แวะมาดูอีกรอบก่อนเข้านอน ไม่ได้อ่านเฉพาะแค่ที่นิวมาเล่านะ แต่อ่านเม้นท์ที่เพื่อนๆแสดงความคิดเห็นกันด้วย
ว่าจะอีดิทในเม้นท์เก่า แต่กลัวนิวไม่เห็น บอกตรงเม้นท์ใหม่ด้วยดีกว่า ...
เลขตอนที่จั่วหัวกระทู้รู้สึกว่าจะใส่เลขผิดนะนิว ^^ มันต้อง ตอนที่ 97 จิ ไม่ใช่ 67 
เรื่องจริงมันยิ่งกว่านิยาย ที่นัดทำแบบนั้นกับนิว มันไม่มากเกินไปหรอกสำหรับเด็กนิสัยแบบนัด
การใช้ชีวิตและอะไรที่ผ่านๆมาของนัด คิดอะไรก็ทำเลย แสดงออกเลย ไม่มีการไตร่ตรองคิดหน้าคิดหลัง
นัดมันคนง่ายๆ จริงใจนะ กล้าได้กล้าเสีย ใจนักเลงอ่ะ
มันแค่อาการเผลอใจ อยากลอง สับสน เรื่องรักระหว่างชายหญิง ไม่ว่าจะนอกกาย นอกใจ ปันใจ หรืออะไรก็แล้วแต่
นัดมันอาจจะแยกแยะระดับความสำคัญของคำพวกนั้นไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
นัดมันรู้แค่ว่า รัก กับ ไม่รัก ผิด แล้ว ก็ยอมรับว่าผิด แล้วต้องการ การให้อภัย
รู้ตัวว่าทำผิด แต่ไม่รู้หรอกว่า มันทำให้นิว เจ็บแล้วรู้สึกแย่แค่ไหน นิวจะโกรธจะเกลียดจะลงโทษนัดแค่ไหนก็ได้
แต่ตอนนี้ที่นัดต้องการคือ ทำอะไรก็ได้ให้นิวกลับมาอยู่กับนัดเหมือนเดิมกลับมารักกันเหมือนเดิม ไม่ว่าจะทางไหนก็ตาม
รักที่ไม่มีเหตุผล รักที่นอกเหนือการควบคุมใดๆ รักจริงๆที่ออกมาจากใจ ไม่ใช่รักผ่านสมอง
ครอบครัวก็ไม่สนใจ เรียนก็ไม่สนใจ เอาแต่ใจตัวเองเป็นที่ตั้ง สิ่งที่ฉุดรั้งนัดไว้ได้ คือ นิว เท่านั้น
ไม่ว่าจะเปลี่ยนนิสัย เลิกแว้นให้น้อยลง มีเรื่องให้น้อยลง กลับมาเรียนหนังสือ พูดอะไรก็เชื่อฟัง สังเกตจากตรงนี้หล่ะ
นิว คือ สิ่งที่สำคัญที่สุดของนัดอ่ะ ยอมแลกได้ทุกอย่าง เพื่อนิวเลยนะนั่น นี่แหละรักของเด็กชายที่ชื่อนัด
เหมือนเอาตัวเองไปเป็นนัดยังไงชอบกล ฮ่าฮ่า ไม่มากไม่น้อยไปกว่านี้หรอกใช่มั้ยเจ้าหมาน้อยของนิว หึหึ
รู้สึกว่าความเห็นของตัวเองจะสวนทางกับคนอื่น มีแต่ด่านัดกันทั้งนั้นเลย หึหึ
ไอ้เราก็ด่านัดว่านัดนะ และไม่ได้เห็นด้วยว่าการกระทำของนัดหน่ะทำดีแล้วถูกต้องแล้วควรแล้ว
แต่พยายามเข้าใจสิ่งที่นัดเป็นมากกว่า และคิดว่านิวคงเข้าใจนัดเช่นกัน ไม่งั้นไม่รักกันได้หรอก ^^
ไปนอนหล่ะคืนนี้ ฝันดีนะนิิว ฝันดีนะนัด ขอให้รักจงเจริญ~~
