พูดออกไปแล้ว”เลิกกัน”...บอกไปแล้วมันโล่งก็จริงลึกๆมันก็รู้ผิดอยู่เหมือนกัน
“ผมว่าเมคงจะเข้าใจนะ”ผมพูดขึ้นมาหลังจากนั่งเงียบอยู่สักใหญ่ๆ
แต่อีกฝ่ายก็ยังก้มหน้าเงียบอยู่ดี ผมเห็นแค่น้ำตาที่ไหลลงมาตรงสองข้างแก้มเท่านั้น
ถ้ามองย้อนกลับไปผมคบผู้หญิงคนนี้เพราะแล้วดูน่ารักดีก็แค่นั้นน่ารักดี
ตลอดที่ผ่านมาเวลาห่างกันผมก็ลืมเมออกไปจากหัวผมเลย
แต่พอมาเจอกันก็โอเคนี่แฟนผม...มันไม่ได้รู้สึกอะไรพิเศษ
ผมจะหายไปจากชีวิตผู้หญิงคนนี้ไปเลยก็ได้ไม่รู้ทำไมผมต้องมานั่งบอกเลิก
นั่งทำดีก่อนจากไป...ตอนนั้นผมอาจจะอยากเป็นเพื่อนกับเธออยู่ไม่ก็แค่รู้สึกผิด
ผมยังปล่อยให้บรรยากาศดูเงียบๆต่อไปจนเหมือนผมได้ยินเสียงรอบๆดังมากขึ้น
‘...จบแล้วสินะ’ผมพูดกับตัวเองในใจก่อนจะตัดสินใจลุกออกไปจากตรงนั้น
“เราเข้ากันไม่ได้จริงหรือเพราะว่าไร?”เมหันมามองผมน้ำตายังไหลอยู่
ผมเลยตัดสินใจนั่งคุยต่อให้จบดีกว่า ก่อนจะพูดตอบคำถามเมก็พูดต่อขึ้นมาก่อน
“เมได้ยินเพื่อนๆมาบอกเห็นเต้ยเดินกับผู้ชายคนนั้น...บอกว่าเต้ยเป็น...เกย์บ้างละ...”
ผมเงยหน้ามามองผู้หญิงตรงหน้า...เกย์หรอ.....คงใช่แล้วละมั้งป่านนี้
ย้อนกลับไปสัก3-4ปีก่อนมีใรมาพูดกับผมแบบนี้ผมคงชกหน้าแหกไปแล้วแต่ตอนนี้เฉยๆแหะ
ผมเลือกที่นะนั่งเงียบรอคนตรงหน้าพูดสิ่งที่คิดออกมาให้ผม...ผมไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่า
“เมแก้ตัวมาตลอดว่าเต้ยคงไม่ใช่แบบนั้น...เต้ยคงรักเมจริงๆเต้ยไม่ได้หลอกเมย์ใช่ไหม...เรารักไม่ใช่หรอ
เมรู้ว่าเต้ยเป็นคนยังไง ไม่แปลกหลอกที่เต้ยจะไม่โทรหาเมสนใจเมมากเหมือนคนอื่น...เรากลับมาคบกันได้ไม่ใช่หรอ”
“ขอโทษ...มันเป็นอย่างที่เมย์คิดแหละผมกับผู้ชายคนนั้น...” คบเมย์ก็อีกหนึ่งข้อดีคืออย่างน้อย
ผมก็ไม่โดนเพื่อนที่โรงเรียนหาว่าเป็นแบบนั้น...มันมีคนรับได้ก็ต้องมีคนรับไม่ได้
“พอแล้ว...พอแล้ว...เมเหนื่อยแล้ว...ผู้ชายอย่างเต้ยนะ”เธอพูดร้องกับน้ำตาทียังไหลอยู่กับเสียงสะอื้น
.....มาลงอีกนิดแล้วละจากไป
ขอบคุณทุกท่านที่ยังไม่ลืมกัน
มีเด็กลาร์คแวปมาด้วยเค้าว่าคนชอบฟังเพลงลา์ร์คส่วนใหญ่จะหน้าตาดี
ขอบคุณทุกเม้นเช่นเคยคับต้อนรับคนเข้ามาอ่าน(คนหลงผิด)ใหม่ๆด้วย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
