>>
หลังจากที่ผมจูบกันกุนที่บ้านตาม...ตอนที่กุนมันอกหัก
อาการผมเหมือนจะหนักขึ้นไปอีก
ยังดีที่มีไอ้นะให้ผมคุยปรึกษาด้วยได้อยู่
มันเห็นผมกับกุนจูบกัน...แล้วมันก็เข้ามาคุยกับผม ออกแนวปรึกษากันเสียมากกว่า เพราะคนที่มันชอบก็เป็นผู้ชาย
...เฮ้อ กลุ่มผม ท่าทางจะไม่มีหลานกลุ่ม
.
.
.
ผมตัดสินใจสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่อยู่ไกลออกไป
ผมหนี...หนีจากใจตัวเอง...
ผมไม่รู้จะทำอย่างไร....
ถ้าไม่ถอยออกมาผมคงทนไม่ได้
ถ้าเดินต่อไป...ผมยังไม่แน่ใจ...ว่าผมจะรับคำตอบนั้นไหว
ผมขี้ขลาด...ผมยอมรับ...
ผมแค่อยากมีคำว่าเรา...แม้แค่ในความเป็นเพื่อนก็ตาม
.
.
.
ได้เจอกันบ้างในช่วงปิดเทอมของแต่ละปี
จนกระทั่งเรียนจบ...ทำงาน
กุนก็ยังอยู่ในใจผม
.
.
ช่วงเวลาที่ผ่านมา ไม่ใช่ว่าไม่มีใครเข้ามาในชีวิตผมเลย
แต่ผมไม่เคยคบใครได้นาน...
บางที...ผมอาจรักใครไม่ได้อีก...
.
.
.
=======
ผมเดินทางมาถึงจุดที่ผมหนีไม่ได้...เมื่อผมกับกุนจับพลัดจับผลูต้องมาแชร์ห้องกัน
.
.
.
เหตุการณ์มันเริ่มจากกุนมันหนีแฟนเก่ามาขออยู่กับผมชั่วคราว...แล้วไปๆมาๆก็กลายเป็นว่าแชร์ห้องกันถาวรเสียแล้ว
.
.
- .
แต่จะเก็บต่อไปอีกนานแค่ไหน...รักที่เอ่อล้นใจ...…-
ผมหยิบโทรศัพท์มาดู ไอ้ตามโทรมา
“ถม...นะมันกลับมาเยี่ยมบ้าน...กูจะจัดงานเลี้ยงรับมันพรุ่งนี้...ฝากมึงบอกไอ้กุนด้วย”
ผมนัดหมายสถานที่กับมันเรียบร้อย พอวางสายผมไปบอกกุนที่ตอนนี้นั่งเล่นเกมอย่างเมามัน
กุนขมวดคิ้ว....
“พวกมึงนัดกันที่ใหม่ไม่ได้เหรอ...ตรงนั้นมันใกล้ที่ทำงานแฟนเก่ากู”
ผมไม่ค่อยรู้เรื่องของกุนกับแฟนเก่าเท่าไร รู้แค่ว่ากุนพยายามหลบหน้ามาตลอดแค่นั้น
กุนถอนหายใจยาว...เมื่อรู้ว่าเปลี่ยนที่ไม่ทันแล้ว
.
.
.
====
ไอ้นะยังเป็นไอ้นะคนเดิม
ต้องกับตามตอนนี้มันตึงๆใส่กันอยู่...คู่นี้มันคบๆเลิกกันมาตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยจนทำงาน
.
.
ไม่นานทั้งวงก็เต็มไปด้วยเสียงเฮฮา
.
.
นะไล่ผมไปดูกุนที่หายไปเข้าห้องน้ำนานผิดปกติ
.
.
.
“ปล่อยกู”
“ขึ้นกูมึงเลยเหรอที่รัก...แต่ก่อนยังครางเรียกชื่อผัวอยู่แท้ๆ”
“มึงมันเลว...ไอ้ชั่ว...มึงมอมกู”
ผมชะงักอยู่หน้าประตูห้องน้ำ
“กูบอกให้ปล่อย”
“อย่าเล่นตัวเลยที่รัก...มาระลึกความหลังกันดีกว่า”
ผมขยับเดินเข้าไป...กุนถูกผู้ชายคนหนึ่งล็อคตัวไว้...แสงไฟทำให้เห็นหน้าขาวที่ขึ้นปื้นสีแดงชัดเจนตรงแก้มข้างหนึ่ง
เห็นแค่นั้นผมก็เลือดขึ้นหน้า...พุ่งเข้าใส่ไอ้หมอนั่นทันที
.
.
รู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียห้านของเพื่อนๆนั่นแหละครับ
“ถมกับกุนกลับไปก่อน ตรงนี้เดี๋ยวกูจัดการเอง”
.
.
ผมพากุนกลับหอ...ปล่อยหน้าที่เคลียร์ให้เป็นของไอ้ตาม
ไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปากของเราทั้งสองคน
.
.
.
“อยากเล่าให้ถมฟังไหม” ผมถามกุนเมื่อถึงห้อง
“...”
“งั้นทำแผลก่อนนะ” ผมจัดการทุบน้ำแข็งเอาผ้าห่อประคบหน้ากุน
“เจ็บหรือเปล่า” ผมถาม
กุนพยักหน้า...
ผมดึงมันมากอด
สักพัก...มันเริ่มขยับตัว แต่ผมยังไม่คลายกอด
“ถม...กูอึดอัด”
“...”
“กูดีขึ้นแล้ว”
“...”
“ถม.....”
พักใหญ่ๆ กว่าผมจะถอนริมฝีปากของตัวเองออกจากริมฝีปากของกุน
“กุน...กูรักมึง”
.
.
.
.
.
จบคำกุนสะบัดตัวออกจากผม...แล้วผมก็ถูกกุนชกเต็มๆ
ผมเข้าไปกอดกุนอีกครั้งเมื่อเห็นกุนทำท่าจะออกจากห้องไป
“กุนฟังก่อน...ฟังถมก่อน...นะ”
“...”
ผมเล่าให้กุนฟังถึงผู้ชายคนหนึ่ง...ที่หลงรักเพื่อนตัวเองมาแสนนาน...
.
.
.
“ถม...กอดกูที”
.
.
.
===
จากวันนั้น...
ผมกับกุนก็เป็นเหมือนเดิมทุกอย่าง
ผมไม่ได้รับคำตอบที่ของสิ่งที่ผมบอกไป...ผมไม่ได้ทวงถาม
กุนหายหน้าไป...สองถึงสามวันถึงจะกลับมานอนห้องสักครั้ง
.
.
.
หากการหลบหน้ากันจะแทนคำตอบ...
ผมก็ขอเวลาทำใจ...สักพัก
ผมกดโทรศัพท์...โทรข้ามประเทศไปหาไอ้นะ
.
.
.
===
ผมมาอยู่ที่นี่ได้เกือบเดือนแล้ว
สถานที่ใหม่ๆ...สิ่งแวดล้อมใหม่ๆ...
คนใหม่ๆ...
.
.
.
ถ้าผมจะลองเปิดใจให้กับคนอื่นดูบ้าง...
.
.
ผมตกลงลองคบกับอาม...รุ่นน้องที่เจอกันที่นี่...
ผมเหนื่อยกับการรัก...
ผมอยากได้รับความรัก...
.
.
.
แต่คนที่ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่
.
.
.
ผมหนีอามออกมาข้างนอก...มันอึดอัด...
.
.
.
===
สามเดือนแล้ว...
...คิดถึงกันบ้างไหม
.
.
ผมเห็นลูกบอลกลิ้งอยู่ที่ถนน
ผมเห็นเด็กน้อยไล่ตามลูกบอลไป
ผมเห็นรถที่วิ่งเข้ามาใกล้
.
.
ผมกระโจนลงไปที่ถนน
.
===
.
.
.
เป็นหนึ่งสัปดาห์ที่ยาวนาน
เกิดอะไรขึ้นมากมายกับชีวิตผม
ผมตัดสินใจได้ ว่าผมจะทำอย่างไรกับความรู้สึกที่มีกับกุน
ได้คุยกับอาม...เคลียร์กันเสียที
สำหรับอาม...ผมไม่รู้ แต่กับผมอามเป็นเพียงแค่น้องเท่านั้น ไม่เคยเป็นอย่างอื่น
เกิดอุบัติเหตุ...นั่นทำให้ความรู้สึกของผมชัดเจนขึ้น แลกกับการเคลื่อนไหวที่ลำบากขึ้นเล็กน้อย ถือว่าคุ้ม
.
.
.
แล้วตอนนี้...
คนที่ผมไม่คิดว่าจะเห็นมายืนอยู่ตรงหน้า
.
.
.
หน้าตาที่นองไปด้วยน้ำตา ทำไมนะพอกุนอยู่กับผมแล้วมันดูขี้แยจัง
“ถม...” กุนตรงเข้ามากอดผม รู้สึกได้ว่ากุนผอมลง
ทั้งๆที่ผมควรจะต้องเจ็บปวด แต่แปลกที่ผมกลับดีใจที่ได้เห็นมันอีกครั้ง
ลืมแล้วว่าเคยเจ็บปวดใจขนาดไหน ลืมอาการบาดเจ็บทางร่างกาย
แค่ได้เห็นหน้า แค่ได้ยินเสียง
ความเจ็บปวดถูกแทนที่ด้วยความยินดี
นะชวนแฟนมันกับอามออกไป อามอิดออดเล็กน้อย ก่อนยอมตามออกไป
ตอนนี้ ผมแค่อยากรู้ว่าเจ้าคนที่ยืนร้องไห้อยู่นี่ ข้ามน้ำข้ามทะเลมาหาผมทำไม
.
.
.
ผมดันตัวกุนออก
“ถม...” กุนเรียกชื่อผมอีก แค่ได้ยิน...ใจผมก็เต้นแรง...เพราะอย่างนี้ไงผมถึงตัดใจไม่ได้เสียที
มือกุนขยุ้มเสื้อผมแน่น ถ้ามองไม่ผิด ผมเห็นความลังเลอยู่ครู่หนึ่ง
ก่อนที่กุนจะสบตากับผมตรงๆ รอยน้ำตายังคงอยู่
“ถม กูมีเรื่องจะคุยกับมึง...กูมีเรื่องจะบอก...”
“...” ผมรอฟัง
“มึงมันเลว ใจร้าย...ทำไมทำกับกูอย่างนี้...” เริ่มต้นมาก็ต่อว่ากันเลย...แต่ผมเห็นน้ำตาของกุนเริ่มไหลอีกครั้ง
“มึง...มึงอยู่ข้างกู...ดูแลกู...บอกรักกู...”
“มึงทำกูสับสน...กู...กูหาคำตอบว่าทำไม...ว่ากูรู้สึกยังไง..กูกับมึงจะเป็นแบบไหน...”
“กูยอมรับว่ากูความรู้สึกช้า...กูเห็นแก่ตัว...แต่มึงก็น่าจะรู้มานานแล้วว่ากูเป็นของกูแบบนี้...”
ผมนิ่ง ฟังมันใส่มาเป็นชุด
“...กูคิด...กูใส่ใจ...กูยังมองไม่เห็นทาง...กูยังมีคำถาม...ที่บริษัทกูคนไม่พอกูต้องไปช่วยเขา...กูรอเวลาจะได้คุยกับมึง...แต่พอกูกลับมา...มึงก็ไม่อยู่แล้ว”
“มึงหายไปไม่บอกอะไรกูเลย...ไม่มีใครรู้ว่ามึงไปไหน...แล้วไอ้นะก็โทรหากูว่ามึงโคม่า...ไอ้ถม...ตอนนั้นกูทั้งเกลียดมึง ทั้งเกลียดตัวกูเองด้วย” มันยกมือขึ้นปาดน้ำตา
“...แต่...มันทำให้กูรู้แล้ว...กูได้คำตอบสำหรับตัวกู...ว่ามึงสำคัญแค่ไหน...ใครแล้วก็อะไรที่กูควรจะใส่ใจ...กูพึ่งรู้ว่ากูรักมึงแค่ไหน...ตอนที่มึงไม่อยู่ข้างกูอีกแล้ว...มันสายไปแล้ว”
.
.
“กูดีใจที่มึงไม่เป็นอะไร...ดีใจที่มึงเจอคนที่ดูแลมึงได้ดีกว่ากู”
กุนปล่อยมือที่ขยุ้มแขนผม
.
.
ผมดึงตัวกุนเข้ามากอดแน่น
“มันไม่สายหรอกกุน...ไม่สักนิด”
“แต่มึงกันอาม”
“มันจบแล้ว”
“แต่...”
“ไม่มีแต่...”
.
.
เราสองคนกอดกัน...ทั้งห้องอยู่ในความเงียบ
.
.
.
“รักกุนนะ”
.
.
.
“กุน...พูดอีกทีได้ไหม ที่พูดก่อนหน้านี้น่ะ”
“ดีใจที่มีคนที่ดูแลมึงได้ดีกว่ากู”
“ไม่ใช่...ก่อนหน้านั้นน่ะ”
“ไอ้บ้าถม...ไอ้บ้า...”
“ไม่ใช่ให้ด่า...”
“...”
“...”
“...กูรักมึง...กุนรักถม”
“อีกทีได้ไหม”
“...รัก...กุนรักถม...”
“อีกที...”
คำบอกรักแต่ละครั้งที่กุนพูด ราวกับสายน้ำที่ไหลอาบหัวใจผม
ผมยิ้มทั้งน้ำตา ทั้งกอดทั้งหอมกุน
.
.
.
“มึง...ไอ้ถม...ทำกูสาวแตก...” กุนเริ่มบ่นพร้อมกับสูดจมูก
ผมจัดการปิดปากกุน ก่อนที่กุนจะเริ่มด่าผมอีกครั้ง
.
.
“อ๊ะ...” เสียงไอ้นะ ผมจำได้
กุนผลักผมออกค่อนข้างแรง...ผมนิ่วหน้าพยายามเก็บอาการเจ็บแผลไว้
.
.
“ผมบอกคุณแล้วว่าอย่าพึ่งเข้ามา”
“ก็ผมเป็นห่วงเพื่อนผมนี่นา”
เสียงนะง้องแง้งกันแฟนมันที่กึ่งลากกึ่งจูงไอ้นะไปอีกทาง
.
.
“มึง...เจ็บมากไหม...กูขอโทษ”
“ไม่เป็นไรครับ...รู้ครับกุนไม่ได้ตั้งใจ...กุนแค่เขิน”
“...”
.
.
.
“พวกมึงเคลียร์กันเสร็จแล้วก็มา กูจะไปหาอะไรกินแล้ว กูหิว”
เสียงนะตะโกนออกมาจากอีกห้อง
.
.
ผมหันมาหัวเราะกับกุน
มือของพวกเราแตะกัน...ปลายนิ้วสอดประสาน
ผมขโมยหอมแก้มมันไปหนึ่งที
ผมพึ่งรู้...เวลากุนเขินแล้วจะเงียบ
.
.
...แฟนผมน่ารัก...แฟนผม...
.
.
ผมยิ้มไม่หุบจนโดนกุนดึงแก้ม
เสียงนะเร่งมาอีกครั้ง
ผมจูงมือกุนออกไปหา
.
.
-- จบและเริ่มต้น --
ขอบคุณทุกอ่านและทุกความคิดเห็นค่ะ
หัวข้อ: Silent us [ต่ออีกนิด...28-12-12] (อ่าน 9596 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก