หัวข้อ: [กระซิบ] + [บอก] จบในตัว

[koikoi]

เขาจะไปสู่ขอกันแล้ว

[malula]

คุณภักเขินใหญ่เลย
นายมะยมเป็นลูกผู้ชายตัวจริง

[Noo_Patchy]

เค้าจะไปสู่ขอกันแล้ว   แอร๊ยยยยยยยย 

[kabung]

อร๊ายยยยยย     

จะอ่านอีกๆๆๆ

[หมวยลำเค็ญ]

 o13กดไลท์ อาม่าพันครั้ง !!!!! 

[nokkaling]

มะยมน่ารักเกินไปแล้ว 
อาม่าเยี่ยมที่สุด 

[เฉาก๊วย]

อร๊ายยยยยย  พ่อมึงเขินนนนนนน   

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

ออกมาจากบ้านนายศร นายมะยมและนายภักดีพาเด็กชายไปกินไอติมก่อนเข้าห้อง...

เด็กชายกินหมดแล้วหนึ่งก้อน และขอไปดูปลาในบ่อของทางร้าน

“พรุ่งนี้พี่พาผมไปไหว้พ่อแม่พี่หน่อยสิครับ” นายมะยมได้โอกาสพูดต่อ

“คุณ....” นายภักดีหันหน้ามาหาคนที่นั่งตรงข้ามกับตัวเอง...แต่ไม่พูดต่อ

“ทำไมครับ? พี่ทำหน้าแบบนั้นทำไมอ่ะ?” นายมะยมเริ่มผิดสังเกตุ

“ผมบอกอะไรตรงๆ กับคุณได้ไหม? แต่หากบอกคุณแล้ว คุณอย่าเอาไปคิดมากนะครับ” นายภักดีบอกกับอีกฝ่ายด้วยเสียง...เครียด

“ครับ ผมโอเค พี่พูดมาเหอะ” นายมะยมบอกอีกฝ่ายอย่างหนักแน่น

“พ่อแม่ผม...” นายภักดีระบายลมหายใจหนึ่งทีก่อนพูดต่อ “พวกเค้ารับไม่ได้กับเรื่องที่ผมเป็นแบบนี้ครับ” นายภักดีบอก

“พี่....” นายมะยมอ้าปากเหวอ

“ตอนนี้พี่รักมีหลานให้พวกเค้าแล้ว ท่านก็ไม่อะไรกับผมมากเหมือนก่อน แต่ผมคงพาคุณไปพบท่าน.....ไม่ได้หรอกนะครับ” ตลอดเวลาที่พูดนายภักดีสบตากับคู่สนทนานิ่ง

“............” นายมะยมพูดอะไรไม่ออก เขากำลังนึกถึงความเจ็บช้ำหัวใจที่อีกฝ่ายได้รับ...ก่อนหน้าที่พวกเขาจะมาพบกัน

เขานั่งคิดพลางคิดไปถึง...ชีวิตที่ผ่านมาของตัวเอง

......

.....

....

...

..

.

แม่เสียไปตั้งแต่เขายังไม่รู้ตัวว่าตนเองรักเพศเดียวกัน

พ่อมารู้ทีหลังตอนที่เขาขึ้นม.ปลาย... พ่อไม่ได้ดุว่าอะไรเขา แต่พ่อบอกให้เขาคิดพิจารณาให้ดีว่าเป็นความชอบ หรือความหลงใหล

พ่อไม่ได้ว่าสิ่งที่เขาเป็นนั้น...ผิด

แต่พ่อสอนให้คิด

......

.....

....

...

..

.

ถ้ามั่นใจแล้วว่าตนเองเป็นเกย์จริง พ่อบอกเขาว่า...ให้รักให้เป็น

พ่อเป็นห่วงมาก เพราะข่าวหลายอย่างเกี่ยวกับบุคคลในแบบของเขา...อกหักรักคุด และการเสียคน เสียอนาคต รวมไปถึงเสียชีวิต

พ่อไม่ได้ห่วงว่าลูกตัวเองจะไปในทางไม่ดี เพราะพ่อกับแม่มั่นใจว่าสอนลูกตัวเองให้เป็นคนดีแล้ว ทว่า คู่กรณีของเขานั้น...อาจเลือกไม่ได้ หรือ “รู้หน้าไม่รู้ใจ”

ดังนั้น พอจึงมองเขาด้วยความเป็นห่วง

แรกเริ่มเดิมทีหลังจากแม่เสีย พ่อจะไปบวชเสียตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว ทว่า เพราะเขานี่เองที่ทำให้พ่อตัดใจไม่ลง

พ่อมองว่าการที่ตัวเอง “รักทางธรรม” และเขาที่ “รักเพศเดียวกัน” ....เป็นวิถีเดียวกัน ทว่า ต่างกันที่วาระ...ก็เท่านั้น

ไม่ว่าความคิดของเขาหรือพ่อ...มันก็แปลกสำหรับชาวบ้านเค้าทั้งสองคน

ทว่า บวช ฤา จะน่าห่วงกว่าการ “เบียดป่าเดียวกัน”....เช่นนี้เอง ทำให้พ่อยังคงเป็นพ่อและอยู่ในทางโลกจวบจนพ่อมั่นใจแล้วว่า ลูกใช้ชีวิตเป็นและมองคนเป็น----จึงออกบวช

......

.....

....

...

..

.

ปัญหาทางครอบครัวของบุคคลประเภทเดียวกับเขา...เป็นเรื่องละเอียดอ่อน

คนรอบตัวเขา...หลายคน ก็มีปัญหาเรื่องนี้กับครอบครัว...หนักบ้างน้อยบ้าง และร้อยทั้งร้อย ไม่ใช่สิ่งที่ควรพูดถึง-----เพียงคำเดียวของบุคคลอันเป็นที่รักของเรา แค่นิดหน่อยก็ทำให้เราเจ็บปวดไปได้...ทั้งชีวิต

เฉกเช่นใบหน้าที่เรียบตึง ทว่า นิ่งไปเลยของนายภักดี

นายมะยมเรียนรู้จากนิสัยของอีกฝ่าย และจากประสบการณ์ชีวิตที่ผ่านๆ มา-----จงอยู่กับปัจจุบันและพอใจกับปัจจุบัน

......

.....

....

...

..

.

เพียงวันนี้ที่เรารักกัน...เท่านี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับเขา

......

.....

....

...

..

.

“ผมรักพี่นะครับ ป๊ะ เรากลับกันเถอะนะ” นายมะยมเอื้อมมือไปกุมมือของอีกฝ่ายที่วางราบอยู่กับโต๊ะ พร้อมส่งยิ้มที่อบอุ่นให้

นายภักดีจ้องตากับนายมะยมสักพัก....แล้วจึงพยักหน้า

......

.....

....

...

..

.

จ่ายเงินเสร็จก็เรียกน้องหนูไปขึ้นรถ

นายภักดีเดินนำไปก่อน...เพื่อเปิดแอร์รอ

นายมะยมเดินจูงมือเด็กชาย...ที่ค่อยๆ ก้าวเดินมายังรถยนต์ด้วยระยะฝีเท้าของเด็ก

นายมะยมอุ้มเด็กชายมานั่งหน้าด้วยกัน...และคุยเล่นกันไปตลอดทาง

......

.....

....

...

..

.

ขึ้นห้องมาสักพักก็ได้เวลาอาหารเย็น นายมะยมเอาน้องหนูสะพายหลังแล้วพาออกไปเลือกของกินกลับมาทานที่ห้อง

......

.....

....

...

..

.

นายภักดีลงไปวิ่งที่สวนหย่อม

นายมะยมเล่นคอปเตอร์กับน้องหนู

......

.....

....

...

..

.

เมื่อนายภักดีวิ่งออกกำลังเสร็จและขึ้นมาบนห้อง น้องหนูก็วิ่งไปอาบน้ำกับ ‘คุณพ่อ’

สองพ่อลูกอาบน้ำเสร็จ นายมะยมก็ผลัดกันเข้าไปอาบบ้าง

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมเดินออกมาและสวมชุดนอนที่นายภักดีเตรียมไว้ให้...ซึ่งวางอยู่บนปลายเตียง----วันนี้ลายและสีเดียวกันหมดทั้งสามคน

......

.....

....

...

..

.

ดูมูก้ามูก้าจบแผ่น ก็ถึงเวลาที่น้องหนูจะนอน

......

.....

....

...

..

.

พรุ่งนี้ต้องออกไปซื้อของเข้าห้อง

น้องหนูอ้อนขอ ‘คุณพ่อ’ ซื้อการ์ตูนแผ่นใหม่ เพราะของเดิมที่เอาติดมาที่ดูวันนี้เป็นแผ่นสุดท้ายแล้ว

นายภักดีรับปากหลานชายและบอกให้หลานชาย...หลับตาได้แล้ว

เด็กชายเป็นเด็กดีรีบหลับตา...เพราะกลัวว่าพรุ่งนี้จะไม่ได้การ์ตูนเรื่องใหม่

......

.....

....

...

..

.


คืนนั้น...น้องหนูยังคงนอนคั่นกลางระหว่างพวกเขา ทว่า บนพุงของน้องหนู พวกเขานอนจับมือกันไว้...ไม่ปล่อย...จนกระทั่งรุ่งสางของอีกวัน

......

.....

....

...

..

.

[Rafael]

ฮ่า ครอบครัวสุขสันต์
รักกันนะ รักกัน

[ทิวลิปสีส้ม]

โอย ทิ้งร้างไปแว่บเดียวมาอ่านอีกทีแทบจะกระอัก...!!!
กระอักกับความหวาน...มากๆๆๆๆ ถึงมากที่สุดของคู่นี้
แต่กับบทล่าสุดนี่แลดูจะเจือเศร้านิดนึง
ถึงยังไงก็เชื่อว่าจะผ่านไปด้วยดี ก็คุณภักมีไอ้หัวลูกเจี๊ยบอยู่ด้วยนี่
ที่สำคัญอาม่ายังให้ซินแสฟันเฟริม์มาอีกด้วยว่า
'คู่นี้เค้าค้ามจุนกาน' เอิ๊ก  เขินจริง เขินจัง
อบอุ่น อ่อนหวาน ที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[patchylove]

    มะยมดูแลพ่อมึงดีดีนะ

[penda]

ตอนนี้ดราม่าเล็กๆนะคะ พ่อแม่คุณภักหัวโบราณอ่ะ
ดูอย่างอาม่าซิ ทันสมัยที่สุดอ่ะ รับได้ทันทีไม่ตกใจ หรือรังเกียจเลย
อาม่าน่ารักมากอ่ะ  เอาดวงไปดูให้พร้อม หาฤกษ์แต่งให้ด้วย
มีแถมสินสอดอีก งานนี้อาม่าทุมสุดตัว เพื่อหลายสะใภ้เลยเอ้า
แต่ตอนท้ายก็มีฉากให้อบอุ่นใจ น่ารักๆซึ้งๆ ให้ได้อมยิ้มกัน
 
 

[uknowvry]

อ่านแค่นี้แล้วไปนองก่องนะ

[kabung]

รักกันๆๆ อิอิ

[-~iK@iZ_KunG~-]

น้องหนูน่ารักจัง อิอิ

[TONG]

หวานชื่นรื่นรมมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

เวลาพักเที่ยงเวียนมาถึง

เหล่าพนักงานต่างปิดเครื่องของตัวเองและเตรียมตัวลงไปทานอาหารกลางวัน

พนักงานหญิงต้องไปเติมความงามกันสักนิดก่อนไปเข้าลิฟท์ แต่อย่าคิดว่าพวกเธอจะชักช้า...พวกเธอทำมันด้วยความเร็วแสง จนผู้ชายอย่างนายมะยมยังอึ้ง

“ช่างพยายามกันจิง!” นายมะยมพูดด้วยความชื่นชน

“นิโหน่ยค่ะเพื่อนขา พอดีปิ๊งหนุ่มชั้น 12 ไว้น่ะคร่า” เพื่อนผู้หญิงร่วมแผนกบอก

“อะไรกัน อะไรกัน แล้วหนุ่มที่ให้ดอกกุหลาบตอนวาเลนไทน์ล่ะครับ คุณเอาไปไว้ที่ไหน?” นายศรทักท้วง

“เค้าดี๊ดีอ่ะ ศร” เพื่อนผู้หญิงร่วมแผนกบอก

“แล้วก็เลยทิ้งเค้าไป เพราะชอบเลวนิดๆ สินะ” นายมะยมต่อความให้

“ทำเป็นรู้ใจนะยะ” เพื่อนผู้หญิงร่วมแผนกยี๊หน้า

“ทรัพยากรเหลือน้อยยังเลือกอีกนะแม่คุณ” นายศรจิกให้

“อย่าย้ำได้มั้ย มันเจ็บ!” เพื่อนผู้หญิงร่วมแผนกตีผวั๊ะให้ที่แขนนายศร

ลิฟท์เลื่อนลงมา....และเปิดประตูออก ทำให้การต่อปากต่อคำเล่นนั้นต้องพักไว้ก่อน

......

.....

....

...

..

.

ลิฟท์ลงมาถึงชั้นที่ 22....เพื่อนในก๊วนของเขาเดินเข้ามาในลิฟท์ตัวเดียวกัน

......

.....

....

...

..

.

ลิฟท์เลื่อนมาถึงชั้นที่ 12.... ทันที่ประตูเปิดและคนหนึ่งคนเดินเข้ามา เพื่อนผู้หญิงร่วมแผนกของนายมะยมก็เอาเท้าสะกิดเขาหยิกๆ...และบุ้ยปากไปทางผู้ชายคนที่เข้ามาใหม่

นายมะยมมองคนคนนั้นแล้วรู้สึกคุ้นตา...และไม่คุ้นตาในเวลาเดียวกัน

แต่ด้วยอากัปกริยาของเพื่อนสาว เขาจึงรู้ว่าคนนี้ล่ะ คือคนที่ ปิ๊งๆ อยู่

......

.....

....

...

..

.

เมื่อประตูลิฟท์เปิดที่ชั้นหนึ่ง นายมะยมเห็นเพื่อนตัวเอง...นายกันเดินไปคว้าไหล่ของชายที่ขึ้นมาจากชั้น 12

เพื่อนสาวรีบเหนี่ยวไหล่ของนายมะยมมากระซิบ “รู้จักเพื่อนแกด้วย สืบชื่อมาให้หน่อยนะ เดี๋ยวชั้นซื้อเค้กหน้านิ่มมาถวายให้!”

นายมะยมอมยิ้มและพยักหน้าให้เพื่อนสาว จากนั้นก็เดินตามหลังนายศรไปหานายกันที่ยืนคุยกับชายชั้น 12

......

.....

....

...

..

.

ยังไม่ได้วางแผนอะไร ชายชั้น 12 ที่นายกันแนะนำว่าชื่อ โต้ ก็จะไปกินข้าวกลางวันด้วยกัน-----งานสบายๆ อ้าปากนิดหน่อยก็ได้เค้กหน้านิ่มมากินเล่นแหละ...นายมะยมกระหยิ่มยิ้มย่อง

......

.....

....

...

..

.

