หัวข้อ: ก่อนอื่น ผมต้องขอโทษ ทุกคนด้วย ที่หายไป หลายปีเลย55555555555555

[noomtdj]

ผมตามจะทันแล้วคร้าบบบบ...
น่ารักกันจังเน้อ พี่นิว น้องนัด
รักกัน ดูแลกัน นะคร้าบ
 

[NUTTYZERO]

บ่องตง "ค้าง คา มาก"

มาต่อเร็วๆเถอะนะครับนิว

[yaoi1997p]

ลุ้นนิวตัวโก่ง

[9nawKIHAE]

โอ้โฮ ค้างมาก พี่นิวลงแข่งเองเลยอ่ะ
จะเจ็บตัวไหมอ่า หรือจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีกเนี่ย
อยากรู้มาก มาต่อเร็วๆนะคะ 
#แหมนัด เวลาคุยโทรศัพท์กับเพื่อนๆลับหลัง
ไม่ได้มีความเกรงใจพี่นิวเลยน้า ไม่กลัวแฟนเลยเนอะ 

[yowyow]

นัดรู้ตอนหลัง เราว่าเงิบอ่ะ 555555

 

[zabzebra]

รู้สึกว่านัดจะเป็นคนซาดิสนะ

ชอบโดนมือโดนตีนนิว ไม่รู้เป็นอะไร ชอบให้เมียกระทืบ แปลกคนนะ

ไม่เชื่อฟังกันมั่งเลย จะเตะโชว์เพื่อนด้วย แหม่เว้ย น่าจะให้นิว กระทืบกลางสนามโชว์ซักหน่อย ไม่ก็เลิกกับมันไปเลย จะได้เข็ด เหอะๆ

[new10]

พอดีเพิ่งไปจ่ายค่าโทรศัพท์  55555

เพราะว่าโทรศัพท์โดนตัดเน็ต เลยอัพไม่ได้ 

จะเปลี่ยนซิม สมัครโปรแบบรายวันใช่ไปก่อนก็ทำไม่ได้ เพราะไอ้เครื่องบ้านี่ซิมเล็กกว่าชาวบ้านเยอะ เลยเปลี่ยนซิมไม่ได้

จะไปร้านก็มีเเต่เด็กๆเต็มร้านเลย   

เลยพาไอ้นัด เข้าไปจ่าย  ศูนย์บริการ  เพิ่งไปวันนี้เอง และ เพิ่งกลับมาถึงถึงบ้าน เมื่อเที่ยงคืนกว่าๆนี่เอง  เลยรีบพิม  อาจจะตกหล่นเยอะนะคับ    (เพราะพากันแอบหนีเที่ยว)

ฝันดีคราบทุกคน   จุบุจุบุ


ตอนที่192 เมิงต้องเจอกรู





“เอาหน่าพวกเมิงไม่ต้องห่วงกรูหรอก”ผมดูสีหน้าไอ้กิจ  ไอ้บอยแล้วไอ้เจ้าของรถออกเลยว่ามันกังวล
“ใส่ซะพี่เซฟตัวเองหน่อย”ไอ้บอยเอาหมวกันน็อคมาให้ผม

โห ดีนะที่มันเป็นสนามที่ใช่แข่งรถจิงๆ ไม่งั้นโดนตำรวจส้อยไปแน่  (แต่ก็ใช่ว่าจะรอดเสมอไป)

ผมเริ่มตื่นเต้นแล้วคับ  เพราะคนเกือบร้อยได้มั๊ง  ทั้งแว้น ตั้งสก๊อย (โทดนะ)แต่ละคนเหมือนกิ้งก่าเหี้ยๆ สีสัน ตั้งแต่หัว ยันหางเลย
“ขับไปรอ ตรงจุดออกรถแลยนิว”กิจบอกผม  ผมก็ขับไป  แค่ออกรถ  รถก็ดับแล้ว(ปล่อยครัชไวไปหน่อย)เพราะครัชแต่ละคันตั้งสายไม่เท่ากัน
ผมเอารถไปจอดตรงจุดออกรถ  ไม่นานไอ้นัดก็มาจอดขนาบข้าง  ก่อนจอดมี เผายางโชว์ด้วย
เรียกเสียงเชียร์ได้เยอะมากก  ต่างจากผมที่นั่งอยู่บน มอไซเฉยๆ

ไอ้กิจเนียน ไม่เข้ามาหาผมแล้ว ให้ไอ้บอยเข้ามาหาผมแทน  เพราะเดี๋ยวไอ้นัดจะสงสัย   ไอ้คนที่มันท้าแข่งกัน อยู่แก๊งค์ไอ้บอย  ก็เนียนให้ไอ้บอยเข้ามาหาผมแทนกับเจ้าของรถ
“พี่นิว เข้าหาพี่กิจก่อนดิ”ระว่างที่ไอ้นัดโชว์อยู่ ไอ้บอยก็เดินมาบอก
ผมก็เดินไปหา
“เมิงเอาโทรศัพท์มาป่าว”ไอ้กิจถามผม
“เอามาดิ”
“มีหูฟังป่าวละ”
“ไม่มี  ทำไมอะ”
“เมิงต้องใส่ฟัง  เดี๋ยวกรูจะบอก ว่าต้องทำยังไง(หมายถึงระหว่างแข่ง)”
“ไม่ต้องหรอก เชื่อใจกรูเหอะ กรูไม่อยากชนะหรอก”
“อะนี่”มันเอาโทรศัพท์มันมาให้ผมพร้อมหูฟัง
“หูฟังของพี่เสีย  ผมลองแล้ว”ไอ้บอยบอก
“อ้าว  เวนกำ  เอาไงเนี้ย  เออ รอแปป”ผมก็ไม่เข้าใจ ทำไมต้องทำให้วุ่นวายวะ


มันกลับมาพร้อมบลูทูธ (หูฟังไร้สาย)
“อะ นั่งลงๆ เดี๋ยวไอ้นัดเห็น  ใส่ไว้”มันเอาบลูทูธให้ผม ผมก็ใส่ แล้วใส่หมวกันน็อคเหมือนเดิม
แล้วยื่นโทรศัพท์ ให้ผมเครื่องนึง (ของเมียมันมั๊ง  เห็นรูปหน้าจอ)
“โทรฟรีหรอ”
“เมิงไม่ต้องห่วงหรอก  เมิงห่วงพวกเมิงเองเหอะ   ไป ประจำที่”


ผมสตาสรถ เร่งเครื่อง
“โหลๆได้ยินไม”ไอ้กิจ มันโทรมา(มันโทรก่อนที่จะยัดใส่มือผมแล้วละ)
“เออ  ได้ยิน”ผมบอก
“เดี๋ยวให้ไอ้บอยเอาปลอกไปให้ใส่นะ”
“เออๆ เอามาๆ”มันทำอย่างกับผมเด็กน้อย  เพิ่งหัดเดิน   แต่ก็ดี จะได้ป้องกันตัวเองด้วย

พอไอ้บอยเอาปลอกเข่า กับ ข้อศอก  มาใส่ให้ผม  ก็มีหลายคนโห่  ประมาณว่ากลัว  ป๊อด  อะไรประมาณนี้มั๊ง  แต่ผมก็ไม่สนหรอก
“เตรียมยกมาให้ได้เลย พรุ่งนี้”ไอ้นัดพูด สงสัยหมายถึงเครื่อง  มันพูดจบ ก็สวมหัวกันน๊อค
ไอ้คนปล่อยรถ  มาบอกกติกา   ว่าต้องขับตรงไป  จะมี ไปกระพริบ  นั่นคือจุดกลับรถ  แล้วเส้นชัยก็คือ  จุดสตาส  ระยะทางประมา500เมตร (ไป-กลับ)

ผมเริ่มคิดได้แล้ว ว่าตรงจุดกลับรถเนี้ยแหละเสี่ยง  ทั้งอันตราย แล้วก็ การที่จะชนะ ก็อยู่ตรงนั้น
เพราะว่า  การที่เราจะกลับรถได้  ความเร็วต้องลดไปอยู่ที่ 0  ถ้าเราออกตัวก่อน  เราได้เปรียบ

พอรู้กติกาแล้ว  ผมก็เบิ้ลรถเต็มที่ 

ไอ้นัดหันมายักคิ้วให้ผม(มันกวนส้นทีนแบบนี้ ถึงได้เจอทีนจนถึงทุกวันนี้)
ผมเปิดกระจก  หมวกกันน็อคออก แล้วยกนิ้วโป้งแล้วคว่ำลงให้มัน
มันมองตาผมนิดนึง แล้วมันก็หันกลับมามองผมใหม่  ผมเลยขยิกตาให้ทีนึง  หน้าตามันเหมือนสงสัยมาก
“เฮ้ย  อย่าเปิดนานดิ มันสงสัยแล้ว”ไอ้กิจบอกผม
“เออ  รู้แล้ว”ผมตอบมัน

มองมันยิ่งปืน คือเริ่มออกตัว

ผมก็ตกใจ  ไอ้เชี่ยใครคิดว่ามันจะปล่อยตัวแบบนี้ละ เล่นเอาซะใจหายเลย

เลยทำให้ผมออกตัวช้ากว่าไอ้นัด  2วิ


ผมบิดสุดชีวิตเลย ก้มด้วย เพื่อลดแรงปะทะของลม(มันจะทำให้เราเร็วขึ้นได้เยอะเลยละ)
“เริ่มผ่อนแล้วแล้ว เดี๋ยวเลยที่กลับรถนะเว้ย”ไอ้กิจบอกผม เสียงก็ขาดๆหายๆ

“เอออ”



พอกลับรถ ผมเกือบล้ม เพราะล้อมันปัดไปแรงนิดนึง แต่ก็เอาขายันไว้ทัน
ไอ้นัดแมร่งชำนานมาก  มันถึงจุดกลับรถปุ๊บ ปัดล้อ แล้วออกตัวทันที

ผมห่างมันอยู่3ช่วงมอไซ   แล้ว
“อีก150เมตร  แล้ว  เมิงแซงมาเลยนิว”
“เออ  พยายามอยู่”
เสียงเชียร์ เสียห่าเหวอะไร ผมไม่ฟังแล้ว

ผมพยายามแซงมัน แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะมันเข้าเส้นชัยไปแล้ว  แล้วผมมันก็ห่างมันอยู่เพียงไม่ถึงเมตร 

ผมจอดรถแล้ว  ไอ้นัด ก็เดินเข้ามาหา
“จะเอามาให้ หรือให้คนไปเอาละ55555555555555”มันถามผมแบบนี้ แล้วหัวเราะด้วยคสามสะใจ สงสัยจะอยากได้มาก
“ว๊า  กรูต้องเสีย ให้เมิงจิงๆหรอวะเนี้ย”ผมถอดหมวกกันน็อคออก

ไอ้นัดก็รีบถอดตาม สงสัยอยากมองเห็นหน้าผมชัดๆ
สีหน้ามันเปลี่ยนไปทันที   อยากมองว่ามันทำหน้าตกใจ แบบสุดๆเลย ผมเพิ่งเคยเห็นมันตกใจขนาดนี้ ก็วันนี้แหละ 
ผมก็ทำหน้าเรียบๆถอดบลูทูธออกเอาโทรศัพท์คืนไอ้บอยที่เดินมาหาพวกผมพอดี

“เมิง   อยาก   ได้   มาก   ใช่   ไม”ผมถามเน้นทุกคำ
“...................................”มันมองหน้าผม
“อยากได้ทำเมิงไม่บอกกรู  กรูจะได้หาตังซื้อให้”
“.................................”
“ทำไม ตัวเองทำแบบนี้  ถ้าเกิดล้มขึ้นมาละ จะเป็นยังไง”
“แล้วทีเมิงทำละ  เมิงทำได้  กรูก็ทำได้  ทำไม   ทำไม  เมิงจะทำไมกรู”ผมตะคอกใส่หน้ามัน
“ใจเย็นพี่”ไอ้บอยบอกผม

ผมก็มองไปรอบๆ ก็มีคนมอง ผมละเกลียด เวลาคนอื่นทะเลาะกันแล้วมีสายตาคนมองเยอะๆ
(แต่ผมก็ชอบมองนะ)
“มา  เอาอีกรอบไม   จะได้สองเครื่องเลย     มาดิ๊”ผมขึ้นคร่อม มอไซอีกรอบ

“..............................”
“ไวไว  หรือเมิงกลัวตาย”
“กลับบ้านกัน”มันมากระชากแขนผมลงจากมอไซ  ดีที่ผมยังไม่เอาขาตั้งขึ้นไม่งั้นล้มแน่
“กรูไม่กลับ  ปล่อยกรู ไอ้นัด”
“กลับไปคุยกันที่บ้านก่อน  ตัวเอง”
“ปล่อยกรู”
“โถ่โว้ย  ทำไมพูดยากอย่างงี้วะ”มันฟาดหมวกกันน็อคลงพื้น  ผมตกใจมากที่มันกล้าทำแบบนี้  แต่หมวกใครก็ไม่รู้ ไม่ใช่ของมันแน่  เพราะไม่เคยเห็นที่บ้าน
“แล้วทีเมิงละ กรูพูด  เมิงเคยฟังไมละ”
“......................จะกลับไม”
“ไม่!!!!!!!!!!”
“กลับบ้าน”มันกระชากแขนผมไปที่มอไซแต่ผมก็รั้งเอาไว้    แรงผมกับแรงมัน  ก็พอๆกัน

“กรูบอกไม่กลับ เมิงจะเอาไง  ไอ้เหี้ย”
ผั๊ว!!!!!!!!!  ผมมืออีกข้างที่มันไม่ได้จับ ต่อยหน้ามัน ไปทีนึงแต่ก็ไม่เต็มแรงหรอก เพราะไม่ถนัด  แต่หน้ามันก็หัน  แต่ผมก็หลุดจากมันได้


“มาเลย  ใครอยากแข่งกับกรูมา  กรูมีอยู่25000”ผมมีตังในธนาคาร ทั้งหมดประมาณนี้แหละ  มันก็เป็นเงินที่ แม่ผมให้ เดือนละ4000 + กับของแม่ไอ้นัด  ให้ด้วย เหลือๆอยู่แค่นี้  ตอนแรกก็ว่าจะเอาไว้ใช้ช่วงฝึกงาน3เดือนเพราะ ค่าใช่จ่ายสูงกว่าปกติ   ถ้าหมดนี่  ผมกับมันก็กินแกลบ 
แต่ไม่เป็นไร  เดี๋ยวค่อยหาใหม่
“มีใครจะแข่งกับกรูไม”ผมตะโกนถามคนที่ยืนดูอยู่
“บอกว่า กลับบ้านไง”
“กรูบอกไม่กลับ  เมิงจะเอาไงวะ ไอ้สัส”ผมสลัดมือมันออก แล้วกันไปผลักอกมัน
“เฮ้ยใจเย็นนิว  กลับไปคุยกันที่บ้านก็ได้ อายเค้า”ผมกิจเข้ามาจับตัวผมไว้
“จะกลับไปทำเชี่ยอะไร  เมิงคิดว่ากรูยังอยากจะอยู่กับมันอีกหรอ”
“เดี่ยวค่อยไปคุยกันที่บ้าน  เมิงอย่าใจร้อนดิ  ไอ้นัดใจร้อนไปคนนึงแล้ว  เมิงก็อีกคน”

ไอ้นัด กำลังเดินเข้ามาหาผม  ผมกระโดดถีบแมร่งสองขาเลย  แต่ไม่ถึงมันและไอ้กิจ มันก็จับผมไว้ด้วยแหละ  ไอ้บอยกับเพื่อนไอ้นัด  เข้ามาจับด้วยไอ้นัดไว้ก่อน  ไม่งั้นมันโดนไปเต็มๆแล้ว
“กลับไปกับกรูก็ได้  ปะปะปะ”ไอ้กิจมันลากผมไปขึ้นรถมันแล้วให้แฟนมันนั่งกับไอ้บอย




ตลอดทางผมไม่ได้พูดอะไรกับไอ้กิจเลย  มันก็ไม่คุยอะไรกับผม มันคงรู้มั๊ง ว่าผมไม่อยากคุย

“แวะกินข้าวก่อนบอย  พี่เลี้ยงเอง”ไอ้กิจตะโกนบอก ไอ้บอย  ผมเลยหันไปมองไอ้บอยตามธรรมชาติ  เห็นรถไอ้นัด  ขับตามหลังไอ้บอย  สายตาประสานกันพอดี  ผมก็เลยหันกลับ



ลมประทะหน้า  ทำให้ความโมโหผมลดลงไปได้เยอะ


มันแวะก่อนข้าวมันไก่กัน   เป็นร้านที่ไอ้นัดบอกว่าเจอผมครั้งแรกนั้นแหละ แถวๆทุ่งมังกร

“กินอะไร สั่งเลยๆ”ไอ้กิจบอก
ไอ้กิจ  แฟนไอ้กิจแล้วก็ไอ้บอย สั่งเสร็จ  ผมกับไอ้นัด  นั่งเงียบ 
“เอาอะไรนัด”ไอ้กิจถาม
“อะไรก็ได้”
“นิวละ”
“ไม่เอา  กรูไม่หิว”
“เอาข้าวมันไก่ต้ม  5จาน”กรูบอกไม่กินๆๆๆๆๆๆ  มันก็สั่งมา

ไอ้กิจนั่งหัวโต๊ะ  ผมกับไอ้บอยนั่งติดกัน  แฟนกันกิจ นั่งติดกับไอ้กิจ  แล้วก็ไอ้นัด  สรุปคือผมนั่งจียงกับไอ้นัด

ระหว่างที่รออาหาร  ไม่มีใครพูดอะไรเลย   แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา
“ตัวเองทำแบบนี้ทำไม  ถ้าเกิดเค้าเข้าไปเบียดแล้วตัวเองล้มขึ้นมาจะทำไง”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเมิงละ”
“เกี่ยวสิ แล้....”
“ขนาดเมิง ยังแข่งได้  บอกให้เลิกๆ เมิงยังไม่ฟังกรูเลย  แล้วกรูจะทำบ้าง  เมิงจะห้ามทำเหี้ยอะไรละ”
“ที่เค้าไม่อยากให้แข่งเพราะเค้าห่วง ตัวเอง  รักตัวเองนะ”
“ขนาดเมิงยังไม่รักตัวเองเลยนัด   เมิงจะไปรักคนอื่นได้ยังไง   เมิงเอาอะไรเป็นหลักประกัน ว่าเมิงรักเค้า”ไอ้สามคนนั่งเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรเลย  มีแต่ผมกับไอ้นัด ที่เถียงกันอยู่2คน
“มันไม่เหมือนกัน  เค้า   เค้าแข่งมาบ่อยแล้ว  แต่ตัวเอง  ไม่เคย”
“เมิงอยากได้นักใช่ไม่  ๆอ้เครื่องแดชนั่นอะ  เมิงอยากได้  ทำไม เมิงไม่บอกกรู  เมิงบอกกรู  กรูก็หาเงินซื้อให้เมิงได้”
“แล้วตัวเอง เคยจะซื้อให้ไมละ เค้าอยากได้ ล้อใหม่ เบาะใหม่ ตัวเองเคยซื้อให้ไม   ห้ามโน้น ห้ามนี่ตลอด   บอกให้เค้าเรียน เค้าก็เรียน  บอกให้ทำอะไร เค้าก็ทำ”มันตะคอกใส่หน้าผมคับ 

“ใจเย็นดิวะพวกเมิง  โต๊ะอื่นเค้าเริ่มมอง  กรูอาย”ไอ้กินพูดปรามๆพวกผม
“เมิงกรูดูดิกิจ ห้ามกรูทุกอย่าง”ไอ้นัดพูดขึ้น
“ที่กรูห้ามเพราะกรู ทั้งห่วง แล้วห่วงเมิง   เมิงไปดูเค้าแข่งรถ เมิงก็ไปได้  แต่ไม่ได้หมายความต้องลงแข่ง  เมิงไปหาเพื่อนกรูก็ไม่ได้ว่า  แต่ไม่ใช่ไม่เล่นยากัน  มันถูกต้องไม”
“ก็เค้าเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วอะ  แล้วอยู่จะให้มาเปลี่ยนกะทันหัน  หมาที่ไหนก็ทำไม่ได้หรอก”ผมเดือด เกินร้อยองศาไปเรียบร้อยแล้วคับ    อยากเอาอะไรปาหัวมันมากเลยตอนนั้น  มองไปบนโต๊ะ ก็มีแต่ตะกร้าช้อน  ถ้วยน้ำจิ้ม  แก้วน้ำเนี้ยแหละ   ผมลุกขึ้นผมเอาแก้วปาใส่หน้ามัน  แล้วลุกขึ้นชี้หน้ามัน 

แฟนไอ้กิจ ร้องกริ๊ด ทันที เพราะมันกลัวน้ำมั๊ง

“นัด  เมิงอยู่กับกรูมา4-5ปีแล้วนะ กรูว่ามันนานพอที่เมิงจะปรับเปลี่ยนตัวเองได้แล้วนะ  เพราะที่ผ่านมากรูรู้ว่ามันยากสำหรับเมิงแต่กรูก็ผ่อนปรนเมิงมามากแล้ว    ต่อไปนี้  เมิงจะทำอะไรก็เรื่องของเมิงเถอะ  ที่ผ่านมากรูขอโทษแล้วกันที่กรูบังคับเมิงมากเกินไป  จนเมิงไม่เป็นตัวเอง  อยากทำอะไรก็ตามสบายเลย ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว”
“.........................”
“.........................”
“.........................”

ทั้งโต๊ะเงียบ

ข้าวมาเสริฟพอดี  ผมว่าเค้ารอจังหวะมากกว่า

“กรูกลับก่อนกิจ บอย มุก(แฟนไอ้กิจ)”ผมบอกเสร็จก็เดินออกมาเลย
ผมเดินตามถนนไปเรื่อยๆ  ยังไม่รู้เลยว่าจะไปหา  สมองผมมันกลวงไปหมด ผมโง่มาก  โง่ๆๆๆๆๆๆ  ผมคิดถึงทุกเรื่อง  ทุกอย่าง 

ผมเดินไป  ไม่รู้ด้วยว่าเดินถึงไหนแล้ว  อีกนิดก็เป็นถนนเปลี่ยวแล้ว  แต่ผมก็ยังเดินต่อไป


ผมนั่งอยู่คนเดียว ตรงป้ายรถเมล์  พักเหนื่อย แล้วก็ลุกเดินต่อ   

ผมอยากคุยกับใครสักคน   

แล้วคนแรกที่ลอยอยู่ในหัว คือยายผมเอง

แต่ดูเวลาแล้วไม่เหมาะแน่  เค้านอนกันหมดแล้ว(แถวบ้านนอก เค้านอนไว  2 ทุ่มก็เงียบกันทั้งหมู่บ้านแล้ว)
คนที่สองที่ผมคิดออกคือ เพื่อนผม มันช่วยแม่มันขายอาหาร(โต้รุ่ง)  อยู่ต่างจังหวัด
ไอ้คนที่ผมหลงอยู่ในเมือง ตอนผมกับไอ้นัดหนีตำรวจไง  จำได้ป่าว  ที่พามันไปกินMKอะ ตอนที่เท่าไรผมก็จำไม่ได้เหมือนกัน
“โหล ไงเมิง  ทำอะไรอยู่วะ”ผมถามมัน
“ขายของดิ  เมิงโทรมาทำห่าอะไร ป่านี้ละ”
“ป่าว ว่างๆเลยโทรมาเล่นด้วย”
“ดึกขนาดนี้เลย”
“อือ”
“มีอะไรรึป่าววะ  นิดนึง”
“ทะเลาะกับแฟนอะดิ”
“นิดนึง”
“เอางี้ๆ เดี๋ยวกรูให้คุยกับ อาจารย์  ที่ชำนาญเรื่องความรักแล้วกัน แปปนะ”
“อือออ”
“ว่าไงลูก”เสียงแม่มันแน่
“สวัสดีคับแม่  สบายดีไมคับ”
“ก็เรื่อยๆอะลูกตามภาษาคนแก่  หนูละ”
“ก็............ก็ดีคับ”
“แต่เสียงเหมือนไม่ดีเลยนะ  แม่เป็นแม่คนแม่รู้”
“แม่คับ ผมถามแม่1คำถามได้ไมคับ”ผมพูดแล้วน้ำตาผมจะไหลออกมาให้ได้เลย
“จ้า  ว่ามาสิลูก”ถ้าผมจะถามแม่ผม  ผมก็ไม่กล้าถามเพราะพ่อกับแม่ผมเลิกกันไปนานแล้ว  ผมไม่ชอบคุยเรื่องแบบนี้กับแม่
“ทำไม ...............ทำไมแม่กับพ่อถึงรักกันได้นานขนาดนี้ละคับ”
“555555ง่ายนิดเดียวลูก  ชีวิตคู่ มันก็เหมือนลิ้นกับฟัน ทะเลาะกันบ้าง ก็ไม่ใช่เรื่องแลกหรอก”
“แล้วแม่เคยคิดจะเลิกกับพ่อบ้างไมคับเวลาพ่อทำตัวไม่ดีอะไรแบบนี้อะคับ”ผมรู้สึกเหมือนมีเสียงรถตามหลังผมมานานแล้ว  เลยหันไปดูคิดว่าโจน  แต่ไม่ใช่ เป็นไอ้นัด  ผมก็ไม่สนใจ  เดินคุยต่อ แต่ก็อุ่นใจ  ดีกว่าเดินคนเดียว
“ ก็เคยนะ หลายครั้งด้วย  แต่แม่ก็นึกถึงตอนพ่อมาจีบแม่ใหม่ๆ พูดหวานอย่างนั่น ทำดีอย่างงี้   แล้วมันทำให้แม่ยิ้มได้ตลอดเวลาที่นึกย้อนไป”
“ดีจัง”
“พ่อเค้าจีบแม่ตั้งแต่อายุ14 เพราะตอนนั้นจบแต่ป 4 ก็ถือว่าดีแล้ว  แม่ไปทำงาน ก่อสร้างกับพ่อแม่ 
พ่อไปทำงาน ก่อสร้างกับพ่อแม่  ของเค้าเหมือนกัน   ตอนนั้น ยังเด็กๆ  ไม่รู้เรื่องหรอกว่ารักมันคืออะไร ก็จีบกันไปมา  ซื้อขนมให้กันบ้างหละ แอบมองกันบ้างหละ พอ  งานก่อสร้างตรงนั้นเสร็จ แม่กับพ่อ ก็ต้องต่างคนต่างกลับบ้านของตัวเอง  เราแลกที่อยู่แล้วเขียนจะหมายหากันทุกวัน (สมันนั้น  โทรศัพท์ หายาก   จอขาวดำ ก็ เกือบ30000  ต่างจากสมัยนี้)  จนอายุ 20 เราหนีตามกันไป  พ่อแม่เลยจับเราแต่งงานกัน  เวลาเราทะเลาะกัน ก็จะคิดถึงตรงนั้น  ว่ากว่าเราจะมาถึงทุกวันนี้ได้ เพราะอะไร  กว่าเราจะได้มาทะเลาะกันได้นี้ ต้องผ่านอะไรมาบ้าง”
“แล้วแม่ โกรธพ่อแม่ทำไงคับ”
“แม่ก็งอนนิดหน่อย  พ่อก็จะรู้ตัวแล้ว ว่าแม่งอนอยู่  เค้าก็จะร้องเพลง น้ำตาผัว  ของครูสุรพลให้แม่ฟัง  แม่ก็จะยิ้มได้ตลอดเลย  ลูกจำคำแม่เอาไว้นะลูก(ผมหยุดเดินแล้วนั่งหันหลังให้ถนน หันหน้าใส่ป่าข้างทางตรงนั้นแหละ  ไอ้นัดก็จอดรถข้างๆ) คนเราอะกว่าจะได้เกิดมาเป็นคู่กัน ต้องเจอ ต้องผ่านอะไรมาเยอะแยะ  แต่เราเจอปัญหาเล็กน้อย เราก็ทะเลาะกันเถียงกัน   แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่ไม่ดีนะลูก  แต่ต้องอยู่ที่ความถูกต้องและความเหมาะสม  ถ้าเราผิด เราก็ต้องยอมรับผิด ไม่ใช่ตั้งหน้าตั้งตาเถียง
“ผมนั่งร้องไห้ พยายามกลั้นเสียงเอาไว้
“คับแม่”
“คนเรา ถ้ารักกัน เราต้องรู้จักอ่อน รู้จักแข็ง ถ้าทำได้ ความรักของเราก็ไม่มีปัญหาหรอก  กลับไปคุยกับแฟนลูกให้รู้เรื่องให้เคลียร์ซะ  จะได้ไม่มีปัญหาคาใจ  แต่วันไหนบอกแม่ด้วยนะ จะได้ตัดชุดรอ”ผมรู้เค้าพยายามพูดให้ผมคลายเครียด
“คับ ผมขอบคุณคำแนะนำดีๆจากแม่นะคับ  ถ้าไม่ได้แม่ ผมก็ไม่รู้จะคุยกับใคร”
“จ้า มีปัญหาอะไรก็โทรมาหาแม่ได้ตลอดนะลูก  ไม่ต้องเกรงใจ”
“คราบผม”
ผมนั่งเอาหน้าซุกหัวเข่าร้องไห้หนักกว่าเดิมอีก

ไอ้นัดเอามือมาจับผ่าผม  ทำให้ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียวนี่หว่า
“นัด กรูขอโทษ”ผมลุกขึ้นแล้วกอดมัน ไม่อายรถที่ผ่านไปผ่านมาด้วย
“เค้าสมควรขอโทษตัวเองมากกว่า เค้ายอมรับผิดทุกอย่างแล้ว  จะทำยังไงกับเค้าก็ได้ เต็มที่เลยนะ”มันพูดแล้วมันยังยิ้มให้ผมอีก  ผมยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปอีก
“กลับบ้านเรานะ”
“อือ”ผมพยักหน้า งึกๆ2-3ที  เพราะพูดไม่ออก  ร้องจนสะอึก


หลังจากนั้น  มันก็ทำตัวดีขึ้นมา(บ้าง)

[changyed]

 

[MIkz_hotaru]

ลิ้นกับฟันจริงๆ
แรงทั้งคู่ แต่นิวแรงกว่า ถ้านัดแรงตามนี่คงต่อยกันหลายยกไปละ
ทีนี้นัดคงเข้าใจความรู้สึกของคนที่เป็นห่วงอยู่ข้างหลังมากขึ้นแล้วล่ะนะ
 

[OitJi]

สงสัยต้องจับขังกรง ให้กล้วยแค่3เวลาเช้า เที่ยง เย็น แล้วพาไปออกแสดงโชว์กายกรรม จะได้เลิกซ่าซักทีนัดนี่  >: o

[jaja-jj]

คุ่นี้แรงกันทั้งคู่อะ

นิสัยแมนกันมากกกกกกกกก =.,=

คิดไม่ออกเลยอยุ่ยังไงได้ถึง 4 5 ปี = =;

[Dark_Noah]

เราคิดว่าพี่นิวไม่ผิดเลยนะเรื่องนี้ ไม่ต้องไปขอโทษนัดด้วยซ้ำ
นัดควรจะโตและคิดเองได้ว่าชีวิตตัวเองสำคัญแค่ไหน ถ้าเรารักคนๆ นึง และเขาก็รักเรา
เราก็ควรดูแลรักษาชีวิตของคนที่เขารักให้ดีๆ ไม่ใช่ว่านี่ชีวิตข้า จะเป็นจะตายก็เรื่องของข้า
ถ้าเกิดตัวเองเป็นอะไรขึ้นมา คนที่จะเสียใจคงไม่ใช่ตัวเองหรอก แต่คือคนที่รักเราที่ยังต้องอยู่ต่างหาก
บางทีเราก็คิดว่านัดชินกับการมีพี่นิวมากเกินไป คิดแต่ว่ายังไงพี่นิวก็ไม่มีวันหายไป
ขืนยังทำอย่างนี้สักวันถึงตัวพี่นิวยังอยู่ แต่ใจคงหายไปแล้วแน่นอน

[anukul]

ธรรมดาผัวเมียนะครับ55555555555555555555

[BlueAngel]

นิวดัดหลังนัดได้เจ็บมากกก แต่มันอันตรายเกินไปจิงๆ

อย่างที่นัดบอก เกิดนัดเบียดให้ล้มขึ้นมา คราวนี้จะเจ็บกันทั้งคู่

นัดบ้าแน่ที่ทำให้แฟนตัวเองเจ็บ หวังว่าไม่มีคราวหน้าแล้วเนาะ

ชอบที่แม่บอกจัง ชีวิตคู่ต้องมีอ่อนมีแข็ง ดีแล้วที่นัดมีนิวคอยปราม

แต่อย่างว่า ด้วยวัยและนิสัย พี่ว่านัดทำได้ขนาดนี้ก็เก่งแล้ว

เอาใจช่วยให้นัดนิวรักกันตลอดไปนะ

ปล. ปีนี้นิวจบแล้วชิมิ หรือพี่นับผิด แล้วเจ้าตัวยุ่งเรียนต่อที่ไหนอ่ะ

[Aoya]

คุณแม่ให้ข้อคิดที่ดีมากมาย ขอบคุณแม่จริงๆ
ค่อยๆ พูด ค่อยๆ จากันนะ 

[nunnuns]

น้ำตาปริ่ม เพราะคำพูดแม่เพื่อน

[NUTTYZERO]

รักกันๆ นัดก็ขนาดนี้แล้วน่าจะเปลี่ยนนิสัยได้แล้ว อย่าทำให้นิวเป็นห่วง เป็นกังวลหลาย555

[samuchii]

น้ำตาไหลพรากเลยตอนนี้

[TOPPINGPAN]

ฮิ้ววววววววววววววววว ซึ้งมากเลยครับบบบพี่นิวว^^

[snowboxs]

เล่นเอาร้องไห้ตามนิวไปเลย
เข้าใจว่านิวร้องเพราะเหนื่อยใจ
แต่อย่างน้อยก็ทำให้นัดคิดได้บ้าง
ว่าการทำให้คนรักเป็นห่วง มันไม่ดี
แต่ด้วยวัยก็คงต้องให้เวลานัดอีกสักหน่อย
แต่คำสอนของแม่เพื่อนนิวนี่ดีมากๆเลย
ใช้ได้กับความรักทุกประเภทเลยล่ะ
เป็นกำลังใจให้นิวกับนัด รักและเข้าใจกันมากขึ้นนะคะ

[maemix]

เข้าใจนิวนะ ที่ต้องห้ามนัดแข่งรถ
เพราะรักถึงเป็นห่วง ถ้าไม่ห่วงเมื่อไรนัดจะรู้สึก

[why yyy]

โคตรซึ้งอะ  T_T

[คนอ่าน]

ชอบตอนนี้มากๆเลยค่ะ ซึ้งมากน่ารักมาก
นัดนิวคุยกันดีๆน่ะค่ะ. รักกันต้องใช้เหตุผลน่ะค่ะ

[Poseidon]

ดีนะที่เคลียร์กันได้ โล่งอก

[j_world]

นัด-นิว  แรงทั้งคู่ ทะเลาะกันทีดุเดือด  ทะเลาะแรงยัง แต่สุดท้าย..ก็ตามหากันจนเจอ 
 

[Zarch_Chabu_Chabu]

นัดโดนกี่ครั้งไม่เคยจำ

[i.art]

นัดนะ ร้องไปกะนิวเลย
เพราะนิวรัก ถึงห่วง
เพราะห่วงมาก บางทีมันก็มีความคาดหวัง อยากให้คนที่เรารักเป็นอย่างที่เราคิดติดไปด้วย
เพราะความคาดหวัง พอเค้าไม่เป็นอย่างที่เราอยากให้เค้าเป็น บางทีมันก็ทำให้เราเหนื่อย
แต่สุดท้าย อย่าลืมว่าเรารักกัน เราก็รักเค้า อย่างที่เค้าเป็น แล้วทุกอย่างก็จะผ่านไปได้ด้วยดี 
เมียนัด ขี้บ่น ขี้โมโห ขี้น้อยใจ เหมือนแม่แต่แมนมาก แล้วก็น่ารักด้วย 555

[imissyou]

ตอนนี้เล่นเอาซึ้งเวยเนะ 

[ka[ze]na]

ลิ้นกับฟัน....อย่างนี้แหละ

[คนเดี๋ยว]

  พี่นิวมาแนวนี้ ชอบ อ๊ะ ชอบ มากอ๊ะ ซึ้งมาก