หัวข้อ: [กระซิบ] + [บอก] จบในตัว

[MiSS-U]

แต่ละคู่ย่อมมีทางเดินของความรักต่างกัน

มะยมเลือกแบบนี้ก็ดี  เพราะคิดถึงคุณภักก่อนตัวเอง

ด้วยรู้ว่าถ้าเปลี่ยนใจเมื่อไกลห่างภักดีจะเสียใจมากกว่าการปล่อยไป

แต่ไอ้เอกสารที่มีคนมาส่งนี่คืออะไร  หวังว่าจะแจ้งว่าภักไม่ต้องไปนะ

ขอบคุณที่มาต่อค่ะ

[Sye.B]

หัวหน้าาาาาาาาาา
 
รักหัวหน้าที่ฉูดดดดดดดดดด ตอนนี้ทำให้หัวหน้าเราแมนขึ้นมาหน่อย
5555555
แต่ก็สงสาร......ไม่อยากให้จากกันเลย


ขอบคุณที่มาลงต่อให้ค่า เห็นตอนแรกบอกว่าจะไม่ลง
ฮิฮิ
ดีใจมากเลยค่า

[yeyong]

รักมะยมต้องขมขื่นใจในบางครั้งนะคุณภัก
คุณภักเป็นคนหนักแน่นดูได้จากเฝ้ารักมะยมมาตั้งหลายปี
ในขณะที่มะยมตกหลุมรักได้ง่าย โดยเฉพาะเด็กๆ

[kenshinkenchu]

มะยมจะโชคดีเกินไปล่ะ ชักจะหมั่นไส้

[Nima4]

อิชชี่มะยมนะคะ ณ จุดนี้!!!

[Salome]

กลับมารายงานตัวแล้วค่า
นึกว่าจะจบไปเสียแล้ว ตอนนี้อ่านแล้วมันแน่นไปหมด หวานปนเศร้า ตามฟอร์มคุณ Bao Bao เขาเลยละ 
หนูมะยมจ๋า ทำไมลูก หัวใจหนูเป็นไม้เลื้อยเหรอคะ ต้องหาหลักพันตลอดเวลา พยายามสร้างหัวใจของเราให้เป็นไม้ยืนต้นดีกว่าไหมจ๊ะ
มีรากแก้วของตัวเอง จะได้ช่วยกันปลูกต้นรักกับพ่อมึงไง
คนเราถ้ารักกันได้ตอนอยู่ใกล้กันเท่านั้น มันแปลกๆอะ
ปากบอกว่าไม่ใช้คำว่าแฟน แต่การกระทำโคตรใช่ ไม่รู้ว่าจะเลี่ยงไปทำม้าย

[choijiin]

มิมีอะไรจะเซด
นอกจาก
 

[penda]

พูดอะไรไม่ออก แต่จะเป็นกำลังใจ
ให้ทั้งคุณภักและนายมะยม (รวมทั้งคนเขียน)
ให้อดทนสู้ผ่าน วันเวลาเหล่านี้ไปให้ได้
 

[$VAN$]

บ้านไหนมะรุ มะใส่รหัสเน็ท

เขาใจกว้างน่ะ เผื่อแผ่เพื่อนบ้าน อิอิ ด้วยอานิสงข์นี้ก็ขอให้เขารวยๆละกัน

ตอนนี้ ยังคงดูๆกันไป ยังไม่สุขเต็มสตรีม
แต่ได้กินข้าวด้วยกันงี้ก็สุขอยู่เนอะ

[BitterSweet~]

ตอนนี้อ่านแล้ววูบ ๆ โหวง ๆ ในใจ
ทำไมล่ะมะยม
รักได้เฉพาะตอนเห็นหน้าแล้วอยู่ด้วยกันเหรอ
ถ้าไกลกันแล้วใจจะเปลี่ยน..
นั่นมันใช่รักแน่หรือ
หรือว่าเป็นแค่ความหวั่นไหว

สงสารพ่อมึง 

[BaoBao]

.....

....

....

...

..

.

อาทิตย์สุดท้ายในประเทศไทย

วันเสาร์นายภักดีเอาของชิ้นใหญ่ภายในห้องไปไว้ที่บ้านของพี่ชายจนหมดแล้ว…และช่วงบ่ายของวันอาทิตย์นั้น เขาจึงเอารถไปขายที่เต้นท์รถตามที่เคยคุยกันไว้ก่อนหน้า

เขากับนายมะยมนั่งรถแท๊กซี่กลับมาที่หอพัก และเข้าไปลุยเก็บแยกของที่เหลือในห้องของเขากันต่อ

.....

....

....

...

..

.

“คุณจะเอาอะไรก็หยิบไปเลยนะครับ” เขาพูดพลางเลือกเสื้อผ้าเป็นสองกอง หนึ่งเพื่อแพ็คใส่กล่องรอพี่ชายของเขามารับไป และอีกหนึ่งเพื่อเอาติดตัวไปที่ปักกิ่งด้วย

นายมะยมที่กำลังหน้าเครียด นั่งคุกเข่ากับพื้นห้องตั้งหน้าตั้งตาเอาของที่เขากองไว้จัดใส่กล่องพลาสติกให้ได้ทั้งกองบอกลอยๆ  “ผมได้มาตั้งนานแล้ว!”

