- 2 -เสียงนกร้องดัง ใกล้ราวกับอยู่เพียงริมหู ผมขมวดคิ้วมุ่นอย่างหงุดหงิด รู้สึกมึนงง อ่อนเปลี้ย และเพลียราวกับไปวิ่งมาราธอนมาร่วมวัน เสียงจอแจจากด้านนอกห้องนอนทำให้ผมค่อยๆปรือตาขึ้น สิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือดวงหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรของคนที่ไม่คุ้นตา ผมรีบเบิกตากว้างแล้วผงะถอยหลัง ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดเบื้องล่าง
"โอ๊ย!"
เจ็บ เจ็บมากราวกับมีแผลใหญ่ที่อักเสบจนรับรู้ได้ถึงความบวมอยู่ที่ก้น ผมคงเผลอส่งเสียงดังไปหน่อยจนคนที่นอนอยู่ข้างๆรู้สึกตัว ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นยศนั่นเองครับ ผมยังไม่ชินกับหน้าของหมอนี่เท่าไหร่ มันหล่อเกินไป ขนาดตอนหลับยังหล่อ สมแล้วที่เป็นเพื่อนซี้ไอ้ธิวตั้งแต่เด็กจริงๆ
ผมพยายามลุกขึ้น แล้วรีบเดินกะเผลกไปที่ห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอน ถอดกางเกงแล้วหันหลังเข้าหากระจก อุแม่เจ้า! ทั้งมีรอยแผล รอยเลือด แล้วยังบวมเป่งซะขนาดนี้ เหมือนกับผมเป็นริดสีดวงเลย แถมคราบสกปรกเต็มร่างกายนี่มันอะไรกัน
ผมเห็นรอยคราบเลือดแล้วรู้สึกวิงเวียนคล้ายกับจะเป็นลม ยิ่งเห็นคราบเมือกที่ติดอยู่ตามซอกขาและบางอย่างที่รินไหลลงมาตามเรียวขาแล้วรู้สึกคลื่นเหียนเป็นที่สุด ผมวิ่งไปที่ชักโครก ก่อนจะปล่อยให้ทุกสิ่งทุกอย่างในกระเพาะพุ่งออกมาจนหมด กลิ่นคาวของอาหารที่ทานเข้าไปเมื่อคืนและน้ำย่อยที่เปรี้ยวจนขมทำให้ผมยิ่งอยากจะอาเจียนยิ่งกว่าเก่า
ผมกัดฟันทนความเจ็บร้าวเบื้องล่างแล้วลุกขึ้นไปล้างหน้าและกลั้วปาก สีหน้าซีดเซียวผิดกับความร่าเริงเมื่อคืนก่อนลิบลับ ความทรงจำแล่นเข้ามาทีละฉาก ผมจำได้ว่าผมดื่มเบียร์กับเพื่อนๆจนรู้สึกง่วงก็เลยออกไปเดินเล่น ตั้งใจว่าจะอยู่ใกล้ๆริมหาด แต่มันมืดมาก ก็เลยหันหลังกลับ แต่ก็จำอะไรหลังจากนั้นไม่ได้แล้ว ตื่นมาอีกทีก็ถูกใครก็ไม่รู้ข่มขืนจนหมดสติไป ฟื้นขึ้นมาก็อยู่ที่บ้าน เรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเหมือนฝัน แต่ความเจ็บปวดนี้ทำให้ผมรู้ว่าไม่ใช่ความฝัน
เรื่องนี้ผมไม่ได้ฝัน และถ้าไม่ได้เป็นความฝัน ผมก็คงถูกใครสักคนในบ้านหลังนี้ข่มขืน
แล้วใครกันล่ะที่ทำแบบนี้กับผม?
ไม่ว่าจะเป็นนัทธิว ศักดิ์ พีท ฟิน ต่างก็เป็นเพื่อนสนิทของผมที่รู้จักกันมานานทั้งหมด มีเพียงยศที่เพิ่งได้พบกันเมื่อวานที่น่าสงสัยที่สุด แต่ทำไมคนหน้าตาดีอย่างหมอนั่นถึงได้มาข่มขืนผู้ชายทั้งแท่งอย่างผมล่ะ? อะไรๆก็ดูไม่สมเหตุสมผลเลย ที่แปลกก็มีอยู่แค่ทำไมหมอนั่นมานอนเตียงเดียวกับผมเท่านั้นล่ะ
ระหว่างลากขาไปอาบน้ำ ผมได้ยินเสียงเปิดตู้เสื้อผ้าภายในห้อง จึงเดาว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงเมื่อครู่นี้คงตื่นแล้ว แต่ก็ไม่ได้สนใจ ตอนนี้อยากรีบล้างคราบสกปรกตามตัวออกไปให้หมดเสียมากกว่า สายน้ำเย็นๆที่พร่างพรูลงมาบนร่างกายที่บอบช้ำทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นบ้าง รีบถูสบู่ตามเนื้อตัวที่เปื้อนฝุ่นดินออก แต่ปัญหาที่ผมกังวลอยู่ในตอนนี้คือสิ่งที่ค้างคาอยู่ภายในกาย หวังว่ามันคงออกมาจนหมดได้เอง เพราะผมก็ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงกับมันบ้าง หรือต้องล้วงเข้าไปเหรอ? แต่นี่แค่ยืนเฉยๆยังเจ็บก้นจะตายอยู่แล้ว ใครนะช่างรุนแรงกับผมเสียเหลือเกิน ถ้าจับได้พ่อจะควักไส้ออกมายิงทิ้งซะเลย!
"ใครอยู่ข้างในเหรอ?"
เสียงเคาะประตูทำให้ผมหันไปทางประตูไม้สีเข้มพลางรีบส่งเสียงตอบออกไป
"มินเอง"
"อ้อ น้องมิน... ขอเข้าไปได้ไหม?"
ยศถามแล้วไม่รอฟังคำตอบ เปิดประตูพรวดเข้ามาเลย ไม่มีมารยาทไม่เข้ากับหน้าหล่อๆเลยแฮะ ว่าแต่มันเรียกผมว่าอะไรนะ? 'น้องมิน' เหรอ?
"เฮ้ย! อาบน้ำอยู่นะ จะเข้ามาทำไม?!" ผมร้องลั่น รีบรูดม่านปิด แต่อย่างกับว่าม่านจะช่วยอะไรได้ เป็นพลาสติกใสแจ๋วไร้ลวดลายขนาดนี้ ปิดไปก็เท่านั้นล่ะ
"ก็ปวดฉี่นี่ จะให้พี่ปล่อยคาเตียงรึไงล่ะ?" ยศพูดโดยที่ตรงไปยังชักโครกที่ผมเพิ่งกดน้ำทิ้งอาเจียนไปหมาดๆ "เฮ้อ... เกือบแย่"
"เออ งั้นก็รีบฉี่รีบออกไปก่อน คนอาบน้ำอยู่ก็เห็น"
"รู้แล้วครับ ขี้บ่นจังนะเด็กอะไร"
"เฮ้ย เด็กอะไร ก็รุ่นเดียวกันไม่ใช่รึไง"
"เมื่อคืนคุยกันลืมไปแล้วเหรอ?"
"คุยอะไร?"
"ก็น้องมินเรียนเร็วใช่ไหมล่ะ? อายุยังไม่ถึงสิบแปดเลย ส่วนพี่น่ะยี่สิบแล้วนะ"
"อ้าวเหรอ แล้วทำไมกับไอ้ธิวยังเรียกธรรมดาเลยล่ะ?"
"ก็ไอ้ธิวมันซี้กันมาตั้งแต่ขนยังไม่ขึ้น เรียกชื่อกันจนชินปากแล้ว เมื่อคืนนี้คนอื่นก็ไม่ได้เรียกพี่ว่าพี่หรอก พวกนั้นมันก็จะสิบเก้ากันละ แต่น้องมินเด็กที่สุดนี่ ห่างกันตั้งเกือบสามปี"
"ก็แค่นิดเดียวเอง อยากให้เรียกพี่เหรอ?"
"อืม ไม่อยากเหรอ?"
"เปล่า เรียกพี่ก็ได้ ปกติก็เรียกจนชินแล้วล่ะ"
"มีพี่น้องใช่ไหม?"
"อื้อ พี่ชายห้าคน"
ผมพูดพลางล้างน้ำจนสะอาดแล้วเอื้อมมือมาหยิบผ้าขนหนูด้านนอก จะว่าอายก็อาย แต่ยศ... ไม่สิ พี่ยศก็ไม่ได้มองมาทางผม แต่กำลังล้างหน้าแปรงฟันอยู่ คนหล่อนี่ดีนะ ขนาดเพิ่งตื่นยังดูดี ผมชี้ยังหล่อเลยแฮะ
"เยอะจัง แล้วออกมาอยู่คนเดียวไม่เหงาแย่เหรอ?"
"นานๆทีก็เหงาเหมือนกันนะ ดีที่มีธิวมันอยู่ด้วยตลอด แล้วก็มีคนอื่นอีก"
"สนิทกับธิวตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ?"
"ตั้งแต่ม.ต้นน่ะ"
"อยู่ห้องเดียวกันล่ะสิ"
"ใช่ พี่ล่ะไปเรียนที่ไหนมา?"
"ที่ญี่ปุ่นน่ะ"
"อ้าว ทำไมไม่เรียนที่ฝรั่งเศสล่ะ?"
"ทำไมต้องฝรั่งเศสล่ะ?"
"ก็เห็นธิวมันบอกว่าพี่เป็นลูกครึ่งฝรั่งเศส"
"ไม่เห็นจำเป็นเลย"
"ก็จริงเนอะ พี่ ผมไปแต่งตัวก่อนละ พี่ใช้ห้องน้ำตามสบายนะครับ"
"อืม เจอกันด้านนอก"
"ครับ" ผมรับคำพร้อมกำลังจะก้าวออกจากห้องน้ำ ก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงเรียก
"น้องมิน"
"?" ผมหันไปมองทางต้นเสียง แต่อีกฝ่ายเพียงแค่กำลังถอดเสื้อยืดบางๆออกโดยไม่หันมามองแล้วเอ่ยเบาๆ
"เมื่อคืนออกไปข้างนอกมาได้แผลมารึเปล่า? เห็นมีรอยเลือดกับเศษดินอยู่บนเตียงแน่ะ"
"อ๋อ... ผม... ออกไปเดินเล่นน่ะครับ แต่สะดุดหกล้มเลยได้แผลมานิดหน่อย" ผมเอ่ยตอบออกไปดังนั้น แต่อีกฝ่ายกลับส่งเสียงหัวเราะในลำคอโดยไม่พูดอะไร ผมขมวดคิ้วอย่างสงสัยพลางเดินออกมาแล้วปิดประตูห้องน้ำตามหลัง รู้สึกหวาดระแวงอย่างบอกไม่ถูก
หรือจะเป็นหมอนี่ที่ทำร้ายผมเมื่อคืน? แต่ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงได้ชวนคุยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นล่ะ? ที่จริงก็น่าแปลกใจอยู่ ในเมื่อเพิ่งจะได้พบกัน ทำไมอีกฝ่ายถึงตีสนิทขนาดนี้? หรือผมคิดไปเองรึเปล่า? โอย มนสิชปวดกบาลและเจ็บบั้นท้ายมากครับ ณ จุดนี้
"มินคร้าบ ตื่นยัง?"
เสียงแหลแบบนี้มีแต่ไอ้ธิวเท่านั้นแหละครับ ผมมองไปทางประตูห้องที่เปิดค้างเอาไว้ที่มีหน้าของเพื่อนซี้โผล่เข้ามา ดูมันนะ เห็นผมมีแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียวแบบนี้มันก็ยังจะมองมายิ้มๆอยู่ได้ ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันแต่ผมก็ไม่ใช่ประเภทเดินโทงๆแบบมันหรอกนะครับ
"ตื่นนานละ"
"สร่างยัง? เมื่อคืนจัดหนักเลยนี่"
"อืม ออกมาหมดกระเพาะละ"
"ขนาดนั้นเลย?"
"เออ กูคงดื่มหนักไปหน่อย"
พูดไปเรื่อยแหละ ที่จริงสาเหตุมันไม่ใช่เพราะเมาค้างสักหน่อย มันเป็นความคลื่นเหียนจาก'สิ่ง'ที่ใครก็ไม่รู้ทิ้งเอาไว้ภายในกายเสียมากกว่า อยากรู้จริงๆว่าใครกัน ที่จริงมันก็ทำให้ผมหวาดกลัวไม่ใช่น้อยๆ ขนาดผมเป็นผู้ชายแท้ๆนะยังขนลุก ดีแค่ไหนที่ไม่มีอะไรเสียหายนอกจากประตูหลังที่ยังคงปวดตุบๆ
"ไหวรึเปล่า? ให้ไปเอายามาให้ไหม?"
"ขอยาแก้ปวดหน่อยก็ดี"
"นี่ถึงขนาดปวดหัวเลยเหรอ? ไหนมาวัดไข้หน่อย"
ธิวเดินตรงเข้ามาคว้าแขนของผมแล้วลากไปนั่งที่เตียง ทั้งๆที่ยังสวมเพียงแค่เสื้อยืดตัวบางและท่อนล่างเป็นบ็อกเซอร์สีน้ำเงินนั่นแหละครับ แรงมันเยอะ ยื้อไปก็เท่านั้น แถมผมยังไม่มีแรงอีกต่างหาก ดีที่ผมค่อยๆหย่อนก้นลงนั่งได้โดยที่ธิวไม่ผิดสังเกต ผมเหลือบตาขึ้นมองใบหน้าดูดีใกล้ๆ หนวดขึ้นเขียวเชียว แค่ไม่โกนวันเดียวเท่านั้น แต่ผิวดีจริงๆ ทั้งๆที่เป็นนักกีฬาแต่ผิวกลับไม่คล้ำเหมือนกับคนกรำแดด หรือเพราะหมอนี่ดูแลตัวเองดีมาตลอดล่ะมั้ง ทาครีมกันแดดทุกครั้งก่อนลงสนาม
อาจเป็นเพราะผมเป็นคนเหนือ ผิวของผมจึงทั้งขาวทั้งเนียน พอเป็นคนขาวอยู่แล้วเลยไม่ค่อยใส่ใจดูแลผิวมากนัก เพราะยังไงเรื่องความเนียนผมก็กินขาดอยู่แล้ว สิวก็ไม่มี โชคดีมากเพราะพี่ชายของผมบางคนสิวเห่อเต็มหน้าในช่วงวัยรุ่น ส่วนผมนี่หนวดยังแทบไม่มี ไม่รู้ฮอร์โมนเพศชายหายไปไหนหมด คงเพราะพ่อแม่อยากมีลูกสาวมากจัดจริงๆ
มือใหญ่เย็นๆที่แนบลงบนแก้ม ก่อนจะเลื่อนไปแตะที่หน้าผากทำให้ผมรู้สึกดี หรืออาจเป็นเพราะเป็นมือของธิวด้วย ส่วนตัวแล้วผมไม่ชอบให้คนอื่นมาแตะตัวเท่าไหร่ นอกจากคนที่สนิทมากจริงๆเท่านั้นซึ่งก็มีไม่ได้มากนัก
"ไม่มีไข้นะ ไปทำอะไรมาถึงรู้สึกไม่สบาย?"
"ไม่หรอก คงดื่มมากไปหน่อยแหละ" ผมบอกปัด รับรู้ได้ถึงสายตาที่จ้องมองมาจากร่างตรงหน้า พยายามไม่สบตาเพราะกลัวว่าธิวจะจับได้ มันรู้ตลอดแหละครับว่าผมพูดจริงหรือโกหก แม่นยิ่งกว่าหมอลักษณ์อีก
"หวังว่าจะจริงนะ ธิวบอกหลายครั้งแล้วว่าไม่ชอบให้โกหก"
ผมไม่ตอบอะไร จะให้พูดยังไงว่าถูกตุ๋ยมาเมื่อคืนจนตูดเป็นแผลอักเสบบวมเป่งเท่าลูกองุ่น ไม่ขำเลยนะครับ กรุณาอย่าหัวเราะ เจ็บมากจริงๆ ไม่ว่าจะนั่ง ยืน หรือเดินก็ตาม
"ไม่ได้โกหก จะไปทำอะไรได้ กูเพิ่งตื่นก็เห็นอยู่"
"เออ อย่าให้รู้ว่าออกไปไหนมาเมื่อคืน"
"เดินเล่น"
"เดินเล่นห่าไร กลับมาเกือบตีหนึ่ง"
ผมชะงัก ปรายสายตามองใบหน้าหล่อเหลาเพียงแว่บหนึ่งเท่านั้นแล้วหลุบสายตาลงต่ำ ในใจนึกระทึก อยากลองแยบๆล้วงเรื่องราวออกมา เผื่อว่าผมจะได้อะไรบางอย่างมาสืบหาตัวคนร้ายต่อไปได้
"... เห็นด้วยเหรอ"?"
"เปล่าไม่เห็นหรอก ตอนแรกกูปวดฉี่เลยลุกไปห้องน้ำ ผ่านห้องนอนเลยแวะไปดู เห็นแต่ไอ้ยศมันนอน พอกูเดินกลับมา มึงก็มานอนอยู่แล้ว หายหัวไปไหนมาวะ?"
ผมนิ่งอึ้ง ขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เข้าใจ ชั่วระยะเพียงแค่นัทธิวลุกไปเข้าห้องน้ำแล้วกลับมา ใครบางคนสามารถพาผมเข้ามาห้องนอนได้โดยไม่มีใครรู้ตัว ใครคนนั้นคือใคร?
"สรุปมึงหายไปไหนมา?"
"กูก็ไปเดินเล่นนั่นแหละ แล้วก็.... ง่วงๆ เลยเผลอหลับไปคาหาด แม่งยุงโคตรเยอะ กูจะเป็นวัณโรครึเปล่าวะ?"
"วัณโรคพ่อมึงสิมากับยุง ยุงกลางคืนไม่น่ากลัวเท่ายุงกลางวัน แต่ยังไงถ้าไข้ขึ้นก็ต้องดูดีๆว่าเป็นไข้เลือดออกรึเปล่า มานี่มา ไปเอายากับธิวที่ห้องนู้นก่อน"
ผมพยักหน้าแล้วรีบเดินตามมือใหญ่ที่กวักเรียก ก่อนจะหยุดแวะสวมกางเกงอย่างนึกขึ้นได้ แล้วรีบตามออกไปก่อนที่พี่ยศจะเดินออกมาจากห้องน้ำ แม้ว่าจากเรื่องที่ธิวเล่า พี่ยศไม่น่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย แต่อย่างไรก็ตามผมก็ยังไม่วางใจ อะไรๆก็เกิดขึ้นได้ ยังไงก็ยังตัดออกไปจากผู้ต้องสงสัยไม่ได้หรอก
"ธิว มึงสนิทกับพี่ยศ ทำไมไม่นอนด้วยกันล่ะ?"
"กูนอนกับมันแล้วใครจะนอนกับไอ้ศักดิ์ล่ะ? มึงเหรอ? ไอ้ศักดิ์แม่งเสียงกรนอย่างกับหมูสิบตัว"
"อ้อ งั้นก็ขอบใจ กูนอนกับพี่ยศแหละดีแล้ว"
"เออ กูรู้หรอกว่ามึงต้องนอนเงียบๆ เป็นผู้ชายแต่เสือกหูไวอย่างกับผู้หญิงนะมึงนี่"
"กูก็รำคาญตัวเองเหมือนกันแหละ"
ธิวยิ้ม แล้วตบศีรษะผมเบาๆเหมือนกับเอ็นดูเด็กเล็กๆ "ไม่ได้ว่าอะไร ดีแล้ว โจรเข้าบ้านจะได้ไหวตัวทัน"
"ไม่ใช่หมาเฝ้าบ้านนะ"
"ว่าแต่ทำไมเรียกไอ้ยศมันว่าพี่ล่ะ?"
"ก็เห็นเขาอยากให้เรียกแบบนั้น"
"แล้วก็ยอมเรียกตามง่ายๆน่ะนะ?"
"อ้าว ก็เขาแก่กว่าตั้งเกือบสามปีนี่"
"ธิวก็แก่กว่ามินนะ"
"แค่ปีกว่า"
"ก็แก่กว่าไม่ใช่รึไงล่ะ?"
ดูมันนะครับ ทำหน้าบูดเป็นตูดไก่ แถมพองลมใส่แก้ม ตัวก็ใหญ่ ล่ำก็ล่ำ ทำท่าอินโนเซ้นส์ โอ๊ย น่ารักตาย กูอยากจะบ้า
"เออๆ อยากให้เรียกพี่ก็ได้"
"ไหนลองเรียกซิ"
"ไอ้พี่ธิว"
"ไม่เอา 'ไอ้' สิวะ"
"ห่านี่ กูเรียกมึงแบบนี้มาทั้งชีวิต จู่ๆจะให้เปลี่ยนจะทำได้ยังไงวะ"
"ไม่น่ารักเลย มึงนี่นะ... แต่ดีละ มึงเรียกกูแบบเดิมเถอะ ยังไงเรารู้จักกันมานานก็เรียกกันแต่แบบนี้"
"อืม นั่นสิ อะไรเข้าสิงถึงอยากให้เรียกพี่"
ธิวหัวเราะในลำคอ "ไม่รู้เหมือนกัน อิจฉาไอ้ยศมันมั้ง มาถึงไม่ทันไรก็ตีซี้กับมินละ"
ผมเลิกคิ้วแต่ไม่ใส่ใจ ตอนนี้ก้นระบมมากจนไม่อยากนั่งหรือยืน ผมเบ้หน้าเมื่อเห็นยาแก้ปวดแบบเม็ดในมือของเพื่อน
"ธิวรู้มินไม่กินยาเม็ด ธิวเอายาน้ำมาด้วยหรอกน่า"
ว่าแล้วธิวก็เก็บยาเม็ดเข้ากระเป๋าไปแล้วหยิบยาน้ำขวดสีน้ำตาลอ่อนออกมายื่นให้ผมที่ทำท่าดีใจสุดชีวิต ผมเกลียดยาเม็ดครับ มันขมอ่ะ แบบแคปซูลพอกินได้ แต่แบบเพียวๆนี่ลาขาด ยอมโดนฉีดยาดีกว่ากินยาเม็ด ผมเทยาน้ำใส่ช้อนโต๊ะที่ถือติดมือมาแล้วยกขึ้นจรดปาก ก่อนจะส่งคืนให้กับนัทธิวที่รอปิดฝาให้
"จะเรียกกูยังไงกูไม่ว่าหรอก เพราะยังไงตลอดชีวิตมึงยังไงก็คงขาดกูไม่ได้ ใช่ไหมมิน?"
ผมยิ้มให้กับคำพูดกวนๆของมันที่ฟังดูเผินๆก็ติดจะหวานเลี่ยน ผมกับธิวก็แบบนี้แหละครับ พวกเราสนิทกันมากที่สุด รู้ใจกันเหมือนคู่ปลาไหลกับไส้เดือน มันรู้ว่าผมเป็นคนยังไง ผมเองก็เข้าใจว่ามันเป็นคนแบบไหน เรียกว่ายอมรับข้อดีข้อเสียของกันและกันได้ครับ พวกเราเลยอยู่ด้วยกันได้โดยแทบไม่เคยทะเลาะกันเลย
นัทธิวไม่น่าจะเป็นคนที่ทำอะไรกับผมเมื่อคืนอย่างแน่นอน อย่างน้อยผมก็ฟันธงไว้เก้าสิบเก้าจุดเก้าเก้าเปอร์เซ็นต์แล้วว่าไม่ใช่ธิว แต่ผมไม่กล้าบอกมันหรอกครับ ยังไงซะมันก็เป็นเรื่องน่าอายเกินไปที่จะบอกใครสักคน เอาไว้อับจนหนทางจริงๆแล้วค่อยบอกก็แล้วกัน ถ้าบอกไปธิวก็ช่วยผมเสมออยู่แล้ว
---
ผมหวังไว้อย่างนั้นนะ
Talk:
ฮัลโหลฮ่า หายหน้าไปนานกับเรื่องนี้ เกือบหนึ่งเดือนเต็มๆแน่ะ
เรื่องนี้คนละฟีลลิ่งกับ Scarlet Bond เลยเนอะ
(บางคนบอกว่าอย่างกับคนละคนแต่ง ไม่นะคะ ชานมเองค่ะ ฮ่าๆๆ แค่คนละอารมณ์เนาะ
)
ที่จริง ชานมไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าผู้ชายปกติใช้คำพูดกันแบบไหน
ไม่ค่อยมีเพื่อนผู้ชายสนิทๆด้วยมากเท่าไหร่ค่ะ หรือต่อให้มี ก็ไม่รู้อยู่ดีว่าผู้ชายด้วยกันจะเรียกกันแบบไหน
เท่าที่เห็นก็ไม่ค่อยเจอผู้ชายเรียกแทนตัวเองด้วยชื่อกับผู้ชายด้วยกันเนอะ (ถ้าเจอคงปลื้มมาก
)
เพราะฉะนั้นถ้ามีตรงไหนอ่านแล้วสะดุดหรือติดขัดก็บอกกันได้นะคะ จะได้นำไปปรับปรุงค่ะ
ไว้เจอกันตอนหน้าค่า
หัวข้อ: ❥❥❥ "ผม, เขา, และความรักของเรา 3 คน" ............ ตอนที่ 2 หน้า 2 [28/06/12] 18+ (อ่าน 14480 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก