บทที่ 12.5 - Are your pain form your bleeding or your beating?
"คุณหมอครับ ช่วยที!!!"
หลังจากขับรถถึงโรงพยาบาล จริง ๆ แล้ว เป็นแค่คลีนิกเถื่อนมากกว่า เพราะภายนอกนั้นเป็นแค่ตึกโทรม ๆ หลังหนึ่งแบบที่บอกใครว่ามีโรงพยาบาลอยู่ที่นี่คงไม่มีใครเชื่อ ป้ายอะไรก็ไม่มีทั้งนั้น คริสอุ้มแฟนท่อมที่หมดสติ เตะประตูเปิดออกอย่างแรง พร้อมร้องเรียกหมอ มือทั้้งสองข้างของเขารู้สึกได้ถึงเลือดที่ซึมออกมาจากหลังอย่างช้า ๆ จนเสื้อผ้าถูกย้อมไปด้วยสีแดงของเลือด...อย่าเพิ่งเป็นอะไรไปนะแฟนท่อม!!
คนที่ตอบเสียงเรียกเดินออกมาจากห้องตรวจเป็นนางพยาบาลรูปร่างสูงตัวหนาจนดูเหมือนนักมวยปล้ำหญิงมากกว่านางพยาบาล เธอมองมาที่คริสกับแฟนท่อมแวบหนึ่ง ก่อนเดินกลับเข้าไปในห้องโดยไม่พูดอะไร
"เดี๋ยวครับ คุณพยาบาลโปรดเขาช่วยด้วย!!!" คริสได้แต่ตะโกนอย่างร้อนรน
"รู้แล้วน่า!" นางพยาบาลคนนั้นส่งเสียงตอบออกมาจากห้องแบบไม่ค่อยพอใจนัก มีเสียงแกร๊งกร้างแล้วนางพยาบาลคนนั้นก็ลากเตียงคนไข้สีเขียวออกมาแล้วเข็นตรงมาที่คริส
"วางหมอนั่นลงสิ ให้นอนคว่ำละ แล้วเข็นตามมา"
พูดแค่นี้แล้วหล่อนก็ทำท่าเหมือนจะเดินเข้าไป คริสรีบประคองแฟนท่อมนอนลงบนเตียงอย่างเบามือ แต่ถึงอย่างนั้นแฟนท่อมครางขึ้นมาครั้งหนึ่งอย่างเจ็บปวด พยาบาลคนนั้นพยักหน้าครั้งหนึ่งก่อนหันหลังแล้วเดินเข้าไปด้านในของตึก
"อ้อ แล้วชั้นชื่อโบว์นี่ ไม่ใช่คุณพยาบาล เข้าใจ๋?"
"คะ ครับ..."
บริเวณทางเดินของตึกที่คริสเข็นแฟนท่อมเข้าไป ดูยังไงก็เหมือนกับตึกร้าง มีแต่ของวางระเกะระกะ แถมถ้าดูดี ๆ ตามฝาผนังบางจุดก็มีรอยดำ ๆ คล้ายปื้นเลือดเปื้อนอยู่กระจัดกระจ่าย ถ้าบอกว่าที่นี่เป็นบ้านผีสิงยังอาจจะน่าเชื่อว่าบอกว่าเป็นโรงพยาบาลเลย... สุดทางนั้นเองโบวี่ก็เปิดประตูให้คริสเข็นเตียงแฟนท่อมเข้าไป ในห้องนั้นถึงจะเก่าโทรม แต่ก็ดูสะอาดผิดกับจุดอื่น ๆ ในตึก มีเครื่องมือหมอวางอยู่ตรงนั้นตรงนี้ มีเสียงผิวปากเบา ๆ ดังออกมาจากห้องน้ำ กับเสียงก๊อกน้ำไหลซ่า... แล้วประตูก็เปิดออก
"อ้าว ไอ้เจ้าหนูทอมไม่ใช่เหรอ... แล้วนายละ"
ชายที่เดินออกมา เป็นชายมีอายุในชุดกราวด์สีหม่น ๆ ผมที่ฟูกระจายอย่างไม่มีระเบียบสีเทาแซมดำ ไว้หนวดไม่มากนัก สายตาหลังแว่นนั่นดูเหมือนจะเข้าใจในทุกอย่างแค่มองแวบเดียว
"ผมคริสครับ เป็นเพื่อนของทอมครับ หมอช่วยเขาด้วยครับ!"
หมอหรี่ตาลงเล็กน้อยจ้องมาที่คริส คล้ายพยายามเข้าใจอะไรก่อนพึมพัม
"ไม่อยากเชื่อเลย... ไม่อยากเชื่อเลย... อย่างเจ้าหนูทอมนี่นะ..."
แล้วหมอก็เดินเข้ามาที่เตียงของแฟนท่อม โบว์นี่เดินเข้ามาส่งกรรไกรให้กับหมอโดยไม่พูดอะไร ทั้งคู่เหมือนจะเข้าใจกันและกันดีโดยไม่ต้องพูดมาก... หมอรับกรรไกรก่อนตัดเสื้อของแฟนท่อมออก...
"อืม... อืม.... แผลใหญ่ แต่ไม่ลึก... ที่แขนมีรอยกระสุน อ๊ะ ไม่มีรูออกท่าจะฝังใน อ๋าที่ขาอีกนัด ว่ะ นึกไงวันนี้ไอ้เจ้าหนูถึงไปเป็นเป้าซ้อมยิงให้ชาวบ้านละเนี่ย"
"ช่วยเขาด้วยครับหมอ!"
"โอ๊ย ย้ำอยู่ได้ ไม่ต้องกลัวหรอก ไอ้หมอนี่นะตายยาก..." แล้วหมอก็ตบไปที่หัวของแฟนท่อมทีหนึ่ง
"แผลแค่นี้แค่วันสองวันมันก็กลับไปวิ่งปร๋อแล้ว แล้วชั้นชื่อกรี เลิกเรียก หมอ ๆ ๆ ได้แล้ว"
"ครับ คุณกรี"
กรีหันไปพยักหน้ากับโบว์นี่ แล้วโบว์นี่ก็เดินเข้าไปอีกห้องหนึ่ง มีเสียงโคร๊งเคร้งสักพักก่อนโบว์นี่จะเดินออกมาพร้อมถาดขนาดใหญ่ ที่เต็มไปด้วยเครื่องมือผ่าตัด โบว์นี่วางถาดลงก่อนเดินมาที่คริสที่กำลังมองอย่างร้อนใจ
"นายออกไปก่อน! เราจะจัดการแผลเพื่อนนาย" แล้วโบว์นี่ก็เปิดประตูให้คริสออกมาจากห้อง คริสได้แต่จำยอมเดินออกมา ก่อนหันไปมองดูแฟนท่อมที่อยู่บนเตียงอีกครั้ง หมอกรีหันมาบอกกับคริส
"ไม่ต้องกลัว ถ้ากรีบอกว่ารอดมันก็รอด ขืนชั้นปล่อยให้เจ้าหนูนี่ตาย ชั้นคงถูกคุณพ่อสวดยับนะสิ หึหึหึ"
แล้วโบว์นี่ก็ปิดประตูดังปัง ทิ้งให้คริสข้างนอกคนเดียว...
คริสได้แต่ยืนรออย่างกังวล ภายในตึกแทบจะไม่มีเสียงอะไร นอกจากเสียงเกร้งกรั้งเล็กน้อยที่ดังออกมาจากภายในห้อง ร่วม ๆ ชั่วโมงถัดมา ประตูก็เปิดออก โบว์นี่เดินออกมาแล้วพยักหน้าให้คริสเดินตามเข้าไป หมอกรีกำลังล้างมืออยู่ในซิงค์ภายในห้องน้ำที่เปิดประตูไว้ แฟนท่อมนอนอยู่บนเตียง โดยมีผ้าพันแผลพันไว้ทั้งลำตัว ที่แขน และที่ขา โบว์นี่ชี้ไปที่แฟนท่อมที่อยู่บนเตียง
"เข็นมาสิ"
"ครับ"
แล้วคริสก็เข็นเตียงเดินตามโบว์นี่ออกมาจากห้อง ทิ้งหมอกรีไว้กับเสียงผิวปากที่ค่อย ๆ ดังขึ้นอีกที
โบว์นี่เดินนำคริสไปยังบันได แล้วหล่อนก็บอกให้คริสแบกแฟนท่อมขึ้นมา
"ไม่ต้องกลัวน่า เจ้าหนูนะรอดแล้ว แค่ต้องทำอะไรนิดหนึ่ง"
คริสพยุงแฟนท่อมขึ้นมาจากเตียง ก่อนพยุงขึ้นหลังไป ตัวของแฟนท่อมเบา และเย็นเขาแบกแฟนท่อมเดินตามโบว์นี่ไปยังชั้นสอง ด้านบนมีห้องอีกห้องซึ่งมีเตียงอยู่สองสามเตียง โบว์นี่ชี้ให้คริสแบกแฟนท่อมไปนอนที่เตียง ๆ หนึ่ง ก่อนหล่อนจะเดินไปเปิดตู้ค้นอะไรบางอย่าง คริสค่อย ๆ ปล่อยให้แฟนท่อมนอนลงบนเตียง เสียงหายใจของแฟนท่อมดังเหมือนหอบขึ้นมาเล็กน้อยก่อนจะกลับไปสู่ปรกติ คริสมองอย่างเป็นห่วงก่อนหันกลับมาที่โบว์นี่ที่ยืนขึ้นมาแล้ว ในมือถือถุงและเข็มกับท่อยางอีกม้วน..