นายภักดีหันหน้ามามองหลังของนายมะยม “ได้อะไรครับ? ไม่เห็นคุณเอาอะไรไปสักอย่าง”

“ก็ตำลึงที่ห้องผมไง” นายมะยมหันหน้ามาฉีกยิ้มกว้าง…ให้เขา

เขาวางกางเกงที่อยู่ในมือ “โลภหน่อยสิครับ” สายตายังคงจับจ้องแผ่นหลังนั้นไว้

“เป็นคนพอเพียงครับ หลวงพ่อสอนไว้” นายมะยมยังคงเอานั่นใส่เอานี่ออกมา จับๆ เรียงๆ…ไม่ยอมหยุด

เขาเดินไปหานายมะยม นั่งหันหลังพิงหลังของนายมะยม…นิ่งและเงียบ

“อู้นะ! ของยังเหลืออีกตั้งเยอะ ไป ไป” นายมะยมโยกตัวไปมา

“เหนื่อย…..ขอพักหน่อยนะครับ” เขาบอก

.....

....

....

...

..

.

แผ่นหลังที่แนบกันเคลื่อยออกไป

.....

....

....

...

..

.


แผ่นหลังของเขาสัมผัสได้ถึงความอุ่นและ...แรงเต้นของหัวใจ

เขาเอนหลังพิง... คนที่นั่งซ้อนหลังเขายื่นหน้ามาเกยคางกับไหล่ด้านซ้ายของเขา

มือที่สีผิวเข้มกว่าของเขาดึงแว่นตากรอบหนาออกไปจากใบหน้าเขา

เขาหันหน้าไปทางซ้ายเพื่อมองใบหน้าของนายมะยม

.....

....

....

...

..

.

เขาสบสายตากับอีกฝ่าย

.....

....

....

...

..

.

เขาหลับตารับจูบจากอีกฝ่าย

.....

....

....

...

..

.

เมื่อมีจูบแรก ก็ต้องมีจูบ…ต่อๆ ไป

.....

....

....

...

..

.

หลายวันมานี้คนคนนี้อยากจูบเขาเมื่อไหร่….ก็ทำ----โดยที่เขาเองก็ไม่เคยปฏิเสธอีกฝ่าย

การสัมผัสกันในฐานะคนพิเศษแน่นอนว่าเขาปรารถนามันเช่นกัน…หากอะไร “ไม่มากเกิน” เขาก็ยอมตามใจคนคนนี้ได้…ทุกอย่าง

สิ่งที่เขาต้องการจากผู้ชายคนนี้คือ “หัวใจ”… เขาปรารถนาแค่ให้คนคนนี้หยุดหัวใจไว้กับเขา

.....

....

....

...

..

.

นับแต่เย็นวันนั้น…วันที่อีกฝ่ายบอกเขาว่า ถึงเขาจะไปปักกิ่งนานแค่ไหน… เราจะเป็นแค่คนที่ดูใจกันไปก่อน----เท่านั้น

ยอมรับเลยว่าเขาเสียใจมาก แต่เมื่อได้มองดวงตาที่หวั่นนิดๆ ของอีกฝ่ายแล้ว…เขาตัดสินใจแทบจะในทันทีว่าจะไม่คาดคั้นเอาอะไรกับคนคนนี้อีก และจะไม่บีบให้อีกฝ่าย “ยอมรับ” เขาด้วย

เขารู้ดีว่าคนคนนี้นิสัยยังไง… หากไม่เพราะคนคนนี้ชอบเด็กหน้าใส และต้องการการดูแลเทคแคร์อยู่ไม่ขาด เขาคงเข้าไปจีบคนคนนี้นานแล้ว

ถึงตอนที่อีกฝ่ายจับได้ว่าเขา “แอบมอง” อยู่… เขากังวลและลังเลแทบตายว่าจะสารภาพกับคนคนนี้ดีไหม

.....

....

....

...

..

.

เพราะทนเก็บกดมานานปี ใจมันร่ำร้องอยากบอกคนคนนี้…เช้าวันนั้นเขาจึงไปสารภาพความในใจกับอีกฝ่าย

ซึ่งก็โชคดีมากที่อีกฝ่ายรับเขาไป “พิจารณา”….

.....

....

....

...

..

.

ตลอดมาเขาพยายามที่จะเป็น “ผู้ชายที่ดี” สำหรับนายมะยม

เขาอายุมากกว่า เขาหน้าไม่ใส เขาอ้อนไม่เป็น เขาพูดไม่เก่ง เขาเป็นคนจริงจัง เขาหน้าดุ… ไม่ใช่อะไรสักอย่างในสเปคของคนคนนี้....

“คนที่ดูใจกันอยู่” ฟังดูเป็นตำแหน่งที่เลื่อนลอย แต่เขาพอใจกับการกระทำที่คนคนนี้แสดงออกมาให้เขาเห็นและรับรู้

.....

....

....

...

..

.

ถึงต้องห่างกันไกล

ถึงต้องอยู่กับความคิดถึงกันนานปี…และไม่รู้ว่ามันจะยาวนานไปอีกกี่ปี

ถึงต้องรอคอย “วันข้างหน้า” ที่ราวกับความฝันเพียงฝ่ายเดียว----เขาก็ยอม

.....

....

....

...

..

.

เขาจะทำวันนี้…ให้ดีที่สุด

เขาจะทุ่มเทความรักกับคนคนนี้….ไว้ให้ได้มากที่สุด

และเขาจะทำทุกอย่างให้คนคนนี้….ไม่ลืมเขา

.....

....

....

...

..

.

[N.T.❁]

ไม่อยากให้ห่างกันเลย >.<

[Noo_Patchy]

 

[choijiin]

โธ่่่ๆๆพ่อมึง
 

[armmyrine]

ตอบ "มันจะจบแบบหวานฟุ้ง แก้มปริ ชัวร์ ไม่มั่วนิ่ม!!!".              ณ.  จุด. จุด. นี้.   

[Supermimt]

 

[$VAN$]

และเขาจะทำทุกอย่างให้คนคนนี้….ไม่ลืมเขา

เอ๊ะๆๆๆๆ คุณภักจาทำอาราย

[kenshinkenchu]

โอ๊ย..........สงสารพ่อมึง มะยมจั๊ดง๊าว เจอคนดีๆขนาดนี้ยัง  ยัง  ยัง  แอร๊ยยยย   

[yeyong]

ซูฮกพ่อมึงจริงๆ  ทุ่มเทให้นายมะยมมาก

[Nima4]

ไอ้พัสดุ หรือเอกสาร หรืออะไรสักอย่างที่เด็กส่งเอกสารมาส่งไว้ที่หน้าโต๊ะของน้องพันช์นั่นคืออะไรคะ?

มันยังไม่เฉลยในตอนล่าสุด ไม่ใช่ว่าเป็นเอกสารที่สำคัญมากๆ นะคะ....แอร้ยยยยยย

[BaoBao]

.....

....

....

...

..

.

นายภักดีมองกล่องพลาสติกที่เทินและวางไว้ทั่วห้องแล้วรู้สึกไม่ดีสักเท่าไหร่…เขาชอบความเป็นระเบียบ แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่ออีกเจ็ดวันเขาก็ต้องคืนห้องนี้และเดินทางออกไปจากแผ่นดินเกิด

ในระหว่างเจ็ดวันนี้ เขาคงทำใจนอนที่ห้องตัวเองไม่ลง

นายภักดีถอนหายใจแล้วเดินไปหยิบหมอนกับผ้าห่มแพรที่พับไว้ปลายเตียง….ออกไปจากห้อง

.....

....

....

...

..

.

เขาเดินกอดหมอนกับผ้าแพรขึ้นบันไดไปยังชั้น 6

.....

....

....

...

..

.

ก๊อก ก๊อก ก๊อก…. เขาเคาะประตูและยืนรออยู่อย่างนั้นจนบานประตูเปิดกว้าง

นายป๋องโผล่หน้ามาจากหลังประตู และกล่าวทักทายเขา “ขอรบกวนหน่อยนะครับคุณภัก แหะแหะแหะ” หัวเราะหน้าปุเลี่ยน

“อ่อ! ตามสบายครับ” บอกกับนายป๋อง และยั้งเท้าไว้ตรงหน้าประตูห้อง ไม่แน่ใจว่าจะเข้าไปข้างในห้องนั้นดีหรือไม่ดี…

เมื่อสบสายตากับเจ้าของห้อง คนคนนั้นจึงเดินตรงมาหาเขา...มือที่มีสีผิวเข้มกว่ายื่นมาเอาหมอนกับผ้าแพรไปจากอ้อมกอดของเขา

“ป๋องมายืมแผ่นหนังน่ะครับ” นายมะยมกระซิบกระซาบบอกพร้อมทั้งจับข้อมือเขา...และดึงเข้าไปในห้อง

.....

....

....

...

..

.

เขานั่งที่ปลายเตียงสายตามองจ้องทีวีบ้าง มองเจ้าของห้องกับแขกที่มาเยือนบ้าง…สลับกันไป

บทสนทนาของสองคนนั้น ไม่เหมาะกับเด็กอย่างสิ้นเชิง…

.....

....

....

...

..

.

“ไปก่อนนะครับคุณภัก ขอโทษที่รบกวนเวลาส่วนตัวนะครับ” นายป๋องฉีกยิ้มน่ารักให้เขา และหันไปลาเจ้าของห้องอีกครั้ง “ไปนะครับพี่มะยม เดือนหน้ามีของใหม่บอกน้องมั่งน๊า”

“เดือนหน้าคงเป็นแผ่นจีนว่ะ” นายมะยมบอกนายป๋อง

“เหรอ! จะเจ๋งกว่าญี่ปุ่นมั้ยพี่?” นายป๋องตาแวววาว

“เสี่ยงดวงว่ะ แผ่นจากจีนนี่ต้องให้คุณภักเค้าสกรีนแล้วส่งมาให้ ฮ่าฮ่าฮ่า” นายมะยมหัวเราะร่า

“อ้าว----- คุณภัก เป็นพลพรรคเดียวกันก็ไม่บอก” นายป๋องหันไปหานายภักดี

นายภักดีนิ่งไปชั่วอึดใจก่อนจะตอบนายป๋องอย่างสุภาพ “ผมไม่นิยมแบบคุณมะยมเค้าหรอกครับ” เขาหันหน้าไปจ้องตาเขม็งกับเจ้าของห้อง

.....

