หัวข้อ: ลูกแกะสีขาวตัวสุดท้าย [Invisibile]

[Zitraphat]

ถ้าเกลียดผมนัก...ก็อย่ามารักผมนะ [ผมกับวิทย์]




ผม.....ชินแล้วล่ะ.....




...
..
.
.
กับการที่มักจะถูกสายตาคนอื่นจ้องมอง....
...แต่ยังไง...มันก็ไม่ชินสักที

ถ้า......เจ้าของสายตานั้นเป็น ....วิทย์....

.......................................................................


วิทย์เป็นเพื่อนในกลุ่มผม...ไม่สิ ผมเป็นเพื่อนในกลุ่มวิทย์มากกว่า...อธิบายไม่ถูก เอาเป็นว่า สุดท้ายเราก็เป็นเพื่อนกัน....หอเก่าผมโดนโจรขึ้น ก้องเพื่อนอีกคนเลยชวนผมมาอยู่ที่หอนี้.....หอนี้จัดได้ว่ากว้าง.... กว้างกว่าทีที่ผมเคยอยู่

 ....ไม่รู้สิ ผมไม่ค่อยได้ใช้ชีวิตกับใครสักเท่าไหร่เลยมักทำตัวไม่ค่อยถูก....บ้านผมที่ต่างจังหวัดเป็นสวนผลไม้....บ้านแต่ละหลังห่างกันเป็นกิโล....เดินทางต้องใช้เรือ...ตอนนี้ดีขึ้นหน่อยที่พอมีรถยนต์บ้าง....การที่ใช้ชีวิตแบบนั้นตั้งแต่เด็ก...ทำให้ผมไม่ค่อยถนัดกับการอยู่ร่วมกับคนอื่น....ที่ไม่เหงาก็เพราะบ้านสวนเลี้ยงหมาไว้เฝ้าสวนเป็นฝูง อยู่กับหมาไม่ต้องพูดอะไรมาก....แค่ใช้สัญชาตญาณและความเข้าใจ ....
....
.มันอาจใช้ไม่ได้กับสังคมภายนอก...

...แต่มันใช้ได้ดีกับ ....ส่วนลึกๆในหัวใจ...

ชีวิตทุกชีวิต....สิ่งที่ต้องการที่สุด.....

...ก็แค่ความเข้าใจ.........................

.............มันเป็นอย่างนั้น...และคงจะเป็นอย่างนั้น................
....
..
.
แต่สายตาที่มองมา....มีของคนๆนึง... ที่ผมคาดเดาอะไรไม่ถูก..กับวิทย์ สิ่งที่สายตาคู่นั้นส่งมาให้ผม....มีแต่ความอึดอัด....แล้ววันนี้ความอึดอัดทั้งหมดมันคงพังทลาย......
...................
ผม.....เข้าห้องไม่ได้ ......ไขกุญแจเข้าไปแล้ว แต่มันกับล็อกจากข้างใน ....เสียงเตียงดังเอี๊ยดอ๊าด สลับกับเสียงร้องคราง....ของคนข้างในห้อง....

....ผมเพิ่งกลับมาจากบ้าน เหนื่อยเกินไปที่จะหอบข้าวของที่เอามาเดินไปที่อื่นเพื่อรอเวลาให้ห้องเปิดหลังจากคนข้างในเสร็จกิจ....ผมเลือกที่จะนั่งหน้าห้อง ยัดหูฟังใส่หูแล้วหลับลงไปทั้งอย่างนั้น......

...ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่.....ผมลืมตามาพอดีตอนที่ห้องนั้นเปิด...เด็กสาวน่ารัก ยืนอยู่หน้าประตู คนที่อยู่ในห้องเป็นวิทย์....ผมดึงเอาหูฟังออก...ทันพอได้ยินประโยคนั้น...

"ไม่ส่งนะ.....เมื่อยตัว..."

เด็กสาวคนนั้นเดินออกไป....พร้อมรอยยิ้มเศร้าๆ ....เธอไม่ได้หันมามองผมแต่ผมกลับจำแววตาเศร้าๆนั้นได้ดี .... แววตารู้ตัวว่า....ตัวเองกำลังเป็นของเล่นที่วิทย์เริ่มจะเบื่อ......
ผมถอนสายตาออกมาจากเด็กสาวนั้น แล้วหยิบหอบข้าวของที่วางไว้เตรียมตัวเข้าห้อง ....วิทย์หันมาเห็นผม....มันเม้มปากแน่น.....

".....อย่าเสือกโผล่หน้ามาที่หออีก....กูเกลียดมึง...."

นั่นคือประโยคที่ผมได้ยินจากเพื่อนร่วมหอทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องพัก.....หลายวันที่ผมกลับไปบ้าน ......สิ่งแรกที่ต้องมาเจอคืออาการเกลียดหน้าขั้นรุนแรง....ผมได้แต่ถอนหายใจยาวแล้วก้าวเข้าห้องโดยเบี่ยงตัวหลบเพื่อนร่างใหญ่...ผมไม่ได้สนใจเตียงนอนยับยู่....เพราะยังมีเรื่องต้องทำ ข้าวของที่หอบหิ้วมาจากบ้านที่ต่างจังหวัดถูกผมยัดใส่ในตู้เย็นใบยักษ์...ตู้เย็นที่ฝากปากท้องห้าชีวิต ที่ต่อไปคงกลับไปเหลือสี่เท่าเดิม เมื่อไม่มีผม..

...ของที่เอามาให้เพื่อนๆถูกผมแยกชั้นยัดใส่ตู้เย็นอย่างเคย ....แต่ต่อไปนี้ผมคงจะไม่ได้ใช้มันแล้วล่ะ...
........
...
คิดไว้แล้วเชี่ยวว่าสักวันต้องโดนเกลียดหน้า....นั่นสินะ...นิสัยเรามันคงต่างกันเกินไป...บางทีการที่ผมอยุ่อาจทำให้ วิทย์ไม่สบายใจ อย่างน้อยวันนี้ก็ชัดสุดหล่ะ วิทย์ เป็นหนึ่งในกลุ่มที่ใช้ผุ้หญิงเปลืองที่สุด.....มันคงไม่มีปัญหาอะไร ถ้าวันนี้ผมไม่ได้มาถึงหอก่อนเวลา...ผมเดินวนทั่วห้องเพื่อเก็บข้าวของของผมยัดใส่กระเป๋าเป้ มันไม่ค่อยมีอะไรมากนอกจากหนังสือกับหนังสือ.....ยังคิดไม่ออกว่าคืนนี้ต้องไปค้างที่ไหน ....กลับบ้านที่ต่างจังหวัดคงไม่ทัน เดินทางสองชั่วโมง กว่าจะถึงบ้าน เรือเข้าบ้านก็คงหมดแล้ว....ช่างมันเถอะ..เป็นผู้ชายจะกลัวอะไร ถ้าไม่มีทางเลือกจริงๆคงต้องไปขอนอนที่ห้องซ้อมก็ได้มั้ง......ที่เหลือพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน

"ไปนะ....."

ผมหันไปกล่าวคำลากับวิทย์....สิ่งที่ได้กลับมาคือ การเบนหน้าหลบ
อะไรมันจะเกลียดกันขนาดนั้น....

......แต่ก็อย่างว่า ลองคนมันไม่ถูกชะตากัน อยู่ด้วยกันไปก็ลำบากใจเปล่าๆ ....ผมเบื่อที่จะต้องมาปั้นหน้ายิ้มให้คนที่ไม่ชอบหน้าเราด้วยสิ ....ลากันแบบนี้หล่ะดีที่สุดแล้ว.....
ก้าวออกมาจากห้อง....ได้ผมก็ปิดประตูกลับไป แล้วยืนนิ่งที่หน้าห้อง....คืนนี้....ท่าจะลำบาก ....แต่คงไม่เป็นไรหรอก......กุญแจห้องซ้อมยังอยู่ในกระเป๋า.......กำลังจะเดินออกไปประตูห้องก็เปิดออกมา........วิทย์ทำหน้าแปลกๆ...คงเพราะยังเห็นผมยังอยู่ตรงนี้.....

"กูเกลียดมึง......"

ประโยคนั้นอีกแล้ว....... วิทย์พูดทิ้งไว้แค่นั้น....แล้วกระชากประตูปิดห้อง............ผมรู้แล้วว่าเกลียด.....รู้แล้วว่าไม่อยากเห็นหน้า....รู้ดีทุกอย่างหล่ะ....
.......ไม่ต้องย้ำก็ได้....
..
.



.ผ่านมาเกือบสามเดือน  ผมยังปกติสุขกับชีวิต ....ไปเรียนไปทำงานพิเศษได้ตามปกติ ...ที่ต่างจากเดิมก็แค่ไม่มีสายตาแปลกๆของคนอื่นที่มองมา....เหมือนตอนที่ผมอยู่ในกลุ่ม....ผมทำอะไรๆได้มากกว่าเดิม....ไปไหนได้มากกว่าเดิม ที่รำคาญไปบ้างก็พอเวลาเจอเพื่อนๆที่เรียนด้วยกัน มักมีคนถามที่พาให้ผมสงสัย....คำถามประเภทเดียวที่ได้ยินคือ....

'มีคนถามหา...' , 'มีคนตามหา...'

จนบางทีก็มีเบอร์ฝากมากับคนรู้จักในคณะด้วย.... แต่ผมไม่เคยเจอพวกที่ตามหาผมสักครั้ง....ผมไม่ได้หลบใคร แต่การใช้ชีวิตของผม...ถ้าผมไม่มีหลักแหล่งอย่างหอเก่าที่เคยอยู่ หรือที่หอพักของก้องกับวิทย์และเพื่อนอีกสองคน ผมก็ไม่จำเป็นต้องพักที่ไหนนานๆ ....

.....นี่หรือเปล่าเหตุผลที่ตลอดทั้งสามเดือน ผมมักจะเจอ คำทักทายที่ว่า 'มีคนตามหา...'
........
...

"ดิว....กราบหล่ะ ซื้อโทรศัพท์สักทีเถอะมึง....ตามตัวแต่ละทีโคตรยาก...เออ!!แล้วเบอร์ที่กูให้มึงโทรกลับ มึงโทรกลับรึยัง..."

"โทรไปแล้ว...แต่ไม่เห็นมีใครพูดอะไร...."

.......เพื่อนร่วมคณะหันมามองหน้าผม แล้ว ยัดเบอร์อีกเบอร์ใส่มือผม ก่อนจะถอนหายใจยาว

"คราวนี้ผู้หญิง.....ไม่ใช่ผู้ชายอย่าง เบอร์ก่อนๆ ...มึงลองโทรดูอีกครั้งแล้วกัน ...ครั้งสุดท้าย..หลังจากนี้เวลาใครเอาเบอร์มาฝากให้มึง กูจะได้ตอบได้เต็มปากเต็มคำว่า...กูไม่รู้จักมึง.."

...........................................
.....................
..



[ท้องไม่มีพ่อ.......]

.
....
ผมพอจับประโยคนั้นได้.....เบอร์ที่ผมโทรไปหา..เป็นเบอร์ของผู้หญิงที่ชื่อครีม.....หลังจากเงียบไปสักพัก....เธอก็คุยกับผม.....ผมไม่ได้ถามว่าเธอต้องการอะไร ....นอกจากเงียบและฟัง...

.......น้ำเสียงครีมเหมือนจะร้องไห้......เธอพูดสาย แล้วเงียบ ...พูดสายแล้วเงียบไป....ประโยคที่เธอพูด ผม..ปะติปะต่ออะไรไม่ได้มากนัก....นอกจากรับรู้ได้อย่างเดียว....ทุกครั้งที่เธอโทรมา ผมไม่เคยวางสายเธอ.....

.จนวันนี้....

ครีมโทรมาหาผม....แล้วร้องไห้.....

.......เที่ยงคืนกว่าแล้วผมยังไม่ได้นอน
.....ที่ทำคือ.....ยกโทรศัพท์แนบกับหู นั่งลงฟังผู้หญิงคนหนึ่งที่ผมไม่ได้รู้จักเธอมากไปกว่า ....อดีตแฟนของเพื่อน...
..วันนี้นอกจากความเงียบ....และเสียงร้องไห้.....

ครีม..เอ่ยประโยคบางประโยคกับผม.....เอ่ยปากบอกเรื่องที่ผมพอเคยจับได้ลางๆ มาก่อน.....

....ครีมท้อง....เด็กในท้องเป็นลูกของวิทย์...

..และในฐานะที่ผมเคยเป็น[อดีต]เพื่อนของวิทย์ที่เข้าถึงตัวได้ง่ายสุดใน[อดีต]กลุ่ม.....เธอถึงตัดสินใจโทรมาหาผม...ให้ผมติดต่อวิทย์ให้ ..


..วิทย์เลิกติดต่อกับครีมตั้งแต่รู้ว่าครีมท้อง....


.ครีมว่าอย่างนั้น........
.
.
.
.
.
ที่เหลือในสายมีแต่เสียงสะอื้นและเสียงร้องไห้ ................

..............ทั้งคืนที่เสียงร้องของ ครีมเข้าไปอยู่ในสมองผม......

มันไม่ใช่เสียงร้องไห้ของผู้หญิงที่กำลังจะเป็นแม่......แต่มันเป็นเสียงกรีดร้องของ.....ชีวิตหนึ่งที่ผิดพลาด.......
ผมนัดเจอกับครีมในวันรุ่งขึ้น....
...
.ครีม ...คือเด็กสาวคนนั้น....

เด็กสาวที่ออกมาจากหอ...ในวันสุดท้ายที่ผมอยู่ที่หอนั้น.....เด็กสาวที่เป็นหนึ่งในของเล่นของ วิทย์....ผมจำแววตาเธอได้ดี.....
.........
..

"ลูกกูจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้?...."
....

วิทย์...มองหน้าผม...พร้อมกับพูดประโยคนั้นออกมา.......
...
..
"......."
....................
....
.
.ทั้งๆที่ไม่ใช่เรื่องของตัวเอง...........แต่ประโยคนั้นมันตอกให้ผมทั้งเจ็บและจุก....ผมหันไปมองครีม...เธอไม่ได้ร้องไห้ แต่เงียบสนิท...เธอก้มหน้าเดินเข้ามาใกล้ผม.... แล้วบีบมือผมแน่น

"เรากลับกันเถอะ พี่ดิว....."

"เธอกลับไปคนเดียวครีม.....ไอ้ดิวมันต้องอยู่ที่นี้.......หอนี้'บ้าน'ของมัน...."
..................

"..."

[roseen]

ทำแบบนี้หมายความว่าไงไอ้วิทย์


ทั้งท้องทั้งห้ามไป

[BitterSweet~]

วิทย์สับสนกับความรู้สึกตัวเองสินะ
ถึงได้แสดงออกแบบนั้น
อยากเข้าใจดิวให้มากกว่านี้ด้วยค่ะ

รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^

[maru]

วิทย์คิดอะไรอยู่กันแน่ คนที่ฝากเบอร์ให้ดิวบ่อย ๆ คือวิทย์ใช่ไหม คนที่ออกตามหาใช่วิทย์หรือเปล่า แล้วทำไมตอนแรกถึงพูดกับดิวแบบนั้น วิทย์ชอบดิวหรือเปล่า แต่ยังไม่ยอมรับใจตัวเองก็เลยทำแบบนั้นหรือ

[Zitraphat]

[ต่อ]




"เธอกลับไปคนเดียวครีม.....ไอ้ดิวมันต้องอยู่ที่นี้.......หอนี้'บ้าน'ของมัน...."

..................

"..."

ผมเงียบแล้วมองหน้าวิทย์ .....

"ไม่ใช่กูที่อยากให้มึงกลับมา...ไอ้ก้องมันตามหามึง....ไอ้นะ กับไอ้ฟรอส์ท ก็ด้วย...ถ้าไม่กลับมาที่หอมึงจะไปอยู่ที่ไหน....ตระเวนไปค้างบ้านคนอื่นเขาแบบที่มึงทำอยู่ตอนนี้ ไม่สมเพชตัวเองรึไงว๊ะ ขนของมึงกลับมา....หอนี้บ้านมึง...ดิว ไม่ต้องเสือกไปนอนที่ไหนแล้ว"

"แล้วครีมล่ะ?"

"ครีมมีบ้านให้กลับ....ไม่เหมือนมึงที่ไม่มีที่ซุกหัวนอน...กูไม่ได้ห่วงมึง...แต่กูไม่อยากฟังพวกไอ้ก้องมันบ่น...คืนนี้มึงก็นอนนี้ล่ะ...ของของมึงพรุ่งนี้เดี่ยวพวกกูไปช่วยขน"

ผมมองหน้าวิทย์แล้วนิ่งไป ครีมยังก้มหน้านิ่งแต่แรงที่บีบมือผมคลายลง....เธอกำลังจะปล่อยมือผม วิทย์พูดและมองหน้าผมเหมือนกับว่าตรงนั้นมีเราแค่สองคน....ครีม...เหมือนไร้ตัวตนในสายตา........สิ่งที่วิทย์ทำต่อครีม....มันกำลังทำผมเจ็บ....

".......เรื่องที่เรามาคุย ไม่ใช่เรื่องนี้ วิทย์....เรามาคุยกับวิทย์เรื่อง ครีม......ถ้าวิทย์ไม่คุย...มันก็ไม่มีเรื่องอื่นต้องคุย...."

ไม่ใช่เป็นครีมที่ดึงผมออกมาจากหน้าห้อง แต่เป็นผมที่ จับมือดึงครีมออกมา......
......
...............เราไม่ได้พูดอะไรกัน.......นอกจากเดินไปเรื่อยๆ .....ครีมสะอื้นไห้...ตลอดทาง......
.................................
............
.
.
.
"ครีมจะทำยังไงต่อ?"

"...ไม่รู้...ไม่....รู้.....เราไม่รู้....ดิว....เราจะทำยังไง?.....เราท้องกับวิทย์....ท้องกับวิทย์จริงๆนะ...ดิว...."

ผมไม่ได้ปลอบหรือตอบอะไรทั้งนั้น สิ่งที่ทำมีแค่ บีบมือครีมให้แน่นขึ้นอีก บีบให้ครีมรับรู้ว่า...
.........ผมเชื่อ.......

.....................................................................
..................................
บ้านของครีม มันเหมือนไม่ใช่บ้านอีกต่อไป.......ผมอยู่กับครีมด้วยในวันที่ทางบ้านรับรู้เรื่องของครีม.....เธอไม่ได้ปริปากพูดเรื่องพ่อของเด็กในท้อง....
แต่ทางบ้านก็พอรู้ว่าใคร..
..ครีมคบ...คนแค่คนเดียว...
คนที่มันไม่ยอมรับว่าเด็กในท้องเป็นลูกมัน........
......
ผมเอาครีมออกมาจากบ้านหลังนั้น.....พาเธอไปอยู่ที่บ้านสวนด้วยกัน....เงินเก็บผมยังมีอยู่นิดหน่อย พอให้ครีมเอาไว้ใช้ได้บ้าง.....ย่าผมไม่ได้ถามอะไรเรื่องครีม นอกจากย่าจะเห็นครีมเป็นหลานสาวที่เพิ่มขึ้นมาอีกคน.....
.....ในห้องครีมนอนกับผม......
นอนร้องไห้ให้ผมฟัง....ส่วนผม...ก็นอนฟังเสียงสะอื้นนั้น....ที่ทำได้คือการเงียบ...ฟัง...ฟังสิ่งที่ครีมต้องการระบาย......
..มันไม่ใช่เรื่องเล็กๆที่เด็กผู้หญิงคนนึงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้

คุณคิดว่าไง? ร่าน ? ใจง่าย? สำส่อน? ชั่ว?

.... ที่คิดนั่น.....ความคิดของคนหรือ? ผมไม่รู้นะว่าใครเป็นคนนิยามหรือยัดเยียดความคิดชั่วๆนั่นใส่หัวให้คุณ...

แต่สิ่งที่คุณคิด...มันเป็นการฆ่าครีมอีกครั้ง....

การที่คนสองคนมีอะไรกันมันเป็นเรื่องเลวร้ายหรอ? ไม่หรอก......ประเด็นไม่ไม่ได้อยู่ที่เรื่องนั้น.....เวลา และ โอกาส มันทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น....แต่ที่เลวร้ายมันเป็นเพราะ ครีมดันท้อง...และเด็กที่เกิดมาดันอยู่ในท้องครีม.....

...สังคมเกือบทุกสังคม ประณามเรื่องนี้....ประณามผู้หญิง เพราะหลักฐานมันอยู่ที่ผู้หญิง เด็กอยู่ในท้องครีมไม่ใช่ท้องวิทย์....
ครีมแบกไว้ทุกอย่าง แบกเด็กไว้ในท้อง..แบกสายตาที่เหมือนมีดคอยเฉือนความรู้สึก ...แบกถ้อยคำเห็นใจที่เหมือนถ้อยคำทับถมสาดเทของดินที่ค่อยๆกลบร่างทั้งร่าง.....ทั้งๆที่ยังหายใจ...
.....

"ครีม....อยากให้มันจบยังไง?"

ผมถามครีม...เบาๆ พร้อมๆกับจับมือนิ่มๆของครีมบีบไว้  คำถามที่ไม่คาดคั้นไม่ต้องการจะซ้ำแผลของครีมให้ลึกยิ่งกว่านี้...

"...ไม่รู้ ดิว....ครีมกลัว....ครีมกลัว......"

เสียงสั่นๆตอบผมกลับมา ท้องฟ้าข้างนอกยังเป็นสีฟ้าหม่นๆมัวๆ ...แต่มันไม่มัวเท่ากับจิตใจของครีมในตอนนี้หรอก....

"อยากให้วิทย์ รับเป็นพ่อเด็กไหม?"

"...ไม่..เอา...ไม่เอาแล้ว..วิทย์ไม่ได้รักครีม..ไม่เคยรักเลย....ดิว....ครีมกลัว......ครีม....กลัว......"

"ครีมกลัวอะไร?"

"....ครีมกลัวเด็กในท้อง.....ครีมกลัวเด็กที่อยู่ในท้องครีม....ครีมไม่อยากเป็นอย่างนี้...ดิว...ครีมไม่อยากเป็นอย่างนี้....."

อ้อมกอดของวงแขนเล็กๆโถมเข้ามาโอบกอดผมไว้ ...นอกจากลูบหลังที่สั่นเทาเบาๆ ผมคิดแล้วทั้งคืน ไม่สิ....คิดตั้งแต่รับรู้เรื่องของครีมแล้วมั้ง.....




"....ดิว...เป็นพ่อของเด็กได้นะครีม....."


.
.
......
.........................





.................................................................................



.
.
.
เรื่องนั้นมันผ่านมาเกือบสองเดือนแล้ว  วันนี้ผมมาส่งครีมที่สนามบิน....รอยยิ้มของอดีตคนป่วยที่นอนโรงพยาบาลเกือบ 3 อาทิตย์ดูดีขึ้นมาก....มากกว่าทุกครั้งที่ผมนอนเฝ้าเธอที่โรงพยาบาล..ครีม...ทำแท้ง....เธอไม่ต้องการเด็กที่อยู่ในท้อง พอๆกับไม่ต้องการพ่อของเด็ก.....
...

.ทุกอย่างมันเริ่มกลับไปที่ศูนย์ใหม่.....

........ครอบครัวครีม ตัดสินใจส่งครีมไปเรียนต่อต่างประเทศ....และวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ครีมจะอยู่เมืองไทย.....
ผมยอมรับในสิ่งที่ครีมตัดสินใจ......

ยอมรับทุกอย่าง......หลายคนที่รู้เรื่องนี้สมเพชและประณามที่ครีม ตัดสินใจฆ่าเด็กในท้อง....

'หมามันยังรักลูกของมัน...เด็กคนเดียวทำไมเลี้ยงไม่ได้....เป็นคนรึเปล่า?'

....ประโยคนี้ผมได้ยินพยาบาลในโรงพยาบาลเป็นคนพูด...

ครีม.......เป็น 'คน' ครับ....เป็นแค่คนๆนึงที่หมดหนทางครับ...........แต่สิ่งที่ผมอยากให้พวกเขารับรู้ไม่ใช่เรื่องนั้น.....
ที่ผมอยากให้คุณคิด.....คือ.....

...คุณเป็นครีมหรือเปล่า? คุณเป็นคนที่นอนร้องไห้ทุกคืนตั้งแต่คุณรู้ว่าตัวเองท้องหรือเปล่า?

.........คุณเป็นเด็กนักศึกษาที่.... กำลังศึกษาอยู่รึหรือเปล่า? 

.........คุณเป็นความหวังของครอบครัวหรือเปล่า? 

...........เป็นเด็กผู้หญิงที่กำลังมีเด็กอีกคนไว้ในท้องหรือเปล่า?

...........เป็นคนที่ได้ยินพ่อของเด็กพูดคำว่า'ลูกกูรึเปล่าก็ไม่รู้' รึเปล่า?

...........ครีม....เป็นแค่คนที่พลาด....แต่ไม่ใช่คนที่ผิด...สิ่งเดียวที่ผิด....คือการที่ครีมเป็นฝ่ายท้อง ไม่ใช่....วิทย์......คนที่โดน

ประณามคือผู้หญิง...ที่เป็นฝ่ายท้อง...ไม่ใช่ผู้ชาย....ที่เป็นฝ่ายทำ....

..ถ้าเป็นคุณ...คุณจะเก็บเด็กไว้รึเปล่า?

ถ้าคุณตอบว่า 'เก็บไว้' 'เลี้ยงได้' สำหรับคุณมันอาจจบแค่คำตอบนั้น .......แต่สำหรับชีวิตจริง ครีมไม่จบแค่นี้....
...ผมไม่โทษครีม ไม่โทษอะไรทั้งนั้น.....
...
.
.

"พี่ดิว....ครีมไปแล้วนะ....ขอบคุณนะ...ขอบคุณทุกอย่างเลย....ขอบคุณ..ที่อยู่ข้างครีมนะพี่ดิว.."

อ้อมกอดที่มีให้ผมยังคงเป็นอ้อมกอดเดิม...แต่ที่ต่างจากเดิม..ครีมยิ้มได้อีกครั้ง....

.....ครีม มีโอกาสอีกครั้ง....ต่างจากหลายคนที่เจอเหตุการณ์แบบนี้...ผมไม่ได้ตัดสินว่า ครีมคิดถูกหรือคิดผิด .....แต่ผมเคารพในสิ่งที่ครีมคิดทำ.....

...เราตัดสินการกระทำของคนอื่นว่าผิดหรือถูกได้หรือ? ตัดสินจากอะไร?
คุณรู้หรือ....ว่าเขาทำแบบนั้นเขาผิดจริง......คุณรู้หรือเขาเจออะไรมาบ้างก่อนจะตัดสินใจทำแบบนั้น?
....อย่าคิด....อย่าตัดสิน.....ถ้าคุณไม่ได้เป็นคนที่เจอสิ่งนั้นกับตัวเอง.....
........
.....
.

"..ดิว....กลับไปที่หอไหม?"

เสียงดังมาจากอีกฟากของตึก...ผมหันไปมองตามเสียง.....เห็นแต่ใครคนนึงกำลังวิ่งลงมาอย่างรีบร้อน.....
คนที่วิ่งเข้ามา....กำลังยืนอยู่หน้าผม.....

..วิทย์....

"กลับไปพร้อมเราไหม...กลับไปที่หอด้วยกัน...."

"..อย่าเลย....แค่นี้นายก็ฝืนแย่แล้ว..."

"....ดิว...กลับไปด้วยกันเถอะ...."

............................................................
....................


"เด็กนั่น..ลูกเราหรอ?"

วิทย์ถามผมเบาๆ มันขึ้นมานั่งบนเตียงเดียวกับผม ....เตียงเดิมที่ผมเคยนอนในห้องเดิม....ข้าวของทั้งหมดของผมถูกเพื่อนอีกสามคนตามทวงคืนมาจากที่ต่างๆที่ผมเคยไปขอเขาพัก.......
....

".....ไม่มีเด็กแล้ว....ครีมแท้ง...."

...ผมเลือกที่จะบอกวิทย์มันแบบนั้น......มันเงียบไปนานพอๆกับผม... ทั้งห้องมีแค่เสียงนาฬิกาและเสียงลมหายใจของเราสองคน.......

"กูผิดใช่ไหมที่ทำแบบนี้...."

"วิทย์คิดว่า....วิทย์ผิดหรือเปล่าหล่ะ?"

ผมถามมันแต่ตาผมกลับจ้องนิ่งที่จอโทรทัศน์สีดำ...ที่สะท้อนภาพของเราสองคน

"กูขอโทษ......"

คำนั้นมันหลุดออกมาจากปากวิทย์ หลุดออกมาพร้อมน้ำตา....มันกอดผมไว้แล้วซุกหน้าเข้าแผ่นอกผม ....ใช้แผ่นอกผมซ่อนน้ำตา.....

"....ขอแค่วิทย์รู้ว่าสิ่งที่วิทย์ทำกับครีมมันผิด.....แค่นั้นครีมก็ให้อภัยแล้ว......ขอแค่นี้ล่ะวิทย์....แค่นี้จริงๆ..."

แรงกอดมีมากขึ้น....เหมือนกับทุกครั้งที่ผมทำ ...ผมปล่อยให้มันร้อง...ร้องเท่าที่มันอยากร้อง ไม่มีคำปลอบหรือสิ่งแสดงความเห็นใจ.....ผมไม่ได้เป็นมัน.....ผมไม่โทษหรอกว่ามันผิด...
................
..ผมไม่รู้ว่ามันต้องเจอกับอะไรมาบ้างที่ทางบ้านมันรู้เรื่องครีม....วิทย์มันก็แค่คนที่ทำพลาด....เหมือนครีม.....ที่มันแบกความผิดพลาดเบากว่าครีมหน่อยก็ตรงที่ มันไม่ใช่คนที่มีเด็กอยู่ในท้อง..ไม่ใช่คนที่โดนสังคมรอบข้างประณาม....ก็แค่นั้น....
........................

........"ดิว....เด็กนั่นเป็นลูกกู"

.......................
....
.
.

"....เรารู้....มันจบแล้ววิทย์.....เรื่อง....มันจบแล้ว....."


..
......
.........

.
.
.

[Syncronously]

 อยากอ่านต่อ ต่อเป็นเรื่องยาวเลยดีมั้ยเนี่ยคุณคนเขียน

 สนุกๆๆๆ มาเป็นกำลังใจให้จ้า

[fuku]

มันเหมาะเป็นเรื่องสั้นจริงๆนะเนี่ย
เพราะเป็นห้วงของแต่ละคน

ดิวคนดี กลับไปอ่านตอนแรกทีไรก็ร้องไห้ทุกที T__T

[maru]

ดิวเป็นคนที่ดีจริง ๆ เลยนะเนี่ย

[$VAN$]

ดิวเข้มแข็ง มีน้ำใจ เป็นที่พึ่งให้คนหลายๆคน
ดิว...คนดี โลกไม่ลืม 
ไม่เข้าใจวิทย์ เป็นพวกไม่รับผิดชอบ  หรือว่าคิดว่าครีมผิดที่ปล่อยให้ท้อง
แล้วเกลียดดิวแบบออกนอกหน้า เพราะอะไร
รออ่านตอนหน้า... ความรู้สึกของวิทย์

+vote +duck

[roseen]

มองดูว่าร่าน แต่ยอมเพราะรัก


อีกคนมักง่ายทุกการกระทำ แม้แต่คำพูดมันยังกลับคำหน้าตาเฉย


คนแบบนี้ไม่น่าจะมีคำว่ารักและจริงใจให้กับใครเขา


เพราะมันรักตัวเองมากกว่าอะไรทั้งหมด

[Tiamo_jamsai]

 

[Zitraphat]

ถ้าเกลียดผมนัก...ก็อย่ามารักผมนะ [Part-วิทย์]


.......
...
.

"คุณบัวบังคมคะ....คุณบัวบังคม....."

...ผมเข้ามาที่คลินิกทันพอดีได้ยินเสียงพนักงานต้อนรับของคลินิกสัตว์เอ่ยเรียกชื่อแปลกๆ ที่หน้าเคาว์เตอร์......'บัวบังคม' ชื่อคนหรือนั่น ผมหันไปมองตามเสียงเรียกสักพักถึงได้เห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งวิ่งเข้ามา...

"คุณบัวบังคม....เจ้าของน้องลูกฟูกนะคะ?....เรียบร้อยค่ะ...ฉีดวัคซีนอย่างเดียวนะคะ"

สายจูงหมาตัวใหญ่...ถูกส่งให้เด็กหนุ่ม 'หลังอาน?' สีทองแดง....หน้าแม่งเหมือนไอ้นะว๊ะ!!

"เฮ้ย! นะ!! มึงดูหลังอานตัวนั้นดิ หน้าโคตรเหมือนมึงเลย... "

ผมสะกิดเพื่อนๆที่มาด้วยกันให้ดูหมาของไอ้เด็กนั้น....ไอ้นะหันมามองแล้วชูนิ้วกลางให้ผม พวกเราได้แต่หัวเราะกัน... วันนี้ผมจับ 'กุ๊ยช่าย' พิตบูลเทอร์เรีย ของที่บ้านมาฉีดยา แรงแม่งโคตรเยอะ กว่าจะใส่ตะกร้อครอบปากได้เล่นเอาแย่ ไหนจะต้องเข็นมันขึ้นรถมาฉีดยาอีก....พวกเพื่อนๆที่ผมคบเลยโดนเกณฑ์มาช่วยกันจับ ไอ้กุ๊ยช่าย.....คนสี่คนกับหมา หนึ่งตัว...
....
.
"คุณบัวบังคมคะ....คุณบัวบังคม....."

เสียงเรียกชื่อนั่นอีกแล้วคราวนี้เป็น บางแก้ว ขนฟูๆ ผมอดขำไม่ได้ แม่งหน้าเหมือนไอ้ก้องชะมัด ...ชี้ให้ไอ้ก้องมันดูสภาพมันตอนเป็นหมา ...มันหน้านิ่งไปแล้วก็หัวเราะตามพวกเรา แม่งพี้เนื้อมาอีกแล้วมึง...หลุดตลอด....

หลังจากนั้นก็อีกตัว ที่เป็นของ คุณบัวบังคม “โดเบอร์แมน” เล่นเอาฮาอีกรอบ พราะครั้งนี้หน้ามันเหมือนไอ้เหี้ยมฟรอส์ท เลย สะกิดกันดูแล้วก็หัวเราะกันไป แต่จากนั้นมา หน่ะสิ.....

'คุณบัวบังคม'  ตัวที่ เก้า.....
........
...
..
คุณบัวบังคม...ตัวที่  สิบหก....
...
...
..
คุณบัวบังคม...ตัวที่  ยี่สิบเอ็ด....
...
.
คุณบัวบังคม...ตัวที่  ยี่สิบสาม ....

ไอ้ก้องชี้ให้ผมดูอัลเซเซี่ยน ....ตัวที่ยี่สิบสามที่เป็นของ ไอ้บัวบังคม!!

"หน้าเหมือนมึงเลยวิทย์......"

"เหมือนเหี้ยอะไร! ไอ้สัด!"

ผมหมดอารมณ์สนุกหล่ะมีแต่อารมณ์ฉุดขาด หมาแม่งจะเยอะอะไรขนาดนั้น บ้านแม่งทำฟาร์มหมาหรือไง ไอ้บัวบังคม! นี่หมามึงหมดหรือยังเนี้ย!!???

แล้วเมื่อไหร่ 'กุ๊ยช่าย' ของกูจะได้ตรวจ!!!

"เจ้าของน้อง'กุ๊ยช่าย'ค่ะ..... "

'สัด!! กว่าจะถึงคิวกู!!'

ผมสบถในใจแล้วลุกขึ้นจูงสาย 'กุ๊ยช่าย' แต่แม่งมันนอนนิ่งอยุ่อย่างนั้น ขนาดกระตุ๊กสายจูงสุดแรงมันยังแค่หันหน้ามามอง แล้วนอนฟุ๊บลงไปใหม่.....

'ไอ้สันดานหมา!!'

ทั้งลากทั้งดึงทั้งเข็น แต่แรงพวกผมสี่คนไม่ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย เพราะพอจะเข็นหรือดันแม่งไอ้ 'กุ๊ยช่าย' ก็ทำเหมือนจะหันมากัดทั้งๆที่ใส่ตะกร้อครอบปากมันไว้...ขนาดผู้ช่วยที่คลินิกเองยังโดนมันเอาอุ้งเท้าตะปบ อารมณ์เสียกับไอ้บัวบังคมแล้ว ยังต้องมาอารมณ์เสียกับไอ้กุ๊ยช่ายอีก!!

ฟิวส์ขาด!!

ผมยกเท้าจะกระทืบไอ้กุ๊ยช่าย แต่เสียงผู้ช่วยห้ามไว้.....ก่อนเธอจะหันไปเรียกชื่อที่เหมือนจะชินปาก

"คุณบัวบังคม...รบกวนช่วยทางนี้ทีสิค่ะ"

เหมือนรู้ครับ ไอ้เด็กนั่นมันหันเดินตรงมา....แล้วมานั่งข้างๆผม ลูบหัว'กุ๊ยช่าย' สองสามทีแล้วหยิบสายจูงจากมือผมไป....
......
.
....

.ดึงให้'กุ๊ยช่าย'มันลุกตาม...เข้าห้องตรวจซะอย่างนั้น....

..มองเผินๆเหมือนไอ้พิตบูลเทอร์เรีย ตัวนั้นเป็นหนึ่งในหมาของมัน...

เฮ้ย! กูเป็นเจ้าของไอ้กุ๊ยช่ายนะ!! ทำไมทำกับกูอย่างนี้อะ??!! ...ไอ้ก้องมองหน้าผมแล้วหัวเราะร่า......ไม่ต่างจากไอ้สองคนที่เหลือ..

หยามกูชัดๆ ผมมองตามหลังไอ้คนที่จูงหมาผมอยู่  ชื่อ ' บัวบังคม' ใช่ไหม?
.....
.
.
'ไอ้เด็กนี่....กูโคตรเกลียดมันเลย!'
..
..
.

"พี่....นั่นเขามีหมากี่ตัวอะพี่?"

ไอ้ก้องกระซิบถามผู้ช่วย แต่ผมดันได้ยิน....และคำตอบที่ได้ยินก็ทำเอาผมกับเพื่อนมองหน้ากัน

"....ยี่สิบห้าตัวคะ...."
........
.
..

"........"

.
.
.
.
.............................................
.......................................................................
.
.
"เป็นเหี้ยอะไรว๊ะไอ้ก้อง??"

ผมเดินลงบันไดหนีไฟ สวนกับไอ้ก้องพอดี ลิฟท์ฝั่งผมเสียเลยต้องอาศัยแรงกันหน่อย ชั้นห้าไม่ลำบากมากนักถ้าจะลง แต่พอขึ้นมันก็เหนื่อยอยู่เห็นไอ้ก้องมันวิ่งขึ้นมาหัวเราะร่ากับฉีกยิ้มจนเห็นฟัน ผมเลยสงสัยนิดหน่อย...'เป็นเหี้ยอะไรของมัน' กระเป๋าเป้ใบใหญ่ที่มันแบกอยู่ก็ด้วย ไม่เคยเห็นว่ะ....

"เฮ้ย!!เป็นเหี้ยอะไรว๊ะไอ้ก้อง??"

ผมตะโกนถามมันอีกครั้ง มันชะโงกหน้ามา แล้วตะโกนกลับ

" บัวบังคม! บัวบังคม!!"

จากนั้นมันก็หัวเราะแล้ววิ่งหายไป...เอ่อนะ...จะเอาอะไรกับไอ้ก้อง....เลิกสนใจมันแล้วผมหันกลับมาสนใจตัวเองขณะเดินลงบันได เสื้อแม่งยังไม่ได้ติดกระดุมเลย....ยังไม่ทันจัดการกับกระดุมเสื้อ..เงยหน้ามาผมก็เจอหน้าใครคนหนึ่งระยะกระชั้นชิดแล้ว....
.......
...
.
.
รู้สึกตัวอีกที....ผมก็นอนนิ่งอยู่ชั้นล่างสุดของบันไดให้ใครอีกคนคร่อมทับอย่างหมิ่นเหม่....หัวมันมึนๆ นี่สมองผมกระทบกระเทือนหรือเปล่าเนี้ย ......

...และที่ยิ่งกว่านั้น ช่วงไอ้บั้นท้ายที่ทับลงมามันบดเบียดกับลูกชายของผมเนี้ยสิ....มันกำลังปลุกให้ลูกชายผมตื่นตัว......
หน้าที่เงยขึ้นมาของไอ้คนที่คร่อมทับผมอยู่ เล่นเอาผมทำอะไรไม่ถูก ...ว่าหน้ามันคุ้นๆนะ ...ไอ้คนนั้นมันหันซ้ายหันขวาแบบงงๆ โดยที่มันยังไม่ลุกขึ้นจากตัวผม จนผมจับช่วงเอวของมันกดลงให้รับรู้ว่ามันกำลังนั่งทับอะไรนั่นหล่ะ มันถึงได้ ทำหน้าเลี่ยนๆเตรียมจะลุกขึ้น....แต่เป็นผมเสียอีกที่ยังนอนนิ่งพร้อมดึงมือมันเอาไว้......
.....

.บอกไม่ถูกกับความรู้สึกที่ได้....อารมณ์มันกำลังพุ่งขึ้นสูงเกินไป ผมขยับสะโพกดันลูกชายตัวเองให้ แน่นเข้ากับสะโพกที่ทับลงมา ดึงมือของอีกคนไม่ให้หนีไปไหน มันนิ่งอยู่อย่างนั้น  ปล่อยให้ผมค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นมา แล้วกอดมันไว้.....อยากกอดร่างกายนี้แน่นๆ อยากจูบ อยากทำอะไรมากกว่าการสัมผัสร่างกาย อย่างนี้.... อยากได้ยินเสียงร้องเรียกชื่อผม.....

"..คุณ....เป็นอะไรมากรึเปล่า?ขอโทษนะ ผมรีบหน่ะ เจ็บมากไหม? "
 
เสียงคนที่ผมกอดอยู่ เรียกกระตุ้นสติผม พร้อมๆกับ แรงมือที่ตบกระตุ้นที่แผ่นหลัง.....

" นี่คุณ...เห็นคนสะพายกระเป๋าเป้มาทางนี้ไหม?"

เขาถามแล้วพยุงตัวเองขึ้นพร้อมๆกับดึงผมขึ้นไปด้วย.....

"ไอ้ก้องน่ะหรือ? ....ทำไม?"

"กระเป๋าของผม....."
..............
.....
.




"ไอ้วิทย์ นี่ดิว ....ดิว.... บัวบังคม....เพื่อนใหม่ของพวกเรา...."

ไอ้ก้องมันแนะนำตัวเจ้าของกระเป๋าที่มันหิ้วมา....เจ้าของกระเป๋าที่ผมพอจำได้ลางๆ....ว่าผมเกลียดมัน....... ....ไอ้คนที่วิ่งมาชนผม กลายมาเป็นอีกหนึ่งในเพื่อนร่วมหอ เห็นไอ้ก้องบอกว่า หอมันโดนโจรขึ้น ไม่ค่อยปลอดภัย ไอ้ก้องเลยชวนมาพักที่หอนี้ .
....หลังจากนั้น ตัวผมก็แปลกไป....อารมณ์กับผู้หญิงมันเหมือนจะลดลง..ทุกครั้งที่ผมมองมัน...ผมอดข่มอารมณ์ให้คิดถึงเรื่องที่บันไดไม่ได้... อดคิดถึงแรงและน้ำหนักที่กดลงมากลางลำตัวผมไม่ได้.......

และยิ่งวันยิ่งหนักขึ้น...ผมฝันว่ามีอะไรกับมัน......ช่วยตัวเองโดยเรียกชื่อมัน........
.....เหมือนทุกอย่างกำลังแย่..
.....แย่ตรงที่มัน เป็น 'เพื่อนสนิท...'
...แย่ตรงที่มันเป็น 'ผู้ชาย'
..ไอ้คำว่าผู้ชายนั่นยิ่งทำให้ผมเกลียดมันเข้าไปอีก......

.มองหน้ามันทุกครั้งผมได้แต่สงสัยตัวเองมันกำลังทำให้ผมเปลี่ยนไปหรือแค่ผมอยากลอง......ผมมีอะไรกับผู้หญิงมาตลอด....ถ้าผมจะเปลี่ยนไปชอบผู้ชาย.....มันก็อาจแค่อาการอยากลองของแปลกๆใหม่ๆ  แต่พอผมจะทำจริงๆ มันกลับไม่ใช่......คืนนั้นผมกลับไปนอนบ้าน ไม่ได้เข้าหอกลับ ผมเอาใครสักคนไปค้างด้วย... แน่นอนผู้ชาย...แต่ ร่างกายของผู้ชายมันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด...ผมไล่ใครคนนั้นกลับไป.. .....ผมกำลังจะบ้าเมื่อรับรู้ความรู้สึกของตัวเอง.......ร่างกายของคนอื่นที่ไม่ใช่ของคนที่ชื่อ 'บัวบังคม' มันไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ.....คืนนั้นทั้งคืนผมนอนช่วยตัวเองโดยจินตนาการถึง 'บัวบังคม' .....คำว่า 'เกลียด' มันยิ่งเด่นชัด....เพราะมันถึงทำให้ผมเป็นอย่างนี้.....
........................................................
...............




....แล้วทุกอย่างมันก็ประดังเข้ามา ผมเจอครีม ผู้หญิงที่ มีบางส่วนคล้าย บัวบังคม ครีมเป็นรุ่นน้องผม เป็นน้องรหัส ครั้งแรกที่ ครีม แนะนำตัว ทำเอาผมอึ้ง...

"ครีม...ค่ะ....ครีม บัวบูชา....."

'บัวบูชา....ชื่อนั้นสะกิดใจผม...' 

ผมกำลังคิดถึงมัน.........และตั้งแต่วันนั้นผมก็เอาครีมมาแทนมัน...ทำทุกอย่างที่อยากทำกับมันโดยผ่านครีม....
....ที่กำลังกอดอยู่นี่เป็นมัน....ที่ผมกำลังหอมอยู่นี้ก็แก้มมัน....แววตาที่กำลังจ้องผมอยู่ก็เป็นแววตาของมัน.....ทุกอย่างตรงหน้าเป็นมัน......ริมฝีปากที่ผมค่อยๆละเลียดชิม .....เสียงร้องคราง.....ความเจ็บที่ได้จากเล็บที่กดจิก.....เสียงร้องเรียกชื่อผม......ทุกอย่างเป็นของมัน....

.......มันเป็นของผมแค่คนเดียว......
...


แล้วทุกอย่างที่ผมสร้างขึ้น..มันก็พังทลาย.............
...ก่อนวันที่มันจะกลับบ้านผมเผลอกอดมัน.....นั่นทำให้ผมรู้สึก
คนที่ผมกำลังกอดคือดิว....
....ดิว.....บัวบังคม.....
ไม่ใช่ครีม...บัวบูชา.....
.................................................
...............ผมต้องการ ดิว ไม่ใช่ครีม...................
..................................................................................
..............................


ในวันที่มันกลับมา ผมเพิ่งมีอะไรกับครีม หึ! เหมือนเดิม ผมได้แต่จินตนาการว่า ร่างที่อยู่ใต้แผ่นอกผมเป็น ดิว .... อยากจนเผลอเรียกชื่อมัน...เหมือนกับทุกครั้งที่มีอะไรกัน ผมไม่เคยเรียกชื่อครีม .....ความรู้สึกทั้งหมดที่ผมส่งให้ ผมให้ดิว ไม่ใช่ครีม.....ความรุ้สึกที่ทำให้ผมพลาด....ผมไม่ได้ป้องกัน....นี่มันห้องผมกับดิว เตียงที่มันนอน ห้องที่มันอยู่ ทุกสิ่งยิ่งทำให้ผมพลาด .กับคนที่รักผมไม่อยากป้องกัน....ทุกอย่างมันพลาดทั้งอารมณ์ทั้งสถานที่....


......................................


แล้ววันนั้น ดิว มันก็รู้.........
ผมส่งครีมที่หน้าประตู ส่งครีมพร้อมๆกับเปิดรับดิวให้เข้ามา....ผมไม่รู้ว่ามันมารอหน้าห้องนานแค่ไหน.....ผมรู้อย่างเดียว...ดิวมันรู้เรื่องผมกับครีมแล้ว.....

".....อย่าเสือกโผล่หน้ามาที่หออีก....กูเกลียดมึง...."

ประโยคนั้นไม่รู้ว่าผมพูดมาได้ไง.....มันอาจเป็นประโยคที่ผมพูดกับตัวเองก็ได้.....ผมไม่อยากให้มันมาเห็นครีมตอนนี้ ไม่อยากให้มันเข้ามาในห้องตอนนี้ ไม่อยากให้มันรับรู้อะไรทั้งนั้น....เพราะแค่มันที่ผมแคร์ แค่มันที่ผมไม่อยากให้รับรู้ว่าผมนอนกับใคร....แค่มัน...แค่ดิว......
..............................
...
ตั้งแต่กระดุมเม็ดแรกที่ติดผิด................
...จากนั้นมันก็ผิดมาตลอด........
........
..
..
.ดิวไม่กลับมาที่หออีก......ผมกับเพื่อนออกตามมัน...แต่ไม่มีใครเจอมัน.....ที่ทำได้แค่ฝากเบอร์ให้มันโทรกลับ.....ครั้งนึงมันเคยโทรเข้าเบอร์ผม......แต่ผมกลับพูดอะไรไม่ออก....จนมันวางสายไป.....
.....สิ่งที่ผมทำกับครีม.....เริ่มมีปัญหา......ครีมท้อง.....
ท้องกับผม....ในวันที่ผมรู้เรื่องนั้น........เป็นวันที่.........ผมกำลังจะบ้าเรื่องของ.... ดิว....ผมปฏิเสธครีมไป....เธอหายไปจากผม .......และกลับมาใหม่ พร้อม ดิว .....คนที่ผมไม่อยากให้มันรู้เรื่องนี้ที่สุด
............................
..

.... "ลูกกูจริงหรือเปล่าก็ไม่รู้?...."

ที่ผมพูดไปมีแค่นั้น.....จะพูดอะไรได้ตอนอยู่หน้า ดิว...... 
......
...............

.................................................ทุกอย่างจากนั้นมันแย่ไปหมด.....ทั้งเรื่องเรียน เรื่องที่บ้าน ครอบครัวครีมเอาเรื่องผม เอาเรื่องจนไปถึงครอบครัวผม แม่เข้าโรงพยาบาล....พ่อแทบจะไม่พูดกับผม .... ทุกอย่างมันเลวร้าย....แล้วดิวก็ติดต่อมา.....ส่งข่าวของครีมให้ผมรู้.....ดิวบอกเรื่องเด็ก...ถ้าผมไม่พร้อมมันจะรับเป็นพ่อเด็กให้ ถ้าวันไหนผมพร้อม...ผมจะรับเด็กกลับไปก็ได้ ......... ตอนนี้มันอยู่กับครีม.....ดูแลครีมแทนผม....ทำในสิ่งที่ผมควรจะทำ.....


...................จนวันที่ผมยอมรับความจริง....ทุกอย่างมันก็สายไป .....


.............
..ดิว โทรมาบอกว่าครีมแท้ง...........มันไม่ได้ร้องไห้........
ไม่ได้ปลอบใจ ....แต่เสียงของมันดังก้องอยู่ในหัวผม...
.............
..เหมือนกระดุมที่ติดผิดค่อยๆ ถูกปลดออก....แล้ว.... มีมือของมันมาเริ่มติดกระดุมเม็ดแรกให้ผมใหม่....
........................


........"ดิว....เด็กนั่นเป็นลูกกู"


.......................
....
.
.

"....เรารู้....มันจบแล้ววิทย์.....เรื่อง....มันจบแล้ว....."

.....................
ผมได้แต่กอดมันไว้..... ความรู้สึกทั้งหมดมีให้แค่มันเท่านั้น....จนวันนี้ผมถึงได้รู้...ผมไม่ได้เกลียดมันหรอก ..ที่ผมเกลียด คือตัวผมเองต่างหาก....เกลียดตัวเองที่ดีไม่เท่ามัน........จากนี้ไปผมจะไม่ เอาใครมาแทนมัน ....จะไม่เป็นไอ้ชั่วทั้งต่อหน้าและลับหลัง จะเป็นคนดีที่ดูแลมันได้ รับผิดชอบมันได้ .....และสักวันที่ผมดีพอ....วันนั้นผมจะบอกมันได้เต็มปาก....ว่า....
...........................
.
.
.
.........ผมรักมัน...
.....................................
...........

[Tassanee]

อร๊างงงงงงงง  ซาบซึ้งอ่ะ

[mamaNUT]

 
.
.
จัดมาซะ  ไอสี่หมา กะลังผลัดขนเป็นสีขาวตามลูกแกะ.....นับวันรอว่า
.
.
มันไม่จบอย่างนี้  ออกซิเจนในอากาศมีอีกมาก

  รอดิวมาสูดด้วยตัวเองกับหมาๆ ทั้ง 4 

[maru]

ครีมก็รู้ใช่ไหมว่าคนที่วิทย์รักคือดิว แล้วทำไมครีมถึงเลือกไปหาดิวนะ

[fuku]

อ่านแล้วอยากจะบูชา ดิว

เป็นคนดีแบบนี้น่ะแหละ หมาๆเลยเป็นบ้า เหมือนมีไว้ให้หมาบ้าสี่ตัวมีสติ
แต่สงสารหมานะ ถ้าไม่มีดิว วันนั้นโซ่ที่เคยควบคุมสติหายไป คงเป็นหมาคลั่ง

[sunshadow]

   เหอๆๆ เจอกันด้วยฝูงน้องหมาเหรอเนี่ย
   เป็นคนที่เป็นที่รักของหมาๆจริงๆนะดิวเนี่ย ทั้งหมาบ้าน ทั้งหมาป่าเลย หุหุ
   แอบสงสารครีมอ่า คนที่ถูกเห็นเป็นตัวแทนคนอื่นจนได้เรื่อง
   แต่ก็ดีนะที่ดิวเป็นคนไปเคลีย เหมือนกับตัวต้นเหตุไปเคลียเหตุ เรื่องมันเลยจบไปได้สวยๆ
   ส่วนวิทย์เนี่ย. . . เฮ้อ. . . ความรู้สึกช้า ไม่ค่อยยอมรับตัวเอง แล้วยังปากไม่ตรงกับใจอีกนะ

[พี่วันเสาร์]

ชอบน้องหมาน้องหมาเยอะมาก
ในชีวิตของคนคนหนึ่งไม่มีใครไม่เคยทำผิด
ที่วิทย์ทำทุกอย่างผิดพลาดไปเพราะไม่ยอมรับ
ความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อดิว
+ให้ดิวที่น่ารักของทุกคน

[rubymoona]

โอย ชาบูดิว!!!
ขอเถอะ พูดจริงๆนะ คนดีๆ ผู้ชายดีๆแบบนี้ ขอเก็บไว้ทำพันธุ์ให้โลกนี้เถอะ!
สงสารครีมมาก รังเกียจวิทย์มาก
อยากอ่านเรื่องราวของที่เหลืออีกมาก!!!!

[insomniac]

อ่านแล้วเข้มข้นถึงใจ ยิ่งอ่านยิ่งติด
อยากไล่อ่านไปของแต่ละคน แล้วพอมาที่บทสรุปของทั้งห้าคน คงจะมันส์น่าดู

[roseen]

okเลวเพราะทำตัวเองทั้งนั้น ชัดเจน

[KARMI]

 ::มาต่ออีกนะค่ะ

[imissyou]

จะมีครบ 4 ตัวไหม

[Zitraphat]

อ้างจาก: ratnalin ที่ 30-06-2012 16:04:47 
กดเข้ามาเพราะชื่อเรื่อง แล้วเหลือบมองชื่อคนเขียน อยากจะแซวว่า "แล้วเรื่องอื่นล่ะท่านนน" แต่แซวไม่ได้ เพราะเรื่องนี้จบแล้ว โฮฮฮฮฮฮฮฮ จบแล้วอ่า T[]T ชอบสุดๆเลยเรื่องนี้ อ้อนวอนขอตอนพิเศษ นะๆๆๆๆ >< (/โดนโบก)  ไม่น่าเชื่อว่าเลวๆขนาดนี้จะยอมปรับปรุงตัวเองเพื่อคนที่รักได้ พลังความรัก(และความแสนดี)นี่ช่างสุดยอดแท้ๆ ตอนที่ฟรอสท์ยิ้มอ่ะ จิตสุดๆ เรานึกว่านอกจากกินแล้ว จะฆ่าดิวด้วย เพื่อให้เป็นผองตัวเองคนเดียวตลอดไป บรึ๋ยยย ขอบคุณสำหรับเรื่องน่ารักโหดๆนี้ค่ะ ^^ หมาเฝ้าแกะทั้งหลาย ดูแลแกะให้ดีๆล่ะ! (เดี๋ยวอิชั้นจะไปงาบ 555)
V
V
ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! (หัวเราะด้วยความภาคภูมิใจ ที่เรื่องนี้จบแล้ว!!! ??)  เรื่องแรกที่เขียนจบโดยที่ไม่มีพวกอมนุษย์มาเกี่ยวข้อง ปกติที่สุดเท่าที่เคยเขียนมา... ที่ฟรอส์ทยิ้มนี้ อาการแบบนี้ใครเคยเป็นบ้าง ความสุขที่รู้อยู่คนเดียวยิ้มอยู่คนเดียว หยุดตัวเองให้หยุบยิ้มไม่ได้ เหอเหอเหอ รักมันเปลี่ยนได้ทุกอย่างจริงๆ แต่ไม่ใช่รักอย่างเดียวหรอก ความดีกับความผูกพันธ์ก็ด้วย พวกหมาคงเข็ดแล้ว งานนี้คงยากหน่อยนะที่จะมาคาบลูกแกะ คุณ ratnalin

อ้างจาก: BitterSweet~ ที่ 30-06-2012 16:06:50 
  เค ๆๆๆ คนเขียนว่าไง คนอ่านก็ว่างั้นเนอะเราเข้าใจคนเขียนนิยาย(ที่ทุกเรื่องยังไม่จบ) ว่าคงอยากจะมีสักเรื่องแหละที่มันจบจริง ๆ    เราชอบพล็อตของคุณทุกเรื่องเลยนะ  แต่เรื่องของคุณ ส่วนมากต้องตั้งใจอ่าน  ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ ตาม  แถมเราเป็นคนนิสัยไม่ดี  ชอบเรื่องไหนจะติดตามแบบติดหนึบ  งานการไม่ยอมทำ  เราถึงค่อย ๆ อ่านของคุณทีละเรื่องไง  ไม่งั้นมีลงแดงตายกันไปข้างนึงล่ะ    เป็นกำลังใจให้คนเขียนคนดีน๊า  ถ้ามีเวลาก็มาอัพเรื่องหนุก ๆ ที่เราติดหนึบอยู่ด้วยนะคะ 
V
V
คน เขียนเหมือนโดนเอามีดจิ้มจึกๆ    ยังไงไม่รู้นะ...แต่.เหมือนจะมาโซฯ ด้วยหล่ะ โดนจิ้มไปยังยิ้มได้  หุหุหุ   :haun5:ขอบคุณที่ตามอ่านทุกเรื่องเน้อ เหมือนที่ว่านั้นหล่ะ เรื่องอื่นๆมันซ้อนกันแบบอักษรไขว้เลย มีเรื่องนี้หล่ะที่ฉีกออกมา ไม่ยุ่งกับเรื่องอื่น  รักคุณ BitterSweet~ จังเลย เรื่องอื่นจะพยายามมาต่อไวๆเน้อ 
อ้างจาก: $VAN$ ที่ 30-06-2012 16:07:37 
ค้างจริงด้วย!  หนุกอ่ะ อยากอ่านต่อง่ะ ชอบดิวอ่ะ อยากรู้ว่าแกะน้อยดิวโดนหมาฟรอส์ทขย้ำจนน่วมอย่างนั้น จะโกรธ จะเลิกคบมั้ย  และถ้าหมาๆอีกสามตัวรู้เข้า จะลงโทษหมาขโมยตัวนี้ยังไง   แต่เอาเหอะ คนเขียนบอกว่าจบก็จบ ตื๊อมากเด๋วโดนโบก 555 แอบหมั่นไส้หมาฟรอส์ท ตื่นมาไม่เห็นดิวสุดเลิฟ  แทนที่จะรีบหาตัว ยิ้มเพ้ออยู่ได้  
V
V
สำ หรับดิว ก็สมชื่อมันหน่ะหล่ะ   ....ส่วนเรื่องที่หมาฟรอส์ท แอบกิน แกะดิว อย่าให้ไอ้สามตัวมันรู้เลยปล่อยมันจิ้นๆกันไปเถอะ เรื่องโบก ใครจะกล้ากับคุณแฟนได้เน้อ... 

อ้างจาก: YenOh ที่ 30-06-2012 16:18:44 
จบจริงเหรอค้า ?   เหมือนเนื้อเรื่องยังไม่จบเลยง่ะ เหมือนจะยังมีต่ออีก ปมหลาย ๆ อย่างมันยังไม่คลี่คลายเลยเอ่าะ  พล็อตซับซ้อนชวนคิดมากตามฉบับคุณ Zitraphat เหมาะจะเป็นเรื่องยาวมากกว่านะคะ   ปล. เรื่องสั้นต้องมีเนื้อหาจบในตัวมันเองน้า 
V
V
จบ แล้วเน้อจบแล้ว...จริงจริ๊งงงงง    เรื่องมันมีปมเยอะคนเขียนเลยเอามีดฟันฉับ! ลงไปเลย เหอเหอเหอ  (เขาขอโท๊ดดดดดดดดด! )

อ้างจาก: ladychiffon ที่ 30-06-2012 17:02:41 
เป็นอะไรที่ค้างมากมายมหาศาลอลังการงานสร้าง พี่คนเขียนคะ สรุปคือค้างมาก แต่เป็นเรื่องสั้นที่ใช้ภาษาสวยงามมาก ขอบคุณที่แต่ง ค่ะ จะติดตามต่อไป ^^
V
V
ขอบคุณเช่นกันเน้ออออออออออออ   

อ้างจาก: sunshadow ที่ 01-07-2012 00:39:40 
   แล้วก็สรุปว่าพวกนั้นก็กลายเป็นหมาล่าเนื้อสีเทาๆเกือบขาวที่กำลังบ้าเลือดสินะ. . .
V
ทะ...ทะ..ถูกต้องนะคร๊าพพพพพพพพพพพพพพพพ!!   

อ้างจาก: cancan ที่ 01-07-2012 01:19:45 
ชอบอ่ะ... ชื่อ  ลูกแกะสีขาว  พอเติมว่า  ตัวสุดท้าย แล้วมันก็รู้สึกเศร้าๆแฮะ เป็นเรื่องสั้นที่เข้มข้นจริงๆเลยอ่ะ  คิดว่าดิวคงจะไม่เป็นไร  ถึงจะยังไม่รู้ว่าดิวจะโกรธฟรอส์ทรึเปล่าแต่ก็แอบคิดว่าต้องมีซำติงบ้างล่ะ +เป็ด  ให้เป็ดไปเลี้ยงนะ  อย่าเอาไปกินซะล่ะคุณหมาป่า
V
V
อุ้ม เป็ดที่ได้ มา ......แล้วก้มหน้าซ่อนยิ้มของตัวเอง......'เหอ...เหอ...เหอ...เป็ดหล่ะ..ได้ เป็ดมาแล้วหล่ะ....เป็ดจริงๆด้วย...เหอเหอเหอ....เป็ด....เป็ด...ของ ฉัน...'   

อ้างจาก: หนูจะเอ้า ที่ 01-07-2012 01:52:18 
คมคายครับ   
--------------------------------------------------------------------------
จบ แบบให้คิดเอง...  ผมก็จะขอคิดสรุปว่า (ใครถามแก่  )  - ดิวไม่เป็นไร  (ส่วนตัวไม่ชอบจบเศร้า คนอื่นก็น่าจะเช่นกัน ดิวเลยไม่ตายแน่นอน  )  - ไม่นาน หมาป่าตัวอื่น ๆ ก็จะรู้เรื่องที่ลูกแกะถูกกิน!!!  - แนวโน้ม หลาย P
V
V
คิดได้ จิ้นมากมาย .....อ๊างงงงงค์!!!   

อ้างจาก: Whatever it is ที่ 01-07-2012 11:23:48 
อ้าวว จบซะงั้น หุๆ
V
V
จบแล้วเน้อ....เหอเหอเหอ   

อ้างจาก: arun ที่ 01-07-2012 12:41:43 
ขอบอกว่าไม่จุใจเลยค่ะ      อยากให้มีตอนต่อ แต่ก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะจบยังไง  แต่น้ำขอนะค่ะ เรื่องอื่นๆๆที่แต่อยู่อย่าจบแบบนี้นะค่ะ มันคาใจ    รักคนเขียนค่ะ ตามมาจากเรื่องกาลกีรตี จ้า
V
V
เหอเหอเหอ....เรื่องอื่นขืนจบอย่างนี้คนเขียนโดนบึ้มบ้านแน่เน้อ  ......ขอบคุณที่ติดตามเน้อคุณน้ำ   

อ้างจาก: kakaris ที่ 01-07-2012 12:45:30 
  :a5:ง่ะ   จบแล้ว ค้างอ่ะ   ฮืออออ อยากรู้ดิวจะลงเอยกะใครอ่ะ 
V
V
อย่ารู้เลยดีกว่าเน้อให้ฟินกันไปดีกว่า...หมาสี่ตัว ลูกแกะมีแค่ตัวเดียว ไม่อยากให้หมาตัวไหนมันเสียใจ... 

อ้างจาก: RainyMooD ที่ 01-07-2012 13:25:09 
ที่รู้ๆ โจทย์เก่าคนนั้น ไอ้ทหารเก่า อดีตพี่เขยไอ้วิทย์ ที่เปิดอู่รถบังหน้าเอาไว้ค้ายา  ดูท่าจะศพไม่สวย    (ตัวเองเค้าให้ยืม "ศุภะ" เอาป่าว  พอดีว่าแอบจิ๊กมาจากคนบางคน   ) ความจริง หนูดิวไม่เหมาะกับการเป็นลูกแกะสีขาวหรอก แต่เป็น ลูกแพะ แบร๊ะ แบร๊ะ ........  ฟิ้วววววว  วิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว   สุดท้ายนี้ บอสของพวกหมาล่าเนื้อ อย่าพึ่งสั่งลูกน้องมาแหกอกเค้าน้าาาาาา 
V
V
ไม่ เอา 'ศุภะ' เรื่องนี้ไม่ใช้ศุภะ ปืนกับหมัดเข่าเท้า.... ล้วนๆ เอาตะกร้อครอบปากหมามาด้วยก็ได้ หุหุหุ ก็ว่างั้นหล่ะ ดิวน่าจะเป็นแพะมากกว่า   :sad4:แต่ไม่เอาอะ ไม่อยากให้ดิวมันเจอเรื่องร้ายๆ อีกแล้ว เป็นแกะน้อยน่ารักๆ กินหญ้าน้ำผึ้งเรื่อยๆชิวๆดีกว่า...ขอบคุณสำหรับคำผิดอีกครั้ง แต่...ถ้าจะให้ดีเอาคำถูกมาให้ด้วยนะ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ.....

อ้างจาก: emmybblood ที่ 01-07-2012 13:40:55 
ขออีกจิ๊ดนึง
V
V
......ใจเย็นๆ เน้อ... 

อ้างจาก: drasil ที่ 01-07-2012 17:45:03 
อ่านเรื่องนี้แล้วอยากอ่านเรื่องอื่นที่เขียนด้วยอ่ะ เขียนสนุกดีค่ะ
V
V
ขอ ปาดเหงื่อก่อนเน้อ.... .แน่ใจหรือเน้อว่าจะอ่านเรื่องอื่นด้วย ....ตอนนี้คนเขียน เหมือนนอนอยู่บนเขียงแล้วเน้อ....  เพราะอะไร คนที่ตามอ่านเรื่องอื่นๆของคนเขียนคงรู้....คอคนเขียน พาดอยู่บนเขียงแล้วเน้อ..... 

อ้างจาก: mamaNUT ที่ 15-07-2012 21:22:30 
  ..จัดมาซะ  ไอสี่หมา กะลังผลัดขนเป็นสีขาวตามลูกแกะ.....นับวันรอว่า ..มันไม่จบอย่างนี้  ออกซิเจนในอากาศมีอีกมาก  รอดิวมาสูดด้วยตัวเองกับหมาๆ ทั้ง 4

+1+เป็ด  บวกให้กำลังใจดีๆเน้อ

อ้างจาก: imissyou ที่ 16-07-2012 20:12:58 
จะมีครบ 4 ตัวไหม
V
V
นั่นสินะ.....จะมีครบสี่ตัวเลยดีไหม? 

[Syncronously]

V
V
นั่นสินะ.....จะมีครบสี่ตัวเลยดีไหม? 

สี่ตัวพร้อมบทสรุปอีกตอน อร๊างงงง >< มาต่อเร็วนะๆคุณคนเขียน ช้อบชอบบบบ

[nimfadora]

ไม่รู้ว่าเกี่ยวไหม
ทำไมอ่านเรื่องนี้แล้วนึกถึงประโยคที่ว่า  โลกนี้มันมีทั้งสีดำและสีขาว...
อารมณ์ไหนเนี่ยกรุ = =

[NewYearzz]

คือ ชอบมากนะครับ อยากอ่านเรื่องของทุกคนเลย แต่ไม่รู้คนเขียนจะมาเขียนหรือเปล่า? และกระทู้นี้มั๊ย?

สงสารดิวที่เรียบร้อยโรงเรียนหมาป่าไปหนึ่งตัวละ  แล้วเมื่อไหร่จะฟื้น?

ส่วนวิทย์กับครีม ทำตัวเองทั้งนั้น วิทย์ก็ไม่รู้จักคิด ครีมก็รักบังตา ไม่มีใครผิดหรอก แก๊สโซฮอล์อ่าที่ผิด (ใช่เวลาเล่นมุกมั๊ย? )

อยากอ่านต่อมากๆนะครับ หวังอย่างยิ่งจะได้อ่านตอนต่อไป

ขอบคุณล่วงหน้าครับ 

[$VAN$]

วิทย์เอ๊ย หนีตัวเองจนเป็นเรื่อง กว่าจะสำนึก เรื่องมันก็จบซะแล้ว
สงสารครีม ต้องมาท้อง ต้องมาแท้ง
ถ้าไม่ได้ดิวช่วยดูแล อาจแย่กว่านี้ก็ได้

อ่ะ รอเรื่องของหมาตัวต่อไป หุๆ^^

[seraty]

 :angry2:โถ่ไอ่หมาวิทย์ เอ็งมันโง่ที่ไมยอมรับฟามจริงเป็ไงล่ะเจอเเกะดิวที่น่ารักเข้าไป...สำนึกได้(เมื่อสาย)ล่ะสิ...ชิชิชิ

[Onlymin]

อ่านไปเรื่อย ๆ อย่างอิน ในใจมีแต่ชื่อ บัวบังคม บัวบังคม
แต่แทบสำลัก....ทันทีที่เจอคำว่า "บัวบูชา" (คิดนาน ???)
Like
อยากกระทืบไลท์ดัง ๆ ให้เรื่องนี้จริง....เขียนย้อนศรได้เท่! ชิบ.....เก็บรายละเอียดซะ!
(แอบเปิดกลับไปดูตั้งแต่ตอนแรก ไม่มีหลุดเลย แหะ แหะ)

รอหมาป่าที่เหลือ.....