โถ่ๆๆๆๆๆ
ท่านผู้อ่านช่างกดดันผมจริงๆเลย นี่ผมรีบปั่นแล้วนะคับ ได้เเค่นี้ก่อนนะ
เพราะได้เวลาเลิกงานเเล้ว
อับก่อนเดี๋ยวโดนด่า
ขอบคุณ ท่านผู้อ่านที่เสียสละเวลาอันมีค่า มาอ่านนะคับ
ใครที่ สามารถ บันทึกภาพ ยอดวิวที่ 55555มาได้ เอามาลงให้ผมด้วยนะ อยากได้
ตอนที่93 งานหมั้น
“ปะกลับกันเหอะ พวกเมิง”ผมบอกพวกมัน
“เมิงจะกลับไปไหน”
“หอกรูไง”
“กรูไปด้วย”
“ไปไมวะ กรูอยากมีโลกส่วนตัวบ้าง”
“ไม่เอาอยู่กันหลายๆคนดิ จะได้เฮฮา”
“ถ้าเมิงอยากเฮฮา สวิงกิ้งกันเลยไม”ผมบอก
“เฮ้ย ความคิดดีวะ น่าลอง”
“เหยด แมร่ง กรูประชด”
“เอาจริงก็ดีนะเว้ย น่าสนุกดีออก”
“ถุย เมียพวกเมิงก็มี ไม่เอามาลองวะ”
“เฮ้ยๆเล่นของสูงแล้วเมิง”
“55555555”
“เดี๋ยวกรูไปนอนกับไอ้เต้ก็ได้ กรูรู้ว่าพวกเมิงเป็นห่วงกรูไม่อยากให้กรูอยู่คนเดียว”
“เออ ก็ดี พวกกรูจะได้ไปนอนกับเมียพวกกรู ปล่อยให้พวกโสดๆไปนอนได้กันซะ มันจะได้สวิงกิ้งกัน”
“55555555555555”
“เฮ้ย ไปกินเหล้ากันก่อนดีกว่า พรุ้งนี้ไหนๆก็หยุดแล้วเดี๋ยวไม่ได้เจอกันอีกตั้งสามวันนะเว้ย”ศ -ส –อา
“เออๆก็ดี อยากเมาวะ”ผมว่า
“ไปที่ไหนดีละ”
“ร้านเดิม”
“จัดไป”
แล้วพวกผมก็ไปเมากันตามเดิม ไม่ได้กินกันมานานแล้ว ตั้งผมอยู่กับไอ้นัด ไม่ค่อยได้เที่ยวกับเพื่อนๆเท่าไรหรอก เป็นอย่างงี้ก็ดีเหมือนกันเราจะได้ใช้เวลากับเพื่อนๆให้นานขึ้น
ดังคำกล่าวที่ว่า
......................มีแฟนกี่คน ก็ไม่ทนเท่าเพื่อนกรู.............................
“เหยดดดดดดดด ใครร้องเพลงนี้วะ โดนกับกรูมากเลย”ผมว่า
“เพลงอะไรวะ กรูไม่เห็นได้ยินเลย”
“เมิงฟังดนตรีดิ โหไรวะ ฟังก็รู้แล้วว่าเพลงอะไร”
“อ้อๆๆ”
รัก ฉันว่าเราก็รัก ฉันว่าเราก็ผูกพัน ทนด้วยกันมานานเท่าไหรแต่เธอ เธอจะรู้สึกไหม
ยิ่งผ่านพ้นเวลายิ่งนานเท่าไหรเหมือนใจของเรายิ่งห่างกัน
**เหมือนเราเอาแต่ใจไม่เคยจะเข้าใจ ต่างคนก็มีเหตุผล แต่เหตุผลของเราสองคนนั้นสวนทาง
***เมื่อฟ้าเค้าสร้างให้เรามาคู่กันแค่นี้ เข้ากันไม่ได้สักทีแล้วจะฝืนไปเพื่ออะไร
มีแค่รักแต่ฉันและเธอไม่มีความเข้าใจ ฝืนไปก็คงสุดทาง ระหว่างเธอกับฉันจากกันด้วยดี
จากกันถึงแม้ว่ามันปวดใจ ถึงแม้ว่ามันเจ็บช้ำเพียงใด ดีกว่าให้ใจอึดอัดอย่างนี้
ให้ใจได้เจอทางที่ดี ได้ไปพบไปเจอคนที่จะมี อะไร อะไรที่เข้ากัน
**เพราะเราเอาแต่ใจไม่เคยจะเข้าใจ ต่างคนก็มีเหตุผล แต่เข้ากันไม่ได้จะทนไปเพื่ออะไร
(***)SoLo(***) จากกันด้วยดี
“555555สุดยอดๆ”ผมตะโกนไป
พวกเพื่อนๆผมก็คง งงมังทำไมผมไม่เศร้าเลย
ไอ้พวกกัน เป็นพ่อสื่อ ไปขอเบอร์หญิงมาให้ผม
“อะ กรูให้” มันยื่นกระดาษใบเล็กให้ผม
“อะไรวะ”
“เบอร์หญิง เรียนที่เดียวกันด้วย อยู่บริหาร”
“จริงดิ แต้งๆๆ”ไอ้ด้วยความเมา รึความบ้าก็ไม่รู้ ผมก็โทรไปเลย
ผมก็คุย ทำความรู้จัก ห่างกันแค่เอื้อม แต่มันก็แสนไกล ผมคุยกับเค้าแต่ไม่กล้าเดินไปหา จนแล้วจนเล้า เมา โดนพวกนั้นลากกลับบ้าน
สรุป ผมก็ต้องนอนด้วยกัน5คน อีก4กลับบ้านมัน
ตื่นมาดูโทรศัพท์เกือบบ่ายแล้ว
“กลับบ้านดีๆนะคะ เมาแล้วฮาดีนะ”
ผมอ่านข้อความแล้วแอบยิ้ม
เชี่ยแล้วไง พรุ่งนี้ ผมต้องไปงานหมั้นที่หว่า ยังไม่ได้เอาเสื้อผ้าเลย
“เฮ้ยตื่นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
“อือ มีอะไรวะปลุกแต่เช้าเลย”
“เช้าห่าอะไรว่ะ จะบ่ายโมงอยู่แล้วเนี่ย”
“มีอะไรวะ”
“พวกเมิงตื่นให้หมดก่อนดิ”
“อืมๆมีอะไร”พวกมันแต่ละคนเหมือนศพเลย
“พรุ่งนี้กรูต้องไปงานหมั้นน้าไอ้นัด อะ ทำดี”
“แค่เนี่ย ก็ไปดิ”แล้วพวกมันก็ล้มตัวลงนอนต่อ
“เฮ้ยพูดง่ายวะ”
แล้วผมจะคิดมากทำไม ไปก็ไปดิ กลัวอะไรละ
แล้วล้มตัวลงนอนต่อ
ตื่นมาก็ได้ยินพวกเล่น ดอทกันอยู่ ช่วงนั้นกำลังดังเลย มาใหม่
“เฮ้ยกรูกลับหอแล้วนะ พรุ่งนี้ต้องไปงานหมั้น”
“เออๆ เมิงไม่เป็นอะไรแล้วแน่นะ”
“เป็นอะไรวะ แค่คนๆเดียวไม่ทำให้กรูตายได้หรอก”
พูดตรงๆนะ ถามว่าเสียใจไมก็เสียนะ แต่ก็ทำไงได้ละ ถ้าไม่ใช่เนื้อคู่กัน ต่อให้ตัวติดกันแต่ใจไม่อยู่มันก็เท่านั้นแหละ
วันงาน
ผมก็อาบน้ำแต่งตัวอย่างหล่อเลย สูทดำก็อยู่บ้านไอ้นัด เลยเทาสีเทานี่แหละ ช่างแมร่งผมแต่ตัวไม่เป็นหรอก ตอนผมไปซื้อพี่เจ้าของร้านเค้าบอกเวลาใส่ก็เลือกเสื้อตัวใน กับไทด์ ให้เสื้อใกล้เคียงกันก็พอ
ผมคิดว่าผมหล่อ ก็ออกจากบ้าน
ระหว่างที่ผมรอความคิดตัวเองว่าจะไปแทคซี่ หรือรถไฟฟ้าดี
ตี๊ดดดดดดดดดดด
เบอร์ใครวะ ไม่คุ้นเลย
“โหลคับ นิวคับ”
“ออกมายัง”ใครวะ
“กำลังออกคับ ไม่ทราบว่าใครคับ”
“เค้าเอง”
ผมกดวางเลย
มันเอาเบอร์ใครโทรมาวะ แล้วทำไมต้องดัดเสียงด้วยวะ
สรุปแล้ว ผมนั่งรถเมล์ แต่ไปต่อรถไฟฟ้าเอา ประหยัดดี อิอิ
ตี้ดๆๆๆๆๆๆๆ
เบอร์ใครอีกวะ เดี๋ยวนี้เบอร์แปลกโทรเข้ามาบ่อยจังวะ
“โหลคับ”
“ทำอะไรอยู่คะ”
“กำลังจะหมั้น เอ้ยไปงานหมั้นคับ จอยละ”ผมเกือบลืมเธอไปแล้วนะเนี่ย
“อยู่เเซ็นทรัลเวิลด์คะ”
“ไปทำอะไร กับใครอะ”
“มาเดินเล่นกับเพื่อนคะ นิวอยู่ไหนอะ เสียงดังจัง”
“อ้อ อยู่บนรถไฟฟ้า กำลังไปเซนธารานั่นแหละ”
“อ้าวหรอ แล้วค่อยเจอกันดีกว่าเดี๋ยวจอย ไปนั่งรออยู่ที่loobyนะคะ”
“จ้าๆ”
ไปถึงก็ต้องเดิน บนสะพานลอยอีกไกลเลย เริ่มร้อนกับเสื้อผ้าแล้วนะ เหงือแตกซิ๊กเลย ยังคิดว่าวจะทนใส่เพื่อความหล่อ หรือ ถอดเพื่อความสบาย
ไม่ถอดดีกว่า
มัวแต่เดินใจเลย ก็เดินไปชนใครเข้าก็ไม่รู้ ไอ้เวรนั่น อยู่ดีๆก็หยุด แล้วหันกลับ
“ขอโทษคับ”มันพูดก่อน หล่อวะ ผมก็เริ่มมองผู้ชายมากขึ้นวะจริงๆนะ ผมสังเกตุตัวเองมานานพอสมควรแล้ว
“ขอโทษเช่นกันคับ”ผมพูด อ้อมันมัวแต่คุยโทรศัพท์นี่เอง
ยิ้มให้กันแปบบก็แยกกัน
ถึงlobby ก็เจอไอ้ห่านั่งอยู่ มันหล่อมากเลยคับ ไม่เคยเห็นมันแต่งแบบนี้ แต่ยังคงากแดงเหมือนเดิม หัวเกรียนๆ + ชุดสูท สีเทาอ่อนๆ หูกระต่ายสีชมพูอ่อน มันช่างเข้ากันดีแท้เหลา
แล้ว โซฟาตัวถัดไปผมก็เห็นจอยนั่งอยู่ กับเพื่อน
ผมหยุดตรงประตู ยืนมองสองคนนั้น มันคงไม่รู้จักกันระหว่างนัดกับจอย คงไม่หรอกมัง เพราะมันนั่ง โซฟาคนละชุดกัน
สองคนนั้นยิ้มให้ผม
ผมก็ยิ้มกลับ แต่ไอ้นัดคงคิดว่าผมยิ้มมัง มันกำลังจะเดินมาหาผม ผมก็เดินเข้า แต่เดินผ่านมัน ทำเหมือนมันเป็นแค่อากาศ
“รอนานป่าวคับจอย”
“ไม่นานหรอกคะ วันนี้หล่อจัง”แล้วเธอก็เดินมาคองแขนผม เหมือนสนิทมานาน แต่ก็ดีแล้ว
“5555นิดนึงคับ รู้ว่าต้องมาเจอจอยแน่ ขอหล่อไว้ก่อน เอ๋อ แล้วนี่ใครอะคับ”ผมเห็นเพื่อนเธอยื่นยิ้มให้ผม
โพลล์
หัวข้อ: ก่อนอื่น ผมต้องขอโทษ ทุกคนด้วย ที่หายไป หลายปีเลย55555555555555 (อ่าน 3024603 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก