[เรื่องสั้น] ยิ่งใกล้…ยิ่งหวั่นไหว(?) SP :: เด็กผม ใครก็ห้ามแตะ! (3/3) ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆทันทีที่ตื่นก็เห็นใบหน้าของหล่อเหลาอยู่ตรงหน้า ผมอมยิ้มก่อนจะยื่นมือออกไปลูบแก้มของเขาเบาๆ คนอะไรไม่รู้ทำไมตอนหลับถึงได้ดูน่ารักแบบนี้ ไม่เหมือนกับตอนเมื่อคืนที่เหมือนกับพยัคฆ์เข้าสิงแบบนั้น ผมขยับตัวขึ้นมานั่งอย่างยากลำบากอันเนื่องมาจากรางวัล‘ความน่ารัก’ของผมและความบ้าส่วนตัวของหมอนี่ทำให้เมื่อคืนเจ้าบ้านี่ถึงได้มีแรงเท่าไรใส่ไม่ยั้ง
อ้าก!…ผมเอามือกุมหน้าที่คาดว่าตอนนี้คงแดงก่ำ ให้ตายสินี่ผมคิดมันขึ้นมาทำไมอีกล่ะเนี้ย ยิ่งกว่านั้นผมยังได้ยินคำๆนั้น
“ ผมรักลม…รัก ” ผมหน้าร้อนผ่าวเมื่อคิดได้ถึงเสียงนุ่มของเขาที่ทำให้ผมหลับไปอย่างมีความสุข มันอบอุ่นและสุขซะจนผมคิดว่าตัวฝันไปรึเปล่า แม้เราจะใจตรงกันแล้วหลังจากที่คบกันมาหลายปีแต่ลมก็ไม่เคยสารภาพรักกับผม จนเมื่อวานนี้ในที่สุดผมก็ได้ยินมัน
“ ขอบคุณนะ ” ที่บอกผม ขอบคุณที่ทำให้ผมไม่ต้องรอคอยอีกต่อไป ผมมองใบหน้าของคนที่ผมรักก่อนจะโน้มตัวลงไปจูบที่ริมฝีปากนั้นเบาๆ ผมเถิบตัวออกมาจากเตียงไปอาบน้ำแต่กลับถูกผลักให้นอนลงหลังติดเตียงอีกครั้ง
“ เก่ง ” ผมอุทาน นัยน์ตาเบิกกว้างใครจะไปคิดว่าคนที่ตัวเองคิดว่าหลับสนิทมาตลอดจะตื่นขึ้นมาทำตาเป็นประกายซะจนผมล่ะเสียวด้านหลังวาบๆ
“ ลมทำให้ผมคลั่งแล้วจริงๆนะ ” สายตาวาวของเก่งทำให้ผมประท้วงหาทางเอาตัวรอดให้กับตัวเองเป็นการใหญ่
“ ฉ…ฉ..ฉันไปทำให้นายคลั่งตอนไหน ”
“ ก็ลมจ้องผมอยู่นานแถมยังมาลูบอีก หลังจากลวนลามผมเสร็จยังมาขโมยจูบอีก ถ้าไม่ยั่วแล้วเรียกว่าอะไรกันละ ” ยิ่งไอ้เด็กบ้าพูดผมก็ยิ่งรู้สึกอยากให้ตัวเองหลอมละลายหายไปกับเตียงจริงๆ
“ ดูเหมือนตอนนี้ลมทำสำเร็จ…ผมคลั่งขึ้นมาแล้ว ” สายตาของนักล่าทำให้ผมอยากจะร้องไห้ออกมาจริงๆ ก่อนที่ร่างสูงจะกดทับผมลงมาซะชิด ใกล้ซะจนปลายจมูกแทบจะชนกัน
“ และผมจะไม่ปล่อยให้ลมจากไปง่ายๆ”ยิ่งเก่งจับมือผมไล้เนื้อตัวของเขาลงไปลากผ่านซิกแพ็คลงไปถึงสะดือ ผมกลืนน้ำลายเฮือกก่อนที่มือของผมจะถูกดึงต่ำลงไปจนสัมผัสได้ถึงความใหญ่โตด้านล่างยิ่งทำให้ผมหน้าร้อนผ่าว อายซะจนอยากจะเป็นลมตายไปซะตอนนี้
“ ก…เก่ง ” ทำไมวันนี้ผมถึงได้พูดชื่อนี้ได้ลำบากยากเย็นแบบนี้แถมมันยังแหบพร่าแบบนี้อีก
ไม่มีคำตอบรับ ผมถูกจูบไปทั้งตัวในหัวได้ยินแต่เสียงครางและการแสดงความรักอันเร่าร้อนของหมอนั้น
หลังจากวันนั้นทำให้ผมเริ่มตระหนักแล้วว่า
ผมคงจะ….แก่แล้วจริงๆ
เพราะผมทนรับความต้องการของไอ้เด็กบ้านี่ไม่ไหวแล้ว!
เสียงข้อความทำให้ผมหยิบโทรศัพท์ของเก่งขึ้นมามอง เครื่องมือสื่อสารที่กำลังเด็งแอปพิเคชั่นสุดฮอตฮิตอย่างLINEที่กำลังเด๋งว่ามีข้อความเข้ามันสี่ห้าข้อความ ผมเปิดเข้าไปอ่านเลยแบบไม่ขออนุญาต เปล่าไร้มารยาทนะครับผมแค่เสือก เอ๊ย..ผมแค่เช็คมือถือสามีตามปรกติ
รายชื่อที่ขึ้นหลาทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าคนที่ส่งเข้ามาคือ‘ น้องกิ่ง ’ ชื่อนี้ผมรู้ดี ก็น้องสาวเจ้าเก่งนั้นแหละหมอนั้นเล่าให้ฟังว่าตอนนี้น้องสาวเรียนอยู่มหาลัย ผมกับเธอไม่เคยเจอกัน และผมเองก็ไม่รู้ด้วยว่าเจ้าเก่งเคยเล่าเรื่องของผมให้น้องกิ่งฟังยังไง ผมยังคิดอยู่เลยว่าถ้ากิ่งรู้ว่าผมเป็นแฟนของเก่งแล้วรับไม่ได้ขึ้นมาผมกับเก่งจะเป็นยังไง
ผมกำลังปวดหัวผมก็ถูกรวบตัวไปอ้อมแขนของคนข้างหลังแถมยังเอาคางที่เกยไหล่ผมอย่างถือวิสาสะอีก ผมทำหน้ายุ่งผลักหน้าไอ้เจ้าเก่งออกแต่มันกลับไม่ออกมาเกาะผมแน่นเข้าไปอีก มันคว้าโทรศัพท์ตัวเองไปดูทันทีที่เห็นผมถืออยู่
“ อ้าวกิ่งนิ ” ผมมองโทรศัพท์ที่เก่งกดเปิดดูตรงหน้า
“ เห็นกิ่งบอกว่าลงมาเมื่อวาน และวันนี้จะเข้ามาหาผมที่นี่ ” หา! ที่นี่….ผมช็อคค้างเรื่องมันเกิดเร็วจนงงไปหมด
“ ลม ”
“ ฉันว่าวันนี้ฉันออกไปข้างนอกดีกว่า ” ผมดันตัวเองออกมาจากเก่ง ผมควรออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
“ ทำไมล่ะลม เดี๋ยว… ” ผมถูกคว้ามือเอาไว้ดึงยังไงก็ไม่ยอมปล่อย
“ ไม่เป็นไรหรอกเชื่อผมเถอะ กิ่งนะ… ”
| ปิ๊งป๊อง ปิ๊งป๊อง |
ร่างของเราทั้งคู่ชะงักค้างก่อนที่ผมจะรีบเดินไปเปิดประตูหน้าห้อง สงสัยคงเป็นเป้แหง่มๆช่วงนี้พี่ไฟชอบหาเรื่องมาที่นี่บ่อยๆ จะว่าไปยังกับเพิ่งระลึกได้ว่าผมเป็นน้องพี่งั้นแหละ ผมเปิดประตูออกมา
“ มากันอีกแล้วนะ…..เอ่อ…. ” ผมพูดค้างยังไม่จบลิ้นผมก็แข็งจนแทบชา ร่างของสาวน้อยทั้งสามรายยืนยิ้มอยู่ด้านหน้าห้อง หนึ่งในนั้นคือน้องแนนเด็กฝึกงานที่บริษัทเจ้าเก่งและสาวอีกสองนางที่ผมไม่เคยพบ ขณะที่ผมยังทำอะไรไม่ถูกผมก็ดึงมาอยู่ข้างๆประตูของฝีมือของเจ้าเก่ง
“ อ้าวสาวๆมากันแล้วหรอเข้ามาก่อนเลย ” สาวๆเข้ามาก่อน? ผมมองสาวน้อยที่โผกอดเจ้าเก่งทำให้ผมคิดได้ทันที…น้องกิ่ง ซวยแล้วผมหนีไม่ทันแล้ว
แต่ว่าเมื่อกี้เพิ่งบอกว่าจะมีเองไม่ใช่หรอ ทำไมมาถึงกันเร็วจัง หรือว่าผมกับเก่งน่าจะโดนหลอกมากกว่าดูสายตาของสาวทั้งสามนางที่หันมามองผมตาไม่วางขนาดนี้ดูท่าทางผมจะเป็นเหยื่อ(?)ในครั้งนี้ซะมากกว่า
“ แล้วทำไมพวกเธอถึงได้มาเร็วนักละ เพิ่งส่งข้อความมาบอกพี่เองไม่ใช่หรือไง ” เสียงเก่งช่วยชีวิตผมไว้ได้อย่างทันทวงทีโดยมองมากๆเข้า ผมเองก็ประหม่าไปเหมือนกัน น้องกิ่งหันหน้ามาทำให้ผมมองเห็นเธอตรงๆใบหน้าที่ดูคล้ายเจ้าเก่งอยู่เหมือนกันเพียงแต่ดูแก้มป่องกว่า ตาโตกว่า ผมที่ยาวสวยตัดหน้าม้าและย้อมสีน้ำตาลแดงดูสวยหวาน ดูดีทั้งพี่ทั้งน้องจริงๆ
“ ก็กิ่งอยากมาเจอพี่ลมนี่น่า ” ผมผงะไปไม่คิดว่าเธออยากมาเพราะว่าต้องการจะเจอผม
“ อยากจะเจอพี่ ” ผมชี้มาที่ตัวเองอย่างมึนงง หรือว่าน้องกิ่งจะสงสัยความสัมพันธ์ของผมกับเก่ง? ผมเม้มปากแน่นกำลังคิดหาทางแก้ตัวเจ้าเก่งก็คว้ามือผมไปจับ ผมรีบสะบัดออกแต่เจ้าหมอนี้กลับไม่ปล่อยนะสิ
“ กรี๊ด ” เสียงกรี๊ดกร๊าดจากสามสาวทำให้ผมยิ่งลุกลนมากกว่าเดิมเห็นไหมเขามองกันใหญ่แล้วเจ้าบ้า เสียงหัวเราะของเจ้าเก่งทำให้ผมหน้างอมากขึ้นไปอีก สาวแว่นผมดำที่เป็นเพื่อนของน้องกิ่งกับแนนหันมายิ้มให้ผม
“ ไม่เป็นไรคะพี่ลม พวกหนูรู้ความสัมพันธ์ของพวกพี่กันหมดแล้ว ” รู้? หมดแล้ว? ผมหันขวับไปทางเก่งที่ทำหน้า ‘ผมเปล่าพูด’ ใส่ผม
“ พี่ลมอย่าโกรธเลยคะ พวกหนูรู้กันได้เองตังหาก ” เสียงของน้องกิ่งทำให้ผมที่กำลังจะกินหัวเจ้าเก่งรู้สึกอึ้งไป
“ พวกหนูจะไม่ขัดขวางพวกพี่หรอกนะคะ ” สายตาวิ้งๆจากสามสาวสวยที่ตอนนี้ตาเป็นประกายจนผมมึนงง นี่ผมพลาดอะไรไปรึเปล่า ยังไม่ได้คิดอะไรต่อผมก็ถูกพวกเธอลากไปนั่งลงก่อนจะถูกจับถ่ายรูปตามด้วยดันเก่งเข้ามาถ่ายด้วยอีกคน ผมเหลือบมองเจ้าเก่งอย่างขอความช่วยเหลือ แต่กลับได้สายตาอ่อนใจกับเด็กๆพวกนี้กลับมาดูท่าผมคงต้องยอมเลยตามเลยแล้ว
“ เสร็จรึยัง ” เสียงเริ่มไม่สบอารมณ์เมื่อพวกผมถูกถ่ายรูปก่อนจะขอให้เล่าเรื่องตอนคบกันอีก ทั้งๆที่ผมคิดว่าจะไม่ได้รับการยอมรับแต่ดูเหมือนน้องกิ่งกับเพื่อนๆจะดูชอบผม(?)มากกกว่าที่ผมคิดซะอีก
“ ใจเย็นๆน่า ” ผมลูบหลังไอ้เจ้าเด็กขี้โมโห
“ แต่ว่า…. “ เก่งยังไม่ได้พูดต่อน้องกิ่งก็เข้ามากอดแขนผมก่อนจะอ้อนแบบเด็กๆ
“ พี่ลมเย็นนี้ไปกินข้าวกับพวกหนูหน่อยนะคะ นะคะ ” ผมมองเหล่าสาวๆก่อนจะมองหน้างอของใครบ้างคน แม้ไม่อยากจะทำให้เจ้าเด็กเก่งงอนแต่นานๆน้องกิ่งจะมาเยี่ยมเพราะที่นี้ก็ไกลมหาลัยน้องๆเขา แถมผมพอโดนตื้อมากๆใจก็อ่อนยวบไปเหมือนกัน (ก็ผมแพ้เด็กนิครับ)
“ ได้อยู่แล้วสาวๆ ” ผมยิ้มให้เด็กๆท่ามกลางเสียงประท้วงของเจ้าเด็กโข่ง
“ ไม่ได้ผมไม่ให้ไป กิ่งกลับไปเลยออกไปให้หมดเลยทั้งสามคน ” เสียงพาลๆของเก่งทำให้ผมไม่พอใจ
“ ทำไมทำแบบนี้ล่ะ นานๆน้องจะมาหานะ ” ผมหันกลับไปว่า
“ นี่ลมไม่เห็นหรอว่ากิ่งต้องการจะแกล้งผม ” เสียงเข้มขึ้นของเจ้าเก่งทำให้ผมปวดเศียรเวียนเกล้า นี่ทะเลาะกันแย่งผมกับน้องตัวเองหรอผมละพูดไม่ออกจริงๆ คบเด็กก็คงจะลำบากแบบนี้(!?)
“ งั้นพวกหนูกลับก่อนแล้วกันนะคะ ” น้องสาวแว่นที่ผมยังจำชื่อไม่ได้กับน้องแนนพยายามยื้อน้องกิ่งออกจากห้องไปได้สำเร็จ ก่อนออกไปผมยังได้ยินเสียงแววๆของน้องแนนบอกให้ผมเคลียร์กับเก่งกันดีๆ ซึ่งดูเหมือนตอนนี้จะดีไม่ลงแล้ว
“ ทำไมทำตัวแบบนี้ ” นี่ผมละปวดหัวกับพฤติกรรมเด็กๆแบบนี้จริงๆ สายตาที่ไม่ยอมแพ้แบบนี้อีก
“ ผมไม่ผิด ” ผมได้แต่สายหัวไปมาแต่กลับถูกดึงเข้าไปจูบซะแบบนั้น
“ อือ …. ปล่อย…นะ ” รสจูบที่รุนแรงที่ให้ผมรู้สึกเจ็บที่ริมฝีปากแต่คนตรงหน้ากลับไม่ยอมถอนออกกลับจูบจนผมยินยอม ทันทีที่ปล่อยให้ลิ้นร้อนเข้ามาตวัดเกี่ยวอย่างร้อนแรงจนผมหายไม่ทัน เมื่อถอนริมฝีปากออกผมก็แทบจะทรุดลงไปกอง ร่างของผมถูกกอดหลวมๆ
“ ….ขอโทษ ” เสียงพูดเบาๆของคนตรงหน้าทำให้ผมเหนื่อยใจแต่ก็อดกอดตอบไม่ได้
“ ผมแค่ไม่ชอบให้ลมไปตามใจคนอื่นที่ไม่ใช่ผม โดยเฉพาะเจ้าเด็กนั้น ” เสียงไม่พอใจของเก่งทำให้ผมเหนื่อยกับพี่น้องคู่นี้จริงๆ น่ารักก็น่ารักอยู่แต่มันมาพร้อมกับความปวดหัวนี่สิ ผมละอดไม่ได้ที่จะขยี้หัวของเจ้าเด็กโข่งนี่จริงๆ
“ ไม่เห็นต้องไม่พอใจเลยนั้นน้องนะ ”
“ ก็น้องนั้นแหละ ไอ้เจ้าเด็กบ้านั้นถึงได้เอาใหญ่จะมาแย่งลมไปจากผมอีก ” แรงกอดที่รัดมากขึ้น ท่าทางที่เหมือนเด็กๆทำให้ผมหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนที่จะผละออกมาจากอ้อมกอดสองมือประคองใบหน้าของเก่งขึ้นมาก่อนจะประทับจูบลงไปบนริมฝีปากเบาๆ
“ ฉันมีนายคนเดียว ต่อให้นานอีกแค่ไหนฉันก็รักได้แค่นายคนเดียว ” ผมมองนัยน์ตาของคนตรงหน้าเพื่อยืนยันในคำพูด แม้นี่จะไม่ใช่ความรักครั้งแรกของผมแต่ผมแน่ใจว่ามันจะเป็นรักครั้งสุดท้ายของผมตราบนี้และตลอดไป
“ เลิกกังวลได้แล้วเด็กน้อย ” ผมพูดพลางลูบแก้มของเขาเบาๆ ใบหน้าที่เบิ่งตาค้างมองผมอย่างตื่นตะลึงก่อนที่จะกระพิบตาปริบๆยังไม่ทันทำอะไรผมก็ต้องยอมแพ้อีกรอบเมื่อร่างสูงโถมทับผมลงมาทั้งตัว ก่อนจะตามด้วยจูบหนักที่ริมฝีปากทีนึง
“ ผมนะรักได้แค่ลมเท่านั้น เพราะลมถึงทำให้ผมได้เข้าใจคำว่าความรัก ” เสียงที่ดังออกมาแม้จะไม่ดังมากแต่กลับก้องอยู่ในหูผมประทับเข้ามาในใจ
“ ผมจะไม่มีวันปล่อยมือไปจากลมจากนี้และตลอดไป ”
|| - FIN - ||
ขอโทษทุกคนที่มาลงช้า
ไม่ได้ตั้งใจจริงๆเสร็จตั้งแต่พฤหัสแล้วแต่ยังไม่ได้แก้อะไรเเลยช่วงนี้ออกไปทำธุระทุกวัน
วันนี้ไปกินข้าวนอกบ้านกลับมาเปิดคอมทำงาน
เฮ้ย!
ลืมแก้แล้วลงเรื่องนินา เลยลงให้ก่อนเลย เดี๋ยวอาจจะมีแก้ที*
ขอบคุณมากนะคะ ที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้นะคะ
ขอบคุณที่เข้ามาติดตามแม้ว่าเรื่องจะจบไปแล้ว และท่านที่หลงเข้ามาอ่าน
ปล.นี่เอามาลงพอดีวันเกิดเลยนะเนี้ย
ฉลองปิดเรื่องแบบสมบูรณ์ไปด้วยในตัว 55+
เจอกันใหม่ในเรื่องหน้านะคะ ไว้เอาคำเปรยมาฝาก