ในวันนั้นเองตำรวจไม่ได้ไปค้นที่บ้านของศักดิ์นรินทร์ตามที่บอกไว้เพราะกฤษณพลขอไว้ หากแต่เขาขอไปพบกับศักดิ์นรินทร์
ด้วยตัวของเขาเอง พร้อมกับเหนือ หมวดบี หมวดต้า เพื่อความปลอดภัย หลังจากที่หมอเก่งพุดคุยกับศักดิ์นรินทร์จบเมื่อเช้า หมอ
เก่งกำลังจะเตรียมตัวกลับ แต่เมื่อเขาเดินออกมาหน้าบ้าน เขากลับพบกับหมวดบี หมอเก่งตกใจจนทำอะไรไม่ถูก หมวดบีบังคับ
ให้หมอเก่งสารภาพ จนในที่สุดหมอเก่งก็ยอมสารภาพว่าศักดิ์นรินทร์รับรู้ถึงเรื่องการหายตัวไปของโกสินทร์ และเมื่อกฤษณพลบ
อกหมวดบีว่าจะขอพบกับศักดิ์นรินทร์ หมอเก่งก็เป็นคนประสานกับศักดิ์นรินทร์เองโดยตรง ทุกสิ่งทุกอย่างมันกำลังเริ่มต้นและกำลังจะจบลงแล้ว
เที่ยงวันนั้นที่กลางสวนดอกไม้อันร่มรื่นของกฤษณพลถูกจัดให้เป็นที่สำหรับนั่งเจรจาเรื่องสำคัญ และรองรับแขกผู้มาเยือน
ทั้งหมด กฤษณพลถอนหายใจเบาๆ ระหว่างมองดูคนงานจัดของ เขาแหงนมองดูท้องฟ้าที่ครึ้มๆเหมือนฝนจะตก ก่อนที่ก้มลงเด็ด
ดอกมะลิอย่างแผ่วเบาใส่ไว้ในมือ และกลับเข้าไปในบ้านภายในบ้านของเขา ศักดิ์นรินทร์เห็นโกสินทร์กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ โกสินทร์ยิ้มทันทีที่เห็นศักดิ์นรินทร์
“พี่นาย วันนี้จะมีงานอะไรในสวนหรอครับ ผมเห็นมีคนงานจัดของกันเยอะแยะเลย” โกสินทร์พูด หากแต่ศักดิ์นรินทร์ไม่ตอบ เขา
กลับนั่งลงข้างๆโกสินทร์เบาๆ ก่อนที่จะส่งดอกมะลิสามสี่ดอกที่อยู่ในมือเขาให้กับโกสินทร์
“พี่รู้ว่ากันชอบ พี่เลยเอามาให้ กันจะได้ไม่ลืมพี่” ศักดิ์นรินทร์พูดแผ่วเบา หากแต่โกสินทร์ยิ้ม
“พี่นายพูดอะไรน่ะครับ ผมไม่ได้ไปไหนสักหน่อย ผมรักพี่นายนะครับ” โกสินทร์พูดด้วยทีท่าเริงร่า ก่อนที่จะเอี้ยวตัวไปกอดแขนศักดิ์นรินทร์ ศักดิ์นรินทร์ยิ้มเบาๆ
“กัน กันอยากเรียนต่อไหม” ศักดิ์นรินทร์ถาม
“อยากสิครับพี่นาย กันอยากเรียนวนศาสตร์ หรือไม่ก็เกษตรครับ เพราะกันมาอยู่ที่นี่กันได้เห็นต้นไม้เยอะเลย ดอกไม้ก็สวยด้วยครับ พี่นายถามผมทำไมหรอครับ หรือว่า” โกสินทร์ยิ้มก่อนดึงแก้มศักดินรินทร์เบาๆ “พี่นายจะส่งผมไปเรียนต่อหรอครับ”
“อื้อ พี่จะส่งกันไปเรียนต่อ ส่งกันกลับไปสู่โลกกว้างไง โลกที่กันอยากพบ ดีกว่ามีอยู่ในที่นี่เป็นไหนๆเลยน่ะ ” ศักดิ์นรินทร์ก่อนยุดมือเล็กๆที่จับแก้มเขาอย่างอารมณ์ดี
“เย้ ดีใจจังเลย” โกสินทร์พูดเบาๆอย่างคนอารมณ์ดี มัยนิ่งทำให้ศักดิ์นรินทร์เห็นว่าเขาไม่ควรกักขังเด็กคนนี้ไว้ในโลกแคบๆแบบนี้
อีกต่อไปแล้ว เขาควรจะปล่อยโกสินทร์ออกไปสู่โลกกว้าง ไม่มีคำพูดใดๆออกจากปากของศักดิ์นรินทร์อีก ศักดิ์นรินทร์มองตัวคาที่
เริงร่าอย่างแผ่วเบา ดวงตาทั้งสองจับจ้องกัน หากแต่เมื่อมองลึกๆลงไป ก็จะรู้ว่าในแววตาของศักดิ์นรินทร์มีความอาลัยอยู่เกินกว่าที่ใคร จะเข้าใจได้………
สิบห้านาฬิกาสามสิบนาทีเป็นเวลาที่กฤษณพล และศักดิ์นรินทร์นัดกันไว้ผ่านทางตัวกลางคือหมอเก่ง ศักดิ์นรินทร์พาโกสินทร์
เข้ามานั่งอยู่ในสวนก่อนแล้ว โดยที่เขาบอกกับเด็กหนุ่มว่าวันนี้จะมีคนมาหาเขา และคนๆนั้นๆก็อยากพบโกสินทร์ด้วย โกสินทร์ไม่
ได้สงสัยอะไรจึงตามเขามาแต่โดยดี ในสวนนั้นมีการจัดที่นั่งเป็นสองฝั่ง ฝั่งซ้ายคือฝั่งที่ศักดิ์นรินทร์และโกสินทร์นั่งอยู่ มันอยู่ใต้
ต้นราชพฤกษ์ที่ตอนนี้ดอกดอกสีเหลืองเต็มต้น ขนาบข้างด้วยสวนดอกมะลิที่ส่งกลิ่นหอมไปทั่ว และอีกฝั่งที่อยู่ไม่ไกลกันนักนั้น
อยู่ใต้ต้นหากนกยูงที่ตอนนี้ออกดอกสีแสดเต็มต้น ขนาบไปด้วยสวนมะลิที่ส่งกลิ่นหอมด้วยเช่นกัน ไม่ไกลกันนักเป็นคลองสาย
หนึ่งที่ตัดผ่านสวนของศักดิ์นรินทร์ ข้างๆของศักดิ์นรินทร์นั้นเป็นที่นั่งของหมอเก่ง หมอเก่งถอนหายใจเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของ
วันด้วยความเป็นห่วงเพื่อน นอกจากนี้ด้านหลังของศักดิ์นรินทร์นั้นก็ขนาบไปด้วยคนงานนับสามสิบคนนั่งอยู่รายรอบ ฝนเริ่มตั้งเค้า ลมฝนพัดมาเบาๆ
“อากาศดีจังเลยพี่นาย ว่าแต่วันนี้ทำคนที่จะมาหาพี่นายเป็นใครหรอ ทำไมต้องให้คนในสวนมากันเกือบหมดด้วยล่ะ” โกสินทร์ถามศักดิ์นรินทร์อย่างอารมณ์ดี
“เดี๋ยวกันก็รู้ แต่พี่อยากจะบอกกันไว้นะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่รักกันนะ” ศักดิ์นรินทร์พูดเบาๆกับโกสินทร์ โกสินทร์หน้าแดงไป
ชั่วครู่ก่อนที่จะหันไปมองสวนดาวเรืองที่ไม่ไกลมากนัก ไม่นานนักก็ปรากฏรถตำรวจสองคันนำหน้ารถเก๋งสีดำสามคัน ที่หลัง
กระบะนั้นมีตำรวจนั่งอยู่เต็ม ศักดิ์นรินทร์ไม่หวั่นไหว เขายังคงนั่งอย่างองอาจไม่ยี่หระต่อสิ่งใด แม้ในใจของเขายามนี้จะดูเหมือน
ว่ามียมฑูตมารอควักดวงใจของเขาออกไปจากอกแล้วก็ตาม รถตำรวจนั้นจอดก่อนที่ตำรวจทั้งหมดจะมายืนรอบที่นั่งฝั่งขวา ไม่
นานนักก็ปรากฏร่างของผู้ชายคนหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่ไม่แพ้ศักดิ์นรินทร์ พร้อมกับเด็กหนุ่มอีกคนที่ศักดิ์นรินทร์คุ้นตา ใช่แล้ว เหนือ
เดินมาพร้อมกับกฤษณพลนั่นเอง ศักดิ์นรินทร์แปลกใจและตกใจว่าทำไมน้องชายของเขาถึงมากับกฤษณพล แต่เขาก็เก็บความ
แปลกใจนั่นไว้ ข้างๆของเหนือและกฤษณพลนั้นขนาบข้างไปด้วยหมวดบีและหมวดต้า ก่อนที่ทั้งหมดจะมานั่งตรงบริเวณที่นั่งด้านฝั่งขวา
“พี่กฤษ” โกสินทร์ร้องสุดเสียงเมื่อเห็นพี่ชายของเขาปรากฏตัว ก่อนที่จะหันหน้าไปหาศักดิ์นรินทร์ เขา พยักหน้าเบาๆเป็นเชิง
อนุญาต โกสินทร์จึงรีบลุกไปหาพี่ชายของเขาทันที ทั้งสองพี่น้องโผกอดเข้าหากันด้วยความดีใจ
กัน กัน” กฤษณพลร้องลั่นทันทีที่เขาพบหน้าโกสินทร์ เขาตระกองน้องชายของเขาไว้ในอ้อมกอด
“พี่กฤษ พี่กฤษมาหากันแล้ว พี่กฤษกันคิดถึงบ้าน ” โกสินทร์ร้องลั่น เขาน้ำตาไหลออกมาด้วยความยินดี
“พี่ก็คิดถึงกัน”กฤษณพลพูด ก่อนก้มลงเช็ดน้ำตาให้น้องชาย “กันดูผอมไปนะ ดำขึ้นด้วย บอกพี่มานะ ว่ามันทำอะไรกัน” กฤษณพลถามโกสินทร์พร้อมกับหันไปมองศักดิ์นรินทร์ด้วยความอาฆาต ก่อนที่จะหันมาหาศักดิ์นรินทร์
“แกมันชั่ว มันเลว แกมันระยำ ทำร้ายได้แม้กระทั่งเด็ก ไอ้เลว”กฤษณพลตะโกนร้องด่าศักดิ์นรินทร์ที่นั่งอยู่บนโต๊ะไม้ฝั่งตรงข้าม คนงานของศักดิ์นรินทร์ลุกฮือขึ้นพร้อมกัน ก่อนที่ศักดิ์นรินทร์จะยกมือเป็นเชิงบอกให้หยุด คนงานจึงนั่งลงตามเดิม
“เงียบ เงียบทำไมว่ะ ไอ้เลว แกคงสะใจสินะกับสิ่งที่ทำลงไปกับน้องชายฉัน”กฤษณพลพูด ศักดิ์นรินทร์ลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
“ผม ผมขอโทษ” ศักดิ์นรินทร์พูด กฤษณพลรีบเดินเข้าไปกระชากคอเสื้อขอศักดิ์นรินทร์ทันที ศักดิ์นรินทร์ไม่ขัดขืนใดๆ เพียงแต่เขาพูดเบาๆว่าผมขอโทษ ลมฝนเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ
“เฮอะ ฉันไม่ต้องการคำขอโทษจากแก!!” กฤษณพลพูดก่อนที่จะปล่อยคอเสื้อของศักดิ์นรินทร์ก่อนพลักร่างใหญ่ตรงหน้าอย่าง
แรง หากแต่ศักดิ์นรินทร์ไม่ตอบโต้ กฤษณพลเดินไปกระชากตัวเหนือมาทันที
“นี่ น้องชายแก น้องชายแกใช่ไหม!!” กฤษณพลถาม
“ใช่ น้องชายผมเอง” ศักดิ์นรินทร์ตอบ
“งั้น แกก็เอาน้องชายแกคืนไป!!” กฤษณพลผลักเหนืออย่างแรงจนแทบล้ม เหนือน้ำตาไหลออกมา หากแต่หมอเก่งนั้นรับไว้ทัน
“ขอบใจนะ สำหรับความบริสุทธิ์ของน้องชายแก!!” กฤษณพลร้องบอกศักดิ์นรินทร์ด้วยความเย้ยหยัน
“แกพูดว่าอะไรนะ!!” ศักดิ์นรินทร์ตะคอกด้วยความตกใจ ก่อนหันไปหาเหนือ “ไม่จริงใช่ไหมเหนือ บอกพี่มาสิว่ามันไม่จริง” ศักดิ์นรินทร์พูดถามเหนือ เหนือไม่ตอบได้แต่พยักหน้าเบาๆพร้อมกับน้ำตาที่อาบแก้ม ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปกอดศักดิ์นรินทร์ทันที
“พี่นาย เหนือชดใช้กรรมให้พี่แล้ว เขาบอกว่าเขาจะไม่เอาเรื่องพี่นาย พี่นายหยุดเถอะนะ เหนือจะกลับมาอยู่ที่บ้าน ฮือๆ” เหนือ
กอดศักดิ์นรินทร์ด้วยน้ำตาที่อาบแก้ม ก่อนที่ศักดิ์นรินทร์จะก้มลงไปเห็นเลือดที่กำลังไหลลงมาที่ขาของเหนือ ศักดิ์นรินทร์คลั่ง
ทันที คนงานของเขาลุกฮืออีกรอบ หากแต่ฝ่ายตำรวจที่มากลับกฤษณพลก็ชักปืนขึ้นมาแป็นเชิงบอกให้คนงานของเขาหยุดการกระทำ
“ไอ้เฮี้ย มึงทำอะไรน้องกู” ศักดิ์นรินท์ตะคอกด้วยน้ำตาที่นองหน้า ก่อนปรี่เข้าไปหากฤษณพลทันที เขาต่อยหน้ากฤษณพล
กฤษณพลไม่ยอมแพ้ต่อยกลับ หมวดบี หมวดต้า หมอเก่งเห็นดังนั้นแล้วจึงรีบแยกทั้งคู่ออกจากกันทันที กฤษณพลและ ศักดิ์นรินทร์ไม่ยอมพยายามจะกระโจนเข้าหากันตลอด
“พี่กฤษ พอแล้วนะ พี่กฤษ กันขอล่ะ” โกสินทร์ห้ามกฤษณพล กฤษณพลจึงหยุดทันที
“ไป กัน กลับบ้าน พี่จะพากลับบ้าน” กฤษณพลพูดกับโกสินทร์พร้อมกับจับที่มุมปากเบาๆ กลิ่นคาวเลือดนิดๆในปากบ่งบอกว่าเขาปากแตก หากแต่โกสินทร์ไม่ยอมทำตามคำเชื้อเชิญนั้น
“กัน พี่บอกให้กลับบ้าน” กฤษณพลพูดเมื่อเห็นน้องชายเขายังคงยืนอยู่ที่เดิม เหนือวิ่งเข้ามากอดศักดิ์นรินทร์พร้อมกับร้องไห้ ศักดิ์นรินทร์ลูบหัวน้องชายของเขาเบาๆ
“กัน กลับบ้าน!!!” กฤษณพลร้องสั่งโกสินทร์ โกสินทร์ไม่อยากไปไหน เขาอยากอยู่กับศักดิ์นรินทร์ ชายที่เขารักสุดหัวใจ ชายคนที่ทำให้เขารู้จักความรัก ความเสียสละ และจิตสำนึก ชายคนที่เขาสัญญาไว้ด้วยว่าจะไม่แยกจากกันไปไหน
“กันรักเขา กันรักพี่นาย กันไม่กลับ” โกสินทร์พูดเบาๆ
“ว่าไงนะ กัน?” กฤษณพลพูดพรางสะอึก เขาหันมามองน้องชายเขา
“กันรักเขา กันรักพี่นาย กันอยากอยู่กับเขา” โกสินทร์ร้องบอกกฤษณพล ศักดิ์นรินทร์มองโกสินทร์ด้วยความฉงน เขารักโกสินทร์
ไม่แพ้ไปกว่าที่โกสินทร์รักเขา เขารักเด็กหนุ่มผู้นี้ เด็กหนุ่มผู้ที่ทำให้จิตใจอัน ด้านชาของเขารู้จักความรัก เด็กหนุ่มที่ทำให้เขา
หายเหนื่อย เด็กหนุ่มที่ทำให้เขาไม่มีความเหงาต่อไปในหัวใจ พลัน เขากลับคิดถึงคำที่หมอเก่งพูดไว้ได้ โกสินทร์ยังต้องมี
อนาคต ต้องเจออะไรอีกมาก โกสินทร์ไม่ควรเอาอนาคตมาทิ้งไว้ที่นี่ เขาไม่ควรทำร้ายโกสินทร์ไปมากกว่านี้อีกแล้ว
“พี่นาย บอกพี่กฤษสิ ว่าพี่นายรักกัน พี่นายสัญญากับกันว่าเราจะอยู่ด้วยกัน” โกสินทร์พูดแล้วยิ้มอย่างมีความหวัง หากแต่
“ไม่ กูเกลียดมึง กูเกลียดพี่ชายมึง พี่ชายมึงมันเลวข่มขืนน้องชายกู กูไม่เคยรักมึง ไอ้เด็กเมื่อวานซืน!!” ศักดิ์นรินทร์
กลั้นใจพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจังหากแต่ในใจเขากลับเจ็บปวดเหมือนใครเอาเข็มมาทิ่มซักพันเล่ม แต่ในเมื่อไม่มีทางเลือกเขา
จึงต้องยอมทำแบบนี้ เขาไม่อยากทำร้ายเด็กหนุ่มตรงหน้าไปมากกว่านี้อีกแล้ว
“พี่นาย พี่นายพูดว่าอะไรนะ” โกสินทร์เริ่มน้ำตาคลอ
“ไสหัวออกจากบ้านกูไปซะ ไอ้เด็กเวร กูเกลียดมึง กุไม่ได้รักมึง ได้ยินไหม กูคบมึงไว้เอาเท่านั้นกูไม่ได้รักมึง ได้ยินไหม!!”
ศักดิ์นรินทร์ตะคอกอย่างดังพร้อมกับน้ำตาที่นองหน้า เขาไม่สามารถอดทนต่อความรู้สึกของตัวเองที่มันขัดกับคำพูด
ได้อีกแล้ว
“พี่นาย!! ไม่จริง พี่นายโกหก!!” โกสินทร์ร้องไห้ ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากของเขาอีกแล้วนอกจากน้ำตาที่ไหลหลั่งออกมา
“ออกไปจากบ้านกู ทั้งหมดเลย แล้วไม่ต้องเจอกันอีกแล้วชั่วฟ้าดินสลาย!!!” ฝนตกลงมาพร้อมกับหน้าตาที่นองหน้าของโกสินทร์
และศักดิ์นรินทร์ ก่อนที่ศักดิ์นรินทร์จะหันหลังไปประคองเหนือและพากลับเข้าบ้านไป หมอเก่งมองมาที่คนทั้งหมดด้วยสายตาที่
เป็นห่วง และหันหลังเดินตามศักดิ์นรินทร์เข้าบ้านไป
“ไม่จริง พี่นาย ไม่จริง ฮือๆ” โกสินทร์ตะโกนสุดเสียงก่อนที่จะทรุดลงนั่งกับพื้นดินอย่างคนอ่อนแรง หัวใจของเขาแตกสลายไป
หมดแล้ว กฤษณพลมองน้องชายของเขาด้วยความสงสาร ในใจของกฤษณพลก็ไม่ต่างจากโกสินทร์มากนัก เขารักเหนือ
กฤษณพลรักเหนือ แต่เมื่อมันเป็นแบบนี้ เขาก็ทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว นอกจากพาเข้าไปประคองน้องชายเขาให้ลุกขึ้นยืนอีกครั้ง
และพาโกสินทร์ออกจากไร่นั้นโดยเร็วที่สุด โกสินทร์ร่ำไห้ตลอดทาง
เย็นวันนั้นหลังจากที่ฝนหยุดลง โกสินทร์นั่งอยู่บนรถพร้อมกับกฤษณพล กฤษณพลบอกกับหมวดบีว่าเขาไม่ติดใจอะไรในรูป
คดีอีกแล้ว แค่ให้ได้น้องชายเขาคืนมาก็พอ โกสินทร์เล่าเรื่องราวทั้งหมดที่พ่อของเขาทำไว้ให้กฤษณพลฟัง ยามแรกที่
กฤษณพลได้ยินเขาอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนที่จะบอกว่าเขาอโหสิกรรมอย่างให้กับเหนือและศักดิ์นรินทร์ โกสินทร์จ้องมองออกไปนอก
หน้าต่างรถด้วยใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา โกสินทร์หยิบดอกมะลิที่ศักดิ์นรินทร์นำมาให้เขาเมื่อเช้าอย่างอาลัย พระอาทิตย์กำลัง
ลาลับขอบฟ้า บรรยากาศยามเย็นวันนี้เหงาหงอยมากที่สุดเท่าที่โกสินทร์เคยเห็นมา รถเก๋งค่อยๆขับเคลื่อนออกจากเขตจังหวัด
กาญจนบุรีมากขึ้นทุกที ทุกที สิ่งที่โกสินทร์เหลือทิ้งไว้ที่กาญจนบุรีจะคงมีแต่ความรัก ความทรงจำ และผู้ชายที่ชื่อศักดิ์นรินทร์ ที่
มันจะอยู่ในใจของโกสินทร์ตลอดไป ตราบนานเท่านาน……
---------------------------------------------------------------จบ----------------------------------------------------------------------
ครับ จบแล้วนะครับนิยายเรื่องแรกในชีวิตผม ( อย่าเรื่องว่านิยายเลย มันสั้นเกิน ) ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านมาโดยตลอด ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ที่เป็นกำลังใจ ติชม และแนะนำ และที่สำคัญขอขอบคุณเว็บไซต์เล้าเป็ดด้วยนะครับที่เปิดโอกาสให้ผมระบายจินตนาการของผมออกมา ( แม้ว่ามันจะไม่ค่อยสมบูรณ์นัก ) ยังไงๆ ก็ขอขอบคุณทุกท่านนะครับ แล้วพบกันใหม่เรื่องหน้าครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
