หัวข้อ: ก่อนอื่น ผมต้องขอโทษ ทุกคนด้วย ที่หายไป หลายปีเลย55555555555555

[new10]

ตอนที่157@(ปัจจุบัน28/11/2555)

  เฮ้อออออ  เรื่องมันเศร้า!!!!!!!!!!!!!!!!!
หึหึ เมื่อวันหลายวันที่แล้ว เวลาประมาณ11.00  28/11/2555
ผมได้โพส ว่าจะไปลอยกระทงกันที่วัดอรุณ  พอโพสเสร้จ ผมก็ปิดคอมแล้วไปเรียนบ่าย เลิก2 ทุ่ม  ส่วนไอ้นัด มันไปตั้งแต่เช้าแล้ว



@บนรถเมล์    เวลาเที่ยงตรงเป๊ะ
   ตี๊ดดดดดดดดดดดดด
ตี๊ดดดดดดดดดดดดด
ตี๊ดดดดดดดดดดดดด
ตี๊ดดดดดดดดดดดดด
“โหล ว่าไงนัด”
“ตัวเอง  เลิกเรียนกี่โมง”
“แล้วเมื่อเช้า กรูบอกเมิงว่ากี่โมงละ”
“ลืม”
“ไอ้ปลาทองนีโม้เอ๊ยยยยย”
“ก็ลืมจริงๆอะ”
“2ทุ่ม”
“เมิงเลิกเรียนเสร็จ ก็แวะซื้อกระทงด้วย  เอาขนมปังนะ”
“โห เอาอะไรซื้อละ  ให้มาแค่ร้อยเดียวเอง”
“อ้าว แล้วเมื่อเช้าทำไมไม่ขอไว้ละ”โยนความผิดให้มัน   555  ไอ้ผมเองก็ลืมเหมือนกัน
“เออๆ เดี๋ยวเลิกเรียนค่อยไปซื้อก็ได้”
“ให้เค้าไปรอที่ไหนอะ”
“ตามเมิงสะดวกเลย ที่ไหนก็ได้”
“อืม”
“ถ้าหิวก็หาข้าวกินก่อนเลย”
“จ้า”
“แค่นี้นะเว้ย”
“คร๊ะ”
“ถุ้ย”


ผมก็เรียนตามประสาคนเรียนเก่ง  5555  (โควต้า4ปี ผมจะเอา7ปีครึ่งพอ555 ยิ่งกว่าเรียนหมอซะอีก)

พอเรียนเสร็จ ก็แยกย้ายกันไปคนละทิศละทาง
ผมก็เลยโทรหาไอ้โย้งของผม
“โหลโย้ง อยู่ไหน”
“โย้งพ่องดินิว”
“สัส  แค่นี้ด่าพ่อหรอ”
“เออ ทำไมวะ”
“เมิงอยู่ไหน”
“เดินตรงมา”ผมก็เดินตรงไปตามที่มันบอก
“ตรงไหนวะ”
“เลี้ยวซ้าย”ผมก็เลี้ยวตามที่มันบอก
“ตรงไหน”
“เลี้ยวซ้ายแล้วใช่ปะ”
“เออ”
“เดินตรงไป20ก้าว”ผมว่ามันมองเห็นผมนะ มันถึงบอกให้ผมทำนั่นทำนี่ได้  แต่ผมมองไม่เห็นมันเฉยๆ
“นัด เมิงจะบอกดีๆไม ถ้ากรูเจอเมิงนะสัส”ผมก็มองหามันทั่วเลย  ทั้งบนตึก  ใต้ตึก ก็ยังไม่เจอ
“55555555555 บอกแล้วๆ”
“อยู่ไหน”
“ตัวเองลงบันไดมา เค้าก็นั่งตรงนั้นแหละ”
“ไอ้เชี่ย  แล้วทำไม เมิงไม่เรียนกรูห๊ะ สัส  หลอกให้กรูเดินออกมาซะไกลเลย”
“555555555555  อยากแกล้ง”

“กรูเพื่อนเล่นเมิงหรอ สัส”ผมเดินไปด้วย ด่ามันไปด้วย
“โทษคราบ ลืมไปว่าเมียไม่ใช่ของเล่น”เมียพ่องงงงง  มันก็คุยอะไรของในไม่รู้ ผมก็ไม่ได้ฟังหรอก เพราะผมเห็นมันแล้ว  กดทิ้ง แล้วตรงดิ่งไปหามันเลย
ผั๊ว!!!!!!!!!!
“โทษฐานที่หลอกให้กรูเดินหา”
ผั๊ว!!!!!!!!!!
“อันนี้สำหรับ แซวกรู”
ผั๊ว!!!!!!!!!!
“อันนี้ข้อหาหมั่นไส้”

ผมง้างมือจะตบหัวมันอีกรอบแต่มันยกมือมากันไว้ก่อน
“พอแล้วๆๆเจ็บ”
“แล้วเมิงหลอกกรูละ”
“รักหรอก ถึงหยอกเล่น”
“หราาาาาาาาาาาา  แล้วเมิงนั่งท่านี้นานยัง”มันมีม้านั่งหินอ่อนที่ยาวๆๆๆจากเสาตึกหนึ่งไปอีกเสาตึกหนึ่ง  ไอ้นัดมันขึ้นไปนั่งยองๆอยู่
“ก็สักพักแล้วอะ”
ผั๊ว!!!!!!!
“อะไรอีกอะ”มันถามผมพร้อมสีหน้าตกใจ  เพราะไม่ทันตั้งตัว
“ข้อหา นั่งโชว์ไข่ไงสัส  ทำไมเมิงไม่ใส่กางเกงใน คนเดินผ่านไปผ่านมาเป็นตากุ่งยิงหมดแล้วมั๊ง”
“ลืม”
“เออ ช่างเมิงเหอะ แค่กางเกงใน เมิงยังลืม”
“แล้วตัวเองละ มีสักตัวไม อโด่”
“เรื่องของกรู นี่เมิงย้อนกรูหรอ เอาอีกสักป๊าปไม  ลุก  ไป”
“ตัวเองกินข้าวยัง”
“ยัง  ไม่หิว เมิงอะ”
“กินแล้ว  ข้าวมันไก่ บ้านเพื่อน”
“เออดีแล้ว  จะได้ประหยัด”
“งก แล้วจะไปซื้อกระทงที่ไหน”งกอะไรวะ ผมใช้เงิน อาทิตย์ละเกือบพันเลยนะ ต้องประหยัดบ้าง บางอาทิตย์เกือบพันห้าด้วยซ้ำ  ค่ารถ  ค่าข้าว ค่าโน้น ค่านี่ เยอะแยะ  ส่วนนัดวัน100X7+ค่าน้ำมันอีกอาทิตย์ละ200 เอ้ย 2คันก็ประมาณ350  ค่าข้าวเย็นด้วย มื้อเย็นจะเยอะหน่อยเพราะกิน2คน  ส่วน เช้ากับเที่ยง หากินเองตัวใครตัวมัน เพราะโสด 555555 ยกเว้น เสาร์ อาทิตย์ ต้องหากินด้วยกัน
เข้าเรื่องต่อ     ถึงไหนละวะ
อ้ออออ
“กระทงขนมปังคนละก็พอแล้วมั๊ง  หรือจะเอากระทงของจริงละ  กรูว่าเอาขนมปังดีกว่ามั๊ง  ปลาจะได้กินได้ด้วย”
“เอาขนมปังก็ขนมปัง เพราะต้นกล้วยกว่าจะย่อยได้ นาน”
“โห ไอ้นัดคิดได้ด้วย”
“55ทำไม ต้องเอาสองอันละ อันเดียวก็พอมั๊ง”
“เมิงไม่ลอยหรอ”
“ลอยดิ ลอยด้วยกัน”
“ไม่ๆๆๆ  คนเค้าจะมองยังไงวะนัด   กรูเขิน”มันทำหน้าไม่พอใจ
“เป็นผัวเมียกัน ก็ลอยด้วยกันดิ๊”
“ก็ลอยด้วยกันไง แต่คนละอัน เอาหน่า ลอยด้วยกันก็ได้บุญเหมือนลอยอันเดียวกันแหละ”
“ก็ได้ๆวะแมร่ง”
“แมร่งกะใครเดี๊ยๆๆ”มันเงียบ แสดงว่าโกรธ

พอมันสตาส มอไซ (ที่คุยๆกันนี่ ยังไม่ออกจากมหาลัยนะ)
“นัด  เข้าสมุดหนังสือไปเก็บก่อนดีกว่าวะ เกะกะ”
“อือ”โกรธจิงๆด้วย แล้วมันก็ส่งกระเป๋าจาคอปมาให้ผม



พอถึง
“รออยู่นี่นะ”พูดแต่ไม่มองหน้าผม
“เออ”

ผมก็เอาของออกจากตัวหมดเลย เอาแค่ตังออกไป200 กับโทรศัพท์ กระเป๋าตังก็ไม่เอาไปนะ กลัวหาย  อิอิ(แต่ปัญหามันก็เกิดเพราะตรงนี้นี่แหละ)
ผมจะออกจากห้องแล้ว มองเห็นกุญแจที่วางอยู่บนตู้รองเท้า
“ไม่เอาไปดูกว่า ที่ไอ้นัดก็มี”พูดคนเดียว เลยล็อคห้องเลย

ลงไปก็เจอมันนั่งแงะๆงัดๆรถอยู่
“ปะนัด”
“นานวะ”
“แค่นี้นาน”
“เออ”
“อะ ฝากโทรศัพท์ด้วยดิ”ผมก็ยื่นโทรศัพท์ให้มัน พร้อมตัง200ที่ติดไปด้วย(อยากลองดูอาการ ว่ามันหายโกรธยัง)
“ทำไมไม่เก็บเองละ”
“อยากเดินตัวปลิวๆสบายๆ”
“เออๆตามใจ”แล้วมันก็รับไปใส่กระเป๋ากางเกงนักเรียนมัน
“อย่าให้หายนะ เอามาแค่นั้นนะตังอะ”
“เออ ขึ้นมา”




ผมก็แวะห้างแถวๆบ้านซื้อกระทงขนมปัง เพราะกลัวว่าจะไปซื้อหน้างานไม่ได้
“ตรงไหนอะ”
“แผนกขนมปังดิ”ผมบอกมัน เดินไปเรื่อยๆ ก็เจอ
“โหห  โคตรเยอะเลยอะ”ทีงี้ตาโตเลยนะเมิง
“อันละ28บาทเอง”ผมพูดคนเดียว เบาๆ

คนก็ยืนเลือกเยอะแยะเลย ทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ นักเรียน  นักศึกษา แล้วก็พนักงานยืนให้บริการอยู่
“พี่ มันกินได้ป่าวคับ”เอาแล้วไงเด็กกรู  มันตะโกนถามพนักงานที่อยู่ฝั่งตรงข้าม  สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่มัน
“ทานได้คะ แต่มันแข็ง แล้วกรรมวิธีการผลิตมันไม่ได้ดีเท่าที่เราทานทั่วไปนะคะ  พี่ไม่แนะนำให้ทานดีกว่าคะ”
“อ้อคราบ  แล้วมันมีวันหมดอายุไมคับ”ไอ้เด็กเป  รต
“เอาไปลอยกระทง  ไม่ต้องมีวันหมดอายุก็ได้คะ”ผมก็รีบๆหยิบแล้วไปจ่ายตัง เพราะ อยู่นานกว่านี้ เค้าคงได้หัวเราะตายแน่
“ปะไปจ่ายตังเมิงเลิกถามสักทีเหอะ นัด”
มันก็เดินตามอย่างว่าง่าย
“58บาทคะ”
“คราบ”
“จ่ายดินัดตังอยู่กับเมิงนะ”
“เออวะลืม”







ไปถึงวัด หาที่จอกรถได้กูมุ่งตรงไปเก็บเหรียญในกระทง(ไอ้นัดคนเดียวนะ 5555)
“นัด เมิงระวังแฟนเพจเมิงมาตบหัวเมิงนะ กรูโพสบอกแล้ว”
“เอาดิ มาดิ”มันพูดเสียงดังมาก คนก็หันมาดู ว่าไอ้นี่ มันบ้าปะวะ ตะโกนทำไม
“เฮ้ยๆเมิงอย่าบ้า  ปะไปกัน”
“โห คนเยอะวะนัด ไปฝั่งตรงข้ามกัน”
“อืม ก็ได้”ก็ข้ามเรือไปฝั่งตรงข้าม คนก็เยอะเหมือนกัน 

ปีนี้พากันวิ่งหาน้ำนะ  พอปีที่แล้วพากันวิ่งหนีน้ำ (ว่าไปมันก็ช่วงเดียวกันนี่หว่า5555)


พอหาที่เค้าเลย เจอก็ตรงดิ่งไปเลย  จุดธูปเทียนเสร็จ ก็ขอ คมา อธิฐานตามเรื่องตามราวไป

แล้วก็เดินออกมาให้คนอื่นเค้าลอยบ้าง

“นัด  กรูรักเมิงนะ”ผมเรียกมันแล้วกันหน้าเดินต่อ
“คับ เค้าก็รักตัวเองนะ”
“รักก็หัดดื้อให้น้อยลงนิดนึงก็ดีนะ”
“คราบป๋ม จะพยายาม”แล้วมันก็ยิ้มตาหยี ให้ผม
“จะไปไหนต่อไมนัด”
“ม่รู้อะ เหลือตัง150เอง”
“แล้ววันนี้เมิงเหลือเท่าไร”มันก็ล้องออกมาดู
“25บาท+152ก็เท่ากับ177บาท”
“บวกเลขเก่งนี่หว่า  ไม่เสียดายข้าวสุกแล้ว”
“555ปากดี”
“หิวข้าวแล้ววะนัด”
“อือ ไปกินส้มตำกัน”
“ที่ไหนอะ”
“ตามมาเหอะ”แล้วเราก็ข้ามฝั่งไปที่เดิน ขับมอไซกินลม ชมวิว  ตามประสาคนรักกันอะนะ 5555(อย่าอ้วกนะ ขำๆ)
“ตัวเองๆ ดูบนฟ้าดิ ดาวเต็มเลย”ผมก็เงยดูตามที่มันบอก   
“ดาวพ่องดินัด  เค้าเรียกโคมเว้ย”
“หรอ  เหมือนดาววะ  ปะไปดูกัน”
“ไปดิ”
ว่าแล้วก็เลี้ยวรถไปตามแสงโคม

สรุปแล้วมันก็มาจากสะพานพระราม8
“คนเยอะเชี่ยๆเลยวะนัด”หาที่จอดมอไซได้ก็บ่นเลยตรู
“เออวะ”
“ล็อคล้อด้วยนัด เดี๋ยวหาย คนยิ่งเยอะๆอยู่”
“ล็อครีโมทก็อยู่แล้วมั๊ง”
“เออหน่า เชื่อกรู กันไว้ก่อน”
“ก็ได้”  มันก็เปิดเบาะ  เอาที่ล็อคล้ออกมาล็อค
“ปะ”
“ปะ”
“ปะ”
“ปะ”
“เมิงจะปะ ทำไมเยอะแยะวะนัด เปลือง”
“มีตังอยู่ร้อยกว่าบาทกินไรดีอะ ตัวเอง”
“อะไรก็ได้”คนเยอะมากกกกก

ผมเลยเดินไปที่ริมแม่น้ำ
“นัด”โคมๆ จุดโคมกันป่าว”
“เอาดิ”
ตุ๊ดดดดด
ตุ๊ดดดดด
ตุ๊ดดดดด
เสียงโทรศัพท์ไอ้นัดมันดัง
“โหลไง เพื่อน”
“.....................”
“ลอยวัดอรุณ”
“...................”
“ลอยแล้ว”
“....................”
“กับแฟนกุดิ”
“.................”
“ตอนนี้อยู่สะพานพระราม8”
“.................”
“ตรงไหนๆ”
“..................”
“เออๆ เดี๋ยวไปหา”

แล้วมันก็วางไป  ผมก็ได้แค่มองหน้ามัน  มันก็ยิ้มๆให้ผมไม่พูดอะไร  ผมก็ไม่ถามนะ

แต่ก็เดินกันต่อไปเรื่อยๆ

“เมิงจะกอดคอทำไมวะคนเยอะแยะ”
“ทำไม  อายหรอ”มันพูดยิ้มๆ
“ป่าว  เดินลำบาก”แล้วมันก็ยอมปล่อย




“พี่โคมไมคับอันละ60   2อัน100”
“เอาไมนัด”
“เอา    เอาสองอันน้อง”
“คราบพี่ 100คราบ”มันจ่ายตังเสร็จ  ก็เดินไปริมแม่น้ำที่เค้าลอยกระทง ดูจากพื้นที่แล้วเค้าน่าจะประกวดอะไรกันก่อนหน้านี้แน่เลย   เสียดายมาช้า


“นัด เอาไฟที่ไหนจุดวะ”เดินไปด้วยถามมันไปด้วย
“เดี๋ยวยืมเพื่อนเค้าก็ได้มันก็มา”
“เออ”ผมก็มองไปรอบๆ ไหนเพื่อนมันวะ  เด็กแว้นเยอะแยะเลยวะ


สักพักก็เจอเพื่อนมันตรงแถวๆม้านั่งตรงบันไดทางขึ้นสะพาน  นั่งอยู่เป็นครอกเลย
ผมไม่เดินเข้าไปนะ  รออยู่ห่างๆประมาณ20ก้าว
“เมิงไปยืนมาดิ”
“อืม”ว่าแล้วมันก็เดินเค้าไป  ผมก็ยืนถือโคมรอมัน

พากันแต่งตัวอย่างกับจะไปเล่นลิเกต่อ เลยอะ 555 ระหว่างยืนรอ ผมก็มองไปรอบๆ คนอื่นเค้าแต่งตัวมาสวยๆหล่อๆแต่ผมสองคนยังอยู่ชุดนักเรียนเลย 555

ไอ้นัด มันคุยอะไรกันไม่รู้ขำกิ๊กกั๊กกันใหญ่เลย

ผมก็ยืนมองมันเมื่อไรจะหันมา  ให้มันเข้าไปเอาไฟแช็ค แค่นี้ ปาเข้าไปเกือบ10นาทีเลย
“นัด จะได้จุดไมวันนี้”ผมตัดสินใจเดินเขาไปหามัน  ทุกคนหันมามองผม เหมือนเป็นตัวประหลาด(ผมละงงกับพวกเพื่อนมันจริงๆ  เจอแต่ละครั้งไม่เคยซ้ำหน้าเลยวะ(เอ๊ะหรือผมจำหน้าพวกมันไม่ได้วะ))
ไอ้นัดหันมามองผม0.5วินาที
“เฮ้ยใครมีไฟแช็คบ้างวะ เอามายืมหน่อยดิ”มันถามเพื่อนมัน
“อะๆนี่เอาไป  เอามาคืนด้วยนะเว้ย”
“เออหน่า กรูรู้สัส”
“ปะตัวเอง”แล้วผมกับมันก็เดินออกมา ไปจุดตรงประตูเหล็กของสวนสาธารณะ
“ตัวเองถือ เดี๋ยวเค้าจุดเอง”
“เออๆ”ผมกางโคมออก  ไอ้นัดก็นั่งลงไปจุด


สักมันมันเริ่มติด  มันถึงตัวเองขึ้นเรื่อยๆ
“นัด หลับตาอธิฐานด้วย”
“จริงหริ”
“เออดิ”
ผมก็หลับตา จนมันได้ที่ก็ปล่ยมันไป

มันก็ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า  พวกผมมองตามมันจำไม่ได้ว่าอันไหน เพราะเยอะมาก เต็มฟ้าเลย
ไอ้นัดก็โบกมือให้โคม
“ไปที่ชอบๆนะ”มันตะโกนซะดังเลย
ผมก็เอ๋อแดรกสิคราบ

“ไอ้บ้านัด เมิงอายคนมั๊งเหอะ  จุดอีกอัน”
“จ้า”มันยิ้มทำหน้าแป้นแล้นใหญ่ผม  กรรมอะไรก็ต้องเอาเด็กอย่างเมิงวะเนี้ย

พออันที่สองลอยไปไกล พวกผมก็ยืนมองสักพัก  แล้วไอ้นัดก็เอาไฟแช็คไปคืนเพื่อนมัน

“มาดิ ตัวเอง”
“ให้กรูไปด้วยหรอ”
“เอ้าจะอยู่ทำไม”ผมก็เดินตามมันไปหาเพื่อนมัน

ไปปถึงมันก็ส่งไฟแช็คให้เพื่อนมัน ผมก็ยืนดูห่างๆ  มันไม่สำนึก ยืนคุยกันต่อ

“ตัวเอง มานั่งก่อนดิ เดี๋ยวเมื้อย”กรูคิดว่าเมิงลืมกรูไปแล้วนะเนี้ย

ผมก็เดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม(มันเป็นที่นั่งสี่เหลี่ยมจตุรัสอะคับ ไม่รู้จะอธิบายยังไง)
พวกมันก็ยืนคุยกัน นั่งคุยกันฝั่งตรงข้าม ผมก็นั่งหันหลังฝั่งตรงข้ามพวกมัน
ไม่รู้มันคุยอะไรกัน ผมไม่ได้ฟังแต่นานมากกกกกกกก  ผมก็มองไปทั่วฆ่าเวลา
ไม่มีใครคุยกับผมเลย(ไม่รู้ผม หรือพวกมันมนุษย์สัมพันธ์ไม่ดี555)
“ตัวเองจุดไฟเย็นกัน”มันได้ไฟเย็นมา3ซอง”
“เอามาดิ”
ผมได้มาสี่อันที่เหลือมันแบ่งเพื่อนมันคนละอัน

จุดได้ก็เจี้ยวจ้าวกันต่อไม่รู้อะไร ทำให้พวกมันเจี้ยวจาว กะอีแค่ไฟเย็น (หรือไฟลนตูดมันวะ55)

“ปะนัดกลับเหอะดึกแล้ว ดี๋ยวเมิงต้องไปเรียนแต่เช้าด้วย”โชคดีที่ผมไม่มีเรียน 555 นอนได้สบาย
“จะรีบไปไหน  ไปกินเหล้ากันก่อนไมนัด”เพื่อนมันแทรกมา  ไอ้นัดมองหน้าผมประมาณว่าเอาไงดี
“นัด เมิงต้องไปเรียนนะ”
“เออ กรูกลับแล้วพวกเมิง”,มันบอกเพื่อนมัน

“โห อะไรวะ นานๆเจอเพื่อนที”
“เฮ้ย วันหลังเดี๋ยวกรูเลี้ยง”
“เออๆ ตามใจ”
“ไปแล้ว”ไอ้นัดบอกเพื่อนมัน  แต่ก็มีคนยกมือไหว้มันนะ  น่าจะเด็กกว่าไอ้นัดเยอะอะ 3-4คนด้วย  ปากแดงทั้งนั้น
ผมก็เดินออกมาก่อน สักพักไอ้นัดก็วิ่งตามมา





“นัด นี่มันไม่ใช่ทางกลับบ้านนะ”
“กินลมแปป”มันขับไปตรง ทางเซนปิ่น   ไปสายใต้

“เมิงผลิตน้ำมันเองหรอนัด”
“เออดิ  เต็มถังเลยเนี้ย เพิ่งเติมเมื่อวานเอง”
“ถ้าหมดก่อนถึงวันศุกร์ เมิงนั่งรถเมล์ไปเรียนนะ”
“ไม่หมดหรอก  คันเล็ก ก็เต็มถัง”โห  มันไปเติมตอนไหนวะ
“เมิงเอาตังที่ไหนไปเติม”
“ใต้เบาะ  เค้าเห็นอยู่500”โห นั่นมันตังที่ผมยัดไว้ เผื่อฉุกเฉินนะนั้น
“สัส  ตาดีชิปหาย  แล้วไม่ถามกรูสักคำ ว่าตังอะไร”
“ถ้าถาม ก็อดดิ”


พอเลยสายใต้ไปไกล ก็เริ่มเปลี่ยวเล้ว รถก็ไม่ค่อยมี แล้ว (หรือเค้ายังไม่กลับจากลอยกระทงวะ)

มองไกลๆเจอป้ายรถเมล์นึ่ง มีคนอยู่4-5 คน

ไอ้นัดมันจอดรถ
“เฮ้ยพวกเมิงมาทำอะไรที่นี่วะ”ไอ้นัดถามเพื่อนมัน(มั๊ง)
“ไอ้สัสพวกนั้นดิ ยางแตก บอกให้พวกกรูรออยู่นี่อะ”
“แล้วจะไหนกัน”
“พระราม8”
“เออ กรูก็เพิ่งมาเนี้ย”
“เมิงไปส่งพวกมันก่อนก็ได้นัด กรูรออยู่นี่”
“เอางั้นหรอ”
“เออ อย่านานละ”
“เมิงโทรบอกพวกนั้นดิ ว่าไปต้องมารับแล้ว(พวกที่ไปปะยาง)ไปเจอพวกเมิงที่โน้นเลย”ไอ้นัดพวกเพื่อนมัน
“เออ ก็ได้”ผมลงจากรถ แล้วพวกมันก็ไปกัน


ดีนะ ยังมีคนรอรถเมล์อยู่  ไม่งั้นผมก็ไม่กล้าอยู่หรอก(กลัวเป็นเหมือนกันนะ)

[nOsTrAdamUsz]

จิ้มก่อนอ่าน 

[obab]

[mamacub]

เออ....มันเศร้าตรงไหนอ่ะ

.......มันต้องมีภาคต่อใช่มั้ย

[bosslovely]

น่ารักจริงๆเลยอ่ะ  จุฟๆ 

โย่งนัด  อิอิ 

เมื่อไหร่จะให้แฟนคลับในนี้จัดmeet and กรี๊ด  อ่ะ 

[Sabaijai]

เหมือนจะมีอะไรเลยนะเนี่ย

[i.art]

ดช.นิว ทำไมจบแบบนี้   
ตัวเองกำลังพิมพ์ตอนต่อไปอยู่ใช่มั้ย     อ่านแล้ว ตอนนี้ถ้าต่อช้า จะมาทวงยิกๆ เลยนะ  เศร้าอะไรอ่ะ มาต่อด่วน   

[yowyow]

มันเศร้ายังไงหว่าาา

 

[namtarn11]

รอๆ ค้างๆ

[jimmyFG]

เศร้าอะไร

ไม่เอามาม่านะ

  กลัว

[why yyy]

แล้วนัดกลับมารับป่าว? ไม่ใช่ว่าไปกินเหล้าต่อนะ

[badcow]

ชัวร์ กินเหล้าต่อ ลืมเมียเเน่ๆ

[^^KENTA^^]

มันเศร้ายังอะพี่นิว มีต่ออีกใช่มั๊ยครับ

[Dark_Noah]

มันเศร้าตรงที่ไม่รู้เรื่องเนี่ยแหละ พี่นิวมาต่อก่อนนนนนนนนนนนนนน

[Alone Alone]

“ไปที่ชอบๆนะ”

เอ่อ นัด นั่นมันโคมนะไม่ใช่วิญญาณเร่ร่อน ฮะๆ

[broke-back]

Can't go on..

โอ้ววววว..ม่ายยยยย นะ
 


  นิว

[littlesilver]

น้องนิววววว รีบมาต่อเร็วๆ นะคะ 
แบบว่ามันอร่อย เฮ้ย สนุกจนหยุดไม่ได้ 

[nOsTrAdamUsz]

เข้ามาส่องความคืบหน้า 

[imissyou]

นัดกวนติงอีกแล้วเหรอ


โอ๋ ๆ เซี่ย ๆ 

[mamew13 jk]

มันเศร้ายังไงอ่ะ คุนนิววววววววว  มันค้างๆอ่ะ รอๆๆๆจ๊

[Whatever it is]

แล้วมันเศร้าตรงไหนเนี่ยยยยย

[new10]

ตอนที่158   ลอยกระทง 2

โทษที ที่ให้รอคราบ  พอดีรีบออกไปข้างนอกมา เพิ่งกลับ

ผมก็นั่งมองรถไปเรื่อยๆ  คนนั้นลง  คนนี้ขึ้น
มันทำให้ผมรู้ว่าทุกคนต้องิ้นรนเพื่อความอยู่รอดของตัวเอง
ร้อยพ่อ พันแม่ หมื่นเส้นทาง
บางคนก็เพิ่งเลิกงาน  บางคนก็กลับจากเที่ยว   บางคนก็กำลังจะไปทำงาน ทุกคนที่จุดหมายปลายทางที่ต่างกันไป
ผมนั่งไปนั่งมา คนไปไหนหมดแล้วก็ไม่รู้ หันซ้ายก็ป่า หันขวาก็ป่า นาฬิกาก็ไม่มี โทรศัพท์ก็ไม่มี  แถมตังไม่มีสักบาทด้วย เวรแล้วไงละ
เอาไงดีวะเนี้ย

จัเดินไปข้างหน้าก็น่ากลัว  จะถ่อยหลังก็น่ากลัว

ทำไมไอ้นัดมันไปนานจังวะ

เกือบๆ2 ชั่วโมงแล้วมั๊งเนี้ย

ผมก็เดินไปเดินมา อยู่ป้ายรถเมล์ เพราะนั่งนิ่งๆยุงก็กัด  ไม่รู้มันเป็นไรกับผมนักหนา  ตอนผมนั่งอยู่กับเพื่อน มันก็กัดแต่ผมคนเดียว ถามเพื่อนๆก็ไม่มีใครโดนกัดเลย

