ไอ้ต้องโดนเกลียดซะแล้ว555ซวยไปนะมรึงทำตัวเอง
ไอ้ว่างง่านนี่น่ากลัวกว่าจริงๆด้วยเหะพี่แอร์
แต่ถ้าผมว่างมหาลัยเรียนอาจโดนพ่อฆ่าตายได้
ตอนที่ 14
ผมนั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้นแหละหัวสมองมันวนๆคิดแต่ประโยคกะภาพเดิมๆ
อาการเดิมของผมกลับมาอีกแล้ว ผมปวดหัวจี๊ดขึ้นมาถึงขนาดเอามือสองข้างกุมตัว
"เฮ้ย!เต้ยเป็นไรวะ"ไอ้ต้นถลาเอามาจับๆเขย่าๆตัวผม
"ปวดหัวเว้ย!มรึงอย่ามาเขย่าตัวกรูได้ไหมแมร่ง"
"หายใจออกไหม?"
ไอ้ต้นมันเคยเห็นผมเป็นแบบนี้ตอนม.ต้นเลยรู้ลำดับอาการดี
"..."ผมพูดไม่ออกได้แต่พยักหน้าให้มัน
"กลับบ้านกรูไปส่ง"ไอ้ต้นมันลากผมขึ้นBTSกลับบ้านจะให้นั่งtaxiจากmbkกลับบ้านนี่กระเป๋าตังฉีกแน่ๆ
ถ้าวันนั้นใครเห็นเด็กpunkนั่งซบบ่าเด็กผู้ชายดูrockหน่อย นั้นแหละพวกผมเอง
มันนั่งโอบบ่ากุมมือผมจนถึงปลายสถานีตอนนั้นผมก็ดันไปรับความหวังดีของมันเต็มที่
แถบจะหายใจรดคอมันอยู่แล้วโชคดีที่ตอนนั้นคนขึ้นBTSเริ่มน้อยแต่ก็มีมองอยู่ดี
ถึงบ้านมันก็พาผมขึ้นห้องนอนผมข้างบนเสร็จสับนี่เป็นครั้งที่สองที่ผมมีอาการแบบนี้
แล้วไม่ได้รีดเลือดตัวเองทรมานโคดทั้งปวดหัวทั้งหายใจไม่ออกถ้าได้รีดป่านนี้ผมคงนั่งสบายอารมณ์แล้ว
สิ่งที่ผมทำคงไม่ต่างกันเท่าไรรีดเลือดเท่าไรผมทำหัวตัวเองยืนโขกกำแพงห้องเล่นทนสอบความแข็งของหัว
มันยืนดูผมตรงมุมห้องจนแมร่งเริ่มทนไม่ไหว
"หยุดได้แล้วเต้ย"มันเข้ามาห้ามผม
"กรู...พยายาม...อยู่นี่ไง"...หร่าหัวกรูจะระเบิดอยู่แล้ว
...
มันทำสิ่งที่ได้ใจมากแมร่งเอาหัวโขกแทนแรงกว่าผมอีก
"พอใจยังวะ"ไอ้ต้นมันหันมาพูดกับผมมือยังถูตรงที่โขกไปอยู่
ภาพในหัวมันเริ่มย้อนอีกตอนที่ได้ต้องเอามีดเชือนแขนตัวเอง
ผมไม่ได้ค้างแล้วโวยวายเหมือนตอนไอ้ต้องแต่ผมซัดหน้ามันกลับไปหมัด
...ผมไม่ได้ตั้งใจหรอกไอ้ที่ต่อยมันไปทำไปเพราะอะไรไม่รู้เหมือนกัน
...
ผมค่อยๆซุดลงไปกลิ้งกลับพื้นเองซะเองตอนนั้นอาการปวดหัวหายไปแล้ว
แต่ผมก็ยังหายใจไม่ค่อยออกอยู่ดี มันลงมานอนข้างๆหันหน้ามาให้ผม
เอาแขนมันข้างนึงให้ผมหนุน มันใช้มืออีกข้างคว้ามือผมไปวางที่ตรงท้องมัน
"หายใจตามกรูนะ"มันพูดเบาๆกับผม
ตอนนั้นแถบอยากจะด่ามันถ้าทำแบบนี้หายกรูนั่งทำไปนานละไอ้หร่า
ผมก็ลองทำตามดูจับจังหวะลมหายใจมันกับตอนที่ท้องมันป่องๆแล้วยุบลง
เฮ้ย!หายวะไม่รู้เพราะผมมัวแต่สนใจมันจนลืมเรื่องไอ้ต้องหรือเพราะอะไร
"โอเคยัง?"มันถามผม
"ก็...ดี...จำมาจากใคร?"ผมถามมันบ้าง
"ความลับ"มันยิ้มให้ผม แล้วลุกไปส่องกระจกดูหัวมันที่โขกกับหน้ามันที่โดนผมต่อยไป
ส่วนผมคลานขึ้นไปนอนที่เตียงเรียบร้อย
"หน้ากรู...เวน...มรึงของขึ้นเรื่องไร"มันเดินมาทิ้งตัวลงนอนตามผม
"ความลับ"ผมกวนตีนมันกลับ
"กวนตีนนะมรึง"
ผมกะมันนอนเงียบๆไม่ได้พูดไรสักพักผมก็หลับไป
หลังจากวันนั้นชีวิตผมก็เป็นแบบเดิมๆพ่อผมเริ่มปล่อยผมมากขึ้นตามลำดับ
จะเจอพี่เจี๊ยบก็แค่ตอนแกมาทำธุระในกรุงเทพ
พอถึงวันสอบปลายภาคเทอม1ก็เกิดเรื่องมหัศจรรย์กลุ่มผมคะแนนสอบเท่ากันหมด
คงเดาออกนะว่าเพราะอะไร โดนเทศยาวเลยครับ
ส่วนเพื่อนในห้องนี่ชื่นชมกันใหญ่ประมาณว่าพวกมรึงทำได้ยังไง
มันเป็นความสามารถพิเศษอะน่ะของแบบนี้
แต่โชคยังดีที่กลุ่มผมส่งงานไม่เท่ากันเลยทำให้คนแะนนรวมออกมาต่างกันอยู่
ไม่งั้นคงดังทั้งโรงเรียนละพวกผม พี่เจี๊ยบแกรู้เรื่องฮาแตกเลยทีเดียว
พวกผมเองก็งงๆหน่อย นึกว่ามันจะต่างกันสองสามคะแนน
ครูแกเลยลงโทดพวกผมให้ไปช่วยครูตรวจข้อสอบ
ผมเลยหวังดีใครทำผิดเยอะผมก็แก้ให้สะเลย แบบว่าเป็นคนดี
ครูแกยังมาชมเด็กเลยว่าคะแนนดีไม่ตกเยอะเท่ากลางภาค
แน่ละฝีมือพวกผมทั้งนั้นไม่อยากจะอวด พวกเพื่อนในห้องที่รู้เรื่อง
พอครูพูดแบบนั้นออกมาแทบเก็บหัวเราะกันไม่อยู่
กลุ่มผมวีรกรรมเยอะมาก
ท่อน้ำแตกที่โรงเรียนก็ฝีมือพวกผมเองอันนี้ความลับอย่าไปบอกใคร
คือไอ้เพื่อนเวนมันเล่นอะไรกันก็ไม่รู้ผมเดาว่าคงไปเปิดวาวล์น้ำแกล้งเพื่อน
เป็นท่อpvcสีฟ้าเชื่อมๆแล้วมีวาวล์ปิดน้ำเอาไว้ เพื่อนผู้หญิงก็กรี๊ดกันไปประมาณว่าเปียกอย่าเล่น
แต่ระหว่างปิดมันคงมีแรงดันเยอะนะคับผมเดาเอาผลปรากฎของการเล่นคือท่อที่เชื่อมไว้
มันหลุดออกจากกันเลยน้ำสาดกระจายนองเต็มพื้นพุ่งออกมาแรงมาก
ผมกับเพื่อนเลยเป็นคนดีไงวิ่งไปบอกภารโรง
"พี่ๆแย่แล้วเด็กประถมตรงนั้นมันเปิดน้ำเล่นน้ำสาดกระจายเลย"เด็กแถวนั้นซวยไป
พอสอบปลายภาคเสร็จมันจะมีหยุดเกือบเดือน
แต่พวกผมเซียนหยุดแมร่งเลยเกือบ2เดือน
โดนไล่ถามเลยดิคับว่าไปไหนกันมาก็เนียนกันทุกคน
มีตั้งแต่พ่อป่วย ญาติตาย ไปเมืองนอก
จริงๆไปนอนแดกเหล้ากันที่คอนโดไอ้เจ555 รูปหล่อพ่อรวยน่ะมรึง
เรื่องทุกเรื่องของไอ้ต้องสำหรับผมตอนนั้นไม่ได้ลืมเลย
มันเหมือนกับผมพยายามสนใจสิ่งอื่นให้มากเพื่อลืมไม่อยากนึกถึง
ผมไม่อยากเจ็บอีกแล้วเป็นครั้งที่สามแค่สองครั้งก็แทบตายแล้ว
เวลาเยียวยาจิตในคนคือเรื่องจริงคับผมดีขึ้นเมื่อเวลาผ่านไปแต่ก็
...ใช่ว่ามันจะลืมกันง่ายๆ...จนสอบปลายภาคเทอม2จบ
แน่นอนผมไม่ค่อยได้เรียนอยู่แล้วอาศัยกุศลจากเพื่อนล้วนๆ
เกรดออกมาไม่สวยแต่อย่างน้อยก็ไม่ตกพ่อผมก็ไม่ได้ว่าอะไร
เพราะตอนแรกไอ้คำว่าวิทย์-คณิตมันไม่เคยมีในหัวผมอยู่แล้ว
ผมหยุดsummerก็ไปค้างบ้านเพื่อนเป็นหลักอยู่บ้านแล้วมันฟุ้งซ่าน
จนวันนึงพ่อมานั่งคุยกับผม
"เต้ยช่วงนี้เป็นไง"
"ก็ดี"ผมไม่ได้โกรธไรพ่อหรอกแต่มันไม่ค่อยสนิทกันนี่คับ
กว่าผมจะมาเริ่มคุยจนพ่อจนสนิทเอาตอนม.6นี่เอง
"เรียนเป็นไง"
"ก็จบม.4แล้วไม่น่าจะตก"
"พ่อจะไว้ใจแกได้ไหม"
"เรื่องไร"...วันนี้มาแปลกพ่อกรู
...
"พ่อจะให้แกกลับไปอยู่กับพี่เจี๊ยบช่วงsummer"
"จริงหรอแล้วพ่อจะไปไหน?"ผมยิ้มออกเลยคับ
"พ่อต้องไปหาลูกค้าที่XXXหลายวันกว่าจะกลับมันนานก็เลยว่าจะให้แกไปอยู่ที่นั้น"
"เอาตามนั้นก็ได้คับ"
"แกอึดอัดรึเปล่าที่อยู่กับพ่อ"
"หืม...ก็เปล่า"...ไม่ใช่แปลกธรรมดาแล้ววันนี้แปลกมาก
...
"พ่อเห็นแกไม่ค่อยร่าเริงเดิมทีแกอยู่บ้านก็เงียบๆอยู่แล้วนี่เงียบหนักเข้าไปใหญ่
ไม่มีปัญหาที่โรงเรียนใช่ไหม"พ่อยิงคำถามแหลกเลยวันนี้
"ไม่มีเรื่อยๆ"...ก่อเรื่องเรื่อยๆตามอัธยาสัย
...
เป็นครั้งแรกจากที่ผมแยกมาอยู่กับพ่อแล้วนั่งคุยกันแบบนี้ ผมก็นึกว่าพ่อแกไม่เคยสนใจไรสะอีก
กลายเป็นว่าแกคอยมองผมอยู่ตลอด กังวลว่าจะทำหน้าที่พ่อได้ไม่สมบูรณ์
กังวลนู้นนี่เพียบๆรู้แม้กระทั้งเรื่องผมกะกลุ่มสอบได้คนแนนเหมือนกันหมด
อยากจะถามเหมือกันว่ารู้ได้ไง ไม่อยากทำลายบรรยากาดเลยนั่งคุยไปเรื่อย
ส่วนใหญ่พ่อแกพูดมากกว่าผมก็ตอบสั้นๆนั่งฟังไป แล้วแกทิ้งประโยคสุดท้ายก่อนไปนอน
"พี่เจี๊ยบมีงานแต่งพอดีแกก็ไปช่วยพี่เค้าหน่อยละกัน"
"ห๊ะ!?
"ไม่ต้องถึงงานแค่นึกภาพพี่แกใส่สูทก็ฮาแตกแล้วคับ
วันนั้นผมโทรนัดกับพี่เจี๊ยบเลยไปวันไหนเวลาไหน
พี่เจี๊ยบแกบอกยุ่งๆจะให้เพื่อนไปรับไอ้คำว่าเพื่อนไปรับนี่แหละผมโคดเสียวเลย
มีอยู่สองคนไม่พี่ยุทก็ไอ้ต้องจากความน่าจะเป็นโอกาสครึ่งครึ่ง
ก็เป็นไปตามนั้นไอ้ต้องนั่งหัวแดงบนมอไซรอเลย
ผมเพิ่งเห็นหน้ามันใกล้ๆหลังจากที่ไม่ได้เห็นมานาน
มันดูโซมๆผอมลงเดิมทีก็เหมือนติดยาอยู่แล้วนี่เหมือนไปใหญ่เลย
ไม่ค่อยได้กินข้าวปะว่ะ...แล้วกรูจะห่วงมันทำไมเนี่ย
...
"ช้า"คำทักทายคำแรกของมัน
"โทดว่ะ"คำทักทายคำแรกของผมแล้วก็เงียบทั่งคู่
นั่งซ้อนไปเรื่อยๆไฟแดงอยู่ข้างหน้าเห็นกันชัดๆ
ไอ้เวนนี่มันดันเร่งเครื่องแล้วเบรกตรงไฟแดงเอากันผมหัวผมโขกหลังมันเลย
"จับดีๆดิวะ"มันหันมาเอามือผมข้างนึงไปเหมือนโอบเอวแล้วกุมไว้
กลายเป็นว่าผมซบลงหลังมันพอดีอีก
"กรูเคยจับไว้แต่ตอนนี้มันไม่อยู่แล้ววะ"ผมตอบมันไปแต่ก็ไม่รู้หรอกว่ามันได้ยินรึเปล่า
น้ำตาผมไหลอีกแล้วเวนจริงๆแต่ก็แค่นิดเดียวผมร้องไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้นอยู่ดี
Ps. อย่างที่ทุกคนด่าไอ้ต้องขี้หึง ใจร้าย น่ารุมตืบ ขี้บ่น ติดบอล ติดเกม
(อันหลังนี่ผมเติมเองเหะ) กรูล้อเล่นน่ะมรึง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
