UNBELIEVABLE LOVE
Prologue
“ไอ้พุ ทางนี้ๆ”
เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายของพี่รหัสผมเองครับ อย่าว่าแต่ผมจะได้ยิน คนอื่นๆ ในร้านก็หันมาสนใจไอ้พุเป็นตาเดียว
ผมยิ้มแหยๆ ให้กับแขกคนอื่นๆ แล้วก็รีบเดินตัวลีบเข้าไปหาพี่แก “หูยย พี่พิท ไม่ประกาศออกไมค์ไปเลยล่ะ”
“เออ เอาไว้คราวหน้า เดี๋ยวกูทำ”
“ผมประโช้ดดดดด เข้าใจป่ะ ประชดอะ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” พี่พิทหัวเราะชอบใจ
ผมเห็นพี่แกนั่งอยู่คนเดียวก็เลยถาม “แล้วคนอื่นๆ ล่ะพี่”
“เฮียแพทกำลังมา พี่ปลายมาดึกๆ”
ไงล่ะ คล้องจองกันดีใช่ม้า น้องรหัสชื่อพุ พี่รหัสชื่อพิท ลุงรหัสชื่อแพท ยกเว้นแต่ปู่รหัสผมเท่านั้นทื่ชื่อ ปลาย เนี่ย เราสามคน คือ ผม พี่พิท และเฮียแพท ก็เคยคุยกันหลายครั้งแล้วว่าจะตัดพี่ปลายออกจากกองมรดก เอ้ย ออกจากกลุ่ม โทษฐานชื่อไม่คล้องจองคนอื่นๆ …แต่พี่ปลายแกหาข้ออ้างได้ว่า คำว่า พุ พิท แพท และปลาย ถ้าเขียนเป็นภาษาอังกฤษ ก็ใช้ตัว P เหมือนกัน พวกเราก็เลยหยวนๆ ให้ ยังไม่ตัดออกจากกลุ่ม คึคึ
นั่งกินกันไป คุยกันไปได้สักพัก เฮียแพทก็เดินเข้ามาพร้อมผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่พอๆ กับเฮียแกอีกคน
“ไงไอ้แก่ ออกมาจากหลุมได้ซะทีนะมึง” มาถึงก็ไซด์เฮดร็อคผมเลย ไม่พอ เฮียแกยังดีดหน้าผากผมอีกทีก่อนจะปล่อย
ที่เฮียแพทเรียกผมไว้ไอ้แก่น่ะ ไม่ใช่ว่าผมหน้าแก่หรืออะไรนะครับ อย่าเข้าใจผิด ผมก็หน้าตาเหมือนเด็กปีหนึ่งทั่วๆ ไปแหละ แต่ที่ถูกเรียกว่าไอ้แก่ ก็เพราะผมไม่ค่อยจะออกมาสังสรรค์กับใครๆ เขาสักเท่าไหร่ อยู่แต่หอ ไม่ออกไปไหน เพื่อนเพิ่นก็ไม่ค่อยจะคบ ทำตัวเหมือนคนแก่ พวกพี่ๆ เขาก็เลยเรียกผมว่า ‘ไอ้แก่’ กัน
“ก็ผมต้องอ่านหนังสือบ้างอะไรบ้าง”
“ตอแหล เพื่อนมึงบอก มึงอะ โดดประจำ อย่ามาโกหก” เฮียแกด่า แล้วพี่พิทก็พลอยผสมโรงไปด้วย “แล้วมันนะ เขาติวเติวอะไรกัน มันก็ไม่ไปด้วยนะ”
“แต่ผมก็ไม่เคยสอบตกนะ” ผมรีบแก้ตัว รุมกูจัง
“ใช่เฮีย มันนี่แหละได้ A+ ของจารย์วิน ขนาดไม่ค่อยเข้าเรียนนะ” เจือกอีกแล้วพี่กู
“อ๋อ คนนี้เอง” เสียงไม่คุ้นเอ่ยขึ้น
ผมหันไปมองจึงรู้ว่าเป็นคนที่มากับเฮียแพทนั่นเอง “น้องกูบอกอยู่เหมือนกัน ไม่น่าเชื่อ อาจารย์คนนี้ แค่ A ธรรมดายังยากแล้ว ได้ A+ เนี่ย สุดยอด”
เฮียแพทเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง โคตรเท่ห์อะ ผมชอบมาก พยายามทำเลียนแบบแต่มันไม่ได้ ทำทีไร คิ้วมันขึ้นทั้งสองข้างทุกที“จริงอะ”
“ครับ ออกตามที่อ่านเป๊ะเลย” มันจะไม่ออกตามที่อ่านได้ไง ก็ผมอ่านมันทุกบทเลย หลายรอบด้วย
คือ ผมไม่รู้ว่ามันจะออกอะไรไงครับ ตอนที่เขาเก็งข้อสอบกันก็ไม่อยู่ เลยอ่านมันหมดทุกบท อ่านจนอ๊วกอะ เคยเป็นกันป่ะ เวียนหัวไปหมด สอบเสร็จผมไข้ขึ้นเลย
“อ้าว งั้นวันนี้มึงก็ต้องเลี้ยงพวกกูดิ” เฮียแพทพูดยิ้มๆ แล้วก็นั่งลงข้างๆ ผม พร้อมกับจับหัวผมโยกไปมา เป็นอะไรกับหัวกูมากมั้ยเนี่ย เดี๋ยวดีด เดี๋ยวหมุน เดี๋ยวโยก กูเจ็บ เข้าใจมั้ย
ผมปัดมือใหญ่ๆ ของเฮียแกออก แล้วบอกกวนๆ “เลี้ยงได้ แต่ครึ่งเดือนที่เหลือ เฮียต้องเลี้ยงผมนะ”
“ผมด้วยๆ” พี่พิทขอแจม เห็นท่าทางพี่แกแล้วผมอดขำไม่ได้ “ติ๊งต๊องวะพี่ อายโต๊ะข้างๆ บ้าง”
พี่พิทแกก็หัวเราะขำตัวเอง แล้วก็มองหน้าเพื่อนเฮียแพท ก่อนจะถาม “แล้วนี่ใคร เมื่อไหร่เฮียจะแนะนำ”
“เออ ลืมไป นี่เพื่อนกู ไอ้อิฐ อยู่เศรษฐศาสตร์ปีสาม แล้วนี่ น้องกับหลานรหัสกู ไอ้พิทกับไอ้พุ”
พี่อิฐพยักหน้าทักทายยิ้มๆ ผมกับพี่พิทก็ยิ้มให้เช่นกัน เราคุยกันอยู่สักครู่ ส่วนใหญ่ก็จะเป็นเรื่องเรียน เรื่องกีฬาคณะที่กำลังจะถึง แล้วก็เรื่องไร้สาระอื่นๆ ผมรู้สึกปวดฉี่ แต่พยายามทน ไม่ยอมไป เพราะเวลากินเหล้าแล้วไปฉี่ แป๊บเดียวก็จะรู้สึกปวดอีก ต้องลุกบ่อยๆ
แต่ในที่สุดก็ทนไม่ได้ ไม่ไหวจริงๆ “พี่ ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”
“ฝากด้วย” พี่พิทว่า ผมก็ได้แต่ส่ายหัว มันฝากกันได้รึไง ของแบบนี้
กว่าจะเดินฝ่าฝูงชนมาที่ห้องน้ำได้ก็แทบจะเยี่ยวราด ผมรีบเข้าไปทำธุระส่วนตัว แล้วก็เดินกลับ ไม่รู้ว่าเมาหรือเปล่า แต่เดินสะดุดขาตัวเองจะล้ม แล้วตามสัญชาตญาณผมยกมือขึ้นยันประตูห้องน้ำไว้ เพื่อช่วยพยุงตัวเอง แต่โชคร้ายประตูไม่ได้ล็อค ตัวผมซึ่งก็ไม่ใช่เล็กๆ เลยถลาตามเข้าไป
“โป๊ก!” เสียงประตูกระแทกใส่ศีรษะใครสักคน
“โอ๊ย!” เสียงร้องของผู้หญิง
“เฮอะ” เสียงผมเอง ตอนแรกจะร้องว่า เฮ้ย แต่เสียงมันขาดหายไปเมื่อได้เห็นภาพตรงหน้า
ชายหนุ่มหน้าตาดี ไม่อยากจะชมมันหรอกนะ แต่มันหล่อมาก หล่อแบบเถื่อนๆ อะครับ เห็นแล้วอิจฉา ไมกูถึงไม่หล่อแบบมันบ้างวะ กับผู้หญิงที่ไม่รู้ว่าหน้าตาดีหรือเปล่าเพราะเธอหันหลังให้ผม แต่สังเกตจากหุ่นแล้วก็น่าจะดีอะครับ
ผู้ชายนั่งอยู่บนโถส้วม ส่วนผู้หญิงนั่งอยู่บนตัวผู้ชาย ไม่ต้องอธิบายใช่มั้ยครับ ว่าเขากำลังทำอะไรกันอยู่
“มึงจะมองอีกนานมั้ย ปิดประตู!” เสียงตะคอกของผู้ชายคนนั้นทำให้ผมได้สติ
รีบปิดประตูให้มัน แล้วก็แจ้นกลับมาที่โต๊ะ ความมึนเมาทั้งหลายแทบจะไม่หลงเหลือ... เฮียแพทมองหน้าผมอย่างสงสัยแล้วถาม “เป็นไรมึง หน้าตาตื่น”
“ปะ เปล่า” ผมรีบปฏิเสธ แล้วก็รีบหาเรื่องมาคุย “เมื่อไหร่พี่ปลายจะมาเนี่ย”
“ใกล้ถึงแล้ว” พี่พิทบอก แล้วก็ชงเหล้าให้ผม
สักพักพี่ปลายก็มา เฮียแพทก็แนะนำให้รู้จักกับพี่อิฐ
แล้วพวกเราก็นั่งกินนั่งคุยกันไปจนเกือบจะห้าทุ่ม ผมก็บอกเพราะรู้ลิมิตตัวเองดี “เฮีย ผมไม่ไหวแล้ว ขอกลับก่อนนะ”
“เฮ้ย จะรีบไปไหนวะ พรุ่งนี้วันเสาร์นะ” พี่พิทโวยวายตามแบบฉบับของแก ยิ่งเหล้าเข้าปากก็ยิ่งดัง
“ไม่ไหวแล้วพี่ เดี๋ยวกลับบ้านไม่ได้” ผมบอก ลิ้นเริ่มจะพันกัน
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง” พี่ปลายบอก
“ไม่ต้องพี่ เดี๋ยวผมไปส่งมันเอง” เฮียแพทแทรก
“พี่ไปส่งดีกว่า ทางเดียวกัน คอนโดนายอยู่ตั้งไกล เสียเวลาอ้อมไปอ้อมมา” พี่ปลายยังยืนยัน
ไม่รู้ว่าผมเมาหรือตาฝาด แต่เฮียแพทยิ้มที่มุมปากแล้วมองพี่ปลายเหมือนท้าทายก่อนจะบอก “ผมจะไปนอนห้องมันพอดี ขี้เกียจกลับ ไกล”
พี่ปลายยักไหล่เหมือนไม่เดือดร้อน “ตามใจ ถ้านายไม่ลำบาก”
“ผมไม่ลำบาก” เฮียแพทย้ำ
“แต่ผมลำบาก” อ้าว แค่คิดนะ ไหงมันถึงเสียงดังจัง
เฮียแพทหันมามองผมตาขวาง “ลำบากไรไอ้แก่”
“ก็เฮียไปทีไร ผมต้องลงมานอนพื้นทุกที ตัวโตยังกะควา-”
“เดี๋ยวกูเตะ เตียงมึงอะเล็กเอง กูออกจะหุ่นนายแบบ”
“เออๆ ขี้เกียจเถียงวะ ง่วงแล้ว ไปได้ยัง” ที่ไม่เถียงเพราะเฮียแกหุ่นดีจริงๆ ครับ นอกจากหุ่นดีแล้วยังหน้าตาดีด้วย สูสีกับไอ้คนที่อยู่ในห้องน้ำเลย เฮ้ย ไปคิดถึงมันทำไมวะ ไม่เอาๆ ไม่คิดๆ
“เป็นเชี่ยไรของมึง” เฮียแพทถามเมื่อเห็นผมสะบัดหัวไปมา
ผมส่ายหน้าปฏิเสธ แล้วเอาศอกเท้าโต๊ะ ส่ายไปส่ายมาก็ชักมึน “ไม่ได้เป็นไร ไปกันได้ยังอะ”
“รอเช็คบิลก่อนดิมึง พอจะไปก็เร่งยิกๆ เชียวนะ” เฮียแพทบ่นไป กระดกเหล้าไป
จะพากูกลับถึงบ้านมั้ยเนี่ย!
+++++unbelievablelove+++++
ขอบคุณที่ติดตามอ่าน แล้วเจอกันตอนต่อไป ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