“เอาไงดีวะกรู”
ถ้านั่งแท็คซี่ไป ขึ้ไปเอาตังบนห้อง  ก็ไม่มีกุญแจอีก
นั่งรอ


ยืนรอ



นั่งมองไฟรถ อย่างมีความหวัง  แต่มันก็เป็นความหวังที่ลมๆแล้งๆ

ผมก็นั่งมองไฟรถที่ผ่านไปผ่านมา นั่งเดา ว่าไฟแบบนี้รถยี่ห้ออะไร เดาถูกบ้าง ผิดบ้าง

สักพักก็มีรถตีไฟเลี้ยวเข้ามาป้ายรถเมล์ที่ผมเดินไปเดินมาอยู่
“น้อง รอรถเมล์รอ  มันไม่มีแล้วมั๊ง  มาพี่ไปส่ง”พี่ผู้ชาย เปิดประตูยืนทักผม
“อ้อ  รอเพื่อนมารับคราบพี่ มันไปส่งเพื่อนอยู่ เดี๋ยวก็คงมาคราบ  ขอบคุณคราบพี่”สงสัยคงจะมาจากลอยกระทงมั๊งเห็นพี่ผู้หญิงนั่งอยู่ฝั่งข้างคนขับ
“เอางั้นหรอ”
“คราบ  ขอบคุณคราบพี่”แล้วเค้าก็ยิ้มให้แล้วก็ไป

ผมเกรงใจเค้าด้วย เพราะบ้านผมไกล  กลัวไอ้นัดมาไม่เจอด้วย 

หิวข้าวก็หิว  ข้าวเย็นก็ยังไม่ได้กินเลย  ตอนเที่ยงก็ม็อคค่าปั่นแก้วเดียวเอง  ยังไม่มีของแข็งตกถึงท้องเลย

“ตีอะไรแล้ววะเนี้ย”เสียงประทัด ยังดังอยู่ไม่ขาดสาย




รอ


รอ



รอ



รออ


รอออออออ














“เฮ้ย  พระอาทิตย์จะขึ้นแล้วหรอวะ”เพราะฟ้ามันเริ่มสว่างแล้ว


รถเมล์เริ่มวิ่งแล้ว

ถ้าผมหน้าด้านไปกับพี่เค้าก็ได้นอนแล้ว  หิวด้วย(แล้วจะนอนที่ไหนวะ กุญแจก็อยู่ในห้อง ตังก็อยู่ในห้อง



เกือบ6โมงเช้ามั๊ง  มีนักเรียนลงรถเมล์ป้ายที่ผมอยู่

“น้องคราบ  กี่โมงแล้วอะ”น้องเค้าก็ดูนาฬิกาที่ข้อมือ
“6.25แล้วคราบพี่”
“อ้อ  ขอบคุณคราบ”

เหยดเป็ด  ผมลูบหน้าตัวเอง หน้ามันมาก  ง่วงด้วย  มันเป็นไรหรือป่าวว๊า  หรือว่ามันรถล้มวะ ถ้ามันรถล้ม เพื่อนมันก็ต้องรู้ดิ  ต้องมีคนมหาผมแล้ว  แต่นี่ไม่มี



รถที่ป้ายรถเมล์เริ่มเยอะ

ผมก็นั่งรอไปเรื่อยๆคนเค้าขึ้นๆลงๆเรื่อยๆ(คงนึกภาพออกนะ)

ผมก็นั่งเป็นศพอยู่
“อ้าวน้อง ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ พี่เห็นตังแต่เมื่อคืนแล้วนะเนี้ย”พี่ผู้หญิงคนนึงทักผม
“เอ..อ.   เออคือ  ผมทำกระเป๋าตังหายอะพี่”
“โถ่ แล้วทำไมไม่ไม่บอกพี่ตั้งแต่เมื่อคืนละ”
“คือออ ผม  ผม ไม่กล้า”ยอมโกหกวะ
“อะ พี่ให้”เค้ายื่นตังแบงค์100มาให้ผม”ผมก็มอง แต่ไม่กล้ารับไว้
“เอาไปเถอะพี่ให้”
“ผมเอาแค่20บาทได้ไมคับ ผมเกรงใจอะพี่”
“20 ถึงบ้านหรอ”
“ถึง(มั๊ง)คับ”เค้าก็เปิดกระเป๋าตังยาวๆ ของเค้าใหม่
“อะ”
“ขอบคุณคับ  เอ ออ     พี่คับผมขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้ไมคับ”
“ได้จ้า”
ผมโทรหาไอ้นัดก่อนเลย
ตู๊ดดดดดดดดดดดดดด
ตู๊ดดดดดดดดดดดดดด
ตู๊ดดดดดดดดดดดดดด
ตู๊ดดดดดดดดดดดดดด
ตู๊ดดดดดดดดดดดดดด
ไม่รับ

เอาอีก
ตู๊ดดดดดดดดดดดดดด
ตู๊ดดดดดดดดดดดดดด
ตู๊ดดดดดดดดดดดดดด
ตู๊ดดดดดดดดดดดดดด

“โหล  ใครวะ  โทรมาทำเหี้ยอะไร กรูจะนอน”แสดงว่ามันยังคงสบายดี
ผมไม่ตอบแต่กดวางเลย

แล้วโทรไปหาพี่ผม
ตู๊ดดดดดดดดดดดดดด
ตู๊ดดดดดดดดดดดดดด
ตู๊ดดดดดดดดดดดดดด
“สวัสดีคราบ”
“โห พี่ ผมนิวนะ”
“อืม  ไปไหนมาเนี้ย  หายไปเลย ไม่โทรหาพี่เลยนะเอ็ง  ว่าไง”
“ออกจากห้องยัง”ผมพยายามเลี่ยงที่จะตอบ
“ยังๆ เพิ่งตื่นเนี้ย มีอะไร”
“พี่ฝากกุญแจไว้กับลุงยามหน่อยนะ  ผมทำกุญแจหาย”
“ได้ๆ คิดไงกลับห้องวะ”อยากอยากร้องไห้มากเลยตอนนนั้น  ผมกลั่นน้ำตาไว้จนเจ็บตา พยายามจะไม่ให้มันไหล
“555อยากกลับ คิดถึงห้อง”
“ไปอยู่ไหนมาเนี้ย”
“คอนโดเพื่อน”
“ถุย ได้อยู่คอนโด ลืมหอเลยนะสัส”
“ผมก็กลับนะ  ตอนฝึกงานผมก็ไปนอนออกจะบ่อย ไม่เจอพี่เลย”
“พี่ก็ไปนอนบ้านเพื่อนเหมือนกัน”
“พี่ ทิ้งตังไว้ในห้องสองร้อยด้วยดิ  โทรศะพท์ก็หาย กระเป๋าตังก็หาย”
“โหย  นี่หายตั้งกุญแจ ตั้งกระเป๋าตัง  ตังโทรศัพท์เลยหรอ”
“ครับ5555”
“ไปทำบุญบ้างนะ เผื่อะโชคดีบ้าง”
“คราบ”
“พี่ไม่มีแบงค์ร้อยวะ พี่มีแต่แบงค๋100 แบงค์500 เอาแบงค์500ไปแล้วกัน เหลือคืนด้วยนะ”รวยจังพี่ตู
“ได้ๆ แค่นี้นะพี่”
“เออๆ”


“ขอบคุณคราบพี่”ผมบอกพี่สวยคนใจดี
“ไม่เป็นไรจ้า แล้วจะไปเรียนไหวไมเนี้ย”
“วันนี้ไม่มีเรียนคับ”
“โชคดีไป”
“พี่ผมขอเบอร์พี่ได้ป่าวคราบ  เดี๋ยวผมจะเลี้ยงข้าว เป็นการขอบคุณอะคับ”
“โห  ไม่เป็นไรหรอก  ยังเรียนอยู่ เอาตังที่ไหนมาเลี้ยงพี่ละ”
“มี คับ”
“รถเมล์มาแล้ว พี่ไปก่อนนะ”
“ไม่ให้จริงอะพี่”
“ไม่เป็นไรคะ แค่เอง”แล้วเค้าก็ลุกไป
“คราบ ขอบคุณอีกครั้งคราบ”ผมยกมือไหว้พี่เค้า   สงสัยคงกลัวผมโทรไปจีบแน่ๆ


ผมก็นั่งมองเงินในมือ20บาท  แล้วดูรถเมล์ว่าสายไหน  น่าจะผ่านหอผมบ้าง

คิดไปแล้วทำตาจะไหล

ผมใช้เงิน20บาทกับค่ารถเมล์พอดีแปะ ต่อแรก12  ต่อที่ 2     8บาท

ลงปากซอยเดินเข้าไป  เพราะตังหมด


เมิงทำกับกรูได้ลงคอนะนัด ไหนเมิงบอกว่ารักกรูไง


ถึงห้อง อยู่ๆน้ำตาที่เก็บไว้ก็แตกเป็นเขื่อนซะได้



ผมอาบน้ำ  จะนอนก็นอนไม่หลับ
เลยเปิดคอมกากๆของพี่ผมเล่น
ผมก็นั่งพิมตอนนี้นี่แหละ ระบายออกมา มือก็พิม  น้ำตาก็ไหล
คิดไปแล้ว ก็เสียใจ น้อยใจ  ที่มันลืมผมไว้ป้ายรถเมล์แล้วไปกินเหล้ากับเพื่อนมัน  พิมพ์ได้สักพักก็ ง่วง เลยเซฟ ส่งเข้าเมล์ไว้มาต่อวันหลัง (ถ้ามีอารมณ์) 

แล้วก็เพิ่งมาต่อ ได้วันนี้เนี้ยแหละ

Zzzz
Z
Z
Z
Z
Zz


นอนประมาณ10โมง  ตื่นมาก็บ่าย3โมง

ไปหาข้าวกิน

กินเสร็จก็มาเปิดคอมต่อ

สักพักได้ยินเสียงเหมื่อนมอไซไอ้นัด เลยรีบลุกไปมองที่หน้าต่าง(ผมอยู่ชั้น2ห้องแรกติดถถน)  ปรากฏว่าใช่ไอ้นัดจริงๆด้วย


ทำไงดี!!!!!!!!!!!!!!!!!!




ทำไงดี!!!!!!!!!!!!!!!!!!





ทำไงดี!!!!!!!!!!!!!!!!!!





สมองคิดได้ฉับพลันก่อนไอ้นัดจะขึ้นมา
ผมถอดสายคอมออกหมดเลย(ไม่ปิดนะ กระชากสายไฟเลย)
คว้ากุญแจได้ล็อคห้อง หมายจะวิ่งขึ้นไปชั้น4 ระหว่างวิ่งไปก็ได้ยินเสียงประตูข้างล่างปิดลง ผมวิ่งหน้าตั้งเลย แล้วเสียงเดินขึ้นบันไดก็ดังขึ้นมาเรื่อยๆผมวิ่งขึ้นไปถึงชั้น4 ก็เล่นเอาหอบเหมือนกัน  ผมชะเง้อมองที่บานเกร็ดบริเวณทางเดิน(สามารถมองเห็นถนนได้) ไม่นานไอ้นัดก็ขับรถออกไปผมถอดหายใจอย่างโล่งอก

กลับเข้าห้องมา ล้มตัวลงนอนบนเตียง

อิ่มแล้วก็พร้อมจะหลับได้อีกครั้ง 555555


กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงโทรศัพท์ในห้องผม  เสียงแหลมมาก  ผมรู้เลยว่าใครโทรมา
“โหลแม่”
“เป็นอะไรหรือป่าวลูก น้องนัดมาถามแม่ซะหน้าตาตื่นเลย”เป็นแม่ผมเองที่รู้เบอร์ห้องผม ไม่มีใครรู้เลย น้องจากแม่ เพราะผมเคยปิดเครื่อง 3วัน แล้วแม่โทรเข้ามาเกือบร้อยสาย น้าๆป้าๆอีก20กว่าสาย  เปิดเครื่องมาผมตกใจมาก นึกว่าแม่เป็นอะไร แต่ตอนนั้นผมโทรกลับไปแม่ผมนึกว่าผมตายแล้ว (อ้าว)  เค้ากลัวผมเป็นแบบเพื่อนเค้า นอนตายไม่มีใครรู้  แต่แม่หารู้ไม่ว่าลูกได้หนี”ไปอยู่กับผู้ชายตั้งนานแล้ว  55555
“อ้อ เปล่านี่แม่”แม่ผมก็ยังไม่รู้ว่าผมกับไอ้นัดได้เสียกันเป็นผัวเมียกันนานแล้ว ไม่อยากบอก เดี๋ยวหัวใจวายซะก่อน  อยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว
“แล้วทำไม ไอ้นัด ไปหาที่ห้อง บอกไม่มีใครอยู่ละ”
“ไม่รู้มันดิ  อย่าบอกมันเล้วกัน แม่”
“อ้าว  ทะเลาะกับน้องหรอ”
“นิดหน่อย  มันดื้อ”
“เฮ้ออเราก็โตๆแล้วนะ เป็นพ่อคนได้แล้ว เรื่องเล็กๆน้อยๆก็เก็บมาเป็นเรื่องใหญ่นะ”โดนอีกแล้ว
“เอาหน่าแม่   กระเป๋าตังหายอะแม่ เดี๋ยวยืมตังใช้หน่อยนะ”
“ยืมแล้วเคยคืนบ้างไม เห็นพูดว่ายืนๆๆแต่ไม่เคยคืน”
“โห งก  จะให้ไมเนี้ย  จะได้เข้าไปเอา”
“หายอะไร  ไอ้นัดบอกแม่ว่าโทรศัพท์ก็อยู่กับมัน กระเป๋าตังก็อยู่ห้องนิ”
“อ้าวหรอ  เออหน่าแม่ยืมก่อนเดี๋ยวคืน”
“เออๆ  จะเอาก็เข้าเอา”
“คราบ ถ้าถึงแล้ว เดี๋ยวโทรตู้เข้าไปหา”
“อืมๆ แค่นี้นะ แม่ทำงานก่อน”
“ยังไม่เลิกงานอีกหรอ  ขยันวุ้ย”
“ก็ไอ้ลูกเวรขยันขออะดิเลยต้องทำเยอะๆ”
“เออๆแค่นี้แหละแม่ เดี๋ยวโดนด่าอีก”
“เออ”


อยากดูเจมส์บอนวะ

เหลือตังอยู่400กว่าบาท ดูได้ๆ

เลยอาบน้ำ

ตี้ดดดดดดดดด

ตี้ดดดดดดดดด

ตี้ดดดดดดดดด

โทรศัพท์ใครดังวะ ผมเลยนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมาดู

อ้อ  ของพี่นี่หว่า

ผมไม่รับ  เพราะเครื่องนี้มันเป็นโทรศัพท์ที่ทำงานเค้าให้ไว้ติดต่อกับลูกค้า

เข้าไปอาบน้ำต่อ ไม่ รู้อาบถึงไหนแล้ว  เลยเริ่มใหม่เลยแล้วกัน 5555555


แล้วก็มุ่งหน้าสู่ เมเจอร์ ปิ่นเกล้า แอบหยิบโทรศัพท์พี่ไปด้วย  เผือฉุกเฉิน




คนอื่น เค้ามาดูเป็นคู่ เป็นกลุ่ม แต่ผม  มาคนเดียว

กรูโสดเว้ยยยยยยยยยยยย

ผมพูดในใจคนเดียว

แล้วก็นั่งดูเงียบๆคนเดียว ปะชดชีวิต

 

[littlesilver]

ไอ้นัด แกนี่มัน 
น่าถีบมากๆ 

[kik]

ฮืมมมมมมมมมมมมมมมมมมม    ไอ้นัดแม่ง     

[Maewjunsu]

คิดแล้วเชียวว่านัดมันจะต้องลืมนิวไว้ที่ป้ายรถเมล์แน่ๆเลยสงสัยมัวแต่ไปเมากับเพื่อ อย่างนี้นิวควรจัดการ :beat:ให้หลาบจำ

[anukul]

เฮ่อออออออออ
เจ็บ เบื่อคนกินเหล้า

[nunnuns]

พี่นิวน่าสงสารมากอะ
นัดผิดคำพูดมากๆ ครั้งนี้แย่มากเลยอะ
เรารอใครไม่เคยได้อะ แค่สิบนาทีก็โวยวายแล้ว แต่นี่พี่นิวรอทั้งคืน นานมากกกกกกอะ

มาง้อเดี๋ยวนี้เลยนะนัด!

[mamew13 jk]

 เฮ้ออ !! นัดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆก่อเรื่องอีกแล้ว 

[i.art]

  นัด! !!  ทำอย่างนี้ได้งัย โมโหเลย 
ดช.นิว ใจเย็นๆนะ  เป็นห่วงนะ ดูแลตัวเองด้วยนะ

[่patsaporn]

นัดเป็นแบบนี้ีอีกแล้วเมื่อไรจะโตซักที โกรธมากอ่ะ 
อ่านไปก็น้ำตาซึมสงสารนิว อารมณ์แบบรอใครซักคน บรรยากาศก็น่ากลัวมันสุดยอดทรมานมากนะ
นี่ถ้ามีอันตรายขึ้นมาจะทำไง ไปกินเหล้ากับเพื่อนจนลืมคนรอนี่ไม่ไหว
ให้บทเรียนกันนิดหนึ่งจุดนี้ ไม่ไหว ๆ โกรธนัดจริง ๆ นะ นิวใจเย็น ๆ น้า คนอ่านเป็นห่วง

ขอบคุณค่ะ