เมื่อชายหนุ่มสี่คนนั่งที่โต๊ะและสั่งอาหารเป็นที่เรียบร้อยแล้ง นายกันจึงทำตัวเป็นคนกลางที่ดี แนะนำคนกันเองให้ได้รู้จักกัน

“พวกมึงครับ นี่คุณโต้ คนที่ช่วยเชษฐจีบผมนะครับ ส่วนนี่ไอ้ศรกับไอ้มะยมเพื่อนผมครับ”

“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณศร...คุณมะยม” นายโต้ยิ้มทักทาย

“ครับ” นายศรยิ้มให้ตามมารยาท

“อ๊ะ! คนที่เจอที่สนามบินใช่มั้ยครับ คุณไปรับผู้ชายหน้าโหดๆ คนนึง คนที่สูงเกือบสองเมตรน่ะ ใช่มั้ยครับ” นายมะยมชี้หน้าเพื่อนใหม่

“ผู้ชายหน้าโหดนี่ใช่นะ แต่เราเจอกันตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะครับ?” นายโต้นึกไม่ออก

“ปีก่อนมั๊งครับ ตอนผมไปรับแฟนผม...มีไอดอลนั่งเครื่องเดียวกันมาด้วย เรายืนรอด้วยกันไงครับ” นายมะยมบอกรายละเอียด

“อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ...จำได้แหละ ว้า อยู่ใกล้กันแค่นี้เอง” นายโต้บ่นอุบ

“โลกกลมเนอะครับ” นายมะยมบอก

“ผมจำแฟนคุณได้นะ หัวหน้าฝ่ายต่างประเทศ สวนกันอยู่ในตึกหลายครั้งเลย” นายโต้บอก

“จุ๊ จุ๊ นะครับ คุณโต้....ฟามลับ” นายกันหันไปบอกเพื่อนที่นั่งข้างๆ

“อ๊ะ อ๊ะ โอเคครับ โอเค” นายโต้ยกมือขึ้มมาทำสัญลักษณ์ ok

“แหะแหะแหะ...ก็ไม่ถึงขนาดปิดอะไร แต่ก็เกรงใจที่ทำงานน่ะครับ” นายมะยมยิ้มปุเลี่ยน

“ผมเข้าใจครับ แล้วยังรักกันดีมั้ยครับ ผมชอบนะ ฉากเลิฟซีนที่สนามบินน่ะ ฮึฮึฮึ” นายโต้หัวเราะในลำคอ

“ไรว๊า...แม่ง มีเลิฟซีนในที่สาธารณะด้วยเว้ย ไม่บอกนะมึง ปิดน๊า ปิดน๊า” นายศรชิกไหล่เพื่อนสนิท

“ละเอียดเลยครับคุณโต้ ขอด่วน!” นายกันเอามือมาติ๊ต่างเป็นไมค์

“อ๊ากกกกกกกก....อย่าน๊า” นายมะยมจะลุกไปปิดปากคุณโต้ที่กำลังอ้า แต่ถูกนานศรล็อคตัวไว้ได้ก่อน

“ฮ่าฮ่าฮ่า.......จับไว้ดีๆ นะครับ เผอิญผมมีคลิป!” นายโต้ยักคิ้วให้พร้อมแกว่งมือถือในมือ

“ห๊า!!!” “ห๊า!!!” นายศรและนายมะยมอุทานเสียงดังขึ้นมาพร้อมๆ กัน

“ขอก่อน!” นายกันยื่นมือไปรอ... ‘คลิป’

......

.....

....

...

..

.

“เซี๊ยวจริงๆ เลยคุณโต้นี่ ดู๊ดู มีการเลื่อนมุมด้วยมึง” นายศรดูภาพอีกครั้งเมื่อขึ้นมาบนห้องทำงานแล้ว

“นี่ถ้าไอ้กันไม่เป็นคนแนะนำนะ กูคงคิดว่าคุณโต้แกเป็นพวกโรคจิตว่ะ” นายมะยมบ่นพลางอมยิ้ม

“ฮ่าฮ่าฮ่า..... ก็จริง อ้อ แล้วมึงจะเอาไงกับบ้านวะ? เฮียตี๋ฝากกูมาถาม...เมื่อเช้า” นายศรปิดคลิปในมือถือและส่งคืนเพื่อนสนิท

“ยังไม่รู้ว่ะ วุ่นๆ กับน้องหนู นี่คุณรักเพิ่งมาเอาตัวไปเมื่อเช้า เอาไม่เอากูคงแล้วแต่พ่อกูว่ะ” นายมะยมบอกเล่าให้เพื่อนฟัง

“อาม่าบอกว่าให้ตั้งขันหมากไปสู่ขอพร้อมกับวันขึ้นบ้านใหม่ คิกคิกคิก” นายศรแซว

“มึงอย่าพูดไป พ่อกูเค้า...ไม่ได้รับการยอมรับจากทางบ้านเค้าว่ะ มึงอย่าเอาไปพูดเล่นอีกนะ กูไม่อยากให้พ่อกูเสียใจ” นายมะยมพูดหน้าเครียด

“อ้าว ไมล่ะ!...ก็เห็นคุณรักดีเค้าไม่อะไรยังไงนี่นา” นายศรเง็งเล็กน้อย

“เรื่องในครอบครัวของเค้า กูไม่ได้ซักว่ะ วันนั้นกูบอกพ่อกู ให้พากูไปไหว้พ่อแม่เค้า เค้าเลยบอกว่า พ่อแม่เค้าไม่ชอบที่เค้าเป็นแบบนี้ เฮ้อ....ก็นะ” นายมะยมถอนหายใจยาว

“มีเรา มีกัน...ได้เท่านี้ก็มากพอแล้วมึง ค่อยๆ ใช้ชีวิตกันไปเว้ย” นายศรตบบ่าเพื่อนเป็นกำลังใจ

......

