(ต่อ)
...............
.................
ณ บ้านผม ในห้องนอน...บนเตียงกว้างขณะเวลา 1 ทุ่มเล็กน้อย
"มานี่" เจ้าของสถานที่ปิดประตูตีแมวรวดเร็ว ดึงตัวเล็กเข้าอ้อมกอดทันที
"อือ..." บีครางเบาในลำคอ เสียงงึมงำเหมือนลูกแมวโดนจู่โจมจนสะดุ้งเล็กน้อย
กระชับกอดอยู่แค่หน้าประตู ความคิดถึงโหยหาสั่งการให้ลืมเลือนทุกอย่าง
วงแขนรัดแน่นอยู่อย่างนั้นไม่คลายออก
จะดีมากถ้าควบคุมใจเต้นแรงรุมบ้าสะบัดรัวกลองให้สงบลงบ้าง
ไม่รวมเก็ทน้อยที่ชักจะยังไงๆ ของมันไม่รู้ วะเว้ย! ห้ามอารมณ์ดิบเถื่อนยากเสียจริง
'แล้วกูพาขึ้นห้องมาทำไมวะ!?' ฉิวตัวเอง
"อยากบ้วนปากแปรงฟันก่อนได้ปะ" บีพยายามดันร่างออกห่างแต่ไม่ได้ดั่งใจหรอกครับ เก็ทกอลิร่าแรงควายทุย
"ปะ! ยอม" ผมคลายกอดก็จริงแต่ค้างวางกับบ่าพาเข้าห้องน้ำส่วนตัว
เพิ่งเสร็จจากทานข้าวเย็น 4 คน ครบหน้าพ่อ แม่ เก็ทและแขกตัวเล็กชื่อบีครับ
พี่กายยังอยู่กับเพื่อนโรงเรียน พวกพี่ไอดอลของผมนี่ล่ะ ดูไซค์งานก่อสร้างคอนโดหรืออะไรเทือกนั้น
แว่วๆ ว่าพี่เหยี่ยววางแผนการณ์จะเรียนต่อมหาวิทยาลัยที่กรุงเทพมหานคร
หลายๆ เหตุผลรองรับกึ่งหาเรื่องลองเชิงธรุกิจอสังหาริมทรัพย์หรือยังไงประมาณนั้น
พ่อเล่าให้ฟังคร่าวๆ ไม่เข้าหูเพราะลูกชายคนเล็กเยี่ยงกระผมยินดีปรีดากับเพื่อนร่วมโต๊ะอยู่
..............
เสร็จธุระจากห้องสุขาก็ได้นอนเขลงเล่นที่เตียงกว้าง...
"มานี่ก่อนเร็ว!"
"อ๊า! ไอ้เก็ท"
"555" โดนผมคว้าเอว ยกตัวลอยมาทุ่มล้มเค้เก้ที่เตียง
แปรงสีฟันอยู่ในมือหล่นหายไปไหนก็ไม่รู้
"โฮ้ย! อะไรเนี่ย?" บีร้องเสียงหลง
"...ขอแร้บบี้หน่อย" ผมหน้าด้านว่าตรง เอ่ยขออนุญาตก่อนเยี่ยงนิสัยไนซ์บอยแสนดี
"แร้บบี้อยู่บ้านโน้น ปะลุก ไปหามันกัน" แกล้งเฉไฉไขสือ
"ไม่เอา จะเอาพ่อแร้บบี้" เก็ทเกร็งแขนงูหลามรัดแน่น
"โด่..." เด็กปากจู๋หน้าแดงแก้มสุกปลั่งแล้วก็เงียบไป
แกล้งโมเมไปหาตุ๊กตาหนูเน่าถูกดักจะเงียบกริบไป รู้ทันหมดแล้วฮันนี่^^
...หนุนศีรษะเล็กไว้ต้นแขน
...ให้หัวใจเราเต้นเร่าร้อนแรง
...สูดออกซิเจนเข้าปอดหนักหน่วงพร้อมปล่อยความคิดล่องลอยเป็นสูญญากาศ
ขณะมวลจิตใจข้างในเต้นรำท่ามกลางทุ่งหญ้าแห่งความสุขอย่างช้าๆ
จนไม่อยากให้แสงไฟหน้าปัดนาฬิกากะพริบเปลี่ยน
มือเล็กเย็นค่อยวางทาบแผ่นอกของผม
จากที่เริ่มปกติกลับพลิกเปลี่ยนจังหวะชะชะช่าในบัดดลเพราะสัมผัสนั้น
กดจมูกปากสูดกลิ่นแชมพูติดเส้นผมนิ่มผสมกลิ่นผิวหางตา
ย้ำหนักอยากให้รู้ว่าสำคัญจนอยากกลืนกิน
..............
"ไม่เอาล่ะ เหม็น" ข้ออ้างมาล่ะ
"หึหึ ก็เล่นกับกลอยใจจนหัวเปียกเลยนี่นะ เด็กไม่รู้จักโต" ผมเม้มริมฝีปากเข้ากับหางคิ้วร่างเล็กจอมซน
นอนหนุนหมอนสูงอย่างนี้ประทุษร้ายง่ายดีแฮะ สมรภูมิรบเป็นต่อ อุอุ
"มันสนุกนี่ ไม่มีกลอยใจไม่กล้าเข้าไปเล่นนะ ทุกทียืนอิจฉากัดฟันกรอดๆ ขอให้ตกม้าโยกร้องไห้โฮๆ จะได้เข้าไปเล่นแทนมั่ง"
"555" ผมหน้าหงายไถไปกับหมอน ดึงคนนอนนิ่งแข็งขืนขึ้นพาดอกตัวเอง
ผู้ปกครองที่ไหนจะน่ารักเท่านี้ครับ
หาซื้อของเล่นเด็กมาสุมเต็มห้องไว้ดีกว่า เอาเตียงลมหรือสไลน์เดอร์
ผูกชิงช้าข้างนอกน่าจะเข้าท่า ได้ฉุดเด็กขึ้นมาที่นี่ทุกวันทำการ สบายแฮ^^
"ชอบเหรอ ซื้อกระดานลื่นไว้ที่นี่ดีมั้ย หรืออุโมงค์ลมดี" ผมเสนอไอเดีย
"ไม่ล่ะ กูไม่ใช่เด็ก"
"เฮอะ! เหรอ...ม่าย-ช่าย-เด็ก-ซัก-ติ๊ด!"
"อ๊า!"
"55555"
ผมเข้าคลุกวงใน พาดขาก่ายรัดหลามให้แน่น
โดนเด็กเตะถีบผลักไสพัลวัน อูย หมอนฟาดหน้าเก็ทซะด้วย
................
"นี่ๆๆๆ/เล่นเหรอ 555" สองคนโรมรันพันตู
ได้คว้าหมอนอีกใบเป็นโล่กั้น เก็ทสภาพหงายผึ่งแผ่หลาเต็มเตียงยับยู่
มีตัวเล็กนั่งทับหน้าท้อง จิ้นนั่งเทียนทับเก็ทน้อยจะตื่นรอมร่อ
แย่ล่ะ! กลิ่นหอมแป้งอ่อนๆ เหงื่อซึมเล็กๆ ไม่รวมความร้อนถ่ายเทระหว่างกันและกัน
โย่! เข้าโค้งอันตรายครึ่งขา
"หยูดดด-หยุด! ยอมแล้วๆ"
"ไม่ยอม-ไม่หยุด!" บีเตรียมสู้กับอาวุธคือหมอนสองใบในมือ
"ยอม! เก็ทยอมแล้วคร้าบ"
"ยอมจริงนะ!?"
"จริง...ยอมบีคนเดียว"
ดึงหมอนจากมือพร้อมโน้มคนนั่งให้โค้งซบลงกับอก
ซวยล่ะ ท่านี้แก้มตูดถูเข้าจรวดพอดิบพอดี T.T
เร่งพลิกตัวให้อีกฝ่ายนั่งเอนพิงหัวเตียง
ผมหนีบหมอนเข้าหว่างขาพลิกตัวค้ำแขนนอนตะแคงปกปิดอาการแข็งขืนรุ่มร้อนข้างใน
คงมิดชิดอยู่หรอก หวังว่า (+-+)
"เล่นเป็นเด็กๆ ว่าแต่เค้า" บี
"อ้าว ตัวเองเริ่มก่อน" ผม
"ใครกันแน่ เดี๋ยวเถอะ!" ตัวเล็กถลึงตา หน้าไหม้ริมฝีปากเชอรี่สีแดง อร๊างงงงง เก็ทจะบ้า
แอบแวบมองตู้ใสวางของ...กล่องขาวกันดั้มวิง
ในนั้นบรรจุบทเรียนขั้นเบสิคมาตรฐาน A,B,C อยากยกลงเอามาใช้นาทีเลย พับผ่า!
..........
............
"อะน่า ยอมล่ะ เหนื่อย" ผมยิ้ม สอดมือใต้ผ้านวมอ้อมไปจับเอวด้านหลัง
ดึงหัวตัวเองกระเถิบนอนหนุนตัก
"แค่นี้เหนื่อย แล้วเริ่มแข่งวันไหน?" บีถามเรื่องใหม่
บาสเกตบอลทัวร์นาเม้นต์ระดับ ม.ปลายเขตการศึกษานั้น
"เปิดเทอมพฤหัส ศุกร์ 2 วันเสร็จก็เสาร์นั้นเลย 3-4 อาทิตย์ครบเดือนเลยมั้ง" ผมย้ำตารางการแข่ง
ยัดเยียดให้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มสอบมิดเทอมแล้ว
คราวนี้ได้กำลังใจจากข้างสนามเต็มที่ ฟูลเพาว์เวอร์!!!
"สู้ๆ นะ" ชูสองนิ้วเขินๆ
"อืม ขอกำลังใจก่อนได้เปล่า?" หมาป่าเจ้าเล่ห์ชื่อเก็ท
"ใครเค้าให้ตอนนี้ ต้องไปเชียร์ข้างสนามแข่งหรอก" หนูน้อยหมวกแดงชื่อบี ย้อนหน้าไหม้จะไม่ยอมง่ายๆ
"อยากได้ก่อนนี่ ถึงตอนนั้นไม่มีสมาธิทำไงล่ะ"
"ก็ชวด ฟาลว์ไป"
"ไม่เอา มานี่ ขอจุ๊บหน่อย นิดเดียว น่านะ"
"..." เงียบกริบตัวแข็งทื่อ นั่งเกร็งกระถดชิดหัวเตียง
"ฟู่!...ก็ได้ ไม่เอาก็ได้ งั้นกลับดีกว่า" ผมงอน
พ่นถอนหายใจทิ้งยาวเฟื้อย ดึงสติบังคับเก็ทน้อยไม่ให้ขู่ฟ่อ
ฉับพลัน...ตัวเล็กโผจากนั่งเข้าคร่อมเท้าศอกค้ำรอบคอ
ประคองมือกับใบหน้าแล้วกดจมูกหอมสันกรามต่ำใกล้ลำคอ 'จุ๊บ!'
ผมผุดผงกเข้ากอดแน่นราวของรักล้ำค่าเป็นแก้วบางใสควรทะนุถนอม
'ฟอดดดด!' หอมแก้มเด็กน้อย
จูบไล่เรื่อยถึงทัดดอกไม้กกหูแล้วหยุดอยู่แค่นั้น
ก้อนเนื้อในอกอยู่ใกล้ตำแหน่งเดียวกัน ต่างเต้นแรงแทบทะลุออกมาเต้นระบำ
ปุยเมฆสีชมพูห่อหุ้มไว้...เพียงเรา
เนิ่นนานค่อยคลายออก เรายิ้มเขินอายจากนั้นค่อยหัวเราะเต็มเสียง
เขินขำประดักประเดิกอยากอยู่ใกล้กันไม่เลิก ดึงดูดติดแล้วอยากเสพอีกซ้ำแล้วซ้ำเล่า
..........
"ไม่เป็นไรนะ บีไม่โกรธ..." ผมสุภาพกลับถูกนิ้วเล็กแตะริมฝีปากให้หยุด
"ไม่รู้ซิ...แต่รู้สึกดี"
"...(^^)..." ฮิ้ว! เก็ทเขินนะนี่ 555
"ดีเนาะ เตียงใหญ่ดี ช้อบ ชอบ นุ่มมากด้วย" ว่าพลางผละห่าง ซุนจมูกปากซุกหมอน กลิ้งก้อนไปมา
"555" ตลอดล่ะ หาเรื่องโน้นเรื่องนี้เปลี่ยนเรื่องไปเรื่อย
ไอ้ลมบอก 'เด็กน้อยเล่นด้วยยาก ต่อไปมันต้องเก่งจนโค่นกูได้แน่ๆ หัวไวขนาด'
ไม่รู้ชมหรือด่ากระทบ หากแต่เพื่อนขาวยิ้มกว้างตาปิดเห็นเป็นเรื่องสนุก
ได้เสี้ยมสอนเด็กในคอนโทรลทันเกม ทันคนเหมือนตัวเอง
ผิดล่ะลมเอ๋ย...คนนี้อยู่กะกูมีแต่จะน่ารัก น่าหลงไหลขึ้นทุกวัน
ไม่เห็นมีท่าทีร้ายๆ ซักนิด
...............
...............
"ไหงบอกพ่อว่างั้นล่ะ?" เก็ทหาเรื่องคุยแก้เก้อถึงบทสนทนาบนโต๊ะอาหารเมื่อครู่ใหญ่
"บอกไหน?" ตัวเล็กนอนหงายมุดกลุ่มหมอนอยู่ค่อยหันหน้ามาหา
"ที่บอกจะสกรีน สแกนหญิงให้น่ะ"
"อ๋อ 555 นั่นนะเหรอ ดีมั้ย ถ้ามีอีกล่ะก็---ตายยยย!" ปาดคอใส่
ยิ้มแก้มป่องใบหน้าขึ้นสีจนอยากกอดฟัดหมั่นเขี้ยว
พ่อถามสัพเพเหระ ลูกชายคนเล็กอยู่โรงเรียนเป็นอย่างไรบ้าง
บีน้อยเผยความลับว่าเพื่อนตรึมทั้งชายหญิง
โดยเฉพาะมีหญิงส่งขนมรายวันกับข้ามรั้วต่างโรงเรียนมาเฝ้าถึงสนามซ้อม
ตีคิ้วยิกๆ กวนโอ๊ยผม
พ่อกับแม่หัวเราะขำ เด็กน้อยใส่ไข่เผาขนเรื่องผมระยะแค่เก้าอี้กั้น กล้ามาก
สรุปว่าถ้ามีอีก ทิวากรคนนี้จะเซ็นเซอร์ก่อน เล่นเอาพ่อปล่อยก๊ากหน้าหงาย
ตัวเล็กกลายเป็นขวัญใจของผู้ปกครองที่บ้านนี้เต็มตัวแล้วครับ
คิดในใจ 'ใครจะกล้า' แค่นี้ก็ประกาศกลายๆ ว่าเป็นคนพิเศษของกันและกัน
จนลือลั่นรู้หมดทั่วโรงเรียนหมดล่ะ
พ่อกับแม่ขอบใจเรื่องไอเดียติดไอเท็มตุ้งติ้งกับสินค้าเพิ่มมูลค่า
ช่วงปิดเทอมที่ผ่านมาผมกับเด็กน้อยเจ้าไอเดียว่อนสำเพ็ง หาของมานำเสนอให้แม่พิจารณา
แล้วแรงงานแสนดี 2 คนก็ตามไปถึงโกดังชลบุรี
นอนโรงแรม 2 คืนค่อยกลับมาช่วยสานต่อที่บ้านหลังนี้
ผมเสร็จจากซ้อมบาสเกตบอลและเรียนพิเศษก็รับส่งเมล์
ติดต่อลูกค้าทางโชเชี่ยลเน็ตเวิร์คให้แม่ เด็กน้อยตามเข้าบ้านมาช่วยด้วยอีกแรง
เราขลุกอยู่ด้วยกันเกือบทุกวันที่ผ่านมา
ทิวากรกลายเป็นลูกคนเล็กของครอบครัวนี้...โดยเฉพาะแม่
เอะอะอะไรก็เรียกหาหนูบี เหมือนได้ลูกสาวในร่างลูกชายมาเชยชมอีกคน
กระผมกับพี่กายกลายร่างเป็นหมาหัวเน่าชั่วคราว
เก็ทปลื้มบานเท่าดอกทานตะวัน ^^
...................
.....................
"ฮ้าว ง่วงล่ะ" บีอ้าปากหาวหวอดนอนฝั่งโน้น
"นอนที่นี่เลยซิ พรุ่งนี้ค่อยกลับ"
"ได้ข่าวว่าแม่โทรมาตามไปเฝ้าร้านตั้งแต่ยังไม่กินข้าวล่ะ โฮะ โฮะ เสียใจด้วยไอ้น้อง" พาดแขนข้ามมาตบสะบักหลังผม ปลอบปนประชด
"ฮือ! เศร้า นอนคนเดียว" เก็ทแกล้งพึมพำมุดหน้าเข้าผ้านวมตีโพยตีพายฝั่งนี้
"อ้าว ทุกทีไม่นอนคนเดียว?"
"มีบีก็ไม่อยากแล้ว ทรมาน เมื่อไหร่จะได้นอนด้วยกัน" ผมอ้อน
"...บ้าล่ะ" นานกว่าเสียงบีว่าเบาเอ่ยออกมาให้ได้ยิน
ลอบมองเห็นใบหูเล็กๆ แดงก่ำ ลูบจับมือเล็กข้ามเกี่ยวมาบิดเล่นนิ้ว
นอนตะแคงมองตากันแบบนี้ภาพวิวมุมมองที่เห็นก็แปลกตาดีเหมือนกัน...
...ห้องตัวเองเดิมๆ แท้ๆ แปรเปลี่ยนน่าสนุกขึ้น
"ก็บีเป็นทุกอย่าง แล้วเก็ทก็อยากได้ทุกอย่างด้วย" ผมอดเอ่ยอ้างไม่ได้
"โย่ววว" ตาโตยิ้มกว้างเขินสุดชีวิต
"ให้เก็ทนะ?" ผม
"รอ...รอก่อนดิ" บี
"อืม...งั้นเรารอด้วยกัน"
"ใช่ รอด้วยกัน..." แล้วบีก็ยิ้ม รอยยิ้มที่ผมยอมมอบโลกทั้งใบไว้ให้ในมือ
(^////^) สุดบรรยายเป็นคำพูดใดๆ ได้ครับ เด็กน้อยของเก็ท
ดึงมืออีกคนเข้าหา จับรวบนิ้วแล้วจูบหลังมือ
จุมพิตแผ่วเบาส่งผ่าน
สัมผัสข้อนิ้วบอกความห่วงหา
สบตาสื่อความนัย ว่า...รัก ห่วงใยและคิดถึง
หลับตาลงพร้อมรอยยิ้ม...บอกกับตัวเอง
รักของเราอาจไม่ถึง A หรือเกรดสี่ได้ท็อป
แค่เราจะไปด้วยกันช้าๆ ก้าวไหล่เคียงไหล่ไม่ทอดทิ้งและไม่มีวันยอมไกลห่าง
ผลประเมินอาจได้แค่ B ทว่าขอเป็นบี-ทิวากรคนนี้...ก็เพียงพอ^^
***************THANK YOU*************
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
