หัวข้อ: "พี่ครับ...ผมขอ(เอา)พี่ได้ไหมครับ".......จบบริบูรณ์ แจ้งย้ายเลยครับผม...(^_^)

[Calo love]

ดีใจจังเลยครับที่มีคนมารอ ยิ่งอ่านเจอว่ามีคนอ่านอยากให้ต่อเรื่องอีก...ยิ่งดีใจจังเลยครับ


แต่บอกได้เลยว่าคงไม่มีต่อนะครับนอกจากจะมีตอนพิเศษมาบ้างนะคัรบ


 

[miracle22936]

ตอนหน้าดราม่า!!! ชอบบบ  แต่ไม่ขอน้ำเน่านะครับมะชอบเลยยย 

มีสองพาททท เอามาลงสองพาทพร้อมกันเลยได้ไหมครับ

ไม่อยากค้างงงงง!!! 

[Onlymin]

ไม่เอาตอนพิเศษแบบ มาบ้าง...ไม่มาบ้าง

แต่เอาตอนพิเศษแบบเรื่อย ๆ วันเว้นวัน ได้มะ ??? 555

[yogurtjung]

เฟิร์สเกรียนอ่ะ 55

รักปานจะกริ๊ดคนอ่านตาเป็นไฟแล้วค่ะ

แต่พี่คนสวยไม่บอกไปละของวิชชี่เอาให้ -..-

รอตนต่อไปนะค่ะ ขอบคุณค่ะ

[Zitraphat]

อิมเมจ พี่วิชเน้อ .....คนเขียนเน็ตเน่าลำบากป๋าจริงๆ

[koikoi]

ตอนหน้าคงต้องเตรียมผ้าไว้ซับน้ำตาสินะ

[Theznux]

ตอนหน้าดราม่าด้วยอะ โหยยย !!! ToT เตรียมตัววว

[Monkey D]

อิจฉาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

อยากมีคนมาให้นอนกอดแบบนี้บ้างอ่า

[NewYearzz]

NewYearzz                             จะไม่มาต่อให้ย๊าวยาวววววววววววก็เพราะแบบนี้แหละนะครับนิว   

ออฟ เค้าจริงใจเค้าผิดหรอ? เค้าก็คิดถึงออฟนะ แต่เค้าคิดถึงเฟิร์สมากๆนี่นา

ทำไมตอนนี้บัสไม่เล่าเรื่องวิชอ่า ไม่คิดหรอว่าถ้าเฟิร์สรู้ทีหลังจะเสียใจอ่ะ

ทำไมชอบทำร้ายจิตใจเฟิร์ส(ของนิว)นักหนาอ่า ไม่รักก็ส่งมาบอกแล้วไง

โอ๊ย ยิ่งอ่านยิ่งอิน ออฟครับ  มาต่อเร็วๆยาวๆน้าคนดี


รอตอนต่อไปครับ

[Calo love]

แวะมาฝากนิยายของพี่เคทที่ออฟอาสาลงให้พี่เขานะครับ....ฝากแฟนๆ ของเฟิร์สกับบัสเเวะไปเยี่ยมเยือนกันหน่อยนะคัรบ
ช่วยไปเป็นกำลังใจให้พี่เขาด้วยนะครับ......


ตอนนี้อัพอยู่ 3 เรื่องครับ ส่วนเรื่องอื่นๆ ถ้าได้เนื้อหามาก็จะอัพเรื่อยๆ นะครับ



1.http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32310.msg2052613#msg2052613   ปิ๊งรักพี่ชายหน้าหวานฯ

2.http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=13376.msg2052615#msg2052615   Brother I love you

3.http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=12662.480 ผมหลงรักชายโฉด



 

[Calo love]

ว้า..............ไม่มีใครคิดถึงเฟิร์สกับบัสบ้างเลย............งั้นเดี๋ยวออฟจาหายไปบ้างดีกว่าครับงั้น


งอลคนอ่านง่าครับ

[Nus@nT@R@]

 
โอ๊ะโอ อย่าเพิ่งงอนนะจ๊ะ ยังรอเฟิร์ส-บัสทุกวันจ้ะ 

[Calo love]

“พี่ครับ.....ผมขอ(เอา)พี่ได้ไหมครับ” ตอนที่ 15
   
   ตอนที่ 15 Part 1




   
“ขอนั่งด้วยคนนะ!”




อ้าวเห้ย!ใครน่ะ?

วิชเหรอ????มาเมื่อไหร่?

แล้วจะมานั่งกับผมทำไม?


เดี๋ยวไอ้หล่อล่ำบึกของผมจะมารับแล้วนะ เกิดมันมาเห็นเข้างานก็เข้าผมนะสิ


“เออ...................อืม”


ผมไม่รู้จะตอบยังไง จะปฏิเสธไปก็ไม่มีเหตุผลที่จะยกมาแย้งพอกับการที่ไม่ให้เขานั่งกับผม แต่ทำไมต้องมานั่งกับผมด้วยล่ะ?

“นั่งรอใครอยู่ล่ะ ไม่หิวเหรอ?”

“เปล่าไม่ได้รอใครนิ แค่นั่งเล่นเพลินๆ น่ะก็หิวนิดๆ วิชมีอะไรเหรอ?”

จะให้บอกไปเหรอครับว่ารอให้ใครบางคนมารับกลับ

“อยากมานั่งด้วยไม่ได้เหรอ?”

“อืม....”

“แล้วเป็นไงบ้างช่วงนี้สบายดีไหม?”

“ก็สบายดีนะ ไม่เจ็บไม่ไข้”

“แล้วแน่ใจนะว่าไม่ได้รอใคร?”

“เออ.....อือ ทำไมเหรอ?”

“เปล่าก็บอกแล้วแค่อยากมานั่งด้วยเฉยๆ”

“มันต้องมีเหตุผลสิวิช จู่วิชจะอยากมานั่งกับบัสทำไมล่ะ?”


 ผมเริ่มเครียดแล้วครับเดี๋ยวอีกสัดพักไอ้หล่อของผมก็จะมารับแล้วผมต้องรีบสะลัดคนคนนี้ออกไปก่อน เดี๋ยวมันมาเจอเข้าเห็นผมนั่งคุยกับวิช จะทำให้เข้าใจผมผิดก็ได้ ถ้าเกิดมันงอนผมขึ้นมาผมขี้เกียจง้อนะครับ  รู้ๆ อยู่ว่าต้องง้อแบบไหนถึงจะยอมหายงอน อ้าวแล้วมันงอนแล้วมาเกี่ยวอะไรกับผมล่ะทำไมผมต้องง้อมันด้วย....เออนะ?

“ไปทานข้าวกันไหมหิวไม่ใช่เหรอ?”

“หะ ห๊ะ!!!!!อ๋อ ไม่ล่ะเดี๋ยวค่อยไปกับเพื่อนเอาวิชมีอะไรไหมเดี๋ยวเราจะกลับแล้วนะ”

 หาทางหนีก่อนครับไม่ไหวจะเคลียร์

“ใครเหรอ? จะไปทานข้าวกับใครเหรอ?”

“ทำไมบัสต้องบอกวิชด้วยล่ะ?”

“แค่อยากรู้น่ะ”

“มันไม่จำเป็นที่วิชจะต้องรู้หรอก บัสจะมีเพื่อนกี่คนกันล่ะ?”

“อืมก็จริง ก็เห็นไปด้วยกันตลอดนิกับพวกนั้น หากจะไม่ไปทานข้าวด้วยสักมื้อคงไม่เป็นไรมั้ง?”

“ก็ไม่เป็นไรหรอก ทำไมเหรอ?”

“ก็ไม่ได้ทานข้าวด้วยกันนานแล้วนะ ไปทานผัดไทกันไหมบัสชอบไม่ใช่เหรอเดี๋ยววิชเลี้ยงเอง?”

“ช่ายมันก็นานแล้วนะเท่าที่บัสจำได้หลังจากวันนั้น!”

“อืม ไปนะไปทานผัดไทกัน?”

“อือ ไม่ดีกว่าขอบใจนะ”

“ไปเถอะนะบัส วิชไม่อยากทานข้าวคนเดียวไปเป็นเพื่อนวิชหน่อยนะ”

“..........................”

“วิชคิดถึงบัสนะปานข้าวแล้วเดินเล่นกันหน่อยไหม.....................ได้ไหม?”

“ห๊ะ!!!!!ว่าไงนะ!!!” ผมได้ยินชัดนะที่วิชพูดเมื่อกี้

“ตามนั้นแหละบัส ไปหาไรทาน ไปเดินเล่นกันนะ วิชอยากไปกับบัสนะ วิชคิดถึงบัสนะ”

“คิดถึง!!!!!มาบอกทำไมตอนนี้ล่ะ?”

“วิชคิดถึงบัสตลอดเลยรู้ไหม? ไปทานข้าวกันก่อนไหมแล้วเดี๋ยวค่อยคุยกัน”

“.................”

“นะบัส!!”

“แต่ว่า....?”

“ไปกับวิชนะบัส!”

“เออ.......!!”

“ไปในฐานะเพื่อนคนนึง เพื่อนไปทานข้าวกับเพื่อนคงไม่เป็นไรมากใช่ไหม?”

“อืม...!”


 เห้อ............ไม่รู้จะทำยังนะครับ เพราะจริงๆ ผมเองก็ไม่ได้โกรธวิชแล้ว และก็ไม่ได้คิดอะไรแล้วด้วย แต่ที่ตอบตกลงไปเพราะสงสารวิชจริงๆ นะครับ หน้าเศร้ามาเชียว ผมก็พอรู้นะว่าวิชเลิกกับน้องคนนั้นแล้ว


เพราะเจอเหตุการณ์ก่อนหน้าที่โรงอาหารไปแล้วรอบหนึ่ง คราวนั้นผมก็สงสารวิชนะหน้าเสียไปเลยก็อาการตามเดิมสงสารอีกแหละ เอาว่ะ!!ยังไงก็แค่เพื่อนกันคงไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวขอโทรบอกไอ้ถึกของผมก่อนแล้วกันนะเดี๋ยวมาหาแล้วจะไม่เจอ จะเป็นห่วงเอา......

“งั้นเดี๋ยวแป๊ปนึงนะ.....”


ผมเอ่ยบอกคนที่ทำหน้าเศร้าเพราะเขากำลังเตรียมตัวลุกอย่างเต็มที่ ผมล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมากดเบอร์ที่คุ้นเคยที่สุดและก็จำได้ขึ้นใจแล้วตอนนี้

“อืม...ไม่ต้องมารับนะเย็นนี้พี่จะไปทนข้าวกับเพื่อนกลับก่อนเลยไม่ต้องรอนะ!อย่าลืมหาอะไรทานด้วยนะ”

“อ้อ...เดี๋ยวเพื่อนไปส่ง”

“อืม เพื่อนจริงๆ อืม ไม่รู้จักหรอกไม่ต้องถามมาก”

ยังจะมาซักผมอีกว่าเพื่อนคนไหน แต่ผมก็พยายามเน้นคำว่าเพื่อนให้ดังๆ เข้าไว้ด้วยแหละเพื่อสื่อความหมายถึงคนปลายสายและคนข้างๆ ที่หน้าเจือนๆ

“อืมๆ ไม่นานหรอก”

“อืม...อืม”

จะมาสั่งเสียอะไรกันนักหนาผมไม่ได้ลามันไปที่ไหนสักหน่อยดูเถอะครับ สั่งผมนั้น นู้น นี่ เยอะเลย ผมก็ผู้ชายนะครับ มีอะไรก็ป้อกันตัวเองได้เหมือนนะ

“ครับ...เสร็จแล้วเดี๋ยวโทรหา....ไอ้บ้า!!!!!!!แค่นี้แหละ”

ดูมันสิครับขนาดคุยโทรศัพท์กันมันยังจะมาลามกจั๊กกะจี้ใส่ผมอีก เอากับมันเข้าไปสิครับ แถมไม่พอยังจะขอตามมาด้วยอีก  ใครจะบ้าให้มาล่ะเดี๋ยวมาเจอกับวิชก็มีเรื่องกันอีกไม่เอาด้วยหรอก.....

“ใครเหรอบัส?”

“อ้อ น้องน่ะ....ไปกันเถอะ แต่บัสอยู่นานไม่ได้มีงานต้องทำอีก”

“ครับ”

วิชทำหน้าเหมือนมีเครื่องหมายคำถามชุดใส่โปรยอยู่บนใบหน้า แบบว่า “น้อง” เหรอ? อะไรประมาณนี้ ก็น้องจริงๆ นี่ครับผมยังไม่ได้ตกลงเป็นแฟนกับไอ้ถึกล่ำบึกสักหน่อย ผมไม่ได้โกหกนะ

ไม่ผิดใช่ไหมครับที่ผมตัดสินใจไปกับวิชในครั้งนี้ ก็แค่เพื่อนกันนิ ผมไม่ได้คิดอะไรกับวิชแล้วจริงๆ แต่ก็ยังงคงมีความรู้สึกดีๆ ให้กันอยู่ มันไม่จำเป็นเสมอไปหรอกนะผมว่าการที่เราเลิกรากันไปแล้ว เราจะต้องเกลียดกัน ชิงชังกันด้วย คนเราในการที่จะได้มาพบพานกันนั้นมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญนะคัรบพระพุทธเจ้าท่านสอนไว้ว่า

“การพบกันของคนเรานั้นล้วนมีเหตุและผลแห่งกรรมแต่ปางก่อนกำหนดทั้งนั้น”

การที่เราจะได้พบพานกับใครสักคนนั้นลองนึกภาพนะครับในจักรภพ จักรวาลนี้มันกว้างใหญ่ไพศาลเพียงใด บนโลกนี้มีคนเป็นล้าน เป็นแสน เอาแค่ในประเทศไทย แค่ในมหาวิทยาลัยที่ผมเรียนก็พอได้นะว่ามีนิสิตนักศึกษาทั้งหมดกี่คน ดังนั้นการพบกันของบุคคลคนนึงนั้นมันจึงต้องมีเหตุและผลนำมาแน่นอน เพียงแต่ว่าเราจะถูกดลให้มาพบกันในรูปแบบใด คนในครอบครัว เพื่อน แฟน คู่ชีวิต คู่กรรม คู่เวร หรือเพียงแค่คนผ่านทางเท่านั้น บางคนเราแค่เดินผ่านกันแค่ส่งยิ้ม ส่งสายตาให้เท่านั้น

เพราะชีวิตเรานั้นมีกรรมกำหนด ไม่ว่าจะเป็นกรรมดีหรือกรรมชั่วที่นำทางชีวิตไป แต่การที่เราได้เกิดมาเป็นคนนั้นก็แสดงว่าเราได้ประพฤติปฏิบัติในสิ่งที่ดีงามมาอย่างแน่นอน ที่ผลกรรมนั้นยังให้เราได้เกิดมาเป็นมนุษย์เป็นสัตว์ประเสริฐ ที่สามารถพัฒนาจิตใจให้สูงขี้นกว่าสัตว์เดียรัจฉานอื่นๆ ดังเป็นเรื่องราวที่ปรากฏในพุทธประวัติให้เราศึกษากันมาตั้งแต่ตอนประถมกันแล้ว

ดังนั้นไม่ว่าจะพบเจอกับใครๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต ก็จงทำดีกับเขาเข้าไว้เพราะไม่แน่การพบกันครั้งนี้อาจจะเป็นการพบกันครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของเรากับเขาก็ได้ ดั่งที่คุณดนัย จันทร์เจ้าฉายกล่าวว่า “จงทำดีกับทุกคนที่ผ่านเข้ามาในชีวิต” จงอย่าทำให้คนตรงหน้าคุณเสียใจ แม้กระทั่งเขาเป็นคนที่ทำร้ายคุณก็ตามแต่

ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะไปกับวิชในครั้งนี้เพื่อจะไม่ทำร้ายจิตใจเขา และผมก็ยังเลือกที่จะฟังเสียงที่ดังในใจเบาๆ ว่า มีใครอีกคนที่ยังรอการทำดีจากผมอยู่...แม้จะอยู่กับวิชแต่ผมก็ยังคิดถึงเขาได้ เวลาที่คิดถึงเขาผมมักจะมีรอยยิ้มเสมอ “การพบกันของเราคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญจริงๆ แน่นอน เนอะ!!ถึก!!”


ผมคิดอะไรมากมายในขณะที่ผมขึ้นนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์คันนี้ที่ผมคุ้นเคย ที่ที่ผมเคยนั่งมันประจำจนชินและมีความสุขมาตลอดแต่ทำไมวันนี้ผมถึงไม่มีความสุขและรู้สึกไม่สบายใจเลยที่มากับวิช แล้วทิ้งให้ใครบางคนอยู่คนดียว ตอนนี้ผมมากับวิชในฐานะเพื่อนนี่น่าจะคิดมากอะไรกัน?

ผมถอนหายใจเบาๆ วิชพาผมขี่วนรอบตึกออกไปทางหน้าตึกคณะก่อนจะตัดผ่านไปยังร้านผัดไทที่ผมชอบไปชอบกับวิชเสมอเมื่อก่อน แต่ตลอดเวลาช่วงที่ผ่านมาผมมีคนอื่นพามาแล้วและผมก็ยินดีที่จะให้เขาพามาและยินดีให้เขาเข้ามาในชีวิตผม...วิชยังจำได้ว่าผมชอบทานผัดไทร้านนี้? แต่คนที่ผมอยากทานด้วยตอนนี้ไม่ใช่คนที่พาผมมาเลย


“ผัดไทกุ้งสดพิเศษ 2 จานครับ และก็ผัดผักกาดด้วยนะครับ!!”

 วิชเอ่ยสั่งทันทีที่เราทั้งสองนั่งลงบนเก้าขี้สีแดงสดข้างๆ ร้าน


“อ้าววันนี้ไม่พาแฟนมาด้วยเหรอบัส?!!”

“ห๊ะ!! เออ........ครับ!!?”

เจ้าของร้านที่เรารู้จักกันดีเอ่ยทักขึ้นด้วยประโยคที่ทำให้ผมเสียวสันหลัววูบขึ้นมาทันที เพราะผมมักจะมากับไอ้ถึกบ่อยๆ และไอ้บ้านี่แหละที่เที่ยวไปบอกคนรอบๆ ร้านว่าเป็นแฟนผมแถมยังจะมาหวานจนเลี่ยนตลอดเวลาที่นั่งทานผัดไทกัน จนพี่เขาเข้าใจไปโดยปริยาย

ผมล่ะทำหน้าไม่ถูกลเลยจริงๆ ผมว่าวิชก็คงพอน่าจะรู้เรื่องราวอะไรมาบ้างนะ ถึงไม่มากก็น้อย เรื่องผมกับน้องมันที่ตอนนี้เขาก็พากันพูดไปทั่วว่าคาสโนว่าหมดลาย เพราะเจอผมเข้าไป ผมไม่ได้จะว่าตัวเองหรือน้องมันเด่นดังอะไรนะครับ ทุกคนก็รู้นิครับว่าเรื่อง “คู่เกย์” ในมหาวิทยาลัยหรือที่อื่นๆ มักจะเป็นที่สนใจของสังคมอยู่แล้ว ไม่แปลกหรอกที่คนเขาจะพากันพูดถึง อย่างน้อยวิชก็คงไดยินเรื่องราวลอยผ่านหูบ้างแหละครับผมเดาเอาเองนะครับ

“น้ำไหม?” วิชเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเรียบๆ ตามปกติ

“อ่อ ขอบใจนะ”

“วันนั้นทำไมบัสไม่มานั่งทานข้าวกับวิชล่ะ!”

“เออ.........บัสมากับเพื่อนเลยไปนั่งด้วยไม่ได้น่ะ!”

“อืม......เหมือนจะห่างกันไม่ได้เลยนะ หรือเกรงใจใครหรือเปล่า?”

 วิชเอ่ยด้วยท้ายประโยคทำให้ผมสะดุ้งน้อยหน้าไอ้ถึกของผมลอยมาเลยครับ

“อ่ออ ออ เปล่านี่!!!!!!”

“อืม...ทำไมบัสไม่รับดอกกุหลาบที่วิชฝากไปให้ล่ะ?”

ผมตกใจกับคำถามก่อนยังไม่ทันหายดีก็มาเจอะปัญหาอีกรอบที่ต้องการคำตอบมานาน อ้อ! ผมถึงบางอ้อเลยคราวนี้ ทำไมผมไม่ทันคิดได้นะ เพราะว่ามีไม่กี่คนหรอกที่รู้ว่าผมชอบดอกกุหลาบสีขาว ผมน่าจะคิดได้ตั้งแต่แรกแล้วสินะ ผมมัวแต่คิดอะไรอยู่นะถึงนึกไม่ออกว่าเป็นวิช ก็เล่นนึกไปถึงไอ้ถึกล่ำบึกนั้นซะได้เห้อ!!!!!!ผมละเพลียกับตัวเอง

“อ้าวของวิชหรอกเหรอก็บัสถามน้องมันแล้วไม่ยอมบอกนิว่าใครฝากมาไม่อยากรับของของคนแปลกหน้า”

“ครับ! น้องกิ๊ฟบอกแล้ว....วันนี้วิชถึงเอาให้บัสด้วยตัวเงอยังไงล่ะ”

 พูดจบวิชก็ลุกไปที่รถทันที โดยมีผมมองตามอย่างอยากรู้ เพราะผมสังเกตเห็นอยู่นะว่าหน้ารถมีอะไรห่อไว้สักอย่างแต่ผมก็ไม่ได้เอ่ยถามเพราไม่ใช่ธุระอะไรของผม

“วิชให้นะครับ คราวนี้คงรับได้แล้วสินะรู้แล้วนิว่าใครคือเจ้าของ”

วิชพูดพร้อมกับยื่นดอกกุหลาบสีขาวดอกโตมาให้ผม หลังจากที่เกะมันออกมาจากห่อกระดาษ


“เออ!!คือว่ามันจะดีเหรอ??”

“ดีสิ...ไม่เห็นจะมีเหตุผลอะไรที่ไม่ดีเลยนิบัส”

“เออ!!มันยังไงๆ อยู่นะวิช บัสว่าวิชเก็บมันไว้เถอะ”

“เถอะนะรับไปนะบัส ถือว่าวิชเอามาขอโทษบัสก้ได้นะครับ!!”

“บัสไม่ได้โกรธวิชแล้วนะ แล้วก็ไม่ได้ต้องการให้วิชมาทำอะไรแบบนี้หรอกนะ”

“รับไปเถอะนะครับ..........โน้นผัดไทมาแล้ว”

วิชฉวยมือผมแล้วยัดดอกกุหลาบดอกสวยใส่มืออย่างรวดเร็วในขณะที่ผมไม่ทันตั้งตัว

“ทานผัดไทดีกว่าเนอะน่าอร่อยจัง ไม่ได้มาทานด้วยกันซะนาน คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ จังเลยว่าไหม?”

“อือ...!!” ผมครางในลำคอแบบว่าไม่รู้จะตอบยังไง จึงตัดสินใจรีบกินจะได้รีบกลับดีกว่า

“ทานเสร็จแล้วไปนั่งรถเล่นกันไหม?”

“ไม่ดีกว่า!”

“บัสชอบไม่ใช่เหรอ เมื่อก่อนเรายังไปนั่งรถเล่นด้วยกันบ่อยๆ เลย”

ใช่ครับ ผมชอบมากที่วิชพาผมไปนั่งรถเล่นดูไฟที่เขาเปิดตามทางในมอ บรรยากาศมันดีมากแล้วลมเย็นๆ ทำให้จิตใจปลอดโปร่ง สดชื่น แต่ผมไม่ได้อยากมากับวิช เพราะคนที่ผมอยากมาด้วยตอนนี้คงนอนเล่นอยู่ที่ห้องผมไปแล้ว อ้อ! ลืมบอกไปนะคับตอนนี้ผมปั๊มกุญแจให้น้องมันไปอีกดอกนึงแล้วครับ แล้วก็แบ่งกุญแจสายยูให้อีกดอกนึงด้วย เพราะไล่คงไม่หนีแล้วจริงๆ จึงทำได้เพียงเท่านี้

“พอดีเรามีงานต้อวทำต่อนะ ไว้วันหลังได้ไหม?”

ผมไม่อยากไปจริงๆ นะ เพราะผมเป็นห่วงที่รอผมที่ห้องว่าจะเป็นอย่างไรบ้าง?ขนาดผมยังคิดถึงน้องมันขนาดนี้แล้วน้องมันจะเป็นไงบ้าง? ทานอะไรรึยัง? จะอาบน้ำรึยัง? หรือจะแอบไปเหล่ใครที่ไหนรึเปล่า??????

“ไปเถอะนะแป๊ปเดียวเอง วิชอยากไปกับบัสนะ”

ดูหน้าสิจะตีหน้าเศร้าทำไมกันนักกันหนา รู้อยู่ว่าผมขี้แพ้อาการแบบนี้ เห้อ!!!!!!!


“ทานก่อนแล้วกันเดี๋ยวค่อยว่ากันอีกที!”

ผมว่าผัดไทร้านนี้เริ่มจะไม่อร่อยแล้วล่ะครับ ผมจะขอไม่ทานมันไปอีกสักพักแล้วกันนะครับ.......

จนแล้วจนรอดผมก็ต้องตกกระไดพลอยโจนจนได้ เพราะมันผิดตั้งแต่ที่ผมตัดสินใจมากับวิชแล้วล่ะจะโทษใครได้ล่ะ

วิชพาผมนั่งซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์คันสวย เข้ามาวนไปตามทางในมอ ไฟสวยนะ ลมเย็นดีด้วยแต่ผมว่ามันตะหงิดๆ ยังไงอยู่นะครับทำไมวิชต้องทำอะไรแบบนี้?

ทำไมวิชต้องพาผมไปไหนที่เราเคยไปด้วยกัน? ทำอะไรๆ ที่ผมเคยชอบทำกับเขานะ อย่าบอกนะว่า...............?

“เลี้ยวมาทำไมตรงนี้ไหนบอกแค่ขับรถเล่นไง ไม่เอานะบัสจะกลับแล้ว!!”

ผมขึ้นเสียงแต่ก็ไม่ดังนัก เมื่อวิชเลี้ยวรถเข้ามาในสวนของมหาวิทยาลัย ซึ่งมันเป็นสถานที่ในความทรงจำของผม เพราะตอนที่เราคบกันใหม่ๆ วิชชอบพาผมมานั่งเล่นที่นี่ จนติดเป็นนิสัย

“บัสชอบไม่ใช่เหรอ?เมื่อก่อนยังเห็นชวนวิชมาบ่อยๆ เลย”

 ดูพูดเข้าเมื่อก่อนเป็นเรื่องอดีตไปแล้วจะเอามาพูดทำ แล้วในสวนก็ใช่ว่าจะไม่มีคนนะครับ คนเยอะด้วย ถ้าเกิดใครมาเห็นเข้าแล้วเอาไปพูดกันผมจะไม่เสียหายเหรอ? คนเขาจะมองผมเป็นคนแบบไหนกัน? ถ้าเกิดน้องมันรู้เข้าผมจะทำยังไงล่ะ?

“นั่งเล่นสักพักนะ”

ไม่เอามันก็ไม่ต้องถามกันหรอกวิชในเมื่อทุกอย่าง วิชจัดการหมดจอดรถเสร็จก็ลากผมตามไป ทั้งที่ผมก็พยายามขืนตัวไว้อยู่นะ แต่ก็ไม่ได้มากมายอะไรเดี๋ยวคนเขาจะมองเอา ผมจึงจำยอมนั่งลงข้างๆ คนที่มัดมือผมชกมาตลอดเย็น จนมืด!!!!

“จำได้ไหมตอนที่เราคบกันใหม่ๆ บัสชอบชวนวิชมานั่งเล่นที่นี่ประจำ”

เอาล่ะครับ เริ่มกระบวนการระลึกความหลังแล้วครับ

“อือ.....จำได้!”

“แล้วจำได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นอีกที่นี่?”

“..........................................”


ผมเงียบครับเพราะผมจำได้ดีว่า ณ ที่แห่งนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับผมบ้าง ผมไม่ลืมหรอกสิ่งเหล่านั้น แต่เพียงแค่ผมไม่อยากให้ความสำคัญกับมันเท่าเอง เพราะมันหมดความสำคัญกับผมไปนานแล้ว

“ที่นี่ ตรงนี้ เราเคยนั่งด้วยกันเสมอๆ แล้ววิชก็จูบบัสเป็นจูบแรกของกันและกัน บัสยังจำมันได้ใช่ไหม?”

“ปล่อยมือก่อนได้ไหม?”

“ทำไมล่ะ ไม่ชอบเหรอ?”

“เปล่ามันทำตัวไม่ถูกน่ะ!”

จะให้บอกตรงๆ ว่าไม่ชอบเหรอ ผมไม่ใช่คนประเภทที่ทำร้ายจิตใจคนด้วยสิ เลยตอบแบบเลี่ยงๆ แทน

“งั้นก็ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไปเถอะ ขอวิชได้จับมือนี้หน่อยได้ไหม?”

 เอาสิ ไม่ยอมปล่อยมือผมอีก

“วิชจะทำอะไร? มีอะไรก็ว่ามาเลยเอาแบบตรงๆ!!”

 ผมอึดอัดนะครับไม่ไหวแล้วเลยพูดออกไปแบบนั้น ถึงน้ำเสียงสีหน้าจะไม่ได้แสดงออกว่าไม่ชอบใจ แต่จะให้ผมทำยังไงล่ะครับ?

“วิชขอกอดบัสหน่อยได่ไหม?”

“อย่าเลยดีกว่า...!!”

“ไม่ได้เลยเหรอ?”

“ไม่ใช่ว่ามันจะได้หรือไม่ได้ เพียงแต่ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะทำอะไรแบบนั้นได้แล้วต่างหาก!”

“งั้นต้องอยู่ในฐานะไหนละบัส....................บอกวิชหน่อยสิ?”

“ไม่รู้.............แต่ตอนนี้มันไม่ใช่!”

ผมรู้สึกว่าตอนนี้ไม่ได้ตกอยูในอาการที่จะประหม่าหรือไม่สามารถทำอะไรได้เหมือนตอนเย็น เพราะผมสามารถที่จะต่อปากต่อคำกับวิชได้อย่างชัดเจน

“....................”

“ในเมื่อวิชเลือกไปแล้ว บัสก็ไม่เคยว่าอะไรเลย แต่ถ้าจะให้กลับไปเป็นเหมือนเก่ามันก็คงไม่ได้แล้วล่ะ!!”

“ขอโอกาส.............ให้วิชไม่ได้เลยเหรอ!!??”

“โอกาส!!!!!????????”

“ใช่ครับ   ขอมันให้วิชได้ไหมแค่อีกครั้ง?”

“แล้ววิชจะทำยังไงเหรอถ้าบัสให้โอกาสนั้นแก่วิชไป?”

“ไม่รู้เหมือนกันแต่อยากขอโอกาส”

“ไม่รู้เหรอ....วันนี้อยากมาขอโอกาสเหรอ?”

“ครับ ให้วิชได้ไหม?”

“.........................”


ผมไม่รู้จะตอบยังไงกับคำถามและคำขอนี้


ถ้าผมให้โอกาสวิชไปแล้วมันจะเกิดอะไรขึ้นล่ะ?


มันจะจบเหมือนเดิมอีกไหม?


แล้วไอ้ถึกของผมล่ะผมจะเอาน้องมันไปไว้ที่ไหน?

ผมควรจะทำอย่างไรดีกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ณ ตอนนี้ ใครก็ได้ช่วยตะโกนบอกผมจากที่ไหนสักแห่งได้ไหม?


ผมควรจะให้โอกาสวิชไหม?ใครก็ได้ช่วยตัดสินใจแทนผมด้วย

แล้วถ้าหากผมต้องเจอกับเหตุการณ์ที่มันซ้ำรอยเดิมล่ะจะทำอย่างไร?


หากวิชขอมีอะไรกับผมแล้วจะยอมได้ไหม?

ผมจะต้องทำตัวอย่างไรเหรอเมื่อเหตุการณ์การนั้นมันเกิดขึ้นอีกครั้ง?


แต่มันคงไม่ยากไปกว่าที่ผ่านมาหรอกว่าไหม?

เพราะผมก็ไม่ได้บริสุทธิ์อะไรอีกแล้วเพราะผมผ่านสิ่งต่างเหล่านั้นมาหมดแล้วใช่ไหมล่ะ?

มันคงไม่ยากต่อการตัดสินใจนะ......


.....แต่ว่าผมไม่รู้จะทำอย่างไรกับคำถามที่กำลังต้องการคำตอบจากผม ณ ตอนนี้


ผมนั่งนิ่งไม่ไหวติ่งโดนมีวิชที่กำลังส่งสายตาอ้อนวอนมาอย่างไม่ขาดสาย ผมต้องตอบใช่ไหม?


ว่าจะเอาอย่างไร...................


“บัสต้องตอบใช่ไหม?”








****************************************************************
จบ Part 1 ไม่มีอะไรจะพูดครับ.............เหลือแค่ 3 ตอนก็ตะจบแล้วยังก็ทนๆ อ่านกันหน่อยนะครับ


ค้างกันไหม ออฟว่าคงค้างกันแหละครับ...........ขอแกล้งหน่อยแล้วกันโทษฐานไม่มีใครคิดถึงเฟิร์สกับบัสและออฟเลย

งอนจริงๆ นะเนี่ย

ขอให้สนุกนะครับ........

[route rover]

 

อ่านเสร็จก็นอยด์บัสด้วยเหมือนกัน แหะแหะ
 

[Heladasless]

ฉันเหมือนคนที่โดนเธอแทงข้างหลัง แล้วมันทะลุถึงหัวใจ    

  

[DooDee_In]

ทำไมบัสทำอย่างนี้ เอาเฟิร์สมาแค่แก้เหงารอวิชกลับมาหรออ

[Monkey D]

คิดถึงสิคร้าบบบบบบบ

คุณออฟน่ารัก บ๊องแบ๊วที่สุด  ฮ่าๆๆๆ
(ไม่กล้าชมมากเดี้ยวป๋ามาสกัดขาอีก  ฮ่าๆๆๆๆ )


บัสทำไมงี้ว่ะ  เป็นเฟิร์สหน่อยไม่ได้จะโกรธไม่พูดด้วยเลย
มันน่านัก

[Ryoooo]

แอบเกลียดบัสนิดนึงได้มั้ยอะ
ทั้งคำพูดทั้งการกระทำ มันจะย้อนมาทำร้ายทั้งบัสและเฟริสนะ
ไม่รู้หรอกว่าเพราะไม่มั่นใจใจตัวเฟริสหรือว่าอะไร

แต่ทำแบบนี้มีแต่จะทำให้ทุกคนเจ็บนะ

ออฟใจร้าย ค้างขนาดนี้ 
เพราะงั้นคิดถึงแค่ส่วนเดียวพอ อีกส่วนค่อยให้ตอนต่อไปนะ (งอนพี่บัสกับออฟเบาๆ )

[Calo love]

คิดถึงสิคร้าบบบบบบบ

คุณออฟน่ารัก บ๊องแบ๊วที่สุด  ฮ่าๆๆๆ
(ไม่กล้าชมมากเดี้ยวป๋ามาสกัดขาอีก  ฮ่าๆๆๆๆ )


บัสทำไมงี้ว่ะ  เป็นเฟิร์สหน่อยไม่ได้จะโกรธไม่พูดด้วยเลย
มันน่านัก

ขอนอกเรื่องนิดนึงนะครับ ที่แนะนำออฟมาในเรื่องของการขอย้ายกระทู้น่ะครับ
ต้องทำยังไงเหรอครับ

[Nus@nT@R@]

โอ๊ย,,,บัสทำไมทำอย่างนี้ล่ะ เดี๋ยวก็เป็นเรื่องอีกจนได้

[Monkey D]

ขอนอกเรื่องนิดนึงนะครับ ที่แนะนำออฟมาในเรื่องของการขอย้ายกระทู้น่ะครับ
ต้องทำยังไงเหรอครับ
[/quote]

ผมก็ไม่รู้อ่ะครับ  เคยเห็นนิยายเรื่อง"ใครเป็นภรรยาแกฟระ"  ย้ายไปอยู่นิยายไม่มีคนมาต่อ  แล้ว อยู่ๆก็ได้มาอยู่หน้าหลักอีก
ก็เลยคิดว่าน่าจะย้ายได้มั้งครับ ถ้าแจ้งผู้ดูแลTHIP อะไรแบบนี้รึป่าว   

(ปล. ผมไม่รู้นะครับ  อย่าเชื่อถือผมมาก)

[Calo love]

ขอนอกเรื่องนิดนึงนะครับ ที่แนะนำออฟมาในเรื่องของการขอย้ายกระทู้น่ะครับ
ต้องทำยังไงเหรอครับ


ผมก็ไม่รู้อ่ะครับ  เคยเห็นนิยายเรื่อง"ใครเป็นภรรยาแกฟระ"  ย้ายไปอยู่นิยายไม่มีคนมาต่อ  แล้ว อยู่ๆก็ได้มาอยู่หน้าหลักอีก
ก็เลยคิดว่าน่าจะย้ายได้มั้งครับ ถ้าแจ้งผู้ดูแลTHIP อะไรแบบนี้รึป่าว   

(ปล. ผมไม่รู้นะครับ  อย่าเชื่อถือผมมาก)

อ่อ ขอบคุณครับ  ไม่เป็นไรครับ

ขอบคุณมากๆๆ ครับบ

[tawan]

ไม่เห็นจะยาก

คิดง่ายจะตาย

อย่าทำตัวเป็นนางวันทองนะ

[Onlymin]

อ่านตอนนี้แล้วเพิ่งรู้ตัวว่า รักเฟิร์สมากกว่าบัส

เจ็บ....แทนเฟิร์ส 

บัส...ไม่ได้ดั่งใจเล้ย...จะไปกับมันทำไมก็ไม่รู้ 

[yeyong]

ตรรกะความคิดของพี่บัสห่วยจริงๆ 

[Zitraphat]

ขอนอกเรื่องนิดนึงนะครับ ที่แนะนำออฟมาในเรื่องของการขอย้ายกระทู้น่ะครับ ต้องทำยังไงเหรอครับ [/quote]
V
V
แจ้งโมฯดุ ของห้องนั้นๆ พร้อมเหตุผลที่ขอย้าย

[powderje]

  อ่านไปอึดอัดแทน! กลัวตาถึกรู้
กระโดดกัดหูออฟ1ที

ปล.โทษฐานที่ทำให้ค้าง

[miracle22936]

อ๊ากกกกกกกกกกกก ลุ้นหลังโก้ง เลย โอ้วไม่นะ เฟิร์สของผม บัสอย่าทำให้เสียใจนะ ไม่นะไม่เอาาาา 

มาต่อพาทสองเร็ว ๆ นะครับ 

[Yunatsu]

เริ่มเกลียดบัสแล้วนะ

มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละบัส ที่จะเจ็บแล้วไม่จำ
แล้วต่อให้โง่เพราะรัก แต่อย่าลืมว่า
ถ้าตัดสินใจอะไรไป แล้ว ยังมีอีกคนที่จะเสียใจมากกกก

คิดถึงแต่วิช แล้วเฟิร์สละ ไม่คิดถึงบ้างหรอ ว่าเค้าจะรุ้สึกยังไง

[«ƤȑǃǹĉΞḠ○ḺҒ™»]

ถ้า ตกลง นะ จะมาด่า ให้