.....

....

...

..

.

นายศรรู้ดีว่าเพื่อนสนิทของ...อยากไต่ระดับของความสัมพันธ์ระหว่างกัน

การบอกให้ทางบ้านของอีกฝ่ายรู้เรื่องที่คบกัน...ถึงไม่ได้แต่งงานกันตามประเพณี แต่ก็ได้การรับรู้และยอมรับ...คืนกลับมา

......

.....

....

...

..

.

เมื่อเจ้าของห้องทำงานส่วนตัวเดินออกมาจากห้อง... นายมะยมทิ้งช่วงสักสิบห้านาทีก่อนที่จะเดินออกไปจากแผนกเพื่อกลับบ้าน

......

.....

....

...

..

.

เขาเดินไปที่ที่รถจอด... โดยไม่ต้องโทรถามเพราะเมื่อเช้าออกไปส่งน้องหนูที่โรงเรียนและเอากระเป๋าเสื้อผ้าไปคืนคุณรักดีที่นั่นเลย

เขาก้าวขึ้นรถไปรับไอเย็นและคาดเข็มขัดนิรภัย

......

.....

....

...

..

.

ทันทีที่รถเคลื่อนออกมาถึงถนนใหญ่ นายมะยมจึงเริ่มชวนคุย “พี่ เฮียตี๋ฝากไอ้ศรมาถามว่าจะเอายังไงกับบ้าน”

“แล้วแต่คุณสิครับ” นายภักดีตอบสั้นๆ

“ไม่เอาสิ พี่ชอบรึเปล่า?” นายมะยมท้วง

“คุณชอบไหมล่ะครับ? แล้วถ้าไม่ชอบ คุณไม่ชอบตรงไหน?” นายภักดีไม่ตอบแต่ย้อนถามเขาแทน

“ผม......ชอบนะ บ้านหลังเล็กดี มีต้นไม้ด้วย ใกล้ไอ้ศรด้วย มีสวนหย่อมนั่นด้วย แต่บ้านมันเก่า หากพี่ไม่ชอบ ผมซื้อหลังใหม่ก็ได้นะ” นายมะยมตบท้ายด้วยให้อีกฝ่ายเป็นคนตัดสินใจ

“งั้นก็หลังนั้นครับ” นายภักดีสรุปให้

“ฮื๊อ” นายมะยมส่งเสียงแบบขัดใจ

รถค่อยชะลอและจอด....เพราะสัญญาณไฟแดง “ถ้าคุณชอบ ผมก็ชอบ” นายภักดีหันหน้ามามองคนที่นั่งข้างๆ....พร้อมส่งยิ้มให้

“งั้นแต่งบ้านผมให้พี่ทำตามใจเลยละกัน” นายมะยมบอก

“คุณจะซื้อยังไงครับ” นายภักดีถาม

“เดี๋ยวไปกู้ธนาคารสิ ผ่านอยู่แล้ว!” นายมะยมยักคิ้วให้

“ผมซื้อให้ไหม แล้วคุณก็ไปแต่งบ้านตามใจคุณ” นายภักดีลองยื่นข้อเสนอ

“ไม่เด็ดขาด! เผื่อพ่อแม่พี่ถาม ผมก็เสียสิ เอาลูกเค้ามาเลี้ยงดูยังเอาเงินลูกเค้ามาซื้อบ้านอยู่เองอีก ไม่ได้!” นายมะยมไม่ยอม

“เสียใจไหมครับที่ผมพาไปเจอครอบครัวผมไม่ได้” นายภักดีถาม

“ถ้าพี่ยอมไปอยู่บ้านที่ผมซื้อ ผมก็ไม่เสียใจแหละ” นายมะยมเอาหัวไปถูที่หัวไหล่ของคนขับ

“งั้นขอผมคิดดูก่อนนะครับ” นายภักดีแกล้งเล่นแง่

“พี่อ่า-------”นายมะยม...แก้มป่องอีกแล้วครับท่านผู้ชม

......

.....

....

...

..

.

[kabung]

โอ๊ยย น่าร๊ากกก เอาอีกๆๆๆ อิอิ

[MiSS-U]

 

น่ารักอีกแล้ว  ชอบมาก  แต่แอบสงสารคุณภักจัง

[yeyong]

ได้แค่นี้ก็ดีแล้ว มีกันและกัน อย่างน้อยครอบครัวก็ไม่ได้กีดกันให้เห็นชัดเจน พ่อมึงก็ยังใช้ชีวิตอิสระได้

[malula]

ขอแสดงความเสียใจกับพนักงานหญิงตึกนั้นด้วย คงต้องรับทานแห้ว หนุ่ม ๆ เขานิยมรับทานกันเอง
เบื้องหลังคุณภักก็มีเรื่องที่ไม่รื่นรมย์เหมือนกันเนาะ

[Noo_Patchy]

    จะเริ่มสร้างครอบครัวกันแล้ว สู้ ๆ นะ มะยม

[Rafael]

อ๊าาาา
น่ารัก ฮิ้วววววว
รอดูบ้านหลังใหม่ๆกับชีวิตครอบครัวที่จะเริ่มขึ้นใหม่ อิอิ

[$VAN$]

มันก็เศร้านิดๆนะ รักกันแต่ต้องปิดบัง
ที่ทำงานก็ต้องระวังแจ
ที่บ้านก็บอกไม่ได้

[armmyrine]

   บางทีแค่. รัก.  อย่างเดียวมันคงยังไม่พอ. วันนี้รักมาก. พรุ่งนี้จะยังคง.  รักมากอยู่ไหม. ถึงแม้จะทำปัจจุบันให้ดีขึ้นมากเท่าไหร่ แต่ผลที่ได้ใช่ว่า. จะ ดีมากขึ้นตาม....

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

ทานมังสวิรัตงวดนี้ นายมะยมขึ้นขั้นโปรเพราะ “เนื้อ” ก็ไม่ได้แตะ....ใกล้เคียงกับกินเจ ดังนั้น เมื่อส่งเจ้าขึ้นสวรรค์แล้ว...นายมะยมจึงเตรียมกลับมาทาน “เนื้อ” ตามปกติ

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมเดินไปปิดไฟ...และเอนตัวลงนอนในที่ประจำของตัวเอง เขาปล่อยให้ “ปลาทับทิม” นอนเล่นอย่างสบายใจไปก่อน

และเมื่อได้ยินเสียงหายใจอย่างสม่ำเสมอ นายมะยมก็กระหยิ่มยิ้มย่องในใจ...คนเดียว

นายมะยมเลื่อนตัวไปควานเอา “ของจำเป็น” ซึ่งอยู่ในลิ้นชักข้างหัวเตียง มาสอดเตรียมไว้ใต้หมอน

นายมะยมถอดเสื้อผ้าของตัวเอง...ล่วงหน้า ก่อนที่จะค่อยๆ สอดตัวเข้าไปกอดก่ายอีกฝ่าย...และลูบไล้มือไปบนตัวปลา

พอปลาเริ่มรู้สึกตัว นายมะยมประกบปากจูบปิดปากปากไว้ และเริ่มขอดเกร็ดของปลาออกไป...จนหมดตัว

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมขึ้นคร่อมเหนือตัวปลาซึ่งเนื้อขาวละเอียด เขาเลียรอบริมฝีปากด้วยความกระหายอยาก

ปลาน้อยดิ้นขลุกขลักแต่ไปไหนไม่ได้ เพราะนายมะยมล็อคตัวปลาไว้ด้วยขาทั้งคู่ของเขาแล้ว

นายมะยมรวบข้อมือทั้งคู่ของปลาไปเหนือหมอน ปลาน้อยกระซิบเสียงกระเซ่าตลอดเวลาที่นายมะยมลากไล้ลิ้น...ไปที่ซอกคอและหน้าอกของปลาน้อย

อย่า ไม่เอา....บอกแค่นี้ไม่อาจหยุดในมะยมได้

......

.....

....

...

..

.

“คุณ...ผม...เป็น...แผล...ยัง...ไม่...หาย...” นายภักดีพยายามบอกอีกฝ่ายด้วยความยากลำบาก...

นายมะยมสะดุดกึกและเงยหน้าขึ้นมาจากเนินอกของเขา “แผลอะไรครับ?”

“ก็...” นายภักดีกัดริมฝีปากตัวเองแน่น

“พี่ไปโดนอะไรมาถึงเป็นแผล เมื่อกี้ตอนผมไซ้ตัวพี่ก็ไม่มีรอยแผลอะไรนี่ครับ” นายมะยมจ้องตาอีกฝ่ายเขม็ง

“ก็...” นายภักดีพูดไม่ออกบอกไม่ถูกว่าตัวเอง...มีแผลที่ตรงไหนของร่างกาย

“...........” นายมะยมจ้องตาอีกฝ่าย...อีกสักพักใหญ่ ก็ถอนหายใจยาว และเลื่อนตัวออกไปจากร่างของอีกฝ่าย...และนอนหันหลังให้อีกฝ่าย โดยไม่พูดอะไรอีก

......

.....

....

...

..

.

ทันทีที่รู้สึกถึงแรงกอดรัดที่มาจากด้านหลัง นายมะยมก็พูดเสียงเข้มขึ้นมา “พี่ไม่มีอารมณ์ก็อย่ามายั่วผมสิ ไปนอนห่างๆ หน่อยครับ”

“ผมไม่ได้ไม่มีอารมณ์นะ แต่มัน....” เสียงดังอู้อี้อยู่กับแผ่นหลังของนายมะยม

นายมะยมหันกลับไป ก็พบกับใบหน้าของอีกฝ่ายทันที เขายกมือขึ้นมาบีบปลายคางของอีกฝ่ายเล่น ด้วยความหมั่นเขี้ยว “แล้วพี่เป็นอะไรล่ะครับ เอาความจริงเลย ตรงๆ เลย”

“....................” นายภักดีกัดปากตัวเองอีกชั่วอึดใจก่อนจะตัดสินใจบอกกับอีกฝ่ายว่า “ครั้งล่าสุด เมื่อวันอาทิตย์น่ะครับ คือ...”

“อื๊อ... ผมชอบนะ ถึงใจดี รึพี่ไม่ถูกใจล่ะครับ” นายมะยมเลื่อนมือไปลูบที่เนินออกของอีกฝ่าย...เล่นๆ ไม่จริงจัง

“มัน......แรงไปนิด เอ่อ.....” นายภักดีกระอึกกระอัก

“งั้น...คืนนี้ผมจะเบามือกว่าวันนั้น...นะ” นายมะยมทำเสียงออดอ้อน กอดจะเข้าคลุกวงในอีกครั้ง

“ไม่! ไม่ใช่ครับ! ดะ...เดี๋ยวคุณ! คุยกันก่อน” นายภักดีร้องเสียงหลงเมื่ออีกฝ่ายก้มหน้าไปลงช่วงล่างของตนเอง

“อะไรอีกครับ เร็วๆ เถอะพี่ เดี๋ยวนอนดึกอีกพี่ก็ว่าผมอีก” นายมะยมเลื่อนขึ้นมาข้างบนอีกครั้ง

“คืนนี้ยังไม่ได้ครับ ผมเป็นแผล มันยังไม่หาย...” นายภักดีตัดสินใจบอกอีกฝ่าย

“ตรงไหนล่ะครับ ผมไม่เห็นสักกะแผล” นายมะยมพูดด้วยน้ำเสียง...ขัดใจ

“ก็ตรงนั้น....” นายภักดีพูดจบก็เอาฝ่ามือของตัวเองมาปิดใบหน้าตนเอง

“แล้วมันตรงไหนล่ะ!......” นายมะยมไม่เข้าใจจึงถามซ้ำ แต่แล้วเมื่อเอ่ยปากถามไป พุทธปัญญาของนายมะยมก็พลันเกิด “อ๊ะ!”

นายมะยมรีบลุกขึ้นไปเปิดไฟ และเดินกลับมาจับอีกฝ่ายตะแคง... อีกฝ่ายคงรู้ว่านายมะยมจะทำอะไรจึงรีบเอาผ้านวมขึ้นมาคลุมตัวไว้และถอยหลังของตัวเองไปชิดกับผนังห้อง

“พี่จะหนีไปไหนล่ะ ขอดูหน่อยสิครับ” นายมะยมบอกและขยับเข้าหา

นายภักดีส่ายหน้าเป็นพัลวัน “ไม่เอา!”

“แล้วผมจะรู้ได้ไงว่าพี่ไม่หลอกผมอ่ะ” นายมะยมแย้ง

“ผมเคยหลอกคุณที่ไหนล่ะ?” นายภักดีเถียง

“เยอะแยะไป!” นายมะยมไม่ยอม

“ไม่เคยครับ!” นายภักดียืนยันเสียงแข็ง

“ก็เนี่ยไง โกหกอยู่!” นายมะยมบอก

“ไม่ได้โกหกครับ ไม่เชื่อก็ดูเลย!” นายภักดียันเสียงแข็ง แล้วเขาก็แทบจะกัดลิ้นตัว เมื่อคิดได้ทันว่า เมื่อกี้ตัวเองพูดอะไรออกไป

นายภักดีมองจ้องใบหน้าของนายมะยมที่ยักคิ้วให้และฉีกยิ้ม...แบบผู้ชนะ พร้อมกับว่าตัวเองอยู่ในใจ

......

.....

....

...

..

.

“หันหลังมาซะดีครับพี่” นายมะยมบอก

“ไปปิดไฟก่อนสิครับ” นายภักดีชี้นิ้วไปที่ปุ่มข้างกำแพง

นายมะยมลุกไปจากเตียงพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ

นายภักดีระบายลมหายใจ...ไว้อาลัยให้ตัวเอง ก่อนจะนอนคว่ำหน้าไปกับที่นอน

......

.....

....

...

..

.

ถึงมองไม่ค่อยเห็นรอยแผล แต่เมื่อนายมะยมเอานิ้วไปแตะจุดนั้น อีกฝ่ายก็ร้องโอยขึ้นมาทันควัน...ซึ่งนายมะยมรับรู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้หลอกเขาแน่แล้ว

นายมะยมก็นึกเสียใจและเอ็นดูอีกฝ่าย...เขาลงไปนอนข้างๆ ในที่ของตัวเอง แต่เปลี่ยนมานอนตะแคงโดยให้อีกฝ่ายหนุนที่แขนของตนเอง ส่วนแขนอีกข้างเขาเอามันไปเหนี่ยวรั้งเอวของคนคนนั้นไว้ “วันหลังพี่อย่าเก็บอะไรไว้คนเดียวสิครับ ผมมันเป็นคนใช้ไม่ได้เลยรึไงครับ”

นายภักดีโล่งใจที่อีกฝ่ายไม่ได้โกรธ “มันพูดลำบากนี่ครับ”

“แล้วเอาน้องหนูมาคั่นเวลาเนี่ย ลำบากผมมากกว่ามั้ย? วันหลังบอกผมแล้วให้ผมนอนกอดพี่เฉยๆ ก็ได้นะ” นายมะยมบอกอีกฝ่าย

“ผมเปล่านะ น้องหนูเค้ามาพอดีกับจังหวะมากกว่า” นายภักดีปฏิเสธข้อหา

“แม่น้องเค้าก็มี” นายมะยมแย้ง

“คุณก็รู้ว่าน้องนาสุขภาพไม่ค่อยดี ถ้าพี่รักไม่อยู่ พี่สะใภ้ผมเค้าดูแลลูกสองคนไม่ไหวหรอกครับ” นายภักดีเอามือแปะที่แก้มของคนซึ่งนอนหันหน้าชนกันอยู่

“....แล้วเมื่อไหร่จะหายล่ะครับ” นายมะยมเปลี่ยนเรื่องเพราะประเด็นนั้นสิ้นสุดไปแล้ว

“ไม่รู้สิครับ” นายภักดีบอก

“ไปหาหมอดีกว่ามั้ย?” นายมะยมถามอีกฝ่าย

“ฮื๊อ------” นายภักดีร้องเสียงหลง

“ก็มันกี่วันแล้ว ไม่หายสักที” นายมะยมบ่นฉิว

“ลองเป็นคุณ คุณจะเอาตัวเองไปขึ้นเขียงให้หมอดูแผลตรงนั้นเรอะ” นายภักดีย้อนถาม

“ครับ ถ้าเป็นผม ผมไปหาหมอทันทีเลย...จะได้หายไวๆ ไงครับ” นายมะยมหัวเราะในลำคอ

“ใครเค้าจะหน้าหนาแบบคุณล่ะครับ” นายภักดีหยิกแก้มของอีกฝ่ายด้วยความหมั่นเขี้ยว

“โอ๊ย......เจ็บน๊า------” นายมะยมเลื่อนมือที่พาดไว้ตรงเอวของอีกฝ่ายมากุมมือที่หยิกแก้มตัวเอง...และดึงไปจูบที่ฝ่ามือก่อนจะบอกอีกฝ่ายว่า “ผมเป็นห่วงนะครับ ทำแผลไม่ถูกวิธีเดี๋ยวมันเป็นเรื่องขึ้นมาผมก็แย่ เอ้ย พี่ก็แย่น่ะสิครับ”

“ผมโทรไปถามเพื่อนที่เป็นหมอแล้ว ผมทำถูกวิธีน่า” นายภักดีบอกอีกฝ่าย

“ก็นั่นแหละ มันสิบวันแล้วนะครับ นานไปมั้ย?” นายมะยมท้วง

“ไม่นะ เพื่อนผมมันบอกว่าแบบนี้น่าจะราวๆ เดือนนึงถึงค่อยยังชั่ว” นายภักดีแย้ง

“เดือนนึง! เหี้ยแล้ว! พี่เอาปืนมายิงผมเลยดีกว่า” นายมะยมครางครวญ

แปะ แปะ แปะ-----นายภักดีตบแก้มของนายมะยมเป็นการเตือน

“อุ๊บ! ลืมตัว โทษทีครับพี่ แหะแหะแหะ” นายมะยมหัวเราะแห้งๆ เมื่อถูกเตือนว่าตัวเองพูดคำหยาบ

“ฝึกไว้สิครับ ผมไม่อยากให้หลานผมรู้คำพวกนี้” นายภักดีบอกย้ำ

“คร๊าบ....” นายมะยมรับคำ แล้วเอาแขนเดียวที่เหลือไปรวมตัวอีกฝ่ายเข้ามากอดก่าย

“นอนนะครับ หลับตา” นายภักดีบอกอีกฝ่าย

“ผมไม่ใช่น้องหนูนะ” นายมะยมแย้งไม่ยอมหลับตา

“อ้าว คุณไม่ใช่ ‘เด็ก’ ของผมหรอกเหรอ?” นายภักดีย้อนถามด้วยคำที่อีกฝ่ายเคยบอกกับเขา

“ฮั่นแน่! เอาไปใช้ไม่ขอน๊า จ่ายค่าลิขสิทธิ์มาเลย!” นายมะยมท้วง

นายภักดีหัวเราะในลำคอแล้วจ่ายค่าลิขสิทธิ์ด้วยการจุ๊บเบาๆ ที่ปากของอีกฝ่ายทีหนึ่ง “หลับตาครับ”

นายมะยมหัวเราะในลำคอและหลับตาตามที่อีกฝ่ายบอก...อย่างว่าง่าย

นายภักดียกยิ้มที่มุมปากและหลับตาลง

......

.....

....

...

..

.

สักพักเมื่อนายภักดีเริ่มเคลิ้มและใกล้เข้าสู่ห้วงความฝัน เสียงหนึ่งงึมงำขึ้นมาในความเงียบของยามค่ำคืน “พี่...”

“ครับ...” เขาครางรับทั้งที่ยังไม่ลืมตา

“น้องมะยมยังคึกคักอยู่เลยอ่า” เสียงใสบอกกับนายภักดี

นายภักดีถอนหายใจเฮือกใหญ่...เพลียกับ ‘เด็ก’ ----- “จะทำเองหรือจะให้ผมช่วยล่ะครับ?”

อีกฝ่ายไม่ตอบนายภักดีแต่อีกฝ่ายจับมือของนายภักดีไปกุมน้องมะยม...แทนคำตอบ

......

.....

....

...

..

.

[MiSS-U]

 

เลิฟซีนเบาๆ  แต่น่ารักอ่ะ  อายแทนคุณภัคเลย

นายมะยมก็ขอดูกันง่ายๆเนอะ   

[BitterSweet~]

พ่อมึงกับไอ้หัวลูกเจี๊ยบรักกันหวานชื่นดี
แค่มีกันและกันก็พอเนอะ
อ่านเรื่องของคู่นี้แล้วยิ้มหน้าบานอยู่หน้าคอม ^^

[CarToonMiZa]

หวานทุกตอน

[nokkaling]