....

....

...

..

.

เจ้าของห้องไม่สะดุ้งสะเทือนแถมยังหัวเราะอีก!
 
.....

....

....

...

..

.

ระหว่างที่นายมะยมคุยจุ๊กจิ๊กกับแขกอยู่หน้าประตูห้อง เขาก็เริ่มเตรียมตัวนอน…

.....

....

....

...

..

.

ขณะที่เขานั่งพิงหมอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง นายมะยมที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำก็เดินมาทุ่มตัวลงบนที่นอน…อย่างแรง

“เบาๆ หน่อยครับ เกรงใจคนที่ห้องอยู่ข้างล่างบ้างสิครับ” เขาบอกอีกฝ่าย

นายมะยมฉวยมือของเขาไปเล่น พร้อมทั้งหนุนหัวกับหน้าท้องของเขาอย่างสบายอารมณ์ “ก็คนห้องข้างล่างอยู่นี่แล้วไง พี่จะให้เกรงใจใครที่ไหนอีกล่ะครับ?”

เขาจ้องตากับนายมะยมอีกครั้ง…แล้วก็ตัดใจ กลับมาอ่านหนังสือต่อ ท่ามกลางเสียงหัวเราะในลำคอแบบ----ผู้ชนะ

.....

....

....

...

..

.

พอเขาวางหนังสือและถอดแว่นตาออกไปวางบนหัวเตียง นายมะยมก็ลุกขึ้นไปปิดไฟ…แต่ไม่ปิดทีวี

เขาสอดตัวเข้าไปในผ้าห่มนวม ขณะที่นายมะยมรอจังหวะ...เอนหลังเอาหัวมาหนุนที่หน้าท้องของเขาต่อ

เขานอนฟังเสียงรายการโชว์ไปได้แป๊บเดียวก็นึกอย่างหนึ่งขึ้นมาได้ จึงเอ่ยปากบอกอีกฝ่าย “เอ้อ ตั้งวันนี้ไปผมขอมานอนห้องคุณนะ ผมเห็นกล่องในห้องแล้วมันไม่คุ้นตายังไงพิกล...”

“ไม่อนุญาติ!” เจ้าของห้องบอกแต่ยังเล่นนิ้วของเขาไม่ยอมปล่อย

เขาระบายลมหายใจยาว “ไม่มีเตาไมโครเวฟแล้วนะครับ ทำขนมเซ่นให้ไม่ได้แล้วนะ”

“นั่นไง! ขนมก็ไม่ทำให้แล้ว แล้วยังมานอนห้องผมอีก!” เจ้าของห้องบ่นพึม

.....

....

....

...

..

.

เจ้าหัวลูกเจี๊ยบ!

.....

....

....

...

..

.

“แล้วอยากได้อะไรล่ะครับ” เสียงระเหี่ยใจ......เขาง่วงมาก เล่นกับเจ้าหัวลูกเจี๊ยบไม่ไหวแล้ว

“อยากได้คนกินข้าวเช้าด้วยกัน นั่งรถไฟใต้ดินไปทำงานด้วยกัน นั่งรถไฟใต้ดินกลับมาห้องนี้ด้วยกัน ทำได้มั้ยล่ะครับ?” เจ้าของห้องบอกค่าตอบแทนที่เขาต้องจ่ายหากเขาขอนอนที่ห้องนี้นับแต่นี้ไป

“หึหึหึ” เขาอดขำไม่ได้

.....

....

....

...

..

.

เสียงทีวีเงียบลงแล้ว เจ้าของห้องเริ่มเลื้อยมาหาเขา และรวบเอาตัวเขาไปกอดแทนหมอนข้าง

พอเขาหลับตา….มือของเขาก็เลื่อนขึ้นไปเกี่ยวคอเสื้อยืดของเจ้าของห้องนี้โดยอัตโนมัติ... ขณะที่เขาจะตกสู่ห้วงนิทรา เขาส่งเสียงงึมงัมบอกอีกฝ่าย “ผมไม่กล้าไปซื้อไอ้แบบนั้นคนเดียวหรอกนะคุณ”

“ผมรู้น่า...” เสียงที่ตอบเขาดังอยู่บนหัวของเขา มันหยุดไปสักพักก็ยั่วต่อมโมโหเขาขึ้นมาอีก “อย่างพี่น่ะ ดูแต่ออนไลน์ คิกคิกคิก”

.....

....

....

...

..

.

“อุ๊ก!...อูยยยยยยย-------” ได้ยินเสียงจุกเจ็บจากเจ้าของห้องสักที นายภักดีถึงหลับได้อย่างสบายใจ

.....

....

....

...

..

.

[Noo_Patchy]

     ตะกุย F5 อย่างเร่งด่วน อิอิ

[BaoBao]

.....

....

....

...

..

.

นายภักดีถอดชุดวอร์มที่ชุ่มเหงื่อลงตะกร้าก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำ

.....

....

....

...

..

.

เขาเช็ดผมกับผ้าหนูผืนเล็กเสร็จ…ผมยังหมาดๆ ไม่แห้งดีนัก ปกติเขาจะเอาที่เป่ามาเป่ามันให้แห้งในทันที ทุกอย่างในยามเช้าของเขาเร่งเรีบเพราะปกติเขาต้องขับรถไปทำงาน

แต่วันนี้และอีกห้าวันหลังจากนี้…มันจะเปลี่ยนไปจากปกติ

.....

....

....

...

..

.

เขาเดินไปเด็ดใบตำลึงที่ระเบียงมาใส่ถุงที่นายมะยมเลือกมาให้…เค้าบอกให้ใส่มาจนเต็มถุงนี้ นายภักดีเด็ดไปพลางก็นึกไปพลางว่า-----มันจะไม่เยอะไปเหรอ

.....

....

....

...

..

.

แต่งตัวเสร็จแต่ยังไม่เซ็ตทรงผม หยิบแว่ตากรอบหนามาใส่ แล้วนายภักดีก็รีบเดินขึ้นไปยังชั้น 6 ก่อน

.....

....

....

...

..

.

เขาเดินเข้าไปในห้องของนายมะยมโดยไม่เคาะประตู เพราะมันเปิดค้างอยู่ไว้แล้ว… เขาเดินเอาถุงตำลึงที่ล้างไว้แล้วไปให้เจ้าของห้อง

.....

....

....

...

..

.

เขานั่งกินต้มเลือดหมูกับเจ้าของห้องนั้นจนหมด…อันที่จริงก็ไม่หมดหรอก แต่เจ้าของห้องเขาช่วยแบ่งไปกินให้

เขาเคยกินแต่กาแฟกับขนมปังนิดหน่อย…แทนมื้อเช้า จู่ๆ จะให้กินข้าวชามหนึ่ง ถึงอีกฝ่ายว่าแค่นี้น้อยแล้ว แต่มันก็เยอะไปสำหรับท้องของเขา

.....

....

....

...

..

.

เจ้าของห้องล้างจานชาม เขาก็เดินลงไปที่ห้องของตัวเอง----ชั้น 5

ทำผมให้เป็นทรง ใส่คอนแทคเลนส์ สำรวจของใช้ในกระเป๋าหนัง….เสร็จเรียบร้อยแล้วเขาก็ปิดล็อคห้องของตัวเองและเดินขึ้นไปหานายมะยมที่ชั้น 6

.....

....

....

...

..

.

เขาเคาะประตูสามครั้ง ชั่วอึดใจ คนที่อยู่ในห้องก็เปิดประตู เขารู้สึกได้ถึงไอเย็นจากในห้อง… เขารีบถอยหนีออกมาจากช่องประตู---- อากาศภายนอกอ้าวนิดๆ หากเขาต้องเดินตามทางไปขึ้นและลงรถไฟใต้ดิน เขาอยากพยายามเลี่ยงความเย็นของเครื่องปรับอากาศ…เพื่อไม่ให้ร่างกายสับสนกับอุณหภูมิ

.....

....

....

...

..

.

พวกเขาเดินมาถึงหน้าประตูของตึกหอพัก

แดดยามเช้าเริ่มส่องแยงตา…นายภักดียกมืออีกข้างที่ว่างมาบังแดดให้กับตาตัวเอง

.....

....

....

...

..

.

พอเขาจะก้าวขาลงบันไดของตึก ร่มเงาหนึ่งทอดมาคลุมตัวเขาไว้

นายภักดีหันไปทางขวามือของตัวเอง… เขาเห็นนายมะยมส่งยิ้มให้พร้อมมือขวาซึ่งถือร่มคันหนึ่งที่กางไว้แล้วเป็นที่เรียบร้อย

“แดดมันร้อนอ่ะ เดินไปสิครับ” นายมะยมบอกเขา

.....

....

....

...

..

.

แปดโมงเช้าของวันที่สดใส…

ชายหนุ่มสองคนที่ท่าทางเหมือนพนักงานออฟฟิศเดินอยู่ภายใต้ร่มคันเดียวกัน…ตรงไปยังสถานีรถไฟใต้ดินซึ่งอยู่ใกล้ๆ

ผู้คนที่ตื่นเช้าในแถบนั้นจะได้เห็นภาพนี้อีกแค่ห้าวัน….

.....

....

....

...

..

.

[IIMisssoMII]

ลุ้นๆ

หน่วงๆ ไงไม่รุ้ อยากให้มีความสุขเร็ว ๆ เรื่องหน้าที่การงานมันบังคับจริง ๆ

[MiSS-U]

เอาใจช่วยทั้งคู่ 

[armmyrine]

5วัน.   Ohhhh.     Nooooooo

[BaoBao]

.....

....

....

...

..

.

กระดานสนทนาหนึ่งเด้งขึ้นมา…นายมะยมกดดูว่าใครจะพูดอะไรกับเขา

ต้นไม้: พ่อมึงไปวันไหนวะ?

นิยม: วันเสาร์เช้า

ต้นไม้: พวกกูเลี้ยงส่งมะ พ่อมึงสะดวกใจป๊ะ?

นิยม: ไม่รู้ว่ะ แต่เห็นพ่อกูบอกว่ามีของต้องเก็บอีก พรุ่งนี้แล้วนะมึง
ทำไมไม่เลี้ยงตั้งกะสองสามวันก่อนวะ?

ต้นไม้: ก็กูเพิ่งส่งงานเสร็จว่ะ 555555+

นิยม: ถุย!

ต้นไม้: ไว้เย็นนี้กูแวะไปหาพ่อมึงที่หอก็ได้ เดี๋ยวเอาของไปให้

นิยม: มึงหวังอะไร!!!

ต้นไม้: คิกคิกคิก…

ต้นไม้: ออกจากห้องสนทนา

.....

....

....

...

..

.

“เฮ้อ----------------” นายมะยมถอนหายใจยาวเหยียดและแผ่หราบนเตียง…ด้วยความเหนื่อยไปแล้วหนึ่ง

เสียงกุกกักยังดังให้ได้ยินอยู่เรื่อยๆ… เขายังคงแยกโน่นนี่และตรวจเช็คอีกสักพักก่อนจะร้องบอกคนที่นอนมองตามเขาตาแป๋วอยู่บนเตียงของเขาว่า “ต้นตำลึงครับ ไปจัดการซะ”

คนที่นอนอยู่บนเตียงผุดลุกขึ้นอย่างกระฉับกระเฉงแล้วเดินถือกรรไกรไปที่ระเบียงห้อง

นายภักดีได้โอกาสไปถกผ้าปูที่นอนออกมาและพับมันลงตะกร้าผ้าซึ่งถูกจัดไว้ใกล้ประตูห้องน้ำ

.....

....

....

...

..

.

เขาเดินถือตะกร้าลงลิฟท์ไปพร้อมอีกคนที่อุ้มกระถางตำลึงวึ่งตอนนี้หดสั้นเหลือแค่ใบไม่กี่ใบ…และแยกกันไปคนละทาง

.....

....

....

...

..

.

“น้าครับ” นายภักดีเรียกเจ้าของร้านซักผ้า

“จ้า คุณภักไปพรุ่งนี้ใช่มั้ย?” น้าเจ้าของร้านถาม

“ครับ” นายภักดีบอก

“งั้นซักเสร็จแล้วน้าฝากเอาไปหนูมะยมไว้ละกันเนอะ” น้าเจ้าของร้านบอกด้วยเสียงรื่นเริง

นายภักดียิ้มกริ่ม…กับทุกครั้งที่ได้ยินคุณน้าคนนี้เรียกนายมะยมของเขา “ครับ รบกวนด้วยนะครับ”

“จ้า คุณภักก็เดินทางปลอดภัยนะจ๊ะ กลับมาเร็วๆ นะ” น้าเจ้าของร้านอวยพร

.....

....

....

...

..

.

นายภักดีเดินออกมาจากร้านด้วยใบหน้าอมยิ้ม… เขาเดินเรียบไปกับตึก ตรงไปยังลานจอดมอเตอร์ไซด์ที่อยู่ด้านหน้าของตึก

เขาเดินตรงไปหาคนที่นั่งกอดอกคุยโทรศัพท์อยู่บนรถจักรยาน

.....

....

....

...

..

.

“มาแล้ว เดี๋ยวถึงนะมึง แค่นี้ก่อน” นายมะยมบอกกับปลายสายก่อนที่จะเก็บมือถือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง

“บอกทางนั้นเค้ารึยังครับ?” เขาถามอีกฝ่ายเพื่อนเตือน

“เรียบร้อยครับ!” นายมะยมพูดจบก็ขึ้นคร่อมเบาะรถจักรยานและตั้งท่าเตรียม…เดินทาง

เขาอุ้มกระถางต้นตำลึงขึ้นมาและนั่งซ้อนหลัง “ขี่ดีๆ นะคุณ”

.....

....

....

...

..

.

รถจักรยานที่อักษรย่อต่างกับรถยนต์ของเขาแค่อักษรหลังตัวเดียว w-----x.....พุ่งออกไปอย่างแรงโดยที่เขานึกไม่ถึง

เขาผวากอดเอวคนปั่น...หลับตาปี๋ พร้อมฟังเสียงหัวเราะเยาะเย้ยจากคนปั่น-----โดยไม่สามารถทำอะไรเค้าได้----ไปตลอดทาง

.....

....

....

...

..

.

เมื่อถึงบ้านนายศร

ทันทีที่เสียงเบรคของจักรยานดังขึ้น เด็กผู้ชายตัวเล็กคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามากอดนายมะยม “คิดถึงจังเลย คิดถึงจังเลย”

“กัส มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย!” นายมะยมกอดตอบด้วยความดีใจ

เขามองสองคนนั้นนิ่ง...ด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก จะว่าไม่หึงไม่อิจฉาเลยก็ใช่ที่-----แต่ภาพตรงหน้าที่เขาเห็นมันก็ดูน่ารักดี

แต่เขาไม่ต้องเข้าไปแยกสองคนนั้น คนคนหนึ่งก็ทำหน้าที่ของเขา.... “กัส ออกมาเลย! มึงปล่อยเดี๋ยวนี้ เหี้ย! เผลอเป็นไม่ได้!”

.....

....

....

...

..

.

“พี่ นั่นน้องกัส แฟนไอ้ศรครับ” นายมะยมชี้นิ้วไปที่เด็กผู้ชายซึ่งโดนนายศรลากเข้าไปในบ้าน

“คนที่ร้านหนังสือ” เขารู้สึกว่า...น่าจะใช่

“จำได้ด้วย!” นายมะยมเติมความมั่นใจให้เขา

“หึหึหึ เรื่องของคุณผมจำได้หมดละครับ” เขาย้ำให้อีกฝ่ายรู้...บ้าง

นายมะยมยิ้มมากกว่าเก่า และฉวยเอากระถางต้นตำลึงไปจากมือเขา พร้อมทั้งจับข้อมือเขาไปยังแปลงผักเล็กๆ ภายในรั้วบ้านของนายศร

.....

....

....

...

..

.

คืนนั้น เพื่อนๆ ของนายมะยมมารวมตัวกันกินข้าวที่บ้านนายศร ทั้งเลี้ยงต้อนรับน้องกัสที่เพิ่งกลับมาและเลี้ยงส่งเขาที่กำลังจะต้องไป

แรกๆ ก็เกร็งกันบ้าง แต่พอเหล้าเข้าปาก เพื่อนๆ นายมะยมก็ลืม-----มารยาท

เขาจึงกลายเป็นคนรุ่นเดียวกับพวกเค้าไปโดยปริยาย....คืนนั้นเขาจึงได้รู้เรื่องของนายมะยมเยอะมาก

.....

....

....

...

..

.

ก่อนกลับ คนที่ชื่อต้นไม้เอากล่องกระดาษอันหนึ่งให้เขา บอกว่าเป็นของขวัญสำหรับคนที่ต้องเดินทางไกล

เขารับมันมาแต่ยังไม่ได้เปิดมันเพราะคนที่ให้กำชับว่าเขาจะสามารถเปิดมันได้ก็ตั้งแต่ขึ้นเครื่องไปแล้วเท่านั้น

เขารับปากทั้งใบหน้าอมยิ้ม------เพื่อนกลุ่มนี้เค้าเหมือนไม่ค่อยโตกันเท่าไหร่

.....

....

....

...

..

.

นายมะยมกดปุ่มเลข 6

เขายื่นมือไปกดปุ่มเลข 5

“อ้าว!” นายมะยมท้วง

“ผมจะเอาของไปเก็บก่อนเฉยๆ” เขาบอกอีกฝ่าย

“ไปด้วย!” นายมะยมร้องบอกและเล่าเรื่องของเพื่อนที่ชื่อกันกับนายเชษฐ์ให้เขาฟังต่อ

.....

....

....

...

..

.

เขาเอาของที่ได้มาจากนายต้นไม้ใส่เข้าไปในกระเป๋าสะพาย…

ของที่จัดไว้มีแค่สองกองใหญ่กับเล็ก กลองเล็กมีแค่กระเป๋าสะพายหนึ่งใบกับกระเป๋าเดินทางใบโต และชุดสำหรับใส่วันพรุ่งนี้

นอกนั้น แม่น้องหนูจะมาขนไปไว้ที่บ้านให้ทีหลัง….เรื่องคืนห้อง เขาฝากนายมะยมไว้แล้ว และแจ้งกับทางหอพักล่วงหน้าแล้วด้วย

.....

....

....

...

..

.

“ผมอาบน้ำก่อนนะ จะได้ขึ้นไปทีเดียว” เขาหันไปบอกอีกฝ่าย…. นายมะยมพยักหน้า

.....

....

....

...

..

.

เขาเดินคาดผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำ หยุดยืนอยู่บนพรมหน้าประตูห้องน้ำ….ผมเขายังคงเปียก เขาจึงเอาผ้าขนหนูผืนเล็กยีเส้นผมบนหัวตัวเอง…เพื่อซับน้ำออกมาก่อน

“พี่”

เสียงหนึ่งเรียกเขา เขาเงยหน้าและหันไปหาคนที่เรียกเขา

“ผมเดินไปหาพี่...ได้มั้ยครับ?”

คนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเตียงถามเขา

.....

....

....

...

..

.

[BaoBao]

.....

....

....

...

..

.

นายภักดีรู้สึกว่านายมะยมถามพิกล…ปกติจะทำอะไรก็ทำไม่เคยถามกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ

.....

....

....

...

..

.

ระหว่างที่เขายืนนิ่ง…ประเมินสถานการณ์หน้ามันก็พยักหงึกๆ ไปเองโดยที่เขายังไม่ได้สั่ง!

.....

....

....

...

..

.

ยังไม่ทันที่เขาจะเอ่ยปากอะไร นายมะยมก็เดินมาจนถึงตัวเขาแล้ว

.....

....

....

...

..

.

แขนของอีกฝ่ายโอบรอบเอวของเขาและเหนี่ยวตัวเขาเข้าไปหา…. เขาหลับตารับจูบจากอีกฝ่ายด้วยหัวใจที่เต้นถี่กว่าปกติ-----เพราะบางอย่างของอีกฝ่ายผิดไปจากปกติ!

.....

....

....

...

..

.

กลิ่นแอลกกอฮอร์ฉุนกึกจมูกของเขา… ลิ้นของเขาที่เกี่ยวกระหวัดกับอีกฝ่ายเริ่มอ่อนแรง

ขาของเขาเริ่มยืนไม่อยู่ เขาจึงใช้แขนทั้งคู่กอดคอของอีกฝ่ายไว้แน่น…เพื่อพยุงตัว

.....

....

....

...

..

.

เมื่อในหัวของเขาเริ่มขาวโพลน ตัวเขาเหมือนลอยขึ้น… กว่าเขารู้ว่าตัวเองถูกกอีกฝ่ายอุ้มลอยมาวางบนที่นอนก็เมื่อหลังของตัวเองสัมผัสกับความเย็นของผ้ายาง…จากฟูก

.....

....

....

...

..

.

ปากที่ครอบครองปากของเขาจนเปียกชื้น…ถอนออก

เขามองตามันด้วยความเสียดาย

.....

....

....

...

..

.

เสียงหอบหายใจดึงความสนใจของเขาให้เลื่อนสายตาไปมอง…ดวงตาของอีกฝ่าย

.....

....

....

...

..

.

“ความอยาก” สะท้อนอยู่ในแววตาของคนคนนั้น

.....

....

....

...

..

.

เมื่อฝ่ามือหนาเลื่อนขึ้นมาลูบไล้ช่วงหน้าอกของเขา เขาหลับตาและกัดริมฝีปากตัวเองแน่น…แทบจะในทันที

ไฟของเขาเริ่มถูกอีกฝ่าย…จุดติด

ทว่า ความคิดของเขายังคง…ลังเล

.....

....

....

...

..

.

หากอีกฝ่าย “ขอ” เขาจะ “ให้” ได้ไหม???

.....

....

....

...

..

.

สติของเขาเริ่มหลุดลอยเมื่ออีกฝ่ายลากลิ้นไปบนร่างกายส่วนบนของเขา…ทั่วทุกตารางนิ้ว

.....

....

....

...

..

.

“ฮ้า------” เขาหลุด….ทันทีที่ผ้าขนหนูซึ่งพันร่างกายเขาไว้ ถูกกระฉากออกไป

.....

....

....

...

..

.

เสื้อยืดคอกลมของอีกฝ่ายถูกถอดออกไปลำดับต่อมา

.....

....

....

...

..

.

แผ่นอกที่หนาและมีสีผิวคล้ำกว่าเขาเสริมเชื้อเพลิงให้แก่ “กองไฟ” ของเขา….
และเมื่อผิวที่เย็นนิดๆ ของอีกฝ่ายแนบเข้ากับผิวของร่างกายส่วนบนเขา “กองไฟ” ที่ว่านั้นก็พลันโชติช่วง!!!

.....

....

....

...

..

.

อีกฝ่ายสัมผัสเขาที่ตรงไหน เขาสัมผัสตอบอีกฝ่ายที่ตรงนั้นเช่นเดียวกัน

.....

....

....

...

..

.

เมื่ออีกฝ่ายคุกเข่าและนั่งเบาๆ บนหน้าท้องของเขา เมื่อดวงตาสะท้อนภาพมือของอีกฝ่ายที่กำลังปลดกระดุมของกางเกงยีนส์…ให้กับตัวเอง---ดวงตาของเขาก็พลันสะท้อนภาพมือที่สีตัดกันกับของอีกฝ่าย

มันกำลังช่วยมือที่มีสีผิวเข้มกว่าปลดซิป….ลง

.....

....

....

...

..

.

และลูบไล้ “บริเวณนั้น” ไม่ยอมห่าง

.....

....

....

...

..

.

เขาเห็นอีกฝ่ายเชิดหน้าขึ้นและครางเสียงลึก…อย่างพึงพอใจ

.....

....

....

...

..

.

สายตาของเขาจับจ้องอีกฝ่ายที่ยืนตะหง่านอยู่เหนือร่างกายของเขา…เพื่อถอดกางเกงยีนส์นั้นออกไปจากตัว…ตลอดเวลา ทุกอากัปกริยา

.....

....

....

...

..

.

เขาหลับตา

ริมฝีปากเขาถูกครอบครองอีกครั้งพร้อมผิวเนื้อที่แนบสนิทชิดกับร่างกายของเขา…ทุกสัดส่วน

.....

....

....

...

..

.

“อื้ม…พี่…เคย...อือ....” ปากที่กำลังดูดดื่มริมฝีปากของเขาเอ่ยกระซิบถามเขา…. ถึงไม่จบประโยคเขาก็รู้ความหมายของอีกฝ่าย

เขากระซิบบอกตอบ...ทั้งที่ยังประกบปากกับอีกฝ่าย “ไม่…เคย…ครับ”

.....

....

....

...

..

.

[Maprang_W]

สงสาร คงไม่เศร้าหรอกมั้ง
 

เพิ่มๆ
  ฮ่วย มะยม ทำงี้ไม่ได้นะ ไหนบอกไม่ผูกมัดไง
แต่ถ้ามะยมโดนกดนี่จะไม่ว่าอะไรเลย

[kenshinkenchu]

อ๊าก.......ต่อด่วนๆ ไม่งั้นเค้าจะประท้วงไม่นอนจริงๆด้วย