.....
....
....
...
..
.
ดวงตาคู่หนึ่งลืมขึ้นมาในความมืด
หูของเขาได้ยินเสียง...ลมหายใจที่ไม่ใช่ของตัวเอง มันดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ
เมื่อดวงตาของเขาปรับตัวเข้ากับความมืดได้แล้ว เขาก็เห็นโครงหน้าของคนที่นอนอยู่ข้างๆ กัน...เจ้าของแขนทั้งคู่ที่รัดตัวเขาไว้
เขาลากนิ้วไปบนแนวเคราของคนที่หนุนหมอนใบเดียวกัน...และนึก
.....
....
....
...
..
.
จูบ...ที่เขานับได้ครั้งที่สอง แต่สำหรับคนคนนี้เค้าอาจเพิ่งเริ่มนับหนึ่ง
.....
....
....
...
..
.
เมื่อคืน...เกือบเลยเถิดไปบ้าง แต่ตัวเขายั้งมือของอีกฝ่ายไว้ก่อนที่มันจะเริ่มเล้าโลมร่างกายของเขา
ใจยังนึกว่าคนคนนี้จะโมโหไหม....แล้วก็ไม่ หลังจากนั้น...จูบยังคงมีต่อ อารมณ์ที่เกินเลยดับลงไป
.....
....
....
...
..
.
ขอบคุณที่เข้าใจ
ขอบคุณที่ยังอยู่ตรงนี้
ไม่รู้ว่าเขานึกขอบคุณอีกฝ่ายเป็นครั้งที่เท่าไหร่
.....
....
....
...
..
.
การเริ่ม...ของบางอย่างมันง่ายดาย
.....
....
....
...
..
.
เขาไม่อยากให้เริ่มง่ายๆ และจบกันง่ายๆ
.....
....
....
...
..
.
ไม่ใช่ว่า...จะเล่นแง่ เอาร่างกายตัวเองเป็นข้อเสนอในสนามหัวใจ
เขาคิดแค่...ไม่อยากให้ตัวเองต้องเจ็บ หากเมื่อเกิดความเปลี่ยนแปลงเมื่อต้องห่างกันไกล---เท่านี้เท่านั้น
.....
....
....
...
..
.
หากต้อง “เจ็บ” เพราะรู้จักกัน
เจ็บเพราะรู้จักกัน “เท่านี้” ...มันทรมานน้อยกว่าการรู้จักกันดีทั้งหัวใจและร่างกาย
.....
....
....
...
..
.
เขาหันไปมองผิวที่ไหล่ซึ่งไร้เสื้อปกคลุม…ต่างจากร่างกายส่วนอื่นอันมีผ้านวมห่มไว้-----เขาจามทีหนึ่ง…ไอเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้เขาคันจมูก
เขาลุกขึ้นมานั่ง…เขาก้มลงมองหน้าอกเปล่าๆ ไร้เสื้อผ้าของตัวเอง และหันไปมองคนที่นอนอยู่ข้างกัน
หน้าอกหนาที่มีสีผิวเข้มกว่าของเขากระเพื่อมด้วยจังหวะของการหายใจ...
ถึงเมื่อคืนจะไม่ได้สวมเสื้อนอน แต่พวกเขากลับอุ่น...ด้วยอุณหภูมิจากร่างกายของกันและกัน
.....
....
....
...
..
.
เขาหันหน้ากลับมา ปรับสายตาให้คุ้นกับความมืดของห้อง แต่ด้วยสายตาที่ไม่เป็นปกติของตัวเองทำให้เขาต้องนั่งนิ่งนานหน่อย...กว่าที่จะลุกจากเตียงได้
.....
....
....
...
..
.
นิ้วเย็นเฉียบลากลงจากกลางหลังของเขาไปจรดที่ด้านล่าง...เขาสะดุ้งเฮือกและหันหน้าควับกลับมาทันที “อย่าซนสิครับ” เขาดุอีกฝ่าย
“ก็อย่านั่งยั่วกันสิครับ ยิ่งเช้าๆ อยู่” อีกฝ่ายพูดด้วยเสียงใส...ไร้วี่แววของคนเพิ่งตื่น
“หยิบแว่นให้หน่อยครับ” เขาบอกอีกฝ่าย
มือหนาที่เอานิ้วไล้วนอยู่ช่วงแนวกระดูกสันหลังของเขาถูกดึงกลับไปควานหาแว่นตาบนหัวเตียง...เมื่อเจอมันแล้ว อีกฝ่ายผุดลุกขึ้นมานั่งเคียงกัน และสวมแว่นตานั้นให้กับเขา...พร้อมจุ๊บเบาๆ ที่แก้มของเขา
“หึหึหึ...ยังไม่พออีกเหรอครับ” เขานึกขำ
“ก็วันนี้วันเกิดผม คำขอมีผลทั้งวันครับ” อีกฝ่ายบอกเขา
.....
....
....
...
..
.