"เจ้าหนูทอมมันเสียเลือดนะ เธอช่วยมันหน่อยได้ไหมละ"
โดยไม่พูดอะไร คริสถลกแขนเสื้อขึ้น โบว์นี่พยักหน้าแล้วชี้ให้คริสไปนอนเตียงข้าง ๆ คริสเดินขึ้นไปนอนบนเตียง โบว์นี่จัดการอะไรอยู่สักครู่หนึ่งก่อนเดินแล้วเอาเข็มที่มีสายยางมาเจาะเข้าที่แขนของคริส ก่อนที่จะเดินไปทำอย่างเดียวกับแฟนท่อม...ระหว่างนั้นหล่อนก็พูด
"นี่เลือดที่มี ๆ อยู่มันหมดพอดี... โชคดีนะที่เจ้าหนูนี่มันพิเศษกว่าใคร ๆ จะเลือดกรุ๊ปไหน ๆ มันก็รับได้หมด..."
"ขอบคุณครับ..."
"จะขอบคุณนะ รอเห็นบิลก่อนเถอะ หึหึหึ" แล้วโบว์นี่ก็ไปนั่งที่เก้าอี้พร้อมหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านปล่อยให้ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบ... หลังจากถ่ายเลือดได้สักพักโบว์นี่ก็เดินเข้ามาก้มลงหยิบถุงเลือดขึ้นมา ก่อนปลดสายกับเข็มออกให้กับคริส แล้วนำถุงเลือดของคริสไปแขวนไว้กับเสาน้ำเกลือ แล้วต่อเข้ากับสายยางที่เจาะไว้ที่แขนของแฟนท่อม
"นายก็นอนพักสักครู่เหอะ เพิ่งให้เลือดรีบลุกเดี๋ยวเป็นลมไม่รู้ด้วยนะ ไว้อีกพักชั้นค่อยขึ้นมา"
ว่าแล้วโบว์นี่ก็เดินโครม ๆ ลงบันไดไปทิ้งทั้งสองคนไว้... คริสหันหน้าไปมองที่แฟนท่อม สีหน้าที่ซีดเซียวของแฟนท่อมเริ่มมีสีเลือดขึ้นมา.. เขายิ้มอย่างโล่งอก ก่อนพยุงตัวเองขึ้นมาอย่างช้า ๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังหน้ามืดไปวูบหนึ่ง... เขาเดินไปลากเก้าอี้ที่โบว์นี่นั่งมาที่ข้างเตียงของแฟนท่อม... เขามองหน้าของคน ๆ นี้ คนที่เขาตกหลุมรัก คนที่ทั้งสองต่างเข้าใจซึ่งกันและกัน คริสใช้มือทั้งสองจับมือของแฟนท่อมไว้... มือที่เย็นค่อย ๆ อุ่นขึ้น...เขาประคองมือนั้นไว้สักพัก...
"คริส...คริส...ครับ..." แฟนท่อมพึมพัม ออกมาทั้ง ๆ ยังไม่มีสติ
คริสได้แต่ยิ้มและใช้มือลูบใบหน้าของแฟนท่อม แล้วเขาก็นึกได้ เขาเดินลงมาจากชั้นสองตรงไปยังห้องของหมอกรี เขาขอยืมผ้าเช็ดตัวกับอ่างอลูมิเนียมใบเล็กที่รองน้ำมาเต็มใบหนึ่งจากโบว์นี่ โบว์นี่มองมาที่เขาแล้วยิ้มให้เหมือนรู้ทัน... คริสได้แต่ยิ้มตอบอย่างเขิน ๆ ก่อนเดินประคองอ่างน้ำกลับมาชั้นสอง เขาวางอ่างไว้ที่เก้าอี้ ก่อนที่จะเอาผ้าชุบน้ำก่อนบิดอย่างหมาด ๆ แล้วใช้ผ้าค่อย ๆ เช็ดใบหน้าของแฟนท่อมอย่างเบามือ... ใบหน้าของลุกแมวเปื้อนฝุ่นจึงค่อย ๆ สะอาดขึ้น.. หลังจากหน้าแล้วเขาก็จัดการค่อย ๆ เช็ดตัวให้กับแฟนท่อม สีของน้ำที่สะอาดค่อย ๆ แดงขึ้นจากเลือดแห้งที่ถูกเช็ดออกมา.. หลังจากเสร็จแล้ว เขาก็นำอ่างน้ำไปคืนให้กับโบว์นี่ ๆ รับไว้แล้วก็ยิ้มให้อย่างเข้าใจโดยไม่พูดอะไรสักคำเดียว... คริสเดินกลับขึ้นมานั่งลงที่เก้าอี้อีกครั้ง เขามองหน้าของแฟนท่อม ทำไมกันแฟนท่อมถึงเป็นแฟนท่อมอย่างวันนี้ เขาเป็นใครกัน....เขาจับมือแฟนท่อมไว้อีกครั้งก่อนจูบเล็ก ๆ ที่หน้าผากของแฟนท่อม และนั่งเฝ้าจนกระทั่งผลอยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
<-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------->
จากผู้เขียน - จะว่าตอนพิเศษก็ไม่เชิงครับ เรียกว่าเป็น deleted scene ดีกว่า เขียนมาเพิ่มขอบคุณผู้อ่านที่ชอบนิยายเรื่องนี้ครับ จริง ๆ ไม่คิดว่าจะแต่งตอนพิเศษหรือเพิ่มเนื้อหาแล้ว แต่เพราะคนอ่านพอใจเลยอยากตอบแทนครับ นึกเรื่องมาได้สองสามวันแล้วแต่ไม่มีเวลาลงมือ มีสองตอนที่คิดไว้ ตอนนึ่งคือตอนนี้แบบว่าอยากได้ฉากที่คริสได้แสดงความห่วงใยแฟนท่อมบ้าง เลยเพิ่มขึ้นมา จริง ๆ ส่วนนี้อยากให้หวานกว่านี้แต่สงสารคนเจ็บครับ เลยแค่นี้ดีกว่า ส่วนอีกตอนหนึ่งเป็น บทที่ 0 แต่ต้องดูว่าจะว่างเขียนได้หรือเปล่าครับ แค่ตอนนี้ก็หยุดปั่นงานมาเขียนแล้วก่อนจะลืมหมด 555
ต้องขอบคุณที่ทุกคนให้ความสนใจเรื่องสั้นเรื่องนี้ครับ ดีใจมากที่ทุกคนบอกว่าสนุก แต่อย่างไรก็ตามถ้ามีอะไรจะติให้แก้ไขคอมเม้นท์ได้นะครับ
๑punchnaja > ปรกติผมพิมพ์ใน word นะครับ บางทีต้องลดจำนวนการเว้นบรรทัดให้มันลงหน้าพอดีไม่งั้นมันจะมีบรรทัดกระโดดไปหน้าถัดไปเห็นแล้วหงุดหงิด ทั้งหน้ามีบรรทัดเดียว XD เลยบางทีการเว้นบรรทัดอาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ครับ ขอบคุณครับ =D
* Misiroseki.siro > เผ่นกลับไปปั่นงานต่อ
หัวข้อ: [เรื่องสั้นขนาดยาว] จอมโจรแฟนท่อม (จบสมบูรณ์ครับ) (อ่าน 26344 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก