Friend's brother Brother's friend 12, hero
[Boom's talk]
ผมลืมตามองไฟกลมๆบนเพดานสีขาวสว่าง
ภาพที่ตกบนเรติน่าเคลื่อนไหวตามกำลังกระแทกกระทั้นจากสะโพก มือข้างหนึ่งจิกเตียงเอาไว้ขณะที่อีกข้างขยับรูดท่อนเนื้อไม่ให้การเสพเซ็กส์กับเอกเป็นเรื่องที่น่าสมเพชจนเกินไป
อย่างน้อยขณะที่กำลังเป็นที่ระบายอารมณ์ให้มันตัวเองก็ควรได้รับการปลดปล่อยด้วย ถือเสียว่ากำลังเล่นกับไวเบรตเตอร์ใจทรามอยู่ก็แล้วกัน
"...อะ....อึก..!"ไม่กี่นาทีหลังจากฝ่ามือเร่งขยับถี่ ภาพในหัวก็ขาวโพลนก่อนอุณหภูมิของเหลวร้อนที่หลั่งลงบนหน้าท้องและบางส่วนยังหยดย้อยลงมาเลอะฝ่ามือจะปลุกให้ผมหลุดออกจากภวังค์ เสียงหอบหายใจดังกระชั้นติดใบหู ความอึดอัดที่ถูกยัดเยียดให้บรรเทาลงเมื่ออีกฝ่ายถอนตัวออกไป เอกล้มตัวลงข้างๆและตามจูบที่หัวไหล่เปลือยของผมเหมือนคนไม่รู้จักพอ
"น่ารักจริงๆ"
คนพูดมันยังหอบอยู่หน่อยๆ ถุงยางอนามัยใช้แล้วถูกมือหยาบคว้าโยนลงถังขยะได้อย่างแม่นยำ จมูกสันที่งามได้รูปจากมีดหมอซุกลงบนซอกคอเหนียวเหนอะของผมอีกครั้งทว่าครั้งนี้ผมกลับออกแรงผลักมันออกไม่จริงจังนัก
"พอแล้ว.. เดี๋ยวกลับบ้าน"
"ฮือ.. จะกลับไปทำไม ไม่ต้องหรอก โทรบอกป๊าสิว่าจะอยู่ติวหนังสือ"
"ไม่ได้ รายงานส่งก่อนสอบยังไม่เสร็จเลย"
"อีกเยอะไหม? เดี๋ยวช่วย"
"จะช่วยยังไงเล่า เอกเรียนเหมือนเราหรือไง?" ปลายนิ้วเรียวปาดเส้นผมชื้นเหงื่อบนหน้าผากของผมออก เอกท้าวแขนตัวเองด้วยศอกข้างหนึ่งแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม "เถอะน่า..."
"ถ้าให้ยืมคอม เดี๋ยวอยู่ค้างด้วยก็ได้"
ผมตอบ และสิ่งที่ได้รับคือสีหน้าค่อนข้างพอใจของเจ้าของห้อง เอกโน้มตัวลงมาจูบที่ปากผมเบาๆ ตามด้วยมือปลาหมึกจะค่อยๆเลื้อยไล่ลงบนผิวเนียนที่ถูกตบแต่งด้วยรอยคิสมาร์คสีม่วงแดงกระจัดกระจาย แต่ก่อนที่จะรับศึกหนักอีกรอบ เสียงโทรศัพท์เจ้าของห้องก็ดังขึ้นขัดจังหวะเสียก่อน
"ใครวะ" มันสบถ ขมวดคิ้วเข้าหากันจนเป็นปมแล้วลุกขึ้นรับสาย คว้าผ้าเช็ดตัวผืนสีน้ำเงินคลุมท่อนล่างไว้แล้วปลีกตัวออกไปคุยริมระเบียง
คงเป็นบรรดากิ๊กหนึ่งในล้านของมันนั่นแหละ ผมล่ะยินดีกับกายจริงๆที่ถูกมันทิ้งเสียได้
คนๆหนึ่งทำไมถึงได้นิสัยไม่ดีขนาดนี้
ผมถอนใจละเหี่ยก่อนปรายตามองเครื่องคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะที่จอยังเป็นสีมืดดำสนิทอยู่ คลิปที่ถูกถ่ายไว้แบลคเมล์อยู่ในเครื่อง ส่วนอีกที่มันเก็บเอาไว้ในโทรศัพท์
เข้าใจคำว่า แค่เอื้อมมือ ไหมครับ
ตอนนั้นผมล่ะโคตรเกลียดความรู้สึกนี้เลย
"เอก เราใช้คอมนะ"
ผมชะเง้อคอไปบอกมัน เจ้าของเครื่องหันมาจูบปากผมเบาๆอนุญาตแล้วหันกลับไปคุยโทรศัพท์ต่อ ผมเดินกลับมาจากระเบียงกดปุ่มเปิดเครื่อง พยายามบอกตัวเองให้สงบ ใจเย็นๆ แต่ดูเหมือนมันจะไม่เชื่อฟัง เส้นเลือดร้อนสูบฉีดเร็วและแรงด้วยความตื่นเต้น
หน้าจอสีทึบค่อยๆสว่างขึ้น เมาส์รูปนาฬิกาทรายพลิกหมุนอย่างเชื่องช้า ปลายนิ้วชี้ซ้ายมือของผมกระดิกสั่นเหมือนไม่อยากจะรออีกแล้วแม้วินาที
กระทั่งสัญญาณความพร้อมของเครื่องดังขึ้น เมาส์บนหน้าจอกลายเป็นหัวลูกศรสีขาว ผมกดโปรแกรมโครมสำหรับเล่นเน็ตขึ้นมาเผื่อสแว้ปหน้าจอก่อนเปิดmy computer
หัวใจเต้นแรงจนเริ่มปวดหนึบ
ผมไม่รู้หรอกว่ามันซ่อนอะไรเอาไว้ที่ไหน เหลือบไปเห็นเอ็กซ์เทอร์นอลสีดำสนิทของมันวางอยู่ข้างๆแป้นพิมพ์ก็หยิบขึ้นมาเสียบ
ลากเมาส์ไปที่ไดรฟ์D คลิกขวา ฟอร์แมท ก่อนเลื่อนมาเป็นไดรฟ์ E กระทั่งไดรฟ์ที่เสียบเข้าไปใหม่ เพราะไม่มีเวลามากพอให้ค้นดังนั้นเลยกดลบไปทั้งหมด ไม่สนหรอกเว้ยว่าข้อมูลของไอ้ห่ารากนั่นจะมีอะไรสำคัญบ้าง เสือกระยำกับกูก่อนถึงทีต้องเอาคืนเสียหน่อย
อาจจะมีคลิปที่มันแบลคเมล์คนอื่นอยู่ ดีเสียอีก ผมจะได้ถือโอกาสทำบุญแผ่ส่วนกุศลไปด้วยเลย
ตั้งตารอเกือบครึ่งชั่วโมงที่ให้การดำเนินการของเครื่องเป็นไปอย่างเชื่องช้า เอกยังคุยโทรศัพท์อยู่ข้างนอก ถ้าเป็นกิ๊กๆมันล่ะก็คุยนานเป็นเรื่องปกติ ผมเปิดโปรแกรมโครมขึ้นทำทีเป็นเซิร์ทกูเกิ้ลสลับกับไมโครซอร์ฟเวิร์ดเพื่อความเนียนตอนมันเหลือบเข้ามาดูในห้องเป็นระยะ กระทั่งการฟอร์แมทข้อมูลเสร็จสมบูรณ์
ผมปิดหน้าต่างโครมและเวิร์ดลง
เหมือนได้ยกภูเขา ออกจากอก คราวนี้ก็เหลือแค่ในมือถือของมันเท่านั้นซึ่งน่าจะง่ายกว่าการตามลบคลิปในคอมพิวเตอร์ แต่ทว่าพอผมกดcloseโปรแกรม เสียงบานประตูเลื่อนระหว่างห้องพักกับระเบียงก็ดังขึ้นเสียก่อน
หัวใจหล่นวูบมาอยู่ที่ตาตุ่ม ไอ้แถบด้านล่างที่โชว์ว่าเปิดโปรแกรมอะไรอยู่เด่นหราขึ้นสามสี่แถบว่า Format Local Disk แถมยังกระพริบเป็นสีส้มๆว่าโปรแกรมทำงานเสร็จสิ้นแล้ว
และอยู่ๆผมก็รู้สึกเจ็บไหล่ขวา จนร้าวชาไปตลอดจนถึงปลายนิ้ว ไม่ต้องละสายตาสั่นๆออกมาจากหน้าจอผมก็รู้
อีกฝ่ายกำลังบันดาลโทสะลงบนหัวไหล่ผมมากเท่าๆกับอารมณ์สูงสุดที่มันกำลังปะทุขึ้นในใจ
บัดซบ...
นี่มันปีชงของผมหรือไร เห็นทีต้องหาวันว่างเอาพระมาห้อยเสียหน่อยแล้ว ตั้งแต่ทะเลาะกับกาย มีผัวโดยไม่ตั้งใจมาจนถึงตอนนี้ที่แหงนหน้าดูดาวบนท้องฟ้าก็ยังไม่มีให้เห็น ไฟของสังคมเมืองสว่างเกินไปไม่อาจทำให้สายตาเราเพ่งเล็งไปยังดวงดาวราวกับจะให้มันอยู่เป็นเพื่อนในวันที่อ่อนล้าได้
ผมเม้มปากเบามาก เพราะรอยช้ำเหนือขอบปากและกลิ่นคาวเลือดในกระพุ้งแก้มบังคับให้คงสภาพเยินๆของใบหน้าไว้นิ่งสนิท ไปไหนก็ไม่ได้ จะกลับบ้านหรือโทรเรียกเพื่อนๆมารับสภาพนี้ก็มีแต่ตายกับตาย ตังค์ในกระเป๋าก็ถูกไอ้เอกไถไปเสียเรียบ พ่อพระคุณรุณช่องยังใจดี ทิ้งเศษเหรียญไว้ให้ผมขึ้นรถเมล์ระเห็ดไปให้ไกลตาหลังจากมันเกาหมัดเกาตีนลงบนตัวผมจนช้ำไปหมด
นี่เป็นครั้งที่ 2 ที่ผมโดนอัดเสียน่วม แย่กว่าครั้งแรกตรงที่ไอ้เอกเสือกไม่ฉลาดทำในที่ลับให้ผมพอจะปกปิดร่องรอยกับคนนอกได้ อย่าว่าแต่ให้มันคิดว่าจะซ้อมผมตามลำตัวเลยครับ กว่ามันจะฉุกคิดได้ว่าเกือบฆ่าผมเสียแล้วก็ตอนจิกหัวเอาหน้าผมโขกกำแพงซ้ำๆนี่แหละ
บ้าฉิบ... ทั้งๆที่ผมไม่ใช่คนตัวเล็กแท้ๆแต่กลับสู้แรงควายของมันไม่ได้เลย
แล้วคราวนี้ จะไปที่ไหนล่ะ
ผมกดโทรศัพท์ไล่เบอร์จากล่างขึ้นบน ไม่อยากเห็นชื่อ Beam Bom ก่อนคนอื่นเพราะมันทำให้รู้สึกจุกในอก ตอนนี้ผมอยากกอดบอมแล้วให้เฮียบีมลูบหัวบอกว่า
ไม่เป็นไรนะแท้ๆ แต่กลับต้องปิดบังเรื่องทั้งหมดไม่ให้คนในครอบครัวรู้
ข้อแรกผมเป็นเกย์
ข้อที่สอง ผมถูกข่มขืน
และสุดท้ายเมื่อไม่กี่นาทีก่อน ผมเกือบถูกฆ่า
ทั้งๆที่อายุก็บรรลุนิติภาวะแล้ว กลับดูแลตัวเองไม่ให้คนอื่นเป็นห่วงไม่ได้ พอคิดมาถึงตรงนี้หน้าที่เหมือนคนจะร้องไห้ของพี่เน็ตเมื่อช่วงบ่ายที่ห้องสมุดก็ฉุดให้ผมเร่งเลื่อนมือขึ้นหาชื่อ P'Net ทว่าอยู่ๆปลายนิ้วก็หยุดอยู่ตรงชื่อ P'Pun เสียได้...
ไม่ต้องช่วยผมหรอก ไม่อยากรบกวนอะไรมาก ปัญหาของผม ผมจัดการเองได้ ไม่ใช่คนอ่อนเปลี้ยไร้กำลังน่าสงสารขนาดนั้น
แต่แค่วันนี้เท่านั้นแหละ
"พี่ปัน...นี่บูมนะ"
ปลายสายตอบรับในลำคอ ประหยัดคำพูดรักษามาดคุณชายเอาไว้เหมือนครั้งแรกที่เราเจอกันไม่มีผิด
"คืนนี้บูมขอค้างที่บ้านพี่ได้ไหม?"
ทั้งๆที่ พี่ปันควรจะพาเข้าบ้านตั้งแต่เมื่อชั่วโมงที่แล้วผมนั่งหน้าตึงเพราะแผลที่คิ้วถูกเย็บไปสี่เข็ม มุมปากถูกหมอทาเบตาดีนมาให้ ส่วนโหนกแก้มก็แปะผ้ากอซเอาไว้เล่นเอาขยับกล้ามเนื้อไม่ได้ ตอนแรกยังไม่รู้สึกว่าหน้าบวมเท่านี้ แต่พอออกจากโรงพยาบาลได้กลับกลายเป็นว่าแม้แต่ยิ้มยังลำบากเลย
เชฟโรเลตครูซสีควันบุหรี่แล่นไปตามถนนสายหลักของตัวเมือง เพราะไม่ดึกมากนักบนท้องถนนจึงยังมีรถแล่นไปมาบ้างกระทั่งพวงมาลัยถูกมือใหญ่หมุนเข้าหมู่บ้านจัดสรรค์ขนาดใหญ่ ซึ่งคาดว่าคงเป็นที่ตั้งของบ้านตติรัตนา จำนวนรถจึงเหลือเพียงหนึ่งคือคันที่ผมนั่งอยู่
บ้านแต่ละหลังในโครงการใหญ่ ใหญ่เกินไปสำหรับครอบครัวแค่ 3 - 4 คน
ผมรู้มาว่าพ่อแม่พี่ปันหย่าร้างกัน หลังจากคดีสิ้นสุดลงแม่พี่ปันย้ายไปอยู่อังกฤษกับสามีใหม่ส่วนพี่ปันยังอยู่ไทยกับแม่บ้านและคนสวน พ่อพี่ปันนักธุรกิจ เป็นพวกบ้างานไม่ค่อยมีเวลากลับบ้าน กระนั้นเขาก็ไม่เคยปล่อยปละลูกชายให้ตกระกำลำบาก ให้เงินใช้ ให้รถขับ และต่างๆนานาเท่าที่ลูกชายคนเดียวปรารถนาต้องการตามใจนึก
ให้ได้ทุกอย่าง ทุกอย่างยกเว้นเวลาและความรัก
อาจเพราะแบบนี้ พี่ปันถึงเป็นคนประเภทที่ค่อนข้างเก็บตัวและมีกำแพงรอบตัวเองสูงระดับหนึ่ง
ผมว่าพี่ปันทั้งน่าสงสารทั้งน่าอิจฉา เขาไม่ได้น่าสงสารที่มาจากครอบครัวซึ่งไม่ประสบความสำเร็จ หากแต่พี่ปันน่าสงสารตรงที่ไม่รู้จักความรักซึ่งนั่น เป็นอีกอย่างที่ผมรู้สึกว่ามันน่าอิจฉา
ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์มันเป็นสัจนิรันดร์ที่เราไม่ต้องพยายามไปพิสูจน์จากไหน แต่ก็นั่นแหละ บางทีผมก็อยากเข้าไปอยู่ในหัวของพี่ปันบ้าง อยากมองในมุมของพี่ปันบ้างว่าโลกที่ไม่มีสีชมพูของเขาถูกแต้มไปด้วยสีอะไรอยู่ สายตาที่เหมือนมุ่งตรงไปข้างหน้าเสมอๆ เขามองเห็นอะไรเหมือนคนอื่นๆบ้างหรือไม่
คนที่ไม่เคยดื่มด่ำในรสชาติของความรักพอๆกับที่ไม่เคยลองลิ้มในรสชาติขมขื่นของหยาดน้ำตาจะมองโลกด้วยความคิดแบบไหน
อาจเป็นผมที่อยากรู้ไปเองและคิดว่านั่นคือปม เพราะดูเจ้าตัวจะไม่ได้เดือดร้อนกับโลกแคบๆสีอึมครึมของตัวเองสักเท่าไรเพราะถึงหยอกเย้าให้เดินก้าวออกมาแค่ไหน พี่ปันก็ยังปิดตัวตายสนิทอยู่ในนั้น
"ไอ้เอกชื่ออะไร""ครับ?"
ก่อนที่รถจะถูกแตะเบรคตรงลานจอดรถ พี่ปันก็เอ่ยถามทั้งๆที่ยังคงสีหน้านิ่งเรียบเอาไว้ ไม่ได้ร้อนรน ไม่โกรธเคือง ไม่วุ่นวายใจ และดูไม่ได้ตกใจที่เจอผมในสภาพนั้นนัก
ประโยคเดียวตั้งแต่ที่เจอหน้ากัน คือถามชื่อเอก
"ชื่อ-นามสกุล"
"ไม่เป็นไรครับพี่ บูมจัดการเองได้"
"จัดการได้ก็กลับบ้านไป เอาหน้ายับๆไปให้ป๊า ม้า ไอ้บอมเห็นแล้วบอกเขาด้วยว่ามึงจัดการได้"
ฮะๆ โหดว่ะ
รถยุโรปดับเครื่องสนิทแล้ว แต่ประตูยังไม่ปลดลอค พี่ปันไม่มองหน้าผมแต่ผมรู้ว่ากำลังถูกอีกฝ่ายกดดันคาดคั้น
"เอกภพ อินทิรา"
ในที่สุดผมก็ตอบ พี่ปันถึงปลดลอคแล้วเดินลงจากรถ หญิงวัยกลางคนที่ชะเง้ออยู่หน้าประตูบ้านฉีกยิ้มเมื่อเห็นคุณหนูของหล่อนซึ่งพี่ปันไม่ได้ยิ้มกลับให้แม่บ้านที่น่ารักเลยสักนิด
"ป้าดวงต่อสายคุณดนุพลให้ผมหน่อย"
"คะ? มีเรื่องอะไรกันหรือคะคุณหนู?"
"จะให้ช่วยคุมความประพฤติคนที่มาฟัดหมอนั่นสักหน่อย ไม่ร้ายแรงหรอกครับ"
"อ้อ ค่ะ เดี๋ยวหลังอาหารค่ำป้าต่อให้ เพื่อนคุณหนูพักที่นี่ด้วยหรือเปล่าคะ ป้าจะได้เตรียมห้อง"
"ดึกแล้ว ให้เขานอนกับผมก่อนพรุ่งนี้ช่วยดูห้องว่างให้ด้วยแล้วกัน มื้อเย็นขออาหารอ่อนเพิ่มด้วยนะครับ นี่บูมน้องชายไอ้บอมมัน บูมนี่ป้าดวง พี่เลี้ยงกู"
ผมพุ่มมือขึ้นไว้ ป้าแกยิ้มรับก่อนโค้งตัวขออนุญาตไปเตรียมมื้อเย็นแม้เวลาจะล่วงมาจนเกือบสี่ทุ่มแล้ว ผมพยายามยิ้มผ่านกล้ามเนื้อตึงบวมบนแผลให้เจ้าบ้าน แล้วเอาศอกกระทุ้งเบาๆ
"ให้บูมนอนด้วยไม่กลัวบูมปล้ำหรือไง?"
พี่ปันถอนหายใจพรืดยาว ทำหน้าหน่าย "อยากโดนกูถีบซ้ำรอยไอ้เอกก็เอา"
"ล้อเล่นหรอกน่า แต่ที่จริงไม่ต้องให้ป้าดวงเตรียมห้องก็ได้นะครับ บูมกวนแค่คืนเดียว"
"อยู่จนกว่าแผลจะหาย ช่วงนี้บอกที่บ้านไปว่าติวหนังสือกับเพื่อน ค่อยกลับหลังสอบเสร็จ เอารถกูไปใช้ก็ได้เดี๋ยวกูใช้รถพ่อ"
"ใจดีเว่อร์ คิดอะไรกับบูมปะเนี่ย"ผมแหย่อีกครั้ง พี่ปันมองผมด้วยหางตาก่อนเดินเข้าตัวบ้านให้ผมวิ่งตามดุ๊กๆขึ้นชั้นสองไป เหมือนเหนื่อยที่จะโต้ตอบผมเต็มทน
น่าแปลกที่เจอเรื่องร้ายมาแท้ๆ แต่ผมกลับรู้สึกดีใจ
มีใครคนหนึ่งที่มาพร้อมความโชคร้ายของผม มาเป็นเหมือนพระเอกขี่ม้าขาว
ไม่บอกว่าเป็นห่วง ไม่แสดงออกทางสีหน้าว่ากลุ้มใจ ใบหน้าได้รูปพอดีทุกสัดส่วนสงบนิ่งแต่เหมือนทุกอย่างถูกจัดวางได้อย่างเป็นระบบระเบียบถึงวิธีการแก้ปัญหาให้น้องชายเพื่อนสนิท
พี่ปันเป็นความโชคดีของผม
ไฟกลมของห้องนอนพี่ปันถูกปิดลงแล้ว เหลือแค่โคมตรงหัวเตียงข้างเจ้าของห้อง หลังจากมื้อเย็นผมใช้เวลาเกือบๆชั่วโมงแช่ตัวในจากุซี่ห้องพี่ปัน คือที่บ้านเปิดร้านทองกับร้านอาหารก็จริงครับ แต่สไตล์คนจีน ป๊า ม้ามีตังค์ก็ไม่ค่อยเอามาใช้กับเรื่องพวกนี้เท่าไหร่
ฝักบัวก็อาบได้ พอป๊าบอกงั้นตอนผมร้องอยากได้อ่างอาบน้ำไว้ในห้องนอน ผมก็คิดว่าโคตรโชคดีที่ป๊าไม่คิดว่าต้มน้ำอาบมันก็เหมือนกันนั่นแหละ ไม่งั้นที่บ้านคงมีโอ่งมังกรตั้งอยู่ในห้องน้ำสักสองสามใบ โถ่ มันไม่เหมือนกันนะครับ ดูสิ ขนาดโดนซ้อมมาปวดระบมทั้งตัว ถ้าอาบน้ำฝักบัวมันจะรู้สึกผ่อนคลายคนเหมือนตัวเองเป็นสำลียุ่ยแบบนี้ได้ที่ไหน กระทั่งเสียงเคาะประตูถี่ๆจากเจ้าของบ้านดังขึ้นนั่นแหละครับ ผมถึงยอมเยื้องยาตรลุกออกจากอ่างน้ำอุ่น
"พรุ่งนี้กูมีติวเช้า เดี๋ยวทิ้งกุญแจรถไว้ให้ ตื่นก็ไปเรียกป้าดวงให้เตรียมสำรับ กินข้าวแล้วก็กินยาก่อนออกไปทำธุระ"
พี่ปันพูดเสียงนิ่ง เขาทอดสายตามายังผมที่พยายามแค่นยิ้มยากลำบาก เหมือนยิ่งเวลาผ่านไปอาการอักเสบบนผิวหน้าก็เริ่มชัดขึ้น หมอบอกว่าจะบวมไปสักวันสองวัน จากนั้นจึงเริ่มทุเลาลง คิดแล้วอนาถชะมัด ผมต้องนั่งหน้าตึงเข้าห้องสอบเนี่ยนะ ถุยชีวิต
ไฟโคมสีส้มเหลืองถูกปิดลงเป็นสิ่งสุดท้าย พี่ปันยกผ้านวมให้ผมขณะที่ตัวเองห่มผ้าสำลีบางๆเอาไว้ แอร์ในห้องเปิดด้วยอุณหภูมิสบายๆถ้าดึกๆแล้วหนาวพี่ปันคงมาแย่งผ้าห่มผมเอง แต่ท่ามกลางความมืดสนิทและเสียงลมหายใจสงบ ผมก็ไม่อาจข่มตาหลับอยู่ดี
"พี่ปัน..."
คนถูกเรียกขานรับในลำคอ
"คนที่ชื่อดนุพลเป็นใครเหรอ?"
"คนสนิทพ่อ คอยเก็บกวาดเสี้ยนแล้วก็ดูแลบริษัทช่วงที่พ่อกูไม่อยู่"
"แล้วพี่ปันคุยกับเขาว่าไงอะ"
"ทำไม เป็นห่วงมันหรือไง?"
"เปล่า แค่ไม่อยากให้ทำอะไรรุนแรง เวรระงับด้วยการไม่จองเวรนะพี่"
"มึงไปบวชเหอะ สมัยนี้ทำแบบนั้นแล้วมันอยู่กันได้ที่ไหน แล้วนี่มึงจะแจ้งความไหม?"
"โอย ไม่หรอก เดี่ยวเรื่องใหญ่ แค่ลบคลิปก็พอ"
พี่ปันเงียบไปครู่หนึ่ง ผมเห็นตาขาวแวววาวท่ามกลางความมืดแล้วอดนอนตะแคงข้างมองเสี้ยวหน้าพี่ปันไม่ได้
"บูม มึงรู้ไหมว่ามึงโชคดีที่มีกูคุ้มกบาลหัวให้ได้ แต่คนอื่นน่ะมันไม่มี ถ้ามันทำตัวแบบนี้กับคนอื่นใครจะไปช่วยเขา ไอ้เน็ตเคยบอกว่ามึงคอแข็ง คิดเอาว่าขนาดมึงคอแข็งแดกเหล้าไม่เมา มันยังหาทางฉวยโอกาสกับมึงด้วยยา กับคนอื่นง่ายกว่านี้เยอะ มึงคิดว่ามันทำแบบนี้กับใครไปแล้วบ้าง แล้วอีกกี่คนที่จะต้องเจอเหมือนมึง"
ครั้งนี้กลายเป็นผมที่เงียบเสียงลง พี่ปันยังคงนอนลืมตามองความมืดอยู่ ก่อนถอนหายใจระอา
"แต่เอาเถอะ ถึงมือคุณดนุพลแล้วเขารู้ว่าควรจัดการมันยังไง มึงไม่ต้องห่วงหรอกโดนดัดสันดานไปแล้วแหละป่านนี้"
ผมพยายามยิ้ม แต่มันก็ยังทำไม่ได้ มือเล็กกำผ้าห่มแน่นเหลือบตามองฮีโร่ของตัวเองกล้าๆกลัวๆ ทั้งๆที่ทั้งห้องมืดสนิทขนาดนี้แต่ก็ยังกลัวว่าพี่ปันจะเห็นว่าผมชื่นชมคนข้างๆมากมายแค่ไหน
"พี่ปัน..."
"นอนได้แล้วไอ้ห่า สงสัยเหี้ยไรนัก"
"หยาบคายกับน้องตลอดอะ" มันส่งเสียงจิ๊จ๊ะรำคาญ ผมขยับตัวเข้าไปใกล้อีกฝ่ายนิดๆ
"กอดหน่อยดิ"
"ไอ้สัตว์! ผู้ชายที่ไหนเขานอนกอดเกย์"
"โหย ไม่แฟร์ ที่เกย์ยังนอนกอดผู้ชายได้เลย"
ผมประท้วง พี่ปันเลยด่า "ครวย!" มาเต็มๆ
"อยากได้อยู่เหมือนกันแหละ แต่เป็นของจริงนะไม่ใช่แค่คำด่า"
"มึงออกไปจากห้องกูเลยไอ้เหี้ย"
"ล้อเล่นหรอกน่า! สภาพแบบนี้จะทำอะไรได้ ขยับก็ปวดตัวหมดแล้ว"
"มึงก็ล้อกูเล่นแบบนี้ตลอด เดี๋ยวได้เจอกูถีบเล่นๆบ้างหรอก"
ดูอีกฝ่ายจะหัวเสียไม่น้อย แต่ผมก็ยังไม่ละความพยายาม ก็อยากให้นอนกอดจริงๆนี่
"นะ... กอดหน่อย"
ผมไม่รอให้พี่ปันด่าอีกครั้ง วาดแขนพร้อมผ้านวมไปกอดเจ้าของห้อง ซุกหน้าผากลงบนไหล่กว้างแต่ดูเหมือนพี่ปันจะร้อนที่ถูกห่มไว้ทั้งผ้าสำลีและผ้านวม
ขายาวค่อยๆขยับถีบผ้าสำลีออกไปกองที่ปลายเตียง นอนนิ่งให้ผมกอดใต้ผ้านวมผืนเดียวกัน
โดยไม่ปริปากพูดอะไร
------------------------------------------
COMPLETE Friend's brother Brother's friend 12
10/06/12
หัวข้อ: Friend's brother,Brother's friend เมื่อเพื่อนสงสัย... (ตอนพิเศษวันปีใหม่ P.85) (อ่าน 1228542 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก