ขอกริ๊ดดดดดดดดดดดดดดก่อน
เพิ่งอ่านทัน(ใช้เวลาไปสองวันเต็มๆเบียดบังเวลางานอีก)
เห็นตอนที่เรื่องนี้ลงครั้งแรกๆ ไม่เคยคิดเข้ามาอ่านเลยนะ
คิดว่าอะไรวะ...มีเด็กว้งเด็กแว้นส์...ไม่สนใจอะ...มันไม่ใช่แนว5555
แต่เมื่อสองวันก่อน....ไม่อยากบอกว่าตรูคลิกผิด....
แต่เอาวะ...ไหนๆก็เข้ามาแล้วลองอ่านซะหน่อยไหนๆคนแต่งก็ขยันอัพจริงปาเข้าไปร้อยกว่าตอน
กลายเป็นว่า....................ก็อย่างที่เล่านั่นแหละ....สองวันเต็มๆที่เอาเวลางาน เวลากิน เวลานอน มานั่งอ่านจนทัน
อ่านแล้ว...บอกได้คำเดียวว่าอิจฉาน้องนิวมากกกกกกกกกกกกกกกกก(เรียกน้องแหละเพราะจากที่อ่านยังไงเรามันก็ป้า555)
อ่านแล้วอยากเป็นสก๊อยขึ้นมาในทันใด

จากที่อ่านน่ะนะ....ดูก็รู้ว่านิวเป็นคนที่มีความคิดความอ่านพอตัวเลยล่ะแถมยังทำให้นู๋นัดกลับมาเรียนได้ด้วย
ถึงจะเรียนๆโดดๆไปแว้นส์มั่งก็เหอะ.....ยังไงก็ชื่นชม

ยังไงก็รออ่านตอนต่อไปน้า...อ่านแล้วสบายใจหายเครียดไปเยอะเลย(ยกเว้นตอนดราม่าอะนะสงสารนิวมากโดยเฉพาะตอนที่นิวกลับบ้านไปหายายหรือย่านะจำไม่ค่อยได้ แล้วยายถามว่าเจ้านัดมันทำอะไรล่ะ...ตอนนั้นแหละ...น้ำตาพรากเลย

)
ตั้งใจเรียนละกันนะทั้งคู่....ว่างๆก็มาต่อให้คนอ่านหายคิดถึง
ปอลอ.นิวเป็นคนจังหวัดอะไรอะ...อ่านมาจนตอนนี้ยังงงๆ...ใช่คนโคราชรึเปล่าหรือไม่ใช่(ไม่ใช่ไรหรอกพอดีว่าเป็นคนโคราชอะ)