มาต่อเรื่องที่ต่อบ่อยที่สุดในเล้า
ผมนอนเล่นอยู่บนเตียง มีพี่เจี๊ยบนั่งบริหารปอดอยู่ข้าง ไม่ได้พูดไร
ถึงไม่มีคำพูดแต่บรรยากาศเรื่อยๆก็ทำให้สบายใจได้
ไม่มีคำพูดปลอบผมอย่างมากแค่ขยี้หัวผมเล่นเฉยๆ
จนพี่เจี๊ยบเมาเริ่มนอนเลื้อย ผมเมาหน่อยเล่นแบบมีสติ...กูกล้าพูด
สักพักโทรศัพท์ดัง ตอนนั้นเสียงโทรศัพท์แม่งแทบทะลุเข้าไปในสมอง
“เพื่อนตาม อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม” พี่เจี๊ยบหันมาถามผมหลังจากคุยเสร็จ
คุยว่าอะไรไม่รู้ เหมือนมันดังมากแต่ไม่รู้เรื่อง ชีวิตอนาตได้อีก
“อืม” ผมรับคำเบาๆถึงอยากให้อยู่เป็นเพื่อนมึงก็ไปอยู่ดีแสดดด
“อ้าวไอเด็กเวนมึงอย่ามาเมาแล้วร้องไห้แถวนี้นะเว้ย”พี่เจี๊ยบแซวผม
ไม่ได้อยากร้อง แต่พอรู้สึกเหมือนกับต้องอยู่คนเดียว กูเปลี่ยวผิดไหม
ตอนเมาเวลารู้สึกอะไรมันรู้สึกมากกว่าปกติเว้ย
“ไม่ได้ร้องใครร้อง” ...กูเองที่จะร้อง...ชีวิตบัดซบ
“ดื้อไม่ฟังอะไรยังขี้แงเหมือนเดิม”
“เปล่าไปไหนก็ไปเมากลับมาไม่ไหวผมเคือง”
“เดี๋ยวกูมาไอ้ลูกหมา” พี่เจี๊ยบเอามือขยี้หัวผมแล้วไปอย่างดัง
คือผมได้ยินเสียงอะไรดังไปหมดมันเลยไปอย่างดัง...หรือมันดังจริงวะ
ผมนอน นอนเหม่อในห้องจนเบื่อลามไปจนเริ่มสร่าง ลุกเดินไหว
เหมือนกูเดินเร็วเพราะฉะนั้นอยู่กับที่เป็นอันปลอดภัย
ไม่มีไรทำ คือตอนนั้นไม่มีเรื่องไอคนที่ทะเลาะด้วยอยู่ในหัว
มันมึนๆคิดไรไม่ออกตื่นได้แต่ทำอะไรไม่ได้...นอนไม่หลับอีก
จนผมสามารถสะกดจิตตัวเองหลับได้อนาตสรวงสวรรค์
พี่เจี๊ยบเปิดประตูเข้ามาพร้อมแสงข้างนอกกระแทกตา...ตาเกือบบอด
เหมือนทำท่าจะล้มตัวลงนอนเลยลุกนั่งถอดเสื้อนอนต่ออีกรอบ
ไม่ต้องมีการศึกษาดูก็รู้ว่าเมา...อนาถชีวิตตูเหมือนมึงปะเนี่ยกิน เมา นอน
วงจรอุบาท ไม่มีทางหลุดพ้น นอนสักพักทำท่าจะลุกไปที่อื่นอีก ผมเลยแซวเล่นๆ
“ไรวะเดี๋ยวนี้รังเกียจนอนกับน้องนุ่งไม่ได้รึไง”
“น้องมีผัวแล้วไม่ดีๆผัวน้องจะมาดุทีหลังได้”
“อย่าพูดถึงได้ไหม” ผมรู้สึกปกติแต่เสียงที่ออกไปคงไม่ปกติลึกๆมันก็รู้สึกไม่ปกติ
“อืมงั้นก็...ช่างมันไว้เป็นเรื่องของพรุ่งนี้” พี่เจี๊ยบหันมากอดผมหลวมๆ
“ใครทำน้องกูกูไม่ปล่อยไว้แน่” เสียงพี่เจี๊ยบพูดออกมาเบาๆ
“อืม” ถึงดูเป็นโหดไปหน่อยก็โอเค
“ถ้ามึงไม่อยากกลับบอกกูกูไล่ไอ้สัดนั้นกลับไปให้”
“เอารางวัลพี่ดีเด่นไหม” ผมพูดกวนตีนเพื่อสุขภาพ
“กูได้อยู่แล้วปีนี้จะ13ปีซ้อน”
“คับผมๆ”
ตื่นมาผมก็ไม่เห็บพี่เจี๊ยบเลยลงไปข้างล่างแต่เห็นเหมือนเสียงคนคุยกัน
และเสียงทีได้ยินก็ไม่ใช่คนที่ผมอยากเจอหน้าด้วย...ผมเลยนั่งอยู่ที่บันได
ไม่ได้ตั้งใจนั่งฟังแค่...เออนั่งฟัง จนเสียงเงียบแล้วพี่เจี๊ยบเดินมาเห็นผมนั่งอยู่
เลยตกใจวูปนึง ก่อนขยี้หัวผมรับอรุณยามบ่าย
“มีคนมารับแล้ว...จะกลับไหม”พี่เจี๊ยบถามผม
คำตอบผมคือเงียบมันคิดอะไรไม่ออกเหมือนหัวโล่งไร้คำตอบจนพี่เจี๊ยบถามผมอีกรอบ
“ไม่ไปเจอหน่อยหรอ”
“...ผมไม่อยากเจอบอกผมไม่อยู่ให้หน่อย” ผมบอกทั้งที่ตาไม่ได้ไปมองพี่เจี๊ยบด้วยซ้ำ
“เดี๋ยวกูบอกให้” พี่เจี๊ยบบอกแล้วลุกเดินไปคงไปพูดอะไรสักอย่างกับคุณต้อง
ได้คำตอบทันทีเสียงคุณต้องโวยวาย...ทำไมใจเย็นๆไม่เป็นเลยว่ะ
Ps. ...เมา
หัวข้อ: เฮ้ย!เท่าไรว่ะ>>06/01/2012 (อ่าน 989277 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก