หัวข้อ: #### เชลยรัก เชลยแค้น ###

[Chia]

หลายวันผ่านไป

     วันนี้ฝนตกตั้งแต่เช้ายันเย็น โกสินทร์นั่งมองนาฬิกาข้อมือของตน มันบอกเวลาห้าโมงเย็นกว่าๆแล้ว เด็กหนุ่มนั่งถอนใจ เมื่อ

เช้าศักดิ์นรินทร์นำข้าวเช้าและข้าวกลางวันมาให้เขาพร้อมกัน โดยเขาบอกว่าเย็นๆเขาถึงจะกลับ โกสินทร์ไม่สนใจอะไรมากนัก

เขาจึงแค่กล่าวคำขอบคุณเบาๆแก่ศักดิ์นรินทร์ ก่อนที่ศักดิ์นรินทร์จะเดินออกไปจากห้อง ในห้องนี้ไม่มีอะไรให้ความบันเทิงเขาได้

สักอย่าง โทรศัพท์ของโกสินทร์ก็ถูกศักดิ์นรินทร์ยึดไปพร้อมกับกระเป๋านักเรียนและอื่นๆตั้งแต่วันที่เขาโดนลักพาตัวมา โกสินทร์

กวาดสายตามองไปรอบๆห้อง พลันเขาก็สะดุดสายตากับชั้นวางของข้างประตูห้อง โกสินทร์จึงเดินไปดู  เขาสังเกตเห็นวิทยุเก่าๆ
วางอยู่บนชั้นวางของ

 “ขอให้ใช้ได้ทีเถอะ” โกสินทร์รำพึงกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะเลื่อนสวิตซ์เปิด …..เงียบไม่มีเสียงออกมาจากวิทยุนั่น เด็กหนุ่มจึง
ลองเคาะเบาๆ พลันก็มีเสียงซ่าออกมาจากวิทยุ

  “ฝนตกแบบนี้ คงไม่มีคลื่นหรอกมั้ง” โกสินทร์เลื่อนหาสัญญาณสถานีวิทยุไปเรื่อย ในที่สุดเขาก็พบสถานีวิทยุซึ่งดูเหมือนน่าจะ

กระจายเสียงมาจากกรุงเทพฯ เพราะเป็นสถานีที่ประกาศข่าว เหมือนที่เขาเคยได้ยินที่คนล้างรถที่บ้านเขาเปิดฟังบ่อยๆ เด็กหนุ่ม

จึงเปิดฟังไปแก้เหงา จนกระทั่งเขามาสะดุดหูกับข่าวข่าวหนึ่ง

 “เกิดเหตุเพลิงไหม้ที่คุ้มมงคลชัย จังหวัดเชียงราย” โกสินทร์เริ่มใจคอไม่ค่อยดี เพราะคุ้มมงคลชัยที่ว่านั่นเป็นบ้านพักตากอากาศ
ของครอบครัวเขาที่เชียงราย

  “วันนี้เมื่อเวลา 08.34 นาที เกิดเหตุเพลิงไหม้ที่คุ้มมงคลชัย ตำบลสบเวียง อำเภอเวียงชัย จังหวัดเชียงราย เพลิงได้ลุกไหม้

อาคารเรือนเล็ก ซึ่งเป็นเรือนของแม่บ้าน เจ้าหน้าที่ดับเพลิงจึงพยายามดับไฟจนในที่สุดไฟก็สงบลง สอบถามแม่บ้านชื่อนางบัว

ตอง  ทองเสงี่ยม ได้ความว่า เมื่อตอนเช้าตรู่ นายอดิศร  มงคลชัยกุล นักธุรกิจชื่อดังเจ้าของบ้านได้ออกไปทำธุระนอกบ้าน นาง

บัวตอง แม่บ้านจึงได้ออกไปจ่ายตลาด เมื่อนางบัวตองกลับมาได้พบเห็นไฟไหม้ที่เรือนเล็ก ซึ่งเป็นเรือนนอนของตนจึงร้องเรียก

ให้เพื่อนบ้านมาช่วยดับไฟ พร้อมกับโทรแจ้งดับเพลิง โชคดีที่ไฟไม่ลามไปที่เรือนหลังใหญ่ซึ่งเป็นของเจ้าของบ้าน  เจ้าหน้าที่ตำรวจคาดว่าน่าจะเป็นเพราะไฟฟ้าลัดวงจร”

  “ป๊า ป๊า” โกสินทร์เรียกร้องหาป๊าเขาทันทีที่ข่าวนั่นจบ ทำไมศักดิ์นรินทร์ไม่หยุดตามจองล้างจองผลาญพ่อเขาสักที ทำไมเขาจึง

ชั่วขนาดนี้ ศักดิ์นรินทร์จับตัวเขามายังไม่หนำใจอีกหรือ ทำไม ทำไม ทำไมเขายังไม่หยุดรังควานครอบครัวของเขาเสียที ทำไม?

 “แก ไอ้ชั่ว ฉันจะฆ่าแก” โกสินทร์ตะโกนเสียงดังออกพร้อมกับน้ำตาที่ไหลรดแก้มของเขา


  “เอ้า ฉันเอาข้าวเย็นมาให้ กินซะสิ” ศักดิ์นรินทร์พูดจบก่อนที่จะวางจานข้าวของโกสินทร์ลงบนโต๊ะตัวเล็ก เขาเหลือบไปเห็นวิทยุตั้งอยู่บนเตียงข้างๆตัวโกสินทร์
 
“โฮ่ วิทยุตัวนี้ยังใช้ได้อยู่หรอเนี่ย” ศักดิ์นรินทร์ถามแบบยิ้มๆ “ฉันนึกว่ามันพังไปตั้งนานแล้วเลยเอามาเก็บไว้ ไม่นึกว่ามันจะใช้ได้อีก”

  “ทำไมคุณถึงชั่วแบบนี้ ทำไม! ไปเผาบ้านผมทำไม” โกสินทร์เริ่มพูดขึ้นมาบ้าง

  “เผาบ้าน เผาบ้านอะไร?” ศักดิ์นรินทร์ถามแบบงงๆ

 “อย่ามาทำไขสือ คุณมันชั่ว ทำไมต้องเผาบ้านหลังนั้น บ้านที่เชียงรายนั่นแม่ผมรักบ้านหลังนั้นมาก ทำไม ทำไมล่ะ!  คุณอยาก

ได้ที่ดินคืนขนาดต้องเผาไล่ที่กันเลยหรอ? ทำไม แม่ผมเขาตายที่นั่น แม่ผมเขาชอบที่นั่น ทำไม ทำไมคุณต้องทำแบบนี้”

โกสินทร์ตะคอกศักดิ์นรินทร์ ตอนนี้ศักดิ์นรินทร์เองก็งงมาก ไม่รู้ทำไมโกสินทร์ต้องกล่าวหาว่าเขาเผาบ้านที่เชียงราย วันนี้ที่เขา

ออกจากบ้านไปตั้งแต่เช้าเพราะว่าศักดิ์นรินทร์นั้นไปเป็นวิทยากรเกี่ยวกับทฤษฎีเศรษฐกิจพอเพียงให้แก่เกษตรกรคนอื่นๆที่
อำเภอ แล้วเขาก็เพิ่งจะกลับมาถึงบ้านไม่กี่นาทีนี่เอง

 “ฉันไม่ได้เผา แกไปเอาข่าวมาจากไหน หา? แกคิดว่าฉันขึ้นเครื่องบินไปเผาบ้านแกที่เชียงรายมางั้นหรอ?” ศักดิ์นรินทร์พูดไปตามความจริง

 “อย่ามาโกหก คุณมันชั่ว คุณมันเลว เลวยิ่งกว่าอะไรในโลกนี้เสียอีก คุณมันชั่ว เลว ไอ้บ้า” แล้วเด็กหนุ่มก็เหวี่ยงหมัดใส่ศักดิ์

นรินทร์ทันที หมัดนั้นไปโดนที่หน้าของศักดิ์นรินทร์อย่างจัง

 “มึง มันจะมากไปแล้วน!ะ” ศักดิ์นรินทร์จับแก้มเขาที่โดนหมัดของเด็กหนุ่ม เขาผลักโกสินทร์อย่างแรงจนไปชนโต๊ะกลมที่ตั้ง

ตุ๊กตาญี่ปุ่น โกสินทร์หยิบตุ๊กตาญี่ปุ่นขึ้นมาอย่างเร็ว

 “อย่าเข้ามานะ ไม่งั้น ผมจะฆ่าคุณ” โกสินทร์ยันตัวให้ลุกขึ้นพร้อมกับถือตุ๊กตาญี่ปุ่น  ฝนไม่มีทีท่าว่าจะหยุดตกเลยสักนิด ตรงกัน
ข้ามฝนกลับตกแรงขึ้นเรื่อยๆ

 “ปัญญาอ่อน แกจะทำอะไรฉัน  แกมันก็แค่ลูกคุณหนูคนหนึ่งที่ไม่…………..โอ๊ย” โกสินทร์ไม่ปล่อยให้ศักดิ์นรินทร์พุดจบ เขา

ขว้างตุ๊กตาญี่ปุ่นใส่หน้าศักดิ์นรินทร์ทันที ศักดิ์นรินทร์ล้มลงพร้อมกับเสียงแตกของตุ๊กตา โกสินทร์ได้โอกาสจึงวิ่งหนีออกไป แต่ถูกศักดิ์นรินทร์ที่นอนอยู่จับขาไว้ได้

  “แกจะหนีไปไหน”

 “ปล่อยผม” โกสินทร์พูดพร้อมกับเอาเท้ากระทืบที่มือของศักดิ์นรินทร์ ได้ผล ศักดิ์นรินทร์ปล่อยมือออกจากเท้าของโกสินทร์

ทันที โกสินทร์จึงรีบวิ่งออกมาไปจากห้องนั้น จนกระทั่งพ้นจากตัวบ้าน เขามองไปรอบๆ มีแต่สวยส้ม ไรองุ่น และที่ๆไม่อาจซ่อน

ตัวได้เลยสักนิด แต่แล้วเหมือนโชคเข้าข้าง เขาเห็นป่าข้าวโพด โกสินทร์ไม่มีเวลาตัดสินใจมากนัก เขาจึงวิ่งหนีเข้าไปในป่าข้าว

โพดนั่นทันที ฝนเริ่มตกหนักขึ้น พร้อมกับแสงสุดท้ายกำลังจะลาลับโลก

  ทางด้านศักดิ์นรินทร์ทันทีที่เขาลุกขึ้นมาได้ เขาที่หน้าผากของตนบริเวณที่โดนตุ๊กตาญี่ปุ่นขว้างใส่ ปรากฏว่าเลือดไหล เขาปาด

เลือดอย่างใจเย็น ก่อนที่จะไปหยิบของใช้ที่จำเป็นในการตามล่าโกสินทร์และวิ่งออกไปที่หน้าบ้านทันที ฝนตกหนาเม็ดขึ้นเรื่อยๆ
พร้อมกับการร้องตะโกนของศักดิ์นรินทร์ว่า

  “ไอ้โกสินทร์ มึงคิดอย่าคิดนะว่าจะหนีกูพ้น!”

[nunnuns]

เอาแล้วจุ้ย

[Mookkun]

เอิ่มมม ไม่ฟังกันเลยยย  )

[everlastingly]

  มาต่ออีกนะ หนีเข้าไปในป่าข้าวโพดแล้ว...เมื่อไรจะชอบกันสักที ตามลุ้น

[maru]

กันทำไมหาเรื่องใส่ัตัวแบบนั้นเนี่ย เหมือนนายจะเริ่มใจอ่อนแล้วนะเนี่ย แต่นายก็ทำให้กันเข้าใจผิดเองนี่นา กันจะคิดแบบนั้นก็ไม่แปลก แต่กันใช้อารมณ์มากไปไหม

[YounIn]

เอาแล้ว

ยังไง ก็คง หนีไม่พ้น

ทุ่งข้าวโถด จะมีอะไรน้อ


ต่อๆ

[Chia]

ขอโทษนะครับที่หายไปเกือบสัปดาห์ ช่วงนี้งานยุ่งมากเลยครับ ไหนจะต้องอ่านวรรณคดีอีกเป็นกองเลยครับ ( เทอมนี้เรียนหนักนิดหน่อยครับ ) แต่ยังไงๆ ผมก็ไม่หายไปไหนแน่นอนครับ ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามารอติดตามผลงานของผมนะครับ เอาล่ะ เราไปต่อกันเลยดีกว่านะครับ   

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


   โกสินทร์นั่งลงกลางไร่ข้าวโพดอย่างหมดแรง บัดนี้ท้องฟ้ากลายเป็นสีดำสนิทไปเสียแล้ว เขาลูบหน้าที่เปียกน้ำฝนเบาๆ ฝนยัง

ไม่มีที่ท่าว่าจะหยุดเลยสักนิด เด็กหนุ่มนั่งคิดไปว่าเขาจะหาทางออกจากที่นี่ได้อย่างไร เขาคิดว่าเขาหนีมาไกลพอแล้ว เขาคิดว่า

ศักดิ์นรินทร์คงตามมาหาเขาไม่ทันแน่ และอีกสารพัดที่เขาจะคิด เสียงซวบซาบเกิดขึ้นรอบๆตัวโกสินทร์ ลมฝนพัดกระหน่ำมา

อย่างไม่ลดละ เขานั่งภาวนาไม่ให้ศักดิ์นรินทร์ตามมาเจอเขา แต่ดูเหมือนคำภาวนาจำไม่เป็นผล เขาได้ยินเสียงดังมาจากที่มุมใด
มุมหนึ่งของไร่ข้าวโพด เขาไม่อาจคาดเดาได้เลยว่า มันมาจากทิศทางไหน

  “ออกมา ออกมา กูบอกให้ออกมาไงไอ้โกสินทร์” เสียงศักดิ์นรินทร์ลอยมาตามลม

  “ป๊า พี่กฤษณ์ แม่ ช่วยกันด้วย กันกลัว กันกลัว” โกสินทร์พูดเบาๆกับตัวเอง ก่อนที่จะลุกเดินอีกครั้งหนึ่ง เขาพยายามเดินให้เบา
ที่สุดเท่าที่จะทำได้

 “เปรี้ยง!” เสียงผ่าฟ้าทำให้โกสินทร์ตกใจ ทันใดนั้นเขาก็เห็นร่างๆหนึ่งยืนอยู่กลางสายฝนตรงทางเดินระหว่างแปลงข้าวโพด ห่างจากเขาไม่มากนัก

  “ออกมา ออกมา! กูบอกให้ออกมา” เสียงศักดิ์นรินทร์ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง โกสินทร์จึงตัดสินใจที่จะวิ่งอีกครั้งหนึ่ง หากแต่โกสินทร์กลับสะดุดล้ม ทำให้ศักดิ์นรินทร์รู้ได้ถึงตำแหน่งของเด็กหนุ่ม

 “ไอ้โกสินทร์!”ศักดิ์นรินทร์คำรามก่อนที่จะวิ่งมาหาโกสินทร์ที่หกล้มอยู่ เด็กหนุ่มจึงรีบพยุงตัวขึ้นวิ่งอีกครั้งหนึ่ง แต่ด้วยการที่เขา

หกล้มทำให้เขาวิ่งไม่ถนัดนัก ศักดิ์นรินทร์ไหวตัวทัน เขารีบวิ่งตามมาไปทันทีพร้อมกับส่องไฟฉายที่มือของเขาไปยังร่างของโกสินทร์หมายจะให้หยุด

 “มึงอย่าคิดว่าจะหนีกูพ้นนะ” ศักดิ์นรินทร์วิ่งไล่ตาม พร้อมกับเล็งกระบอกปืนอัดลมไปทางเด็กหนุ่ม

 “ปัง” เสียงอัดลมดังขึ้นพร้อมกับการล้มลงของร่างเด็กหนุ่ม กระสุนยางถูกยิงไปยังข้อเท้าของเด็กหนุ่ม มันไม่ทำให้เกิดแผล หาก

แต่เป็นรอยแดงและเจ็บเอาการมาก แต่เด็กหนุ่มก็ยังคงพยายามตะเกียกตะกายลุกขึ้น ศักดิ์นรินทร์ค่อยๆเดินเข้ามาหาร่างน้อยๆที่

พยายามจะชันกายลุกขึ้น ฝนตกอย่างแรงแต่ก็ไม่อาจทำให้ใจของศักดิ์นรินทร์เย็นลงได้เลยสักนิด ยามนี้ในจิตใจของศักดิ์นรินทร์

นั้นเต็มไปด้วยความแค้น ความเกลียดชัง ศักดิ์นรินทร์ค่อยๆลูบหน้าที่เปียกไปด้วยน้ำฝนอย่างใจเย็น ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ดูเหมือน
ธรรมดา แต่แฝงไปด้วยความโกรธกับโกสินทร์

 “ฤทธิ์เยอะใช่ไหมมึงน่ะ ฤทธิ์เยอะนักใช่ไหม” ศักดิ์นรินทร์พูดพร้อมกับกดร่างเด็กหนุ่มอย่างแรง โกสินทร์พยายามดิ้นอย่างสุดชีวิต

 “ปล่อย ปล่อยผม ผมบอกให้ปล่อย!”

 “เอ้า มึงร้องเข้าไป ร้องให้มันดังๆ ร้องไปจนตาย ก็ไม่มีใครเขาช่วยมึงได้หรอก เพราะนี่มันไร่ของกู ไม่มีใครมาช่วยมึงได้หรอก!”

ศักดิ์นรินทร์พูดจบก็หยิบเชือกที่ติดตัวมามามัดมือของโกสินทร์ เด็กหนุ่มมองหน้าของร่างใหญ่นั่น หน้าของศักดิ์นรินทร์ยามนี้ดูน่า
กลัวยิ่งกว่าปีศาจใดๆเสียอีก ศักดิ์นรินทร์กระตุกเชือกอย่างแรกจนเชือกนั้นบาดมือของโกสินทร์

“ลุกขึ้น!” ศักดิ์นรินทร์ร้องสั่งโกสินทร์ เด็กหนุ่มทำตามคำสั่งอย่างเลี่ยงไม่ได้

 “โอ๊ย เจ็บ!” โกสินทร์ร้องเพราะร่างใหญ่นั้นกระตุกเชือกอย่างแรงจนทำให้เขาเจ็บที่ข้อมือ

 “อย่าร้อง!”ศักดิ์นรินทร์ตะคอกก่อนจะเดินนำให้โกสินทร์เดินตาม ยามนี้โกสินทร์ครุ่นคิดแต่เพียงอย่างเดียวว่า เขาจะโดนอะไรบ้าง!

[nunnuns]

แมร่งงงงงง
อย่าให้คนอ่านอินนะ
เดี๋ยวศักดิ์นรินทร์จะหนาว
แอร้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[andear]

โอ้จำเลยรักแบบสุดๆ เหอๆๆๆๆ เอาอีก SMอีก แอร๊ยยยย

ปล. ฝากให้อีตาศักดิ์นรินทร์

[everlastingly]

  ลุ้นตอนถัดไป โหดแน่เลยดูจากสถานการณ์

[maru]

นายจะทำอะไรกันนะเนี่ย กันก็จริง ๆ เลยทำไมไม่ฟังอะไรบ้างเลยนะ

[Ali$a฿eth]

จำเลยรักไร่ข้าวโพด ฮิ๊ววว

[YounIn]

“อย่าร้อง!”ศักดิ์นรินทร์ตะคอกก่อนจะเดินนำให้โกสินทร์เดินตาม ยามนี้โกสินทร์ครุ่นคิดแต่เพียงอย่างเดียวว่า เขาจะโดนอะไรบ้าง!

เป็นเรา ตอนโมโห เราจะ ตะคอกว่า "หุบปาก"

 

ต่อๆๆๆๆจ้า
 

[bun]

สงสัยคงจะโดนไม่ใช่น้อย

[Chia]

มาแล้วครับ มาแล้ว หลังจากที่หายไปนานมากกกกก ขอโทษนะครีบที่มาต่อช้า เอาละ อย่าเสียเวลาเลยเนอะ ไปต่อกันเลยดีกว่าครับ 

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“โครม!” โกสินทร์ล้มลงบนเตียงตามแรงผลักของศักดิ์นรินทร์ เขาเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าของศักดิ์นรินทร์ ยามนี้ใยหน้าของร่าง

ใหญ่ตรงหน้าเขาดูเหมือนปีศาจที่พร้อมจะลงมือฆ่าโกสินทร์ได้ทุกเมื่อ ศักดิ์นรินทร์นั่งลงบนขอบเตียง พร้อมกับตบหน้าของเด็กหนุ่มอย่างแรง

 “ถุ๊ย!” ศักดิ์นรินทร์ทำทางถมหน้าลายใส่หน้าโกสินทร์ “มึงมีฤทธิ์แค่นี้เองหรอ ไอ้ไก่อ่อน”

 “คุณน่ะมันเลว ชั่ว ยิ่งกว่าอะไรเสียอีก คุณไม่น่าเกิดมาบนโลกนี้ด้วยซ้ำ” โกสินทร์แผดเสียงอย่างไม่ยอมอ่อนข้อให้ศักดิ์นรินทร์
ศักดิ์นรินทร์เชยคางของเด็กหนุ่มเบาๆ

  “ปากเก่งนักนะมึงนะ! กูเลว ชั่วขนาดนั้นเลยหรอ?”

 “ใช่ คุณมันแสนจะเลว แสนจะชั่ว” โกสินทร์แผดเสียงอีก

 “ฮึ ทำปากดีเข้าไป ดูดีๆมึงก็น่ารักดีอยู่หรอกนะ ถ้ามึงไม่ปากดี” ศักดิ์นรินทร์พูดพร้อมก้มหน้าลงมาหาเด็กหนุ่มอย่างใกล้ ใกล้เสียจนจมูกชนจมูกเลยก็ว่าได้ โกสินทร์หลับตาปี๋

 “เฮอะ กลัวกูด้วยหรอ?” ศักดิ์นรินทร์ถามโกสินทร์พรางหัวเราะแบบสมเพช หากแต่มือของเขากลับล้วงเข้าไปในเสื้อบริเวณท้องน้อยของเด็กหนุ่ม

 “เอามือโสโครกของคุณออกไปเดี๋ยวนี้นะ เอาออกไป มือสกปรก” โกสินทร์ไม่ยอมลดละ เขาตะคอกใส่ศักดิ์นรินทร์พร้อมกับพยายามผลักร่างที่อยู่ตรงหน้าเขาอย่างแรง แต่ก็ไม่อาจทำอะไรร่างใหญ่ได้เลย

 “มือกูมันสกปรกหรอ? ฮึ รู้ดีจริงนะ แล้วมันสกปรกเท่ากับสิ่งที่กูจับอยู่ตอนนี้ไหมล่ะ?” ศักดิ์นรินทร์พูดพลางล้วงเข้าไปในกางเกงของเด็กหนุ่ม โกสินทร์สะดุ้ง

 “ปล่อย คุณจะทำอะไร ปล่อย ผมบอกให้ปล่อยไง” โกสินทร์พยายามดิ้นขัดขืน แต่มือที่เขาโดนมัดไว้ช่างเป็นอุปสรรคในการที่ขัดขืนเหลือเกิน

 “ฮึ มึงรู้ไหม กูไม่ได้มีอะไรกับใครมานานแล้วนะ” ศักดิ์นรินทร์พูดพรางยิ้มชั่ว

 “แล้วมาบอกผมทำไม ผมไม่อยากรู้ ปล่อย! ปล่อย!” เหมือนคำสั่งของโกสินทร์ไม่มีความหมาย ศักดิ์นรินทร์ค่อยๆลุกขึ้นกดร่าง

นั้นไว้อย่างแรง โกสินทร์พยายามดิ้นอย่างสุดชีวิต แต่ก็ไม่สามารถหยุดการกระทำอันหื่นกระหายของศักดิ์นรินทร์ได้เลย

 “ปล่อย คุณ ไม่เอา คุณจะทำอะไร ไม่เอา ปล่อยผม ปล่อย อึก” โกสินทร์รู้สึกหวาดกลัวจากก้นบึ้งหัวใจ เขาไม่เคยเจออะไรน่า

กลัวไปมากกว่านี้อีกแล้ว ยามนี้ศักดิ์นรินทร์เริ่มกระทำการลูบไล้ไปทั่วร่างกายของโกสินทร์

 “ไม่……อย่าจับ ปล่อย ปล่อย อย่าจับ อย่ามอง อึก”โกสินทร์ขอร้องทั้งน้ำตา แต่ก็ไร้ผล ศักดิ์นรินทร์ถอดเสื้อของตนเองออก

 “คุณครับ ผมขอร้องนะครับ อย่าทำอะไรผมเลย ผมกลัวแล้ว ผมจะไม่หนีแล้ว ฮือๆ อย่าทำอะไรผมเลย ผมกลัวแล้ว ผมจะไม่หนีแล้ว”
 น้ำตาอาบใบหน้าขาวนวล โกสินทร์ขอร้องศักดิ์นรินทร์ทั้งน้ำตา ตาสีสนิมของศักดิ์นรินทร์มองแบบเย้ยหยัน เขายิ้มที่มุมปากก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

 “ฤทธิ์เยอะนักไม่ใช่หรอมึง แค่นี้ทำไมมึงจะทนไม่ได้ !!!” ศักดิ์นรินทร์ตะคอกร่างเล็กๆที่เขาค่อมไว้อยู่ ร่างใหญ่ๆนั่นจึงเริ่มกระทำ

การย่ำยีร่างกายของเด็กอายุสิบแปดปีได้อย่างไม่ปรานี ความเจ็บปวดครั้งนี้มันรุนแรงเกินกว่าที่เด็กหนุ่มจะรับได้ น้ำตาของโกสินทร์จึงไหลออกเป็นทาง

““หุบปาก!”โกสินทร์ตะคอกร่างเล็กที่นอนร้องโอดครวญพรางดิ้นไปดิ้นมาเพื่อให้หลุดพ้นจากความเจ็บปวดครั้งนี้

 “โอ๊ย…..จ…..เจ็บ……..จุก……ย….หยุด โอ๊ย” โกสินทร์คร่ำครวญ

  สุดท้ายเมื่อศักดิ์นรินทร์บรรลุผลตามที่ต้องการแล้ว เขาก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำโดยไม่แยแสร่างของโกสินทร์ที่นอนหายใจรวยรินอยู่

บนเตียงเลยสักนิด ศักดิ์นรินทร์สังเกตเห็นว่าสิ่งนั้นของเขามีของเหลวสีแดงติดออกมารอบๆ เขาจึงใช้มือเช็ด และมือขึ้นดูว่าคืออะไร

  “เลือดนี้หว่า เลือดอะไรว่ะ” ศักดิ์นรินทร์ครุ่นคิดอยู่นานจนได้คำตอบว่าเลือดนั้นมาจากไหน และเมื่อเขารู้คำตอบที่แท้จริงแล้ว ศักดิ์นรินทร์ก็ยิ้มแบบชั่วร้ายแกมสะใจสุดๆ


   โกสินทร์ยังคงนอนอ่อนแรงอยู่บนเตียงของเขา น้ำตาไหลอาบแก้มนวลของเด็กหนุ่ม เขาเกลียดตัวเองที่ปล่อยให้ผู้ชายด้วยกัน

ย่ำยีร่างกายของเขาโดยที่เขาไม่สามารถทำอะไรได้เลย การกระทำเช่นนี้เป็นการกระที่ป่าเถื่อน หยาบช้า เกินกว่าที่เขาจะรับได้ พลันประตูห้องน้ำก็เปิดออกพร้อมกับการปรากฏกายของชายที่เขาชิงชัง

  “คุณมันเลว คุณมันชั่ว ชิงหมาเกิด ไอ้เลว ฮือๆ” โกสินทร์แผดเสียงใส่ศักดิ์นรินทร์ที่ยืนอยู่อย่างแรง หากแต่ศักดิ์นรินทร์ไม่สนใจเลยแม้แต่น้อย เขากลับยิ้มเบาๆที่มุมปาก พร้อมพุดขึ้นมาว่า

  “ขอบคุณมากนะ นายโกสินทร์   มงคลชัยกุล”

  “ขอบคุณ ขอบคุณทำไม” โกสินทร์ถามด้วยน้ำตานองหน้า

  “ขอบคุณที่กูเป็นคนแรกของมึงไง ฮ่าๆๆๆๆ” ศักดิ์นรินทร์หัวเราะอย่างสะใจ

  “ออกไป ออกไป ผมบอกให้ออกไป” โกสินทร์ตะคอก
 
“แน่นอน ฉันไปแน่ อย่าลืมอาบน้ำนะ ที่รัก ฮ่าๆๆ!” ศักดิ์นรินทร์พูดแบบยียวน ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องอย่างไม่ไยดี

 “ไอ้เลว ชั่ว ไอ้บ้า ฮือๆ”โกสินทร์ไล่ด่าตามหลังศักดิ์นรินทร์ เมื่อประตูปิดลง เขายันตัวเองให้ลุกขึ้นมานั่งบนเตียงก่อนที่จะพูดเบาๆกับตัวเองด้วยน้ำตาที่นองหน้าว่า

  “ขอให้ผลกรรมของป๊าผม มันสิ้นสุดที่ผม ผมยอมทำทุกอย่างเพื่อไถ่บาปให้ป๊าผม และผมก็พร้อมที่จะอโหสิกรรมให้แก่เขาได้ทุกเมื่อ ฮือๆ”


    ศักดิ์นรินทร์เดินกลับมาที่ห้องนอนของตนนาฬิกาตีบอกเวลาเกือบจะตีสองเสียแล้ว ฝนเพิ่งจะหยุดตกไปสักพักนึง เขาจำได้ว่า

เขาจับโกสินทร์ได้เมื่อเกือบสามทุ่มกว่าๆ ร่างใหญ่ทิ้งตัวเองลงบนที่นอน ศักดิ์นรินทร์พยายามข่มตาให้หลับ หากแต่เขาก็ไม่

สามารถหลับลงได้เลย เขายังคิดถึงใบหน้าที่ขาวนวลของเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มที่บริสุทธิ์ดุจดอกไม้โดนเขาขืนใจอย่างไม่ไยดี เขายัง

จำหน้าที่เจ็ดปวดของเด็กหนุ่มได้เป็นอย่างดี เสียงขอร้องให้หยุดของโกสินทร์ยังคงติดหูของเขา เสียงร้องไห้บอกให้หยุดยังคง

ก้องกังวานอยู่ในโสตประสาท นี่เราทำอะไรลงไป? เขาคิด เขาแค้น โกรธ สงสาร หรือมีความรู้สึกยังไงกับโกสินทร์กันแน่?

  “เป็นอะไรว่ะเนี่ย ทำไมต้องไปสนใจมันด้วยว่ะ” ศักดิ์นรินทร์พูดกับตัวเองเบาๆ และพยายามข่มตาให้หลับต่อ แต่ก็ไม่เป็นผล ใบหน้าของเด็กหนุ่มยังคงปรากฏในความคิดของเขา

 “โธ่เว้ย เป็นไรว่ะ” เขาสบถกับตัว ก่อนที่จะเดินขึ้นไปหาโกสินทร์ที่ชั้นสอง เขาไขกุญแจที่ล็อคห้องเบาๆ ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป

ร่างเล็กนอนร้องไห้อยู่บนเตียง นี่โกสินทร์เพิ่งคงอาบน้ำเสร็จสินะ ศักดิ์นรินทร์คิด ทางด้านของโกสินทร์เมื่อเห็นว่าใครเข้ามาใน

ห้อง เขาก็ไม่หันหน้าไปมองอีกเลย โกสินทร์รู้สึกเกลียดและชิงชังผู้ชายคนนี้มาก ผู้ชายที่ย่ำยีเขา! แต่ก่อนที่โกสินทร์จะได้พูด
อะไร ศักดิ์นรินทร์ก็พูดขึ้นมาว่า

  “ถ้าแกยังคิดจะหนี หรือคิดจะทำอะไรไร้มารยาทกับฉันอีกล่ะก็ ฉันสาบานได้เลยว่า ทั้งพ่อแก ทั้งพี่แก รวมทั้งตัวแก จะเจออะไรมากกว่านี้แน่นอน!”
 

[Mookkun]

โหดจิงวุ้ยย

[everlastingly]

  โหดร้ายนัก...แต่ก็เริ่มหลงแล้วล่ะซิ แต่กรณีโกสินทร์เนี้ยะท่าจะยากที่จะรักจะชอบ

[nunnuns]

โอ้ยยยยย น้ำตาปริ่ม

อิศักดิ์นรินทร์มันจะเลวไปไหนเนี่ย ใครเอาแกมาเป็นพระเอกห๊า!!!! มาผิดเรื่องแล้ววว

สงสารโกสินทร์มากๆ ทำให้มันรักแล้วจากไปเลย อย่าได้แคร์ สวยๆเริ่ดๆเข้าไว้ลูก

+เป็ดค่ะ

[nOsTrAdamUsz]

อย่ามาอ้อนวอนขอรักจากน้องกันนะ  <<

[actionmarks]

นาน จนลืมอ่ะ เรื่องนี้ 555+

[YounIn]

พระเอกมันยังไม่รู้ความรู้สึกของตัวเอง

ต่อๆ

[cavalli]

 

[bun]

โหดจริง อะไรจริง
ถ้ารู้ตัวเมื่อไร อาจจะต้องเสียใจทีหลังก็ได้นะ

[Ipatza]

เยี้ยม
มันต้องงี๊ละ

[hello_lovestory]

แบบนี้สิถึงจะสนุกได้ใจจริงๆ

[mro]

เดี๋ยววันที่น้องไม่อยู่จริงๆจะรู้สึกก

[Ali$a฿eth]

คนหนึ่งก็เอาแต่อารมณื
อีกคนก็ไม่ฟังอะไร

วู๊ๆๆๆๆ

[Maytbb]

  สงสารน้องกันอ่ะ โดนขนาดนี้ โสรยาชิดซ้าย
  รอตอนต่อไปจ้าาาาา

[Chia]

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ทุกกำลังใจ และแรงเชียร์นะครับ ขอบคุณจริงๆครับ ส่วนเรื่องที่ว่าพระเอกจะโหดแค่ไหน ผมว่าแค่นี้คงพอแล้วมั้งครับ ถ้ามากกว่านี้จะเป็นตัวร้ายไปเสียเปล่า ( หัวเราะ ) ส่วนน้องกันของเราก็โดนกระทำชำเรามาเยอะ ท่าทางจะรักกันยากจริงๆ แต่ถึงยังๆไง ก็คงมีบางช่วงแหละครับ ที่เขาแอบหวานกันเล็กๆ ประสาพ่อแง่แม่งอน เอาล่ะครับ ผมพูดพร่ำมาเยอะแล้ว ไปต่อกันเลยดีกว่าเนอะ จะได้ไม่เสียอารมร์ครับ

ปอลิง ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกการอ่าน ทุกคอมเม้นท์ที่เข้ามาตอบผมจริงๆครับ ไม่คิดเลยว่าเรื่องที่ผมแต่งจะมีคนติดตามและให้ความสนใจมากขนาดนี้เลย ขอบคุณจริงๆครับ )))

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หลังจากการหายตัวไปอย่างลึกลับของน้องชายร่วมเดือน “กฤษณพล” หรือ “กฤษณ์” พี่ชายแท้ๆของโกสินทร์กำลังนั่งเครียดอยู่

หน้าจอคอมพิวเตอร์ กฤษณ์กำลังค้นหานักสืบฝีมือดีจากโลกไซเบอร์ ตาที่คมเข้มดุจชายไทยจ้องมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ไม่กระ

พริบเลยสักนิดเดียว ทำไมเขาต้องมาหานักสืบน่ะหรอ ก็เพราะว่าสน.ที่เขาไปแจ้งความว่าน้องชายหายยังไม่มีการรายงานความ

คืบหน้า โทรไปหาผู้หมวดบีทีไรก็ได้ความแต่ว่า กำลังสืบหาตัวอยู่ กฤษณ์เคยจ้างนักสืบมาแล้วหลายคน แต่กี่คนๆที่เขาว่าจ้างก็

ยังไม่มีการรายงานความคืบหน้าใดๆเลย เขาจึงตัดสินใจเลิกจ้างนักสืบพวกนั้นและมาหานักสืบคนใหม่แทน ตอนนี้เขามีหลายเรื่อง

ที่ต้องคิดมาก ไหนจะเรื่องพ่อที่เข้าโรงพยาบาลเพราะเครียดจัดเนื่องจากยังตามหาโกสินทร์ไม่พบ ไหนจะเรื่องที่เขาจะต้อง

จัดการบริษัทแทนพ่อไปก่อน กฤษณ์ก้มมองนาฬิกาที่จอคอมพิวเตอร์ มันบอกเวลาเที่ยงคืนกว่าๆแล้ว

 “เที่ยงคืนกว่าแล้วหรอเนี่ย” กฤษณ์พึมพำกับตัวเอง

 “หิวว่ะ ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่า” กฤษณ์พึมพำกับตัวเองอีกที ก่อนที่จะลุกจากโต๊ะคอมพิวเตอร์ เขาเดินลงมาที่โรงรถเพื่อไปนำ
จักรยานออกมาใช้เป็นพาหนะในการเดินทาง

 “อ้าว คุณกฤษณ์ครับ ดึกดื่นป่านนี้จะไปไหนล่ะครับ” สมพงษ์ยามเฝ้าประตูบ้านเขาเอ่ยถาม

 “ไปเซเว่นหน้าปากซอยหน่อยน่ะสมพงษ์ พอดีเมื่อตอนเย็นกินข้าวไปนิดเดียว”

 “ให้ไอ้พลไปเป็นเพื่อนไหมล่ะครับ ดึกๆดื่นๆแบบนี้อันตรายนะครับ เดี๋ยวผมจะไปปลุกมันให้” สมพงษ์เอ่ยถามเจ้านายเขาด้วย
ความเป็นห่วงเป็นใย พลที่ว่านั่นก็หมายถึงลูกชายของสมพงษ์นั่นเอง

 “ขอบใจมาก แต่ไม่เป็นไรหรอกสมพงษ์ ปล่อยให้พลมันนอนไปเถอะ ฉันไปก่อนนะ” กฤษณ์พูดก่อนที่ขี่จักรยานออกจากประตู

บ้านไป สมพงษ์มองตามไปด้วยความเป็นห่วง เห้อ คุณกฤษณ์น้อคุณกฤษณ์ เพิ่งเรียนจบมาจากต่างประเทศไม่กี่ปี ก็ต้องทำงาน

แทนคุณท่านที่ป่วยเสียแล้ว ท่าทางจะเหนื่อยน่าดู วันๆไม่เคยอยู่ติดบ้านเลย อายุยังน้อยๆอยู่เลย แฟนก็ไม่เห็นมี ทั้งๆที่หน้าตา

ออกจะดีแท้ๆ ไหนจะคุณหนูที่หายตัวไปอีก คิดแล้วสงสารคุณกฤษณ์จริงๆ สมพงษ์คิด

    เมื่อกฤษณ์ได้ซื้อของตามที่เขาต้องการแล้ว เขาจึงขี่จักรยานกลับบ้านทันที ดึกสงัดอย่างนี้นานๆจะมีรถผ่านมาสักคัน ผิดกับ

กลางวันที่มีรถตลอดเวลา กฤษณ์ชอบบรรยายเงียบๆแบบนี้ เพราะมันจะทำให้เขาเกิดความคิดที่ดีหลายอย่าง เขาจึงฮัมเพลง
เบาๆอย่างอารมณ์ดี

  “ช่วยด้วย ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย”เสียงร้องขอความช่วยเหลือดังขึ้นทางด้านหน้าของเขา พร้อมกับการปรากฏร่างของเด็ก

หนุ่มคนหนึ่ง ที่ดูยังไงก็น่าจะเป็นนักศึกษา นักศึกษาคนนั้นวิ่งตรงเข้ามาหาเขา กฤษณ์จึงหยุดรถจักรยานทันที

 “เกิดอะไรขึ้นหรอครับ?” กฤษณ์ถามนักศึกษาหนุ่มแปลกหน้า

 “มีคนดักปล้นผม เขาจะทำร้ายผมถ้าผมไม่ให้เงินเขา” ไม่ทันขาดคำ พลันก็ปรากฏร่างของวัยรุ่นสองคนที่กฤษณ์จำได้ว่าเป็นเด็ก

ในซอยนั่นเอง เมื่อวัยรุ่นสองคนนั้นเมื่อเห็นกฤษณ์ พวกเขาก็จำได้ทันที่ว่านี่คือคุณกฤษณ์ ลุกชายคนโตของตระกูลมงคลชัยกุล
ตระกูลนักธุรกิจชื่อดังที่มีที่มีบ้านอย่ในซอยนี้

 “สวัสดีครับคุณกฤษณ์” วัยรุ่นสองคนนั้นยกมือไหว้กฤษณ์ “เห็นคนวิ่งผ่านมาแถวนี้บ้างไหมครับ”

 “คนที่พวกนายจะดักปล้นน่ะหรอ นัท ปลา?”กฤษณ์ถามวัยรุ่นทั้งสอง ทั้งคู่ยิ้มเหยๆ ก่อนจะให้การภาคเสธต่อกฤษณ์

 “เอ้านี่ นัท ย้ง แล้วทีหน้าทีหลังอย่าดักปล้นใครอีกนะ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ” กฤษณ์พูดพร้อมกับส่งธนบัตรราคาหนึ่งพันบาท

สองใบให้กับวัยรุ่นทั้งสอง พวกเขายิ้มอย่างเริงร่าก่อนที่จะรับเงินจำนวนนั้นไว้โดยที่ไม่ลืมยกมือไหว้ขอบคุณกฤษณ์ และวัยรุ่นทั้ง
สองก็เดินจากไปด้วยความดีใจ 

 “ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมไว้” นักศึกษาคนนั้นกล่าวขอบคุณกฤษณ์เบาๆ กฤษณ์หันหน้าไปมองนักศึกษาหนุ่มคนนั้น ผู้ชายอะไร

เนี่ย หน้าหวานจริงๆ เขาพิจารณาหน้าที่ขาวนวลนั่น ตาโตรับกับจมูกที่ได้รูป อย่างนี้หรือเปล่านะที่เขาเรียกว่าน่ารัก กฤษณ์คิด

 “อื้ม ไม่เป็นไร ว่าแต่ชื่อไรล่ะเราเนี่ย ทำไมถึงกลับบ้านดึกแท้ บ้านอยู่แถวนี้หรอ ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนเลยล่ะ หรือว่า
ย้ายมาอยู่ใหม่” กฤษณ์พ่นคำถามใส่นักศึกษาหนุ่มน้อยเสียหลายข้อ

  “ผมชื่อสุกฤษฎิ์ครับ เรียกสั้นๆว่า เหนือก็ได้ครับ”

 “อื้ม ชื่อแปลกดีนะ เหนือ?” กฤษณ์ทวนคำชื่อของนักศึกษาหนุ่มคนนั้นอีกครั้ง

 “ครับ ผมเพิ่งย้ายมาอยู่ครับ ผมอยู่ที่หอพักมังคลา ตรงต้นโพธิ์น่ะครับ เลยบ้านหลังใหญ่ๆกลางซอยไปหน่อย”

 “อ้อ สะดวกสบายไหมล่ะ ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกฉันได้นะ” กฤษณ์ถามเหนือไป เพราะเขาอยากรู้ข้อมูลจากผู้อาศัยว่าหอของเขา

ที่เพิ่งเปิดใหม่นั้น สะดวกสบายหรือไม่ และควรมีอะไรแก้ไขเพิ่มเติมหรือเปล่า

 “เอ๋? ครับ?” เหนือยังไม่เข้าใจสิ่งที่ชายหนุ่มร่างสูงพูดเท่าไหร่นัก แต่เขาก็ตอบรับไป

 “มา ขึ้นมาสิเหนือ เดี๋ยวฉันจะไปส่งให้ที่หอ”กฤษณ์พูดเชื้อเชิญหนุ่มน้อย

 “จะดีหรอครับ คุณ…….เอ่อ……”

 “ฉันกฤษณพล เรียกสั้นๆว่ากฤษณ์ก็ได้ ขึ้นมาเถอะ แถวนี้ไม่มีใครกล้าทำอะไรฉันหรอก”

 “ครับ ขอบคุณนะครับ คุณกฤษณ์” 

 “ขอบคุณอีกครั้งนะครับคุณกฤษณ์ ผมไม่มีอะไรตอบแทนคุณเลย นอกจากนี่ครับ”เหนือพูดกับกฤษณ์ทันทีที่กฤษณ์พาเขามาส่งถึงหน้าหอพร้อมกับยื่นกระดาษใบเล็กๆ ที่ดูเหมือนตั๋วอะไรสักอย่าง

 “ไม่เป็นไรหรอก เก็บไว้เถอะ” กฤษณ์พูด

 “ไม่ได้ครับ คุณกฤษณ์ต้องรับไว้นะครับ ไม่อย่างนั้นผมคงเสียน้ำใจแย่”

 “งั้น ถ้าเหนือพูดถึงขนาดนั้น ฉันรับไว้ก็ได้” กฤษณ์รับพร้อมกับมองดูกระดาษใบนั้น มันเป็นตั๋วละครเวทีของมหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นตั๋วระดับเฟิร์สคลาสเลยทีเดียว

    “เอ้า เหนือเรียนที่มหา’ลัยนี้หรอกหรอ พี่ก็จบตรีจากที่นี้เหมือนกันนะ รุ่นน้องพี่นี่” กฤษณ์เปลี่ยนสรรพนามที่แทนตัวเองจาก

‘ฉัน’ เป็น ‘พี่’ ทันทีที่รู้ว่าเหนือเรียนอยู่ที่สถาบันเดิมของเขา

  “ครับ คุณกฤษณ์อย่าลืมไปดูนะครับ มันเป็นละครเวทีของคณะผมเอง”

  “แล้วเหนือเล่นด้วยหรือเปล่าล่ะ?” กฤษณ์ถามอย่างยิ้มๆ

 “เล่นครับ”

 “งั้นพี่จะไปดูแน่นอน คืนนี้ดึกมากแล้ว ไปนอนเถอะ ราตรีสวัสดิ์ครับเหนือ

 “ครับ ราตรีสวัสดิ์ครับ คุณกฤษณ์ เหนือพูดแล้วยิ้มให้กฤษณ์ ก่อนที่จะเดินขึ้นหอพักของตนไป เหนือรู้สึกดีอย่างประหลาดเขาไม่

เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย ไม่ต่างจากกฤษณ์มากนัก โดยที่ไม่สามารถล่วงรู้ได้เลยว่าในอนาคตอันใกล้ของพวกเขานั้นจะเกิดอะไรขึ้น

[Maytbb]

เอ๊ะ...อย่าบอกนะว่า เด็กคนนี้เป็นน้อง...ม่ายยยยยย
  รอความจริงต่อไปนะเออ