หัวข้อ: i'm not & you don't - END รีปริ้นท์ถึง15/02/60

[Dwammy]

เกือบจะสงสารพี่พอสและ แต่แม่งผิดอะ

[noksamsee]

  เปลียนพระเอกเถอะ ได้โปรด

[นิรนาม]

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง   

[YounIn]

โฮ............ แต่ละตอน

มา แบบ ลุ้นๆ ตลอด อ่ะ

มา ต่อ อีก ๆ

เอา ตอน แกรนด์ รู้ เรื่อง งาน หมั้น

ต่อ จ้าๆๆ

[ohuii]

เดี๋ยวเค้ามาอ่าน(ตอนต่อไป)ต่อนะคนเขียน เฮือกกกก

[nightsza]

พอสน่าจะบอกแกรนด์ก่อนนะ มีอะไรจะได้ช่วยแก้ปัญหาด้วยกัน

[RoseBullet]

ตายๆๆ ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งนาน
ไหงกลับมาอีกที พอมาแอบอ่านเม้นต์ตอนล่าสุดบรรยากาศมันแลดูไม่ดีอย่างนี้อ่ะ
ขอเว้นวรรคไปทำใจก่อน ไม่งั้นมีแววได้ด่าพี่พอสสามวันสามคืนไม่หยุดแน่ เหอๆ

[befol2e]

พี่พอสน่าสงสารรร โดนพี่ฮาร์ทแย่งแฟนเก่าไปไม่พอ ยังจะตามมาทำให้เลิกกับแกรนด์อีก
ไม่อยากจะคิดถึงตอนที่พี่พอสรู้ว่าพี่ฮาร์ททำอะไรแกรนด์ไปบ้างเลย
เละแน่ๆพี่ฮาร์ท!!
รีบมาลงต่อนะคะ รออ่านอยู่จ้าา
 

[ormn]

:monkeysad:โคตรเศร้าเลยอะสงสารแกรนอะ


จะรออออออออออจ้า

[hotladyanyavee]

มาลงชื่อรอ รู้สึกค้างอย่างมาก ตอนนี้แกรนด์เป็นไงบ้างนะ

[MaMee]

โอ้ยโหยอ  สับสน 

ตกลงผายเป็นผาย  พี่พอสสองจาย หรืิอ 

[hotladyanyavee]

มากดดันเเพรค่ะ

[✿PIERRE]

มากดดันเเพรค่ะ

อย่ากดดันนนนนน

หนูกำลังลงงง


เอาครึ่งแรกไปก่อนนนนนนนนน

(ยาวอยู่ กะพิมให้จบตอน แต่ทนแรงกดดันของคุณฮอตเลดี้ไม่ไหว T T)

[inhyung]

นี่ดราม่าใช่มั้ยนะ 55555

[✿PIERRE]

The Other Side V [Pause Part] ครึ่งแรก


วันรุ่งขึ้นไอ้แกรนด์ไม่สบาย สาเหตุคงไม่ต้องบอก ผมดูแลมันอย่างดีเท่าที่ลูกผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้ ป้อนข้าวป้อนน้ำให้ จัดการหาให้ทุกอย่าง ผมไม่ชอบที่เห็นมันป่วย ถึงแม้จะรู้ตัวก็เถอะว่าผมเป็นคนที่ทำให้มันไม่สบายแบบนี้เอง บอกตรงๆว่าตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยดูแลใครดีขนาดนี้มาก่อนเลย (ไม่นับแม่อะนะ)

คนป่วยไล่ผมให้ไปเรียนหลายรอบมาก จนผมเริ่มรำคาญ มันจะอะไรนักหนา นี่เป็นครั้งแรกที่ผมหยุดเรียนทั้งๆที่หากไม่จำเป็นผมก็จะไม่ขาดเลย แต่ไอ้คนที่นอนซมอยู่บนเตียงทำเอาผมไม่มีกะจิตกะใจจะไปเรียนหรอก คงพะวงถึงมันมากกว่า สู้หยุดไปเลยแล้วดูแลมันไม่ดีกว่าเหรอ อีกอย่างผมเช็คเรียบร้อยแล้วด้วยว่าไม่มีวิชาไหนที่ต้องสอบหรือส่งงาน

แก้มแดงๆจากพิษไข้และเหงื่อที่ไหลขับออกมาทำให้ผมต้องเช็ดตัวมันหลายรอบ เอายาให้มันกิน พยายามไม่คิดอกุศลเพราะนี่ไม่ใช่เวลาที่จะมาหื่น ต้องรอเจ้าตัวให้หายก่อน

ระหว่างมันหลับ ผมนั่งอยู่ข้างเตียงไม่ห่างไปไหน เฝ้ามองมันอยู่แบบนั้น ในใจคิดจัดการหาวิธีจบเรื่องงานหมั้นให้เหมาะสมและถ้าเป็นไปได้...ก็ไม่อยากให้ใครต้องเสียใจเพราะผมอีก

ในสมองลำดับความคิดที่ต้องจัดการ

แม่ หมอน ไอ้ฮาร์ท

หวังว่าจะยังไม่สายเกินไป...

.
.

.


.

ผมส่งคนที่เพิ่งหายไข้ที่หน้าตึกเรียน ก่อนจะแยกตัวออกมาและตรงไปยังห้องเรียนของตัวเองบ้าง

มันดีขึ้นแล้ว ยิ้มได้ กวนตีนได้ แค่มันเป็นเหมือนเดิมก็สุขใจ และน่าตลกถ้าหากผมจะขออะไรสักอย่างตอนนี้ ให้ผ่านพ้นไปอย่างราบรื่น

ขออย่าให้มีอะไรมาทำลายความสัมพันธ์ของเรา2คนเลย...

ผมยังไม่พร้อมที่จะบอกความจริงกับมัน

แต่คนที่กำลังเดินมาหาผมเหมือนกับที่มันเคยเดินมาให้ผมต่อยนั้นมันเหมือนเป็นลางร้าย ผมกำลังนั่งคุยกับเพื่อนถึงเรื่องฝึกงานอยู่ที่โต๊ะประจำพากันหยุดเงียบ เพื่อที่จะรอฟังว่าไอ้วอร์มปี2มันจะมีปัญหาอะไรอีก แต่ที่จริงมันก็ไม่น่ามีอะไรแล้วนี่หว่า มันรู้ตัวดี พักหลังมานี่ไม่เห็นมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตน้องรหัสตัวเองให้ผมต้องหงุดหงิดสักเท่าไหร่

แล้วมันมีอะไรวะ?

“ทำไมพี่พอสไม่ไปสอนอิ๊งให้แกรนด์?”

หา?

คำถามของมันเล่นเอาผมงงเป็นไก่ตาแตก

“ก็เมื่อกี้เห็นแกรนด์ไปกับรุ่นพี่สอนพิเศษ...หล่อดี” โกเม่น้องรหัสผมพูดขึ้นบ้าง
“คือก่อนที่พวกผมจะมานี่ผมเห็นแกรนด์ไปกับรุ่นพี่คนนึง แกรนด์บอกว่าเป็นรุ่นพี่ที่มาสอนพิเศษวิชาอิ๊งอะครับ...แต่ผมว่ามันแปลกๆ มันเหมือนฉุดกระชากลากถูไปมากกว่า” รอยอธิบายเพิ่มเติม
“รุ่นพี่สอนพิเศษ? สอนอิ๊ง?”

ผมทวนอย่างงุนงง หน้าอย่างไอ้แกรนด์ไม่น่ารักเรียนขนาดนั้น แค่วิชาที่ต้องเรียนเทอมแรกนี่ก็เล่นเอามันบ่นไป3วัน7วัน เป็นไปไม่ได้ที่มันจะสนวิชาที่ต้องเรียนเทอม2

“สูงพอๆกับไอ้วอร์ม สกินเฮด ใส่แว่น...เห้ย! ไปไหนอะพี่”

แต่ผมไม่สนแล้วว่าพวกนั้นมันจะพูดอะไรต่อ ทันทีที่ได้ยินคำว่าสกินเฮดผมก็รีบพุ่งตัวออกมาจากวงสนทนาทันที ไม่ต้องเดาอะไรให้มากความ คนๆนั้นต้องเป็นไอ้เหี้ยฮาร์ทอย่างแน่นอน

นี่แม่งกล้าบุกมาถึงที่เลยเหรอวะ

แถมยังมาหาไอ้แกรนด์โดยตรง...มันมีแผนอะไร?

หรือว่ามันจะมาบอกเรื่องงานหมั้น...?

ไม่นะ!

รถสีสปอร์ตสีเหลืองที่แต่งมาครบครันเลี้ยวโค้งไปตรงหัวมุมเส้นที่จะออกไปประตูใหญ่ ผมจำได้แม่นว่านี่คือรถของใคร!!! ผมวิ่งไปที่รถตัวเองอย่างรวดเร็ว ขึ้นรถแล้วสตาร์ทแบบทำเวลาเร็วที่สุด ฝ่าเท้าเหยียบคันเร่งเต็มแรง ทิ้งฝุ่นตลบไว้ด้านหลัง แต่ผมไม่ได้ขับตามไอ้รถสปอร์ตเหลืองไป ใช้อีกเส้นทางเพื่อดักตัดหน้ารถคันนั้น

ขอให้ทันทีเถอะ!!

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดด!!

รู้ว่าตัดหน้ารถแบบนี้มันเสี่ยงและอันตราย แต่ผมไม่สน แกรนด์กำลังนั่งอยู่ในรถไอ้เหี้ยฮาร์ท ผมลงจากรถพอดีกับที่ไอ้ฮาร์ทมันเปิดประตูลงมาเหมือนกัน คงไม่ใช่มาคุยเรื่องค่าเสียหาย เวลานี้ต่อให้ท้ายบุบ ไฟท้ายแตก โดนกระแทกยังไงช่าง ใจมันจดจ่ออยู่กับคนที่หน้าตาตื่นซึ่งผมเพิ่งพามันลงจากรถนั่น

“โอ๊ย”

เสียงร้องของมันไม่ได้ทำให้ผมผ่อนแรงลงแต่อย่างใด

“กูบอกแล้วไงว่าอย่าเจอมัน!!”

ผมเตือนมันแล้ว..บอกมันแล้ว ทำไมไม่ฟังกันบ้าง?!

ไอ้แกรนด์พยายามยื้อแรง ไม่ยอมขึ้นรถที่ผมเปิดให้มันนั่ง

“ปล่อย” คำๆเดียวที่หลุดมาจากปากพร้อมกับสายตาที่ผมอ่านไม่ออก

ท่าทางแบบนี้...อย่าบอกนะว่า...

“ไอ้เหี้ยฮาร์ท มึงทำอะไรแกรนด์!!!” ผมปล่อยแกรนด์ พุ่งเป้าไปที่คนทำหน้าระรื่นจนอยากจะฆ่าให้มันตายคามือ
“กูช่วยมึงนะไอ้พอส”
“ไม่ยักรู้ว่ากูขอความช่วยเหลือจากมึงเมื่อไหร่”
“เวลาถึงงานหมั้นจะได้บอกน้องแกรนด์เค้าง่ายๆไง”

หมั้น...บอกแกรนด์...

“มึง...ว่าอะไรนะ?”
“กูก็แค่ช่วงสงเคราะห์ กะว่าจะพาน้องแกรนด์เค้าไปดูสถานที่จัดงานหมั้นมึง...”
“ไอ้เหี้ย!!!!!!”

พลั่ก!!

ผมไม่รอให้มันพูดจบ กระแทกหมัดหนักๆเข้าที่ใบหน้ามันทันที และอีกหลายหมัดที่ใส่ไปเต็มแรง เหวี่ยงแขนไปแบบไม่มียั้ง อารมณ์ทั้งหมดที่เก็บไว้ถูกระบายออกมา

ทำให้แม่งเจ็บ...แต่ก็เจ็บได้แค่เพียงร่างกาย

ยิ่งมันสวนกลับมาผมยิ่งกลายเป็นคนบ้า ฟาดหัวฟาดหาง ใช้ทุกๆส่วนที่สามารถทำร้ายคนตรงหน้าได้ ถ้าหากมีปืน...ผมก็คงไม่ลังเลที่จะเหนี่ยวไก

ตายๆไปซะได้ก็ดี!!

แต่ก่อนที่ผมจะได้ทำอย่างใจนึกเสียงร้องของคนที่ทำให้ผมโมโหอยู่แบบนี้ก็กระชากสติกลับมา

“หยุด!!”

ผมหยุดตามที่มันสั่ง ก้าวเดินเข้าไปหามันที่กำลังถอยห่างผมอย่างช้าๆ

“ขึ้นรถ”

อย่าเพิ่งหนี...ขอเวลาให้ผมได้อธิบายสักนิด...

“อ้าว ไม่อยากไปดูสถานที่จัดงานแล้วเหรอ?” เชี่ยนี่แม่งโดนกูอัดเข้าไปหลายหมัดยังพูดได้ แสดงว่ายังไม่พอสินะ แต่เวลานี้ช่างหัวไอ้ฮาร์ทก่อน
“หุบปาก!” ผมหันไปตะโกนด่ามันก่อนที่จะหันมาพูดกับคนที่ยืนนิ่งด้วยเสียงที่อ่อนลงกว่าเดิม “ขึ้นรถ”
 
“มึง...จะหมั้นกับคนชื่อหมอนจริงรึเปล่า?”

คำถามเรื่องที่ผมกลัวที่สุดหลุดออกมาจากปากคนที่ผมไม่อยากให้รู้เรื่องมากที่สุดแล้ว...

แววตา สีหน้า ท่าทางของแกรนด์มันเหมือนคนจะล้มทั้งยืน จนผมกลัวว่าถ้าตอบออกไปมันคงล้มลงไปต่อหน้า มันก้มหน้าลง ไม่มองผมเหมือนที่แล้วๆมา

“อืม”

เป็นคำตอบที่แย่ที่สุด

วินาทีนี้ มันคงไม่อยากได้คำอธิบาย พูดอะไรก็คงเหมือนแก้ตัว นอกจากคำยืนยันว่างานหมั้นเป็นเรื่องจริง

“แกรนด์....ขึ้นรถก่อน...กลับไปคุยกันที่ห้อง” ผมบอก แต่ไม่รู้ว่าคนฟังจะรับรู้รึเปล่า เอาแต่ก้มหน้าอยู่แบบนั้น “กลับไปคุยกันก่อนนะ...ขอร้องล่ะ”

ให้กูทำอะไรก็ได้ ยอมทั้งนั้น...ขอแค่รับฟังและรับรู้สักนิด

“แกรนด์!!!!!”

มันวิ่งหนีผม โบกแท็กซี่ที่บังเอิญมาจอดพอดี ผมวิ่งตามไปถึงพอดีกับที่มันปิดประตูใส่หน้า

ปึงๆๆๆๆๆๆ!!!

ผมตบตัวรถสีสันฉูดฉาดอย่างรัวเร็ว แต่รถเคลื่อนตัวออกไปแล้ว ผมรีบกลับมาที่รถซึ่งจอดขวางทางไว้ ไอ้ฮาร์ทมันยืนนิ่งข้างรถสุดรักของมัน

“สมใจมึงแล้วสินะไอ้สัด!!!”

ผมด่ามันทิ้งท้ายก่อนที่จะขึ้นรถและออกตามแท็กซี่คันนั้นอย่างรวดเร็ว แต่เหมือนมันจะรู้ว่าผมตามมันมาแน่ๆเพราะเส้นทางนั้นวนไปวนมา แถมรถยังติด โชเฟอร์แท็กซี่คันที่ไอ้แกรนด์นั่งแม่งก็เสือกเปลี่ยนช่องเลนไปมาอย่างชำนาญ แล้วตัวรถที่ใช้สีเขียวเหลืองก็ดันมีไปทุกทิศทาง ไอ้จะให้จำป้ายทะเบียนก็ไม่มีเวลาคิดถึงจุดนั้น

สมาธิผมถูกแบ่งเป็น4ส่วน ส่วนแรกขับรถ ส่วนที่สองมองตามแท็กซี่ ส่วนที่สามกดโทรศัพท์หาแกรนด์ และส่วนสุดท้ายในใจคิดกังวลเรื่องมันต่างๆนานา

รู้อีกทีก็คลาดหายไปจากสายตาแล้ว

ท้องถนนตรงหน้ามีแต่รถยี่ห้อดังที่แล่นไปมา แท็กซี่ก็ไม่เห็นจะมีสีเขียวเหลือง มีแต่สีอะไรก็ไม่รู้ โทรศัพท์ปิดเครื่อง...แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังกดโทร...

ไปไหนแล้ว แกรนด์ไปไหน

ผมตั้งสติให้มั่น กำพวงมาลัยจนข้อขึ้น ยังไงๆแกรนด์ก็ต้องกลับไปที่หอ คิดได้ดังนั้นผมเลยวกกลับมายังแถวๆมหาวิทยาลัยอีกครั้ง พอถึงที่ก็จอดรถไว้ที่เดิม เดินขึ้นหอทั้งๆที่รู้ว่าเจ้าของห้องยังไม่กลับมา ไขประตูห้องที่พักหลังนี้ผมมาอยู่บ่อยมากกว่าคอนโดตัวเองซะอีก เดินไปเปิดไฟแล้วนั่งลงกับเตียง

ผมก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือ

19.15 ... เดี๋ยวแกรนด์คงกลับมา

ถ้ากลับมาแล้วจะพูดอะไร? บอกมันว่าแม่จัดงานหมั้นให้เลยต้องแต่งงั้นเหรอ?

ทุเรสสิ้นดีว่ะพอส

โกหกมันตั้งแต่แรก เท่านั้นยังไม่พอ ยังโกหกตัวเองว่าจะต้องหมั้นกับมัน ไม่ได้หมั้นกับคนชื่อหมอน ตักตวงแต่ความสุขจนลืมนึกถึงความจริงที่ต้องเผชิญ ปกปิดสิ่งที่จะทำให้มันเสียใจ กลัวมันหายไป...

แล้วทีนี้จะทำยังไงล่ะ?

ไม่ใช่เพราะความคิดที่ว่า ‘ไว้ก่อน ไม่อยากให้แม่อาการกำเริบ’ กับ ‘ปล่อยเลยตามเลย ค่อยแก้ปัญหาทีหลัง’ หรอกเหรอมันถึงได้ส่งผลอย่างร้ายแรงมาจนถึงตอนนี้

สมน้ำหน้าตัวเอง

ผมลุกขึ้นเดินวนไปวนมาอยู่แบบนั้น ทั้งๆที่ไม่ได้มีพื้นที่อะไรเยอะแยะเลย

จะ2ทุ่มแล้วนะ...ทำไมยังไม่กลับสักที

เริ่มกดโทรหาแกรนด์อีกครั้ง ได้ยินเสียงผู้หญิงที่ผมฟังซ้ำไปซ้ำมาไม่ต่ำกว่า50รอบเหมือนเดิม

บางทีอาจจะไปอยู่กับไอ้แทนหรือไม่ก็ทัช...จากกดเบอร์โทรที่ผมจำได้ขึ้นใจก็เปลี่ยนมาไล่หาเบอร์หลานรหัสแล้วกดโทรแทน เผื่อจะอยู่ด้วยกัน

/เปล่าอะพี่ ไอ้แกรนด์ไม่ได้มาหาผม/

คำตอบทำให้ผมผิดหวัง แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังเหลือทัชอีกคน

“งั้นขอเบอร์ทัชหน่อย”

ไอ้แทนมันให้เบอร์มาผมก็กดวางสายแล้วโทรหาเบอร์ที่เพิ่งได้มาใหม่ทันที

“ทัช พี่พอสเองนะ แกรนด์อยู่รึเปล่า?”
/ไม่อยู่ครับ ทำไมมีปัญหาอะไรรึเปล่าครับ?/
“นิดหน่อยน่ะ”

ผมกดวางสายอีกครั้ง จากนั้นก็เริ่มต้นโทรใหม่ วนไปเรื่อยๆอยู่แบบนั้น ไอ้บิ๊ก ไอ้แต๊ง เต็งหนึ่งที่ขอเบอร์มาจากไอ้บิ๊ก อืมมม แล้วใครอีกนะ อ้อใช่ เมฆ ส้มโอ กิ๊ง

แต่ก็ไม่มีใครอยู่กับแกรนด์สักคน...

ผมพยายามนึกให้ออกว่ามีใครอีกบ้างที่แกรนด์จะไปหา สายตามองไปรอบห้อง เผื่อมันจะมีอะไรดีๆพอให้นึกออกได้บ้าง แต่หอนี้มันเป็นหอเล็กๆไว้สำหรับนักศึกษาต่างจังหวัดหรือบ้านไกล เจ้าของห้องไม่ได้ตกแต่งอะไรมากมาย มีเฟอร์นิเจอร์อุปกรณ์ข้าวของต่างๆอยู่ไม่กี่ชิ้น มันอ้างว่าขี้เกียจขนมาจากบ้าน ยังไงก็ต้องเอากลับ ยกเว้นคอมสุดโบราณของมันที่มันทั้งรักทั้งหวง จนต้องยกมาจากบ้าน รูปร่างภายนอกจอโปร่ง เคสใหญ่ เปิดเครื่องทีนึกว่าเครื่องบินลง

บ้าน..??

หรือมันจะกลับบ้าน???

ใช่...ต้องเป็นแบบนั้นแน่ๆ ผมไม่รู้ที่อยู่บ้านมัน ไม่รู้ว่าพ่อแม่มันเป็นใคร ทำงานอะไร แถมยังเป็นที่พักพิงสุดท้ายของทุกคน พระในบ้านทั้ง2ที่รอเรากลับมาเสมอ ไม่ว่าเราจะเป็นยังไง

มันเคยคุยโทรศัพท์กับแม่ แทนตัวเองกับคำที่เรียกแม่จนผมเข้าใจผิด มันกับแม่คงสนิทกันมาก เป็นไปได้สูงถ้ามันจะกลับไปหา

21.55 น.

มันคงยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าผม อาจต้องรอให้มันสงบสติอารมณ์และพร้อมที่จะรับฟัง ระหว่างนี้ผมต้องแก้ปัญหาที่ผมละเลยมานานเสียที

ไอโฟนในมือแจ้งเตือนว่าแบตเหลือกว่า10%

คงได้อยู่...

นิ้วมือเลื่อนกดหารายชื่อที่ผมทั้งรักทั้งห่วงยิ่งกว่าใครในโลกนี้แล้วยกขึ้นแนบหูอีกครั้ง

“วันนี้ผมกลับไปนอนที่บ้านนะครับแม่”

.
.

.


.

“แกรนด์!!!!”

นั่น มันเดินลงมาจากตึกพร้อมกับเพื่อนๆ ผมตะโกนเรียกอย่างไม่อายจนหลายๆคนหันมามอง แต่คนถูกเรียกกลับหันหน้าไปอีกทาง ทำเป็นไม่ได้ยิน แล้วรีบเดิน

ผมแทรกตัวเข้าไปหา แต่ก็ไม่ทัน มันเดินหนีผม

มันจงใจหลบหน้าผม

เป็นแบบนี้หลายครั้ง จนผมไม่ค่อยเห็นร่างที่คุ้นตา มันเลี่ยงผม หากผมเดินไปทางซ้าย มันก็จะไปขวา หากผมเดินเข้าหา มันก็จะหันหนี

ดักรอที่หน้าหอทุกวัน...แต่ก็ไม่เคยได้เห็น

ผมโทรถามทุกคนที่ได้เห็นแกรนด์ ทุกคนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่ามันหมองลงอย่างเห็นได้ชัด ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้ แต่ก็รู้ตัวดีว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้มันเปลี่ยนไป

มันยังรักผมอยู่ใช่มั้ย?

มันไม่ได้ถอดแหวนทิ้ง...แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

ผมจะเรียกความเชื่อใจของแหวนนั้นกลับคืนมา

ต่อให้ความสำเร็จมันจะน้อยนิดก็ตาม...

.
.

.


.

“กูเสียใจด้วยว่ะที่แพ้ แต่ปกติมึงไม่เคยเลย์อัพวืดนี่หว่า มึงเป็นอะไรว่ะพอส?” ไอ้แซคเพื่อนสนิทอีกคนที่ตอนนี้กำลังนั่งมองผมเอาผ้าเช็ดหัวอยู่ถามขึ้น

ผมเพิ่งแข่งบาสเสร็จ เป็นของลีคอะไรไม่รู้ ชื่อมันยาว จำยาก แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น

ยอมรับเลยว่าครั้งนี้ผมเป็นตัวที่ทำให้ทีมต้องแพ้ คู่แข่งเป็นทีมที่ไม่ได้เก่งกาจอะไรเลยแต่กลับเข้ารอบไปอย่างสบายๆเพราะผม ทั้งรีบาวน์พลาด 2แต้มวืด 3แต้มไม่ลง พอจะดั้งค์ขากลับหมดแรงเอาดื้อๆ ผมทนเล่นไป3ควอเตอร์ จนควอเตอร์สุดท้ายโค้ชทนไม่ไหว สั่งให้ผมไปพักและให้คนอื่นลงแทน แต่มันก็ไม่ทันการ แต้มถูกนำห่างไปไกล

“มึงเหมือนใจลอยตลอดเวลา ไม่มีสมาธิในการแข่ง”

ใช่ กูโดนโค้ชด่ามาแล้ว...ผมตัดสินใจรับผิดชอบด้วยการขอเก็บตัว และจะไม่ลงเป็นตัวจริง จนกว่าผมจะกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

“เพราะไอ้แกรนด์ใช่มั้ย?” ไอ้แซคถามเพื่อความแน่ใจ ผมนั่งลงบนเก้าอี้ เก็บชุดกีฬาเข้ากระเป๋าก่อนจะเงยหน้าขึ้น พิงตัวกับพนักอย่างอ่อนแรง

“กูเบื่อตัวเองวะ ขี้ขลาด ไม่กล้าตัดสินใจ จนปัญหามันบานปลาย”
“เออ รู้ตัวก็ดีไอ้สัด”
“กูอยากขอโทษมัน”
“มึงขอโทษแล้วคิดว่าจะเอาความรู้สึกที่เสียไปแล้วกลับคืนมาได้ง่ายๆเหรอ?”
“...”
“เลิกขอโทษ แล้วทำในสิ่งที่ถูกต้องซะ”

ไอ้แซคเดินออกไปแล้ว ทิ้งให้ผมจมอยู่กับคำพูดของมันไว้เพียงลำพัง







โปรดติดตามตอนต่อไป

 

ต้องขอบอกก่อนเลยว่าแพรไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพค่ะ เป็นแค่มือสมัครเล่น
และเรื่องนี้ แพรเขียนเพื่อสนองความต้องการของตัวเองกับจินตนาการที่แอบหื่น

โครงเรื่องอะไรนั้น....ไม่ต้องพูดถึงจ้า ไม่มี 55555+
แต่แบบตอนพิมๆอยู่ก็นึกฉากนั้นพล๊อตนี้...จะให้ตัวละครนี้เป็นแบบนี้หรือเป็นแบบไหนขึ้นมาได้
แบบมันขึ้นมาเองขณะพิมอะคะ อย่างฉากที่พี่พอสคุยโทรศัพตอนที่แกรนด์มาดูแล แต่กลับปล่อยทิ้งไม่สนใจ
คือแพรอยากจะเขียนเรทนิดๆนะ แต่แบบ...เอ...อยากให้มันมีปัญหากันตอนหลังอะ
เลยเก็บไว้ ขออุบยังไม่เฉลยว่าพอสมันคุยกับใคร แต่ซึ่งจริงๆแล้ว มันคุยกับพี่สาวค่ะ แต่อยากให้แกรนด์เข้าใจผิด
แต่แพรก็ไม่ได้เฉลยซะทีว่าอิพี่พอสมันคุยกะใคร....จนมาถึงเรื่องหมอนเนี่ยละ

จนมาถึงตอนล่าสุดที่เพิ่งลงไป The Other Side IV [Pause Part] พาร์ท 4 ของพี่พอส
คอมเม้นต์มากมาย...แพรดีใจนะคะที่ทุกท่านใส่ใจในตัวละคร..แต่คือแบบ..เอ่อ...
ยอมรับว่าอึ้งตอนที่ได้เห็นคอมเม้นต์ มันสวนทางกับที่แพรต้องการจะสื่อเลยอะ แหะๆ
คิดว่าจะรีไรท์ตอนที่แล้วด้วยซ้ำ...แต่....ช่างมันเถอะ แพรเขียนมาแล้ว ผูกปมเองก็ต้องแก้ให้ได้
(ซึ่งคิดตอนแก้ปมไว้แล้ว แต่ไม่รู้จะอธิบายยังไงเนี่ยสิ T_____________T)
ซึ่งตรงนี้แพรขอน้อมรับความผิดคะ และขอบคุณมากๆที่ช่วยชี้แนะ
(แพรกดดันจริงๆนะ ถึงกับพิมไม่ออก และมาต่อช้าแบบนี้ 55555+ ขอตัวไปทำใจ)
แพรขอให้ทุกคนอย่าคาดหวังกับเรื่องนี้มากนะคะ ฮือๆๆๆๆ เค้ากดดันจริงๆนะตะเอง

 

อยากให้มันจบสวยๆ แพรไม่ชอบจบแบบน้ำตานองค่ะ ไม่ปลื้ม ดราม่าอะไรก็พอกระสัย แต่ไม่อยากให้ทุกคนอิ่ม
อยากให้เสียเลือดกันมากกว่า (เอ๊ะ ยังไง)

แต่ยังไงก็คอมเม้นต์ได้เหมือนเดิมนะคะ ตรงๆเลย
แพรจะได้รู้ว่าควรปรับปรุงแก้ไขตัวเองตรงไหนค่ะ ^^


ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

ปล.เพิ่งรู้ว่าโพลมันโหวตม่ายล่ายยยยยยยยยยยยยยยยย

ปลล.เกินแสนคลิกแล้ว เย้!!

[mild-dy]

ยังไงก็สงสารน้องแกรน

[janamanza]

เลิกขอโทษแล้วไปทำในสิ่งที่ถูกต้องซะ
ใช่เฮียทำมันได้แล้วก่อนจะสายเกินไป

[FoN LiGhT~]

อ๊ากกกกกก ทำไมเป็นเช่นนี้ สงสารทั้งสองคนเลย T^T
 

[Graceful_Kob]

สงสารแกรนด์จัง 
ยังไงก็เถอะถ้ารู้ตัวว่าทำผิดแล้ว ก็รีบทำให้มันถูกต้อง
เพื่อตัวเอง และที่สำคัญเพื่อคนที่ตัวเองรัก
อย่าปล่อยให้แกรนด์รอนานนะพี่พอส
อ่านแล้วมันเศร้า 

ป.ล. ยินดีด้วยนะคะทะลุแสนแล้ว 

[udongjay]

ช่วงนี้เจอแต่เรื่องบีบหัวใจ ฮืออออออ สงสารหนูแกนร เกลียดอิพอสจริงๆ
ไม่กล้าๆ แ็อดไปนะนาย เรื่องทุกอย่างมันบานปลายมาขนาดนี้แล้วนะ
กล้าๆหน่อยดิ โด่วววว ป็อดเอ้ย!(อินจัด) ความคิดของพอสมันดูเห็นแก่ตัวนะ
ถึงจะรู้ว่ากลัวอะไรก็เถอะ แต่ตัวเองรู้ทั้งรู้ยังมาหลอกให้แกรนรัก แล้วสุดท้ายก็หลอกลวงกันอ่ะ
บอกว่าหมั้นไว้ก่อน แล้วไง? แล้วตัวเองต้องไปหมั้นกับยัยหมอนข้างใจโลเลอ่ะ
กร๊าสสสสส อยากต่อยหน้าพระเอกจริงๆ รีบแก้ปัญหาเลยนะนายพอส
สงสารหนูแกรนของฉัน(?)จริงๆ ฮืออออออ

บวกจ้าาาาา
เพิ่งรู้ว่าคนเขียนชื่อแพร คิคิ เรื่องนี้เขียนได้ดีมากค่ะ สนุกมากเลยนะ แม้จะเพิ่งตามอ่านได้ไม่นานก็เถอะ
ไม่รู้ว่าจะเบื่อคอมเม้นของนักอ่านคนนี้หรือเปล่า เวิ่นเว่อจริงเชียว แหะๆๆ

[matilda.taon]

ไม่ไได้เกลียดพี่พอสจริงๆน้า แค่เคืองๆที่มำแกรนด์ เสียใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า   

รอบนี้เคลียร์ ให้จบน้า อย่ายืดเยื้ออีก ระวังแกรนด์ถอดแหวนเด้อ

[RitoeY]

พี่พอสสู้ๆ

[Magician]

เมื่อไหร่จะคืนดีกันสักทีอ่า 
สงสารทั้งพี่พอสและแกรนด์
ขอให้คืนดีกันเร็วๆนะจ๊ะ อิอิ 

ปล. คุณแพรไม่ต้องกดดันหรอก
เพราะเราก็ไม่ได้คาดหวังอะไรกับเรื่องนี้มาก 55555+ (อ๊ะ! ล้อเล่นนะ)
ขอแค่มาต่อบ่อยๆก็พอแล้ว ยังไงเราก็ตามมาอ่านเรื่อยๆอยู่แล้ว
ขนาดไม่มีพล็อตเรื่องยังสนุกกว่าบางเรื่องที่มีพล็อตอีกนะ 

ปลล. รักคนเขียน

 

[omuya]

เศร้าเลย
สงสารแกรนด์ มารู้ทีหลังมันเสียความรู้สึกมาก

[malula]

เป็นคนนึงที่อินมากไปหน่อย
ก็เพราะรักและเอ็นดูตัวละครที่ชื่อน้องแกรนด์
เลยทำให้โกรธใครก็ตามที่ทำให้แกรนด์เสียใจ ซึ่งในที่นี้ก็คืออิพี่พอส
เลยอยากให้คนเขียนช่วยลงโทษอิพี่พอสให้สาสมหน่อย
แต่ยังให้เป็นพระเอกต่อไป เพราะน้องแกรนด์รักเขามากนี่นา
คนเขียนไม่เครียดนะคะ

[NOoTuNE]

เขียนตามใจตัวเองเถอะ น้องแพร เพราะ อารมณ์คนอ่าน การวิเคราะห์ มันไม่เหมือนกัน

เปรียบเหมือนพวกเรามันก็เหมือนคนนอก ที่มายืนมุงเหตุการณ์แล้วก็วิเคราะห์กันไป ต่างๆนานา


แต่สรุป สุดท้าย มันจะจบ แบบไหนมันก็คือ เรื่องของ พอสและแกรนด์ (และน้องแพร์ อยากบอกเขียนดี เก่งมากนะ ใช้ภาษาไทยได้ค่อนข้างดีอ่านแล้วไม่สะดุด สะกิดใจ แถมเหตุการณ์ยังค่อนข้างต่อเนื่อง สอดคล้อง และคาแรกเตอร์นิสัยของตัวละคร โดยเฉพาะน้องแกรนด์ มันเลยยิ่งทำให้อินมว๊ากก  )



เพราะฉะนั้น ในแถนะ คนนอกที่มุงเหตุการณ์ ก็ยังคง ยืนยันที่จะด่าอิพี่พอสต่อไป เพราะ เห็นมันพล่ามมาหลายตอนแล้ว ไม่เห็นมันจะลงมือแก้ปัญหาอะไรเลย    ได้แต่คร่ำครวญอยู่นั่นแหละ  ของบางอย่าง ทิ้งช่วงเวลามาก เกินไป อาจทำให้สูญเสียมันตลอดกาล เลยก็ได้นะอิพี่พอส 


หึ่ยยยยย ขัดใจ ทำตัวได้น่าเปลี่ยนพระเอกตลอดชีวิตจริงๆ

[why yyy]

ทำให้ได้นะพี่พอส

[GETIIZ]

ไม่ต้องกดดันนะคะ เขียนแบบที่อยากเขียนได้เลย

แต่แค่ตอนนี้อิพี่พอสสส คะแนนจิตพิสัยมันติดลบก็แค่นั้นเอง  กร๊ากกกกกกกกกก
คำขอโทษ ถ้าใช้พร่ำเพื่อมันก็ไม่ได้มีความหมายนะ
ทำในสิ่งที่ควรทำดีกว่า ถ้ายังอยากจะมีแกรนด์อยู่ในชีวิต !!!

[double9JH]

สงสารแกรนด์อ่า ...

พี่พอสสู้ๆนะ ^ ^ 

[nightsza]

อย่าคิดมากนะจ้าาคนเขียน สู้ๆนะคนอ่านเป็นกำลังใจให้น๊าาาา