อัดอั้น อ่านเรื่องนี้หัวใจเต้นตุบๆๆๆๆ โอ้ย ตำลึงตรึงรักกกก
คิดถึงเพลง ‘นอกสายตา’ มาก ในตอนที่อ่านแรกๆ ได้แต่มองและกระซิบ
คาดว่าหลายคนอ่านแล้ว อยากกินต้มเลือดหมูกันเนอะ 555
ความรู้สึกตอนอ่านกระซิบ ตอนที่มะยมร้องไห้เพราะพระคุณพ่อเสีย พอรู้คนใส่วอร์มเป็นใคร ตะโกนว่า ‘หัวหน้า!!!’ คิดอยู่ว่าต้องเป็นหัวหน้า ...เพราะ...
หัวหน้าเป็นเกย์ ขนาดเอวี ช ญ ยังไม่ดู จะมีลูกเหรอ?
หัวหน้าไม่ใช่สเปคมะยม เพราะเป็นคนนิ่งๆไม่ค่อยพูด ต่างจากเด็กๆสดใสทีมะยมชอบจีบนักหนา เลยบอกมะยมว่าผมไม่ใช่สเปคคุณ
ตอนอ่างอาบน้ำที่ญี่ปุ่น หัวหน้า...พยายามยั่วมะยมรึเปล่า.... แถมมะยมใจกระตุกด้วยนะ
พยายามเอากาแฟไปส่ง โดยมีคนที่มีตำแหน่งใหญ่สั่ง มันก็หัวหน้าชัด ๆ
ตอนแรกเลยที่เมาแล้วไปตื่นอีกทีวันจัน มะยมกดชั้นห้า คนชั้นห้าที่มาวิ่งทุกเช้า ใส่ฮูทใส่แว่น ท่าทางจะไม่เคยเงยหน้ามองกันอย่างชัดเจน ด้วยความว่าลักษณะนิสัยเป็นคนพูดน้อย เลยพูดแค่คำว่า ‘ครับ’ นี่ล่ะหัวหน้า
แล้วไอ้เหมือนในรูปที่น้องหนูทักมะยมอ่ะคือหัวหน้าเก็บไว้ วางไว้หัวเตียง? ตอนเอาครื่องปั่นให้เลยไปพลิกกรอบลง?
ปล ณ ตอนนี้ที่อ่านกระซิบคำที่เก้าอยูกำลังสงสัยว่า นายกัน –ck คงรู้เป็นแน่แท้ว่าหัวหน้าแอบชอบมะยม เลยพูดว่าให้มองคนที่ใกล้ตัวซะบ้าง
ปลล รักคนเขียน อ่านของคุณมาเกือบทุกเรื่อง อ่านแล้วลุ้นดี ใช้สมองดีด้วย โอ้ยยยยย แปลงร่างเป็นนักสืบ
ส่วนของบอก ไม่มีอะไรจะพูดละ หลังพ้นสองปีก็หวานกันเข้าไปสิ อยากบอกว่ารักอาม่านะ กร้าก
รักคนแต่งด้วย คุณเบา ๆ ขอให้มีความสุขมากๆ เหมือนกับที่คุณมาทำให้คนอ่านทุกคนในเรื่องนี้มีความสุขนะคะ
อ่อเรื่องวี เราเพิ่งเข้าใจชายสีไวโอลินก็ตอนมาอ่านรื่องนี้ละค่ะ เศร้าจัง ชีวิตคนเรา เป็นแบบนี้ละนะ ว่าแล้วตอนอ่านเรื่องนู้นก็ยังขนลุกไม่หาย
สุดท้าย ขอบคุณเรื่องดีดีที่มาแบ่งปัน ยังตามผลงานคุณเช่นเคย