หัวข้อ: [กระซิบ] + [บอก] จบในตัว

[Rafael]

นายมะยมนี่ก็ไปเรื่อยเปื่อย
แต่หัวใจมันก็ยังตงิดๆอยู่กับพ่อมึง
อยากกรีดร้อง หาแว่นดำ แว่นขยาย ชุดโค๊ช
จะไปเป็นนักสืบ!!!

[kenshinkenchu]

หัวหน้า พ่อมึง  กรี๊ดๆ

[Jesale]

รอหัวหน้า นะ

[namngern]

แอบเซ็งนิดหน่อย
นายมะยมได้เหยื่อใหม่ แล้วชายลึกลับเล่า!
แบบว่านะ เรายังคงคิดว่าชายลึกลับคือท่านหัวหน้า
ถึงแม้ตอนนั้นจะพาลูกมาเปิดตัว
แต่ก็ไม่แน่มันพลิกผันกันได้ ฮ่าๆ

แล้ววันไหนละจ๊ะ คุณล่องหน ? ที่มะยมจะเข้าใจ
รออ่านตอนต่อไปจ้าาา ลุ้นๆ

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

บรรยากาศหวานอมชมพูวนมาอีกรอบ

คนหนุ่มสาวต่างคึกคักกับเทศกาลที่กำลังจะใกล้เข้ามา

......

.....

....

...

..

.

วาเลนไทน์ปีนี้ตรงกับวันอาทิตย์… นายมะยมจึงจำเป็นต้องขอนัดนอกสถานที่กับน้องบอส

แต่วันนี้ดันมีไอ้กันมาเป็นก้าง เขาเลยไม่มีโอกาสขอนัดน้องบอสสักที

......

.....

....

...

..

.


“บอกก็บอกไปแล้วว่าน้องเค้าดูๆ กันอยู่กับเพื่อนมึง…มึงจะไม่สนับสนุนกูหน่อยเลยรึไง” นายมะยมกระซิบว่าเพื่อนตอนที่น้องบอสขอตัวไปซื้อกาแฟก่อนเดินขึ้นไปบนตึก

“กูไม่ชอบให้มึงคบเด็ก กูว่าเด็กไม่เหมาะกับมึง มึงเลิกเหอะ!” นายกันพูดด้วยเสียงและสีหน้าเคร่งเครียด

“ก็ไม่มีใครดีแบบคุณเชษฐนี่นา แบบนั้นมีอีกมั้ยวะ?” นายมะยมแหย่เพื่อนตัวเอง

“เลิก! เลิก! คนนี้กูไม่เห็นด้วย มึงไปหาเด็กใหม่ไป รอเด็กฝึกงานรอบหน้าก็ได้” นายกันพูดสรุปจบและเดินขึ้นตึกไปเลย..ไม่รอใคร

......

.....

....

...

..

.

“อ้าว พี่กันไปไหนละครับ” น้องบอสถาม

“อ๋อ มันจะรีบไปเข้าห้องน้ำน่ะครับ” นายมะยมตอบคำถามและเดินนำน้องบอสเข้าไปในตึกสูง

ระหว่างที่เดินไปยังที่ตั้งของลิฟท์…นายมะยมค่อยๆ ตะล่อมถาม “วันหยุดน้องบอสทำอะไรบ้างครับ เบื่อมั้ย?”

น้องบอสเคยบอกว่ามาเช่าหอที่กรุงเทพฯ คนเดียว มหาลัยของน้องบอสอยู่ที่ภาคอื่น และครอบครัวของบอสก็เป็นคนต่างจังหวัดด้วย

“ก็ซักผ้า นอนเล่น อ่านหนังสือ เบื่อๆ ก็ไปเดินห้างน่ะครับ ไม่มีอะไรมาก” น้องบอสบอก

“มะรืนกินข้าวกันมั้ยครับ?” นายมะยมฮุคตรง

“หือ?” น้องบอสหันหน้าฉงนฉงายมามองพี่มะยม “ทำไมต้องวันมะรืนครับ?”

“ก็เพราะว่าต้องวันมะรืนเท่านั้นไงครับ” นายมะยมยักคิ้วให้พร้อมคำตอบยียวน

......

.....

....

...

..

.

เอาน่า…ใครๆ เขาก็รู้กันว่า 14 กุมภาพันธ์น่ะมันวันมะรืนนี้---วันอาทิตย์

......

.....

....

...

..

.

ระหว่างยืนอยู่ในลิฟท์ ตอนที่น้องบอสรอคิวเดินออกไป คำตอบที่นายมะยมรอคอยมาอย่าลุ้นระทึกก็ดังขึ้นมา “ที่ไหนกี่โมง พี่มะยมค่อยโทรบอกผมละกันนะครับ”

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมเดินผิวปากอย่างอารมณ์ดีเข้าไปในห้องน้ำประจำชั้นที่ 30

เขาเจอคนหน้าคุ้นสองคนยืนอยู่ในนั้น….หน้าเครียดพิกล

“อ้าว! ไอ้ไม้ขึ้นมาทำไมวะ?” นายกันทักและเดินไปเข้าซอง

“งั้นกูไปล่ะ มึงมีไรก็โทรบอกกูละกัน ช่วงนี้แม่งงานเร่ง” นายต้นไม้บอกกับคนยืนข้างๆ และค่อยหันมาบอกเขา “กูไปนะไอ้ยม เคี้ยวเด็กก็ระวังเจอกระดูกด้วยนะเว้ย”

“ขอบใจว่ะ!” ไม่แคร์ ไม่ถือ---กูอารมณ์ดี

......

.....

....

...

..

.

ไอ้ปากดีเดินไปแล้ว นายมะยมทำธุระเบาเสร็จแล้ว

เขาเดินมาล้างมือและเอ่ยถามเพื่อน “มึงมีอะไรกับมันวะ?”

“ก็มี แต่ยังไม่ชัดเจน มึงรอไปก่อน!” นายศรพูด…เสียงจริงจังน่าดู

“อ่าว….พวกมึงนี่เน้อ!” นายมะยมบ่นแต่ไม่คาดคั้นเอากับเพื่อน

เพื่อนคนนี้สนินกันดี----ไม่มีปิดบังกันสักเรื่อง หากเพื่อนยังไม่พร้อมที่จะบอก เขาก็รอได้… ไม่มีปัญหา

......

.....

....

...

..

.

[นอนกินแรง]

ตามติด...

[Rafael]

อั๊ยยะ
เค้ามีอะไรกัน
และยกป้ายไฟเห็นด้วยกับนายกัน
นายมะยมเลิกเหอะเลิก ไม่เหมาะกับเด็ก เห็นด้วยอย่างแรง
ตามต่อ..

