ผมจะเล่าอัตชีวประวัติของคนที่น่าเศร้าที่สุดในโลก(ใช่หรอฟระ..)ให้อ่านนะคร๊าบ
หมายเหตุ:อาจจะใช้คำไม่สุภาพ อย่าโกรธผมนะครับ ผมเล่าตามคำความจริง ผู้อ่านอายุต่ำกว่า18ปีลงไป ควรได้รับคำแนะนำ
วันแรกที่จบเจอ~~(ขึ้นต้นซะหวานเลย ติดตามดูต่อไป)
วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ ผมนั่งฟังเพลงในห้องเบื่อ เลยโทรหาเพื่อนออกมากินข้าวปรากฏว่า พวกมันทิ้งผมด้วยเหตุผลที่ว่า ไม่ว่างวะอยุ่กับแฟน (เห้ออไอ้พวกนี้เวลาทะเลาะกับแฟนหรืออกหักก็พากันมาสิงห้องผม สร้า้งความลำบากให้ผมทุกที พอมีแฟนก็ลืมเพื่อนอย่างเราเสียแล้ว นี่แหละนะที่เขาว่า ได้เมียลืมเพื่อน ได้เพื่อนมองหน้ากันไม่ติด 5555 นอกเรื่องๆกลับมาๆ)
ผมเซ็งๆจึงลงมานั่งกินข้าวร้านข้างๆหอ จู่ๆก็มีผู้ชายหล่อคิ้วเค้มคนนึง เดินตรงมายังโต๊ะที่ผมนั่ง แล้วพูดขึ้นว่า
"เห้ยนั่งด้วยคนวะ มึงมากินข้าวคนเดียวหรอวะ" อ้าวไอ้ห่า เห็นใครนั่งกะตรูไหมเนี่ย........คำแรกที่ทักทายกันครับ555
"อ่าวไอ้นี่ ไม่ตอบ หยิ่งรึไงวะสาด"ดูมุงพูดใครจะอยากคุยกะมุงฟระไอ้บ้า
"มึงชื่อไรเรียนคณะไรวะ กูชื่อวอร์ เรียนEG" หึบอกไมไม่อยากรู้จักสักหน่อย เสนอหน้าแต่วันแรกเลยมัน
"อ่าวเสียมารยาทว่ะ คนอุตส่าคุยด้วยแม่งหยิ่งชิบ"พูดเสร็จมันก็ก้มหน้าก้มตากินข้าวมันไป
"ผม-ไม่-ได้-อยาก-รู้-จัก-คุณ-"คำพูดแรกของผม ทำเอามันหน้าเอ๋อชั่วขณะ ก่อนที่มันจะพูดต่อมา
"อ้าวไอ่นี่ เสียมารยาทวะ คนเขาอุตส่าคุยดีๆแม่ง กูไม่ยุ่งก็ได้วะ"พูดจบมันเท้าเตะแข้งผม ผมกัดปากเลยเจ็บพอสมควร
"สำนวนส่อภาษากิริยาส่อสกุล ถ้าคิดว่าคุณมีการศึกษา กรุณาอย่าทำตัวป่าเถื่อนแถวนี้"พูดจบผมก็ลุกออกไปทันที หน้ามันแดงๆสงสัยเดือดจัด
หลังจากวันนั้น ไอ้บ้านี่ไม่ว่าจะเจอผมที่ไหนมันก็จะมาหยอดผมทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นที่คณะ ร้านอาหาร แม้แต่ในเซเว่นมันก็ด้านมาก เพื่อนผมก็เป็นใจเหลือเกินชอบยุยงส่งเสริมให้ผมเป็นแฟนกับมัน ถึงขั้นเอาเบอร์ผมไปให้มัน ผมก็โทรมาก่อนกวนผมทุกวันและมันก็ขยันเหลือเกิน ส่งน้ำส่งขนม ของขวัญให้ผมเยอะมาก แต่ผมจะใจอ่อนง่ายๆได้ไงแม่งไอ่นี่คาสโนว่าชัดๆ เมียไม่มีแต่กิ๊กเพียบ
มันทำอย่างนี้ทุกวันจนถึง4เดือนกับอีก12วัน วันนั้นวันลอยกระทง เป็นวันที่มันสารภาพรักผม ผมยอมรับว่าจนถึงวันนั้นผมก้แอบมีใจลึกๆเหมือนกัน
ขณะที่ผมกำลังเลือกซื้อของอ่ะพวกดอกไม้ไฟนี่แหละ
ไอ้บ้านี่โผล่มาจากไหนไม่รู้ พร้อมคุกเข่า แล้วตะโกนว่า "เป็นแฟนกับผมนะครับอาร์ค" คนมองเต็มเลยทีนี้ ผมอึ้งเลยมันบอกว่า ถ้าผมไม่รับรักมันมันก็จะไม่ลุกไปไหนจากตรงนี้ หึหึสงสัยคิดว่าผมจะใจอ่อนสงสารมัน ผมตอบเลยว่า"ไม่" ผมเดินหนีทันที แต่มันดันตะโกนหนะสิครับ ว่าผมใจร้ายมันตามจีบตามง้อมาเกือบปี ผมก้ไม่ยอมรับรักมัน คนแถวนั้นเริ่มประจานผมหละสิทีนี้ ผมจำใจเดินไปกระชากคอมันขึ้นมาแล้วบอกว่า"เออก็ได้วะ ลุกเสียทีไอ้บ้า!!"เท่านั้นแหละครับมันก็ลุกพรวดขึ้นมากอดผมอย่างไม่อายสายตาชาวบ้านเลย (วันนั้นผมอายมากเลยเรื่องผมเป็นที่ข่าวใหญ่พอสมควร ฮ่าๆๆ)และวันนั้นมันลากผมไปลอยกระทงถึงนครปฐม และไปไหว้พระปฐมเจดีย์ มันบอกผมว่ามันเคยบนบานศาลกล่าวกับที่นี่ว่า ถ้ามันมีแฟนมันจะพาคนๆนั้นมาสักการะที่ีนี่ ผมก็บ้าจี้ตามมันไป เห้อออ หลังจากนั้นมันก็ทำตัวดีมากเลย ปกป้องดูแลผมตลอด ยกเว้นมันแอบนอกคอกบ่อยๆที่ให้ผมต้องเตือนสติด้วยไม้เบสบอลประจำ
ผมชอบเอาเรื่องนี้คุยกับมันบ่อยๆมันก็หัวเราะบอกว่าครั้งแรกที่เจอก็ชอบผมซะแล้ว แล้วก็จบจริงๆ
ผมก็ไม่คิดหรอกว่าคนแบบมันจะยอมผมได้ขนาดนี้ และไม่คิดเลยว่ามันจะมาจบแบบนี้เหมือนกัน ฟังดูแล้วอาจเศร้าแต่ผมก็รู้สึกดีที่ความทรงจำดีๆมันไม่เคยหายไปจากใจผมเลยจริงๆปล. พิมพ์ไปน้ำตาไหลไป เห้ออออ เสียใจไม่ใช่เพราะมัน แต่เป็นเพราะผมทำไมถึงไปรักคนอย่างมัน
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
