หัวข้อ: "Shining"

[AllRiseApril]

สำเร็จแล้วนะคะ  ลุ้นเอาเหนื่อยยยยยยยยยยยอ่ะ
พี่ศรัยก็เบามือหน่อยนะคะ  น้องช้ำหมด  เวลาโกรธก็ไปขังตัวเองไว้ในห้องน้ำนะคะ
หายโกรธแล้วค่อยมาคุยกันใหม่เนอะ  สงสารน้อง
น้องก็อย่าไปกลัวพี่มันมากเซ่ ไม่เห็นน่ากลัวเลยยยยยยยย
พ่อแม่พี่ศรัย  สรุปยอมรับแล้วสินะคะ  เหมือนจะจำใจ 55555
แต่เอาน่าาา   สุดท้ายก็ลงท้ายด้วยดีแหละเนอะ

[BossoM]

อะหืมมมมมมมมมมมม.............ศรัย เอ็ง รุนแรง จริงๆ

กว่าจะได้อะจึ๋ยๆกัน  เอ็งกัดน้องวาดด้วยเรอะ !!!!!!!!!!!

ตอนแรกกะจะตบศรัยซะหน่อย แต่เพื่อนตุ้มจัดการให้แล้ว คริ คริ

สะจายยยยยยยยย 

ตอนหน้านี่เป็นตอนจบจริงๆแล้วเหรอ แล้วต่อไปนี้ พี่จะอ่านนิยายที่ไหนที่อัพวันเว้นวันแบบนี้อีกล่า 
บวก บวก แถม  จ้า

[Horizon]

งานเข้า
+1

[phoenixa]

ถ้้าจะจบแบบนี้เลย ก็ทำได้นะคะ แปลกๆ ดี
คือ วาดก็เปิดใจแล้ว พ่อกับแม่ของศรัยก็เข้าใจดี
(แปลว่าศรัยมีวี่แววจะรักผู้ชายมาตั้งแต่มัธยมสินะ)

ปมทุกอย่างในเรื่องมันถูกสางออกหมดแล้ว
แต่ก็อยากได้ซีนหวานๆ อยู่นะ

[ToffeE_PrincE]

โดนจัดไปหลายดอกเลย เต็มๆ

 

[- คราส -]

ยี่สิบ
เขียนตุ้ม 
"ตอนนี้ไม่ได้เสียเวลาแล้วนี่ เวลาของผมเป็นของตุ้ม"

ยี่สิบเอ็ด
วาดเป็นไรอะ

ยี่สิบสอง
“ถ้าอารมณ์ดีผมหมดอายุ” ชอบวลีนี้

ตาศรัยน่ากลัว
เหวอไปกะเหตุผลที่น้องวาดหลบหน้า
งงเล็กน้อยตอนท้าย แต่โดยรวมเข้าใจ

ยี่สิบสาม
สมหน้าตาไร

[kyoya11]

งานนี้มีแต่จุกกับจุก

[little_nok]

ศรัยไม่น่าถามเลยว่าอะไรกั๊นนน
ก็มันสมควรโดนไหมล่ะ
ถ้าจบตอนนี้ พี่คิดว่ามันยังไม่จบค๋ะ
เหมือนพ่อแม่ศรัยจะผ่านแล้ว
แต่เขียนไม่แน่ แต่ก็ยอมตุ้ม เพราะตุ้มจัดให้แล้ว
ตอนหน้าก็อาจจะเป็นตอนที่ หนึ่งปีผ่านไป

[uknowvry]

อ่า นี่คือเพื่อนตุ้มจริงด้วย...เปรี้ยวขนาดเน้ จัดการเก่งขนาดเน้  มิน่าโน๊ตเลยใช้อ้างได้ทุกเรื่อง 5555+

[railay]

 

[ladyzakura]

สมน้ำหน้ามัน!!!!! ไอ้พี่ศรัย

[เพื่อนบ้าน]

อ่าาาาาานะ พอบอกว่าจบแล้วมันก็รู้สึกจบจริงๆนะ
แต่พอบอกว่ามีต่อ มันก็รออ่านได้อีกนะ ฮ่ะ ๆๆ
คือมันก็โอเค ถ้านี่คือตอนจบ ก็ครบถ้วนและเข้าใจอะไรๆแล้ว
ถึงมันจะดูเหมือนว่ายังไปต่อได้อีกก็ตาม ก็ต่อยอดจินตนาการกันไปละกัน
พ่อแม่ก็ผลิกโผเร็วมาก นี่เป็นแผนพี่ไรหรือเปล่าเนี่ย แอบสงสัยนะ
เอาน้องไปว๊ากต่อหน้า สับขาหลอกพ่อกับแม่เลยเบลอเข้าข้างน้องไปซะงั้น
แต่แอบสงสัยเหมือนพ่อพี่ไรนะ คู่นี้มันซาดิสต์ มาโซกันหรือไง -*-
หรือน้องชอบแบบนี้ เออแปลกดี วาดมันเพี้ยนจริงๆใช่ไหมเนี่ย !!!
กลับบ้านด้วยสภาพเหมือนถูกข่มขืน ให้พวกพี่ๆเต้นกันเป็นเจ้าเข้า แต่เจ้าตัวบอกไม่เป็นไร
ปล่อยให้เพื่อนตุ้มอัดเข่าพี่ไรให้จุกเล่นๆไป และในระหว่างไปทำแผล เผลอๆจะโดนพี่เขียนตื้บซ้ำ 555

[natalee22]

อั๊ยยะ!!!!! พ่อกับแม่ศรัยได้ใจมากกกกกกกกกกกกกก

โดยเฉพาะแม่ มีสอนให้วาดขัดใจศรัยด้วย น่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

แต่สุดท้ายต้องยกให้ตุ้ม ไม่พูดพร่ำทำเพลง ปึ๊กเดียวจุกเลย 555555555555555

ตอนหน้าจะจบแล้ว เสียดายอ่ะค่ะ อยากให้มีตอนพิเศษหวานๆของศรัยกับวาดจัง 

[jiki]

ทำไมรู้สึกว่าความน่ารักมันลอยออกมาจากจอเลยก็ไม่รู้

การมีคนในครอบครัวที่จิตใจเปิดกว้าง และ พร้อมจะก้าวไปด้วยกัน เป็นคสิ่งที่ทุกคนคาดหวังไว้จริงๆ

พ่อแม่ไรดีเนอะ แบบนี้มันไม่ได้ แต่ชั้นไม่ชอบแบบนี้มากกว่า แล้วก็ทุบๆปรับรูปปรุงทางกันไป ดีจัง

[Wordslinger]

อืม อ่านมาตั้งนานก็เพิ่งจะสังเกตว่าอีตาศรัยเนี่ย เขาเป็นคนค่อนข้างอารมณ์แปรปรวนนิดหน่อยนะ แอบกลัวเหมือนกับที่คุณพ่อว่าจริงๆ ว่าต่อไปถ้าอยู่กันแล้วเกิดนายศรัยเขาอารมณ์เสียขึ้นมาจะไม่ซ้อมน้องวาดจนน่วม

ในเรื่องนี้ตัวละครที่ชอบมากที่สุดเห็นจะเป็นเขียนนะคะ เขาดูเท่ห์ในสายตาดิฉัน ส่วนวาดรวีเหมือนจะสับสนในชีวิต แต่ก็เข้าใจว่ามีปมหลายอย่างตอน 'เจอ' กับศรัยครั้งแรก

รอตอนหน้านะคะน้องทีกับคุณไจฟ์

ปล.กดบวกและให้เป็ดแล้วนะคะ

[@PurPle SuN@]

แอบลุ้นว่าตอนสุดท้าย ที่เป็นตอนพิเศษเนี่ย จะหวานหรือจะแอบฮาเนอะ 55

ขอบคุณไจฟ์กับที สำหรับเรื่องสนุกๆทุกๆเรื่อง เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ กอดแน่นๆ จุ๊บเหม่งคนหล่อทีนึง

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 24

ศรัยจดรถที่ปั๊มน้ำมัน ตามคำสั่งของคนตัวเล็กที่นั่งข้างๆ
"เอ้า ถึงแล้วครับเจ้านายน้อย"
วาดรีบเปิดประตูรถแล้ววิ่งนำไปที่ห้องน้ำก่อน ส่วนศรัยเดินดูแผงขายของไปเรื่อยแต่ยังไม่ได้ซื้ออะไร จนเมื่อมาถึงห้องน้ำวาดก็กำลังรูดซิปกางเกงแล้วเดินมาล้างมือ
"เกือบตายครับ เกือบตาย"
หนุ่มตัวเล็กหันมาทำปากยื่นใส่คนที่แซวไม่เลิก แต่ไม่ตอบโต้ "ผมไปซื้อขนมก่อนนะ"
"ครับ เดี๋ยวพี่ตามไปจ่ายเงิน"
แต่ในขณะที่กำลังเลือกซื้อขนม วาดยังคงพบกับคนที่ไม่คิดว่าจะได้พบ หญิงสาวท่าทางมั่นใจคนนั้นก้าวเข้ามายืนข้างๆ
"ไม่เจอกันนาน สบายดี"
"พี่วาวาสวัสดีครับ ผมสบายดี"
"พี่ชายเธอล่ะ"
วาดตอบตามตรง นึกระแวงโดยไม่มีเหตุผลว่าวาวาอาจมากับเก๋
"ไปสัมมนาที่ระยองครับ"
วาวาเหยียดปากเหมือนเป็นเรื่องที่คาดเดาได้ เป็นเรื่องธรรมดาทำนองนั้น "คิดเริ่มงานใหม่ตอนเศรษฐกิจแบบนี้ จะไปได้สักแค่ไหน ครบกำหนดโปรฯ เขาไม่เอาไว้ก็จบ"
แต่ความจริงก็คือ เป็นเวลาเกือบปีแล้ว ที่เขียนย้ายงานมาเป็นผู้จัดการของบริษัทข้ามชาติที่มีเงินเดือนสูงกว่าที่เดิมเกือบเท่าตัว และทุกอย่างก็ราบรื่นดี
"ทำไมพี่วาวาถึงเลิกกับพี่เขียนฮะ"
วาวาตวัดสายตาผ่านวาดออกไปอีกทาง "เขาบอกกับเธอว่ายังไง"
"ไม่บอกอะไรเลยฮะ ผมเพียงแต่สงสัย ว่าพี่แต่งงานไปแล้ว แต่เหมือนพี่ยังโกรธพี่ชายผมอยู่"
วาวากระตุกยิ้มมุมปากแต่ไม่ได้หันมามอง  "พี่ทิ้งเขียนแล้วทำไมพี่ยังโกรธใช่มั้ย"
วาดพยักหน้า "แต่ถ้าพี่ไม่อยากบอก..."
"ไม่ๆ ฉันเกลียดพี่ชายเธอ ไม่เกี่ยวกับเธอ" วาวาเหลียวมองรอบตัวแล้วยังคงทำเหมือนพูดกับอากาศข้างหน้า ไม่ได้พูดกับวาดเหมือนเดิม "ฉันจับได้ว่าเขาเคยมีอะไรกับผู้ชาย"
หนุ่มตัวเล็กรู้สึกหน้าชา มือเย็นเฉียบ ไม่กล้าหันไปมองประตูร้านว่าศรัยเดินเข้ามาแล้วหรือยัง
หญิงสาวพูดต่อไป "รู้มั้ยว่า สำหรับผู้หญิงแล้ว เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่เสียศักดิ์ศรีที่สุดแล้ว คนรักของเรามีอะไรกับผู้ชายน่ะ"
"หมายถึงว่า เขามีอะไรกับ...ผู้ชายตอนที่คบกับพี่น่ะหรือฮะ"
"เปล่า ก่อนที่จะคบกับฉัน ตอนที่เขายังอยู่ห้องพักกระจอกๆ นั่น ฉันรู้มาโดยบังเอิญ พอถามเขา เขาก็ยอมรับนะ บอกว่ามันไม่มีอะไร ไม่ได้ถึงขนาดคบหากัน แต่ฉันรับไม่ได้ที่เขาเคยทำอะไรแบบนั้นมาก่อน มัน..ขยะแขยง..." วาวาทำเหมือนมีแมงมุมไต่อยู่ตามตัว
"พี่ก็เลยเลิกกับพี่เขียน" แต่วาดยังคงคิดไปถึงเก๋ ทำให้พูดใหม่ "พี่ก็เลยเลือกผู้จัดการ"
เป็นครั้งแรกที่วาวาหันมายิ้มให้กับวาดรวี "เก่งนี่"
ท่าทีที่แสดงให้เห็นถึงการยอมรับกลายๆ ว่าวาวาคบผู้จัดการในเวลาเดียวกับที่คบกับเชียน
หนุ่มตัวเล็กไม่อยากสรุปทุกสิ่งทุกอย่างด้วยตัวเอง ก็เลยถามวาวาต่อ "พี่เป็นคนแนะนำพี่เก๋ให้...คบ..คนอื่นด้วยหรือเปล่าฮะ"
วาวาพยักหน้า "ถ้าจะบอกอย่างนั้นก็ต้องถือว่าเธอยกย่องพี่มากเลยนะ เพราะพี่แค่บอกกับเก๋ว่า เรามีสิทธิ์ที่จะเลือกว่าใครคือคนที่จะทำให้เรามีความสุข ตอนฉันพูดก็ไม่เห็นมีใครขัด ทุกคนเห็นดีเห็นงาม แล้วคนที่จะตัดสินใจว่าจะทำหรือไม่ทำ ก็คือเก๋ "
"แต่พี่คบคน 2 คนซ้อนกันนะฮะ พี่ไม่สงสารพวกเขาหรือไง" วาดถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดังมากนัก
หญิงสาวหันไปทักสามีที่เดินมาหาแล้วหยิบตะกร้าไปจ่ายเงินให้ พอสามีเดินไปแล้ววาวาถึงได้หันมาตอบวาด "ถ้าเขียนเป็นคนดี และขยันทำงานอย่างศรัยก็คงสงสาร  เก๋ถึงได้คาราคาซังตัดศรัยไม่ขาดจนศรัยมาจับได้เองไง แต่พี่ชายเธอไม่ใช่ เขียนขยันก็จริง มีอนาคตที่ดีก็ใช่้ แต่เรื่องมีอะไรกับผู้ชายพี่ยอมไม่ได้ พอพี่รู้พี่ก็เลือกได้ทันที จบ"
วาวาพูดแล้วเดินไปหาสามี แล้วเดินออกไปขึ้นรถที่อยู่ด้านนอก พอรถเลื่อนออกไป ศรัยถึงได้เดินผ่านกระจกร้าน ผลักเปิดประตูเข้ามา
"แอบดูอยู่ละสิ" วาดส่งตะกร้าให้พี่ถือ
ศรัยพยักหน้า "เห็นกำลังคุยกันก็เลยกลับไป ซื้อแหนมเนืองแล้วก็มาสตาร์ทรถรอ"
หนุ่มตัวเล็กเดินไปหยิบน้ำดื่มใส่ตะกร้า "ผมเพิ่งรู้ว่าพี่เขียนเคยมีอะไรกับผู้ชายตั้งแต่ช่วงที่เขาอยู่หอพัก"
"ตอนเรียนมหาวิทยาลัยน่ะหรือ"
"พี่วาวาบอกว่า อยู่ห้องเช่า ก็คงตอนที่เรียนจบแล้วน่ะฮะ"
"มันก่อนที่เขาจะคบกัน"
"ฮะ พี่วาวาใช้คำว่าขยะแขยง แต่จากที่ผมเห็นพี่เขียนกับพี่ตุ้ม มาจนถึงตัวของพี่วาวาเอง ผมว่า เขาคงกลัวว่าพี่เขียนจะกลับไปคบกับผู้ชาย ก็เลยตัดสินใจบอกเลิกเสียก่อน"
“แล้ววาดคิดว่ายังไง”
วาดส่ายหน้า เดินคู่กันมาที่เคาท์เตอร์ “ไม่คิดยังไง เพราะมันเป็นเรื่องในอดีต ตอนนี้พวกเขาต่างก็มีคนของตัวเองทั้งนั้นแล้วนี่นา”
ศรัยยิ้มกว้าง แล้วส่งยิ้มเผื่อไปถึงพนักงานขายด้วย
พอเข้ามาในรถวาดก็พูดเบาๆ “อะไรก็ดีอยู่หรอก แต่ไอ้กรุ้มกริ่มเรี่ยราดแบบนี้ ไม่ชอบเลย”
ศรัยที่กำลังขับรถอยู่เหลือบตามอง “หมายถึงใคร พี่หรือไม่มี๊ ใครที่ไหนกรุ้มกริ่มได้ ไม่มีหรอก”
แต่วาดยังคงเงียบ หน้าตาก็ไม่ได้งอ ไม่มีอาการไม่พอใจอะไรสักนิด ไม่ได้ยิ้ม แต่ก็ไม่ได้บึ้งตึง เพียงแต่เงียบจนมาถึงบ้านพักริมน้ำตก ในรีสอร์ทเชิงเขา

ดวงตากลมวาวเมื่อมองเห็นบ้านพักที่แต่ละหลังจะมีพุ่มไม้ดอกขนาดแค่เข่าบอกอาณาเขตของบ้าน นอกไปจากต้นไม้ใหญ่ ทอดรากยาวลงไปในน้ำ 
บ้านหลังถัดไปเป็นบ้านหลังใหญ่ มีต้นไม้ใหญ่ร่มครึ้ม ผูกชิงช้าลงต่ำพอให้ข้อเท้าสัมผัสพื้นน้ำได้ แต่เพราะต้นไม้คั่นพอแสดงอาณาเขตความเป็นส่วนตัว ทำให้วาดได้แต่มองตั้งแต่มาถึง
เพียงแค่มองแววตาของวาด ศรัยเหมือนได้ยินสัญญาณดัง ว่าเลือกคำตอบที่ผิด ถึงวาดจะแค่มองผ่านแล้วเข้าห้องพัก รื้อเสื้อผ้าออกมาใส่ไม้แขวนเรียงเก็บ ส่วนศรัยพอเปิดบ้านเสร็จก็เดินเข้ามาดู
“พี่ไม่เคยทำอย่างนี้เลยนะ ยังคิดอยู่ว่าวาดเอาไม้แขวนเสื้อใส่กระเป๋ามาทำไม”
“พี่ทอสอน” วาดบอก
“เยส! หายงอนแล้ว” ศรัยบอกแล้วโผเข้ามากอดเอวไว้
“อะไร ใครงอน ผมเปล่างอนสักหน่อย” วาดหน้าตาเหรอหรา
ศรัยพลอยงงตามไปด้วย “อ้าวแล้วที่เงียบมาตลอดทางจนถึงตอนนี้ไม่ได้งอนอยู่หรือ”
“เปล่า ก็...ไม่รู้จะคุยเรื่องอะไร ผมบอกพี่แล้วว่า ผมคุยไม่เก่ง”
ศรัยก้มลงหอมแก้มใส “พี่ก็ว่างั้น”
“พี่มั่วอะดิ” วาดรู้ทัน “พี่คิดว่าผมงอนเรื่องอะไร”
“ไม่รู้เหมือนกัน พอวาดเงียบไปก็คิดว่าวาดโกรธเรื่องอะไร คิดไปคิดมาไม่รู้เหมือนกัน ถ้าถามเซ้าซี้มันน่ารำคาญ เดี๋ยววาดก็หายโกรธเอง” ศรัยหน้าตาระรื่นสุด จนวาดขำ
“ย้ำอีกครั้ง พี่มั่ว ไปเดินเล่นที่น้ำตกกัน”
“งั้นพี่เปลี่ยนเป็นกางเกงขาสั้นก่อน เผื่อเล่นน้ำ”

น้ำตกในรีสอร์ทมีคนบางตา เด็กๆ หลายคนเล่นน้ำอย่างสนุกสนาน โดยมีเจ้าหน้าที่ของรีสอร์ท คอยยืนมองอยู่ ให้ความรู้สึกเหมือนกำลังเล่นน้ำในสระว่ายน้ำ แต่ก็ปลอดภัยดี ส่วนที่ซุ้มอาหารเล็กๆ มีคนนั่งดื่มอยู่เพียง 2-3 คน
วาดเดินไปนั่งลงที่ก้อนหินแช่เท้าลงน้ำ “น้ำเย๊น เย็น”
ศรัยนั่งลงข้างๆ “ถ้าเดินตามน้ำลงไปอีกนิดเขามีนั่งแพด้วยนะ”
“อะไรฮะนั่งแพ” วาดทำตาพอง ท่าทางตื่นเต้น
“แพเล็กๆ นั่งได้ประมาณ 4 คน เขาใช้สกู๊ตเตอร์ลากไปตามน้ำ ผ่านหน้าบ้านเราด้วยนะ”
“เหรอ เมื่อกี้ตอนที่อยู่ที่บ้านไม่เห็นมีเลย”
“วาดอยากนั่งมั้ย”
วาดพยักหน้าเร็วๆ “ไปกันๆ”
นั่งแพเล็กหย่อนขาลงน้ำสัมผัสความเย็นฉ่ำ ผ่านหน้าบ้านพักไปจนถึงอีกรีสอร์ทหนึ่งแล้วก็ลากกลับมา ปล่อยเวลาให้ไหลไปเอื่อยๆ เหมือนน้ำเย็น ผสานกลิ่นหอมของดอกไม้ป่า ที่เจ้าของรีสอร์ทพร้อมใจกันรักษาไว้ แล้วปลูกเพิ่มเติม
“หอมเนอะ” วาดหันไปบอกกับพี่
คนขับสกู๊ตเตอร์หันมาอธิบาย “ดอกไม้ป่าครับคุณ บางชนิดมันหอมจัดตอนแดดแรง บางอย่างก็หอมตอนกลางคืน เขาหามาปลูกสลับกัน เลยหอมทั้งวันทั้งคืน”
พอเห็นท่าที่ลงแพเมื่อตอนขามาอยู่ไม่ไกล คนขับเรือก็หันมามองศรัย แต่ยังไม่ทันที่วาดจะถามว่ามีอะไร คนที่นั่งข้างหลังก็โอบกอดเอวดึงร่วงลงน้ำเสียดื้อๆ หนุ่มตัวเล็กจมลงไปใต้น้ำแล้วโผขึ้นยืนงงเพียงเสี้ยววินาที เมื่อเห็นว่าน้ำอยู่แค่อก ก็ระเบิดหัวเราะเสียงก้องแข่งกับคนขับเรือ

“พี่ว่ายกลับขึ้นไปที่น้ำตกเลยเหอะ”
เล่นน้ำจนเหนื่อย เดินขึ้นมากินข้าวเสร็จแล้วก็กลับมาที่พัก
“พรุ่งนี้เช้าเราไปเช่าจักรยานกันมั้ยพี่”
วาดชวนขณะที่ศรัยกำลังไขกุญแจเปิดประตูบ้าน แล้วเบี่ยงตัวให้วาดเดินเข้าบ้านไปก่อน
เสียงหัวเราะหึหึของคนตัวโตทำให้วาดหันมามอง
“คิดลามกอยู่แหง” วาดบ่นอุบอิบหน้าแดงเรื่อ แล้วเข้าห้องน้ำไปก่อน
“อะๆ อย่าล็อกห้องน้ำนะ” ศรัยรีบท้วงด้วยน้ำเสียงเตือนภัยร้ายแรง
วาดก้าวถอยออกมา ดวงตากลมกวาดตามองไปทั่ว “ฮะ มีตุ๊กแกหรือฮะ”
“เปล่า เพราะพี่จะอาบด้วย”
“โห แล้วบอกซะอย่างกับมีตัวอะไรอยู่ในนี้” วาดบ่นขณะที่ถอดเสื้อผ้า ใส่ไว้ในอ่างแล้วเดินไปล้างตัว แต่ไม่วายคอยหันกลับมามอง
“เอ่อ...คือว่า...”

ศรัยกลืนน้ำลายลงคอ แกล้งทรมานตัวเองต่ออีกนิดด้วยการยืนพิงกรอบประตูห้องน้ำ
ที่จริงก็ทรมานตัวเองมาตั้งแต่ตอนที่วาดขึ้นจากน้ำแล้ว เสื้อยืดตัวบางเปียกลู่อาจเร้าความรู้สึกทางเพศให้มันคุกรุ่น ผสานกับความรู้สึกหวงไม่อยากให้ใครมอง แต่คำว่ากาลเทศะมันก็ต้องมี
คงมองคนที่เดินมาด้วยกันบ่อยเกินไปจนวาดสงสัย
“เหมือนพี่มีเรื่องอยากคุยอะไรสักอย่างกับผม”
“เยอะมาก อยากคุยกันไปนานๆ”
แน่นอนว่าพอตอบไปอย่างนี้ แก้มของวาดจะแดงเรื่อ เพียงแต่เวลานี้ไม่รู้ว่าเพราะเล่นน้ำจนเหนื่อยแล้วยังต้องมาเดินกลับบ้าน ทำให้แก้มแดง หรือเพราะคำพูดของพี่กันแน่
และแน่นอนว่า ในตอนที่พี่ยืนมองอยู่อย่างนี้นอกจากวาดจะหน้าแดงจนมาถึงคอแล้ว ความเร็วในการอาบน้ำยังเร็วผิดปกติด้วย
“โห ล้างฟองสบู่หมดมั้ยเนี่ย”
หนุ่มตัวเล็กทำแลบลิ้นแต่ไม่พูดอะไร

วาดอาบน้ำเสร็จก็คว้าหนังสือการ์ตูนกับโทรศัพท์ออกมานั่งเหยียดขาอยู่ที่ระเบียง คิดว่าจะอ่านหนังสือ แต่ก็กลายเป็นนอนมองชิงช้าที่ข้างบ้าน แล้วนอนคว่ำหน้าอ่านหนังสือการ์ตูนต่อ
ศรัยอาบน้ำเสร็จก็เดินออกมาดู เห็นว่าวาดนอนอ่านการ์ตูนอยู่ก็เดินมานั่งพื้น เลื่อนหมอนออกแล้วจับวาดให้นอนหนุนตักอ่านหนังสือ ส่วนตัวเองก็อ่านหนังสืออีกเล่ม จนกระทั่งมีแพผ่านมา เสียงพูดคุยที่นำมาก่อน ทำให้วาดจะลุกขึ้นมองแล้วโบกมือทักทาย พอแพผ่านไปก็ลงนอนอ่านหนังสือต่อ กระทั่งเริ่มเย็นบ้านพักใกล้เคียงกันก็เริ่มตั้งวงกินเหล้า ส่วนเด็กๆ ลงเล่นน้ำที่หน้าบ้าน
ศรัยก็ชวนวาดเดินเรื่อยๆ ไปกินข้าวที่คลับเฮ้าส์ นั่งฟังเพลงเบาๆ แล้วเดินกลับมาบ้าน
ตลอดเวลาแทบจะไม่มีคำพูดอะไร นอกไปจากรอยยิ้มสว่างของคนตัวเล็ก กับความเอาใจใส่จากคนตัวโต

เวลากลางคืนแบบนี้ ก็ยังพอได้ยินเสียงหัวเราะเสียงพูดคุยจากบ้านหลังอื่น แซมด้วยเสียงแมลงกลางคืน ขณะที่อากาศเย็นลงเรื่อยๆ
ศรัยกับวาดพอกลับมาถึงที่พักก็เข้าห้องน้ำล้างหน้า ล้างมือแล้วก็ออกมานั่งอยู่ข้างกันที่ระเบียงบ้านเหมือนตอนบ่าย
ปราศจากคำพูด มีแต่มือที่จับกันไว้ ปล่อยให้เวลาผ่านไป ศรัยหันมาถาม
“พี่ว่าคราวหน้าเราเปลี่ยนไปที่อื่นที่เป็นส่วนตัวกว่านี้ดีมั้ย”
“นี่ก็ดีแล้วนี่ฮะ”
“พี่กำลังคิดว่า ข้างบ้านเสียงดังเกินไปหรือเปล่า” ศรัยหาเรื่องชวนคุยไปเรื่อย
วาดยิ้มพลางส่ายหน้า แววตาคู่สวยเป็นประกายรับแสงไฟ “ก็คิดเสียว่าเขาเป็นเพื่อนเรา ถ้าไม่มีเขา เราคงเหงากว่านี้ เพราะผมไม่รู้จะคุยอะไร”
ไม่รู้ว่าคุณแม่ของบ้านพักหลังไหน เรียกเด็กๆ ให้เข้าบ้านเพราะสามทุ่มกว่าแล้ว แต่เสียงดังจนเหมือนเรียกเด็กทุกคนให้เข้าบ้าน หลังจากนั้นไม่นานเสียงพูดคุยรอบตัวเริ่มเบาลง
“เล่นน้ำหน้าบ้านได้มั้ยฮะ”
ศรัยเงยหน้ามองท้องฟ้า “พี่ว่าฝนกำลังจะตก แต่ถ้าจะเล่นก็น่าจะได้”
วาดลุกขึ้นเดินไปที่ริมน้ำแล้วก้าวลงน้ำไปช้าๆ ศรัยมองตามแล้วกลับเข้าไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาวางไว้ที่ระเบียง แล้วกลับมา ยืนเท้าเอวอยู่ที่ฝั่ง รู้ใจว่าวาดคงอยากเล่นชิงช้าที่บ้านนั้นมากกว่า
“อย่าลงไปลึกนัก อากาศเริ่มเย็นจะเป็นตะคริว”
“พี่ไม่เล่นหรือฮะ”
ศรัยส่ายหน้า “ให้ไม่เกิน 5 นาทีก็เปียกเหมือนกัน”
วาดหันมาหา ขณะที่น้ำสูงถึงเอว “อ้าว ทำไมฮะ”
ศรัยพยักหน้า แต่ดวงตาสีเข้มที่กวาดตามองไปรอบๆ เหมือนกำลังทำหน้าที่บอดี้การ์ด
วาดว่ายข้ามไปอีกฝั่งแล้วว่ายกลับมา เล่นน้ำอยู่คนเดียวแต่เหมือนกำลังพยายามทำตัวให้เปียกทั้งตัว ได้ครู่เดียวก็เลิกเล่น แต่พอก้าวขึ้นมาได้ครึ่งน่อง ฝนก็เริ่มลงเม็ด วาดหัวเราะเสียงดังรีบวิ่งขึ้นมาล้างขาที่ก๊อกน้ำเชิงบันได พอขึ้นมาศรัยก็รีบคลุมผ้าขนหนูให้
“หนาวละสิ”
“หนาว แต่สนุก ผมอยากเล่นชิงช้าอะ แต่เขาไม่เข้าบ้านสักที ว่าจะไปขโมยเล่นซะหน่อย” วาดพูดเป็นช่วงๆ ตามเข้ามาในห้องแล้วตรงไปที่ห้องน้ำ อาบน้ำล้างตัวใหม่ ศรัยเคาะประตูเรียก อ้างว่าจะล้างหน้าแปรงฟันเข้านอน แต่คนที่กำลังอาบน้ำอยู่รู้ทันไม่ต่อคำด้วย อาบน้ำเสร็จนุ่งผ้าเช็ดตัวถึงได้เดินมาเปิดประตู
“เสียเวลามาก แทนที่จะอาบพร้อมกัน” ศรัยทำบ่นขณะที่วาดอมยิ้มเดินสวนออกมา
แต่ศรัยกลับหันตามมา โอวเอวบางไว้แล้วก้มลงจูบที่ไหล่ จับให้หมุนตัวมาหา
ความสว่างจากโคมไฟหัวเตียง ไม่ได้ทำให้ห้องนี้ดูลึกลับเลยสักนิด เพราะคนที่หันมาก้มหน้ามองเท้าตัวเอง จนต้องช้อนคางให้เงยขึ้นมาหา
นิ้วมือใหญ่เกลี่ยไรผมที่หน้าผาก ลงมาที่แก้มใส บดคลึงริมฝีปากบาง แล้วลากลงมาตามแนวลำคอ ไหล่บาง สัมผัสกล้ามเนื้อ ลูบผ่านอกบางลงมาถึงเอวและหน้าท้อง
ดวงตากลมไหววูบ ตวัดมองมือที่เลื่อนไปเรื่อยเหมือนสำรวจ แล้วมองผ่านไปทางอื่น
ดูเหมือนว่าวันนี้ จะโดนงอนหลายครั้งอยู่เหมือนกัน เพียงแต่มันเป็นอารมณ์ที่วาดไม่เคยยอมรับ แล้วว่าที่จริง นานๆ งอนสักครั้งแล้วก็งอนเล็กๆ พอให้ทายเล่นว่าจริงไม่จริงแบบนี้ มันชวนให้แกล้งเสียจริง
มือใหญ่ยังคงลูบไล้ผิวกายเย็น วาดทำย่นจมูกแล้วเบี่ยงตัวหนี
นิ้วมือใหญ่เกี่ยวปมผ้าเช็ดตัวหล่นวูบ พร้อมกับมืออีกข้างกดเอวด้านหลังให้ขยับเข้ามาหา 2 มือใหญ่เปลี่ยนทิศทางเป็นแผ่นหลังบางและก้นกลม
วาดนิ่วหน้า มือผอมคว้าข้อมือพี่ไว้ มันเหมือนพี่แกล้งล้อเล่น แต่ก็เหมือนเอาจริง เหมือนไม่ได้ปลุกเร้า แต่มันก็ปลุกเร้า
ไม่มีคำพูด ไม่มีจูบ ไม่มีการเคลื่อนไหวของสะโพก มีแต่มือที่ยังคงทำหน้าที่...แต่มันก็ไม่ได้โดน....อะไร...สักอย่าง
“จะทำอย่างนี้อีกนานมั้ยเนี่ย ผมหนาวนะ”
ศรัยหลุดหัวเราะพรืด คว้ากอดไว้เต็มอ้อมแขน แทบจะจับหมุนเหวี่ยงไปรอบตัว
“พี่อะ ผมโป๊อยู่นะ ไม่เล่นแล้ว นอนเหอะ ผมอยากตื่นเช้าๆ”
ศรัยยกอุ้มพามาที่เตียงนอน “มาเที่ยวใครเขาตื่นเช้ากัน”
ดวงตากลมพราวระยับ แล้วดูตื่นๆ เมื่อรู้สึกตัวว่าแผ่นหลังสัมผัสที่นอนนุ่ม
ศรัยคร่อมตัวกวาดตามองเรือนร่างเปล่าเปลือยแล้วขยับนั่ง วาดลุกนั่งตามดวงตากลมช้อนมองตาพี่แล้วหลุบต่ำขณะที่ถอดเสื้อยืดให้พี่
มือใหญ่กระชับสะโพกบางรั้งเข้ามาหา วาดส่งเสียงท้วงเบาๆ เมื่อริมฝีปากสวยถูกครอบครอง
“อะไร”
“พี่ยังไม่ได้ถอดเลย”
“ถอดแล้ว”
“หื้อ กาง...เกงอะ”
“ไว้ก่อนก็ได้”
พี่บอกแล้วกดจูบอ่อนโยนย้ำที่แก้มเรื่อยไปถึงใบหู ขบเบาๆ กลับมาจูบปากปลุกเร้าอย่างช้าๆ แล้วลงลิ้นที่ซอกคอขาว วาดส่งเสียงครางฮือ เมื่อพี่ลงลิ้นย้ำที่จุดอ่อนไหว มือขาวกอดรั้งพี่ไว้
ศรัยกดจูบวนเวียน ลำคอขาวจนถึงไหล่แล้วกลับมาย้ำ คนผอมบางส่งเสียงเหมือนขัดใจ
“ไม่ชอบหรือ”
“หื้อ” คราวนี้เสียงงอนน้อยๆ มาเพียงแว่บเดียววาดก็กลับไปมีอาการขัดเขินเหมือนเดิม
“หือ แปลว่าไม่ชอบ”
“ก็พี่ย้ำแต่ตรงนี้ เดี๋ยวเป็นรอยอีก พี่น่ะจะโดนทั้งพ่อ ทั้งแม่ ทั้งพี่เขียน”
ศรัยก้มลงกัดที่ไหล่บาง จนวาดสะดุ้ง แต่ไม่ได้ผละหนี “ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุอะ”
ฟันคมเพิ่มแรงแล้วเปลี่ยนเป็นลงลิ้นเลียแล้วดูดแรง วาดจิกมือกับไหล่พี่ไว้แน่น พอพี่คลายออกน้ำตาก็ร่วงตาม
“เป็นรอยฟันอีกแล้ว”
“ก็มันเขี้ยว อยากกัด”
“เถียงสู้คนอื่นไม่ได้แล้วใช้กำลังละสิ”
ศรัยทำท่าเหมือนนึกคำพูด แต่กลับเปลี่ยนไปจูบไซ้ที่ลำคออีกข้าง จูบย้ำแล้วกลับขึ้นมาจูบปาก วาดหลับตาแลกลิ้น ขณะที่คิ้วสวยขมวดแน่น จับมือพี่ที่หยุดนิ่งอยู่ที่แผ่นหลังมาตั้งแต่แรกให้สัมผัสที่อก แต่ศรัยกับง้างมือไว้ไม่ยอม
“หื้อ”
“หือ นี้แปลว่ากลัวพี่จะโดนดุอีกหรือเปล่า”
“พี่อะ มันน่าจะเป็นผมนะที่รู้สึกอยากกัดน่ะ”
ศรัยยิ้มขำ มีความสุขจนโดนค้อน
“ผมไปแต่งตัวดีกว่า”
ศรัยกอดรัดเอวคนที่จะลุกออกจากเตียงไว้แน่น “สู้ไม่ได้แล้วหนีตลอด”
“เปล่า...อือ....”

จากที่เหมือนแกล้ง จู่ๆ พี่ก็กลายเป็นพายุ ระดมจูบแรงทั้งลำคอและไหล่ เรี่ยวแรงขัดขืนหายวับจนต้องกอดไหล่พี่ไว้ จนร่างกายผอมบางเริ่มหายใจขัด พี่จับยกเอวขึ้นสูง จนอกบางอยู่ตรงหน้าพอดีกับริมฝีปากหนา ลิ้นนุ่มเลียรอบแล้วตวัดล้อส่วนปลายที่ชูชัน 
วาดส่งเสียงครางหวาน บอกความต้องการจากภายในท้องน้อยมีแรงบีบรัดที่หมุนวน แก่นกายสีอ่อนขยายตัว ยิ่งแสดงความพอใจ ยิ่งแสดงความต้องการ พี่กลับยิ่งช้าลง กลายเป็นสายลมอ่อนพัดผ่านร่างกายที่กำลังอุ่นร้อน กว่าจะละจากอกลงมาถึงหน้าท้องวาดก็ถึงกับผ่อนลมหายใจยาวทิ้งตัวลงนอน
ดวงตาสีเข้มเปี่ยมความต้องการกวาดมองผ่านความตื่นตัวที่เจ้าตัวพยายามหนีบขาบิดเอวหนีสายตา จนพี่ต้องกดสะโพกไว้ มองผ่านหน้าท้องแบนราบ ยอดอกที่ถูกกระตุ้นจนสีจัด ขึ้นไปถึงร่องรอยที่เจตนาทิ้งไว้ที่ไหล่ และคอ
ก้มลงหาริมฝีปากบางเผยอรับแรงกดย้ำแล้วดูด แทรกลิ้นม้วนปลายลิ้นเล็กๆ หยอกเย้าแล้วผละออกเพื่อที่จะโถมจูบลงมาใหม่
ไม่เพียงแต่วาดที่ต้องการ พี่เองก็ต้องการมากเช่นกัน
ดวงตาปรอยปรือ มองตามความเคลื่อนไหวของพี่ที่ก้มลงจูบย้ำที่หน้าท้อง ขบเบาๆ ที่ใต้สะดือแล้วข้ามมาที่ต้นขา เม้มดูดเนื้ออ่อนที่ขาหนีบแล้วลากลิ้นที่พวงแฝด มือใหญ่บีบกระชับที่ก้นกลม ลากลิ้นแล้วจูบเบาๆ วาดกระตุกเอวสั่นไหว ศรัยจูบซ้ำอีกครั้งแล้วอมผลแฝดไว้ตวัดลิ้นเลียแล้วปล่อยออก ลากปลายลิ้นต่อไปที่รอยต่อระหว่างผลแฝดกับช่องทางด้านหลัง
วาดส่งเสียงครางอย่างกลั้นไม่อยู่ แก่นกายเครียดขึง รอริมฝีปากที่เลื่อนกลับมาครอบลง มือผอมบางแทรกที่ผมของพี่อย่างร้องขอ
ริมฝีปากที่ครอบดูด ปลายลิ้นที่โลมเลีย และฟันคมที่ครูดเนื้อบาง ทำให้วาดเสียวไปทั้งตัว ยิ่งร่างกายผอมบางสั่นไหวแรง ริมฝีปากหนาและปลายลิ้นยิ่งเร่ง
เสียงครางหวานอบอวล
ร่างสูงใหญ่ยกตัวขึ้นจูบปาก ปลายนิ้วใหญ่เลื่อนจากก้นกลมสัมผัสช่องทาง วาดขยับเอวหนี พี่ออกแรงรั้งไว้แล้วก้มลงแตะปลายลิ้นที่ปากช่องทาง เสียงหวานร้องอื้อ สะโพกกระตุกไหวแล้วหยุดนิ่ง ศรัยกวาดปลายลิ้นแล้วกดแทรก วาดยกสะโพกลอย ส่งเสียงครางกระเส่า
มือใหญ่บีบนวดก้นกลมแล้วเอื้อมมือหยิบเจลบีบลงนิ้วมือและที่ช่องทางด้านหลัง สะโพกเกร็งแน่น ความเจ็บแปลบแล่นปราดทันที
“เจ็บ...”
ปลายลิ้นตวัดเลียรอบยอดอกแล้วดูดเม้ม ร่างกายผอมบางผวายกตัวตามแรง นิ้วที่แทรกอยู่ในช่องทางกดสำรวจอย่างใจเย็น รับกับมือใหญ่ที่กอบกุมความรุ่มร้อน จากเนิบช้าเป็นเร่งเร้า ความรู้สึกเปลี่ยนไปเป็นเสียวซ่าน พี่เพิ่มนิ้วกดย้ำที่จุดอ่อนไหว ทั่วทั้งร่างกายเหมือนมีกระแสไฟฟ้าของความต้องการวิ่งพล่าน ลมหายใจถี่กระชั้นวาดเกร็งตัวฉีดน้ำสีขาวขุ่น

ศรัยจับพลิกร่างผอมบางให้นอนคว่ำ ริมฝีปากหนาจูบไปทั่วแผ่นหลัง มือใหญ่สำรวจฟอนเฟ้นร่างกายผอมบาง สะโพกกลมเกร็งสู้มือที่กดคลึง ก้มลงจูบแก้มก้น แล้วลงลิ้นที่ช่องทาง วาดร้องครางด้วยความต้องการ
บีบเจลที่ช่องทางอ่อนไหว สอดนิ้วเข้าหาอีกครั้ง กดย้ำรอบผนังที่เคร่งเครียดจนเริ่มคลาย เน้นที่จุดอ่อนขณะที่ฝ่ายที่ทำให้กำลังทรมานกับความรู้สึกอึดอัดคับแน่นมากขึ้น จนแทบทนไม่ไหว ดวงตาปรอยปรือหันมามอง เหมือนมีคำถาม
ศรัยช้อนคางให้หันมารับจูบ ขณะที่บดแก่นกายร้อนรุ่มเสียดสีกับสะโพกบาง บอกว่าพี่ก็ตองการไม่ต่างกัน
วาดครางชื่อพี่เสียงแผ่ว ทั้งที่ร่างกายต้องการมากกว่าการสัมผัสภายนอก แต่ก็กลับไม่ต้องการให้การสัมผัสนี้สิ้นสุดลง
พี่ขยับถอดกางเกงแล้วเบียดแก่นกายลอดเข้าใต้หว่างขา ขยับช้าๆ เสียดสีพวงแฝด วาดหอบหายใจแรงดึงมือพี่ให้กอดรัดตัวไว้แน่น อึดอัดต้องการจนต้องหันมาแลกลิ้นร้อนกับพี่ 
ริมฝีปากหนาผละออกก้มจูบที่ไหล่ แล้วยกตัวจับให้น้องนอนหงาย ยกขาเรียวขึ้นพาดบ่า ค่อยกดเข้าที่ช่องทางอ่อนไหว
“อ๊ะ...เจ็บ..”
ทันทีที่บอกว่าเจ็บพี่ก็หยุด แต่พอจะถอนออกวาดกลับรั้งสะโพกไว้
“เดี๋ยว...นะ...ฮะ”
สีหน้าของวาดที่ชัดเจนว่าเจ้าตัวกำลังรู้สึกผิด ที่ทำให้พี่ต้องหยุดในสถานการณ์ที่มันหยุดได้ยากอย่างยิ่ง
ศรัยก้มลงจูบปาก “ไม่เป็นไร พี่เตรียมให้อีกนิดดีกว่านะครับ จะได้ไม่เจ็บ” บอกทั้งที่กำลังรู้สึกอยากกระโจนใส่คนที่กำลังน้ำตาคลอเต็มที
“ไม่เจ็บ”
ศรัยเลิกคิ้วสูง เมื่อครึ่งนาทีที่แล้วเพิ่งบอกว่าเจ็บอยู่เลย “งั้นอย่าเกร็งนะครับ”
ริมฝีปากหนากดจูบไซ้ที่ลำคอ ขณะที่มือใหญ่บีบนวดต้นขาแล้วกอบกุมแก่นกายรูดรั้งให้ตื่นตัวขึ้นมาใหม่ วาดหอบหายใจแรง ใบหน้าแดงก่ำ พี่ค่อยๆ สอดต่อจนสุด แรงตอดรัดตลอดลำทำให้ศรัยต้องสูดปาก หยุดสะโพกก่อนที่จะเสร็จเร็วเกินไป  มือใหญ่ลูบอกบางบีบยอดอกที่แข็งเป็นไตสู้มือ
วาดหายใจแรงจิกหมอนไว้แน่น ความคับแน่นทั้งเจ็บทั้งจุก แต่ความเสียวซ่านกลับบดบังความรู้สึกทั้งหมด สะโพกแกร่งเคลื่อนไหวเนิบช้าแล้วขยับเร่งเร้า กดลึกแล้วสาวออกยาวแล้วกดลึกสุดครั้งแล้วครั้งเล่า วาดกรีดร้องด้วยความต้องการ ช่องทางตอดรัดแน่น
ขยับคนร่างผอมบางขึ้นนั่งยกสะโพกบางขึ้นสูงแล้วกดลง วาดผวากอดพี่ไว้แน่นเหมือนช่องทางที่ตอดรัดแรง หอบหายใจจนตัวโยน ดวงตาที่มองพี่หยาดเยิ้มจนคนถูกมองอยากโถมเข้าใส่ทั้งตัว
จับลงนอนหงายอีกครั้งยกสะโพกขึ้นสูงแล้วค่อยๆ กดลงลึก มือขาวจิกต้นแขนพี่ไว้แน่น แล้วคลายออก พี่ถือเป็นสัญญาณบดสะโพกเน้นย้ำที่จุดอ่อนไหวภายใน วาดบิดตัวเร่า
ศรัยถอนออกช้าๆ แล้วกดลึกสุดแช่นิ่งๆ 
ดวงตาสีเข้มเหมือนไฟ กวาดมองไปทั่วตัว มือใหญ่กอบกุมแก่นกายของน้องรูดเนิบช้าแล้วเร่งขึ้น สะโพกแกร่งเคลื่อนไหวอีกครั้ง
เสียงครางหวานกลายเป็นเสียงกรีดร้องเมื่อร่างกายเกร็งเครียดถึงขีดสุด ช่องทางด้านหลังรัดแรง ศรัยขยับสะโพกอีกเพียงไม่กี่ครั้งก็เสร็จตาม หัวใจเต้นแรงหยาดเหงื่อหยดจากปลายคางทั้งที่เปิดเครื่องปรับอากาศ ค่อยๆ ถอนออกแล้วถอดถุงไปทิ้งขยะที่หน้าห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตัวให้ตัวเองแล้ว คว้าผ้าเช็ดตัวผืนเล็กติดมือกลับมาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้คนที่ยังเหลือแรงส่งยิ้มหวานแล้วหลับต่อไปทันที

เหมือนเพิ่งได้หลับเพียงครู่เดียว พี่ก็มาปลุก
“ฮะ มีอะไรหรือฮะ”
ศรัยจับข้อมือเดินออกมาข้างนอก ฝนยังคงตกปรอยๆ  อากาศเย็นสบายชวนให้หลับ

“เล่นชิงช้ากันมั้ย”
วาดตาสว่างทันที แต่พอจะก้าวเท้าก็หยุดชะงัก “ผมเปลี่ยนกางเกงตัวเมื่อกลางวันดีกว่า”
“ตัวนี้ก็ได้”
วาดทำหรี่ตามอง “แน่ใจหรือฮะ ถ้าเกิดเล่นอยู่แล้วใครตื่นขึ้นมา....”
ศรัยมองกางเกงนอนของวาดอีกที กางเกงขายาวเนื้อผ้าเบา แน่นอนว่าไม่มีชั้นใน คนตัวโตรีบดันหลังให้กลับเข้าไปในห้อง “เชิญ”
ศรัยเองก็เปลี่ยนกลับไปใส่กางเกงตัวเดิมเหมือนกัน
ชายหนุ่ม 2 คน คนหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่ อีกคนตัวผอมบางเดินเลียบชายตลิ่ง เหยียบรากไม้ไปจนถึงที่หมายคนตัวเล็กเหนี่ยวตัวขึ้นนั่ง คนที่ยืนอยู่ในน้ำแค่เข่าแกว่งชิงช้าให้ หยดน้ำจากยอดไม้ร่วงกราวผสานกับสายฝน เสียงเชือกเสียดสีทำให้คนนั่งหันมาทำตาวาว เหลียวกลับไปมองที่บ้านพัก
แต่ทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านยังอยู่ในความเงียบสงบ
พยักหน้าให้กัน ยิ้มกว้างแบบผู้สมรู้ร่วมสนุก แล้วแกว่งชิงช้าต่อ ผิวน้ำเป็นประกายน้ำสะท้อนแสงจันทร์ริบหรี่ อากาศเย็นเคลือบที่ผิวหนังแล้วแทรกซึมเข้าสู่ลมหายใจ แรงผลักชิงช้าเพิ่มขึ้นส่งร่างผอมบางไต่ความสูงคล้ายจะแตะให้ถึงก้อนเมฆสีทึม
ชิงช้าเหวี่ยงกลับลงมา ผลักกลับไปสุดแรง วาดรวีโผขึ้นจนสุดแล้วปล่อยมือร่วงลงสู่ผืนน้ำ แตกกระจายแล้วพากันว่ายกลับมาที่บ้านพักของตัวเอง วิ่งแข่งกันเข้าบ้านแล้วระเบิดเสียงหัวเราะดังก้อง
“ผมรักพี่ที่สุดในโลก....”

ข้างนอกมีสายฝนเจือกลิ่นหอมอ่อนๆ ของดอกไม้ป่า....
คนในอ้อมกอดเปียกชื้น ผมสั้นเปียกลู่ ดวงตาเป็นประกาย รอยยิ้มสดใส และกลิ่นหอมเหมือนผลไม้.....


========จบ========
จบแล้วครับ
ขอบคุณที่ติดตามเรื่องของศรัยและวาดรวี ซึ่งไม่ใช่เรื่องของป๋ากับผมแน่นอน ขอบคุณที่คุณชอบ และให้คำแนะนำ มันยากจริงๆ ที่จะหาเรื่องราวใหม่ๆ มานำเสนอ ตลอดเีรื่องนี้ มีบางช่วงบางตอนที่ซ้ำกับเรื่องนั้นเรื่องนี้ตลอดเวลา เขียนไปหาทางหนีไป ถูก คือถ้าเป็นผมนะ ผมดีัลีทเรื่องนี้ทิ้งไปแล้ว เพราะเรายังไม่เก่ง เรื่องต่อไป ยังไม่รู้เหมือนกันว่าจะมาเมื่อไหร่ ขอเขียนให้จบก่อน นะ นั่น แหละ
ขอบคุณมากครับ
ไจฟ์กับที

[choijiin]

“ผมรักพี่ที่สุดในโลก....”

คำนี้คนอ่านรอลุ้นมาตลอดทั้งเรื่อง
ในเมื่อวันนี้ก็เหมือนมาฮันนีมูนกันแล้ว
ก็ต้องเรียกเลือดเรียกเนื้อสักพอหอมปากหอมคอ
 

แต่ในใจก็รู้สึกใจหายอีกแล้ว
เวลาที่นิยายเรื่องไหนจะจบ
ยังไงก็อย่าทิ้งคนอ่านไปนานนะคะ 2 หนุ่ม

 
ขอบคุณไจฟ์และน้องทีมากๆสำหรับเรื่องนี้
โอกาสหน้าฟ้าใหม่ค่อยมาเจอกันนะคะ
แจกบวกแจกเป็ดส่งท้ายค่ะ
 

[bluesky]

 :L2:คงคิดถึงน้องวาดแย่เลย

[donutnoi]

  นั่งยิ้มกับความหวานส่งท้าย  จะรออ่านเรื่องดีๆแบบนี้ต่อไปนะคะ + 

[nongrak]

ตอนนี้วาดเหมือนเด็กซนๆ เลยน่ารักมากศรัยก็ตามใจน้องดีเหลือเกิน

+1+เป็ดให้คุณไจฟ์และทีค่ะ
จะคอยผลงานเรื่องใหม่นะ

[BeeRY]

กดบวกส่งท้ายเรื่อง ที่จบแบบน่ารักมากกก
ขอให้รักกันตลอดไปนะน้องวาด พี่ศรัย
ถึงแม้มันจะยาก แต่ก็เชื่อว่าไจฟ์กับน้องทีต้องเข็นผลงานดีๆมาให้อ่านอีกแน่ๆ จะรอค่ะ

[BossoM]

พี่ชอบตอนนี้นะ เพราะมันไม่มีบรรยากาศอึดอัดหรืออะไรระหว่างไรกับวาดเลย

มันสบายๆ เรื่อยๆ หวานๆ น่ารักๆ สนุกๆ

ตอนนี้วาดก็เป็นเด็กที่ดูเด็กๆดี ไรก็เหมือนป๊ะป๋า

เห่ยย ป๊ะป๋ากินเด็กนี่หว่า  (ล้อเล่นนา~)

ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารักๆมาให้พี่อ่านน้า พี่ตั้งตารอที่จะได้อ่านวันเว้นวันตลอดเลย
พอจบแล้วก็ใจหายเหมือนกันเนอะ จะรอเรื่องใหม่นะจ๊ะ

บวก บวก แถม  และ 

[zeazaiz]

อิ่มเอมจริงๆ

[mystery Y]

อ่านแล้วมีความสุข ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องดีๆแบบนี้ให้อ่าน

[why yyy]

ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ

[Wordslinger]

นับว่าเป็นตอนที่สดใสที่สุดในเรื่องนี้แล้ว  มันไม่มีปมอะไรให้หนักใจเลยในตอนจบนี้ ซึ่งนับว่าเป็นสิ่งที่ดีทีเดียว เพราะเหมือนน้องวาดของดิฉันจะทุกข์ทั้งเรื่อง 55

บรรยากาศเป็นใจมากค่ะ โรแมนติกสุดๆ จะนึกไปในด้านรักหวานละมุนก็ได้ หรือจะเป็นด้านรักวาบหวามก็ดี สถานที่ 'ให้' สุดๆ

ขอบคุณไจฟ์กับทีนะคะ จบไปแล้วกับเรื่องราวของหนุ่มๆ หวังว่าเรื่องใหม่คงมีมาให้อ่านไม่นานเกินรอ อยากจะบอกว่า ทุกวันนี้เข้าบอร์ดมาเจอนิยายหลายหลาก แต่ก็กดผ่านเพราะรู้สึกจะไม่ใช่แนว ก็มีแต่ของหนูสองคนนี่แหละจ้าที่อ่านแล้วอินไปด้วย คงเพราะชอบภาษาและการดำเนินเรื่อง มันไม่เยิ่นเย้อ และอีกอย่าง มันมีกลิ่นอายของนิยายนักสืบด้วย สนุกค่ะ เปรียบได้กับการรับประทานน้ำพริกรสเด็ด กินได้เท่าไหร่ก็ไม่เบื่อค่ะ

จุ๊บ 

[hpsky]

แฮปปี้เอนดิ้ง วาดน่ารัก
แต่อยากบอกว่าพี่อ่านข้ามNCนะ พี่ไม่ชอบอ่านอ่ะ ถ้ามันไม่มีผลให้เนื้อเรื่องเปลี่ยนแปลงก็จะไม่อ่าน
ไม่ใช่น้องเขียนNCไม่ดีหรอกนะ เพราะพี่เป็นกับทุกๆเรื่องที่อ่านอ่ะ เข้าใจพี่ด้วยนะ
 :กอด1:ไจฟ์กับน้องที รอเรื่องใหม่นะจ๊ะ

[a_tapha]

ขอบคุณมากค่ะ อ่านแล้วอมยิ้มเลยอ่ะ 

[MiSS-U]

 

ขอบคุณไจฟ์ทีที่นำเรื่องน่ารักๆมาให้อ่านนะคะ

รอติดตามผลงานต่อๆไปค่ะ