หัวข้อ: my sassy รักนี้บีบวก:ตอนพิเศษ...till we are (จบ) (1-9-2012)

[Kalamall]

บี&เก็ท    มาแล้วเหรอ>____<~

ปล.รอลมเหนือบุ๊คอยู่ค่ะ

[nekko]

เก็บอาการด้วยน้องเก็ท




 

[jimmyFG]

เก็ทแอบชอบออกนอกหน้านะ

[roseen]

 :กอด1:มาแล้วๆ

[NOoTuNE]

 

ขำเก็ท งี้แหละเวลาเด็กน้อยมีความรัก ด้านมืดมันจะออกมา

[ao16]

 

[arjinn]

เก็ท น่ารักอ่ะ ชอบ ... รักบีจริง!!

แต่แอบอยากรู้เรื่องของคนชื่อ "หมอก" ว่าเกี่ยวกับลมเหนืออย่างไร
อนาคตหวังจะมีเหยี่ยวขาวโผล่มาบ้างนะคะ


ยินดีมากที่ได้อ่านเรื่องของคุณ puppyluv อีกครั้งค่า

[malula]

เก็ทกำลังสับสนกับความรู้สึก น่ารักจริง
น้องลมเป็นตัวประกอบสินะ

[puppyluv]

my sassy...don't let it be!
รักนี้บีบวก
--------------------------------
ตอน 2 ทิวากรและก้อนเมฆ
B’s

           ผมบี ทิวากรผู้ยิ่งใหญ่แห่งเวลากลางวันที่ตอนนี้ชักจะโดนเมฆก้อนใหญ่มาบดบัง
ไอ้ดาวลูกไก่หัวเกรียน บ้ากำลัง ชอบบังคับมันกัดจิกผม
           เริ่มเรียนวันนี้เป็นวันแรกแท้ๆ กลับโดนข่มเหงรังแกอย่างถ้วนทั่ว
จะลงโทษบีน้อยที่เพิ่งได้พบหน้าเทวดาแสนสวยหรือกระไรขอรับ
ปล่อยให้ชุ่มชื่นหัวใจแค่ 5 นาที ฉากต่อจากนั้นคือบทโศกาล้วนๆ
           แง่มๆๆ กัดปลอกหมอน เอาหัวโขกผนังปังๆ (=0=)
......................   
           ลมเหนือ...เทพยดาผู้แสนงดงามดั่งที่เคยวาดฝัน

           อา พระเจ้าช่วยกล้วยทอด ไม่คิดว่าภาพพริ้วไหวในเกมออนไลน์จะมีอยู่จริง
แล้วเรื่องราวของเขาก็ช่างเหมือนเทพนิยาย บ้านจน ทำงานพิเศษตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตส่งเสียเลี้ยงตัวเอง
ภาพเพศชายสุดหล่อหน้าตาดีเลิศ ทะลุองศาเดือด อาบเหงื่อต่างน้ำ ค่อยลุกขึ้นช้าๆ ปาดเหงื่อแบบสโลวโมชั่น
อ๊าง! เยี่ยมยอด สุโค่ยหาไหนปาน
            เทวดาสีขาวของผมมีอยู่จริงไม่อิงนิยาย ใกล้แค่นี้ ฮิ้วววววว!!!
เย๋ยๆๆๆ บียิ้มแก้มแตกมากไปไหม

“ปะ กลับกันยัง?” เสียงข้างหู
(-.-) วูบบบบบ---จอภาพล้มครืน
           ช้อนสายตาขึ้นมองปะทะความจริงของชีวิต ตูละหน่าย
จะมีก็แต่ไอ้ที่ต้องรับมืออยู่ตรงหน้า ความระกำลำบากแสนเข็ญอันดับหนึ่ง ภูเขาหินลูกควายที่ชื่อว่า
ผู้ติดตามคนสนิทของเทวดาแสนงดงาม นามของมันคือ...ไอ้เก็ท!

“กินเป็นแต่นมรสนี้รึไง”
(‘ซอดดดดดด!’) ดูดลมก้นหลอดประชด กะพริบตาปริบๆ ตอบกลับ
“พอกันกับมันนั่นแหละ”
“นั่นแหละไหน ลมเหรอ ลมกินสีชมพูเหมือนกันเหรอ?”
“ชมพูอะไร จืดๆ ขาวๆ ทั้งปีทั้งชาติสิไม่ว่า”
“อ้าว...เหรอ” พยักหน้าหงึกหงัก กวาดสายตามองไปรอบๆ ลานนนทรีแห่งนี้มีผู้ใดหมายปอง~

           ไม่ใช่ล่ะ กดสตอปด่วน
ถ้าไม่เพราะเพื่อนในห้องคนใหม่ของผม (แต่เก่าสำหรับที่นี่) ชื่อแอนนา
เข้ามาเจ๊าะแจ๊ะชวนคุยเรื่องเลือกชมรม เชิงขู่เข็ญให้เข้าครอสเวิร์ดกับเจ้าหล่อน
ผมคงไม่ต้องตัวแปะเป็นหูดข้างใบหูกับมันแค่ในวันแรกเปิดเทอมเช่นนี้
           ซ้ำร้ายกว่านั้น ที่เราต้องติดแหง็กอยู่ที่นี่เพราะบีน้อยต้องอาศัยรถยนต์บ้านมันกลับครับ
ก็ดี ฟรี แต่เค้าอยากอ้อยอิ่งกับลมของเค้าหรอก ไม่ใช่มึงซักน้อย งั่มๆๆๆ T.T
................
....................
           ลานนนทรี ใกล้ทางออกประตูสอง...
ชุดนักเรียนรายรอบ บ้างกินของกินเล่น ลูกชิ้น ไอศกรีม น้ำหวาน ของขบเคี้ยว
อั๊ยยะ! วันเวลาช่างล่วงเลยผ่านเร็วรวดปานจักรผัน

“กี่โมงแล้วเนี่ย!?” ผมเหวอ ยกข้อมือดูนาฬิกาคิตตี้สีชมพูอันใหญ่
“จะ 5 โมง เลิกเรียนได้ครึ่งชั่วโมงแล้ว”
"เฮ้ย ไหงเร็วงี้!"
"อ้าว ก็เร็วไง ไม่ดีเหรอ"
“แป่วววว ลืมเลยอ่ะ!” ผมเพิ่งนึกขึ้นได้
“มีไร ลืมไร จะไปไหนหรือเปล่า” รู้ดีจริงเลยพ่อ ทั้งที่เพิ่งเข้าเรียนวันแรกแท้ๆ บีน้อยกลับต้องมีเวรมีกรรมให้ต้องผจญ
“วันนี้ต้องไปจ่ายตังค์ค่าเรียนพิเศษ เสร็จแล้วแม่ให้รีบกลับบ้าน 3 ทุ่มที่ร้านจะมีพี่เหลืออยู่แค่คนเดียวเอง ต้องไปช่วย” ร่ายกำหนดการยาว
             หวังลึกๆ ว่าจะรอดพ้นจากการนั่งจ๋องเป็นผู้อาศัยในรถใหญ่แอร์เย็นของบ้านไอ้หมอนี่ให้จงได้
อุอุ เหตุผลเริดๆ ของเรา ใช้ได้ชัวร์

“งั้นไป ที่ไหนก่อน?”
“อ๋า...”
“เรียนพิเศษน่ะ ที่ไหน?”
“สยาม”
“ก็แค่นั้น ที่เดียวกัน ลุก!”

              เง้อ! ที่เดียวกันไหนอีกเล่า
แต่ก็นะ ที่โรงเรียนกวดวิชาของเด็กใน กรุงเทพมหานครก็ใช่ว่าจะมากมาย ว่ากันตามจริงก็นับนิ้วเอาได้
 แล้วสเตตัสที่อยู่ ณ เวลานี้ก็ห้องคิงกลายๆ ต้องกวดวิชาเป็นอาชีพอยู่แล้ว
(แม้ทางโรงเรียนระบุว่าเด็กเก่งจับแยกย้าย คละกันแล้วก็เถอะ)
            เศร้า ชีวิต ม. ปลาย โดนโซ่ตรวนตีตราตั้งแต่วันแรก
......................
.........................

            ในรถยนต์ เบนซ์ E-CLASS พร้อมคนขับ แอร์เย็นฉ่ำน่านอนตีพุงเล่น เสียอย่างเดียวไม่มีเพลงฟัง
ก็นะเรามันปรสิตติดรถมา จะเรื่องมากอยากสดับจัสติน บีเบิล ให้เสนาะโสตก็กระไรอยู่
            ผู้คนมากหน้าหลายตาในระหว่างทาง ยืนเรียงรายพลางมองทางรอรถเมล์สายที่ต้องการ
บ้างเดินขวักไขว่ไม่รู้จักกัน อย่างดีคือคุยเสวนากับโซเชี่ยลเน็ตเวิร์คส่วนตัว
โทรศัพท์หรู แท็ปเลต หูฟังติดรูหูเครื่องมือเล็กๆ ในมือเล็กๆ ของคนขี้เหงาและวุ่นวายกับการหาเงินมาใช้จ่าย

            คิดถึงพัทยา...เมืองคนบาปที่เขาว่าแต่เราคล้ายอยู่กันอย่างสุขสบายตามประสา
ป่านนี้คงได้ซิ่งร่อนบิดมอเตอร์ไซค์ซ้อน 3 ซ้อน 4 ถึงพัทยากลาง ไม่ก็พัทยาเหนือหรือใต้
แล้วแต่ที่ไหนมีกิจกรรมน่าสน ดึงดูดใจกว่า บางทีก็เป่ายิงชุ่บเลือกสถานที่เอาดื้อๆ ซะอย่างนั้น
            คุยเฮฮาหัวเราะเสียงดังเรื่องโน้นเรื่องนี้ ว่าอำขำขัน หยอกล้อผลักอก ยีหัวยุ่ง
จากนั้นก็เตร็ดเตร่แถวริมหาด รอเวลาดูพระอาทิตย์ตกน้ำทะเล
นึกถึงสุดทางรักสถานที่โปรด จำก้อนหินรายทางได้ทุกก้อนติดตา
       
            พรรคพวกเสื้อนักเรียนสีขาว กางเกงน้ำเงิน
            มิตรเก่าเราก่อนพวกนั้น...จะคิดถึงกันไหม
......................
...........................
            แสงแดดบ่ายยังร้อนแรงแยงตา ยิงลำแสงลอดผ่านตัวตึกวิบวับตามตัวรถที่เคลื่อนผ่าน
สภาพการจราจรบนถนนยิ่งไม่ควรต้องพูดถึง ได้แต่ถอนหายใจเฮือกๆ หมดไปหลาย 10 ถังตั้งแต่แยกที่แล้วหมดเกลี้ยง

"ทำไมเซเว่น 2 ร้านถึงห่างกันนัก?" จู่ๆ ก็
"หือ?" ผมละสายตาจากวิวข้างทางหันไปหา
"เซเว่น ใกล้บ้านกับอีกที่อยู่ฝั่งธนไม่ใช่เหรอ ทำไมอยู่ห่างกันได้"
"อ๋อ ไม่มีไร ร้านนึงพ่อคุม ส่วนที่บ้านก็แม่ดู"
"ไกลกันคนละโยชน์" ยังมีเปรยเชิงชวนคุย เอาวะ ต่อยหอยฆ่าเวลารถติดก็ได้

"พ่อกับแม่แยกทางกัน แม่จับได้ว่าพ่อมีอะไรกับผู้จัดการในร้าน  แม่เลยพาหนีไปอยู่พัทยา ที่กลับมาเพราะผู้หญิงทิ้งพ่อไป หรือพ่อเป็นฝ่ายทิ้งผู้หญิงก็ไม่รู้"
"อืม..." น้ำเสียงอ่อนลง เลยมีกระใจเจื้อยแจ้วละครหลังข่าวต่อ
"เพราะอยากได้ร้านมั้ง แต่ชื่อเจ้าของยังเป็นชื่อแม่อยู่ พ่อก็ไม่ได้ทำไรเป็นชิ้นเป็นอัน เขาเลยโกรธทิ้งพ่อไปเฉย ที่แม่ย้ายกลับมาเพราะไม่มีใครดู พ่อป่วยบ่อยน่ะ"
"ป่วยบ่อยเหรอ เป็นไร?"
"อ่อนเพลียไม่มีแรง โรคคนแก่ ตอนหนุ่มๆ เคยกินเหล้า ดูดบุหรี่จัด"
"อ๋อ..."

"นี่หยุดเสาร์อาทิตย์แม่ก็ให้ไปดู ไปทำงานความสะอาดบ้าน เพราะพี่เอ พี่สาวเรียนสงขลา กลับบ้านปีละไม่กี่ครั้งได้" ผมเล่าจ้อยง่ายดาย
"งั้นแม่ก็คืนดีกับพ่อแล้วสิ"
"ไม่นะ ยังคุยกันอยู่เพราะเรื่องค้าขายมากกว่า แม่บอกไม่มีผัวสบายตัวกว่าเยอะ 555"
              ผมขำกับเรื่องของผู้ใหญ่ โชคดีที่อยู่ด้วย พบเห็นเหตุการณ์มาตลอด
การปรับตัวรับรู้เรื่องราว ทำความเข้าใจในสถานะของตัวเองจึงเป็นเรื่องไม่ยากเท่าใดนัก

"เข้มแข็งเหมือนกันนี่เรา" มือใหญ่จับหัวผมโยก อั๊ยยะ! จะวิสาสะมากไปแล้วพ่อหนุ่ม
"ไม่รู้จะคิดมากไปทำไม ปวดหัวเปล่าๆ"
"อือหึ"

            ตายล่ะ ไม่อยากเชื่อว่าจะทำน้ำเสียงแบบพระเอกที่ผมชอบ อือเล็กๆ ในลำคอ
โอ๊ะโย่โย๋! บีน้อยกลับร่างด่วน หันควับหนีหน้าซ่อนอาการทันที

"แล้วเรียนพิเศษนี่ล่ะ?" มาอีกล่ะ จะคุยอะไรกันนักหนา รถก็จอดแช่ไปไหน ขยับบ้างสิพี่ นึกด่าสภาพการจราจร
"ก็...ใครๆ เขาก็เรียนกันไม่ใช่เหรอ"
"555 ไม่ทุกคนหรอก จะบอกว่า ถ้าไม่ชอบรถติดก็มีพวกพี่มารับติวในโรงเรียนก็ได้ นี่ที่บ้านก็หาไว้ให้เหมือนกัน เริ่มเดือนหน้าก่อนสอบมิดเทอม"
"อ๋อ..."
              ผมเห็นอยู่ว่ามีบุคคลภายนอกเข้ามานั่งรอแถวโต๊ะโรงอาหารหรือสถานที่โรงเรียนจัดไว้
ติดป้ายระบุผู้เข้าเยี่ยม ขนาดวันเปิดเรียนวันแรกก็เริ่มงานไม่ให้พัก สงสารชีวิตชะมัด
              ความจริงเรื่องร้านสะดวกซื้อผมเองที่เผลอเล่าตั้งแต่รายงานตัวหน้าห้องไปแล้วครั้งหนึ่ง
มาถามซ้ำอย่างนี้อให้คิดไม่ได้ ไม่น่าเชื่อว่าจะสนใจจำ แปลกคนแฮะ
......................
........................
              ในรถเงียบเกิน ลุงคนขับก็นิ่งขรึมเหมือนหลับใน...
"ชมรมนี่เค้าต้องเลือกตั้งแต่วันแรกเลยเหรอ" ถามอีกเรื่อง
"ไม่นะ ไม่จำเป็น มีชมรมที่อยากเข้าแล้วเหรอ"
"ยังหรอก ถามดูเฉยๆ"
"ไว้รอประกาศก่อน บางชมรมอาจยุบหรือตั้งใหม่ก็มี"

              เหตุจากแอนนา-กนกพรตามถามต้นจั๋ง เข้าครอสเวิร์ดนะๆๆๆ ไพล่หาผมที่นั่งคู่กันเฉย
ไม่เอาอ่ะ บีอยากขี้เกียจสันหลังยาว ยังไม่มีกิจกรรมไหนโดนใจ
              พูดถึงเพื่อนเนิร์ดตัวขาวใสเล็กๆ แว่นหนาแต่เหล็กดัดสีเทา
เพื่อนใหม่ของวันนี้ มีพัฒนาการที่ดีและเข้ากันได้ลงตัวอยู่โข น่าจะคบกันยาว
ต้นจั๋งน่ารักชวนคุยนั่นนี่ ส่วนนัยเป็นผู้ฟังที่ดีไม่พูดมาก คอยเสริมมุกตลก (ส่วนมากฝืด) ไม่รู้เบื่อ

"ต้นจั๋งกับนัยก็จะไปหาที่เรียนเหมือนกัน บอกวันมะรืนมั้ง นี่หนีมาก่อนเฉย" อดเอ่ยถึงไม่ได้
"ก็ดีแล้ว"
"ต้นจั๋งเรียนที่นั่นมาตลอด บอกหมดว่าต้องทำไง ติดต่อตรงไหน ให้เลือกติวกับใครด้วย" ผมแย้งปนอวดเล็กๆ ถึงกูจะบ้านนอกเข้ากรุงก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่รู้เรื่องอะไรนะเฟ้ย
"เดี๋ยวพาไปเอง ไม่ต้องห่วงหรอก"

             โอ้ รู้อีกว่ากังวลกับความเซาะกราวของตัวเองจะทำหน้าแตก
ไอ้หมอนี่มีตาทิพย์หรือกระนั้น


             ความเงียบเข้าครอบงำอีกครั้ง...
“...ลม มันไม่ได้เรียนพิเศษที่ไหนหรอก”
“หือ?” หันขวับเปิดเรดาร์หาคลื่น ข้อพิเศษของเทพยดาตนนั้น
“มันเป็นประเภทเสือซุ่ม เห็นนิ่งๆ แต่ร้ายลึก"
“อืม...” เท่าที่ดูลักษณะก็น่าจะใช่
“ซ่อนเขี้ยวเล็บเอาไว้---ช-า-ร์-ท!”
“อ๊า 555” หัวร่อท่ากางกรงเล็บขยุ้มพุ่งมาหา เกาต้นแขนแคว่กๆ เล่นซน
 
             ลุงคนขับสูงวัยแวบดูที่กระจกมองหลัง อดส่งเสียงขบขันเล็กๆ ด้วยไม่ได้
พยายามเกรงกลั้นพุงกระเพื่อมเต็มแก่
            รู้อยู่ว่าเพื่อนเก่งๆ มักจะหวงวิชา พวกเด็กเนิร์ดในห้องจากที่เก่าก็ประมาณนั้น
โดยทั่วไปมักจะเก็บเนื้อเก็บตัว ปิดปากเงียบ ไม่สุงสิงไม่ยุ่งซ้ำไม่ยอมให้ยุ่งด้วย
ส่วนใหญ่โรคจิตเล็กๆ ทำหน้าตาเย้ยหยันราวทุกคนอยู่ใต้อำนาจชั่วขณะที่ประกาศเกรดว่าได้คะแนนสูง
          ห้องเรียนที่ผมเพิ่งเข้าที่นี่เป็นวันแรก แม้จะเป็นเพื่อนใหม่ทั้งหมด
แต่ก็สำเหนียกถึงการแบ่งชนชั้น เบ่งกร่างอยู่ในที

“หึหึ”

            รับรู้ว่าเสียงทุ้มข้างตัวที่หัวเราะเล็กๆ กับตัวเองแปรเปลี่ยนความหมาย
คล้ายนุ่มนวลดั่งพี่ปกป้องดูแลน้องน้อยพิกล...คิดมากไปเองกระมัง
...................
“แล้วลมทำไง ที่ว่าเสือซุ่มน่ะ” อยากรู้เชิงลึก
“มันคอยรวบรวมเลคเชอร์ ชีท หรือข้อสอบจากพวกนั้นมาทำ"
"อ๋อ..."
"ทำเสร็จ ไม่เข้าใจ ถามอาจารย์ กลายเป็นว่าอาจารย์เอาข้อสอบที่อื่นมาให้เพิ่ม แทบอยากจะบอกข้อสอบของโรงเรียนกับมันเลยด้วยซ้ำ"
"เหรอ"

"อืมใช่ ตอนสอบกลายเป็นว่าได้คะแนนมากกว่าไอ้คนที่เรียนเองซะอีก” ท้ายเสียงดูจะสะใจอยู่ลึกๆ
“แต่เพื่อนในห้องน่าจะ...” ผมยั้งคำว่าหวงของ แข่งชิงดีชิงเด่นกันโดยสัญชาตญาณ
“นั่นก็ใช่ อย่าลืมช่องทางลับเจ๋งๆ อย่างพี่ ม.5 ที่มันรู้จัก แล้ว...ไส้ศึกคนนี้ไง” คนพูดยักคิ้วหลิ่วตาให้ผมได้เข้าใจในทันที

“555 นั่งอยู่นี่ ไส้ศึกตัวเอ้เลยเหรอ” อดขำกิ๊กไม่ได้
“ใช่ ดูดิ๊ เสียเงินไปเรียน เสียเวลาไปนั่งหลับ ซื้อชีทหอบเป็นตั้งๆ มาให้มันสรุป สุดท้ายต้องให้มันติวอีก เฮ้อ!” ส่ายหัวปลงตัวเอง จิ๊จ๊ะอเน็จอนาถน่าสงสาร
“55555” ผมดังก้องรถ ตัวโยนทิ้งลงกับเบาะ

          มาทราบภายหลังว่ารุ่นพี่หนุนหลังที่ว่าคือกลุ่มแก๊งพี่ (อนาคต) สาวประเภทสอง กระเทียมกะเทยน้อยขาใหญ่ของที่นี่
และลมเหนือเป็นผู้ที่ได้ชื่อว่า ‘เจ้าชาย’ ของกลุ่มพี่ที่ว่า
          ประมาณเดือนต่อมา ผมก็มีปัจจัยให้ต้องหลวมตัวเข้าร่วมรู้จักขบวนการเรนโบว์เรนเจอร์ของพวกพี่เหล่านั้น
อย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวเท่าไรเลยครับ ...ไว้ค่อยเล่าวันหลัง)

"มันจดช็อตโน้ตเก่ง ลายมือสวยเก็บละเอียดทุกเม็ด แต่ต้องผ่านพวกนั้นก่อน จะเอาก็บอก" ตบอกเสนอตัวเองเต็มที่
"พวกนั้นไหน?" ผมสนใจ หันคุยเต็มตัว
"นั่งอยู่นี่ไง จากนั้นก็โจโจ้กับเอกบ่อย พวกก๊วนนั้นนั่นล่ะ"
"อ๋อ" น่าจะหมายถึงเอก โจโจ้ เฟรมและเก้ง เกาะติดกลุ่มใหญ่
"มีไรก็บอกล่ะ"
"อืม..." ผมอมยิ้มตอบกลับ

            เมืองฟ้าเมืองอมรนาทีนี้คล้ายสว่างสดใสและชิลง่ายมากกว่าเดิม
---------------
--------------------
            แถมท้ายเล็กๆ ...
            กิจกรรมเย็นนั้นคือจ่ายเงินค่าเรียนพิเศษ เลือกชั่วโมงเรียนซึ่งรู้ตัวว่าคิดผิดเล็กๆ
เพราะก้างแหลมคมชื่อเก็ทลงมือจัดการ จิ้มนิ้วเลือกชั่วโมงเรียน ดำเนินการเองแทบจะทั้งหมด
ไม่สิงกูให้รู้แล้วรู้รอดเลยล่ะครับท่าน
           เมื่อครู่ตอนอยู่ในรถยนต์ก่อนวิ่งขึ้น BTS ยังนึกชมอยู่ว่ามีน้ำใจ จะได้เพื่อนยามยาก
เป็นแลสซี่แสนดี ซื่อสัตย์และน่ารัก ที่ไหนได้ ตัวโกงกลับมาข่มเหงกันภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
เรื่องมันเศร้า เล่าไปก็แซด T^T
.....................
             จะสี่ทุ่มกว่า...ในห้องของผม
"แร้บบี้น้อย พ่อกลับมาแล้วคร้าบ!" โผเข้ากอดกระต่ายน้อยกลอยใจ หนูเน่าเกาะติดตัวมาตั้งแต่เด็ก
"งื้มมมม!" ครางเบาขณะแนบแก้มซุกหูยาวสีซีดเก่าเคยขาวผ่อง อีกมือคว้าหมอนคิตตี้ใบโตมาหนุน
             อา อาณาจักรส่วนตัวของผม
             ราตรีสวัสดิ์...พรุ่งนี้ค่อยรบรากันใหม่นะขอรับ^^

******************************TBC by puppyluv

[jeeu]

บีน้อย เก็ทเค้าจีบตัวเองอยู่นะจ๊ะ
เค้าอาจจะอยากใกล้ชิดจนแทบจะสิงหนูน่ะ ไม่แปลกสักนิด
ทำใจซะเถอะจ้า เก็ทเค้าไม่ปล่อยบีน้อยแน่ๆจ้า

[arjinn]

เปรียบเทียบได้ถูกต้องถูกใจมากค่า

"เพื่อนยามยาก เป็นแลสซี่แสนดี ซื่อสัตย์และน่ารัก"

อิอิ พ่อคุณเค้าเป็นแบบนั้นจริงๆ นะบีน้อย!!

[NOoTuNE]

โถ่ บีน้อยไม่ได้ทันเก็ทเลยลูก


ไอ้ก้างตัวนี้ มันจะตามทิ่มตามขวางนู่ไปตลอดชีวิตนะลูก


แลสซี่ หมาป่า ซิไม่ว่า 5555555555 

[nekko]

ค่อยๆๆเก็บไปเรื่อยๆๆนะน้องเก็ท 




 

[ruby]

ตามติดตลอดเลยนะเก็ท ยังงี้บีจะไปไหนรอด

[choijiin]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
 
เรามาไม่ทันตอนแรกอีกแล้ว
 
กระซิกๆ สัญญากับตัวเองไว้แล้วเชียว
ว่าถ้า puppyluv มาลงเรื่องใหม่
เราจะตามตั้งแต่ตอนแรก
ไหงมองไม่เห็นอีกแล้ว แง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 
อย่าโกรธเค้าเลยนะ
ขอ ให้หายคิดถึงหน่อย ไม่เจอกันตั้งนานนนนนนนนนน

คราวนี้พาบีน้อยกับเก็ทมาหาคนอ่าน
ดีใจๆ ต่อไปก็เจอกันบ่อยๆแล้วเนอะ
 

แถมกระทู้เลยสวยด้วย 1919 ต้อนรับบีน้อยกลอยใจ
 

[CarToonMiZa]

ตามติดขอบกันทีเดียว

[kokilolylove]

โดนตามติดซะแล้ว 555

ติดตามจร้า

[Kalamall]

  บีเอ้ยบี (o^^o)~ลูบตัว จะโดนหมาป่าเก็ทเลี้ยงไว้ขยำ้ไม่รู้ตัว

[eaey]

 :m17:เค้าไปอยู่ไหนมา  ทำไมไม่เห็นเรื่องนี้

[fuku]

ลมน่ารักมากกกกกกกก
แต่เก็ทฮาเกิ๊นนนน หวงตั้งแต่วันแรกแบบนี้ก็ไม่เหลืออ่ะ
โดนเพื่อนลมล้อไปเหอะ

[indy❣zaka]

เก็ทเอ๊ยยยย  บีน้อยนี่ถึงกับคิดว่าเก็ทจะเป็นกระต่ายน้อยเลยทีเดียว   

เก็ทดูคิกขุน่ารักขนาดนั้นเลยหรอบี  ฮ่าๆ   

[pahpai]

เพิ่งเห็นว่าเปิดเรื่องใหม่ เก็ทบีมาแล้ว น้องบีน่ารักกกกก

ปล.คู่จิระxจิระต้องรอเรื่องนี้จบก่อนใช่ไหมครับ ติดตามไปเรื่อยๆทีละเรื่อง ^^

[malula]

เก็ทเนียนอะ พาตัวเองเข้าไปเป็นผู้จัดการบีน้อยแบบไม่ให้หลุดรอดเลยนี่

[puppyluv]

my sassy...don't let it B
รักนี้บีบวก
................
ตอน 3  ตัวป่วน (ใจ)
get's

         ว่ากันว่าเวลาจะเข้าด้ายเข้าเข็ม อะไรมันมักจะสุดเอื้อมให้มีเหตุอื่นจนต้องเป็นไปเสมอ
อาทิเช่น งานจะส่ง ทำมาทั้งวันทั้งคืน อดหลับอดนอนเป็นซอมบี้
อีก 2 แผ่นสุดท้ายจะได้ไชโยภาระกิจสำเร็จเสร็จสิ้นกลับต้องแทบคลั่ง
เพราะหมึกหมด กระดาษเกลี้ยง ร้ายสุดคือไฟดับ
         ตรรกะง่ายๆ ผลไม้ลูกสุดท้ายมักจะสุกหวานสีสวยน่ากิน น่าอร่อย
ถูกตาต้องใจเราที่สุดมักจะอยู่สุดปลายมือ เยื้ออีกแค่คืบจะถึงก็ยังไม่ถึง ทำนองนั้น

        ใช่แล้ว อุปสรรคมันมักจะมาเยี่ยมหน้ามาจ๊ะเอ๋เวลาที่เราไม่ต้องการตัวช่วยเท่าใดนัก

         เสมือนฟ้ากลั่นแกล้ง...แต่สำหรับผม เบื้องบนต้องการทดสอบอะไรบางอย่างต่างหาก
(ความคิดมองมุมกลับข้อนี้เก็ทไม่ได้เก่งจากไหน ไอ้ลมเพื่อนตัวร้ายอ่านพบจากหน้ากระดาษที่ไหนซักแห่ง
แล้วยื่นมาแบ่งปันให้ฟังช่วงที่ผมท้อเรื่องจะเล่นบาสเกตบอลต่อดีหรือไม่ดีช่วง ม.2 จะเข้า ม.3 ครับ)
          ข้อดีของลมก็เยอะ ทว่าข้อแย่...ใช่จะไม่มี
.....................

          เช้าวันศุกร์ วันเปิดเรียนวันที่ 2 พบศพไอ้ลมพังพาบกับโต๊ะห้องเคมี วิชาแรกของวัน
"เฮ้ย!?" แปลกใจ
"ชู่วววว!" ทราย เพื่อนหญิงรองหัวหน้า พร้อมดาวและเจนี่ สาว-สาว-สาวกำลังจัดของตัวเองด้านหน้าห้องอยู่
"นี่...?" ผมค้าง กรอกตามองทรายเชิงหาคำตอบ
          เพื่อนแค่บุ้ยหน้าเล็กน้อยแล้วลงมือผูกโบน้ำเงินเข้มติดหางม้าเงียบๆ

"...ลม" เดินใกล้ร่างเพื่อน วางมือกับลาดบ่าอย่างเบา โน้มก้มดู
มันหลับ ท่าจะหลับลึกซะด้วย
"...ทราย?" ชี้มือพลางถามกระซิบ
"...เห็นงี้ตั้งแต่เข้ามาแล้ว"
"...อ้อ" พยักหน้ารับ

          กวาดสายตามองรอบ เพื่อนในห้องมีอยู่เกิน 10 กว่าหน่อยๆ ต่างคนต่างยุ่งกิจกรรมของตัวเอง
บรรยากาศกำลังน่าสบายสำหรับการเริ่มต้นวันใหม่
         วางกระเป๋าในที่ของตัวเองเอื่อยค่อย ใกล้ตัวมันนั่นล่ะ วิชานี้ให้นั่งเป็นกลุ่ม 4-5 คนรอบโต๊ะแลป
ด้วยรู้ว่าถ้าใครเสียงดังกวนเพื่อนให้ตื่นช่วงบรรทม อาจถึงแก่อสัญกรรมโดยไม่รู้ตัว
วีรกรรมช่วงออกค่ายปีที่แล้วเป็นที่ฮือฮารู้ความจริงกันหมดทั้งอาจารย์และเพื่อนรุ่นพี่รุ่นน้อง
อำเล่นขำขันแทบยกโรงเรียนก็ว่าได้
 
         เจ้าชายรูปงามนอนขี้เซา พี่ รด. ม.ปลาย ที่ช่วยควบคุมดูแลการเข้าค่าย
รบกวนการหลับถูกยันซ้ำต่อยเปรี้ยงเข้าปลายคาง ได้นอนก้นจ้ำเบ้านับดาว รวมถึงข่าง (มันอยู่ห้องอื่นขณะนั้น)
 ก็โดนลูกหลงด้วยอีกดอก ทั้งไอ้ลมและผมได้ขอโทษกันยกใหญ่

          แต่มีบางคน...ไม่รู้
"ต้นจั๋ง ใครมาส่งนะ รูปหล่อมากเลยนา" เสียงใสแจ๋ว เด็กน้อยอาศัยรถบ้านผม
"อ๋อ เอ่อ...อ่า" ต้นจั๋งขยับแว่น หลบหลุกหลิกวางของบนโต๊ะ
"รูปหล่อมากนา หล่อแบบร้ายๆ อะ" ยังไม่เลิก
"นั่นน่ะ..." เนิร์ดตัวเล็กเท่ากันอ้ำอึ้ง

"ใครเหรอ ใครเอ่ย"
"รุ่นพี่ชมรมวิทย์น่ะ"
"อ๋อ ชมรมวิทย์เหรอ"
"บีก็...พี่เค้าแค่ชนเราหน้าประตู เลยคุยเรื่องชมรมให้ฟัง เดินมาเรื่อยๆ" ต้นจั๋งลำดับเหตุการณ์แบบสับสนเล็กๆ
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรซะหน่อย"

          ผมเห็นเด็กน้อยเบียดไหล่กระแซะเพื่อนเนิร์ดที่หน้าลุกเป็นไฟ อึกอักพูดคุยกันเองอยู่
 หน้าตาเด็กตี๋หน้าหมวยตอนนี้น่าบิดแก้มมาก

         หอกหักแล้วไอ้เก็ท ด่าตัวเองในใจอย่างแรง
ถ้าให้ดีต้องไม่มีหันมาทางนี้...
"เอ้า! ลมนี่"
"บี อย่าเพิ่ง"
"ลมมมม!" ตะโกนด้วย
"งื้อ!/ ว๋ายๆๆๆ" สองสาวดาวและเจนี่หันขวับ ไม่รวมคนอื่นที่อยู่รายรอบ

"นี่ๆ วันนี้บีได้นี่มาด้วยล่ะ---" ชูถุงใบเล็กๆ
"ชู่วววววววส์" ทรายและเพื่อนหญิงในห้องในระยะใกล้เคียงหันควับ
"ไร ทำไม ลมหลับเหรอ"
"..." เอิ่ม เห็นกันวิ่งจ๊อกกิ้งอยู่รึยังไง

          หันมาหาผม ท่าจะขึ้นเรื่องใหม่ ตาใสซื่อชิลชูล่าจ้องแป๋วแหววขนาดนั้น
“นี่ๆ แม่ให้ถามว่าบ้านอยู่ตรงซอยที่มีตลาดใช่ไหม---”
“มาทางนี้” พยายามลากตัวเล็กแรงเยอะออกมาห่างๆ แต่ดูท่าจะไม่ทันการณ์ เพราะ...
          ไอ้ลมหยัดลุกช้าๆ ทว่าหัวยังโงไม่ขึ้น ฝ่ามือยันโต๊ะ คิดภาพหุ่นเมกะทรอนฉากฟื้นคืนชีพจากอเวจี
ผมหันไปตามสายตาตื่นๆ ของเด็กน้อย

(‘เปรี้ยงงงงง/โครรรรรมมมม!’)

“ลม---/โอ๊ะ!”
           พุ่งจะไปรับเพื่อนที่เท้าเกี่ยวขาเก้าอี้จนล้มตึงไปข้างหลัง ตัวมันซวนเซ
แต่เจ้ากรรมว่าตัวผมเองดันเกี่ยวเข้ากับร่างเล็ก ศรีษะสั้นเกรียนปะทะเข้ากับหน้าอกเสียก่อน

“ลม!” ทรายพุ่งเข้ามาอีกคน ดันติดร่างแหผมกับเด็กน้อยที่ยืนกันท่า กลายเป็นนัวเนียอยู่ 3 ฝ่าย
“ทราย ไม่ต้อง เดี๋ยวโดนลูกหลง” ผมกางสองแขนกั้นตัวเล็กกับเพื่อนผู้หญิงออกห่าง
“มานี่!” เฟรมโฉบเข้ามาอีกด้านพอดี ซ้อนหลังพร้อมช้อนแขนลมเหนือผู้ยังสลึมสลือเอาไว้
           มาตอนไหนวะ

“บี ยืนเดี๋ยว!” ดันเด็กให้ยืนเต็มๆ เท้า พยายามพยุงให้ทรงตัวได้
“เจ็บอ่ะ” คลำซี่โครงป้อย ตัวยอบโค้งหน้าแหย เสียงกระแทกขอบโต๊ะดังปึง เมื่อกี้เป็นแน่
“เป็นไร เจ็บตรงไหน!?” ผมตระหนก
“บีเป็นไร!” ทรายเข้าพยุงแขนตัวเล็กอีกข้าง
“ไม่เป็นไร...” หน้านิ่วซะขนาดนั้นน่ะนะ
“ยังอีก ยืนดีๆ ห่างมันหน่อย” ผมสาละวน

"อ้าวเชรี่ย จะตกแล้ว สัด!” โจโจ้โผล่มาอีกคน พุ่งเสียบเข้าข้างหน้า
          จะกอดรับร่างคนหลับผมแต่ไอ้ลมสะบัดตัวเองออก แหงนหน้าหงายโวยวายลั่น
“ไม่อาว! ไม่ๆๆ”
“โจโจ้ มึงหลบสิวะ!” เฟรมโดนเบียดติดหน้าต่าง
“เฟรม! ปล่อยกู ได้อยู่”
“มึงนั่นแหละ ปล่อย!”
           สองคนถลึงตาข้ามร่างเพื่อนของผมไปมา มันป้อแป้ทรงตัวไม่อยู่

“อื้อ! เหม็น---แค่กๆ” ไอ้ลมเริ่มไอ
“เฮ้ย! จับดีๆ เดี๋ยวร่วงหน้าต่างหรอก” เก้งที่ตามเข้ามาเห็นเหตุการณ์ เหวี่ยงกระเป๋าทิ้งหวือ
           แทรกมารับไอ้ลมทางซ้าย โจโจ้เลยต้องเบี่ยงออกขวา

           สภาพทุลักทุเลทั้ง 3 ทาง เพราะคนตรงกลางดิ้นไม่หยุด
“ไม่ๆๆ ไม่เอา ปล่อย!”
"นิ่งๆ สิวะ ลม!"
“เดี๋ยวได้เตะโน่นเตะนี่เจ็บอีกหรอก” เก้งน่าจะตัวเล็กที่สุดในกลุ่มซ้อนปีกซ้ายลมเหนือแน่น
         เฟรมที่อยู่ด้านหลังจึงเสมือนโอบคนทั้งคู่กลายๆ

“ปล๊อยยยยยยย!”
“โอ๊ะ โอ้ย!” เก้งโดนสะบัด
“เก้ง! แม่มเฮ้ย” เฟรมละจากลมไปหาเก้งซึ่งทรุดตัวลงกอง คลำข้อเท้าป้อย
“ปล่อยกู๊!” ไอ้ลมผู้ไม่รู้สติฝ่ามือยันอกโจโจ้ให้หนีห่าง
“เดี๋ยวได้ตกหรอก สัดเอ๊ย!” โจโจ้โวยวาย ยืดแขนขวาตัวป่วนแน่น

“เก้ง เจ็บตรงไหน!?”
“เท้า...งื้อ!” กลายเป็นเฟรมยื้อเพื่อนตัวเองที่ลงพับเพียบกับพื้น
...........

         บรรดาเพื่อนร่วมห้องฮือฮาสนใจ แล้วก็เสียงเอ่ยชื่อ...เพียงชื่อเดียวแทรกอากาศ
“เก็ท...” ลมเหนือแผ่นผ่านริมฝีปาก
“อยู่นี่ มาแล้วๆ” นั่นล่ะปะกาศิตสำหรับผม

           ผละจากบีได้ค่อยเข้ารับร่างคนตัวสูงเกือบเท่ากันไว้ในวงแขน
“ฟู่...” ไอ้ลมเป่าปากพร้อมเปลือกตาปิดลงอีกครั้ง ซบศีรษะลงกับลาดบ่า
แต่เพราะตัวสูงพอกันจึงพาดวางคางเกยไหล่แทน

“ไอ้เก็ท!”
“มึง!” เฟรมกับโจโจ้
“...เงียบหน่อยสิวะ อยากบ่จอยกันหมดรึไง” ผมลอดไรฟันอย่างเบา

          บรรยากาศหยุดชะงักคล้ายหย่าขาดจากการรบพุ่งรุนแรงเมื่อครู่ได้ชะงัด

“เก็ท...ง่วง...” พาดสองแขนกับบ่า ทิ้งน้ำหนักตัวลงมาให้รับทั้งหมด
“...รู้...กูรู้ ลม” ผมเปลี่ยนน้ำเสียงบอกช้า เอ่ยว่าราวกระซิบกล่อมเด็กเล็ก
“...ง่วง” รู้แล้ว อย่าไซ้งับไหปลาร้ากูได้ไหมเพื่อนรัก
“...ไปล้างหน้าก่อน จะเข้าแถวแล้ว”
“...”
“...นะลมนะ ไปกัน” ผมอ้อล้อ ระดับโวลุ่มเบาสุดข้างหู
“...อือ” ไอ้ลมครางในลำคอ
           
           บดศีรษะ ถูใบหน้า ไถไปมาเช็ดขี้ตาน่าจะรวมน้ำลายเปื้อนกับเสื้อนักเรียนผม
โดยมีคนเจ็บเอวชื่อบีเบิกตาโตเท่าไข่ห่าน ไม่รวมเด็กใหม่ต้นจั๋ง นัยและเพื่อนร่วมห้องอีกหลาย
กระทั่งนิสา-ญาดานิสาที่เพิ่งย่างเหยาะเข้ามายังทำกระเป๋านักเรียนหล่นจากมือ
กระทบพื้นดัง ปึงงงงงง!

            ฉากเงียบการ์ตูน ช่องโล่งๆ มีใบไม้ปลิวพัดหวิว ม้วนเป็นวง
 กิดากรยืนหัวโด่พร้อมเม็ดเหงื่ออันใหญ่ๆ 3 เม็ดเป้ง
เก็ทพลาดอะไรไป  พระเจ้าช่างส่งเทสต์ย่อยมายำกันแต่เช้าเกิน (T^T)
..................
.......................

          หลังจากปลุกปล้ำคนง่วงนอนให้สงบราบคาบเป็นคลื่นกระทบหาดทราย สายลมและสองเราเรียบร้อยแล้ว
เก็ทโดนมาคุชุดใหญ่ครับ เริ่มตั้งแต่ 4 ตัว เฟรม เก้ง โจโจ้ และเอกที่มาทีหลัง (พร้อมๆ กับนิสา)
รุมซักสะอาดเอี่ยมอ่อง
        ‘มันเป็นเชรี่ยอะไร’
        ‘ทำไมเมาค้างมาถีบพวกกูได้’
        'กูโดนลูกหลงเลย แม่ม!' อะไรประมาณนั้น

       ไม่รู้โว๊ย กูไม่ใช่พระเอกของมันนี่หว่า

        นิสัยประหลาดของลมเหนือที่นอนหลับเป็นตายแล้วถูกขัดจังหวะ
โดนปลุกให้รู้สึกตัวรวดเร็วกระทันหันจะหงุดหงิดเม้งแตก
โพล่งอาละวาดพังข้าวของหรือคนอยู่ใกล้ โกรธฉุนเฉียวมากมายคุมสติไม่อยู่
ไม่ใช่ว่าผมจะไม่เคยเป็น ก็มีบ้างครับแค่เลเวลหงุดหงิดตามประสา แต่ไม่สุดโต่งแบบนี้

         ขึ้นมาจากล้างหน้าเสร็จ ดันไม่รู้เรื่องแทงตลอด จำตัวเองไม่ได้ว่าก่อเหตุวินาศสันตะโรอันใดบ้าง
แต่เห็นเพื่อนเจ็บ ได้ขอโทษขอโพยยกใหญ่ พวกเราเออออให้อภัยกันตามน้ำ

         เก้งเดินกระเผลก ถ้าไม่แขนพาดคอเฟรมให้ช่วยพยุงก็โดนแบกขึ้นบ่า ขี่หลังระหว่างเปลี่ยนคาบ
 โจโจ้ไม่ติดใจอะไรเพราะมัวแต่เม้าท์มอยด์กับเอก นิสา ทราย แล้วก็ล้อเล่นขำขันเล็กๆ กับเต๋าและข่าง
สองคนหลังเคยโดนไอ้ลมถีบท้องช่วงเข้าค่าย ม.3 มาแล้ว
(ขุดอดีตมาเล่าใหม่เฮฮาเล็กๆ แบบกระซิบกระซาบไม่ให้ตัวการได้ยินชัด)
....................

         พวกนั้นไม่น่าสนใจ ที่เปลี่ยนไปคือคนนี้ต่างหาก...
“บี เป็นไร อึ้งไปเลย” ต้นจั๋ง
“บี เจ็บตรงไหนเปล่า” นัย
"ไปยุ่งกะลมตอนหลับไม่ดีนะ ข่างโดนบาทามาแล้ว ตอนซัมเมอร์เมื่อกี้นี้เอง" เต๋า
"นั่นแหละ ยังจุกไม่หายเลยนะ" ข่าง
         เด็กตัวต้นเหตุยังตาค้างไม่วางอาการตกใจง่ายๆ เพื่อนรุมว่าไปเรื่อยไม่สนใจ

         วันทั้งวันไม่เกาะติดเด็กแว่นต้นจั๋งก็มีคนที่ผมไม่ชอบมาข้องแวะเข้าใกล้
แอนนา-กนกพร เด็กเนิร์ดโรคจิตเพื่อนเก่าจาก ม.ต้น นินทาข้างหูเรื่องเพื่อนสนิทผม
จับคู่เดินแถวช่วงเปลี่ยนคาบด้วยตลอดวันเช้า-บ่าย ชักจะมากไปแล้ว
"ลมน่ะนะ ไม่เอาใครหรอก---" แล้วก็บลาๆๆๆ

          ผมไม่ชอบใจเล็กๆ แต่ทำอะไรไม่ได้ เพราะสายตาชำเลืองมองมาอย่างหวาดๆ
นั่นต่างหากที่ผลักหัวใจให้หล่นวูบ

           อีกด้านหนึ่งเริ่มแปลกใจตัวเอง กับไอ้ลมใช่ว่าจะไม่เคยถึงเนื้อถึงตัว
นี่แค่ระดับจิ๊บๆ ธรรมดาสามัญของเราทั้งคู่ รู้ไส้รู้พุงกันมามากมาย
มันจะอ้อนนัวเนีย พัวพันตัวติดเวลาไม่สบายหรืออยากได้อะไร...ประมาณเอาใจกูหน่อย ว่าง่ายๆ
           แต่คนไม่เคยใกล้ชิดหรือเคยเห็นอาการแบบนี้ ยังไงก็ว่ามากเกินไปอยู่ดี
ผมพอสำนึกรู้ความคิดว่างามไม่งามในสายตาผู้คนอยู่บ้าง เด็กผู้ชายใกล้ชิดกันเกินระยะห่างของความเป็นเพื่อน
กระทั่งมีสาววายจิ้นไกลกระหึ่มเกินห้าม  หน้าด้านเอาฟิคแต่งยื่นให้อ่านยังเคยมาแล้ว
            มีการบอก 'หนูจิ้นคู่พี่เก็ทกับพี่ลม ฟินม้าก มากค่ะ'
เหอๆ ฟินอะไรครับน้อง พี่ไม่เก็ท

            แรกสุดฉุนโกรธ โมโหอยากด่า อยากเตะต่อย เกรี้ยวกราดทุกคนใจจะขาด
กูไม่ใช่เกย์ จะมาแต่งแต้มชีวิตประจำวันของกิดากรเป็นนิยายชายรักชายทำไม!!!
แต่เดี๋ยวนี้เฉยๆ เพราะมันแทบทุกบ่อยและทุกครั้ง
 
            ไอ้ลมตบบ่า 'กูโดนมาเยอะ หนักกว่ามึงเยอะ หัดทำใจร่มๆ ทำบุญมากๆ แล้วก็แผ่เมตตาเถอะนะ 555'
ประชดหรือกำลังใจ เอาให้แน่ซิวะ (Y.Y)
              โดนป้ายเป็นโจ๊กใส่ไข่ตีแตกต้มสุกขนาดนั้นยังต้องทำบุญกรวดน้ำให้อีกรึ
โกรธเพื่อนไม่ลง กิดากรปลงสถานเดียว
รับบทพระเอกไม่ก็พระรอง มีบ้างเป็นตัวร้ายแล้วแต่จินตการอันบรรเจิดของพวกนาง
จะเอายังไงก็สุดแล้วแต่ อย่ามาป้วนเปี้ยนในชีวิตจริงเป็นพอ...ผมคิดแค่นั้น

             แต่ที่ไม่ชอบใจก็คือในเวลานี้ สายตาที่เด็กน้อยตวัดมองมา
'ไม่นะครับ ไม่ใช่อย่างนั้น!'
             อยากบอกแต่แค่อ้าปากก็โดนแอนนาหิ้วตัวเด็กโฉบหายไปแล่ว (T^T)
ต้องดูแลไอ้ลมสภาพซอมบี้ทั้งวันเช้าจรดบ่าย ซ้ำงานหัวหน้าห้อง งานสารวัตรนักเรียนมีให้วิ่งวุ่นขาขวิด

           จะงานเข้าไปไหนครับพี่น้อง วันเบ้แห่งชาติหรือไร!???
..........
............

               เวลาเย็น...อีก 15 นาทีจะถึงเวลาเวลาเลิกเรียนจริงๆ อาจารย์ปล่อยก่อนเพื่อให้จัดการธุระเรื่องชมรม
ผมคว้าตัวเหลวเป๋วไร้กระดูกของเพื่อนสนิทออกไปคุยไกลถึงแคนทีน ไม่ใช่อะไรครับ
มันมาเอาข้าวหรืออาหารว่างที่ป้านัดฝากไปให้แม่มันเองกลับบ้าน ส่วนพวกผมก็แวะล็อคเกอร์
หาอะไรกินเล่นก่อนเข้าประชุมบาสเกตบอลที่โรงยิมด้านข้างรั้วนี่เอง

“ป้านัดแกเก็บข้าวเกรียบปากหม้อไว้ให้ว่ะ” ลมยิ้มกว้าง
“เยอะไหม?” ผม
“มากกกกก!” เพื่อนลากเสียง
              ชูกล่องพลาสติก 3 ใบ วางซ้อนกันในถุงใส มีกระดาษแปะว่าให้เอาไปฝากแม่ที่บ้านด้วย
แม่ยกแฟนคลับเพื่อนรูปหล่อของผมตัวจริงเสียงจริง กี่เดือนกี่ปีไม่มีเปลี่ยนใจ
             คิดเล่นๆ ถ้าไอ้ลมเป็นนักร้องลูกทุ่ง พระเอกลิเกหรือหมอลำ คงไม่แคล้วมีมาลัยธนบัตร
แบงค์เงินเป็นพวงคล้องท่วมคอ

“งั้นกูกินด้วย” ผมนั่งโต๊ะรอ
"โอเช" จัดการเอาสำรับมาวางเสร็จก็โซ้ยเข้าปากกันสองคน
           
              ลมคนนี้ไม่กินอาหารจำพวกของหนักหลังพระอาทิตย์ตกดิน
นิสัยดีตามยายของมันที่ถือศีลแปด จนนับถือว่าเติบโตมาได้อย่างไร
‘ยายทำให้กินก่อนบ่าย 4 โมงไง เพราะ 2-3 ทุ่มกูก็นอนแล้ว’
            นั่นล่ะนิสัยแปลกอีกข้อ นอนเร็วตื่นเช้าตรู่ เช้าจริงๆ แบบรุ่งสางก่อนตี 5 ครับ ไม่น่าเชื่อแต่ก็เป็นไปแล้ว
ผมรู้ชัดเพราะเข้าค่ายลูกเสือปิดภาคเรียน ม.ต้น ที่ผ่านมานี่เอง เพื่อนมีพฤติกรรมอย่างว่าจริงไม่ได้โม้
กลุ่มเพื่อนก๊วนอึ้งสนิท ปิดคำถามว่า ทำไมช่างเป็นไปได้
..............

“มึงเป็นไรวะ สภาพศพให้กูแบกทั้งวัน” ได้เริ่มข้อแรก
“นอนไม่พอ” ยกมือบังปากขณะเคี้ยวแต่พูดตอบกลับ
             รู้ว่าผมจะไม่รอให้เคี้ยวกลืนหมดก่อน มีเพื่อนใจร้อนมันสมควรต้องร้อนใจตามถึงจะถูก

“มึงบอกกูเป็นรอบที่ 32 ของวันแล้ว!”
“รอบที่ 5 โว๊ย รวมเมื่อกี้เป็น 6”
“ก็นั่นแหละ!”
            ผมหงุดหงิด จิ๊จ๊ะคิ้วยุ่งไม่รู้ตัว ทิ้งช้อนแรงก่อนคว้าขวดน้ำเปล่าแบบไม่แช่เย็นของอีกฝ่าย
ยกซดแรงๆ ดับอารมณ์พลุ่งพล่าน

“แล้วรถมึงล่ะ?” ข้อสอง
“จักรยานแม่บ้านเฟสสัน สมัยพระเจ้ายังไม่สร้างโลกน่ะเหรอ”
“เออ!”

            พยายามตลกแต่กูไม่โว๊ย กูโมโห

“เข้าใจคำว่าไม่เหลือชิ้นดีไหม”
“เข้าใจ...มั้ง?” ผมงงเล็กๆ แต่นึกตามได้
“นั่นล่ะ ชิ้นดีไม่เหลือ...ไม่เหลือชิ้นดี อย่างนั้นแหละ”
"ไม่มีสักชิ้นเลยเหรอ?"
"แม่กูกะจะให้ซาเล้งมายกอาทิตย์หน้า ไม่เหลือ โอเค้?"
“ฮื่ย!” หยุดตัวเองไม่ให้สถบเล็กๆ ไม่ได้

           จักรยานคอห่านทรงผู้หญิงของเพื่อนมันเก่ากรอบจะแย่ มิน่าถึงไม่เห็นตั้งแต่เมื่อวาน
ปกติลมไม่ชอบรถติด และบ้านมันอยู่ห่างแค่กิโลเมตรกว่า เพื่อนปั่นไปกลับแทบจะทุกวันไม่เว้น
ถึงเดินมาเองก็ต้องจูงติดมือมาเป็นแอคเซสเซอร์รี่ไม่ขาด
           เห็นลมที่ไหนเป็นเห็นจักรยานเก่าๆ ของมันที่นั่น

“แล้วมึงเป็นไร เก็ท”
“ปล๊าว!”
“เหอะ! เสียงงี้” ไอ้ลมส่ายหน้า
“มึงให้กูแบกมาทั้งวัน ยังมาเหอะใส่ เดี๋ยวปั๊ด!”

“ไรวะ ความผิดกูเหรอ...ข้าน้อยผิดไปแล้ว ท่านเก็ทเพื่อนเก่าเพื่อนแก่ แรงถึกความทุยกอริล่ายังแพ้
อย่ามีน้ำโหเลยนะคร้าบ”
“มึงนี่มัน---”
“ลมเหนือคนนี้มีสหายรักยิ่งชีพชื่อไอ้เก็ทคนเดียวนะขอรับท่าน” ยื่นหน้ามาล้อ
“เฮ้อ...” ได้แต่ถอนหายใจ

           เส้นดวงตาปิดสนิทเหมือนหลับตาลงเฉยๆ รอยยิ้มกว้างสว่างไสว
 ภาพตรงหน้าทำเอาลืมเลือนความขุ่นเคืองหมดสิ้น...เวทมนต์ของลมเหนือ

“รีบกิน มึงจะได้ไประดมพลพวกบาส กูจะได้ไปรับเด็ก” เพื่อนลมธุระเยอะสั่งการข้อใหม่
“เด็กไรวะ?” ผมสงสัยกลับ
“อยากรู้จริงง่ะ”
“เออ...”

           หาเรื่องกึ่งชวนคุยให้เพื่อนออกปากประเด็นอื่น สงสัยคร้ามครันด้วยมันเป็นคนสันโดษ
หวงตัวอย่างร้ายกาจ ถ้ามีคนอื่นมาข้องแวะทอดสะพานหวังเชื่อมสัมพันธ์อย่างไม่ชอบมาพากล
จะรีบตัดบทปฏิเสธทันทีไม่รอให้พูดจบประโยค
          ทำไมถึงออกปากว่ามีเด็กจนต้องถ่อไปรับได้???

          อยากรู้ความจริงแต่ความคิดนี้พับหายทันที
เพราะสายตาพลันปะทะกับร่างของกลุ่มเพื่อนห้องเดียวกันที่ลานล็อคเกอร์
(เรานั่งหันหน้าคนละด้านกับโต๊ะม้ายาว ไอ้ลมมองไม่เห็นเพราะมันนั่งหันหลังให้)
คนที่วิ่งวุ่นในหัวสมองทั้งที่ร่างกายอยู่ห่างกันแค่ช่วงแขนเอื้อมถึง แต่ไม่ได้ยื่นมือเข้าไปคว้ามาครอง

“หญิง...ลูกครึ่งอินเดีย น่ารักค่อดๆ ผมหยิกเป็นขอดๆ วงๆ ติดหน้าผาก---”
             ปล่อยเพื่อนคุยไปเรื่อยเจื้อยไม่เข้าหูเต็มประโยค ด้วยสายตา
และประสาทสัมผัสทั้งหมดขมวดพุ่งตีลังกาสามรอบใส่เกลียวครึ่งไปหากลุ่มคนที่เดินใกล้เข้ามา...ทีละน้อยๆ

            เสียงแว่วแทรกดังขึ้นเรื่อยๆ ขณะผมล้างหูรอฟัง...
เดินนำหน้าคือแอนนาเนิร์ดโรคจิตของห้อง ถ้าเห็นใครอ่อนยอมให้จะวางมาดข่มปนจิกหัวหลอกใช้
เพื่อนธรรมดาสามัญรู้เช่นเห็นชาติไม่มีใครคบด้วยสักคน

“บีเข้าครอสเวิร์ดกับแอนนานะ ต้นจั๋งด้วย”
“ไม่เอา จะเข้าชมรมวิทย์ ทำจรวดน้ำหรอก” แว่นเล็กต้นจั๋งมีกล้า
“ไม่สิ ไหนว่าต้นจั๋งจะเข้าครอสเวิร์ดกับเรา”
“บอกตอนไหน ไม่เคยว่าไรซักคำ เราจะทำโครงวิทย์"

“ทำไมพูดแบบนี้ ตกลงกับเราแล้วไง”
“เราไม่เคยพูด แอนนาว่าเอาเอง เรา-ไม่-เข้า-ครอส-เวิร์ด!” ต้นจั๋งเจ๋ง
“อะไรเนี่ย” แอนนาเสียท่า
“ส่วนเราก็จะเข้าฟุตบอล บอกเต๋ากับข่างแล้ว” นัย

“เรา-สอง-คน-ไม่-เข้า-ครอส-เวิร์ด” สองเสียงขันแข็ง

“ฮึ่ม! ไม่รู้ล่ะ บีเข้ากับแอนนาด้วย”
“ไหนบีว่าจะไม่เข้าชมรมอะไรไง ต้องช่วยแม่ดูร้านไม่ใช่เหรอ ระเบียบการก็บอกแล้วแต่ผู้ที่สนใจ
ไม่ต้องเข้าชมรมไหนก็ได้” นัย เด็กแว่นตัวสูงกลายเป็นกูรูผู้รู้กฏช่วยเพื่อน
"ได้ไง ต้องเข้าซิ" แอนนา
"ทำไมต้องเข้า" ต้นจั๋ง
“เฮ้อ...” คนกลางติดหน่ายเล็กๆ ไม่รวมท่าสะบัดออกเดินมาก่อน

          ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าโดนกระหน่ำมาทั้งวันแน่ เพราะตั้งแต่ตอนเช้าที่ตาค้างเห็นผู้ชายกอดกันเสร็จ
ก็หลบลี้หนีหน้าผม ไม่ยอมนั่งร่วมโต๊ะ ไม่ยอมเดินเฉียดใกล้ โดนแอนนา-กนกพรและแป๋มเพื่อนผู้หญิง
เป่าหูซ้ายทะลุหูขวา ‘ลมน่ะ... เก็ทน่ะ...’ อย่างโน้นอย่างนี้ตลอดเช้าสายบ่ายจนเลิกเรียน
           นี่คงถูกล็อบบี้ข้อใหม่ เรื่องเข้าชมรม

“น้ำแดงครับ ต้นจั๋งเอาไร?” นัยสั่งร้านค้า
“น้ำเขียว”
“บีเอาไร?”
“นมชมพู”
“สตรอเบอรี่นะ”
“อืม...”
          เพิ่งได้ยินเสียงเด็กชัดเจนเสนาะหูของวัน

          ทั้งกลุ่มมาหยุดหน้าร้านค้าขายน้ำ เยื้องโต๊ะของผมกับไอ้ลมพอดี
ไม่ต้องเอียงแผงโซนาร์ก็ได้ยินหมด

            จังหวะเด็กน้อยหันมาเห็น ตาสองชั้นเบิกกว้างก่อนหลบวูบที่รู้ว่าเป็นใคร
 มันจะมากไปล่ะ เมินกันได้รึขอรับ เก็ทรับไม่ได้ ที่ยอมนิ่งงันไม่เข้าใกล้เพราะรู้สึก
เหมือนตัวเองมีความผิดเป็นชนัฏติดหลังกลายๆ ถึงขอดูท่าทีไม่เข้าไปอรรถาธิบาย
           เขาจะคิดอย่างไร???
           รับได้แค่ไหน ???

           เรื่องจิ้นเกย์ของผมกับลมเพื่อนรักไม่ใช่ว่าจะเบาหู มันโด่งดังอย่างมากๆ
ทั้งในนอกโรงเรียนรู้กันทั่ว จะให้ผลีผลามเข้าไปไม่ใช่เรื่องบังควร จังหวะเวลาไม่อำนวยอีกต่างหาก

           เป็นอะไรไปวะเรา แคร์อะไรกับเด็กนี่นัก ไม่ชอบใจ หงุดหงิดพร้อมใจเต้นแรงไม่รู้สาเหตุ

(‘ซอดดดดดด!) "แค่กๆๆ" กลายเป็นตัวเองสำลักอากาศก้นขวดเข้าคอ
“ไปไร จะตายยัง”
           ไอ้จัญไรลมว่าเสียหายไม่พอ เอื้อมมาตบบ่าลูบหลังพร้อม
ก่อคดีกะกูเรื่อยเลยนะมึง จังหวะนรกได้ใจมาก สัด!
เงยมองเห็นเด็กหลบอีกวูบ เลี่ยงก้มหน้างุดจับหลอดใส่ปากดูดเอาเป็นเอาตาย
“...(="=)...” กูจะตายเพราะมือมึงนี่ล่ะ นึกด่าเพื่อนในใจ

“ลมกินข้าวเลยเหรอ ยังไม่บ่าย 4 เลย” แป๋ม
“อืม...” ผมเห็นเพื่อนพยักหน้าให้ ปิดปากเคี้ยวตุ้ย
          แป๋มเพื่อนหญิงอีกคน หัวอ่อนมากลูกไล่แอนนา ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด
คนอื่นไม่คบแต่มีแป๋มนี่ล่ะที่อยู่คงทนถาวร ที่หันมาทักเพราะมันหันหน้าไปทางร้านค้ามองดูอยู่

“ลมอยู่ชมรมดนตรีเหมือนเดิมหรือเปล่า?” แอนนาหันมาหา
“อือ...” เคี้ยวเอื้องต่อ ผมรู้ว่ามันไม่อยากเสวนาถึงแกล้งง่วนซะอย่างนั้นเอง
 
          ย้อนช่วงไอ้ลมเข้าใหม่ตอน ม.2 เคยมีเรื่องกับแอนนาที่ตามตื้อจะเอาเป็นเพื่อน
จะลากเข้าชมรมด้วยประมาณเดียวกันนี้เพราะสำเนียงอังกฤษดีเยี่ยม บวกหน้าตาคุณลักษณะโดดเด่นเกินใคร
          ครั้งนั้นไอ้ลมขว้างช้อนใส่ไม่พอ (แบบเฉียดๆ ลงจานข้าวไอ้ข่าง...คนเดิมครับ T^T)
ซ้ำทำถังเก็บจานชามหล่นกระแทกพื้น อ้างว่าปาแมลงสาบกับไล่แมลงวัน 
เศษอาหารเลอะชุดนักเรียนของแอนนาจนต้องขอกลับบ้านกระทันหันด่วนจี๋มาแล้ว จากนั้นหยุด ไม่มีวอแวอีก)

           เพื่อนผมร้ายลึกขั้นเทพ เฟรมรับมันเข้ากลุ่มง่ายดายแทบจะทันทีเพราะเหตุผลนี้
..............
..................
“นี่บีจะเข้าครอสเวิร์ดกะเราล่ะ” แอนนาอวดอ้าง
(’งั่ม!’) งับข้าวเกรียบปากหม้อเข้าปากทั้งอัน
“อ้อเหรอ หึหึ” เหมือนไอ้ลมจะปรายสายตามองผมเล็กน้อย
“ใช่”
“แล้วบีเลือกเข้าชมรมไหนยัง?” ลมถามข้ามตัวผมไปหา
(‘กร้วม!’) ยัดผักกาดหอมทั้งก้าน คอแข็งหลังตรงแต่หางตาเหล่ไปจ้องเด็กเลียเล็มปลายหลอดไม่รู้ตัว
“ยังเลย...” เด็กน้อยเดินมาหยุดใกล้ๆ

            อะไรที่อยู่บนโต๊ะ เก็ทซัดเรียบ (-“-)

“แล้วคิดไว้มั่งเปล่า ชมรมไม่ต้องรีบเข้าก็ได้ สมัครวันไหนตอนไหนได้หมด
จะเทอมนี้ เทอมหน้าหรือไม่สมัครเลยก็ยังได้” ไอ้ลมเจื้อยแจ้ว

            รู้ว่ามันกำลังจะงัดข้อกับแอนนาชัวร์
รอยยิ้มเยื้อนอ่อนหวานขณะถือมีดซ่อนดาบรอเชือดเฉือนอยู่ข้างหลัง...พรสวรรค์เพื่อนมารในร่างเทพ

“ใช่ เราก็ว่างั้น” นัยกับกระป๋องน้ำแดง
“จริงด้วย” ต้นจั๋งกับขวดน้ำเขียว
“เอาเฉพาะที่เราสนใจ ลองดูรายชื่อตรงห้องชมรมสิ บอร์ดหน้าห้องล็อคเกอร์ก็มี”
“อ๋อ ยังไม่ได้ดูเลย”
“ไปดูก่อนดีกว่า เผื่อเจอที่ถูกใจจริงๆ”
“อืม...” เสียงหวานแผ่วเบาแต่มันก้องในหัวไม่หยุด
“เอ๊ะ! ไม่นะ ไหนว่า---” แอนนาเพิ่งรู้ตัวว่ามีศัตรูเพิ่ม
          ไม่ได้ยินเสียงท้วงจากเพื่อนผู้หญิงเพราะเผลอทำเรื่องไม่คิดว่าตัวเองจะกล้า

 (‘ปึ๊งงงงงงงงงงงงงงงง!’) ตบโต๊ะสนั่น ลุกพรวดหันไปหา คว้าข้อมือเล็กปลิว

“ไป จะพาไปดู!”
“อ๊า!”
เสียงร้องเรียกชื่อ “บีๆ” ตามหลัง

          กูไม่รู้ กูไม่สนว๊อย! หูอื้อตาลายไปหมด รีบก้าวเร็วราวติดปีก
รับรู้ความร้อนรุ่มแน่นหน้าอก ผิดกับอุณหภูมิมือที่เย็นเฉียบและชื้นเหงื่อ


*********************************TBC by puppyluv

[choijiin]

มาแล้วๆ
 

  ก้น puppyluv
งวดนี้บีน้อยของพี่กำลังคิดอะไรอยู่จ้ะ
กำลังหึงน้องเก็ทชิมิๆ
คงคิดว่าสองคนนี้มีซัมติงรองกันล่ะสิ
 
รอดูตอนหน้ากันดีกว่าเนอะๆ
สงสารน้องบี วันนี้หงอยเชียว
 

[CarToonMiZa]

รอลุ้นตอนต่อไป

[malula]

ลมเหนือร้ายเหมือนกันนะนี่
ส่วนเก็ทท่าจะเป็นเอามาก

[Bee_YJ]

บีน้อยน่ารักจริงๆ
เก็ทก็นะโดนใจไปเต็มๆ
ลมจ๋าร้ายน่าดูชม

[iforgive]

หึงลมหรือว่าหึงเก็ทหว่า  หนูบี

[nekko]

หนูลมร้ายนะ

น้องเก็ทเก็บอาการด่วน  บีน้อยคิดไปถึงไหนแล้ว