ตอนที่65 จบๆกันไปเหอะ
“นัด ทำไมทำแบบนี้”ผมถาม ทั้ง เดือด ทั้งโมโห อะไรหลายๆอย่างมันถาเข้า
ไอ้นัดหันมามองหน้าผม อยากตกใจ
“นิว”
“ใครหรอคะพี่นัด”
ไอ้นัดไม่ตอบแต่พยายามลุกมาหาผม แต่มันก็เซ ล้มลงไป ไม่รู้เมาอะไรกันแน่ อิผู้หญิงที่นั่งคลอเคลียกับมันก็มาประคองไอ้นัดไว้
“ได้นัด ถ้าเมิงไม่ยอมฟังอะไร กรู แล้วเมิงก็หนีมาทำตัวเหี้ยๆแบบนี้ เมิงกับกรูก็จบลงตรงนี้แล้วกัน”ผมพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา ผมกะจะไม่ให้ใครเห็นน้ำตาผมแล้ว แต่ก็กลั้นไว้ไม่อยู่
ไอ้นัดก็ถลามาหาผม ผมก็ต่อยมัน อินั้นก็กรี๊ดกร๊ากใหญ่เลย
“เมิงทำตัวเมิงเองนะไอ้นัด”ผมชี้หน้ามัน ในเมื่อมันเลือกที่จะทำตัวแบบนี้ ไม่ว่าด้วยความเต็มใจ หรือประชดผมก็ตาม ผมรับไม่ได้ทั้งนั้น ตั้งกินเหล้า เล่นยา ไม่รู้ว่าเล่นหญิงด้วยรึป่าวก็ไม่รู้
ผมเดินปาดน้ำตาออกมา ไม่รู้หนทางว่าจะไปไหนไปยังไงดีมันมืดไปซะทุกด้านเลย ผมอยากไปที่ๆไกลๆ ไม่อยากเห็นหน้ามัน
ผมนั่งอยู่ริมฟุตบาทที่ไหนก็ไม่รู้ ช่วงเวลานั้นผมท้อมาก ไม่อยากจะทำอะไรทั้งนั้น ผมเลยนั่งรถไปหมอชิต ผมอยากไปหายาย ซึ่งเป็นคนเดียวที่ผมคิดถึง
นั่งรถ ไปถึงหมอชิต ก็ทุ่มกว่าซื้อตั๋ว รถออกตอน3ทุ่ม ผมไม่รู้จะอยู่ที่ไหนดี ผมกลัวคนเห็นว่าผมร้องไห้ ผมตัดสินใจไปนั่งหน้าหมอชิต ตรงสนามหน้า (ถ้าใครเคยไปน่าจะรู้)ผมนั่งกอดเข่าก้มหน้าร้องไห้ คิดไปว่าทำไม ไอ้นัดถึงำกับผมอย่างงี้ ตอนนั้นผมพูดอย่างไม่อายเลยว่าผมร้องไห้น้ำมูกไหลจนหายใจไม่ออกเลย ผมเลยถอดเนคไท มาเช็ด อิอิ ผมกลับบ้านทั้งชุดนักศึกษาอย่างงั้นแหละ
ผมนั่งก้มหน้าร้องไห้อยู่นานมาก ไม่รู้ว่ามีคนสังเกตรึป่าว
แต่ก็มีน้องผู้ชายประมาณ5ขวบมังมาเรียกผม
“พี่ๆแม่ให้เอาเสื่อมาให้”ซื่อมารู้ตอนหลังว่าเสื่อเช่ามา เพราะรถเขาจะออกแล้ว เขาเลยเอาเสื่อมาให้ผมนั่งต่อ ไหนๆก็เช่ามาแล้ว
“ขอบคุณคับ”ผมยิ้มให้เด็กคนนั้น แล้วน้องเค้าก็วิ่งไปหาครอบครัวเค้าที่ยืนหรออยู่
“แม่ๆพี่เค้าร้องไห้”โหน้องมืดขนาดนี้ยังมองเห็นอีกหรอ
ทุกคนในกลุ่ม พ่อแม่และลูกๆนั้นมองมาที่ผม ผมยิ้มให้
แล้วพวกเค้าก็จากไป นี่แหละสัจธรรมของชีวิต มีพบ ก็ต้องมีจาก ซึ่งมันก็เหมือนกับผมตอนนี้ ที่ต้องจากคนที่ผมไม่เคยคิดว่าจะรักมันได้ แต่ผมต้องอยู่ให้ได้ เมื่อก่อนไม่มีมันผมยังอยู่ได้เลย
ผมได้เสื่อมาก็ปูแล้วก็นอนเอามือก่ายหน้าผาก ปิดตาไว้ร้องไห้ ผมไม่กล้าสะอื้นดังหรอก ได้แต่ปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมาเอง
ผมนอนอยู่อย่างงั้นสักพัก ก็มือเสียงคนเดินมานั่งใกล้ๆผม ผมก็เปิดตามองดูก็เจอกลุ่มวัยรุ่น 2-3คน นั่งอยู่ห่างจากผมประมาณ5ก้าวได้มัง น่าจะเป็นคนต่างจังหวัดนั่นแหละ
ผมเลยลุกขึ้นนั่ง พยายามร้องไห้ อายพวกมัน ผมก็นั่งดูดบุหรี่ มันเห็นผมมีไฟแชคมัง เลยเดินเข้ามาขอยืม ผมก็ให้ ก้ได้นั่งคุยกัน
ไปๆมาๆผมก็ชวนพวกมันมานั่งเสื่อด้วยเลย ผมก็นั่งคุยกับพวกมัน
พวกมันเป็นรุ่นน้องผมปี สองปี มาทำงาน ในกทม แล้วก็กำลังจะกลับบ้าน มันชวนผมไปเที่ยวบ้านมันซะเลย ซึ่งผมก็อยากไปนะ ไม่ใช่อะไรหรอก ผมอยากหาอะไรทำไม่ให้คิดมาก แต่ผมก็ได้แค่แลกเบอร์กับพวกมันไว้ อยู่ภาคอิสานเหมือนกัน คุยกันง่ายหน่อย มันก็คุยภาษาอิสานกิน ผมก็นั่งขำ ไม่ใช่ผมกระแดะอะไรหรอก ผมพูดไม่ได้จริงๆ แต่ฟังออก ถ้าจะให้ผมพูด ต้องให้เวลาผมประมวณผล เรียบเรียงคำพูดนานหน่อย
“ทำไมพี่ กลับต่างจังหวัด ไม่ใส่เสื้อผ้าธรรมดาละ”หนึ่งในพวกมันถามผม
“ก็รีบเลยไม่ได้เปลี่ยน”จะให้กรูบอกว่าไงละ
“อ้อ”
ประมาณเกือบ สามทุ่มผมก็ขอตัวไปก่อนเพราะรถผมจะออกแล้ว มันก็ลาผม บอกว่าถ้ามีโอกาสคงได้เจอกันอีกนะ ผมก็เออ ออ กับพวกมันไป
ผมแวะล้างหน้า ล้างตา ในห้องน้ำ ผมมองตัวเองในกระจก ตาทั้งแดง ทั้งบวม
“ไอ้คนๆนี้หรอวะ ที่มันจะโดนทิ้ง”ผมพูดในใจ
แล้วออกก็ออกไปซื้อน้ำซื้อขนมขึ้นรถ เผื่อหิว ผมคิดได้ว่าลืมบอกเพื่อน
เลยเปิดโทรศัพท์ มีข้อความเข้ามาเยอะมาก ทั้งแม่ ไอ้นัด เพื่อนๆผม(เกือบทั้งห้องจริง คนละ2-3สาย)
ผมเลยเลือกที่จะโทรหาเพื่อน เอาใครสักคนดี ที่มันพอจะเก็บงาน เก็บการบ้านไว้ให้ผมได้บ้าง
ไอ้เต้นี่แหละ
“โหลเต้”
“ไอ้นิว เมิงอยู่ไหนวะ ไอ้นัดตามหาเมิงทั่วเลยเนี่ย”
“หรอ แล้วมันอยู่ไหน”
“ออกไปแล้ว แล้วเมิงอยู่ไหน”
“เออ กรูจะไปทำธุระ สักพัก เก็บงานไว้ให้ด้วยนะเว้ย แล้วไม่ต้องบอกใครนะ โดยเฉพาะไอ้นัด ถ้าเมิงคิดว่ากรูเป็นเพื่อน กรูขอนะ”
“โห มรึงมีอะไรร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอวะ”
“เออ กรูก็มีเรื่องส่วนตัวบ้างดิ เอ๊อ มีอะไร ส่งเมล์มาอย่างเดียวนะ กรูไม่เปิดโทรศัพท์”
“แล้วเมิงจะไปไหน”
“กรูบอกไม่ได้วะ ขอโทษจริงๆ”
“เออๆตามใจเมิง มีอะไรก็เล่าให้ฟัง หรือระบายได้นะเว้ย แต่กรูก็พอรู้ว่าเมิงไม่สบายใจเรื่องอะไร”
มันพูด ผมก็จะร้องไห้ ซึ้งจริงๆผมได้แต่เงยหน้ามองเพดาน แล้วก็ได้ยินเสียงสายซ้อนมา เป็นชื่อได้นัดนั่นเอง
“ขอบใจมากวะเพื่อน แค่นี้นะเต้”ผมวางสายเสร็จก็ปิดเครื่องต่อ คนเค้มองผมอะ ประมาณว่าเมิงกลัวคนไม่รู้ว่าเมิงเป็นนักเรียนรึไง แต่งชุดขึ้นรถทัวร์ ผมคิดได้ตอนอยู่บนรถแล้ว ว่าทำไมไม่ซื้อเสื้อยืดเปลี่ยน ทั้งๆที่มีขายเยอะแยะ แต่ผมไม่มีเวลาว่างคิดถึงเรื่องนั้นหรอก
ในหัวผมมีแต่เรื่องไอ้นัดทั้งนั้น
ผมขึ้นรถได้เค้าก็แจกผ้าห่ม ผมเอาผ้าเย็นที่ซื้อมาปิดตา ซับน้ำตาที่ไหล แล้วเอาผ้าห่มทับอีกที แล้วผมก็หลับไปโดยที่ไม่รู้ตัวเลย ตื่นอีกตอนที่คนข้างๆเขย่าผม ผมเลยตื่น
“ไปเป็นป่าวคับ”ผู้ชายนั่งข้างๆ(มานั่งตอนไหนวะ)น่าจะเป็นรุ่นพี่ผมถาม
“ป่าว เป็นอะไรคับ”
“ก็พี่เห็นน้องสะอึก เหมือนจะชักเลยตกใจ”
“อ้อ ไม่เป็นไรคับ พอดีผมฝันร้ายอะคับ”
“คราบ”ผมฝันว่าผมเดินอยู่ที่ไหนไม่รู้ คนเดียวมืดทุกทางเลย เรียกไอ้นัดก็ไม่ตอบ เรียกแม่ก็ไม่ตอบ เรียกยายก็ไม่ตอบ ตาก็เงียบ
ดีนะที่เค้าปลุกผม ไม่งั้นผมโวยวายลั่นรถเลย
ตื่นมาผมก็ชวนพี่เค้าคุย
“พี่ชื่ออะไรคับ”
“ชื่อกร เราอะ”
“นิวคับ”
“ไปไหนเนี่ย ชุดนักเรียนยังไม่ถอดเลย”
“กลับบ้านอะคับ พี่ละ”
“พี่ก็จะกลับบ้านเหมือนกัน มาพี่ป่วย”
“อ้อคับ”เราคุยกันจนไม่มีอะไรจะคุย แล้วก็หลับไปอีกรอบ
“นิวๆๆๆถึงแล้ว”พี่กรสะกิดผม อย่าเรียกว่าสะกิดเลย เรียกตบหน้าดีกว่า
