กอดดดดค่าาาา
ย้อนเม้นท์ตอนที่ 6
เป็นการขุดความรักที่น่าหดหู่ของพี่เขียนมาเพื่อไขข้อกระจ่างว่าทำไมถึงได้หวงวาดรวีมากเหลือเกิน มีเรื่องอาภัพของตัวเองเป็นบรรทัดฐานนี่เอง ส่วนน้องวาดก็..ดูจะเริ่มแสดงออกมากขึ้นว่าแคร์คุณไสยมากเอาเรื่องเหมือนกัน ถึงกับยอมถ่วงเวลาเพียงเพื่อจะรอให้คุณไสยมาให้ทันช่วงส่งขึ้นรถ น่ารักนะคะน้อง >////<
ส่วนเพื่อนตุ้ม ปากดีโดนใจชะมัด ตีแสกหน้าเขียนจนต้องหันกลับมามองตัวเองเลยทีเดียว อยากโดนปิดปากด้วยริมฝีปากเขียนสินะคะ55555
เม้นท์ตอนที่ 7
ปมฆาตกรรมทำให้จิเริ่มสงสัย เนื่องด้วยจิไม่ค่อยสันทัดกับนิยายแนวสืบสวน จิเลยสงสัยอะไรที่มันง่าย ๆ เช่น ถ้าหมูบอกตำรวจไปแบบนั้น ประเด็นความน่าสนใจมันอาจจะด้อยกว่าแหวนคู่นิ้วก้อยของมีนกับปชา ซึ่ง..อาจจะคิดได้ว่าแม่งเป็นกริ๊กส์กันป่าววะ แต่จิก็ยังนึกอุตริกว่านั้น..
ปชากับแหม่มอาจจะมีซัมทิง กร๊ากกกกก
อย่างไรก็ดี เดาด้วยความต่ำต้อยเรื่องสืบสวนสุด ๆ รออ่านปมที่ 2 หนุ่มจะไขและคลี่คลายออกมาในแนวทางใดแนวทางหนึ่งค่ะ
เกือบลืมหน้าแดงและหยาดน้ำตาอุ่นไหลระแก้มน้อง
น่าแกล้งและจับกดมาก(ทำตาปรือ หายใจแรงจนรูจมูกบาน) พยายามเข้าคุณไสย และลืมไม่ได้เป็นอย่างยิ่ง..ขอบคุณที่เขียนติดงานค่ะ(โค้งต่ำ)
บวกขอบคุณ เอาเป็ดไปนอนกอด และเฝ้ารอวันสีส้มค่ะ