[yeyong]

จะใช่ไม้หรือเปล่าเนี่ย..
ตามต่อด้วยคนค่ะ

[yuyie]

ทายซิใครเอ่ย

ขออย่างเดียวอย่าเศร้านะ

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

วันอาทิตย์แห่งความรักเดินทางมาถึงแล้ว

นายมะยมเอาตัวเองที่ระชากวัยแต่ไม่ได้หลุดกับความชอบของตนเองไปรับน้องบอสที่หอพัก…
วันนี้เขาไปยืมรถมาจากเพื่อนไอ้ไม้ที่ยังกรำงานอยู่ในออฟฟิศ โดยไม่ได้หลับมาสองวัน แถมยังไม่ได้กลับบ้านอีกเป็นอาทิตย์--- มีรถไม่หมั่นสตาร์ตเครื่อง มันอาจเสียได้ นายมะยมเลยอาสาพารถไปซดน้ำมันเล่น

รถเก๋งสีไข่ไก่ป้ายแดงจอดที่ลานกว้างหน้าหอพักหนึ่ง คนขับรถหยิบมือถือขึ้นมากดเลขหมาย

“พี่มาแล้วนะครับ”

ปลายสายตอบรับเขาแล้ว เขาจึงวางสายและรอด้วยหัวใจลุ้นระทึก…ไม่นานเด้ฏหนุ่มหน้าใสก็เดินออกมา เขาบีบแตรรถ และเปิดกระจกไปโบกมือให้

......

.....

....

...

..

.

“โทษทีครับ ไม่คิดว่าพี่จะขับรถมา” น้องบอสแลบลิ้นน้อยๆ แบบน่ารักและขอโทษอยู่ในที

“ไม่ครับ พี่ผิดเองที่ลืมบอกบอส” นายมะยมขอรับผิดแต่เพียงผู้เดียว

“แล้ววันนี้จะไปไหนครับ ดึกมั้ยครับ?” น้องบอสถาม

“กินข้าว สวนสยาม กลับบ้าน” นายมะยมบอก

“หา สวนสยาม!” น้องบอสทำหน้า--ตลกมา

“ฮ่าฮ่าฮ่า…ล้อเล่นครับ ไปสยาม โอเชี่ยน เวิร์ลกัน เคยไปรึยัง?” นายมะยมถาม

“ที่พารากอนใช่มั้ยครับ?” น้องบอสดูดีใจจนออกนอกหน้า

“ใช่แล้วครับ บอสอยากกินข้าวก่อนหรือไปที่นั่นแล้วค่อยออกมากินข้าว?” นายมะยมให้ทางเลือกแก่ปลาตัวน้อย

“แล้วแต่พี่มะยมคร๊าบ” เสียงเริงรื่นบอกตอบนายมะยม

......

.....

....

...

..

.

ท่าทางเดทนี้จะไปได้สวย…ลงทุนนิดหน่อยแต่อาจได้กำไรก็เป็นได้!

......

.....

....

...

..

.

ไปถึงพารากอนนายมะยมพาบอสไปที่สยาม โอเชี่ยน เวิร์ลก่อน

เป็นไงอย่างที่คาด…พวกเขาต้องรอคิวสักพัก เพราะวันนี้คนล้นหลาม… นายมะยมจึงตัดสินใจรอและเดินในนี้ให้เสร็จก่อนถึงไปกินข้าว

......

.....

....

...

..

.

ตอนอยู่ข้างในบอสดูสนุกมาก ยิ้มไม่หุบตลอด…. นายมะยมเองก็หุบยิ้มไม่ได้ตามเค้าอีกคน

......

.....

....

...

..

.

เดินกันสักสองชั่วโมง….พวกเขาก็มากันจนสุดทาง

ตอนที่นายมะยมขับรถพาน้องบอสออกมาจากพารากอนก็ห้าโมงเย็นแล้ว…เขามีร้านน่ารัก อาหารอร่อยและเป็นส่วนตัวนำเสนอ

......

.....

....

...

..

.

เหล็กมีล้อสี่ล้อพาพวกเขาวกวนเข้ามาถึงบ้านไม้ขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง

เมื่อจอดรถ…และเดินออกมา ความเย็นที่ได้จากต้นไม้ใหญ่พัดประทะหน้าของนายมะยม…. วูบหนึ่งเขานึกถึงบ้านที่ต่างจังหวัด

บ้านไม้ที่รูปทรงใกล้เคียงกับร้านอาหารแห่งนี้ แต่มีขนาดเล็กกว่า… เรือนหอของพ่อและแม่ของเขา…บ้านที่ไม่ว่าเวลาใดก็ร่ม เย็น และอบอุ่น

......

.....

....

...

..

.

บ้านที่ว่าแห่งนั้นเริ่มแห้งและแล้งไปเมื่อแม่ของเขาเสียชีวิต…

......

.....

....

...

..

.

ตอนนี้มันไม่มีคนอยู่….. เมื่อเขาเริ่มทำงาน เขาออกมาจากบ้านหลังนั้นพร้อมพ่อ

พ่อขอเขาว่าจะไปปลีกวิเวก…..ตัดตัวเองออกจากสังคม….และนุ่งห่มผ้าเหลือง---โดยไม่สึกเลยตลอดชีวิต

เขาอนุโมทนากับพ่อตัวเอง…ทางที่พ่อเลือกและอยู่ด้วยความสบายใจ ไม่ว่าทางไหน ลูกชายคนเดียวของพ่อและแม่ก็ยอมรับได้เสมอ

บ้านมันใหญ่ไป หากอยู่แล้วนายมะยมจะรู้สึกว้าเหว่…เขาจึงเลือกที่จะเช่าหอพักและอยู่ไปเรื่อยๆ… หอพักแม้ไม่รู้จักกันหมด แต่เขาก็ยังรู้สึกได้ว่า ในที่แห่งนี้มีคนอื่นอยู่ด้วย ห้องข้างๆ ห้องข้าล่าง ยังมีคนที่มีชีวิต..อาศัยอยู่ด้วยกันกับเขา

......

.....

....

...

..

.

ไอ้ศรกับศิลป์เปรียบเหมือนพี่น้องกันไปแล้ว…เพื่อนๆ ก็สนิทกันมากรู้เรื่องของกันและกันอย่างละเอียด…พ่อแม่ของเพื่อนก็เหมือนพ่อแม่ของเขา

นายมะยมเป็นคนน่ารัก ชอบช่วยเหลือคนอื่น เอื้อเฟื้อกับคนอื่น มีความเป็นมิตรเหลือเฟือ ด้วยเหตุเหล่านี้เขาจึงเป็นที่นิยมในหมู่พ่อแม่ของเพื่อนๆ

------ไม่รู้ว่าพวกเขารู้ไหมว่า…สิ่งเหล่านี้เป็นเครื่องค้ำจุนใจของนายมะยมมาโดยตลอด

......

.....

....

...

..

.

เขารู้ว่าเขาขาดความรัก

......

.....

....

...

..

.

เขารู้ว่าตัวเองต้องการตามหา “ครอบครัว”

......

.....

....

...

..

.

เขารู้ว่ารักมีทั้งสมหวังและไม่สมหวัง

......

.....

....

...

..

.

เขาก็แค่ใช้ชีวิตไป มองหาความรักไป…เรื่อยๆ

......

.....

....

...

..

.

เขาก็แค่รอ “เนื้อคู่” ของตัวเอง….ที่ไม่รู้ว่าเกิดแล้วหรือยัง?

......

.....

....

...

..

.

“พี่มะยม เป็นอะไรครับ ขับรถเหนื่อยนรึเปล่า?” น้องบอสเขย่าแขนของเขาพร้อมถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง

“อ้อ เปล่าครับ โทษที พี่มองต้นไม้เพลินไปหน่อย” นายมะยมส่งยิ้มให้อีกฝ่ายคลายความกังวล

“ต้นไม้ใหญ่ดีเนอะ หายากนะครับ” น้องบอสเงยหน้าขึ้นไปมองบ้าง

“อื้ม… ป๊ะ กินข้าวกัน” นายมะยมชักชวน

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมบอกบริการด้วยชื่อของตัวเอง เขาจองที่พิเศษไว้แล้ว สำหรับคืนพิเศษนี้

......

.....

....

...

..

.

พนักงานเดินนำพวกเขาเข้าไปด้านใน พอถึงประตูกระจกบานหนึ่ง พนักงานก็บอกให้พวกเขาถอดรองเท้าเก็บไว้ในตู้ พร้อมยื่นกุญแจของตู้มาให้นายมะยม จากนั้นพนักงานก็บอกว่า สักพักจะมารับออเดอร์อีกครั้ง

“ทำไมต้องถอดรองเท้าครับ?” คิ้วน้องบอสขมวดปม

“เข้าไปก็รู้ครับ” นายมะยมอุบไว้

......

.....

....

...

..

.

ทันที่บอสเดินมาถึงทางซึ่งจะนำพวกเขาไปที่โต๊ะอาหารเขาก็อุทานเสียงหลง “โอ้โห้!”

“ป๊ะ ไปนั่งที่โต๊ะกันก่อน” นายมะยมเดินนำไปยังโต๊ะไม้ทรงต่ำตัวหนึ่งบนสนามหย็าสีเขียวซึ่งมีหมายเลขเดียวกับกุญแจที่เขาถืออยู่ในมือ

......

.....

....

...

..

.

ร้านแห่งนี้จะมีสองฝาก หนึ่งเป็นโต๊ะในสวน

อีกหนึ่งเป็นโต๊ะที่วางให้นั่งกับพื้นหญ้า

ไม่ว่าฝากไหน ผู้มาใช้บริการต่างไม่ต้องเป็นกังวลกับยุงหรือแมลง-----เพราะทางร้านมีเทคนิคที่ดีมาก

......

.....

....

...

..

.

คืนพิเศษของนายมะยม---เขาเลือกที่นั่งบนสนามหญ้าเพื่อความตื่นตาตื่นใจของน้องบอส----และก็เป็นไปดังคาด….ปลาน้องฮุบเหยื่อเขาแล้ว

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมสั่งอาหารที่เด็ดๆ และแปลกตามาให้น้องบอสชิม

น้องบอสกินได้ไม่เยอะเท่าไหร่…แต่ก็นั่งคุยนั่นนี่ให้เขาฟังไปเรื่อยจนนายมะยมอิ่ม

......

.....

....

...

..

.

“ของหวานมั้ยครับ?” นายมะยมถามระหว่างที่พนักงานกำลังทยอยเก็บจานชามบนโต๊ะ

น้องบอสส่ายหน้า “ผมไม่ไหวแล้วครับ แต่ถ้าพี่มะยมจะกินผมก็ขอชิมหน่อยเดียว”

“วันนี้มีเมนูแนะนำไหมครับ” นายมะยมหันไปถามพนักงาน

ของหวานวันนี้เหมาะกับบรรยากาศแห่งความรัก เค้กสเตอเบอรี สตอเบอรีลอยแก้ว ไอศครีมสตอเบอรีเชอเบท

นายมะยมสั่งทั้งสามเมนูแต่เอาแค่อย่างละจาน….พอ

......

.....

....

...

..

.

“น่ากินจังครับ” น้องบอสทำตาโตทำนทีที่เห็นของหวาน

“ร้านนี้เค้ามีชื่อเรื่องของหวานนะครับ เอาอันไหนก่อนดีครับ?” นายมะยมพูดพลางยกช้อนขึ้นมาเตรียมท่า

“ไอติมก่อนดีกว่าครับ” น้องบอสบอก

ช้อนเหล็กด้ามยาวถูกจรดและตักเนื้อไอศครีมขึ้นมายื่นอยู่ใกล้ปากของน้องบอส

......

.....

....

...

..

.

น้องบอสทำหน้าอึ้งไปชั่วครู่ก่อนจะครวญครางด้วยความเขิน “อายเค้าน่าพี่มะยม”

“เหรอครับ ไม่เห็นรู้สึกนะ” นายมะยมทำหน้าเฉย

......

.....

....

...

..

.

สักพักริมฝีปากสีชมพูก็เปิดอ้า มือของนายมะยมก็ป้อนไอศครีมเข้าปากให้----อย่างนุ่มนวล

......

.....

....

...

..

.

ดูประดักประเดิกแค่สองสามคำแรก นอกเหนือจากนั้นก็เฉยๆ

อันที่จริงหากมองไปยังโต๊ะอื่นๆ ในบริเวณเดียวกันแล้ว …..คู่ของนายมะยมดูอนุบาลมากๆ!!!

......

.....

....

...

..

.


















































เตรียมเปลือกทุเรียนกันรึยังจ๊ะ

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

พนักงานมารับธนบัตรสีน้ำตาลสองใบไปจากนายมะยม

ระหว่างรอเงินทอน นายมะยมลองเอ่ยปากแย๊บ “โอเคมั้ยครับ?”

“อร่อยดีครับ อร่อยทุกอย่างเลย” น้องบอสบอกด้วยสีหน้าร่าเริงและมีความสุข

“ไม่ใช่ หมายถึง คนคนนี้ โอเคกับหัวใจน้องรึเปล่า? มากไป น้อยไป…บอกพี่ได้นะครับ” นายมะยมตีมุกหน้าตาเฉย

รอยยิ้มหุบลง สีแดงของหน้าเรื่อยขึ้นมาจนถึงใบหู ไม่านเสียงตัดพ้อก็ลอยขึ้นมา “พี่มะยมอ่ะ พูดไรไม่รู้”

“งั้นรู้แล้วบอกพี่ทีนะครับ พี่รออยู่” นายมะยมเอาต้นตีเหล็กที่เริ่มร้อนฉ่า

......

.....

....

...

..

.

เขามั่นใจตัวเองเสมอมา… หากไม่มีเพื่อนในก๊วนมาแข่ง เขาก็เคยได้รับชัยชนะมาบ่อยๆ

......

.....

....

...

..

.

แต่ความรัก…ที่ผ่านมา ทำไมมันถึงไม่ยั่งยืนก็ไม่รู้สิ

......

.....

....

...

..

.

น้องบอสเงียบมาตลอดทาง…ที่นายมะยมขับรถออกมาจากร้านอาหารจนมาถึงที่หอพักของบอส

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมบอกเด็กหนุ่ม “ถึงแล้วครับ” และเปิดประตูออกไปยืน

เด็กหนุ่มเดินออกมาจการถ ปิดประตู และเดินอ้อมหน้ารถมาหานายมะยมแล้วบอกว่า “ขอบคุณมากครับ วันนี้ผมสนุกมากครับ พี่มะยมขับรถดีๆ นะครับ”

“บอสมานี่ก่อนสิ” นายมะยมบอกและเดินนำไปที่หลังรถ เขาเปิดกระโปรงหลัง

......

.....

....

...

..

.

กล่องที่ยาวขนาดหนึ่งไม้บรรทัดสูงราวคบหนึ่งวางอยู่ตรงกลางที่เก็บของด้านหลังรถ..คันนั้น

โลโก้ของแบรนด์ที่มีชื่อแบรนด์หนึ่ง…ไม่หรู แต่ค่อนข้างมีราคา

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมหยิบกล่องนั้นมายื่นให้น้องบอสพร้อมบอกว่า “สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ แค่ของขวัญครับ ไม่ต้องคิดมากก็ได้ พี่อยากให้เฉยๆ”

น้องบอสไม่รับ….แต่น้องบอสมีน้ำตา

......

.....

....

...

..

.

“เป็นอะไรครับ ไม่เอานะครับ ไม่ร้อง พี่ทำอะไรผิดครับ” นายมะยมวางกล่องนั้นลงที่เดิมและหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตาให้เด็กหนุ่ม

......

.....

....

...

..

.

เด็กหนุ่มไม่หยุดร้องไห้ง่ายๆ…

ถึงแม้จะดึกแล้ว แต่หากใครมาเห็นอาจว่าเขารังแกเด็กอยู่ก็เป็นได้… เขาจึงประคองพาน้องกลับเข้ามานั่งที่เบาะหลังของรถ

นายมะยมกอดน้องบอสไว้ และลูบหลังเป็นการปลอบประโลม

......

.....

....

...

..

.

หลายสิบนาทีหลังจากนั้น เสียงสะอื้นจึงแผ่วลง

......

.....

....

...

..

.


“บอสไม่สบายใจอะไรรึเปล่าครับ? บอกพี่ตรงๆ ได้นะครับ พี่รับได้” นายมะยมบอกอีกฝ่าย

ให้เขาคิดเอาเองว่าน้องเป็นอะไร…เขาจนปัญญา

เขาทำผิดทำถูกอะไร…เขาปรับปรุงได้ เขาแก้มันได้

ขอเพียงแค่น้องบอกมา เขาพร้อมรับเสมอ!------ ไม่ว่าเรื่องนั้นจะดีหรือไม่ก็ตาม

......

.....

....

...

..

.

“พี่ชอบบอสจริงๆ เหรอครับ?” บอสพูดงึมงัมกำบอกของนายมะยม

“ครับ” คำตอบที่แผ่วเบา ทว่า หนักแน่นและจริงใจ

“พี่มะยม…เป็นคนดี…ดีมาก  แต่ผมมันไม่ได้มีดีอะไรเลย ถ้าพี่รู้…พี่คงไม่ชอบผม…พี่คงเกลียดผม” น้องบอสบอกและเสียงสะอื้นก็กลับมาอีกครั้ง

“พี่ชอบที่บอสเป็น คนที่พี่เห็น คนที่พี่รู้จัก หรือบอสจะบอกว่า ตลอดมานั้นไม่ใช่ตัวตนของบอสล่ะครับ” นายมะยมย้อนถาม

บอสขืนตัวออกมาจาก้อมแขนของพี่มะยม เด็กหนุ่มมองหน้าพี่มะยมด้วยดวงตาฉ่ำน้ำ…

......

.....

....

...

..

.


มือทั้งคู่ที่บางกว่าของนายมะยม กอบกุมใบหน้าของนายมะยมเอาไว้

......

.....

....

...

..

.


ใบหน้าที่อยู่ตรงข้ามกับของนายมะยมเคลื่อนเข้าใกล้

......

.....

....

...

..

.

ริมฝีปากชมพูดที่เขาเพิ่งป้อนของหวานให้….แนบชิดกับริมฝีปากของนายมะยม

......

.....

....

...

..

.


และยั่วนิดๆ ให้นายมะยม----ลิ้มชิม

......

.....

....

...

..

.

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.


ตี๊ด ตี๊ด ตี๊ด---เสียงนาฬิกาปลุกดังไม่ยอมหยุด

มือหนาหนักเอื้อมออกมาจากผ้าห่มผืนบาง….

“อื้----อ” เสียงคล้ายรำคาญอันเกิดจากการขัดจังหวะการนอนดังขึ้นที่ข้างๆ ตัวชายหนุ่ม

......

.....

....

...

..

.

จุ๊บ--- ชายหนุ่มแนบริมฝีปากที่หน้าผากของคนที่นอนอยู่ข้างๆ “นอนต่อนะครับ”

......

.....

....

...

..

.

ชายหนุ่มมองดูจนแน่ใจว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้ว เขาจึงขยับตัวลงมาจากเตียง…ด้วยความระมัดระวัง

เขาเดินไปในห้องน้ำและเปิดฝักบัวชำระล้างร่างกายตัวเอง

......

.....

....

...

..

.

เพิ่งจะได้หลับพักกันไม่ถึงชั่วโมงดี นาฬิกาก็ปลุกเขาแล้ว

จะไม่ตื่นก็ไม่ได้ เพราะไม่มีวันหยุดชดเชยเทศกาลวาเลนไทน์

......

.....

....

...

..

.

ชายหนุ่มเดินตามเก็บชิ้นส่วนของเสื้อผ้าตัวเองที่กองเป็นหย่อมๆ ไปทั่วห้อง…. จะเรียกว่าเป็นคืนแสนหวานหรือคืนที่ร้อนแรงดี?

......

.....

....

...

..

.

 ไม่ว่าจะเรียกว่าอย่างไร แต่มันก็เป็นเช่นนั้นทั้งสองอย่าง

ชายหนุ่มไม่ถือสาเรื่องการเป้คนที่เท่าไหร่สำหรับอีกฝ่าย

เขามีแค่ความจริงใจและหัวใจที่พร้อมให้….เซ็กส์อาจไม่ใช่คำตอบจากอีกฝ่าย

ทว่า หากมันเหนี่ยวใจของอีกฝ่ายให้โน้มเข้ามาหาเขาได้เพิ่งขึ้น---เขาก็ยินดี

......

.....

....

...

..

.

จุ๊บ-----เสียงจากริมฝีปากที่แนบกับหน้าปากของคนที่นอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง

ชายหนุ่มเลื่อนริมฝีปากไปที่ใบหูของอีกฝ่าย กระซิบเบาๆ ว่า “พี่กลับก่อนนะครับ กลางวันกินข้าวด้วยกันนะ”

“อื๊----อ” เสียงครางเหมือนรับรู้ ดวงตาที่ปรือไม่ถึงครึ่ง แขนที่เรียวเล็กโน้มคอของชายหนุ่มเข้ามาหา----และจูบสั่งลา

......

.....

....

...

..

.

“พี่ต้องไปแล้วครับ” ชายหนุ่มถอนปากออกมาอย่างเสียดาย

แต่หากไม่กลับเขาอาจไปทำงานสายได้ ที่สำคัญ-----เขานัดจะคืนรถให้เพื่อนไอ้ไม้ตอนหกโมงเช้าเสียด้วย

......

.....

....

...

..

.

ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องนั้นด้วยใบหน้าเปี่ยมสุข

......

.....

....

...

..

.

วันดีๆ สำหรับเขากำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว

......

.....

....

...

..

.

สิ่งที่เขาตามหากำลังจะมาสู่ชีวิตของเขา

......

.....

....

...

..

.

[Ja-Jah Suwanun]

  แวบไปอ่าน

[เฉาก๊วย]

 

[N.T.❁]

มันระแวงบอกไม่ถูกง่ะ 

[kenshinkenchu]

ไม่ไว้ใจเหมือนกันอ่ะ
เหมือนมันจะไม่ใช่อย่างที่อ่านยังไงไม่รู้
คืนนี้จะหายอกแตกไหมคะ ยอมไม่นอน 

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมขับรถมาถึงหอพักตัวเองตอนตีห้าครึ่ง

เขาขับมันไปจอดที่ข้างสวนหย่อม… ยังทันจะลงจากรถ เขาก็มองเห็นเพื่อนวิ่งที่กำลังวิ่งเหยาะๆ อยู่ในสวนหย่อม

เขาตัดสินใจไม่ขึ้นห้อง และนั่งรอไอ้ไม้กับเพื่อนไอ้ไม้ที่ในสวนหย่อม

เวลานี้เป็นเวลาที่เขาควรมาวิ่งออกกำลัง…แต่เพราะเขาออกกำลังในร่มมาแล้วทั้งคืน เขาจึงไม่มีแรงเหลือสำหรับกิจกรรมยามเช้าตรู่นี้

......

.....

....

...

..

.

เขาเดินเข้าไปนั่งในเก้าอี้ตำแหน่งโปรดของตัวเอง

ไม่นานนัก เสียงเบรคของจักรยานก็ดังขึ้นมาเรียกความสนใจจากเขา…เงยหน้าขึ้นไปมองที่มาของเสียง

เขานึกประหลาดใจว่า คนคนนั้นปั่นจักรยานมาที่นี่ทำไมในเวลาแบบนี้----ผิดปกติ

ยังไม่ทันที่คนคนนั้นจะเดินเข้ามาถึงเขา รถคันหนึ่งที่คุ้นตาก็ขับมาจอดยังหน้าสวนหย่อม…ตามเวลาที่นัดกันไว้

......

.....

....

...

..

.

“มึงปิดโทรศัพท์ทำไม?” เสียงขุ่นในอารมณ์เอ่ยถามเขา

“กูก็มีธุระส่วนตัวของกูบ้างน่ะสิ” นายมะยมตอบเพื่อน

เพื่อนสนิทของเขาไม่พูดอะไรต่อ แต่กระแทกตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตัวเดียวกัน

......

.....

....

...

..

.

ไม่นานนัก ชายสองคนก็เดินมาหาเขา คนสูงโย่งกว่า เอ่ยถามประโยคเดียวกับเพื่อนสนิทของเขา “มึงปิดโทรศัพท์ทำไม?”

“นี่พวกมึงเป็นห่าไร กูไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ กูมีเดทครับ กูเลยต้องขอเวลาส่วนตัวหน่อย  โอเคมั้ยครับพวกมึง” นายมะยมตอบเพื่อน

“มึงนอนไหน กูไปเคาะห้องมึงต้องหลายรอบ” นายศรพูดเสียงเข้ม

“อ๊าว! ก็ต้องห้องน้องบอสสิครับ หุหุหุ” นายมะยมบอกด้วยความอารมณ์ดี

เพื่อนสองคนมองหน้ากัน….และต่างก็ไม่พูดอะไร

“มึงเอากุญแจคืนเพื่อนกูก่อน” นายต้นไม้แบมือมาหาเขา

“อ่ะ ขอบคุณมากนะครับ ผมเติมน้ำมันให้แล้วนะ เต็มถังเลย” นายมะยมวางกุญแจบนมือเืพ่อน และหันหน้าไปบอกกับเจ้าของรถ

“โอเค งั้นกูไปล่ะ พวกมึงก็ค่อยๆ คุยกันนะเว้ย” เพื่อนนายต้นไม่รับกุญแจมาจากมือนายต้นไม้ และขอตัวไปอย่างไม่พิรี๊พิไร

......

.....

....

...

..

.


คำพูดของเพื่อนไอ้ไม้ฟังพิกล------นายมะยมเริ่มฉุกคิด

......

.....

....

...

..

.

“พวกมึงมีอะไรก็ว่ามาเลย ไม่ต้องมาอ้อม” นายมะยมตัดสินใจเปิดประเด็นให้ก่อน

......

.....

....

...

..

.

ระหว่างที่รอไอ้เพื่อนสองนายซุบซิบปรึกษากัน นายมะยมก็มองที่อื่นไปเรื่อยๆ

เพื่อนวิ่งของเขายังคงวิ่งอยู่ วันนี้เขาเห็นอีกฝ่ายหยุดบ่อยกว่าปกติ… ไม่รู้ว่าเกี่ยวกับที่พวกเขายกโขยงกันมานั่งคุยในยามวิกาลนี้รึเปล่า?

......

.....

....

...

..

.

ไม่รู้วันนี้เป็นวันอะไร ตื่นมาก็ดีอยู่หรอก แต่หลังๆ ทำไมมันถึงมีแต่---เรื่องพิกล

......

.....

....

...

..

.


นายมะยมเงยหน้ามองต้มไม้ที่แผ่กิ่งอยู่เหนือศรีษะของตัวเอง… เสียงลมที่พัดใบไม้ดังแกรกกรากทำให้เขาคิดถึง….ความค่ำคืนในบ้านของตัวเอง----ที่ต่างจังหวัด…อีกครั้ง

......

.....

....

...

..

.

มือถืออันหนึ่งถูกยื่นมาตรงหน้านายมะยม

นายมะยมรับมันมาถือ----อย่างงงๆ .. “อะไรวะ?”

“มึงเปิดดูเอาเองละกัน” นายต้นไม้บอกเขา

นายมะยมเสียบหูฟังและดูที่หน้าจอ คลิปถูกเลือกรอไว้อยู่แล้ว…นายมะยมเพียงแค่กดปุ่ม “เล่น” คลิปนั้นก็ค่อยแสดงภาพที่มันบันทึกเอาไว้!

......

.....

....

...

..

.

มือของนายมะยมแข็งค้างที่เห็นซึ่งเคลื่อนไหวอยู่ในโทรศัพท์!!-----ต่างกับหัวใจ….ที่มันกำลังสั่นระรัว ราวกับว่าจะเด้งออกมาจากหน้าอกของเขา..เมื่อไหร่ก็ได้

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมหยุดภาพ และเปลี่ยนไปดูวันที่บันทึกคลิปนี้-----12/2/21xx

......

.....

....

...

..

.

เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมานี้เอง!

......

.....

....

...

..

.

แค่สองวันเท่านั้น!

......

.....

....

...

..

.

มือที่เริ่มควบคุมไม่ได้ของนายมะยมเผลอไปแตะปุ่ม “เล่น” อีกครั้ง โดยที่เจ้าตัวไม่ได้ตั้งใจ

......

.....

....

...

..

.


สิ่งที่ไม่อยากเห็นปรากฏสู่สายตา

เสียงที่ไม่อยากได้ยินดังลอดเข้ามาในหูของนายมะยม

......

.....

....

...

..

.

น้องบอสที่ร้องครวญครางอย่างมีความสุขและสุขสมเหนือร่างของเพื่อน…เขาเอง!

......

.....

....

...

..

.

ไม่ต้องดูมากไปกว่านี้เขาก็รู้ว่าไอ้ไม้กับน้องบอสทำอะไรกันอยู่-----ไม่ได้ต่างจากเขาทำเมื่อคืนเลยสักนิดเดียว

ทั้งลีลาและเสียงครางของน้องบอส…. เหมือนเป๊ะกับที่เขาเพิ่งได้ "มัน" มาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน

[BaoBao]

นึกว่าไปนอนกันหมดแล้ว
กะลักไก่ไปนอนเหมียนกาน หวายยยยยยยย
แฮปปี้เอ็นดิ้งจ้า มิต้องเตรียมทิชชู่น๊า

[zitronen-tee]

จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย

[N.T.❁]

นั่นนนนนน ว่าและน้องบอสแปลกๆ
รอต่อจ้ะ คนแต่งสู้ๆๆๆ >.<

[Salome]

ตกลงจะมีใครรักมะยมจริงๆสักที สงสารมะยมมากๆ
นี่มันเรื่องอะไรกัน น้องบอสเป็นแฟนไม้เหรอ
สุดยอด เดาไม่ออกอีกต่อไป
รอตอนต่อไปดีกว่า วันนี้คนแต่งจะมาต่ออีกไหมอะคะ
ลุ้นจนไม่ยอมปิดคอมแล้วเนี่ย

[MiSS-U]

 

บรรยายไม่ถูกเลย  ออกจะขัดใจต้นไม้อยู่

คงรู้มานานว่าบอสเล่นด้วยกับตัวเอง  แต่ก็มัวอึกอัก

ไม่บอกมะยมซะงั้น  มะยมเลยซ้ำลอยแบบไม่รู้ตัว

แถมเจ็บอีกต่างหาก  ปากมีไว้ทำไมว้า  ไม่บอกมาบอกตอนนี้ทำเพื่อ?

[malula]

ฮ่าฮ่า เจอเด็กล่าแต้มเข้าให้

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมเอามือที่สั่นระริกคืนโทรศัพท์ให้เพื่อน… “น้องเค้าบอกกูเมื่อคืนว่าเค้าไม่ได้ดีอย่างที่กูคิด”

นายต้นไม้ลงมานั่งที่อีกข้างของนายมะยม เขาเอามือกุมมือที่เพื่อนกำกางเกงของตัวเองไว้แน่น เป็นเครื่องแสดงความจริงใจว่าเขามาดีก่อนจะค่อยๆ บอกให้เพื่อนฟังว่า  “กูไม่ได้ว่าการที่น้องเค้าไปนอนกับอื่นมันสิ่งไม่ดี กูกับพวกมึงก็เคยทำกันมาก่อน…. แต่ที่กูต้องมาพูดกับมึงคือ…มึงต้องการคู่นอนหรือต้องการคนรัก”

“ไอ้ยม ถ้ามึงต้องการคนรัก…กูว่าน้องเค้าเป็นให้มึงไม่ได้หรอก กูจะบอกมึงแค่นี้” นายศรยกมือกุมบ่าที่เริ่มสั่นระริกของเพื่อนตัวเอง

......

.....

....

...

..

.

เพื่อนกำลังอดกลั้นกับความเสียใจ… ศรรู้ดี ถึงสงสาร แต่หากไม่ทำแบบนี้ เพื่อนอาจเสียใจไปมากกว่านี้

......

.....

....

...

..

.

นายต้นไม้ไม่ได้คิดจะมาแย่งใครไปจากเพื่อน… แต่เขาแน่ใจว่าน้องบอส ไม่ใช่คนนิสัยที่จะหยุดอยู่กับใครเพียงคนใดคนหนึ่ง

เขาซึ่งยังคงเป็นเหยี่ยวราตรี ย่อมรู้จักพวกเดียวกันดี

วันที่ถ่ายคลิปนี้ก็หลังจากที่เจอน้องเค้าเป็นครั้งที่สอง….ครั้งแรกที่เจอน้องทอดสะพานให้ก่อน และเข้าก็เดินข้ามไป

จนอาทิตย์ก่อนที่ไปกินข้าวกลางวันกับไอ้กันแล้วมันชี้ให้ดูว่าคนไหนเป็นคนน่า “รัก” ของเพื่อนเราอยู่ในขณะนี้

เขาใจหายวาบ และบอกไอ้กันทันที

ไอ้กันไม่ใช่รังเกียจอะไรน้องบอส ที่ยืนกรานปฏิเสธที่จะรับคนนี้เป็นเพื่อนเขยมาตลอดก็เพราะเหคุผลเดียว---- ‘ไอ้ยมมันไม่เหมาะกับเด็ก หากมันอยากได้คนรัก มันต้องเอาคนที่อายุเท่ากันหรือมากกว่า… ถึงจะเติมเต็มกันได้’ ….เท่านี้แค่นั้นที่นายกันยืนยันและพูดมาตลอด

......

.....

....

...

..

.

“เมื่อคืนบอสบอกว่า หากกูรู้ตัวจริงของเขา กูอาจเกลียดเขา…. แต่กูไม่ยักกะเกลียดน้องเค้าเลยสักนิด” นายมะยมกัดปากพูดประโยคนั้นออกมา….ทั้งที่หัวใจบอบช้ำ

......

.....

....

...

..

.

ยากมากกับการที่จะทำให้คนคนหนึ่งซึ่งไม่หยุดอยู่กับคนคนเดียว….ให้หยุด

นายมะยมเคยเจอคนแบบนั้นมาแล้ว…ไม่ใช่แค่ครั้งเดียว

และเขาก็เหนื่อยและเสียใจทุกครั้งกับการที่ตัวเองทุ่มเททั้งหัวใจ….เพื่อเปลี่ยนคนคนนั้น

......

.....

....

...

..

.

จะเอาอีกเหรอ-----นายมะยมถามตัวเองในใจ…คนเดียว

......

.....

....

...

..

.

“ไปนอนบ้านกูป๊ะ มึงกลับไปนอนเหอะไอ้ไม้” ศรกระชับไหล่เพื่อนมาพิงที่ตัวเอง และไล่ไอ้ไม้ให้กลับไปนอน

ไอ้ไม้โผเข้ากอดนายมะยมแน่นๆ “กูรักมึงนะ เนื้อคู่มึงอาจอยู่ใกล้จนมึงมองไม่เห็นก็ได้ มึงคิดให้ดีๆ เอาละกัน”

ไอ้ไม้คลายวงแขนออก และลุกขึ้น และพูดทิ้งท้ายเดินจากไป “กูไปก่อนนะ มึงดูมันดีๆ ละ มีไรโทรหากูเลย เวลาไหนก็ได้ ได้เสมอ”

......

.....

....

...

..

.

[zitronen-tee]

นั่งอยู่หน้าจอคอม กดเอฟห้าทุกๆห้านาทีเพื่อเรื่องนี้โดนเฉพาะ

[Salome]

เหมือนรีบนเป๊ะ ไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว
กดrefresh ตลอดเวลา
อ่านตอนนี้ น้ำตาแทบไหล เคยเจอคนที่ไม่ยอมหยุดเหมือนกัน ทำร้ายตัวเองโดยการทน จนน้องสาวต้องเข้ามาบอกว่า เหนื่อยไหม หยุดเถอะนะ
อินนนนซะไม่มี เข้าใจมะยมที่สุด แค่อยากมีใครสักคนข้างๆกันเท่านั้น ทำไมไม่เจอสักที
 
กดเป็ดให้แล้วนะ คุณBao Bao

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

“ป๊ะ ไอ้ยม ถ้าไม่ไหวมึงก็นอนบ้านกู ไม่ต้องไปทำงาน สายๆ ไอ้ศิลป์มันจะกลับมาพอดี มึงจะได้มีมันเป็นเพื่อน”

นายศรพูดพลางกระชับไหล่เพื่อนให้เแย่กว่าเดิมเพื่อบอกว่า----มึงไม่ได้อยู่คนเดียว มึงยังมีกูอยู่กับมึง มึงยังมีพวกกูเป็นกำลังใจให้เสมอ

“กูโอเค…. ขอกูทำใจหน่อย มันเร็วไป แม่งรับไม่ทันว่ะ!” นายมะยมพยายามปรับเสียงให้ฟังดูดีที่สุด… เขาไม่อยากให้เพื่อนเป็นกังวลไปด้วย

เขาอายุเท่าไหร่แล้ว----ถึงเสียใจก็ไม่จำเป็นต้องมีคนมาคอยโอ๋.

สิ่งที่จำเป็นที่เขาต้องการคือ เวลา

......

.....

....

...

..

.


ศรยอมกลับไปโดยไม่มีเพื่อนไปด้วย

เขารู้ว่าเพื่อนอยากอยู่คนเดียว..เขาจึงไม่เซ้าซี้ให้เพื่อนต้องลำบากใจไปกว่านี้

......

.....

....

...

..

.


บางครั้งการอยู่คนเดียว….ก็ทำให้อาการบาดเจ็บที่หัวใจ…ทุเลาลงเร็วกว่าการมีคนอื่นนั่งร่วมรับรู้อยู่ด้วยก็เป็นได้----

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมเงยหน้าขึ้นมองต้นไม้…ฟ้าที่มืดเริ่มมีแสงนิดๆ…

เมื่อไม่มีใครคนอื่นอีก เขาจึงได้ยินเสียงฝีเท้าซึ่งวิ่งอย่างสม่ำเสมอ…อย่างชัดเจน

......

.....

....

...

..

.

เสียงเรียกเข้า…ดังขึ้น

......

.....

....

...

..

.


นายมะยมล้วงมือถือที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อขึ้นมาดู----รายชื่อ

เบอร์นั้นขึ้นหมายเลขต่างจังหวัด… รหัสทางไกลของบ้านเกิดของเขา

......

.....

....

...

..

.


“ครับ” เขารับสาย

“โยมมะยมใช่มั้ย?” สรรพนามที่เรียกเขา….ทำให้เขาตื่นตัว

“ครับ พระคุณเจ้ามีอะไรหรือครับ”

“โยมอยู่ที่ไหนรึ?” ผลายสายถามเขา

“หอพักครับ ท่านมีอะไรครับ” นายมะยมเร่งถาม…ใจเขาบอกว่า---แปลก

“โยมมะยม…หลวงพ่อของผมท่านหมดลมหายใจแล้วนะ”

......

.....

....

...

..

.

เหมือนฟ้าผ่าเปรี้ยงกลางกระกล่อมของนายมะยม

......

.....

....

...

..

.

ตัดขาดทางโลก ถึงฟังดูเหินห่างแต่ไม่ใช่เหมือนเวลานี้---- ตอนนี้เขาไม่สามารถไปกราบ ไปเห็นหน้าบิดาตัวเองได้อีกแล้ว

......

.....

....

...

..

.


หมายความว่า เขาไม่เหลือใครอีกแล้วใช่ไหม?

......

.....

....

...

..

.


“เมื่อไหร่ครับ” นายมะยมพูดจบก็รีบกัดปากตัวเองเอาไว้ เขายังมีเรื่องต้องถามอีกมาก

“ราวๆ ตีห้านี่เองโยม หลวงพ่อท่านป่วยมาได้อาทิตย์นึงแล้ว แต่หลวงพ่อไม่ให้อาตมาหรือใครบอกโยม ท่านต้องการกลับสู่ธรรมชาติด้วยความสงบ โยมเข้าใจหลวงพ่อมั้ย?” พระคุณเจ้าเล่าแกมสั่งสอน

ผู้ที่อยู่ในผ้าเหลือง ไม่มีห่วงใดๆ ในโลกอีกแล้วนับแต่นุ่งห่มผ้านั้น

พระคุณเจ้ากำลังบอกเขาเป็นนัยว่า อย่ไาด้เสียใจ อย่าได้โทษตัวเอง… หลวงพ่อของเขาแค่เป็นไปตามกรรม----เท่านั้น

......

.....

....

...

..

.

“พระคุณเจ้าจะจัดพิธีวันไหนครับ” นายมะยมเอ่ยปากถาม

“วันสองวันนี้ล่ะโยม แต่อาตมาอยากบอกโยมก่อนที่จะจัดการอะไรๆ ลงไป ว่าแต่โยมสะดวกมาทำพิธีไหม หากไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะ พวกอาตมาทำกันเองได้ ท่านสั่งไว้ว่าให้ทำแบบเรียบง่าย”

......

.....

....

...

..

.


หลังจากวางสายนายมะยมก็ไม่อาจกลั้นก้อนสะอื้นที่พากันมารออยู่นานแล้วได้

......

.....

....

...

..

.


เขาเงยหน้าเอาคอพาดกับพนักของเก้าอี้

เขาหลับตา และปล่อยน้ำตาให้ไหลพรากๆ ลงมา…ตามแต่ที่มันต้องการ

......

.....

....

...

..

.


เขาปล่อยตัวเองไปตามธรรมชาติ…ไม่ฝืน

......

.....

....

...

..

.


บางครั้ง…หลายๆ สิ่งมันจะประดังประเดมาพร้อมๆ กัน

......

.....

....

...

..

.


เพื่อทดสอบเรา

......

.....

....

...

..

.


เพื่อให้เรารู้ว่าสิ่งใดสำคัญกับเราที่สุด

......

.....

....

...

..

.


กลิ่นหอมอ่อนๆ เลยเตะจมูก…ผ้านุ่มๆ คลุมลงลนใบหน้าเขา

เสียงเหนื่อยหอบดังลอยเข้ามาในหูของเขา

เขายกมือขึ้นมากุมหน้าตัวเอง ระหว่างฝ่ามือและใบหน้าเปียกโชกของเขามีแค่ผ้าขนหนูบางๆ ผืนเดียว

......

.....

....

...

..

.

กับเพื่อนเขาไม่กล้าร้องไห้----กลัวว่าเพื่อนจะห่วง

......

.....

....

...

..

.


กับคนที่รู้จักเขาไม่ชอบแสดงความอ่อนแอให้เห็น

......

.....

....

...

..

.


กับคนที่แทบจะไม่รู้จักกันเลย….นายมะยมสามารถทำได้ทุกอย่าง

......

.....

....

...

..

.

[kenshinkenchu]

โอ๊ย..มะยมจะไปคิดออกได้ไง ขนาดคนอ่านรู้มากกว่ายังหัวแทบแตก

[Salome]

น้ำตาไหลแล้วอะ นี่มันสงครามชีวิตมะยมเหรอเนี่ย
อะไรกันฟะ มีแต่เรื่องเข้ามาพร้อมกันๆ
เมื่อไรมะยมจะยิ้มจริงๆได้เสียที   

[BaoBao]

......

.....

....

...

..

.

คนเราไม่ว่าร้องไห้มากแค่ไหน มันจะมี “ช่วงหยุด” ของมันเอง

น้ำตาที่หยุดไหลไม่ได้หมายความว่า ความเสียใจนั้นหมดไป… ร่างกายมันแค่เพลียและล้า----ก็เท่านั้น

นายมะยมนึกถึงคำสอนต่างๆ ที่หลวงพ่อเคยเพียรบอกกับเขาเสมอ…

‘โยม เสียใจเท่าไหร่ก็ทำไปเถอะ แต่อย่าลืม…ลืมตาและก้าวต่อไป ความเสียใจมันก็แค่ส่งที่เกิด….และดับไป ทุกอย่างล้วนแล้วแต่มีเกิด…และไม่นานมันก็จะดับไปด้วยตัวมันเอง…. จงอย่ายึดติดกับสิ่งใด จงอยู่กับปัจจุบัน แล้วโยมจะเป็นสุขในทุกๆ ก้าวของชีวิต’

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมเริ่มเหมือนหนังตาหนัก เขาจึงหยิบผ้าออกมจากหน้าอละเอามันเช็ดคราบน้ำตาของตัวเอง เขาก้มหน้าลง….หางตาเขามองเห็นรองเท้าผ้าใบคู่หนึ่ง ขาคู่นั้นอยู่ในกางเกงวอร์มสีกรมท่าที่คุ้นตา

เพื่อนวิ่งที่แทบไม่เคยคุยกัน…ให้ผ้าเช็ดน้ำตาเขา…แถมยังนั่งเป็นเพื่อนเขาอีก

ช่างมีน้ำใจจริงๆ

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมซับน้ำตาอีกรอบ และสูดน้ำมูกเข้าไปแรงๆ

เขาตบหน้าตัวเองแรงๆ สองสามที เพื่อเรียกสติ….

......

.....

....

...

..

.

เขาหันไปหาเพื่อนวิ่งเพื่อจะกล่าวขอบคุณกลับพบว่า อีกฝ่ายหันมามองเขาอยู่แล้ว----ผมยาวและเปียกจากเหงื่อรกใบหน้าของเขา…

“โทษทีครับ เรียกสติน่ะครับ ไม่ได้เป็นอะไร” นายมะยมบอกอีกฝ่าย

ใบหน้านั้นหันกลับไป แว่นตากรอบหนาถูกถอดออกมาเช็ดด้วยชายเสื้อวอร์มของตัวเขาเอง

“ผ้ามันเปื้อนมาก ไว้ผมจะซื้อผืนใหม่มาให้นะครับ” นายมะยมบอกเพื่อนวิ่ง

“หากระบายแล้วสบายใจก็เชิญครับ” เพื่อนวิ่งยกแว่นตาขึ้นมาส่องกับแสงยามเช้า เมื่อเลนส์สะอาดแล้ว เขาก็ผมหน้าที่ชื้นด้วยเหงื่อขึ้นไป จากนั้นเขาก็สวมแว่นกลับไปที่เดิม

......

.....

....

...

..

.

เพื่อนวิ่งนั่งหน้าตรง…คล้ายรอฟังเขา--ระบาย

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมไม่ได้สนใจที่จะพูดอะไร….ความสนใจของเขามันขมวดอยู่ที่ใบหน้าของเพื่อนวิ่งซึ่งนั่งนิ่งอยู่ข้างๆ เขา-------ทำไมหน้าคุ้นๆ…. เสียงก็คุ้นๆ

......

.....

....

...

..

.

นายมะยมยื่นนิ้วไป….จิ้มแก้มของเพื่อนวิ่ง

ใบหน้าของเพื่อนวิ่งหันขวับมาทางเขาอย่างทันควัน

นายมะยมถือวิสาสะถอดแว่นตาของอีกฝ่ายออก

......

.....

....

...

..

.

เขาแพ่งอยู่นาน….ใบหน้าของคนคนหนึ่งก็เคลื่อนมาซ้อนทับกับเพื่อนวิ่งในชุมวอร์มของเขา

......

.....

....

...

..

.

หัวใจนายมะยม--กระตูกวูบ…ด้วยคงามคาดไม่ถึง!

......

.....

....

...

..

.

“หัวหน้า!!!”…. เขาตะโกนเรียกอีกฝ่ายตามความคุ้นชินของปากตัวเอง

“อยู่กันแค่นี้ คุณจะตะโกนทำไม? แล้วตกลงร้องไห้ทำไม? พ่อเสียรึไงครับ?” อีกฝ่ายเริ่มคิ้วขมวดปมด้วยความไม่พอใจ

“ครับ เพิ่งเสียเมื่อสักพักนี้เองครับ” นายมะยมบอกอีกฝ่ายแบบพาซื่อ…ไม่ได้คิดเลยด้วยซ้ำว่ามันเป็นคำประชด

“ห๊า!!!!” ….หัวหน้าตะโกนเสียงดังและผุดลุกขึ้นแทบจะในทันที

"อยู่กันแค่นี้จะตะโกนทำไมครับ?" นายมะยมบ่นอุบ

......

.....

....

...

..

.

ไม่เคยเห็นหน้าที่ตกใจแบบนี้จากหัวหน้าเลย…. ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมานี่ก็ย่างเข้าปีที่ 6 แล้ว… หกปีถึงจะได้เห็นสีหน้าแบบนี้

พ่อเสียก็จริงนะ-----ทว่า นายมะยมตลกหัวหน้าจนอดที่จะหัวเราะก๊ากขึ้นมาไม่ได้

......

.....

....

...

..

.