“ถึงไหนอะพี่”
“ขนส่งไง”
“อ้าวหรอ”
ผมก็ลงรถ อย่างงงๆ พี่เค้าก็ขอตัวกลับบ้านเค้าเพระมีคนมารับ ผมก็นั่งเขวอยู่คนดียวที่ขนส่ง เพราะเพิ่งตี5เอง
แล้วก็มีเด็กเดินมาขอตังผม ผมเห็นเดินขอทุกคนที่นั่งอะ ผมจะไม่ห็ยังไงอยู่เลยให้ไป20 อิอิ น้องคงได้เยอะแน่ๆเห็นขอทุกคนเลย ผมก็นอนบนม้านั่งใน บขส สภาพผมก็ไม่ต่างอะไรกับคนตกงานเลย หรืออาจเหมือนขอทานก็ได้ อิอิอิ ผมตื่นมา6 .30 ไม่มีใครปลุกเลย เดินไปที่ถนน โบกรถกลับบ้าน มองข้างทางแล้วคิดถึงไอ้นัด ไม่รู้ตอนนี้มันจะเป็นยังไงบ้าง ใครจะหาข้าวให้มันกิน มันจะนอนกับใคร คุยกับใคร หรือทำอะไรอยู่นะ คิดไปน้ำตาเจ้ากรรมก็เจือกไหลอีก คนเค้าก็มองทั้งคัน
ถึงบ้านผม ยายเห็นผมก็ตกใจ
“อ้าวเป็นไงมาไง ทำไมมาชุดนี้ละ”
“คิดถึงยายเลยมาหา”
“แล้วไม่มีเรียนหรอไง”
“ไม่มี ครูไม่อยู่ไปต่างประเทศ”ผมโกหกไปงั้นแหละ
ยายไปนั่งบนแคร่ ผมก็เดินตาม ไปแล้วนอนบนตัก อยู่ๆน้ำตาก็ไหล ออกมาเฉยเลย ผมคิดถึงตอนนั้น ตอนนี้ก็ไหลอีกแล้ว ภาพที่ยายเอามือมาเช็ดน้ำตาแล้วลูบหัวผม มันเป็นอะไรที่บอกไม่ถูกจิงๆ ตอนนี้น้ำตาผมคลอเบ้า จนจะมองไม่เห็นจอแล้ว
พอพักแปบนะ
มาต่อแระ
ยายผมไม่ถามอะไร นั่งลูบหัวผม แล้วยิ้มให้ผม ปกติ ยายไม่ชอบให้ผมนอนตักหรอก แกบอกเขิน เวลาผมหอมแก้ม ก็บอกว่าเขิน แต่วันนี้ยายยอมให้ผมนอนตัก
“ไอ้นัด มันทำอะไรละ”ผมปล่อยโฮ ออกมาเลย เมื่อยายถามผม
ผมร้องไห้ กอดยายแล้วซุกหน้าที่ท้องยายนั่นแหละ
ผมซุกหน้าไว้แบบบนี้จนหายสะอึก
“ไปอาบน้ำอาบท่ามากินข้าวไป”
“คราบ ตาละ”
“ไปทุ่งนาตั้งแต่มืดๆแล้ว”ขยันไปจริง
ผมขึ้นไปเปิดประตู้ห้องเจอคิงคอง ผมก็ร้องไห้ขึ้นมาอีก ผมลงไปอาบน้ำ ขึ้นมานอนร้อง
ไห้กอดตุ๊กตา คืดถึงคนที่มันให้ผม คิดถึงตอนที่เราเจอกันครั้งแรก คิดถึงตอนที่เราอยู่ด้วยกันคุยกัน
ผมนอนร้องไห้กอดตุ๊กตา หลับไปจนเย็น ยายก็มาปลุกบอกว่ามีคนมาหา
โพลล์
หัวข้อ: ก่อนอื่น ผมต้องขอโทษ ทุกคนด้วย ที่หายไป หลายปีเลย55555555555555 (อ่าน 3022361 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก