อ๊อบรัก อึ๊บลึก Special 2
แสงสีเหลืองนวลตาภายใต้โคมไฟดวงใหญ่บนหัวเตียงช่วยขับให้ร่างที่ไร้อาภรณ์ปกปิดในขณะนี้ดูสวยงามยากที่ชายหนุ่มจะละสายตาออกไปจากร่างนั้นได้
ให้ตายเขาไม่อยากยอมรับเลยว่าเจ้าลูกค้าที่เอาแต่ใจรายนี้มันจะสวยเด็ดขาดได้ใจขนาดนี้ ผิวขาวราวน้ำนมดูมีเลือดฝาดเมื่อต้องกระทบกับแสงไฟ เอวเล็กคอดกิ่วราวกับสตรีเพศรับกับสะโพกกลมแน่น มือบางไล้ตามแขนของเขาไล่ขึ้นมาจนถึงลำคอ สายตาที่ยั่วเย้าและเย้ายวนอยู่ในทีกำลังมองเขาด้วยอารมณ์เร้นเคลือบแฝงไปด้วยความอยากลอง
“นายเป็นผู้ชายที่โชคดีที่สุดเลยรู้มั้ยเอส?”ข้อมือดึงกระชับคอเสื้อของเขาให้โน้มต่ำลงมาหา
ยั่วกันชัดๆ! ชายหนุ่มส่ายหน้าพลางอมยิ้มตอบโน้มกายตามร่างเล็กใต้ร่างตนลงไป
“ฉันน่ะ...ไม่เคยให้ใครเข้าใกล้มากขนาดนี้มาก่อนเลยรู้มั้ย...?”นิ้วมือเรียวแกะกระดุมเสื้อของเขาออกทีละเม็ด ๆสายตาจับจ้องลึกลงไปถึงแผงอกภายใต้เสื้อตัวบางด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“นายเป็นคนแรกที่ฉัน...อยาก...ทำความรู้จัก...”กระดุมเม็ดสุดท้ายหลุดออกพร้อมกับนิ้วมือเรียวที่ค่อยๆแตะลงบนแผงอกแกร่ง…ลมหายใจร้อนผ่าวรินรดอยู่กับผิวเนื้อของเขา สร้างความรู้สึกรัญจวนให้เกิดขึ้นได้ไม่ยาก
“อยากค้นหาให้มากกว่านี้...”ริมฝีปากบางแนบจูบลงบนผิวเนื้อแน่นใต้ราวนมของชายหนุ่มเบาๆ ก่อนที่เสียงหัวเราะคิกคักสดใสจะดังขึ้น
“...น่าขายหน้าจัง...แต่ไม่รู้สิ....ฉันชักชอบนายแล้วล่ะ...อ่า...ทำไงดี.”แก้มใสสุกปลั่งอมยิ้มเงยหน้าขึ้นมามองเขา…ด้วยอารมณ์และความรู้สึกที่คาดเดาไม่ออก
จะว่าเมาก็ไม่น่าจะใช่จะว่าเสแสร้งก็ไม่เชิง...น้ำเมาดีกรีนอกที่เจ้าเด็กนี่ดื่มไปมันไม่น่าจะแรงจนถึงกับทำให้หมอนี่เพี้ยนได้หรอกน่า...
...............
“ทำยังไงล่ะ....ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ปล่อยมันไปแบบนี้แหละ”แก้มเนียนถูกบิดเบาๆด้วยความหมั่นไส้ เมื่อกี้ยังหลอกล่อเขาให้เกิดอารมณ์อันควรจะเป็นอยู่หยกๆ แล้วนี้กลับมาทำหน้าทะเล้นใส่ซะงั้น
“คิกๆๆ...เหรอ...แต่ชั้นอยากทำล่ะเอส...อยาก...”ให้ตายนี่มันบ้าชัดๆเลยเรน...ริมฝีปากบางเอื้อนเอ่ยอยู่แค่เพียงปลายนิ้วเอื้อมถึง วาจาที่เปล่งอออกมาก็...เจ้าตัวจงใจมากเกินไปหรือเปล่า
“อยากจะทำอะไรล่ะ...เรนนน...?”เด็กนี่ฉลาดเป็นบ้า...เอสอมยิ้มอย่างถูกใจ...เพียงแค่ไม่กี่ชั่วโมงที่อยู่กับเรนเขาก็รู้สึกได้ว่า เรนไม่ใช่ประเภทที่จะกับใครก็ได้ง่ายๆถ้าไม่ใช่คนที่สนใจจริงๆแล้วหมอนี่ไม่มีทางที่จะให้เฉียดเข้าใกล้ได้และต่อให้มีคนอยากทำความรู้จักมากแค่ไหน มันก็ไม่ได้ง่ายเลยที่จะเข้าใกล้หมอนี่ได้
แววตาฉลาดแกมโกงจ้องเขานิ่งพลางอมยิ้มยั่ว ตวัดวงแขนโอบกอดรัดรอบคอเขาทันทีพลางโน้มใบหน้าขึ้นมาใกล้ ปลายนิ้วไล้เล่นที่ริมฝีปากของเขาเบาๆ...
จงใจ และจงใจ...เอสยิ้มอีกแล้ว
“รู้อะไรมั้ย...เอส...”
“อะไรอีกล่ะฮึ...?”ความน่ารักที่ติดตัวเป็นทุนเดิมของเรนมันไม่ยากเลยที่จะทำให้เขาหลงใหลอีกฝ่าย...
“ระหว่างถูกจูบและอยากจูบ”ยังไม่ทันที่เจ้าตัวจะเอ่ยประโยคจบดีริมฝีปากที่เอ่ยเจื้อยแจ้วอยู่นั้นก็ค่อยๆเลื่อนเข้าหาเขาช้าๆ สัมผัสลงมาเบาๆก่อนที่ริมฝีปากจะถูกดูดเม้มอย่างอ้อยอิ่ง...ประวิงเวลาให้เขารู้สึกว่าสัมผัสนี้น่าหลงใหลแค่ไหน
“แบบไหนรู้สึกดีกว่ากัน...?”จู่ๆก็เลื่อนใบหน้าออกมาถามเขา...และเป็นเขาซะอีกที่ไล่มองตามริมฝีปากบางอย่างน่าเสียดาย
ไม่น่าถาม...เด็กน้อย
แก้มใสถูกหยิกอีกครั้ง...ไม่เคยมีลูกค้าคนไหนทำให้เขาสนใจได้เท่าเรนเลยจริงๆ เจ้าเด็กนี่แก่แดดแก่ลมเกินไปหรือเปล่าชักอยากจะรู้ซะแล้วสิ ไอ้ปากที่พูดๆอยู่อย่างกับคนเจนโลกมาแบบนี้มันจะหวานซักแค่ไหนพอถูกจูบขึ้นมาจริงๆจะพูดหรือทำเก่งแบบนี้มั้ยนะ
“แล้วนายล่ะเรน...ระหว่างอยากจูบและถูกจูบ...แบบนี้”ช่วยไม่ได้แล้วเด็กน้อยในเมื่อเรนเองเป็นคนเริ่มเขาเองก็จะช่วยสานต่อให้สำเร็จ
เอสไม่พูดให้จบ ชายหนุ่มเลื่อนใบหน้าเข้าหาอีกฝ่ายทันที ริมฝีปากบางถูกประกบดูดเม้มเบาๆให้ทั่วก่อนที่จะส่งปลายลิ้นเข้าคว้านหาความหวานของอีกฝ่ายอย่างที่เชิญชวนอยู่เนิ่นนาน
มือบางเผลอโอบกอดรอบคอชายหนุ่มเอาไว้แน่นถ้าเอสจูบเขานานกว่านี้มีหวังเตลิดตายแน่ๆ...อ่า
กำลังจะส่งปลายลิ้นแลกจูบตอบกลับแต่เอสก็เหมือนจะรู้ทันกับสัมผัสที่ก่ำกึ่งระหว่างความกล้าและความกลัว ชายหนุ่มถอนเรียวลิ้นออกมาเปลี่ยนเป็นแนบจูบแก้มเนียนให้แทน
“นายชอบแบบไหน...?”
ไอ้บ้า...มือบางทุบหน้าอกให้ซะเลย สายตายิ้มเหย้า ยั่วยุให้เขาโกรธหรืออายไม่รู้ แก้มเนียนรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมด
“ฮือ?ชอบแบบไหน ระหว่างอยากจูบกับถูกจูบแบบนี้...ถ้าไม่ตอบ”เอสเลื่อนใบหน้าเข้าหาช้าๆคล้ายกับว่ากำลังขู่อีกฝ่ายกรายๆ
“บ้า...”เมื่อเรนหันหน้าหนีด้วยความเขินที่เจ้าตัวกลบซะมิดแล้วเอาความกล้ามาบังในชั่วโมงแรกที่เจอเอสก็อดที่จะหัวเราะขึ้นมาไม่ได้
“ทำเป็นพูดเก่ง...เรน?”มือแกร่งเชยคางให้อีกฝ่ายหันมาหา ผึ่งจะเคยเห็นอีกฝ่ายเขิน...
“อยากพูดอะไรอีกมั้ย...?”แววตาคาดคั้น...เขารู้เหตุผลทั้งหมดทั้งมวลจากดายแล้วที่ทำให้เจ้าเด็กนี่บ้าได้ถึงขนาดนี้...แต่เขาก็อยากจะได้ยินจากปากของเรนด้วย
“ไม่...”ร่างบางตอบเบาๆก่อนที่จะหันไปคว้าแก้วบรั่นดีบนหัวเตียงขึ้นมาดื่ม
“แน่ใจ..?”
“เอสส...”ดวงตายาวรีหันมามองด้วยความไม่สบอารมณ์และเริ่มไม่พอใจที่อีกฝ่ายเหมือนกำลังอ่านใจเขาอยู่
“จะไม่เสียใจ...”อย่างน้อยๆเขาก็อยากให้อีกฝ่ายสมัครใจที่จะมีอะไรกัน...ไม่ใช่ทำเพราะประชดใคร
“พูดมากจัง...จูบสิเอส...”ริมฝีปากบางคลอเคลียอยู่ใกล้ๆจูบซับปากเขาแค่เบาๆเพียงแค่อยากให้หายคลางแคลงใจเท่านั้น
“จูบเหมือนเมื่อกี้ที...เร็ว...ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจไม่รู้ด้วยนะ”ความเอาแต่ใจอยากเอาชนะกลับมาอีกครั้ง...
และเขาก็รู้ได้ในวินาทีนี้...ว่าอีกฝ่ายอ่อนแอและเปราะบางแค่ไหน กริยาออดอ้อนอยากให้เอาใจนั้น...เขาไม่อยากยอมรับเลยว่าเจ้าเด็กนี่กำลังทำให้เขาเสียคุณสมบัติของการเป็นโฮสต์...
ห้ามชอบหรือหลงรักลูกค้าเด็ดขาด!
“เอส...จูบฉันทีนะ...”เรนตาปรือให้ได้ เขาไม่รู้แล้วว่าเพราะอะไรในตอนนี้เขาถึงเป็นแบบนี้ ข้างใน...ที่ใจตอนนี้รู้สึกหนาวเหลือเกิน ตลอดระยะเวลาหลายปี ไม่เคยมีใครเข้าใจและอยู่เคียงข้างเลยซักคน แต่ละคนที่เข้ามารู้สึกได้แค่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น อยากให้ใครกอด อยากให้ใครจูบ ให้เขาหายหนาว อยากให้ใครซักคนอยู่ข้างๆ เขาปรารถนาสัมผัสเหล่านี้มากแค่ไหน ไม่มีใครรู้ รอบกายมีแต่คนเอาใจและคอยสนใจแต่ไม่มีใครสามารถเข้าใจเขาซักคน เข้ามาก็เพราะผลประโยชน์ทั้งนั้นเขาไม่ต้องการ สัมผัสหลอกลวงพวกนั้น จะมีมั้ยที่ต้องการจากเขาจริงๆ สนใจจริงใจให้กันจริงๆ พอจะมีมั้ย...?
“เอส...?”ไม่เข้าใจ...ใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด มือบางยกขึ้นลูบไล้ใบหน้าของโทชิยะเบาๆ น้ำใสเอ่อคลอกลิ้งไปมาที่เบ้าตาก่อนที่มันจะไหลลงมาเป็นทาง
“ชะ...ฉัน...”น่าขายหน้า...ไม่อยากให้มอง ไม่อยากให้เห็นว่าเขาอ่อนแอแค่ไหน ทำให้เขาเข้มแข็งที...
“จูบฉันนะ...กอดฉันทีนะเอส...”
ความสงสารและความเห็นใจไหววูบในใจชายหนุ่ม ไม่เข้าใจในทั้งหมดที่เรนเป็น แต่ก็รับรู้ได้ด้วยใจในระดับหนึ่ง รีบสวดกอดอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่ตีขึ้นท่วมท้นไม่ทันให้ตั้งตัวเหมือนกัน
ภาพลูกค้าเอาแต่ใจและร้ายกาจที่สุดในโลกที่เขารู้จักมาอันตธานหายไปจากเรนจนหมดหลงเหลือไว้แค่...ความอ่อนแอที่น่าเห็นใจและน่าสงสารที่สุดสำหรับเขา
หัวใจกระตุกวูบเพียงแค่เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังร้องไห้....
เขาไม่อยากเห็น...
ถึงจะไม่รู้จักกันมาก่อน...
ถึงจะไม่เคยคุยกันซักครั้ง...
แต่เพียงแค่เห็นเพียงเท่านี้...
ไม่อยากจะเชื่อ...มันจะสามารถทำให้เขาเจ็บข้างในได้เชียวหรือ...?
เพราะอะไรเรน...?
“ไม่เป็นไรเรน...ไม่เป็นไร ใจเย็นๆ”
สัมผัสอบอุ่นโอบกอดสวมแน่นลูบหัวลูบหางเอ่ยปลอบ...เขาไม่อยากเห็นอีกฝ่ายร้องไห้พอๆกับที่ไม่อยากให้อีกฝ่ายไปแสดงความรู้สึกพวกนี้กับใครอีกแล้ว...
เขาอยากจะทะนุทนอมและปลอบโยนให้หายไปด้วยตัวของเขาเอง...อยากให้เรนรู้สึกอบอุ่น หายอ้างว้างด้วยสัมผัสของเขาเอง
“ฉันอกหกล่ะเอส...ได้ยินที่พูดมั้ย...ฉันไม่อยากจะเชื่อ...”เสียงสะอื้นบอกว่าคนพูดกำลังเสียใจแค่ไหนดังขึ้นสะท้อนให้เขาตะหนักว่าที่...เรนเพ้อเจ้อและบ้าได้ขนาดนี้เพราะอะไร
เด็กที่เคยเอาแต่ใจจนชิน พอถูกขัดใจหรือไม่เป็นไปดังที่คิด มีคนปฏิเสธขึ้นมามักจะแสดงออกด้วยการประชดประชันไม่ก็ทำเป็นอวดเก่งกว่าตลอด...เรนก็เป็นอีกคนที่เป็นเช่นนั้น
“ฉันอกหัก...ฉันถูกทิ้งฮึก...ฉัน!...”เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์บวกกับความในใจที่ถูกกักเก็บไว้ เมื่อได้ระบายออกมาเขาถึงได้ตะหนักว่าตัวเองเสียใจกับมันแค่ไหน
เสียงสะอื้น เสียงพร่ำเพ้อของตัวเอง แน่นที่อก เจ็บที่ใจ ถูกปล่อยออกมาทั้งหมด น้ำตาไหลแล้วไหลอีก...ไอ้รุ่นพี่บ้าทำไม ทำไม ทำไม!!!
เขามันไม่ดีตรงไหน เขาน่ารังเกียจ น่าทุเรศมากนักรึไง!
ไอ้คนเฮงซวย!
ไอ้คนไร้หัวใจ!!!
ฝ่ามือเล็กทุบลงบนอกเอสเบาๆด้วยความอัดอั้น ชายหนุ่มทำได้แค่กอดร่างเล็กนั้นไว้เอ่ยปลอบประโลมลูบหัวลูบหางให้เท่านั้น
“ถามจริงๆนะเอส...”ดวงตาแดงกล่ำ ปากบางสั่นระริก เงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วยความรู้สึกเสียใจที่ไม่ปิดบัง
“ฉันมันน่ารังเกียจมากนักหรือไง?”คำถามพร่ำพรูพร้อมน้ำตาไหลไม่หยุด เมื่อได้ยินดังนั้นเอสรีบส่ายหน้าให้ทันที นิ้วมือประคองแก้มเนียนขึ้นปาดน้ำตาให้ด้วยความเบามือ
“ฉันมันไม่ดีตรงไหน...ที่เป็นแบบนี้มันทำให้ฉันทุเรศมากนักหรือไง?”
“ไม่ๆ ไม่เลยเรน...นายดูดีที่สุด หมอนั้นมันโง่เอง”เขาไม่อยากให้เรนร้องไห้แบบนี้เลย ความสงสารแล่นขึ้นคับอก นี่เขาจะเอาตัวเองไปผูกพันกับเรนมากเกินไปจนยากจะถอนตัวได้แล้วนะ
“นิ่งซะนะคนดี ๆนิ่งนะครับ”สวมกอดเอาไว้แน่น เพียงแค่อยากให้ร่างเล็กหายจากสะอื้นไห้
“ข้าวของเงินทองฉันมีเหลือเฟือมีครบทุกอย่างที่ต้องการ แต่ทำไมไม่มีใครอยู่กับฉันเลยเอส...ฉันเหงา...ฉันก็แค่อยากให้เขาอยู่ด้วย ฉันอยากให้เขาเห็นฉันสำคัญก็เท่านั้น ...ฉันไม่ได้เรียกร้องหรือต้องการอะไรจากเขาเลย..”
“ฉันเข้าใจ ใจเย็นๆนะเรน นิ่งนะ ฉันจะอยู่ด้วยนะ นายจะได้ไม่เหงาไง ให้ฉันอยู่ด้วยนะ...”มือเรียวปาดน้ำตาให้ครั้งแล้วครั้งเล่าพลางส่งยิ้มให้ อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกดีขึ้นมาได้บ้าง
แก้มเนียนถูกหอมถูกจูบด้วยสัมผัสที่อยากสื่อให้รู้...อยากปกป้องไว้คนเดียว
ไม่เข้าใจตัวเอง ไม่เข้าใจทั้งเรน แต่เวลานี้เขาไม่ได้คิดกับอีกฝ่ายแค่ลูกค้าคนหนึ่งแน่นอน...
“อยู่ด้วยกันมั้ย ไปอยู่กับฉัน...”ถึงจะเอ่ยได้ไม่เต็มปากเต็มคำ แต่เขาก็ตะหนักและพูดมันออกไปแล้ว เรนจะคิดยังไงก็ช่างในเวลานี้เขาอยากจะทำอย่างที่ได้พูดกับอีกฝ่าย อยากดูแล จะไม่ทำให้เจ็บใจแบบนี้ ถึงจะยังไม่มั่นใจว่าจะทำได้ และทำได้ดีแค่ไหน แต่ก็สัญญาว่าจะทำให้ดีที่สุด....อยู่ที่อีกฝ่ายแล้วว่าจะเชื่อเขาได้หรือเปล่า...?
“เอส...”ปากบางยังคงสั่น ดวงตาก็ยังคงแดงกล่ำจ้องเขาไม่กระพริบอย่างไม่อยากจะเชื่อหู
“พูดอะไร...?”สีหน้าไม่ได้รู้สึกดีขึ้นมาได้เลย...กับรู้สึกสมเพชตัวเองซ้ำลงไปอีก... ก้มหน้าลงนิ่ง เขาคงตาบอดสี และหูฝาดที่เห็นเอสยิ้มและพูดแบบนั้น
“บ้านนายหลังใหญ่เบ้อเริ่มอยู่คนเดียวไปได้ยังไง แบบนี้ก็เหงาแย่...ห้องฉันอะนะอาจจะใหญ่ไม่ถึงครึ่งห้องนอนของนายด้วย...แต่รับรองจะไม่ให้เหงาและอยู่คนเดียวเป็นอันขาด...”
พูดอะไรอยู่....ล้อกันเล่นใช่มั้ย นายจะมาหวังดีกับฉันมากเกินไปแล้ว...
นายเป็นใคร ฉันเป็นใคร...
รู้จักกันยังไม่ทันถึงข้ามคืนด้วยซ้ำ...
มันจะไม่ดูน้ำเน่าไปหน่อยเหรอไง...?
หวังอะไรกันแน่...?
ฉันมันก็แค่ลูกค้าคนหนึ่งของนายแค่นั้น
และนายมันก็แค่โฮสต์คนหนึ่งที่ไม่ได้สำคัญอะไรกับฉันซักนิด...
ที่หิ้วมาก็เพียงแค่...อยากให้อยู่เป็นเพื่อน...อยากให้เขารู้สึกว่าไม่ได้อยู่คนเดียว เขาไม่ได้ถูกทอดทิ้ง!
…เขาไม่ได้ถูกทิ้ง!!!
น้ำตาไหลลงมาอีกแล้ว...
ไม่เข้าใจ...
เจ็บ...และเจ็บ...ทั้งเจ็บใจและเจ็บปวด...
ในโลกนี้มันจะหาคนที่จริงใจกับเขาไม่ได้เลยซักคนเหรอไง...
คนโกหกคนลวงลวง ไม่ต้องการอีกแล้ว...
เสียใจที่สุด...
เจ็บจนจุก...
ไม่มีใครเข้าใจ...
ไม่อยากอยู่คนเดียว
ไม่อยากเหงา ไม่อยากอ้างว้าง ไม่อยากเสียใจอีก...
“ไปมั้ย...ไปอยู่ด้วยกันนะเรน...”เขาจะดูแลให้ดีที่สุด จะไม่ทำให้เสียใจ จะไม่ทำให้ร้องไห้ สัญญา...
มีใครหลายคนเคยบอกว่า...อย่าปล่อยให้โอกาสที่เข้ามาหลุดลอยไปโดยที่เราไม่ทำอะไร
และมีใครหลายคนเคยบอกว่า...เมื่อเราต้องตาต้องใจพอใจใครในครั้งแรกที่เห็น...นั้นมันอาจจะเป็นรักแรกพบของเราก็ได้...เขาไม่เชื่อในครั้งแรกที่ได้ยิน เพราะว่ายังไม่ได้พานพบ
แต่ว่าครั้งนี้...เขาพานพบแต่มันยังไม่ใช่...ไม่ใช่รักแรกพบ ไม่ใช่ความใคร่เสน่หาอย่างเมื่อหลายชั่วโมงที่ผ่านมา มันเป็นความรู้สึกที่ว่า...ไม่ใช่จะเกิดกับใครก็ได้ หลายคนที่ผ่านเข้ามาไม่ว่าจะรักหรือชอบ แต่ยังไม่ทำให้รู้สึกว่าใช่เท่ากับเรนเลยซักคน
ถูกใจเมื่อแรกเห็น ต้องใจเมื่อได้คุย ...เขาเชื่อหัวใจตัวเองเสมอ...และครั้งนี้เขามั่นใจว่าเขาตัดสินใจไม่ผิดกับลูกค้ารายนี้
“เอส...”คำพูดบ้าบอที่ออกมาฟังดูเหลือเชื่อ
มันจะเป็นไปได้ยังไง+++
ก็แค่โฮสต์คนหนึ่งเขาไม่ได้หวังอะไรมากมายเลย ก็แค่ความสุขชั่วข้ามคืน ทำให้เขาลืมๆความอัดอั้นในใจไปได้เท่านั้น...ที่พูดออกมาคิดอะไรอยู่..คิดดีแล้วเหรอไง...กับเขา...ไม่ใช่คนที่จะมาพูดแบบนี้ได้ง่ายๆนะ
เรนแทบจะหายมึนเมาไปในทันที น้ำตาที่ไหลลงมาตลอดมันเริ่มหายไป ลำคอตีบตันพูดไม่ออก บอกไม่ถูก...
ไม่เคยเจอตรงๆแบบนี้มาก่อน
เขามันก็ประเภทบ้าดีเดือดด้วยสิ...เอสมั่นใจเหรอที่พูดอออกมา
สำหรับเขาพอใจและถูกใจเอสตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น...และมันก็คงจะไม่ยากที่จะสานสัมพันธ์ให้มากกว่านี้ได้
แต่เอสล่ะ...รู้สึกกับเขายังไง คิดกับเขายังไง
เวลานี้เขาเป็นลูกค้า...
บริการเขา คิดกับเขาแค่ลูกค้าคนนหนึ่งหรือเปล่า...?
มีความสุขกันในคืนนี้...ทำให้เขาไม่เหงา ...ทำให้เขาไม่หนาว
ทุกอย่างจบลงบนเตียง
พอเช้ามาก็แยกย้ายจากกัน...
ต่างคนก็ต่างเป็นคนแปลกหน้าไป..ไม่มีอะไรให้จดจำต่อกันอีก...แบบนี้ใช่มั้ย?
นายพูดนายถามอะไรฉัน รับผิดชอบมันได้มั้ย...บ้าบอ?
“แก้ผ้าเถอะเอส....อ่า...ฉันคงบ้าบอมากไปจนนายเพี้ยนตามฉันไปอีกคนแล้ว คิกๆๆ”คำพูดและท่าทางร้ายกาจอย่างที่เจอครั้งแรกกลับมาอีกครั้ง
“ต่อนะ..”
นั้นอะดิเขาคงอกหักจนเสียสติทำอะไรพูดอะไรเพี้ยนๆออกไปจนพาเอาเอสเป็นไปด้วยอีกคน
รีบๆทำ รีบๆนอน จะได้ไม่มีแรงมาคิดอะไรฟุ้งซ่านได้อีก ไหนๆก็ไหนๆแล้วนี่ ตัดสินใจทำจนถึงขั้นนี้แล้ว เขาไม่คิดที่จะมานั่งเสียดายและทบทวนให้เสียเวลาอีกอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด...
ไม่เคยมาก่อน...ครั้งแรกกับเอสคุง...ชายหนุ่มหล่อเฟี้ยวระดับแถวหน้าของคลับซะด้วย...
แถมนิสัยก็น่าจะดีมากๆด้วยซิ...
มันคงจะทำให้เขาลืมรุ่นพี่โง่ๆคนนั้นได้ไม่ยาก...
เขาเชื่อว่าคืนนี้...เอสคุงจะทำให้เขาลืมมันได้...
เอส...นายเป็นคนที่ฉันเลือกแล้ว...
“ทำบ้าอะไร...!!!?”น้ำเสียงตวาดดังขึ้นหลังจากที่ต่างคนต่างนิ่งไปนาน และร่างบางก็กำลังก้มหน้ามุดจะจับชายหนุ่มถอดกางเกงให้ได้
เรนชะงักนิ่ง...ตวาดเขาทำเตี่ยไรมิทราบ!!!
“ก็ทำเรื่องบ้าๆอยู่นะสิ...”เอ่อนะ พูดไปแล้วเขาก็พึ่งจะรู้สึกว่าที่ตอบออกไปอะ มันกำลังประชดอยู่ชัดๆ
“หัดมีความคิดและเหตุผลซะบ้างซิเรน”เนื้อตัวถูกกระชากขึ้นมาทันที่
“ก็นี่ไงเหตุผลของฉัน ...ฉันก็บอกไปหมดแล้วไง...จะเอาอะไรอีก..?”เถียงได้ข้างๆคูๆนี่แหละเขา นี่แหละนิสัยที่ร้ายกาจเอาแต่ใจจนชิน
“นายมันบ้า!!”เขาชักจะไล่ตามอารมณ์ไม่ทันอยู่แล้ว
“นายมันก็บ้าเอส!!”เมื่อกี้พูดอะไร เขาจำได้หมดนั้นแหละ
เรนสะบัดหันหนีไปอีกทาง ...ความรู้สึกดีๆกับคำพูดและวงแขนของอีกฝ่ายเมื่อตะกี้...เขายังรับรู้มันได้เลย
แต่ทำไมๆ ทำไมเขาไม่อยากจะยอมรับมัน++
“นายอายุเท่าไหร่?”เสียงที่คล้ายตะคอกของเอสยังคงตามถามอะไรที่ทำให้เขาหงุดหงิดอีก
“เรื่องของฉัน!!!”
“เรน!!!”ให้ตายเขาไม่เคยเจอเด็กที่ไหนร้ายเท่านี้เลย....ให้มันได้อย่างนี้เรน!
“นอนลงไปเลย!!!...”ชายหนุ่มผลักหน้าอกเล็กให้นอนราบลงไปกับเตียงทันที
“นอนไปเลยนะ สงบปากสงบใจไปเลย...จะได้ไม่ต้องไปเที่ยวร่านเที่ยวแจกให้ใครแบบนี้!”ชายหนุ่มชี้หน้าสั่งอย่างที่ไม่กลัวว่าอีกฝ่ายจะโกรธมากแค่ไหน
ร้ายกาจอย่างเรนมันต้องเจอแบบเค้า!!
“ฉันจะแจกให้ใครมันก็เรื่องของฉัน..นายไม่เกี่ยว!”เรนพยุงตัวลุกขึ้นมาตวาดสวนตอบกลับไป
“เหรอ…?”ความอดทนของเขามันก็มีสิ้นสุดได้เหมือนกัน
“ไม่ยักกะรู้ว่านายเที่ยว..ทำทานให้ชาวบ้านเขาไปทั่ว...”ให้มันรู้ไป ร้ายมาเขาก็ร้ายตอบ เด็กดื้อและพูดไม่รู้เรื่องอย่างเรนต้องเจอปราบพยศซะบ้าง... มันถึงจะเอากันอยู่
“เอส!!!”ลำแขนเรียวถูกบีบแน่นจนขึ้นรอยแดงจากแรงของอีกฝ่าย
“ช่วยทำทานให้ฉันอีกคนแล้วกัน เรน”
“ไอ้บ้า!!!”
“ปะปล่อยย..ฮึก!!!.”จูบหนักหน่วงอย่างที่เรนไม่เคยสัมผสมาก่อนถูกประทับกดลงมาด้วยความโกรธ ชายหนุ่มบดบี้ดูดเม้มเอาจากร่างบางครั้งแล้วครั้งเล่า...ฝ่ามือบางได้แต่ทุบอกแกร่งนั้น ฝืนแรงของคนตัวโตกว่าเอาไว้ได้แค่ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น...เอสไม่มีทางที่จะโอนอ่อนให้เลย
คำพูดร้ายกาจเห็นเขาเป็นอะไร คงไม่เคยมองใครจริงจังเลยซินะ คงไม่เคยรับรู้อะไรด้วยใจเลยล่ะซิ ทุกอย่างรู้สึกและทำไปตามอารมณ์ทั้งนั้น มิน่า...ถึงได้กลายเป็นเด็กเอาแต่ใจ ร้ายกาจไปทางไหนก็ไม่มีใครรัก...
เนิ่นอกนิ่มถูกริมฝีปากดูดเม้มแรงๆ...เจ็บมั้ย...จะได้จำ อยากให้ใครต่อใครนักหรือไง ...มันก็จะเจ็บแบบนี้แหละ
“ไอ้บ้า++”ถูกกรนด่าออกมาให้ได้ยินเมื่อริมฝีปากเป็นอิสระ
“นี่มันก็บ้าบอพออยู่แล้วเรน...”
“ฉันเจ็บ!!”
ไอ้บ้าเอสคอยดูเถอะ...หน้าอกเจ็บไปหมด ริมฝีปากก็ร้อนระคายเคืองคงเจ่อไปหมดแล้วกระมัง
“รู้จักเจ็บเป็นด้วยเหรอ...ทำเป็นเก่ง แค่นี่ก็ร้องเจ็บแล้วแบบนี้จะไปนอนกับใครที่ไหนได้...!!!”
“ฮึกก !!! ฉัน...”อยากจะร้องกรี๊ดใส่หน้าด้วยความโกรธ บังอาจมาก กล้าว่ากล้าด่าเขาถึงขนาดนี้
“อะไร…อย่าคิดว่าจะออกไปที่ไหนได้อย่างนายมันต้องเจอฉันเรน”
“ไม่มีทาง ออกไปเลยนะ ออกไปจากห้องฉันเลย”หนอมนิ่มถูกจับขึ้นมาจะโยนใส่หน้าแต่ทว่าอีกฝ่ายก็รู้ทัน เหวี่ยงทิ้งไปอีกทางทันที
“ฉันไม่น่าเอานายมาเลยให้ตาย งี่เง่าจริงๆออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ชีวิตของฉันตัวฉันมันจะเป็นอย่างไงก็ช่าง นายไม่ต้องมายุ่ง”
“ไม่มีทาง...เผอิญฉันอยากจะยุ่งเรื่องของนายซะแล้ว...ก็นายน่ะ ...ทั้งขาว...ทั้งฮึๆ สวย...รวยอีกต่างหาก ไม่ยุ่งด้วยก็บ้าแล้วล่ะเรน”
“เชี่ย!!มรึง!!!”เรนปล่อยหมัดเข้าตรงกลางหน้าอีกฝ่ายด้วยความเจ็บใจ แต่ว่ามันไม่ถูกนี่สิ เขายิ่งเจ็บใจทั้งกรนด่าขึ้นคำหยาบคายกับอีกฝ่าย...
“อะไรยังไม่ทันได้ทำอะไรเลย...ด่ากันไม่มีชิ้นดีซะแล้ว”เอสไม่คิดที่จะกักเก็บอารมณ์เอาไว้อีก...เขาอยากจะสั่งสอนเรนซะบ้าง ความหวังดีและความรู้สึกที่มีให้น่ะ มันไม่ได้จางหายหรอก แต่ถ้าเขายังอยากจะคบกับเรนต่อ ก็ต้องเปลี่ยนนิสัยและรู้จักกันให้มากกว่านี้
ลำแขนทั้งสองข้างถูกจับกดติดที่นอนไม่ให้กระดุกกระดิกไปทางไหนได้ทั้งนั้น
“ขาวจริงๆ จะให้จูบตรงไหนก่อนดี....ไอ้ผ้าห่มนี่เกะกะทางจซะมัด ทิ้งมันไปเถอะนะ”รอยยิ้มยั่วโมโหส่งมาให้อย่างร้ายกาจ ผ้าห่มผืนเดียวที่พอจะปกปิดอะไรของเขาได้ก็ถูกจับเหวี่ยงไปอีกทาง...
“นี่...”
“จุ๊ๆๆ...อย่านะ ถ้านายด่าอีกคำ...ฉันจะจับนายมัดติดเตียงให้ดูเรน...”
“ไอ้บ้าเอส!!!”อย่าให้เขาหลุดไปได้เชียวนะ
“นี่ดายกับเรียวไม่เคยบอกอะไรนายเกี่ยวกับฉันมาก่อนเลยเหรอเรน....นายน่ะซวยแล้วที่มาเจอฉัน”
ริมฝีปากบางแดงซ้ำเพราะเขาเอง ขอโทษนะเรน เขาไม่อยากรุนแรง ไม่อยากพูดให้เจ็บใจ แต่มันก็อดสั่งสอนไม่ได้จริงๆ
“ยังอยากจะจูบอยู่มั้ย...”นิ้วมือลูบไล้เล่นบนกลีบปากแดง....กดทับลำตัวของตนลงกับอีกฝ่าย
“มะ...ไม่!”
เรนไม่กล้าสบตาเขาคิดผิดจริงๆที่เลือกเอส อย่าให้เขาหลุดไปได้เชียวพ่อจะสั่งสอนให้หลาบจำ ทั้งเรียวและดายด้วยที่คิดตลบหลังเขาแบบนี้
ภาพอันหล่อเหลาและใจดีที่รับรู้ได้เมื่อซักครู่จากเอสหายไปในพริบตา
ถ้าต้องมาถูกบังคับข่มขืนจริงๆ...ไม่ มันจะต้องไม่เป็นแบบนั้นแน่…
เขาไม่ยอม...
โปรดติดตามตอนต่อปายยย....
ขอบคุณนะครับที่ติดตามอ่านมาจนจบตอน
ฮี่ๆๆ สนุกมั้ยฮะ อยากได้แบบนั้นบอกกันด้วยก็ดีครับ
หัวข้อ: อ๊อบรัก อึ๊บลึก (ภาค เอส-เรน ) (อ่าน 60328 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก