างน่ารัก ยิ่งบวกนิสัยขี้กวนตีน เอ่อ อัธยาศัยดี..ก็ได้ ของอีกฝ่ายเข้าไป
..ไม่แปลกเลยที่ขนมจะเป็นที่รักของทุกคน
จะมองหาขนมน่ะ มองหาตรงที่คนเยอะๆก็พอ!
ร่างสูงเดินตรงไปยังโต๊ะเป้าหมาย ก่อนจะเจอคนรักของเขานั่งหัวเราะเอิ๊กอ๊ากหักป้อกกี้เข้าปากอยู่หัวโต๊ะ เขายกมือทักทายเพื่อนๆของขนมที่คุ้นหน้าคุ้นตาก่อนจะแทรกตัวลงแทนที่น้ำผึ้งที่ลุกให้เขานั่งข้างๆไอ้ตัวแสบ
“อ้าว พี่ตะวัน”
“จะกลับหรือยัง?”
“อ่า..” ขนมหลุบตาลงพื้น
“หืม?”
“คือ..แบบว่า”
เมื่อเห็นว่าขนมไม่ตอบ ตะวันเลยหันไปเอาคำตอบจากเพื่อนในกลุ่ม
“วันนี้ขนมนัดใครไว้เหรอน้ำผึ้ง?”
“ขิงมันไม่ได้นัดหรอกพี่!” น้ำผึ้งตอบ ขนมได้แต่คิดในใจว่าผู้หญิงคนนี้ใจร้ายชะมัด เป็นเพื่อนสนิทเขาแท้ๆกลับไม่ช่วยกัน
น้ำผึ้งกับพี่ตะวันนี่สนิทกันมากกว่าเขาอีกมั้ง!
“ช่ายยยยย ย ขนมไม่ได้นัด” ขนมพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะหักป้อกกี้เข้าปากอีกแท่ง แต่ยังก้มหน้าหลบตาคนรักอยู่
พูดความจริงไม่ครบ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง..
“มีสาวมานัดมัน” “ใคร? แล้วนัดไปไหนครับ?” ตะวันก้มหน้ามาเอาคำตอบจากคนรัก แต่น้ำผึ้งก็ต้องตอบให้อยู่ดี
“หลานรหัสมันอ่ะพี่ตะวัน ละก็ดันไปตอบตกลงไง”
“ง่า.. ก็นั่นมันหลานรหัส”
“..ขนม”
ตะวันถอนหายใจ ยกมือรับไหว้เพื่อนๆขนมที่พากันถอยทัพกลับบ้าน รู้สึกปวดหัวขึ้นมาตงิดๆ
หาเรื่องตลอด ให้ตาย..
พึ่งจะเถียงกันไปเมื่อวานแท้ๆ
“นัดกันที่ไหนล่ะ?”
“..ห๊า”
“จะไปส่ง” “พี่ตะวัน........................”
“ไปสิ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตะวันไปส่งขนมจริงๆ แต่เขาก็ขอตัวกลับมาก่อน
จะว่าใจร้ายไร้สาระก็ช่าง
บางทีเขาก็เหนื่อย
ตะวันคว้าแว่นขึ้นมาสวม เปิดคอมแล้วเริ่มทำรูปที่ค้างไว้ทั้งๆที่จิตใจยังไม่สงบดี
อยากทำอะไรก็ทำเลยให้เต็มที่ บางทีเขาควรปล่อยให้เด็กคนนี้รู้จักแก้ปัญหาที่ตัวเองค่อยๆผูกมันเองดูบ้าง
..จะไม่ไปเจอหน้าสักอาทิตย์นึง
ขอเป็นผู้ใหญ่ใจร้ายหน่อยแล้วกัน++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขนมนอนกลิ้งอยู่บนเตียง
เช้าวันเสาร์..ที่เขาไม่มีเรียน
ไม่มีเงาของพี่ตะวันโผล่มา
ไม่มีข้อความ ไม่มีโทรศัพท์
โดนโกรธแหง..
สามวันแล้วนะที่ไม่เจอกัน!!!!!
สามวัน!!!!!!!!!!!!!!!!! พอคิดได้แบบนั้น ขนมก็ลุกพรวดพราดไปอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะวิ่งลงบันไดลงมาเสียงดังจนแม่ต้องเดินออกมาหา
“เสียงดัง!”
“โถ่ ขนมรีบอ่ะแม่”
“ไม่มีเรียนนี่ นัดพี่ตะวันไว้เรอะ?” แม่หรี่ตามอง
“..ไม่ได้นัดหรอก”
คนเป็นแม่เห็นลูกหูตกหางตกก็เดินเข้ามาลูบหัวใหญ่
“ทะเลาะกันหรือ?”
“ก็..ครับ”
“ถึงว่า ตะวันไม่โผล่มา เอ้า ไปขอโทษพี่เขาซะไปถ้าเราทำผิดน่ะ”
ขนมยิ้มรับ ก่อนจะสวมกอดแม่เรียกกำลังใจ
ผู้หญิงคนนี้เข้าใจเขาเสมอ
ทุกคำพูด ทุกอ้อมกอด ทุกคำปลอบของแม่
ทำให้เขาอยู่ได้จนทุกวันนี้ ชีวิตแฮปปี้ลั้นลาสุดๆ
“ไปดื้ออะไรจนได้เรื่องอีกล่ะ น้านนานนะกว่าพี่เขาจะโกรธเราทีน่ะ ปกติทำเป็นฝ่ายโกรธเขาตลอด”
“โถ่ แม่อ่ะ!”
“อะไร แม่พูดผิดหรือ?”
“ไม่คุยด้วยละ ขิงไปละนะ” ว่าแล้วก็ยกมือไหว้แม่ทีนึงก่อนจะวิ่งออกมาใส่รองเท้าออกจากบ้านไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คนตัวเล็กเดินเข้าบ้านพี่ตะวันแบบกล้าๆกลัวๆ
ถ้าเป็นเวลาปกติคงแหกปากเรียกไปแล้ว
..แต่ตอนนี้พอมีความผิดติดตัวจะทำอะไรก็กลัวไปหมด
“..เงียบจัง ยังไม่ตื่นเหรอ”
“…”
“พี่ตะวัน..”
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับขนมเลยก้าวเท้าขึ้นบันไดตรงไปที่ห้องนอน ได้ยินเสียงน้ำดังมาจากในห้อง
โอเค อาบน้ำอยู่..
นั่งรอที่ไหนดีนะ ประหม่าไปหมดเลย
ขนมเลือกที่จะนั่งลงบนพื้นข้างเตียง หยิบหมอนบนเตียงมากอด สูดกลิ่นกายเย็นๆเข้าปอด
ไม่ได้เจอกันสามวัน คิดถึงจะตายแล้วเนี่ย
ขนมมือเย็นเฉียบตอนที่ได้ยินเสียงน้ำหยุดไหล ตามมาด้วยเสียงใส่เสื้อผ้า
จะออกมาแล้ว..
ต้องพูดอะไรบ้าง..
โอ้ยยยย ไม่ได้ง้อนานจนลืมวิธีง้อแล้วเนี่ย
“..ขนม”
“อ้ะ พี่ตะวัน..”
“ไปนั่งทำไมที่พื้น”
ขนมผุดลุกขึ้นยืนทันที หันมองซ้ายมองขวา ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่กอดหมอนในอกไว้แน่น
ตะวันไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่เดินลงไปข้างล่างเปิดตู้เย็นเทน้ำองุ่นส่งให้เด็กดื้อที่วิ่งตามลงมา
ตอนแรกก็ว่าจะไม่พูดด้วย
แต่ก็ทำไม่ได้
โกรธตัวเองเหมือนกันที่ใจแข็งกับน้องไม่ได้เลย
ร่างสูงยืนมองคนรักที่รับแก้วน้ำองุ่นไปกินรวดเดียวจนหมด ขนมชอบกินน้ำองุ่น จนเขาต้องขนจากไร่น้องมาไว้ที่บ้านเผื่อเวลาขนมแวะมาค้าง ในใจอยากจะดึงเข้ามาฟัดให้หายอยากแต่ความโกรธความน้อยใจมันก็มากกว่า
“พี่ตะวัน..”
“…”
“ขนมขอโทษ” “ขอโทษทำไม”
“นั่งก่อน ฟังขนมก่อนนะ” ตะวันนั่งลงตามแรงของอีกฝ่ายที่ดันเขาลงบนเก้าอี้ ก่อนที่ขนมจะพาตัวนุ่มนิ่มนั่งทับลงบนตักเขาอีกที
..เอาแล้วไง
“ขนมรู้ว่าพี่ตะวันโกรธ แล้วที่ขนมทำมันไม่ถูก”
“…”
“แต่แบบ.. ขนมผิดเองแหละ ขนมปฏิเสธน้องไม่ได้”
“ทั้งๆที่รู้ว่าน้องเขามีแฟนแล้วแล้วน้องเขาก็อยากจะเล่นชู้กับขนมเนี่ยนะ?”
“..ขนมแค่อยากทำให้น้องเขารู้ ว่าในฐานะที่เป็นสายรหัสกัน ขนมรักและดูแลทุกคนเหมือนพี่เหมือนน้อง แต่เหมือนน้องเขาจะไม่เข้าใจ”
“…”
“...จะไม่ทำแล้ว ไม่ยุ่งแล้ว ดีกันนะ”
คนตัวเล็กเอื้อมมือกอดคอคนรักไว้เต็มแขนก่อนจะซุกหน้าลงที่ไหล่กว้าง
ยิ่งพยายามทำตัวเป็นผู้ใหญ่แค่ไหน กลับยิ่งเด็กลงในสายตาอีกคน
แย่ชะมัด..
ตะวันลอบยิ้มกับตัวเองเบาๆ โล่งใจที่เด็กดื้อของเขาโตขึ้นมาอีกนิดนึง.. แค่นิดเดียว
อย่างน้อยขนมก็ไม่ได้คิดอะไรอย่างที่เจ้าตัวยืนยัน
แถมยังง้อเขาซะน่ารักเลย
“ดีกันแล้วนะไอ้ดื้อ”
“อื้อ ดีกัน!”
“พี่ไม่ห้ามหรอกนะถ้าเราจะใจดีกับใคร จะเทคแคร์ใคร แต่ช่วยมีขอบเขตแล้วก็เห็นใจลุงคนนี้ด้วย”
“…”
“..พี่มีแค่เรา แก่ขนาดนี้ไปหาคนอื่นไม่ได้แล้วนะ” “ขนมก็มีแค่พี่..”
ลุงขี้น้อยใจยิ้มกว้าง กดริมฝีปากเข้าที่ขมับเด็กดื้อของเขา จนขนมเริ่มอยู่ไม่สุก ดิ้นซ้ายทีขวาทีแต่กลับกอดเขาซะแน่นเหมือนกับว่าเขาจะลอยหายไปได้งั้นแหละ
“พี่ตะวันตัวอุ่นจัง”
“เราก็ตัวหอมจัง”
“เอ้ะ! เสียงดูหื่นๆนะ!”
“ยังไม่หื่นสักหน่อย คิดถึง ขอชื่นใจก่อนไม่ได้เหรอ”
“แล้วใครกันแน่ที่ไม่มาหา” ขนมผละออกมาจากไหล่ ก่อนจะหรี่ตามองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง
“พี่แค่น้อยใจตามประสาคนแก่น่ะ”
“โอ๋ ขนมผิดเองก็ได้ หอมเหม่งนะลุงนะ”
คนตัวเล็กหัวเราะคิกคักก่อนจะกดจมูกลงบนหน้าผากอีกคน ก่อนจะไล่ลงมากดริมฝีปากเบาๆที่ปลายคางอีกที ทำเอาตะวันยิ้มแก้มแทบแตก
ชอบชะมัด เวลาขนมมาไล่จุ้บเนี่ย
“ขอพี่กอดแรงๆให้หายคิดถึงหน่อยเด็กดื้อ..!”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขนมยังคงอยู่ที่บ้านพี่ตะวัน
เสาร์อาทิตย์ไหนที่ไม่มีเรียน ขนมก็จะพาตัวเองมาค้างที่นี่
..ถึงไม่มา พี่ตะวันก็ไปรับมาอยู่ดี
หลังจากกุ๊กกิ๊กกันรอบเช้าและหายงอนกันเป็นที่เรียบร้อย ขนมก็นอนหมดสภาพอยู่ที่เตียง
..ใช่ที่เตียง ก็..ก็ โตแล้วนี่ เรื่องแบบนั้นมันก็..นะ
“พี่ตะวันแม่ง.. แต่เช้าเลย ปวดเอววววววววววววววว”
“นิดหน่อยน่า”
“โคตรปวดเลยยยยยยยยยยยยยย” ขนมแหกปาก ทำเอาคนตัวโตหลุดหัวเราะ
แรกๆเขาก็ไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมหลังกุ๊กกิ๊กกันน้องชอบแหกปากบ่นนู่นบ่นนี่
หลังๆก็เริ่มจะเดาได้ละ
..น้องมันแค่ทำแก้เขินไปงั้นแหละ
ฝ่ามือใหญ่เอื้อมไปลูบกลุ่มผมนิ่มๆ กลิ่นแชมพูยังเป็นโคโดโมะเหมือนเดิมเป๊ะๆ เด็กดื้อของเขาเริ่มตาปรือๆจะหลับก็ไม่หลับ เอื้อมมือมาดึงกางเกงเขายิกๆ
“ง่วงก็นอนสิ จะเอาอะไรครับ?”
“ป่าว..”
“นอนไป ไม่ต้องกลัวตื่นมาไม่เจอพี่หรอก”
“..เดี๋ยวพี่ตะวันก็หนีไปทำงาน อยู่กับขนมก่อน”
น้องเริ่มอ้อนแล้ว.. หัวทุยๆขยับดุ๊กดิ๊กมาใกล้ ก่อนจะมานอนเบียดกับเขา
ตะวันชอบเวลาน้องเคลิ้มๆจะหลับ เขาชอบแก้มตุ่ยๆที่มีเลือดฝาดของน้อง เขาชอบหน้ามึนๆ เขาชอบเวลาน้องอ้อน
ชอบอ่ะชอบ!!!
ให้อารมณ์ตาลุงแก่ๆหลงเมียเด็กชะมัด.. “เดี๋ยวพี่ไปเอาโน้ตบุ๊คมานั่งทำที่นี่ไง”
“…”
“รอแปบนึงนะครับ”
หัวกลมๆพยักรับหงึกหงัก ตะวันเลยต้องเดินไปห้องทำงานหอบโน้ตบุ๊คมานั่งทำบนเตียงเฝ้าไอ้ตัวดีที่ตอนนี้หลับไปเรียบร้อย
ไม่บ่อยที่เขาจะเป็นฝ่ายโกรธ
ก็ไม่ใช่ว่าน้องโกรธเขาบ่อยหรอกนะ แต่ส่วนใหญ่น้องจะงอนเขาเรื่องเล็กน้อยมากกว่า แอบสงสารเด็กดื้อนิดนึงตรงที่พอเขาโกรธแต่ละทีก็มีแต่เรื่องใหญ่ๆ ไม่ใช่เรื่องเล็กน้อยอย่างลืมซื้อชานมพุดดิ้งอะไรอย่างนั้น
..แต่ทำไงได้ ไอ้ตัวแสบของเขาน่ะ หาเรื่องเองทุกครั้ง
เขาก็ไม่ใช่พวกใจร้ายที่น้องมาง้อแล้วไม่หายโกรธสักหน่อย เคยโกรธได้นานๆที่ไหนกัน
แค่สามวันนี้ก็แทบคลั่ง ยังดีที่หางานให้ตัวเองทำเยอะ ให้มันยุ่งไปงั้น
เคาะคีย์บอร์ดได้สักพักก็เริ่มรู้สึกไม่โอเค ร่างสูงจัดการปิดโน้ตบุ๊ควางไว้ข้างเตียง ก่อนจะนอนลงข้างๆคนรัก ดึงหัวกลมๆมาหนุนแขน ขนมขยับตัวนิดหน่อยก่อนจะลืมตาขึ้นมา
“อ้าว พี่นึกว่าเราหลับ”
“..พี่ตะวันไม่กอด ขนมนอนไม่หลับหรอก” ปากเล็กขยับมุบมิบ ทั้งๆที่สภาพก็เหมือนคนหลับไปแล้วเต็มที่ แต่ตะวันก็อดยิ้มไม่ได้
“อ้อนเหรอ” “ป่าวอ้อน โตแล้วนะ ไม่อ้อนหรอก” ปากว่าไปอย่างนั้นแต่กลับขยับตัวมาชิดอกอีกคนแล้วหลับตาลงอีกรอบ ไม่ได้อ้อนจริงๆ
“ครับ นอนเนอะ”
“กอดแน่นๆ”
“คร้าบๆ เด็กดื้อของพี่”
“…”
น้องหลับไปแล้ว หลับไปพร้อมกับรอยยิ้มบางๆที่มุมปาก น่ารักจนอดก้มลงไปจุ้บเบาๆไม่ได้
ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีๆ
..ขนมก็ยังเป็นเด็กตัวเล็กๆของเขาจริงๆนั่นแหละ
อยากจะเก็บไว้คนเดียว อยากดูแลให้ดีที่สุด ให้สมกับที่น้องไว้ใจเขามาตลอด7ปี
นานจนไม่น่าเชื่อ จากขนมขิงเกรียนๆคนนึงกลายเป็นขนมขิงที่เป็นผู้ใหญ่(เฉพาะเวลาอยู่กับคนอื่น) เป็นที่พึ่งพาได้(เฉพาะเวลาอยู่กับคนอื่น) เป็นที่รักและรู้จักของใครหลายๆคน
แต่ก็นั่นแหละ ตะวันไม่สนว่าขนมในสายตาคนอื่นเป็นยังไง
แต่เวลาอยู่กับเขา น้องก็กลายเป็นแค่เด็กผู้ชายธรรมดาๆคนนึง ที่เขารักไปหมดแล้วทั้งใจ
.
.
.
แค่นั้นเอง.. ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เย่~ ครบร้อยแล้วค่า
ดราม่าได้ไม่นาน สุดท้ายก็มุ้งมิ้งจนได้
หวังว่าอ่านแล้วจะทำให้ยิ้มได้นะคะ นิดนึงก็ยังดี
ขอบคุณที่ยังแวะเข้ามานะคะ
Amjeneee
20/01/14
หัวข้อ: ::เรื่องสั้น:: ▲ ;Be Honest; สวัสดีความรัก ▲ หนาวนิดกอดหน่อย [03/03/14] ! (อ่าน 18371 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก