Chapter :: 15 :: ปล่อยมือ“ทุกคืนเลยเหรอ?”
“เกือบทุกคืน”
“พอเข้ามาแล้วคุณแม่ทำอะไรบ้าง?”
“นั่งลงบนเตียง”
“แล้ว?”
“แตะต้องตัวเพชร”
“มีอีกไหมครับ?”
“พร่ำบอกว่ารักเพชร ..ซ้ำไปซ้ำมา”
“นานไหม?”
“แค่พักเดียว”
“แล้วมาเป็นเวลาไหม?”
“ไม่เป็น”
“แต่น้องเพชรจะรู้สึกตัวทุกครั้งเวลาที่คุณแม่เข้ามาใช่ไหมครับ?”
“อือ แค่ได้ยินเสียงประตูเปิดเพชรก็ตื่น”
“แล้วน้องเพชรทำยังไง?”
“ไม่ทำยังไง นอนหลับตานิ่ง ไม่กล้าขยับ กลัวคุณแม่จะรู้ว่าเพชรตื่นอยู่”
“ทำไมต้องกลัวคุณแม่รู้ล่ะ?”
“ท่าทางคุณแม่ดูไม่เหมือนปกติ ไม่เหมือนคุณแม่ในตอนกลางวัน”
“ไม่เหมือนยังไง?”
“คุณแม่ในตอนกลางวันจะไม่มาวุ่นวาย แต่เวลาที่เพชรต้องการอะไรคุณแม่จะรีบกุลีกุจอเอามาให้ คุณแม่พยายามทำทุกอย่างให้เพชรพอใจ แต่คุณแม่ในตอนกลางคืนจะเอาแต่ใจ ไม่รับฟังอะไร พูดแต่คำว่ารักซ้ำไปซ้ำมาเหมือนคนเสียสติ น่ากลัวจนไม่กล้าลืมตาขึ้นมอง ยิ่งสัมผัสของคุณแม่ยิ่งน่าขนลุก แต่ก็ไม่กล้าขยับหนี แถมพักหลังๆ ยังมีคำขู่..”
“ขู่.. ขู่ว่าอะไร?”
“ขู่ว่าน้องเพชรต้องเป็นของคุณแม่คนเดียว ห้ามเป็นของใคร”
“คุณแม่เริ่มขู่แบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“น่าจะช่วงที่เพชรเริ่มไปนอนห้องพี่นทบ่อยๆ หลังเจอแบบนั้นทุกคืนเพชรก็เริ่มไม่อยากนอนห้องตัวเอง เลยหนีไปนอนห้องพี่นท แต่ก็ไม่ได้ไปทุกวัน ไม่อยากให้ทั้งคุณป๋าทั้งพี่นทนึกสงสัย”
“ทำไมถึงไม่อยากให้สองคนนั้นสงสัยล่ะ? ทำไมถึงไม่ยอมบอกให้รู้?”
“เพชรเคยเปรยๆ กับพี่นทว่าบางครั้งคุณแม่ก็เหมือนคนเสียสติ”
“แล้ว?”
“พี่นทมักมองคนอื่นในแง่ดีเสมอ ยิ่งตอนนั้นเราทั้งคู่ยังไม่รู้เรื่องที่คุณแม่เคยป่วยเป็นโรคซึมเศร้ามาก่อนหน้านี้ แล้วเพชรก็มักจะแสดงออกชัดเจนว่าไม่ยอมรับในตัวคุณแม่ พี่นทก็เลยคิดว่าที่เพชรพูดแบบนั้นเพราะเพชรมีอคติ เรื่องที่ทำต่อจากนั้นก็คือการสั่งสอนให้เพชรรู้จักเปิดใจให้กว้าง ปล่อยวางทิฐิ เพชรก็เลยไม่ได้พูดอะไรไปมากกว่านั้น เพราะคิดว่ามันคงไม่มีประโยชน์ ..แล้วก็คิดว่าปล่อยให้เข้าใจไปแบบนั้นแหล่ะดีแล้ว ไม่งั้นพี่นทคงไม่สบายใจ”
“แล้วคุณป๋าล่ะ?”
“เพชรไม่อยากให้คุณป๋าไม่สบายใจ แล้วเพชรก็กลัวว่าคุณป๋าจะไม่เชื่อด้วย ก็คุณป๋ารักคุณแม่ แล้วถ้าคุณป๋ามองว่าเพชรเป็นเด็กไม่ดี ไม่รักเพชรแล้ว เพชรจะทำยังไง ...เพชรรักคุณป๋า คุณป๋าเป็นคนสำคัญของเพชร ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกันที่โรงพยาบาล ตอนแม่พลอยแนะนำว่าคนนี้คือพ่อของเพชร เพชรดีใจมากที่สุด ต่อไปนี้เพชรก็จะมีพ่อเหมือนเด็กคนอื่น ทีนี้พวกนั้นก็จะมาล้อว่าเพชรเป็นเด็กไม่มีพ่อไม่ได้อีกแล้ว ยิ่งคุณป๋าใจดีกับเพชรอย่างที่แม่พลอยไม่เคยทำ เพชรก็ยิ่งรักคุณป๋ามากที่สุด รักมากกว่าใครๆ แล้วก็หวังมากว่าคุณป๋าจะรักเพชรเหมือนที่เพชรรัก ...แล้วหลังจากแม่พลอยเสีย คุณป๋าพาเพชรมาที่บ้าน..บ้านของเรา..คุณป๋าพูดแบบนั้น เพชรชอบคำนี้ที่สุด...บ้านของเรา..บ้านของเพชรกับคุณป๋า...จากนี้เราจะอยู่ด้วยกัน ..แต่พอเข้าไปในบ้าน เพชรเห็นผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่ง.. แล้วคุณป๋าก็แนะนำผู้หญิงที่อยู่ใน ‘บ้านของเรา’ คนนั้นว่าคือคุณแม่ เพชร.. เพชร...”
“แล้วน้องเพชรเกลียดคุณแม่ไหม?”
“ถ้าไม่มีคุณแม่สักคน ในใจของคุณป๋าก็จะมีแต่เพชร”
“.........”
“ถ้าไม่มีคุณแม่สักคน ในบ้านของเราก็จะมีแค่คุณป๋ากับเพชร”
“.........”
“แต่ถ้าไม่มีคุณแม่จริงๆ คุณป๋าคงเสียใจ แล้วถ้าคุณป๋าเสียใจ เพชรก็เสียใจเหมือนกัน เพราะงั้น..”
“.........”
“เพราะงั้น.. ถึงเพชรจะรักคุณแม่ไม่ได้ แต่เพชรก็จะไม่เกลียดคุณแม่ การทำร้ายคุณแม่ก็เท่ากับทำร้ายคุณป๋า เพชรจะไม่มีวันทำร้ายคุณป๋า.. ไม่เด็ดขาด”
“.........”
“ทั้งที่คิดไว้แบบนั้น.. แล้วทำไม..”
“.........”
“แล้วทำไม..ฮึก..”
“ร้องออกมาเถอะครับ”
“ฮือ.. เพชรทำร้ายคุณป๋า”
“ระบายมันออกมา”
“ฮืออออ..”
“ทิ้งมันไป”
“.........”
“คุณป๋าเข้าใจ และให้อภัยน้องเพชรแล้วนะครับ ต่อไปน้องเพชรไม่ต้องกังวลเรื่องนี้อีก มันผ่านไปแล้วครับ ..ปล่อยมือนะ”
“.........”
“เด็กดี..”
“.........”
“เอาล่ะ พอหมอนับถึงสาม น้องเพชรจะลืมตา ตื่นขึ้นมาพร้อมความรู้สึกปลอดโปร่งนะครับ หนึ่ง สอง สาม”
สิ้นเสียงปรบมือเบาๆ ผมเห็นตัวเองในวีดีโอค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา..
“จะไปแล้วเหรอฮะ?”
ผมเดินเข้าไปจัดเนคไทเบี้ยวๆ ของคุณป๋าให้เข้าที่เข้าทาง ก่อนถอยออกมายืนมองห่างๆ ก็คุณป๋าในชุดสูทเป็นทางการแบบนี้หาดูได้ยากยิ่งกว่าฝนดาวตกเสียอีก
“อืม หล่อพอไหม?” คุณป๋าถามพลางหมุนซ้ายขวา
“พอแล้วฮะ คุณป๋าทำอย่างกับจะไปเป็นเจ้าบ่าวเอง”
วันนี้เป็นงานหมั้นของพี่นท พี่นทต่างหากที่เป็นเจ้าบ่าว
“แหม นานๆ ทีน่า ฮ่าๆๆ” คุณป๋าหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แต่จู่ๆ ก็หุบปากฉับ เดินมาลูบหัวผม
“.........” ผมแหงนหน้ามองคนที่ทอดสายตาเป็นห่วงมาให้
“หนูไม่เป็นไรนะ?”
“.........” ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ คุณป๋าถอนหายใจหนักๆ
“แล้วจะไม่ไปกับป๋าแน่เหรอ?”
“ขืนผมไปป้านีคงได้อาละวาดงานพัง”
อันที่จริงแล้วป้านีจะเป็นยังไงผมไม่สนใจหรอก แต่ผมไม่อยากไปย้ำแผลที่ยังสดอยู่ของพี่นทให้ต้องเหวอะหวะอีก
“ไม่หรอก ป้านีเขาย้ำนักย้ำหนาว่าให้ป๋าพาหนูไป”
“.........”
“น้องเพชร..” คุณป๋าเดินเข้ามากอดผมไว้หลวมๆ
“ป๋าก็พอรู้ว่าป้านีเขาคิดอะไร เขาคงอยากให้หนูเสียใจ แต่คงไม่ทันคิดว่าคนที่จะเสียใจที่สุดก็คือนท หนูโกรธป้าเขาหรือเปล่า?”
“.........” ผมส่ายหน้าอีกครั้ง
“แล้วเสียใจไหม?”
“ไม่รู้สิฮะ” บางทีอาจจะมีสักเศษเสี้ยวหนึ่งของความรู้สึกที่กำลังตกอยู่ในภาวะนั้นก็ได้
“ปล่อยมือจากนทเถอะนะ” คุณป๋าจ้องลึกเข้ามาในแววตาของผม
“ฮะ” ผมพยักหน้า คุณป๋าคลี่ยิ้ม ขยี้หัวผมเบาๆ แล้วถอยออกไป
“เอ้อ จริงสิ เมื่อวานป๋ากลับดึกเลยยังไม่ได้คุยกับหนู” คุณป๋าที่กำลังจะขึ้นรถหันมาบอก “สุดสัปดาห์หน้า คุณหมอเขาอนุญาตให้เราทดลองพาคุณแม่กลับมาค้างที่บ้านได้แล้วนะ”
“จริงเหรอฮะ?”
“อื้อ ตื่นเต้นจังเลยเนอะ ไว้ค่อยกลับมาคุยรายละเอียดกันอีกที ตอนนี้ป๋าต้องไปแล้วล่ะ”
“ขับรถดีๆ นะฮะ” ผมบอกส่งท้าย ก่อนเดินไปปิดประตูรั้วตามหลัง แล้วยืนอยู่อย่างนั้นอีกพักใหญ่
“.........” ภายในหัวโล่งๆ ลอยๆ ภาพของคุณแม่ที่เพิ่งไปเจอครั้งล่าสุดเมื่อสัปดาห์ก่อนค่อยๆ ชัดขึ้นมา..
“..เพชร น้องเพชรครับ!”
!!
เสียงคุ้นหูที่ดังขึ้นในระยะประชิดทำเอาผมสะดุ้ง และต้องสะดุ้งซ้ำซากเมื่อเห็นว่าใครกำลังยืนอยู่ต่อหน้า
“พี่นท?”
พี่นทจริงๆ นั่นแหล่ะที่ยืนอยู่อีกฟากของประตูรั้วซึ่งสูงเพียงอก ด้านหลังมีรถคู่กายจอดเทียบอยู่ ไม่รู้ขับมาจอดตั้งแต่ตอนไหน ผมไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
“น้องเพชรเป็นอะไรหรือเปล่าครับ?” คนถามแสดงสายตาเป็นห่วง
“.........” ผมส่ายหน้า
“แล้วทำไมมายืนเหม่ออยู่ตรงนี้?”
“ผมออกมาส่งคุณป๋า.. พี่นทมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงฮะ แล้วงานหมั้นล่ะ?” ผมเริ่มสับสน
“พี่..” พี่นทหลบตา “พี่หลบออกมา”
“พี่นท?”
“พี่แค่อยากจะมาเจอน้องเพชรสักหน่อย ..เดี๋ยวก็กลับไป” พี่นทกลับมาสู้ตาผมอีกครั้ง
“.........”
“ไม่ได้คิดจะหนีหรอก พี่เลือกแล้ว”
“เข้ามาข้างในก่อนไหมฮะ?”
“ไม่เป็นไร.. อยู่ตรงนี้แหล่ะดีแล้ว”
“.........”
“ให้รั้วกั้นเราเอาไว้แบบนี้แหล่ะ ก่อนที่พี่จะพ่ายแพ้..”
แม้จะอยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือ แต่รั้วกลับแยกเราออกจากกันโดยสิ้นเชิง
“หลายวันมานี้พี่คิดอยู่ตลอด ว่าสิ่งที่เลือกมันดีแล้วใช่ไหม? หรือจริงๆ แล้วมันมีทางที่ดีสำหรับพี่หรือเปล่า ไม่ว่าทางไหน..”
“.........” เสียงของพี่นทเหมือนห่างไกลจากผมออกไปเรื่อยๆ
เรื่อยๆ
จนเริ่มใจหาย..
บางส่วนข้างในร่ำร้องให้ยื่นมือไปคว้าเจ้าของเสียงเอาไว้
ก่อนที่ทั้งหมดจะหายไป..
หายไปจากผม..
‘ปล่อยมือจากนทเถอะนะ’“.........” แต่สุดท้ายก็ต้องตัดใจดึงมือกลับมา
“น้องเพชร?” เสียงเรียกจากอีกฟากรั้วทำให้ผมหลุดจากภวังค์
“ฮะ?” ผมมองพี่นทที่มีสีหน้างุนงงไม่เข้าใจ ก่อนจะก้มลงมองมือของตัวเองที่กำแน่น
“พี่ต้องไปแล้วล่ะ ..ขอให้น้องเพชรมีความสุขนะ”
“.........” ผมเงยหน้าขึ้นมองนัยน์ตาเศร้าๆ ของคนที่อุตส่าห์อวยพรให้ผม
“ถึงพี่จะไม่มีสิทธิ์พูด ‘คำนั้น’ อีกแล้ว แต่ความรู้สึกของพี่จะเหมือนเดิมตลอดไป ..ลาก่อนครับ”
“.........” ผมไม่คิดว่าตัวเองจะมีสิทธิ์อวยพร หรือแม้แต่พูดคำลาจาก ไม่ว่าคำไหนผมก็ไม่สามารถพูดมันออกมาจากใจ
จึงได้แต่ส่งยิ้มที่คิดว่าดีที่สุดออกไป
“นานมากแล้วนะ ที่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มของน้องเพชร พี่ดีใจนะครับ อย่างน้อยวันนี้ก็มีเรื่องดีๆ”
ทั้งที่พูดว่าดีใจ แต่กลับมีน้ำใสๆ รื้นขึ้นมาในตาของพี่นท
“.........” ผมรู้สึกเหมือนเริ่มมีอะไรมาจุกที่คอ ขอบตาร้อนผ่าว
และก่อนที่ใครสักคนจะปล่อยให้อีกฝ่ายได้เห็นน้ำตา พี่นทก็เลือกที่จะหันหลังเดินจากไป..
“ไปแล้ว..”
ผมทรุดนั่งตรงนั้น ซบหน้าไว้ที่หัวเข่า สองมือโอบกอดตัวเองเอาไว้แน่น
“คุณหนู! คุณหนูเป็นอะไรคะ?” เสียงของคุณน้อมเหมือนดังมาจากที่ไกลแสนไกล
ลาก่อน..
พี่นท ..ที่รัก
“นอนอยู่แบบนั้นตั้งแต่คุณพ่อออกไปแล้วค่ะ”
เสียงพูดคุยเบาๆ ที่แว่วมาจากหน้าบ้านทำให้ผมลืมตา ก่อนจะพลิกตัวเข้าหาพนักพิงโซฟา แล้วหลับตาลงอีกครั้ง
ครู่หนึ่งก็รู้สึกได้ถึงความเคลื่อนไหวใกล้ๆ ตัว โซฟายวบลง มืออุ่นของใครบางคนมาช่วยเขี่ยผมที่ปรกหน้า
“เป็นไงคนเก่ง ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?” เสียงทุ้มโทนต่ำทำให้ผมยอมเปิดตา แต่ยังไม่ได้หันไปมอง
“พี่มาทำไมฮะ?”
“พูดจาเย็นชาอะไรพรรค์นั้น” สองแขนพี่เท้าคร่อมตัวผม จมูกโน้มลงมาคลอเคลียข้างแก้ม
“พี่หึงนะ”
คำพูดนั้นทำให้ผมพลิกตัวกลับมาเพื่อหาคำขยาย แต่กลับได้ริมฝีปากคู่บางของพี่ที่จู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวแทน
“อืออ..”
มันไม่เหมือนกับทุกครั้ง ไม่ใช่จูบที่ให้ความรู้สึกละลาย แต่กลับเต็มไปด้วยอารมณ์รุนแรง จนสัมผัสได้ถึงกลิ่นคราวแปร่งปร่าที่มาจากเลือดในปาก
“อา..” พี่จูบซับอีกสองสามครั้งก่อนผละออกไป ในขณะที่ผมพยายามสูดรับอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด
“เพราะพี่นทหมั้น ตัวเล็กก็เลยเป็นแบบนี้ พี่จะยอมให้แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ ต่อไปไม่มีอีกแล้ว”
“.........” ผมจ้องตาร้ายๆ ของอีกฝ่าย
ราวกับได้เห็นกล่องแพนโดร่าของพี่แง้มฝาออก
บางอย่างเล็ดลอดออกมา ..แต่ก็เพียงเล็กน้อย
“ตัวเล็กเป็นของพี่..” พี่ก้มลงมาจูบผมอีกครั้ง คราวนี้ไม่เหมือนครั้งแรก แต่เหมือนครั้งก่อนๆ ก่อนหน้านี้
จูบที่ชวนให้ละลาย..
“.........” ผละออกครั้งนี้พี่ก็กลับเป็นพี่คนเดิม
คนที่ซุกซ่อนกล่องแพนโดร่าไว้อย่างมิดชิดข้างใน
ผมยันตัวลุกขึ้นนั่งโดยมีพี่ช่วยประครอง เพิ่งสังเกตเห็นว่าวันนี้พี่เองก็แต่งสูทเต็มยศเหมือนกัน
“พี่ออกมาก่อนน่ะ” พี่ตอบคำถามจากสายตาของผม “พอเห็นอาจารย์ธัชในงานก็เกิดคิดถึงตัวเล็กขึ้นมา เลยกะดอดมาหาตอนที่ป๊ะป๋าเขาไม่อยู่เสียหน่อย”
“จะฟ้องคุณป๋า” ผมเอนหน้าผากไปซบกับอกของพี่ พี่หัวเราะชอบใจ โอบผมไว้หลวมๆ
“เจ้าสาวสวยไหมฮะ?”
“อืม สวยมากเลยล่ะ ชื่อพี่ขวัญ..ขวัญข้าว พี่เขาเป็นคนดีมากเลยนะ ตัวเล็กไม่ต้องห่วงหรอก”
“ฮะ”
“จากนี้ไปคิดถึงแค่พี่ก็พอนะ..” พี่ฝังจมูกลงมาบนกลุ่มผมของผม
“ฮะ” ผมหลับตาลง ซึมซับไออุ่นจากเจ้าของอกกว้าง
“พี่รักตัวเล็ก”
“.........”
“รักมาก”
“กลับมาแล้ว ..อ้าว อินทัช?”
ตกเย็นคุณป๋ากลับมาบ้านก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นพี่นั่งเล่นอยู่กับผม
“สวัสดีครับ” พี่ลุกขึ้นยกมือไหว้
“เออ เห็นแค่แว้บเดียวในงานแล้วหายไปเลย ถามคุณพิมก็ไม่รู้ว่าลูกชายหายไปไหน ที่แท้ก็แอบย่องมาหาลูกผมนี่เอง” คุณป๋าแซวแต่ทำหน้านิ่ง
“ฮ่ะๆๆ” พี่เลยได้แต่หัวเราะเก้อๆ
“คุณป๋าทานอะไรมาหรือยังฮะ?” ผมเดินเข้าไปถอดเสื้อนอกให้คุณป๋า
“ยังเลย น้องเพชรมีอะไรให้ป๋าทานหรือเปล่า? หิวจนจะทานหนูได้ทั้งตัวอยู่แล้วเนี่ย” คุณป๋าทำหน้าอ้อน
“มีฮะ เรากำลังรอคุณป๋าเลย วันนี้พี่แสดงฝีมือทำอาหารด้วย”
“หือ คุณทำอาหารเป็นด้วยเหรอ?” คุณป๋าหันไปเลิกคิ้วแปลกใจกับพี่
“พอได้ครับ คุณย่าเคยสอนผมมาบ้าง”
“คุณหญิงจันทร์? โอ.. งั้นก็สูตรชาววังน่ะสิ”
“ครับ แต่ไม่รู้ว่าจะทำได้อร่อยสมกับสูตรแค่ไหนนะครับ”
“งั้นไปลองกัน” คุณป๋าเดินนำเข้าครัวอย่างอารมณ์ดี
“.........” พี่หันมายิ้มกว้างหน้าบานให้ผมพร้อมกับชูสองนิ้ว
“งั้นผมกลับแล้วนะครับ” เป็นเวลาดึกพอสมควรที่พี่ขอตัวกลับ
“ขับรถดีๆ ล่ะ” คุณป๋าพยักหน้าให้
“สวัสดีครับ”
“ผมเดินไปส่งฮะ” ผมเดินตามพี่มาจนถึงรถ
“อาทิตย์หน้าพี่ต้องไปเข้าค่ายเก็บตัวทั้งอาทิตย์” พี่หันกลับมาทำหน้าเซ็งๆ “คงไม่ได้มาเห็นหน้าตัวเล็ก เฮ้อ..”
“ทั้งอาทิตย์เลยเหรอฮะ แล้วเรื่องเรียนล่ะ?” ก็มันเปิดเทอมแล้วนี่นา
“ขอพวกอาจารย์แต่ละรายวิชาเอาไว้แล้วล่ะ ถ้ามีเก็บคะแนนค่อยไปตามเก็บทีหลัง”
ผมพยักหน้าเข้าใจ
“แล้ววันนี้ยังอยากได้จูบอีกหรือเปล่า?” จู่ๆ พี่ก็เปลี่ยนเรื่องพลางยิ้มพราย ตาร้ายเป็นประกายกรุ้มกริ่ม
“พอแล้วฮะ”
“พี่ขอโทษนะ ที่ทำให้เจ็บ”
ตอนแรกผมไม่เข้าใจว่าสำหรับอะไร แต่พอพี่ยื่นมือมาแตะที่ริมฝีปากผม ก็เหมือนว่าผมจะนึกได้
“.........” ผมส่ายหน้าว่าไม่เป็นไร พี่ยังไล้นิ้วลูบริมฝีปากผมเล่น
“บางทีความรักของพี่ที่มีต่อตัวเล็กมันก็มากล้นจนแทบทนไม่ได้”
“ทำไมต้องทนล่ะฮะ?” ผมมองอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ
มีอะไรอีกมากมายในตัวพี่ที่ผมไม่อาจทำความเข้าใจได้
“เพราะพี่กำลังเล่นเป็นคนดีไงล่ะ” พี่ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย
“แล้วเมื่อไหร่จะเลิกเล่นฮะ?”
“เมื่อพี่แน่ใจ ว่าทุกอย่างของตัวเล็ก ..เป็นของพี่”
“มันอาจจะนาน หรือไม่มีวันเกิดขึ้นเลยก็ได้นะฮะ”
“ฮื่อ ยังไงก็ได้” พี่ส่ายหน้าช้าๆ ก่อนหยุดสบตาผมนิ่ง
“พี่เลือกแล้วนี่ ยังไงก็ไม่ถอยหนีหรอก”
‘ไม่ได้คิดจะหนีหรอก พี่เลือกแล้ว’“ทั้งพี่ ทั้งพี่นท เราต่างก็ได้เลือกแล้ว ..เหลือแค่ตัวเล็ก”
“.........” เหลือแค่ผม..
“รีบๆ เลือกพี่นะครับ” พี่ก้มลงมาโฉบริมฝีปากผมแล้วผละออกเร็วๆ
“ฝันดีนะ พรุ่งนี้เจอกันที่มหา’ลัย”
ผมมองตามรถที่เพิ่งออกจากบ้านไป
เหลือแค่ผม..
“กาแฟฮะ” ผมยกกาแฟเข้ามาให้คุณป๋าในห้องทำงาน
“ขอบคุณครับ” คุณป๋าละมือจากเม้าส์มารับถ้วยกาแฟ
“เรื่องคุณแม่ คุณหมอว่ายังไงบ้างฮะ?” ผมไปยืนพิงโต๊ะทำงานของคุณป๋า
“อ๋อ จริงสิ” คุณป๋าจิบกาแฟไปอึกหนึ่งแล้ววางลง “เขาก็แนะให้ทำเหมือนเวลาที่เราไปเยี่ยมคุณแม่นั่นล่ะ ให้ละชื่อน้องเพชรไปก่อน”
เพราะสองครั้งแรกที่เอ่ยชื่อผม คุณแม่มีปฏิกิริยาทางด้านลบทั้งสองครั้ง ครั้งต่อๆ มาคุณหมอเลยขอให้ละชื่อผมไปก่อน หลังจากนั้นคุณแม่ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรอีก นั่งด้วยก็ได้ คุยด้วยก็ได้ แม้จะไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้ แต่ก็ไม่คลุ้มคลั่งขึ้น
ผมเคยถามคุณหมอเพลงพิณเรื่องการรักษาคุณแม่ ว่านอกจากการทานยาและคอยดูแลสิ่งแวดล้อมไม่ให้ทำร้ายอาการคุณแม่ไปมากกว่านี้แล้ว เรายังจะใช้วิธีสะกดจิตบำบัดได้ด้วยหรือเปล่า แต่คำตอบคือไม่สามารถทำได้ คนที่ป่วยเป็นโรคจิตเภทแล้วจะไม่สามารถสะกดจิตได้อีก จิตใจของคนเหล่านี้ซับซ้อนเกินกว่าจะตกอยู่ในภวังค์ที่คนอื่นสร้างขึ้น
“หนูโอเคนะ?”
“ฮะ ผมยังไงก็ได้”
ผมเองก็ไม่อยากได้ยินชื่อตัวเองจากปากคุณแม่เหมือนกัน
“อืม ป๋าเชื่อว่าถ้าเราช่วยกัน คุณแม่จะค่อยๆ ดีขึ้นได้”
“ฮะ..” ผมพยักหน้าทั้งที่ไม่รู้ว่าหากคุณแม่สามารถจดจำผมได้แล้ว เรื่องราวระหว่างพวกเรามันจะเป็นยังไงต่อ
จะเป็นยังไงนะ?
“น้องเพชร”
“ฮะ?” ผมเลิกคิ้วกับท่าทางลังเลใจของคุณป๋า
“เอ่อ.. อินทัชน่ะ”
“พี่ทำไมเหรอฮะ?”
“ไม่ทำไมหรอก” คุณป๋าส่ายหน้า “ป๋าก็แค่รู้สึกว่าเขา.. จะพูดยังไงดีล่ะ? มานั่งนี่สิ”
“.........” ผมไปทิ้งตัวนั่งบนตักของคุณป๋าตามแรงดึง คุณป๋ากอดผมไว้หลวมๆ คางที่เริ่มสากเพราะเคราเกยไว้บนหัวไหล่ผม
“แทนที่จะรู้สึกสบายใจ แต่คำพูดของเด็กคนนั้นกลับทำให้ป๋าเริ่มไม่ค่อยแน่ใจน่ะ ..ดูเขายึดติดกับลูกของป๋ามากเกินไป”
“พี่ไม่ได้บอกเหตุผลกับคุณป๋าเหรอฮะ?”
“ฮื่อ เขาเล่าให้ป๋าฟังหมดนั่นล่ะ ตั้งแต่ที่รู้เรื่องหนูผ่านนท ไปเจอหนูที่หน้าโรงเรียน ..เพียงแต่ป๋าคิดว่า เหตุผลของเขามันยังอ่อนไป”
“คุณป๋าคิดว่าพี่โกหก?”
“ไม่ใช่หรอก ป๋าไม่คิดว่าอินทัชจะโกหก แต่ต้องมีบางอย่างที่เขาเก็บงำเอาไว้คนเดียวแน่ๆ ..ป๋ารู้สึกอย่างนั้น”
“.........” บางอย่างที่บิดเบี้ยว..
“ยิ่งป๋าเพิ่งรู้มาว่าก่อนหน้านี้ความฝันของเขาคืออะไร แต่เขาเลือกที่จะทิ้งมันไปเพื่อให้ได้อยู่ใกล้หนูมากขึ้นกว่าเดิมแค่เล็กน้อย ป๋าก็ยิ่งแน่ใจ ว่าเขายังมีอะไรบางอย่างที่ปิดบัง”
“.........” ถูกเก็บไว้ในกล่องแพนโดร่า
“แล้วหนูคิดว่าไง?”
“ไม่คิดไงฮะ” ผมยื่นสองแขนไปโอบรอบคอคุณป๋า ซบหน้าไว้ที่ไหล่กว้าง
“หืม?”
“คุณป๋าไม่ไว้ใจพี่เหรอฮะ?”
“หนูเคยถามป๋าแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่งนะ”
“คุณป๋าไม่ไว้ใจพี่เหรอฮะ?”
“ฮื่อ ไม่เชิงหรอก”
“ยังไงฮะ?”
“แค่ความยึดติดของเขาทำให้ป๋าแปลกใจ”
“ยังไงฮะ?”
“น้องเพชร?”
“ผมต้องปล่อยมือจากพี่อีกคนไหมฮะ?”
“หนู..”
“ต้องทำไหมฮะ?”
“ไม่..”
“.........” ผมฝังเขี้ยวลงไปบนไหล่นั้น ลมหายใจเจ้าของร่างสะดุดทันที
ไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นมืออุ่นก็ลูบหลังผมเบาๆ
“ไม่ต้องทำแบบนั้นแล้ว..”
“.........” ผมรู้สึกถึงจมูกกับปากที่กดลงมาบนกลุ่มผม
“ไม่ต้องกลัวนะ”
“.........” อ้อมแขนอบอุ่นกับตัวที่โยกโยนเบาๆ พาเอาหนังตาของผมค่อยๆ ปิดลงอย่างยากจะฝืน
สติสัมปชัญญะสุดท้ายของผมหายไปพร้อมกับเสียงกระซิบผะแผ่ว..
“เด็กดี..”
TBC. 
ฮารุกิ มุราคามิ เคยเขียนไว้ในหนังสือเล่มหนึ่งของเขาว่า.. “ทุกคนล้วนเป็นคนธรรมดา แต่ไม่มีใครปกติ”
ไวท์เองก็เชื่อว่ามันเป็นอย่างนั้น :”)
(แต่ไม่ได้หมายความว่าทุกคนป่วยนะ)
ปล. เรื่องนี้ไม่มีซีนดราม่าน้ำตาแตกนะ เพราะไวท์ตั้งใจให้มันเป็นนิยายใสๆ ไว้อ่านคลายเครียด อะฮิๆ (me/สวอนเลคออกจากเล้า~)
หัวข้อ: H E A R T L E S S อยากจีบ จีบได้ ..แต่ไม่รัก ♥ (อ่าน 309473 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก