ตอนที่274
ขอโทษที่หายไปนานคับ พอดีมีเรื่องกับไอ่นัดหน่อยๆ
เรื่องมันมีอยู่ว่า
ผมได้รับโทรศัพท์ลึกลับ(อัยย๊ะ น่ากลัวเนอะ)
“โหล คับ”
“...................”
“โหลคับ”
“เ....อ..อ สวัสดีคะ”
“ใครคับเนี่ย”
“จำไม่ได้หรอคะ”
“อ๋ออออออ จำไม่ได้คับ ลืมแล้ว”ผมคิดว่าเพื่อนผมอำผมเล่นแน่ๆ
“ที่เธอเคยทิ้งเบอร์ไว้ให้ที่ร้านกาแฟไง จำไม่ได้หรอ”
“ร้านกาแฟ”ผมก็คิด คิด คิด
“อ้อ คนที่จ่ายซื้อบราวนี่ให้ผมหรอคับ”
“ใช่แล้ว คิดว่าจะลืมซะแล้ว”เสียงเหมือนผู้หญิงกวนๆหน่อยๆ
“ไม่ลืมคับ แต่เห็นเงียบไปเลย ผมก็เกือบลืมไปเหมือนกัน 555”
“ยุ่งอยู่ป่าวคะ”
“ป่าวคับ คุยได้คับ ขอบคุณนะคับ สำหรับบราวนี่”
“ไม่เป็นไรคะ เย็นนี่ว่างไมคะ ไปกินข้าวกัน”
“ได้คับ แต่ขอหลัง5โมงนะคับ”
“ได้คะ”
“ที่ไหนดีคับ”
“ซีคอนบางแคก็ได้จ้า ตามที่นิวสะดวกเลย”
“ได้คับ ไม่มีปัญหา แต่ว่ารู้จักชื่อผมได้ไง”
“ก็นะ เดี๋ยวค่อยคุยกันก็ได้”
“คับ”สรุป ชื่อเค้าผมยังไม่รู้จักเลย หน้าตายังไงก็ยิ่งไม่รู้เลย
ผมก็อยากรู้ด้วยแหละว่าใคร และเค้าชวนออกไปกินข้าว ก็ถือโอกาสเลี้ยงเค้ากลับคืนก็ดีเหมือนกัน
..........................................
...............................
...................
.........
...
เลิกงานผมก็ไปตามนัด
ไปถึงผมก็โทรหาเลย
“สวัสดีคับ”
“มาถึงแล้วหรอ”
“ใช่แล้วคับ ว่าแต่ชื่ออะไรอะคับ”
“ชื่ออ้อจ้า”
“คับ แล้วอยู่ไหนละคับ”
“อยู่ร้านพิซซ่าชั้น1 คะ เดินมาเจอเลย”จะเจอได้ไง หน้าตายังไง ยังไม่เคยเห็นเลย
“แล้ว อ้อหน้าตายังไงอะ”
“ใส่เสื้อสีเขียว(ธนาคารยี่ห้อนึง)”
“okคับ”
ผมวางสาย ผมก็เดินหาไปด้วย เอาตรงๆคือไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน เพราะเคยมาตอนมันยังไม่สร้างใหม่
พอถึงร้านพิชซ่า ผมก็โทรหาเค้าอีกรอบ ไม่กล้าเดินเงอะงะ เข้าไป
“ผมอยู่หน้าแล้ว”
“หันหลังมาดิ”
อุต๊ะ!!! อย่างน่ารักเลย
เขินว่า ตอนนั้นรู้สึกว่าอยากถ่วงเวลาให้เดินเข้าไปในร้าน ให้นานที่ เขินจนหัวใจเต้นแทบทะลักเลย ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ ยิ่งเต้น ตึก ตักๆ
“หวัดดีคับ”
“นั่งเลย”
“มานานยังคับ”ผมไม่ค่อยกล้ามองหน้าเค้าเท่าไร เขิน
“ก็มาก่อนนิวนิดหน่อยเอง เพิ่งเลิกงานเหมือนกัน”
“อ้อ คับ สั่งอะไรยัง”
“ยังเลย รอนิวมาสั่ง”
“อ้าว ซะงั้น เอาอะไรก็ได้”ผมก็ยกมือเรียกพนักงาน
“เขินหรอ”เออดิ เบินมากด้วย
“ก็นิดนึงอะ”
“เฮ้ย ไม่ต้องสั่น”
“อย่าแซวดิ ผมยิ่งเขินนะ”
“5555 งั้นสั่งเลย เอาอะไรก็ได้”
“ให้อ้ออะ สั่ง”
“น้องมีโปรโมชั่นอะไรมาใหม่ไม”อ้อถาม ช่วงที่เค้าคุยกับพนักงาน ผมถึงมีโอกาสได้แอบมองแบบจิงๆจังๆ
เค้าเป็นคนน่ารักมาก รักแรกผม(ถุ้ย) ผมม้วนลอน ๆ ยาวเกือบถึงกลางหลัง สีน้ำตาล ตาคมๆ เพราะเส้นดำๆบนเปลือกตา
“ว่าแต่ อ้อรู้จักผมได้ไง”
“ก็เคยเห็นที่ร้านกาแฟตอนเช้าๆ เห็นนั่งเปิดคอมตั้งแต่เช้าเลย เวลานั่งอยู่หน้าคอมแล้วดูมีสมาธิดี ก็เลย ไปถามคนขายกาแฟว่านิวคือใคร เห็นนิวเอาช้อนส้อมบราวนี่แล้วมันร่วงก่อนถึงปาก แต่นิวไม่ได้มอง คิดไปแล้วตลกจัง”
“อ้าวเห็นด้วยหรอ”ผมจำได้เลย วันนั้น ผมนั่งกินกาแฟ แล้วนั่งพิมพ์เรื่องนี้นี่แหละ มัวแต่มองจอคอม พอส้อมมาถึงปากกลับมีแต่ส้อมเปล่า มองไป มองมา บราวนี่มันร่วงอยู่ที่พื้นซะแล้ว
“เห็นดิ มัวสนใจแต่งานหน้าคอม ไม่มองคนรอบข้างบ้างเลย”อยากบอกว่ามันไม่ใช่งานจัง
“555ก็มันยังไม่ถึงเวลางานนิ เลยเปิดคอมเล่นๆ”
“เห็นหน้าเวลาตั้งใจแล้ว......หล่อดี”ผมยิ่งเขินเลย
“แล้วทำไมถึงซื้อบราวนี่ให้ผมทุกวันเลยละ”
“ก็ไปเจอทีไร เห็นกินทุกครั้งเลย”
“แล้วไม่เอามาให้เองละ”
“เขินเป็นนะ”
“อ้าว ซะงั้น”
เรานั่งกินไปคุยกัน เค้าเป็นคนตลกๆฮาๆ ลดอาการเกร็งของผมลงไปได้เยอะเลย
จนเวลาล่วงมาจนเกือบ 2 ทุ่ม
ผมเรียกพนักงาน มาเก็บตัง
“อ้อ ผมขอเลี้ยงเองนะ”ผมเห็นอ้อเปิดกระเป๋าตัง
“เป็นไร เดี๋ยวใช้บัตรจ่าย เอาแต้ม”
“เดี๋ยวผมเลี้ยงเอง น๊านะ”
“ไม่เอา เอานี่น้อง”อ้อยื่นบัตรให้พนักงาน
“ขอโทษนะคะ พอดีอินเตอร์เน็ตมีปัญหา มันรูดไม่ได้คะ”
“เห็นไม น้องเอานี่ก็ได้คับ”
“โห นิวอ้ออุส่าจะเลี้ยง”
“ไม่เป็นไรหรอก อ้อเลี้ยงบราวนี่ทุกวันเลย”
“ตามนั้นก็ได้ ถ่ายรูปกัน”อ้อมานั่งฝั่งเดียวกับผม เขิน แต่ก็selfie ไป4-5ภาพ
“ปะกลับกันเถอะ”อ้อชวน อ้ออายุเยอะกว่าผม 2ปี ทำงานอยู่ธนาคาร
“อ้อ ไปไหนต่อป่าวละ”
“ไม่อะ นิวละ”
“ไม่เหมือนกัน”
“งั้นกลับกัน”
“อ้อจอดรถไว้ไหนอะ”
“ชั้น3”
“ok เดี๋ยวเดินไปเป็นเพื่อน”
ผมก็เดินไปกับอ้อ พออ้อถ่อยรถออกมายังมีเปิดกระจก มาโบกมือให้อีก
ผมก็เดินไปหน้าห้าง จะกลับบ้าน
เสียงโทรศัพท์ผมดัง ผมคิดว่าอ้อแน่ๆเลย
แต่ไม่ใช่ เป็นไอ่นัด
“ว่าไงนัด”
“อยู่ไหน”
“กำลังจะกลับบ้านแล้ว”
“อยู่ไหน ทำไมเมิงเพิ่งกลับ”
“รถมันติด”
“เหรอ เมิงหันมาข้างหลังเมิงดินิว”
“ข้างหลังไหน”
“ข้างหลังเมิงอะ” ผมหยุดเดินแล้วนิ่งเลย แล้วค่อยๆหันไป
ไอ่นัด!!!
มันอยู่ห่างจากผมไม่ถึง10ก้าว
“ไหนบอกรถติด”
“ก็.........................”
“ตามกูมา”มันวางสายแล้วหันหลังเดินไปเลย
ผมก็ต้องเดินตาม โดยทิ้งระยะห่างเท่าเดิม ลงบันไดไปยังที่จอดมอไซ
ใครเคยเข้าห้องปกครองตอนเรียน ม ปลาย นั่นแหละ อารมณ์เดียวกันเลย
“ทำไมเมิงทำแบบนี้วะนิว”
“ทำอะไรนัด”
“เหอะ ทำอะไรงั้นหรอ นี่ถ้าไม่ตามมาดูกับตากูก็คงไม่เชื่อ ยังโง่เป็นควายอยู่แบบนี้ใช่ไม”
“ไหนเมิงบอกว่าเมิงเลิก3ทุ่มไง”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง”มันตะคอกใส่ผม แมร่ง
“.............................”
“ดูเมิงมีความสุขเนอะ”
“ความสุขอะไร”
“แหม ทำเป็นปากแข็งนะ ถ้ากูไม่มาดูเอง กูก็คงโง่แบบนี้แหละ”
“เมิงเข้าใจอะไรผิดปะนัด”
“เมิงดูรูปไมละ”มันเลื่อนโทรศัพท์ให้ผมดู ภาพแรกเป็นภาพที่ผมนั่งอยู่กับอ้อ มีพนักงานยืนอยู่ด้วย แต่บนโต๊ะยังไม่มีอาหาร แสดงว่าก่อน จะสั่งอาหาร ถ่ายไกล แต่ดูจากภาพน่าจะซุมเข้ามา
ภาพ ที่2เป็นตอนนั่งกิน
ภาพที่3เป็นตอนที่อ้อถ่ายรูปคู่กับผม
ภาพที่4เป็นภาพที่ผมเดิน โดนถ่ายจากข้างหลัง
และก็ที่ลานจอดรถ
“เถียงไม”
“.............. กูอธิบายได้นัด เมิงฟังไมละ”
“เมิงจะแก้ตัวละสิ”มันผลักอกผม
“เมิงก็งี้ โวยวายอย่างเดียว พอจะพูดให้ฟังเมิงก็ไม่ฟัง”
“ฟังหรอ (มันง้างมือจะตบผมแล้ว แต่ก็ลดมือลง) ยังจะมาแก้ตัวอีกหรอ”
“นัด เมิงจะเสียงดังทำไมเนี่ย” เด็กนักเรียน มองกันใหญ่เลย
“กรูโมโห โมโหมากด้วย กรูรู้ว่ากรูไม่ดี แต่บอกได้ไมกู ทำผิดตรงไหนวะนิว บอกมาสิ กรูจะได้ปรับปรุงตัว แต่เมิงอย่าทำแบบนี้กับกรูได้ไม กรูเจ็บวะ เจ็บมาก”
“เอาใหญ่แล้วนัด กรูพูดได้เต็มปากเลย ว่าเมิงเข้าใจผิด กรูจะพูดให้เมิงฟังทั้งหมดเลย แต่กรูขอให้เมิงใจเย็นลงก่อนได้ไม เดี๋ยวเล่าให้ฟัง นะ”
“หึหึ ก็ได้ เอากระเป๋าตังมา โทรศัพท์ด้วย”ผมก็หยิบให้มันโดยง่าย เดี๋ยวมันจะโวยวายอีก
“ขึ้นรถ”แสดงว่ามันเพิ่งไปส่งอาหารมาแน่เลย เพราะกระเป๋าส่งอาหารยังอยู่
มันบิดมอไซ แบบไม่กลัวชนเสาห้างเลย
มันพาผมไปห้างที่มันทำงานอยู่
“รออยู่นี่ อย่าไปไหน”มันบอกผมก่อนจะคว้ากระเป๋า แล้วเดินเข้าห้างไป
ไม่เกิน5นาที ก็ออกมา
“จะไปไหน”
“กลับบ้านสิ”มันตะคอกอีกแล้ว
เอาให้เต็มที่นะเมิง อย่าให้ถึงทีกรูนะ กรูจะทบต้น ทบดอกเลย
ตลอดทางกลับบ้านรถก็ติดด้วย เพราะฝนก็เพิ่งจะหยุด
แต่ไอ่นัดได้สนใจรถติดไม่ บิดรถซอกแทรกไปมา จนขึ้นมาอยู่บนสุดได้
กว่าจะถึงบ้านได้ปลอดภัย ดีใจ น้ำตาแทบไหล
ถึงบ้านผมอาบน้ำเลย พยายามหนีหน้ามันให้ได้นานที่สุด อาบน้ำจนหนาวอะ เพราะฝนมันตกด้วยแหละ
“ไปอาบน้ำดิ มองอะไร”ผมบอกมัน
“หึหึ พูดมาได้ยัง”
“ให้เริ่มจากตรงไหนละ”มันกระโดดทีเดียวถึงตัวผมเลย แถมยังบีบคอผมอีก บีบจนน้ำตาผมไหล มันถึงปล่อย
“อย่ามากวนทีนกรู กรูไม่ใช่เพื่อนเล่นเมิงนะนิว”
“แล้วจะให้กรูเริ่มตรงไหนละ”
“ตั้งแต่ต้น จนถึงเมื่อกี้”
“ก็เค้าคือคนที่ซื้อบราวนี่ให้กรูไง”
“แล้ว????”
“ก็ไม่มีอะไร”
“ก็แค่บราวนี่ อยากกินทำไมไม่บอกกรู กรูก็มีปัญญาซื้อให้กินได้ มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นสิ”กรูจำได้ ว่าเคยบอกเมิงไปแล้วนะ แต่เมิงก็ไม่เห็นว่าอะไรนิ
“กรูแค่อยากรู้ว่าใคร เลยฝากเบอร์ให้เค้าที่ร้านกาแฟ เค้าเพิ่งโทรมาวันนี้ ก็เลยนัดมากินข้าว เลี้ยงขอบคุณแค่นี้เอง”
“เหอะๆ เรื่องมันคงไม่จบแค่เลี้ยงขอบคุณหรอก มันต้องมีครั้งต่อไป และต่อไป มันอาจจะมากกว่านี้อย่างแน่นอน เมิงอย่าลืมนะนิว เมิงอะมีผัวแล้ว”
“เมิงอะคิดมาก”
“คิดมากอะไร ก็.........”
ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น
ไอ่นัดเดินไปเปิด ไอ่ธีร์นั่นเอง
“มีอะไร กรูอารมณ์ไม่ดี ค่อยมาวันหลัง”ไอ่ธีร์มองผ่านไอ่นัดมาหาผม ผมพยักหน้าให้มัน ประมาณว่าเชื่อมันเถอะ
แล้วไอ่นัดก็ปิดประตูเสียงดัง
“...................................”
“..................................”
“เฮ้ออ”มันมองหน้าผมแล้วถือผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปเลย
ผมก็แกล้งนอนห่มผ้าถึงหัวเลย
มันอาบน้ำเสร็จ ก็ปิดไป คิดว่ามันจะนอน แต่มันออกไปข้างนอก
ผมไม่รู้ว่ามันกลับมาตอนกี่โมง ผมไม่ได้หลับหรอก แต่ไม่มีนาฬิกาดู เพราะห้องก็มืด ไม่กล้าแม้กระทั้งจะขยับ
ตอนเช้ามันไปส่งผมที่ทำงาน ผมถามหากประเป๋าตัง กับโทรศัพท์ มันก็ยื่นโทรศัพท์มันกับกระเป๋าตังมาให้ผม แล้วก็ขับรถไปไม่พูดอะไรสักคำ
ผมเปิดประเป๋าตังดู เจอ อยู่ แค่ร้อยเดียว แล้วก็มีแค่บัตรประชาชน บัตรประกันสังคม แล้วก็อื่นๆ แต่บัตรATM มันเอาไปหมดเลย
“ทำกับกรูแสบมากนะเมิง”ผมบ่นคนเดียวก่อนจะเดินขึ้นที่ทำงาน
ผมโทรไปขอตังแม่ให้โอนมาเลขบัญชีไอ่ต้าร์
ผมไม่ได้กินอะไรเลยตั้งแต่เช้า พอเที่ยงกินข้าวได้2-3คำ ก็จะอ้วก
โพลล์
หัวข้อ: ก่อนอื่น ผมต้องขอโทษ ทุกคนด้วย ที่หายไป หลายปีเลย55555555555555 (อ่าน 3025552 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก