หัวข้อ: [กระซิบ] + [บอก] จบในตัว

[BaoBao]

.....

....

...

..

.

CAN-- ผมเห็นถุงขนมอันนั้นกับกาแฟแก้วนั้นอยู่คาปากพี่มะยมเลย

คนมีเจ้าของ-- ใช่ครับ อันเดียวกัน ผมเป็นพยานได้

ต้นไม้-- แค่ครั้งเดียว มันยืนยันไม่ได้เว้ย!

CAN-- ที่ไหนอ่ะ ผมเห็นทุกวันเลย

คันศร-- แน่ใจ!

CAN-- ชัวร์ป๊าบ! ผมเค้นคอถามแฟนผมมาแล้ว นั่นอ่ะตัวดี สมรู้ร่วมคิดเลยล่ะ!

กัน_CK-- พวกมึงคิดว่าไง ผ่านมั้ยล่ะ

คันศร-- ถ้าเป็นพ่อไอ้ยม กู....พูดไม่ถูกว่ะ

ต้นไม้-- ไม่ดีเหรอวะ?

คันศร-- ไม่ใช่... มันทะแม่งว่ะ หัวหน้าแผนกนะมึง ต้องเห็นหน้ากันทุกวัน เวลาทำงานมันจะยังไงวะ?

คนมีเจ้าของ-- มันก็ต้องแบ่งเวลางานกับเวลาส่วนตัวสิครับ

ต้นไม้-- แล้วอย่างอื่นล่ะวะ นิสัย ความเข้ากันได้

CAN-- ผมว่าพี่มะยมเข้ากับคุณภักได้เนียนดีนะครับ ตอนไปญี่ปุ่น ผมกลัวคุณภักแทบตาย เกร็งมากๆ แต่พี่มะยมก็แหย่คุณภักเล่นเฉยเลย ทีแรกผมนึกว่าคุณภักจะโกรธ ที่ไหนได้ไม่มี พี่มะยมแหย่มากนัก คุณภักก็เฉยใส่ พี่มะยมก็หยุดไปเอง ไปเล่นอย่างอื่นแทน ก็โอเคดีนะพี่

คันศร-- นิสัย พี่ไม่เถียง ยิ่งเป็นผู้ใหญ่ มีระเบียบ คิดเป็น ก็คุมไอ้ยมได้ง่าย

กัน_CK-- กูว่างั้นแหละ ถ้าได้คนเนี้ย กูละนอนตายตาหลับ

คนมีเจ้าของ-- ไม่ได้นะครับคุณ เรื่องของความรัก เราต้องแล้วแต่คุณมะยมเค้า อย่าบังคับใครครับ มันไม่ดี

กัน_CK-- ผมไม่ได้จะคลุมถุงชนมันนะคุณ

ต้นไม้-- แล้วที่คุยมาเนี่ย พวกมึงจะมาเล่าให้กูฟังเฉยๆ??

กัน_CK-- บ้าดิ... กูจะให้พวกมึงช่วยกันคิดว่าจะทำยังไง ให้ไอ้ยมมันรู้ว่าเจ้าของกาแฟนั่นเป็นใคร

คันศร-- กูว่าตำน้ำพริกละลายแม่น้ำว่ะ ตอนนี้แม่งจะคิดสนมันยังไม่สนเลย ถึงรู้ว่าเป็นใครแล้ว มันจะได้อะไรขึ้นมา

CAN-- ที่เหลือค่อยว่ากันใหม่พี่ศร ถ้าไฟมันไม่สปาร์ค มันก็ตัดไปเองแหละพี่.... แต่ทำดีกว่าปล่อยไปเฉยๆ

ต้นไม้-- เออ กูเห็นด้วยกับไอ้น้องแคน เด๋วเพื่อนกูแม่งเหงาใจไปคว้าไอ้บอสเบอร์สองมาอีก.... ไม่ไหวว่ะ ไม่ไหว

CAN-- ผมป๋อง ไม่ใช่แคน...เรียกซะเสี่ยวเลย!

ต้นไม้-- มึงหน้าตาดีมากว่างั้น

CAN-- ชัวร์

ต้นไม้-- อยากเล่นชู้กับกูมั้ย? สนุกนะ

CAN-- ....................

.....

....

...

..

.

[Rafael]

5555555
ฮาเพื่อนอะ

แต่ตรงนี้ น่าจะเป็นนายป๋องมากกว่านายกันใช่มั้ยคะ


กัน_CK-- ผมว่าพี่มะยมเข้ากับคุณภักได้เนียนดีนะครับ ตอนไปญี่ปุ่น ผมกลัวคุณภักแทบตาย เกร็งมากๆ แต่พี่มะยมก็แหย่คุณภักเล่นเฉยเลย ทีแรกผมนึกว่าคุณภักจะโกรธ ที่ไหนได้ไม่มี พี่มะยมแหย่มากนัก คุณภักก็เฉยใส่ พี่มะยมก็หยุดไปเอง ไปเล่นอย่างอื่นแทน ก็โอเคดีนะพี่

[N.T.❁]

โอ่ยๆๆๆ เปิดสำนักงานนักสืบกันเถอะค่ะ 555555

[Sye.B]

คุณภักดี----- ตรงข้ามกับสเปคของนายมะยมทุกอย่าง

...

..

.

ไม่ดูหนังโป้

รู้ได้ยังไงว่า นายภักดีหัวหน้าพ่อมึงคนใส่ฮู๊ดไม่เคยดู
กล่าวหากันขนาดนี้ ระวังจะโดนข้อหาดูถูกเจ้าพนักงานอย่างแรวงนะฮว๊าฟฟ~~

ต้นไม้-- มึงหน้าตาดีมากว่างั้น

CAN-- ชัวร์

ต้นไม้-- อยากเล่นชู้กับกูมั้ย? สนุกนะ

CAN-- ....................
.
.
.
.

แล้วคนอื่นไปไหนหมดดดดดดดด เจอช็อตนี้เข้าไปออฟไลน์กันไปเลยสิท่า กร๊ากกกกกกกกกก

มาเร็วๆๆๆ F5 รออออ

[Nima4]

CAN-- ผมป๋อง ไม่ใช่แคน...เรียกซะเสี่ยวเลย!

ต้นไม้-- มึงหน้าตาดีมากว่างั้น

CAN-- ชัวร์

ต้นไม้-- อยากเล่นชู้กับกูมั้ย? สนุกนะ

CAN-- ....................


 

แทบจะออฟไลน์ตาม

[BaoBao]

.....

....

...

..

.

ท่ามกลางสายฝน เสียงฝีเท้าลงหนักของขาสองคู่.......ดังราวกับเสียงกระซิบกระซาบ

คนสองคนวิ่งเข้ามาในทางเดียวกัน....ตึกหอพัก

เมื่อก้าวมาถึงขอบเขตของตึก ตัวของพวกเขาก็ไม่เปียกฝนอีก

“อยู่ๆ ก็ตก ไม่ให้ซุ่มให้เสียงกันเลย” นายมะยมบ่นอุบ

“อย่าโทษฟ้าโทษฝน ไม่มีฝนคนอื่นเขาลำบาก” คนที่อยู่ในชุดวอร์มพูด

นายมะยมเลิกชายเสื้อขึ้นมาและถอดมันออกจากตัว....บิดน้ำจนแห้ง

คนที่สวมชุดวอร์มหันหน้ามามองเขา นายมะยมหันหน้าไปถามจึงสบสายตากับดวงตาในแว่นกรอบหนานั้น...เข้าพอดี “ไม่ขึ้นห้องล่ะครับ ยืนตัวเปียกเดี๋ยวก็ไม่สบาย”

“คุณจะไปไหน?” คนที่อยู่ในชุดวอร์มถามเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายก็ไม่มีทีท่าว่าจะขึ้นไปบนห้อง

“ผมจะไปซื้อต้มเลือดหมู” นายมะยมบอกอีกฝ่าย

“ไว้ไปหากินที่อื่น จะเดินตากฝนไปได้ยังไง!” เสียงเข้มดุตวาดใส่เขา

“แค่นี้เอง” นายมะยมเถียง

“ใช่เรื่องมั้ยครับ? หากินอย่างอื่นเอาสิครับ” เสียงนั้นยังคงเข้มและดุ

“เสียดายตำลึงอ่ะ เด็ดรอไว้แล้วก่อนลงมาวิ่งเนี่ย” นายมะยมยกข้ออ้าง

“เด็ดแล้วก็กิน ไม่จำเป็นต้องใส่ในอาหาร” คนที่อยู่ในชุดวอร์มบอกเขา

นายมะยมขมวดคิ้ว...เป็นเง็ง “ทำไงครับ กินเปล่าๆ?”

“ผมปั่นน้ำกินทุกวัน ไม่เห็นยาก” คนที่อยู่ในชุดวอร์มบอกวิธีการกินตำลึงริมระเบียงกับเขา

“หา!! อี๋ ไม่เอาหรอก!” นายมะยมเบ้ปาก

“น้ำใบย่านางยังกินได้ แค่ตำลึงอี๋ทำไมครับ” คนที่อยู่ในชุดวอร์มคิ้วขมวดปม

“อันนั้นมันหวาน ไม่เหมือนกัน”

“น้องหนูยังกินได้เลย เวลามานอนกับผม ผมก็ให้เค้าดื่มทุกเช้า บางวันก่อนนอนยังขออีกแก้ว” คนที่อยู่ในชุดวอร์มพูดหน้าตาเฉย

.....

....

...

..

.

----------หยามกันชัดๆ

.....

....

...

..

.

คนที่อยู่ในชุดวอร์มเดินนำเข้าไปในห้อง

นายมะยมเดินเข้ามาถึงแค่ตรงหน้าตู้รองเท้าและยังไม่ยอมเข้าไปด้านใน....ตัวเขาเปียก เขาเกรงใจพื้นห้อง

คนที่อยู่ในชุดวอร์มเดินเข้าไปปุ๊บ...ตรงไปที่หัวเตียง เขาเอื้อมมือไปทำอะไรสักอย่างกับกรอบสี่เหลี่ยม  จากนั้นถึงหันมาหาเขา

“เข้ามาสิ!” คนที่อยู่ในชุดวอร์มบอก

“เดี๋ยวพื้นเปียกครับ” นายมะยมบอกเจ้าของห้อง

“ตามใจ” เขาพูดจบก็เดินไปที่โต๊ะทรงผืนผ้าหนึ่งซึ่งตั้งอยู่ตรงมุมห้องติดระเบียง เขาเสียบปลั๊กไฟ แล้วเอาใบตำลึงตะกร้าใส่ลงไปในโถของเครื่องปั่น.... เสียงมอเตอร์มันดังเบาดี ไม่รบกวนผู้ที่อยู่ห้องข้างเคียง

ระหว่างที่เจ้าของห้องทำน้ำตำลึงของตัวเอง นายมะยมก็ส่ายสายตามองไปรอบๆ ห้อง

.....

....

...

..

.

น่าอยู่ดีแฮะ-----นายมะยมคิด

.....

....

...

..

.

“อ่ะ สักพักคุณค่อยเอามาคืน ผมว่าจะอาบน้ำก่อน” เจ้าของห้องยื่นเครื่องปั่นมาให้นายมะยม

นายมะยมรับมันมาอุ้ม และกล่าวขอบคุณ

.....

....

...

..

.

พอเขาหันหลังเดินมาได้สองสามก้าว นายมะยมก็ได้ยินเสียงปิดประตู...

นายมะยมเดินอุ้มเครื่องปั่นขึ้นมายังห้องของตัวเอง---- เขาเดินขึ้นบันไดไปพลางคิดว่า ‘นี่ตูต้องกินน้ำตำลึงเฉยๆ จริงๆ เหรอ... ’

.....

....

...

..

.

ในความคิดของนายมะยม ผักที่ชื่อ “ตำลึง” มันเหมาะกับการทำอาหารคาว

“ตำลึง” ไม่เหมือนใบย่านางที่ดื่มแทนเครื่องดื่มได้

“ตำลึง” ไม่ใช่สะระแหน่ที่โรยของคาวได้ ใส่ปนในเครื่องดื่มได้ โรยในของหวานได้

.....

....

...

..

.

[Salome]

น้ำตำลึงปั่น แม่เจ้า 
พ่อมรึงงงงง คิดได้ไงจ๊ะ

[yeyong]

ดูเหมือนพ่อมึง กับ ลูกกู จะเริ่มมีปฏิสัมพันธ์นอกเหนือจากงานมากขึ้นแล้วน๊า

[humanculus]

ก้อ เพราะ เป็น พ่อมึง นะสิ ถึง ทำได้


เหมือนแอบด่างัยไม่รู้


คึ คึ คึ

[uknowvry]

อยาก กิน....ต้มเลือดหมู...บ้างเลย

[MiSS-U]

พ่อมึงช่วยกลายร่างเป็นนายกระซิบทีเถอะ

ไม่มีหวานใส่มะยมเลย  แบบนี้มะยมจะใจอ่อนได้ไงน้อ

ทีเป็นนายกระซิบนะอย่างหวานอ่ะ

 

[นอนกินแรง]

น้ำตำลึง...พึ่งเคยได้ยินว่าเอามาปั่นเป็นน้ำได้

[BaoBao]

.....

....

...

..

.

นายมะยมที่แต่งชุดทำงานเสร็จแล้วสะพายกระเป๋าและเดินอุ้มเครื่องปั่นลงมาที่ชั้น 5...เขาเดินไปยังห้องของหัวหน้า....แผนกของตนเอง

เคาะประตูตามมารยาท 3 ครั้ง....ประตูก็เปิด

“คืนครับหัวหน้า ขอบคุณครับ” นายมะยมยื่นเครื่องปั่นคืนเจ้าของ

เจ้าของมันรับมันไปและวางมันไว้ที่ตู้รองเท้า... นายมะยมเพิ่งสังเกตว่า หัวหน้าของเขา ใส่รองเท้าหนังและแต่งชุดทำงานเสร็จแล้ว

เพียงชั่วอึดใจ หัวหน้าของเขาก็หิ้วกระเป๋าหนังสีน้ำตาลเช้าชุดกับรองเท้า ออกมาจากห้องพักของตัวเอง

ขณะที่อีกฝ่ายล็อคกุญแจห้อง.... “จะไปทำงานเลยเหรอครับ”

“ผมไปเวลานี้ทุกที” หัวหน้าพูด

.....

....

...

..

.

นายมะยมลงลิฟท์มาพร้อมหัวหน้าของตัวเอง

.....

....

...

..

.

ตอนที่พวกเขามาถึงประตูทางออกของตึก.....สายฝนยังไม่หยุดตก แต่ค่อนข้างซาลงแล้ว

.....

....

...

..

.

นายมะยมคว้าแขนของคนที่อยู่ข้างๆ เอาไว้ทันทีที่เห็นท่าทีว่าอีกฝ่ายจะเดินฝ่าสายฝนไป....ที่รถ “เดี๋ยวไม่สบาย!”

“ผมทำแบบนี้ทุกที ไม่เห็นเป็นไร” อีกฝ่ายบอกเขา

“ถ้าผมไม่เห็นหัวหน้าจะทำก็ได้ แต่ตอนนี้ไม่ได้ครับ!” นายมะยมยื่นคำขาด....วิญญาณคนดีเข้าสิง

“แค่นี้เอง คุณไปเถอะน่า” หัวหน้าไล่เขา....สีหน้าเริ่มระบายความขัดใจขึ้นมา...นิดเดียว

นายมะยมไม่ปล่อยมือที่จับแขนของอีกฝ่ายไว้ เขาเอามืออีกข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋า....ปลดและกางร่มด้วยมือเดียว---อย่างชำนาญ

ตอนที่หันหน้ามาหาอีกฝ่ายเขาเห็นสายตาทึ่ง...จากอีกฝ่าย.... “ทำไมครับ?”

“ทำได้ไง?” อีกฝ่ายถามเขา

“กางมือเดียวน่ะเหรอครับ?” เขาย้ำประเด็นให้แน่ใจ

“อื้อ” เสียงรับในลำคอ

“ก็ฝึกสิครับ” นายมะยมบอก

ไม่ใช่คนแรกที่พูดแบบนี้....

ใครจะว่าเขาประหลาดก็ตามสบาย....

เขาชอบทำ----ฝึกกางร่มด้วยมือเดียว ฝึกขีดไม้ขีดด้วยมือเดียว ฝึกเสียบหลอดน้ำผลไม้กล่องด้วยมือเดียว---- ไม่ใช่ไร้สาระนะ.... ชีวิตคนเมื่อกรุง บางครั้งเราไม่ได้มีมือว่างทั้งสองมือเสมอไป ฝึกทำอะไรด้วยมือเดียวบ้าง มันก็เป็นประโยชน์----อย่างที่เห็นนี่ไง!

.....

....

...

..

.

“ผมไปส่ง” นายมะยมกางร่มและเว้นที่เผื่อให้คนอีกคนเดินมาในร่มเดียวกัน

.....

....

...

..

.

ร่มพับส่วนใหญ่จะมีความกว้างไม่มาก... ร่มคันนี้หากกางคนเดียวมันจะกว้างและคลุมได้เกินหัวไหล่

.....

....

...

..

.

หากคนที่อยู่ใต้ร่มมีสองคน ถ้าไม่อยากเปียก ก็ต้องชิดๆ กันหน่อย

.....

....

...

..

.

ระหว่างที่เดินฝ่าสายฝน....ไป

เม็ดฝนที่เป็นฝอยเริ่มเพิ่มขนาดมากขึ้น

พวกเขาสองคนเริ่มเดินให้เร็วขึ้น

.....

....

...

..

.

หัวหน้าเดินพามาถึงรถของตัวเอง เขาล้วงกุญแจรถออกมาและไขประตูเปิด

นายมะยมถอยให้เขาเดินเข้าไปในรถ

.....

....

...

..

.

เมื่ออีกฝ่ายหันหลังและเบียดตัวเขาเข้าไป ..... นายมะยมได้กลิ่นหอม

.....

....

...

..

.

“คุณจะไปด้วยกันไหม?” หัวหน้าชวนเขา

นายมะยม ส่ายหน้า “ขอบคุณครับ ไม่รบกวนดีกว่า ผมว่าจะแวะไปกินข้าวก่อนเข้าออฟฟิศ ร้านมันอยู่ระหว่างทาง ขับรถไม่สะดวกหรอกครับ”

“ตามใจ” หัวหน้าบอก และค่อยๆ ปิดประตูรถ

นายมะยมถอยห่างออกมา

.....

....

...

..

.

เขาหันหน้ากลับไปดูรถคันนั้นอีกครั้ง!

.....

....

...

..

.

เขาตกใจและรีบวิ่งไปที่รถคันเดิมที่ซึ่งเพิ่งเดินห่างออกมา

.....

....

...

..

.

เขารีบเคาะกระจกรถคันนั้น....อย่างแรงหลายที

.....

....

...

..

.

นายมะยมรีบเดินไปที่ประตูหน้าของรถ... กระจกถูกเลื่อนลงมา

หัวหน้าขมวดคิ้วและตะโกนถามเขา “มีอะไรครับ?”

นายมะยมเกาะหน้าต่างรถ และยื่นหน้าไปบอก “ล้อรถมันแบนแต๋เลยครับ หัวหน้า ขับไม่ได้นะครับ”

.....

....

...

..

.

เมื่อจมูกของนายมะยมสัมผัสความเย็นของแอร์ภายในรถยนต์...... เขาได้กลิ่น

.....

....

...

..

.

น้ำยาโกนหนวด...ที่สดชื่น..... กลิ่นเหมือนมินต์

.....

....

...

..

.

นายมะยมตกตะลึงพึงเพริดนิ่งค้าง!


.....

....

...

..

.

แม้เหลือตัวเลือกแค่หนึ่ง... แต่นายมะยมก็พยายามไม่คิดว่าเป็นคนคนนี้...

เพราะเขาไม่เคยได้กลิ่นนี้จากตัวคนคนนี้...เลยสักครั้ง

.....

....

...

..

.

แต่เขาไม่เคยใช้น้ำยาโกนหนวด.... เขาใช้แค่มีดโกนหน้าเขาก็เกลี้ยงพอแล้ว

.....

....

...

..

.

เขาจึงลืมคิดไปว่า... น้ำยาโกนหนวดมันจะมีกลิ่นแค่ช่วงสั้นๆ----- ช่วงหนึ่งเฉพาะหลังโกนหนวดเสร็จแล้วเท่านั้น!


.....

....

...

..

.

กลิ่นอ่อนๆ ที่จางได้ง่าย และหากไม่ใกล้กันจริงๆ ก็จะไม่ได้กลิ่น “มัน”

.....

....

...

..

.

แต่อาจไม่ใช่ก็ได้!

.....

....

...

..

.

หรือหากใช่....เขาจะทำอย่างไรดี

.....

....

...

..

.

และถ้า------- ‘หากคนคนนั้นยังไม่พร้อมที่จะบอก คุณก็ไม่ควรไปคาดคั้นเขา’

คำพูดในวันนั้นผุดขึ้นมาในหัวของนายมะยม.... คำปรึกษาที่อีกฝ่าย...ให้คำแนะนำกับเขา

.....

....

...

..

.

เขาได้สติอีกครั้งเมื่อคนที่อยู่ในรถพูดเสียงดังกับเขา..... “ถอยหน่อยครับ ผมจะลงไปดูรถ!”

“คะ... ครับ” นายมะยมหลีกทางให้เขาเปิดประตู

.....

....

...

..

.

หัวหน้าเดินวนรอบรถ...พร้อมเขาที่คอยกางร่มให้

.....

....

...

..

.

ล้อทั้งสี่ด้านแบนแต๋ทั้งหมด... ไร้ร่องรอยฉีกขาด แต่เป็นอุบัติเหตุที่---ไม่ธรรมดา

.....

....

...

..

.

“คงถูกเด็กมือบอนเล่นซะล่ะมั๊งครับ” นายมะยมพูด

“อื้อ” เสียง....ค่อนข้างสะบัด

.....

....

...

..

.

หัวหน้าเปิดประตูหน้าและหยิบเอากระเป๋าหนังออกมา ล็อคกุญแจรถ หันมาหาเขา

.....

....

...

..

.

นายมะยมนิ่งมองสายตาที่ดุดันนั้น...

.....

....

...

..

.

“คุณมองอะไร?” ริมฝีปากอมชมพูขยับถาม

“หัวหน้ามีอะไรจะบอกผมมั้ยครับ?” นายมะยมถามอีกฝ่าย

.....

....

...

..

.

[MiSS-U]

 

บอกไปเลยว่ารัก

 

[kenshinkenchu]

สงสารพ่อมึงจัง

[BaoBao]

.....

....

...

..

.

“มีครับ”

สิ้นคำนั้น หัวใจนายมะยมร้อนวูบและสั่นระทึก

.....

....

...

..

.





























































“ขอรบกวนไปที่สถานีใต้ดินด้วยนะครับ” หัวหน้าบอกเขา....ด้วยสายตาและสีหน้าที่จริงจัง









































































.....

....

...

..

.

นายมะยมยืนอยู่ในรถไฟฟ้าใต้ดินขบวนหนึ่ง...ด้วยความเซ็ง

เซ็งทำไม... ไม่รู้ แต่มันเซ็ง

เมื่อเลยมาสองสถานี เหล่าพนักงานออฟฟิศและนักเรียนนักศึกษาก็เฮโรกันขึ้นมา

เนื้อที่ที่มีภายในเริ่มถูกจับจองไปทุกตารางนิ้ว

คนที่อยู่ก่อน...ตามมารยาทอันดีก็ควรเบียดคนอื่นนิดหน่อย เพื่อให้ร่วมทางไปได้กันได้.....หลายๆ คน

.....

....

...

..

.

“เขยิบมานี่ครับ” นายมะยมดึงแขนของหัวหน้าที่ถูกคนอื่นเบียดจนเหมือนยืนไม่ถนัด....มาแถวหน้าประตู

หัวหน้าทำหน้าเรียบ...แต่นายมะยมเดาออกว่าหัวหน้าอารมณ์เริ่มไม่ดี

นายมะยมกระซิบ “ไม่ชอบเบียดกับคนอื่นถึงยอมตื่นเช้าขับรถไปทำงานสินะครับ”

อีกฝ่ายเหมือนสะดุ้ง...เล็กน้อย----- กับการที่เขาเอาหน้าเข้าไปใกล้เพื่อ...กระซิบชวนคุย

“อื้อ” เสียงรับคำในลำคอ.... และก้มหน้าลงต่ำทันที

.....

....

...

..

.

นายมะยมยิ้มมุมปาก

.....

....

...

..

.

เขารู้แล้วว่า ไอ้ไม้มันรู้สึกยังไงเวลาได้แกล้งคนที่......

.....

....

...

..

.

“หัวหน้าไปกินข้าวเช้าด้วยกันมั้ยครับ?” นายมะยมก้มหน้านิดๆ เพื่อกระซิบถามอีกฝ่าย

“.....” อีกฝ่ายพูดอะไรสักอย่าง ถึงเบาก็ควรได้ยิน----หากไม่ใช่ว่าแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน

“ฮ๊ะ อะไรนะครับ” นายมะยมยื่นหน้าไปให้ใกล้กับอีกฝ่ายอีก...นิด----แต่อีกนิดที่ว่าก็เกือบถึงแก้มของอีกฝ่ายเขาแล้ว

“ผมไม่ทานมื้อเช้า” อีกฝ่ายพูดเสียงดังขึ้น

“อุ้ย! ไม่ดีนะครับ แค่น้ำตำลึงมันไม่พอนา” นายมะยมยังปล่อยให้หน้าตัวเองชิดอยู่ในระยะเท่าเดิม

“ผมจะไปทานกาแฟกับขนมปังที่ตึกก่อนขึ้นไปทำงาน” เขาบอก

“ก็ยังดี อ๊ะ! ถึงแล้วครับ” นายมะยมบอกอีกฝ่ายเมื่อรถไฟฟ้าเริ่มเคลื่อนเข้าชานชาลา

คนที่ก้มหน้ามาตลอดเงยหน้าขึ้นมา...มองตรง

.....

....

...

..

.

พวกเขาเดินไหลไปตามมวลชน

.....

....

...

..

.

หัวหน้าเดินเลยไปยังบันไดที่อยู่ถัดไปอีกทาง-----บันไดที่ไม่เลื่อน

นายมะยมเดินตามเขาไป....อย่างเงียบๆ

.....

....

...

..

.

แกล้ง----ก็เอาแค่หอมปากหอมคอ อย่าลามปาม

.....

....

...

..

.

ถึงยังไงเขาก็เห็นหัวหน้า

.....

....

...

..

.

ถึงยังไงเขาก็เป็นผู้ใหญ่กว่า

.....

....

...

..

.

หากเขายังให้คำตอบหัวใจตัวเองไม่ได้.... เขาไม่ควรทำอะไรมากไปกว่านี้!

.....

....

...

..

.

“หัวหน้า ผมไปทางนี้ครับ ขอตัวก่อนนะครับ” นายมะยมชี้ไปที่ทางออกอีกทาง

“อื้อ” อีกฝ่ายหันหน้ามาหาเขา และพยักหน้า

จากนั้นพวกเขาก็แยกกันขึ้นไปด้านบน-----กันคนละทาง

.....

....

...

..

.

[Nima4]

อยากจะเห็นเขาหวานกันแล้ววว กรีีดร้องงงงงง

[zitronen-tee]

เมื่อไหร่จะหวานกันเนี่ย ลุ้นสุดตัวเเล้วนะ

[BaoBao]

.....

....

...

..

.

นายมะยมเดินขึ้นมาด้านบนของอีกฝากถนนซึ่งตรงข้ามกับฝั่งของตึกที่ตนทำงานอยู่

ที่นี่ยังไม่มีฝน.... แต่กลิ่นอายของความชื้นยังมีลอยมาให้รู้สึก...บ้าง

เขาเดินไปตามทางเรื่อยๆ ราวสิบนาที เขาก็เลี้ยวเข้าไปในซอยแห่งหนึ่ง ร้านโจ๊กริมทางที่อร่อยเหาะตั้งขายอยู่ตรงหน้าเขาไม่ไกล

เนื่องจากยังเช้า ผู้คนจึงไม่ค่อยล้น

นายมะยมสั่งโจ๊กใส่ตับและเดินไปขอร่วมโต๊ะกับเมสเซนเจอร์คนหนึ่ง...

.....

....

...

..

.

เมื่อได้อาหารเช้าของตัวเอง.... เขาค่อยๆ นั่งละเอียดกินมัน

.....

....

...

..

.

หัวหน้ามีอะไรดีบ้าง?-----นายมะยมตั้งคำถามอยู่ในใจ

.....

....

...

..

.


ดุ....เกือบ 6 ปีแล้ว เขาไม่กลัวหน้านิ่งเป็นน้ำแข็งแบบนั้นแล้ว ----ถึงดุ แต่ก็ใจดี ดูอย่างที่ขับรถพาเขาไปวัดนั่นก็หนึ่งละ

ไม่ชอบคุยเล่น----แต่ก็เป็นผู้ฟังที่ดี ไม่เคยเห็นทำหน้าเบื่อ หรือเดินหนีเลยสักครั้ง

เป็นคนซีเรียส----เฮ้อ อันนี้หนักหัวใจชะมัด

อายุมากกว่า... 6 ปี ครึ่งรอบ---- ไอ้เราก็สามสิบแล้ว-----30 กับ36 มันก็ต่างกันนิดเดียว

ทำงานที่เดียวกัน....ไอ้กันมันเฉยๆ คุณเชษฐก็เฉยๆ----- ไม่น่าจะมีปัญหา

ตำแหน่งหน้าที่การงานดี.... บริหารงานดีก็ต้องบริหารเงินดีด้วย----เอาวะ กูคงไม่อดตาย


.....

....

...

..

.

เหลือแค่....ชอบเขาเหรอรึเปล่า?

.....

....

...

..

.

“เฮ้อ....แม่ง หลุดสเปคทุกประตู คิดยากฉิบหาย!” นายมะยมบ่นพึมพัมกับตัวเองพลางลุกจากเก้าอี้กลมที่ทำด้วยสังกะสีและไม้

เขาเดินไปจ่ายเงิน และเดินข้ามถนนไปยังตึกสูงตะหง่าน----ฝั่งตรงข้าม

.....

....

...

..

.











อีกนิดนะโยม อย่าเพิ่งปาเปลือกทุเรียน เก็บไว้ก่อน

[เฉาก๊วย]

.....

....

...

..

.

“มีครับ”

สิ้นคำนั้น หัวใจนายมะยมร้อนวูบและสั่นระทึก

.....

....

...

..

.

"ขอรบกวนไปที่สถานีใต้ดินด้วยนะครับ”

^
^
ตรูว่าแล้วววววววว     

[MiSS-U]

เอ้าดักตีหัวพ่อมึงไปถวายให้มะยมดีกว่า

ปล.พ่อมึงแอบมีเขิลด้วยวุ้ย 

[Salome]

ชอบไปเลยเหอะ คนอ่านลุ้นตอนหวานๆจะตายแล้วเนี่ย
อยากเห็นเขารักกันแล้ว
ได้โปรดเถอะ คุณBao Baoที่รัก
ตอนนี้สิ่งชะโลมใจมีอย่างเดียวคือคุณBao Bao บอกว่าจบแฮปปี้ นะเนี่ย ยังไม่เห็นแววเลยยยยย

[Sye.B]

เอาเปลือกทุเรียนง้างปาก(อนาคต)พ่อ(ทูนหัว)คุณหน่อยซิ คุณมะย๊มมมม
พูดเยอะหน่อยจะหล่อมากเลยพ่อคุณ

[BaoBao]

.....

....

...

..

.

โขลก โขลก โขลก---- เสียงไอแห้งถี่ๆ ดึงความสนใจของคนที่นั่งข้างๆ กัน

“มึงไปตากฝนมาอีกแล้วเหรอ?” นายศรถามเพื่อนสนิท

“เมื่อเช้าวิ่งอยู่ดีๆ ฝมก็ตก แต่ไม่ได้ทิ้งไว้นานนะเว้ย” นายมะยมพูดได้ลำบาก เพราะเหมือนจะไออยู่ตลอดเวลา

“เออ เออ” นายศรพูดเสียงติดรำคาญและลุกออกไปจากเก้าอี้

.....

....

...

..

.

นายมะยมทำงานต่อ... แต่ยิ่งโดนแอร์นานเท่าไหร่ เขาก็เหมือนแห้งคอมากขึ้น

.....

....

...

..

.

โขลก โขลก โขลก----- ขณะที่เขาก้มหน้าไออยู่นั้น

“เอาจิบหน่อย! ถ้าไม่ดีค่อยแดกยา” นายศรเอาแก้วที่มีกลิ่นขิงมาวาง

โขลก โขลก นายมะยมรับมันไปจิบ------- อุ่นพอดี ไม่ต้องรอให้มันเย็น สามารถค่อยๆ ดื่มได้เลย

“ฮ้า! ใจว่ะ” นายมะยมดื่มไปได้ครึ่งแก้วก็ร้อนคอจึงหยุดไว้ก่อน

.....

....

...

..

.

โขลก โขลก โขลก---- นายมะยมยังคงไออยู่

“มึงไม่ต้องลงไปเลย เดี๋ยวกูเอาข้าวขึ้นมาให้” นายศรพูดพลางเปิดลิ้นชักตัวเองคุ้ยหายามาให้เพื่อนสนิท

“พี่มะยมไม่สบายรึคะ? ไหนตัวร้อนมั้ย?” น้องพันซ์เดินมาอังคอและหน้าผากของพี่มะยมด้วยความห่วงใย

“กินก่อนเลย ไว้ค่อยกินข้าวตามทีหลัง นอนพักเลยนะมึง” นายศรเลือกยาออกมาวาง และทยอยแกะมันใส่กระดาษโน้ตใบเล็ก

“อุ่นๆ ร้อนๆ เดี๋ยวพันซ์ซื้อน้ำขิงมาฝากนะคะ เจ็บคอด้วยมั้ย จะได้ไม่ให้เค้าใส่น้ำตาล....”

น้องพันซ์ที่พูดกับนายมะยมอยู่ หันหน้าไปหาคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในแผนก

“หัวหน้าคะ เมื่อกี้มีสายจากท่านค่ะ ถ้าสะดวกท่านว่าให้หัวหน้าโทรกลับทันที หรือไม่ก็ช่วงบ่ายสามค่ะ”

“ครับ” หัวหน้าตอบและเดินไปทางห้องทำงานของตัวเอง

“เอานี่นะ แรงหน่อย แต่หลับเลย ไว้กูขึ้นมาปลุกทีหลัง” นายศรบอกเพื่อนสนิทเสียงดัง

“เดี๋ยวบ่ายทำงานไม่ได้!” นายมะยมแย้งเพื่อน

“ได้ ยามันมีฤทธิ์แค่ 3 ชั่วโมงเอง เดี๋ยวกูซื้อกาแฟสดมาให้มึงด้วยก็ได้” นายศรเจรจากับคนที่เริ่มป่วย

“ไม่เอา!” นายมะยมยืนยันความคิดตัวเอง

“เดี๋ยวกูแตะ มึงนี่ แดกเลย อย่าดื้อ!” นายศรเริ่มเสียงเข้มและดังข่ม

.....

....

...

..

.

“ไปนะมึง” นายศรที่ดูจนเขากินยาที่จัดให้ลงคอกับตาแล้วถึงเดินออกไปนอกแผนก

นายมะยมระบายลมหายใจ

เขาฟุบหน้าลงกับแขนตัวเองที่ขดมารองรับศรีษะ... เขาหลับตา

.....

....

...

..

.

อันที่จริงไม่ได้รู้สึกง่วงแต่อย่างใด.... แต่ก็ไม่รู้จะลืมตามมองอะไร เขาจึงหลับพักและรอให้ยาออกฤิทธิ์

.....

....

...

..

.

ไม่นานนัก เสียงฝนที่ดังเผาะเผาะจากภายนอกเริ่มขับกล่อมให้นายมะยมเข้าสู่------นิทรา

.....

....

...

..

.

ท่ามกลางเหล่าพนักงานกินเงินเดือนซึ่งก้มหน้าก้มตาทานมื้อกลางวัน นายศรนั่งเท้าครางหน้ามุ่ยอยู่คนเดียว---- ที่โต๊ะอาหารซึ่งนายศรนั่งอยู่ ไม่มีขานหรือชามใดๆ สักใบ ไม่มีแม้แต่แก้วน้ำเสียด้วยซ้ำ

.....

....

...

..

.

“คุณศร” ใครสักคนจับบ่าของเขา

“อ้าว เชิญครับ เพิ่งมาหรืออิ่มแล้วล่ะครับ” นายศรเขยิบที่ให้อีกฝ่ายนั่ง

“เพิ่งมาครับ กันเค้าไปซื้อข้าวมันไก่อยู่น่ะครับ” นายเชษฐตอบคำถามและตอบเผื่ออีกคำถามให้ในคราวเดียว

แล้วนายศรก็คุยเล่นกับเพื่อนเขยพลางรออาหารที่สั่งใส่กล่องและรอไอ้กันเดินมาที่โต๊ะ

.....

....

...

..

.

“ไอ้ยมมันไปซื้ออะไรล่ะ นานแท้” นายกันถามเพื่อนทันทีที่วางจานข้าวมันไก่สองจานบนโต๊ะ... กว่าได้คิวนี้ ก็เกือบ 20 นาที แต่ไอ้ศรมาก่อนยังไม่ได้กิน... ไม่รู้ไอ้ยมไปรออาหารเลิศรสของร้านไหนอยู่

“มันไม่ได้มา กูจะซื้อขึ้นไปให้มัน” นายศรบอกเพื่อน

“อ้าว งานยุ่งมาก” นายกันถาม

“เปล่า มันสบาย” นายศรบอก

“เป็นไรวะ?” นายกันขมุ่นคิ้ว

“แม่งตากฝนเมื่อเช้าตอนวิ่งออกกำลัง นี่ก็ไอแห้งๆ แต่ยังไม่มีไข้” นายศรบอกอาการของเพื่อนแก่เพื่อนอีกคน

“อื้ม... แล้วเมื่อเช้ามันมากับใครรึเปล่า?” นายกันยิ้มอย่างมีเลศนัย

“กูยังไม่ได้ถามว่ะ!” นายศรบอกนายกัน

“แล้วคุณต้นไม้เขาทำสำเร็จมั้ยล่ะครับ คุณถามเขาก็ได้นะครับ” นายเชษฐบอกแฟนตัวเอง

“ถามแล้ว ก่อนลงมากินข้าว แบนแต๋ทั้ง 4 ล้อ มันอยู่ดูจนแบนชัวร์ถึงค่อยกลับ” นายกันยักคิ้วและทำหน้าเหมือน---ผู้ชนะ

“มันจะได้เรื่องเร๊อ” นายศรยังสงสัยวิธีการของเพื่อนๆ

“ได้ดิ” นายกันยังแสดงสีหน้ามั่นใจ

“พ่อไอ้ยมมันขับรถมาทำงาน เขาก็ต้องออกมาก่อนไอ้ยมสิวะ แล้วมันจะเจอพ่อมันได้ไง?” นายศรแย้งด้วยเหตุผลที่ทราบมาจาก----ไอ้ยม

“หากคุณยมไปวิ่งด้วยกันกับหัวหน้าทุกเช้า คุณยมน่าจะมาทำงานพร้อมกับหัวหน้าสิครับ” นายเชษฐวิเคราะห์ในมุมมองของตัวเอง

“ยังไง?”  นายศรไม่เข้าใจ

“เมื่อเช้าบ้านมึงฝนตกกี่โมง” นายกันถามเพื่อน

“ตีห้าครึ่งมั๊ง” นายศรบอกเพื่อน เขามักตื่นช่วงตีห้าครึ่ง และเขาลืมตาได้ไม่เท่าไหร่ เสียงฝนก็ตกกระหน่ำทันที

“นั่นไง แล้วก็ต้องวิ่งหนีฝนกลับมาที่หอด้วยกัน” นายกันบอก

“แล้วต่างคนก็ต่างขึ้นไปห้องของตัวเอง แล้วต่างคนก็ต่างไปทำงาน กูไม่เห็นทางว่า การที่พวกมึงเจาะยางรถพ่อไอ้ยม มันจะช่วยให้ไอ้ยมได้มาทำงานพร้อมพ่อมันที่ตรงไหน!!”

“ก็ที่ตรงโชคชะตานำพาไงครับคุณศร... เค้าว่า เนื้อคู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอกครับ” นายเชษฐบอก

“ถึงขาไปไม่ได้ มึงก็ช่วยมันตอนขากลับดิ” นายกันบอกแผนสำรอง

“.............” นายศรนิ่งไม่โต้ตอบ

ท่าทีที่ประหลาด สะดุดใจนายกัน..... “มึงเป็นไรวะ?”

“เมื่อกี้.....กูทำไรไปวะเนี่ย?” นายศรเกาหัวแกรก

“ใจเย็นครับคุณศร ค่อยๆ พูด ค่อยๆ นึก” นายเชษฐบอก

“เมื่อกี้ กูเอายาให้ไอ้ยมมันกิน” นายศรบอก

“แล้ว” นายกันวางช้อน และหันมาตั้งใจฟังสิ่งที่เพื่อนพูด

“กูเห็นหัวหน้าเพิ่งเดินเช้ามา เลขาหัวหน้าบอกว่าท่านให้โรกลับมาทันที กูก็ว่าหัวหน้าน่าจะยังอยู่ในห้องทำงาน ต้องไม่ลงมากินข้าวกลางวันแน่”

“แล้ว” นายกันถามด้วยความลุ้น

“กูเลยเอาวิตามินให้ไอ้ยมมันกินแทนยา... แต่กูมานั่งๆ นึกดู ถ้าหัวหน้าเค้าต้องคุยงานกับท่าน เค้าจะเดินออกมาดูมันที่นอนฟุบกับโต๊ะเหรอ ว๊า ทำเหี้ยไปไรไปก็ไม่รู้” นายศรปวดกบาลกับตัวเอง เพราะรู้สึกผิดที่เพื่อนไม่สบายและไม่ได้ให้ยาเพื่อน

“คุณศร ทำถูกแล้วครับ!” นายเชษฐตบบ่าแบบให้กำลังใจ

“เหรอ?” นายศรไม่แน่ใจในคำชม

“คิดมากน่า ไม่ได้ทางนี้ก็ทางอื่น ทำดีกว่าไม่ทำเว้ย ปล่อยไอ้ยมมันไปเอง มันก็เอาแต่เอ้อละเหยแหละวะ” นายกันสรุปความให้

.....

....

...

..

.

ถึงยังไม่สบายใจ แต่นายศรก็ทำอะไรไม่ได้.... เขาต้องรออาหารกล่องของตัวเองเสร็จก่อนถึงขึ้นไปข้างบนนั้นได้

.....

....

...

..

.

[Bronc]

เลือกหัวหน้า ไม่อดตายแน่นอน กาแฟขนมทุกวัน

อิอิ   

[posh]

ลุ้นนนนนน

[BaoBao]

.....

....

...

..

.

เสียงฝนเผาะเผาะขับกล่อมคนที่นอนหลับ

.....

....

...

..

.


เสียงฝนเผาะเผาะสั่นรัวหัวใจของคนที่นั่งอยู่ในห้องทำงาน....ส่วนตัว

.....

....

...

..

.


อากาศดีๆ... ทำให้คนที่เริ่มป่วยหลับพริ้ม

.....

....

...

..

.

คนที่อยู่ในห้องระบายลมหายใจยาว-----สักพักเขาก็ลุกขึ้น และค่อยเดินออกมาจากห้องทำงานส่วนตัว

เขาเดินเรื่อยๆ มาถึง....จุดหนึ่ง

.....

....

...

..

.


คนที่เริ่มป่วยได้ยินเสียง กึกกึก ดังแทรกมากกับเสียง เผาะเผาะ ของสายฝน

เสียงนั้นเริ่มดังชัดขึ้น เมื่อประตูบานหนึ่งถูกเปิด

เสียงฝีเท้าหนึ่งดังขึ้นอย่างเป็นจังหวะ----เดียวกับหัวใจของเขา

.....

....

...

..

.


เสียงฝีเท้าดังเข้ามาหา...ตัวเขา

.....

....

...

..

.

มันหยุด----- และไม่มีเสียงอื่นใดอีกนอกเสียจากเสียงของสายฝนที่พรำอยู่ภายนอกตัวอาคาร

.....

....

...

..

.

นายเท่าไหร่เขาไม่อาจรู้

เขารู้แค่ว่าหัวใจเขามันเต้นจนตัวเองรู้สึก----เจ็บ

.....

....

...

..

.


ยิ่งเมื่อหน้าผากของเขาสัมผัสได้ถึงผิวหนังอุ่นและนุ่ม----หัวใจเขายิ่งเต้นรัวมากยิ่งๆ ขึ้น

.....

....

...

..

.


ความอุ่นและนุ่มนั้นย้ายมาที่ช่วงลำคอของเขา------- เสียงระบายลมหายใจยาวดังลอดเข้ามาในใบหูของเขา

.....

....

...

..

.


เขายังไม่หลับ ยายังไม่ออกฤทธิ์

.....

....

...

..

.


นิ้วที่ลากไล้แก้มเขาเบาๆ ทำให้เขาขนลุกซู่ ----- “หายเร็วๆ นะครับ”..... เสียงกระซิบกระซาบในครานี้ฟังดูไกลและแผ่ว..... หากไม่ใช่ว่าเขาตั้งใจรอฟังมานาน เขาก็คงฟังมัน----ไม่ออก

.....

....

...

..

.


เขาลืมตาขึ้นพร้อมกับยื่นมือไปคว้าข้อมือที่ไล้แก้มตัวเองเล่น!

.....

....

...

..

.


“ฮึ๊!” เสียงอุทานที่ฟังไม่มีความหมายดังขึ้นที่ข้างๆ เขา

เขาหันหน้าไปมองเจ้าของเสียงกระซิบที่คาใจเขามา....โดยตลอด

.....

....

...

..

.


คนที่ใกล้ตัวเขามาก...อย่างที่เขาคิด

.....

....

...

..

.


“ทำไมทำแบบนี้ครับ?” เขาเอ่ยถามคนที่ตัวเองกำข้อมือเค้าไว้อยู่

“...............” ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่าย

เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบเขาจึงไล่ต้อน “ผมรู้นะว่าเป็นคุณ ทั้งยาแก้เมา ทั้งในเธอวันปีใหม่ ทั้งกาแฟของทุกเช้า ทุกคำพูดที่คุณกระซิบ ผมได้ยิน มือนี้ผมก็จำได้! วันที่ผมไม่สบายอยู่ที่ห้อง! มือนี้ใช่มั้ยที่มันกุมมือผมไว้”

“...............” ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่าย....ใบหน้านั่นยังคงไม่เปลี่ยน---- ตกตะลึง

“มือนี้ใช่มั้ยครับ ที่กุมมือผมไว้ตอนที่ผมไม่สบายอยู่ที่ห้อง” เขาลดความดุดันของเสียงตัวเองลง

“...............” ยังคงไม่มีคำตอบจากอีกฝ่าย-----เช่นเดิม

“ทำไมไม่ตอบครับ พูดสิครับ อะไรก็ได้” เขาบอกอีกฝ่าย

.....

....

...

..

.

สีหน้าตกตะลึงคืนสู่สภาพปกติ ดวงตาโตที่จ้องกับของเขา อ่อนลง อีกฝ่ายระบายลมหายใจทีหนึ่งก่อนขยับริมฝีปากที่สีสดตามธรรมชาติว่า “ตอบไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร”

.....

....

...

..

.

“คุ๊-------”

เขายังพูดไม่ทันจบคำ ประตูของแผนกก็เปิดพร้อมเสียงร้องบอกว่า “ไอ้ยม! ตื่น! กินข้าวเว้ย!”

.....

....

...

..

.

ผลจากที่เขาตกใจ มือที่กำข้อมือหนึ่งไว้จึงคลายลง เป็นโอกาสให้อีกฝ่าย------เดินหนีไปได้อย่างง่ายดาย

.....

....

...

..

.

จากภาพแรกที่เห็นเมื่อก้าวเข้ามาในห้อง และเห็นหัวหน้าแผนกของตัวเองเดินตัวปลิวออกไปจากแผนก... นายศรหน้าเหวอเมื่อรู้สึกได้ด้วยตัวเองว่า --------- มาผิดคิวแล้วสิกู*0*

.....

....

...

..

.

[Salome]

พ่อมึงจะหนีไปไหน กลับมา 
พูดๆไปเลย สงสัยวันนี้คงรอไม่ไหวแล้ว
ต้องลาไปเข้าเฝ้าที่นอนแล้วนะ
พรุ่งนี้มาลุ้นต่อปายยย หวานๆกันสักทีเหอะ 

[Nima4]

ง่วง แต่ยังไม่นอนค่ะ

[เฉาก๊วย]

... นายศรหน้าเหวอเมื่อรู้สึกได้ด้วยตัวเองว่า --------- มาผิดคิวแล้วสิกู*0*

^
^

เอาซักทีดีมั้ย ไอ้คุณเพื่อนศร 

แต่ก็ต้องขอบคุณนายนะที่เอาวิตะมินให้มะยมทานแทนยาอะ ไม่งั้นคงจับพ่อมึงไม่ได้คาหนังคาเขาแบบนี้