เขาจับมือที่หนาและสีผิวเข้มกว่าของตัวเองออกไปจากหน้าของตัวเอง และขยับลุกไปจากเตียง
เขาเดินไปเอาผ้าขนหนูที่ระเบียงและเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ...ท่ามกลางสายตาคู่หนึ่งซึ่งคอยจับจ้องเขาอยู่อย่างไม่วางตา
.....
....
....
...
..
.
เขามองหน้าที่แดงเรื่อของตัวเองในกระจก...กับรอยยิ้มนิดๆ...บนใบหน้า
.....
....
....
...
..
.
มีความสุข พึงพอใจ และเคลิ้มฝัน
แต่เขายั้งความเพ้อฝันนั้นไว้ ยกมือขึ้นมาถอดแว่นตากรอบหนาและถอดกางเกงของชุดนอนออกไปจากตัว...ใช้สายน้ำดึงความคิดตัวเองให้กลับมาสู่โลกในปัจจุบัน
.....
....
....
...
..
.
ไม่ปล่อยความคิดลอยฝันถลำลึกให้มากจนเกินไปไป...แม้ใจให้เขาไปหมดแล้วทั้งดวง
.....
....
....
...
..
.
เขาเช็ดตัวเสร็จ สวมกางเกงชุดนอนตัวเดิม และเดินออกมาจากห้องน้ำ “คุณจะอาบน้ำรึเปล่า?” เขาถามคนที่นอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียง....กางเกงนอนของเขา แต่เสื้อนั้นไม่มีอยู่บนตัว...เหมือนกับเขา
“อาบครับ” อีกฝ่ายบอกเขาพลางลุกลงมาจากเตียง และฉวยเอาผ้าขนหนูที่เขาถือจะนำไปตากเข้าห้องน้ำไปด้วย
“ของคุณอยู่โน่น” เขาชี้ไปที่ผ้าขนหนูอีกผืนนอกระเบียง
“เซอร์วิสครับ ทำเหมือนอย่างตอนที่พี่ไม่อยู่ไง คิกคิกคิก” พูดจบอีกฝ่ายก็ปิดประตูห้องน้ำ..และล็อค
เขายกยิ้มที่มุมปาก
.....
....
....
...
..
.
ไม่ได้รังเกียจที่จะใช้สิ่งของร่วมกัน แต่ตลอดมาอีกฝ่ายจะเอาของของตัวเองขึ้นมาไว้ที่นี่ และแยกใช้ของใครของมัน...
วันนี้อีกฝ่ายมาแปลก...แต่เขาก็ยินดีกับการเซอร์วิส “หลังวันเกิด” จากอีกฝ่าย
.....
....
....
...
..
.
เขาสวมชุดวอร์มเสร็จก็เดินไปค้นหาเสื้อนอนสองตัวออกมาจากกองผ้าห่ม…ที่บนเตียง----เมื่อเจอพวกมันแล้ว เขาก็นำพวกมันไปหย่อนลงตะกร้าผ้า
.....
....
....
...
..
.
เขาเปิดหนังสือคู่มือทำขนมด้วยไมโครเวฟอ่านพลางรออีกฝ่ายอาบน้ำและแต่งตัว---ชุดเดิมของอีกฝ่ายที่ใส่ติดตัวมาก่อนที่จะเปลี่ยนมาใส่ชุดนอนของเขา
.....
....
....
...
..
.
“ป๊ะ! เสร็จแล้วครับ” อีกฝ่ายบอกเขา....
.....
....
....
...
..
.
เขาเปิดตู้หยิบรองเท้าผ้าใบอีกคู่ของตัวเองส่งให้อีกฝ่าย และหยิบคู่ประจำของตัวเองมาสวม
.....
....
....
...
..
.
ขณะที่ยืนอยู่ในลิฟท์
“วันนี้คุณอยากไปไหนรึเปล่า?” คนที่สวมชุดวอร์มหันหน้าที่สวมแว่นตากรอบหน้าไปถามคนซึ่งยืนพิงผนังลิฟท์อยู่ข้างๆ กัน
“คิดว่าไม่ไปนะครับ วันนี้อยากอยู่กับพี่เฉยๆ” คนที่สวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้นบอกกับคนที่สวมชุดวอร์ม
“งั้น อยากกินเค้กไหม? แต่อร่อยรึเปล่าไม่รู้นะครับ” คนที่สวมชุดวอร์มบอกกับคนที่สวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้น
“กิน!” น้ำเสียงดีใจ
“ไปคิดเอาละกันนะครับว่าอยากกินแบบไหน เอาง่ายๆ นะครับ” คนที่สวมชุดวอร์มพูดพลางยกฮู๊ดขึ้นมาสวม
“คร๊าบ”คนที่สวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้นตอบด้วยเสียงยานคาง
.....
....
....
...
..
.
คนที่สวมชุดวอร์มวิ่งเหยาะๆ ออกไปจากลิฟท์
คนที่สวมเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเดินเรื่อยเฉื่อยออกมาจากลิฟท์....ในหัวมีแต่ภาพของเค้กสีสันต่างๆ
.....
....
....
...
..
.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
