[Story]ปาท่องโก๋...เด็กแว่น....กับร้านกาแฟ
By......เอกน้อย
ตอนที่ 3 ง้อ!!!!(1)
----------------------------------------------------------------------------------------------
"เจ็บไหมลูกพ่อ ไอ้แว่นมันบ้าเนอะ....เดี๋ยวเตะมั่ง บีบมั่ง บิดมั่ง เกิดช้ำเสียหาย
พิการไปแล้วจะทำไงล่ะ ไม่ถนอมลูกพ่อเลยเนอะ หึ.....เดี๋ยวไม่มีให้มันใช้แล้วจะรู้สึก....หึ..."
ผมกลับมาจากโรงพยาบาล หลังจากไปเฝ้าไข้ไอ้แว่น ก็มาอาบน้ำ
กำลังสำรวจร่องรอยความเสียหายของน้องชายสุดที่รัก ที่โดนไอ้แว่นมันรังแกมาเมื่อเช้า
ล้างๆถูๆไปก็บ่นไปคนเดียว จะไปบ่นให้ใครฟังล่ะ เรื่องแบบนี้ มีผมกับไอ้แว่นเท่านั้นที่รู้กัน
จะไปบ่นให้มันฟังมีหวัง มันได้มาบีบมาเตะ ของรักผมจนพังไปแน่ๆ ..... :เตะ1:
อาบน้ำเสร็จก็มาแต่งตัว ใส่เจลจัดผมทรงหล่อ แล้วก็เดินไปโรงเรียนตามปกติ
ชีวิตปกติของผมจะนอนตอน 2-3ทุ่มไม่เกินนี้ เพื่อที่จะได้ตื่นมาช่วยพ่อกับแม่ขายปาท่องโก๋ตอนตี5ครึ่ง
หน้าที่ของผมก็คือ เดินส่งปาท่องโก๋ให้ลูกค้าที่สั่งประจำในตลาด ซึ่งมีอยู่20กว่าร้านที่ต้องไปส่งประจำ
กว่าจะเสร็จก็ประมาณ6โมงครึ่ง ผมไม่ค่อยได้ช่วยพ่อกับแม่มานั่งขายหน้าร้าน
พอหมดหน้าที่ ผมก็จะไปนั่งกินโอวัลติลที่ร้านกาแฟของไอ้แว่นใกล้ๆ เป็นประจำทุกวัน
บางวันกินข้าวเช้าบ้าง ก็จะสั่งจากร้านอาหารข้างๆ หรือสั่งโจ๊กมากินที่ร้านกาแฟนั่นแหละ
ส่วนไอ้แว่นก็คล้ายๆกับผม ต้องตื่นมาช่วยงานพ่อกับแม่แต่เช้า
ที่จริงงานที่ร้านปาท่องโก๋ กับร้านกาแฟก็ไม่ได้หนักอะไรมาก ที่จะต้องให้พวกเรามาช่วยหรอก
แต่พ่อกับแม่ของพวกผม อยากจะฝึกให้พวกเรารู้จักช่วยงานบ้าง จะได้ติดนิสัยขยัน
โตขึ้นไปจะได้เป็นคนไม่นิ่งเฉย หาการหางานทำเป็น
"เบนซ์ ทำไมวันนี้ว่านขาดเรียนอีกแล้วล่ะ พอจะรู้หรือปล่าว"
ใหม่มาถามผม หลังจากที่เข้าแถวเคารพธงชาติเสร็จแล้ว ขึ้นห้องมาเชคชื่อ ในชั่วโมงโฮมรูม
"ก็เมื่อวันก่อนไอ้แว่นมันไม่สบาย แล้วมันมาท้องเสียด้วยซ้ำอีก ตอนนี้นอนอยู่ที่โรงพยาบาล "
"โห เป็นหนักขนาดต้องเข้าโรงพยาบาลเลยหรอ"
"โอ๊ยย..ใหม่ไม่ต้องไปห่วงอะไรมันมากหรอก ไอ้แว่นมันแกร่งนะ ตายยาก
เราไปเยี่ยมมัน ยังโดนมันกัด มันด่าแว๊ดๆได้เลย ตอนนี้มันแข็งแรงดีแล้ว"
ก็แหงแหละ เมื่อเช้าดูไอ้แว่น จะหายเป็นปกติดีแล้ว ....แต่พอพูดถึงเรื่องกัดๆ
ก็นึกถึงเมื่อคืนอีกแล้ว ...ไอ้แว่นเจอปากผมเข้าให้ ร้องเอ๋อจนฟังไม่ออกเลยว่าพูดภาษาอะไร
555+
นึกไปก็ยิ้มไป เห้อออ....รู้สึกว่าตกหลุมรักไอ้แว่นจนถอนไม่ขึ้นซะแล้ว
----------------------------------------
"แม่ ไอ้แว่นออกโรงพยาบาลหรือยังรู้มั้ย"
"ออกแล้วจ้า เมื่อสายๆนี่เอง"
"ครับ"
ผมกลับมาถึงบ้านก็รีบหาอะไรกินรองท้อง จากนั้นก็เดินไปบ้านไอ้แว่น
ไม่มีใครอยู่เลย ผมก็เดินหงอยกลับบ้านมา
เพิ่งเปิดเรียนการบ้านอะไรก็ยังไม่มี กลับบ้านมาก็ไม่มีอะไรจะทำ นึกอยากออกกำลังกาย
เลยเปลี่ยนชุดออกไปวิ่งที่สนามหน้าศาลากลางจังหวัด ซึ่งเป็นสวนสาธารณะ
ตอนเย็นๆที่นี่จะมีคนมาเดินเล่นบ้าง ออกกำลังกายบ้าง ครึกครื้นดีเหมือนกัน
ผมเริ่มออกวิ่งเหยาะๆ ไปตามทางที่รอบๆสวนสาธารณะ มีคนมาวิ่งมากพอสมควร
ทั้งที่ผมรู้จักบ้าง ไม่รู้จักบ้าง แต่ส่วนใหญ่จะรู้จักกัน เพราะผมเป็นลูกชายร้านปาท่องโก๋
เจ้าอร่อย1เดียวในตลาด คนส่วนใหญ่จะมาซื้อที่ร้านผม จึงมักเคยเห็นหน้าผม
คนใหญ่คนโตในจังหวัดพอตกเย็นก็ออกมาวิ่งเหมือนกัน ที่ผมรู้จักจะมีท่านรองผู้ว่า
สัสดีอำเภอ นายตำรวจใหญ่ในจังหวัด แล้วก็อีกหลายๆคน อาจารย์ที่โรงเรียนผมก็มาเหมือนกัน
จังหวัดของผมอยู่ติดทะเล อากาศยามเย็นจึงสดชื่น แจ่งใส ท้องฟ้าตอนนี้ยังคงสว่างจ้า
ผมวิ่งมาได้หลายรอบแล้ว ตอนนี้มานั่งยืดเส้นข้างๆลานเต้นแอโรบิค ที่มีเสียงเพลงดังกระหึม
คนนำเต้นเป็นหญิงสาวที่ผมรู้จักและคุ้นเคยอย่างดีเชียวแหละ เพราะเป็นครูพละสาว
จากโรงเรียนประถมเก่าที่ผมเพิ่งจบออกมา
คนมาเต้นแอโรบิคเยอะมาก ส่วนใหญ่จะเป็นหญิงสาววัยทำงานไปจนถึงวัยทอง
ที่จะเป็นวัยรุ่นจะมีไม่กี่คน ผู้ชายก็มีบ้างประปราย
หลังจากยืดเส้นหลังจากวิ่งเสร็จแล้ว ผมก็นั่งพัก มองดูคนเหล่านั้น ออกท่าเต้นกันอย่างพร้อมเพรียง
มันก็เพลิดเพลินดีเหมือนกัน
"ว่าไงเรา เจ้าเบนซ์ เรียนเป็นไงบ้าง"
"อ้าวครู สวัสดีครับ"
ครูประจำชั้นของผมเองตอนเรียนประถม ครูสมศักดิ์ ถึงจะจบมานานแล้ว แต่ผมก็กลับไปเที่ยวเล่น
ที่โรงเรียนเก่าเสมอ แล้วครูสมศักดิ์ก็เจอกันบ่อยครั้งมาก ทั้งที่สวนออกกำลังกายที่นี่ แล้วก็ที่ร้านผม
เพราะเช้าๆครูสมศักดิ์จะขับมอเตอร์ไซค์คันเก่าๆ แต๊กๆๆๆๆ...เป็นเสียงมอเตอร์ไซค์ของแก
มาอุดหนุนซื้อปาป่องโก๋ เป็นลูกค้าประจำที่ร้านผม
ครูสมศักดิ์เป็นหนุ่มโสด อายุ33แล้ว แต่ยังโสดอยู่เลย ผมกับไอ้แว่นจะสนิทกับครูสมศักดิ์มากๆ
เพราะเป็นครูประจำชั้นกันมาตั้งแต่ป.1 (โรงเรียนผมจะมีครูประจำชั้นคนเดียวตลอดการเรียนป.1-ป.6)
อย่างที่บอก ผมกับไอ้แว่นตัวติดกัน ทั้งเล่น ทั้งเรียน วีรกรรมที่สร้างร่วมกันก็เยอะมาก
เมื่อผมเรียนป.4.......
"แว่น มีคนหรือปล่าวกูมาแล้ว"
ผมกระซิบผ่านกำแพงไปอีกฝั่ง ที่ให้ไอ้แว่นคอยเฝ้าดูต้นทางเอาไว้
เพราะผมแอบปีนกำแพงออกไปซื้อขนมที่นอกโรงเรียน
"เดี๋ยวอย่าเพิ่ง ยังมีพี่ป.6อยู่แถวๆนี้3คนรอให้พวกนั้นไปก่อนค่อยปีนเข้ามา"
"เออถ้าไปแล้วบอกเลยนะ เดี๋ยวรออยู่ใกล้ๆนี่"
.
.
.
.
.
"เบนซ์ ปีนมาไวๆ ปลอดคนแล้ว "
ไอ้แว่นบอกผมผมก็รีบปีนขึ้นไปบนกำแพงอย่างชำนาญ แต่ตอนกระโดดลงไปอีกฝั่ง
เกิดลงผิดจังหว่ะ ผมล้มแขนกระแทกพื้น จนหักงอเลย
"เฮ้ยเบนซ์เป็นอะไร ทำไมแขนมันงอแบบนั้น"
ไอ้แว่นรีบมาดู ผมไม่รู้สึกเจ็บแขน แต่เจ็บตัวมากกว่าที่กระแทกพื้น ผมมองดูแขนตัวเอง
มันงอเป็นมุมเกือบฉากเลย ผมตกใจมาก แหกปากร้องลั้นเลย
"ฮือออออออออ....แงงงงงงงง.....ฮื้ออออออออออออออออ...แว่นช่วยกูด้วย.."
จากนั้น ไอ้แว่นก็ไปเรียกคนมาช่วย มันก็ตกใจไม่แพ้ผมเหมือนกัน ทั้งครูทั้งนักเรียนวิ่งกรูกันมามุงดูผม
ที่ตอนนี้ร้องให้แหกปากเสียงดังมาก
ครูสมศักดิ์มาจับแขนผมยืดให้ตรงแบบเดิมแล้วรีบโทรเรียกรถ มาพาผมส่งโรงพยาบาล
"เธออยู่นิ่งๆ อย่าขยับแขนนะ เพราะกระดูกเธอหัก อยู่นิ่งๆเฉยๆ "
"ฮื้อออ....หื้ออออออ.....ฮืออออ"
ผมได้แต่ร้องให้ ครูสมศักดิ์ ประคองแขนผมไว้เพราะผมหมดแรงทำอะไรไม่ถูกแล้ว
ตกใจมากที่ครูบอกว่าแขนผมหัก ไม่นานรถโรงเรียนก็มาถึงแล้วก็พาผมส่งโรงพยาบาล
ไอ้แว่นไม่ได้มากับผมด้วย มีแต่ครูสมศักดิ์ กับครูที่ประจำห้องพยาบาลนั่งรถมาด้วย
ผมถูกเข้าเฝือก แล้วก็นอนพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาล ครูสมศักดิ์ไปแจ้งข่าวให้แม่ผมรู้
ไม่นานแม่ก็มาถึง
"เป็นไงเบนซ์ ไปทำยังไงแขนถึงได้หักได้ "
"ผม......"
ผมไม่รู้จะตอบยังไงดี เพราะครูประจำชั้นผมก็นั่งอยู่ด้วย กลัวความผิดที่แอบปืนรั้วโรงเรียน
"ใช่ครูก็ยังไม่ได้ถามรายละเอียด เบนซ์เอาแต่ร้องให้"
"ผม..........."
"อ้าวว่ายังไง ครูถามทำไมไม่บอก"
แม่ดุผมที่ยังไม่ยอมเล่า
"ผมตกกำแพงรั้วโรงเรียนครับ เพราะแอบออกไปข้างนอกโรงเรียนมา"
"ให้มันได้แบบนี้สิ ซนจริงๆนะเรา แล้วออกไปทำอะไร ตัวแค่นี้ ปีนรั้วสูงๆแบบนั้นมันอันตรายนะ"
"ผมออกไปซื้อขนมครับ...."
หน้าผมจ๋อยลงทันที เกือบจะร้องให้แล้ว
"ขนมอะไร ที่โรงเรียนไม่มีขายหรอ "
แม่ผมถาม
"ขนมกล่องๆที่มันแถมการ์ดของเล่น ในโรงเรียนไม่มีขายครับ...."
"ทำไมดื้อแบบนี้เบนซ์ นี่แค่แขนหักนะ ถ้าหัวแตก หรือเป็นอะไรมากกว่านี้จะคุ้มกันมั้ยกับแค่ขนม"
"................."
"เอาเถอะน่าคุณพี่ เด็กมันก็ซนแบบนี้แหละ ผมจะดูแลให้เป็นพิเศษครับ ต่อจากนี้ไป"
"ต้องขอบคุณครูมากนะค่ะ ถ้ามันดื้อซนนัก ตีได้เลยนะค่ะ จะได้จำ"
"อ๋อครับ ตีได้เลย เห็นมั้ยเบนซ์ แม่อนุญาติให้ครูตีเราได้แล้วนะ ถ้าซนไม่เข้าเรื่องอีก"
"ครับครู...."
จากนั้นแม่ก็ฝากฝัง ให้ครูสมศักดิ์คอยอบรมสั่งสอนผมเป็นพิเศษ จะตีจะดุอะไรได้เต็มที..... 
"วันนี้ไม่มีอะไรทำครับครู เพิ่งเปิดเทอม ม.4 ยังไม่มีการบ้านเลย"
ผมนึกถึงอดีต ตอนที่แขนหักเมื่อเห็นหน้าใจดีของครูสมศักดิ์
"ตั้งใจเรียนนะเรา จะได้มีอนาคต อย่าเกเรล่ะ โตแล้ว"
"ครับครู"
หัวใจของครูก็แบบนี้ ถึงจะไม่ได้สอนกันแล้ว แต่ก็ยังอดเป็นห่วงลูกศิษย์ที่เคยร่ำเรียนด้วยกันมาไม่ได้
"ตอนนี้ไม่ใช่เด็กๆแบบเมื่อก่อนแล้ว โตเป็นวัยรุ่นแล้ว ต้องระวังเรื่องมีแฟนนะเบนซ์
มันทำให้เด็กใจแตก เรียนไม่จบมาหลายคนแล้ว"
"ครับครู เบนซ์ยังไม่มีแฟนหรอกครับ ไม่อยากมีด้วยครับตอนนี้"
"ดีแล้วครับ อย่าเพิ่งคิดจะมีมันตอนนี้นี้ ครูก็เคยเกือบไร้อนาคตมาเหมือนกัน
เพราะไปทำเพื่อนท้องตอนเรียนม.5"
"โหจริงหรอครับครู ....."
ครูสมศักดิ์เป็นหนุ่มหน้าตาดี ก็พอจะเดาออกว่าตอนเรียนก็คงจะฮอต มีสาวๆมาชอบเยอะๆแน่ๆ
แต่ที่ผมแปลกใจก็เพราะว่า ครูบอกไปทำสาวท้อง แต่ตอนนี้ ทำไมครูสมศักดิ์ ถึงได้ยังโสดอยู่คนเดียว
.....หรือว่า...???....ครูจะให้สาวคนนั้นไปทำแท้ง....!!!!!!
ผมสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถาม ถ้าไม่ทำแท้ง ครูสมศักดิ์คงจะไม่ไปรับผิดชอบสาวคนนั้นสินะ .....
เป็นความคิดในใจผม ที่ค่อนข้างขุ่นเคืองใจมากๆ
"ยังไงก็ระวังๆไว้นะเบนซ์ ยิ่งหล่อๆแบบนี้ พลาดไปอนาคตเรา ทั้งชีวิตเลยนะ"
"ครับครู"
จากนั้นพวกเราก็เล่าเรื่องที่ได้ไปประสบพบเจอมา ครูสมศักดิ์ก็เล่าเรื่องเด็กๆที่โรงเรียนให้ฟัง
ว่าตอนนี้มันมีการพัฒนาการทั้งดื้อ ทั้งมึน ทั้งซนไปมากมายขนาดไหน
เรานั่งคุยกันสักพัก ครูสมศักดิ์ก็ขอตัวกลับบ้านพัก ส่วนผมก็กลับบ้าน
....ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มจะอับแสงแล้ว ไฟตามถนนหนทาง หรือแม้แต่ตามบ้านเรือนก็เปิดสว่างไสวกันทุกบ้าน
ผมอาบน้ำเสร็จแล้ว ก็กะว่าจะไปหาไอ้แว่นที่บ้านสักหน่อย ป่านนี้คงกลับมาแล้ว
เพราะเห็นน้องวุ้นเส้น น้องสาวไอ้แว่น วิ่งเล่นกับเพื่อนๆอยู่ที่หน้าบ้านมัน
"น้าหญิงครับ.....ว่านอยู่มั้ยครับ"
"อยู่จ้า บนห้องนะ"
"อ๋อครับ งั้นผมไปหามันบนห้องนะ "
"เมื่อวานขอบใจมากนะจ๊ะที่ไปเฝ้าไข้ว่านมัน แล้วเป็นไงดีกันหรือยังล่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ...แต่ยังไม่ดีกันหรอก ว่านยังไม่หายโกรธผมเลย"
"ว่านนี่ก็จริงๆเลยนะ เพื่อนกันจะเอาอะไรนักหนา เดี๋ยวน้าจะช่วยพูดให้นะเบนซ์"
"ครับ"
ผมเดินขึ้นมาชั้น3 ยืนอยู่หน้าห้องไอ้แว่นแล้ว คงไม่ต้องเรียกมันให้มาเปิดประตู
เพราะพอจะเดาได้ว่าถ้าเรียกมันคงไม่มาเปิด แถมล็อคห้องหนี้อีก
ผมจึงถือวิสาสะเปิดเข้าไปจู่โจมแบบไม่ให้มันทันตั้งตัว..............
"แว่น...!!!!.....ทำไรอยูว่ะ...."
"ไอ้.....เชรี้ยเบนซ์"
.......................
...........
....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
