หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021)

[tutatoomtam]

พี่โตน่ารักมาก ของขวัญทั้งดื้อทั้งซนพี่โตเหนื่อย555555555

[Billie]

มารอตอนพิเศษ

[Timber]

 

[mickeyz.min]

อ่านนี้ที่ไร บ่อน้ำตาแตกทุกที มันซึ้ง สุดๆ รักไม่มีเงื่อนไข

[Dezair]

จอมร้าย
By:Dezair
……………………….
ตอนพิเศษ จอมอิจฉา


   จอมขวัญก้าวเท้าลงจากชั้นสองในยามสายวันอาทิตย์ วันนี้เขานอนเพลินไปหน่อย แถมอธิปก็ไม่มาป้วนเปี้ยนกวนใจ จากปกติเป็นคนตื่นสายอยู่แล้ว วันนี้ก็เลยสายโด่ง ร่างโปร่งล้างหน้าแปรงฟันเรียบร้อยก็ลงมาทั้งชุดนอน กวาดตามองหาคนรักที่น่าจะอยู่ชั้นล่างแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงา


   ...อาจจะอยู่ในห้องครัว...


   ...คงจะทำข้าวเช้าอยู่...


   พอคิดถึงอธิปที่มักจะเข้าครัวทำกับข้าวให้เขาทานอยู่เสมอ จอมขวัญก็อารมณ์ดี ไม่รู้ว่าเช้านี้จะได้กินอะไร คงเป็นอาหารที่ทำยากมากแน่ๆ เพราะอธิปไม่ขึ้นไปปลุกเขาเลย


   “พี่โต” หนุ่มโสดชายในฝันของผู้หญิงครึ่งกรุงเทพฯเรียกหาคนรักตอนที่เดินเลี้ยวเข้าไปในห้องครัว แต่แล้วก็ต้องประหลาดใจเพราะไม่มีใครอยู่ในนั้น


   ห้องครัวโล่ง


ไม่มีอธิป


ไม่มีอาหารเช้า!


   หัวคิ้วขมวดมุ่น ในใจชักเป็นห่วง ร่างสูงโปร่งรีบหมุนตัวก้าวเท้าออกจากห้องครัวเพื่อไปตามหาคนรักที่อื่น อาจจะอยู่ในห้องน้ำ หรือไม่ก็...นอกบ้าน


ทว่าตอนที่กำลังจะเดินไปดูในห้องน้ำ อะไรบางอย่างก็ดลใจให้จอมขวัญหันไปมองประตูกระจกติดกับสวนข้างบ้าน


   ประตูเลื่อนแบบกระจกนั้นไม่มีอะไรผิดปกติ แต่ที่ทำเอาจอมขวัญชะงักกึกก็คือคนที่เขาตามหากำลังนั่งอยู่ที่ชุดเก้าอี้นอกบ้าน บนตักมีแมวโตเต็มวัย สีขาวแซมน้ำตาลนอนขดตัวยอมให้มือใหญ่ลูบไปมาอย่างว่าง่าย...


แล้วไม่ใช่แค่แมวที่ว่าง่าย แต่ใบหน้าของอธิปก็ดูจะเต็มใจกับการปรนเปรอเจ้าแมวตัวนั้นด้วยเช่นกัน!


   ...ไอ้แมวนั่น!!...


   ถึงจะไม่เคยให้ข้าวให้น้ำ แต่จอมขวัญก็จำได้ดีว่าเจ้าแมวสีขาวแซมน้ำตาลตัวโตเต็มวัยตัวนั้นคือแมวที่แวะเวียนมาที่บ้านของเขาและอธิปทุกวัน! มานอนชะเง้อคอมองรอรถของอธิปทุกเย็น! แถมถ้าวันไหนมันเห็นอธิปอยู่ในบ้านกับเขาล่ะก็ เป็นต้องส่งเสียงแง้วๆร้องเรียกให้อธิปออกไปหาอีกต่างหาก!


   ...ไอ้แมวไม่ได้รับเชิญ!...


   จอมขวัญก้าวเท้าพรวดๆไปเปิดประตูกระจก ทำเอาทั้งคนทั้งแมวหันมองโดยพร้อมเพรียง


   “อ้าว ของขวัญตื่นแล้วเหรอ” ร่างสูงทักด้วยรอยยิ้ม แต่เจ้าแมวบนตักนั่นร้องแง้วเพราะมือที่กำลังลูบขนเพลินๆดันหยุดไป อธิปก้มลงมองเจ้าตัวที่กำลังเรียกร้องความสนใจแล้วก็หัวเราะอย่างเอ็นดู


   “อะไร หยุดมือไม่ได้เลยเหรอ หือ?” น้ำเสียงทุ้มนั้นแสนอ่อนโยน ไหนจะสายตารักสัตว์ แถมมือใหญ่ๆนั่นก็ลูบขนเจ้าแมวตัวกลมๆนั่นต่อ จอมขวัญไม่อยากจะเอาอารมณ์ไปลงกับสัตว์หรอก แต่ทุกอย่างที่อธิปให้กับแมวตัวนั้นเป็นของเขานี่นา!!


   …ทั้งเสียง! ทั้งสายตา! ทั้งมือ! ทั้งหมดของอธิปเป็นของเขา! แต่ไอ้แมวนั่นกำลังได้ทุกอย่างไป!!..


   “วันนี้วันอาทิตย์ ป้ามะลิไม่อยู่บ้านรึไง?!” จอมขวัญถามเสียงห้วน จงใจพูดชื่อป้ามะลิดังๆให้กระแทกเข้าไปในหูของเจ้าแมวหน้าตาจองหองบนตักของอธิป หมายจะให้มันสำนึกได้เสียบ้างว่าเจ้าของตัวจริงของมันคือป้ามะลิ ไม่ใช่อธิปของเขา!


หนึ่งคนกับหนึ่งแมวจ้องหน้ากัน ในขณะที่อธิปกะพริบตาปริบๆ


“อยู่นะ เมื่อเช้าพี่ออกไปวิ่งก็เจอแก” คำว่าเจอของร่างสูงทำเอาจอมขวัญชะงักอีกหน เขาละสายตาจากแมวไปกวาดตามองเสื้อผ้าบนตัวคนรักแล้วก็พบว่าอธิปใส่เสื้อยืดและกางเกงวอร์มสำหรับจ้อกกิ้ง


...แสดงว่าเมื่อเช้าพี่โตลุกไปวิ่ง แถมเจอป้ามะลิด้วย! แล้วเจอไอ้แมวนี่เปล่าวะ?!...


   แค่ตั้งคำถามกับตัวเอง ภาพจินตนาการก็ปรากฏขึ้นมาในหัวทันที อธิปที่กำลังวิ่งจ้อกกิ้งในสวนของหมู่บ้าน ขนาบข้างด้วยไอ้แมวนั่นที่วิ่งคลอเคลียไม่ห่าง! ทั้งคนทั้งแมวยิ้มเริงร่าให้กัน แถมแสงอาทิตย์ยามเช้าก็ระยิบระยับไปหมด


น่าหงุดหงิดสิ้นดี!!!


   “ของขวัญเป็นอะไร หิวเหรอ พี่ทอดไข่ให้กินมั้ย” อธิปเห็นคนรักดูอารมณ์ไม่ดีก็ชักเป็นห่วง แต่จะลุกไปหาก็ไม่ได้เพราะติดที่เจ้าแมวตัวโตยังนอนอยู่บนตักให้เขาลูบขนอยู่นั่น


   ดวงตาเรียวเอาเรื่องของคนเอาแต่ใจจ้องไปที่เจ้าของคำถาม กำลังจะรับรู้ถึงความเอาใจใส่ของคนรักอยู่แล้วเชียว แต่ดันปรายสายตาลงมาเห็นไอ้แมวหน้าจองหองนั่งอยู่บนตักเสียก่อน สมองก็เลยหวนคิดไปถึงคำพูดของอธิปเมื่อกี้นี้ใหม่


‘…พี่ทอดไข่ให้กินมั้ย’


…ทอดไข่?!! กับข้าวง่ายๆที่ควรจะกินในวันที่เร่งรีบ ไม่ใช่มากินวันเสาร์อาทิตย์ที่มีเวลาตั้งเยอะไม่ใช่รึไง?!!!...


…เพราะไอ้แมวเวรนั่นตัวเดียว!! มันเอาเวลาของอธิปไปหมด!!...   

 
   “ขวัญจะออกไปกินข้างนอก!” จอมขวัญยืนปักหลักประกาศเจตนารมณ์ ถึงแม้อธิปจะตามอารมณ์คนรักไม่ทัน แต่ก็ยังถามอย่างเอาใจใส่เหมือนเคย


   “ของขวัญอยากทานอะไรล่ะ” ปากถาม แต่มือยังลูบขนแมว เป็นอีกครั้งที่ความเอาใจใส่ของอธิปไปไม่ถึงจอมขวัญ เพราะตอนนี้ในสายตาของร่างโปร่งมีแต่ไฟอิจฉาเต็มพิกัด!


   ยังไงๆ วันนี้เขาก็ต้องดึงอธิปคืนมาจากไอ้แมวบ้านี่ให้ได้!! ระหว่างเขาและอธิป ต้องไม่มีมันมาแทรกกลาง!


   “อะไรก็ได้! ที่ไม่ใช่กินที่นี่!!”


   ดูเหมือนแมวจองหองตัวนั้นจะรับรู้ถึงรังสีความเจ้าอารมณ์ของมนุษย์ที่ชื่อจอมขวัญ มันจ้องด้วยดวงตาวาววับ แต่จอมขวัญก็ไม่ใช่คนยอมใคร แม้อีกฝ่ายจะเป็นแมว แต่ถ้ามาแย่งอธิปไปแบบนี้ เขาก็พร้อมจะจ้องกลับเช่นกัน! 


   “พี่โตจะไปกับขวัญใช่มั้ย?!” จอมขวัญถามเสียงห้วน ไม่ใช่คำชวน แต่เป็นคำสั่งที่ห้ามปฏิเสธเด็ดขาด


   แม้อธิปจะสงสัยกับอารมณ์หงุดหงิดงุ่นง่านของคนรัก แต่ก็เออออไปด้วย


   “ไปสิ เดี๋ยวพี่ขออาบน้ำก่อน”


   “เร็วๆเลย! ขวัญหิวจะตายอยู่แล้ว!” คนหงุดหงิดยังยืนจังก้าราวกับว่าถ้าอธิปไม่ลุกในวินาทีนี้ เจ้าตัวจะกลายเป็นยักษ์ไปลากอธิปออกมาจากเก้าอี้เอง


ร่างสูงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี เขาอุ้มแมวบนตักลงปล่อยพื้น ก่อนจะหันมาทางจอมขวัญที่ยังอยู่ในชุดนอน


   “แต่ของขวัญก็ยังไม่อาบน้ำไม่ใช่เหรอ”


คนถูกถามทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอที่ถูกย้อน


   “ถ้างั้นก็อาบพร้อมกันสิ!” เป็นอีกครั้งที่ไม่ใช่คำชวน เพราะคนพูดจ้องเขม็งไปที่ร่างสูง อธิปงุนงงเป็นรอบที่เท่าไรก็ไม่รู้ของเช้าวันนี้ แต่...อย่าสงสัยมากจะดีกว่า เวลานี้ตามใจไปก่อนแล้วค่อยไปถามหาความจริงทีหลัง


   ร่างสูงยิ้มจาง พยายามทำให้บรรยากาศในยามสายวันอาทิตย์ดีขึ้น แต่พอเดินเข้าบ้านปุ๊บ มือขาวๆของจอมขวัญก็เลื่อนประตูกระจกปิดดังปึง!


   ประตูกั้นระหว่างมนุษย์ผู้ชายสองคนในบ้านกับแมวสีขาวแซมน้ำตาลที่อยู่นอกบ้าน จอมขวัญยืนจ้องเจ้าแมวตัวนั้น แล้วยกยิ้มที่มุมปากอย่างผู้ชนะ เพียงเท่านั้นอธิปก็ร้องอ๋อในใจ


   ...อ๋ออออออ...รู้แล้วว่าคนรักของเขาเป็นอะไร...

............................

   เป็นการอาบน้ำพร้อมกันที่ไม่มีอะไรเกินเลย 


เพราะจอมขวัญยังคงหน้าตึง อธิปที่อยู่ด้วยกันมานาน พอจะรู้จังหวะว่าเวลาไหนควรทำอะไร พวกเขาอาบน้ำพร้อมกัน แล้วออกมาแต่งตัว ไม่เกินชั่วโมงก็อยู่ในชุดที่พร้อมจะออกไปข้างนอก ร่างสูงขับรถพาคนรักไปห้างสรรพสินค้าไม่ไกลที่มีร้านอาหารให้เลือกมากมาย สิบเอ็ดโมงกว่าแบบนี้ถึงเวลาทานอาหารที่ควบทั้งเช้าและกลางวันพอดี


   “สรุปว่าอยากกินอะไรล่ะ” คนพามาหันไปถามคนรักที่ดูเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นแล้ว จริงๆเจ้าตัวก็ดูอารมณ์ดีทันทีที่รถพ้นจากบ้านนั่นแหละ


   “อาหารญี่ปุ่น อยากกินปลาดิบ” เจ้าตัวว่าอย่างนั้นแล้วก็ตรงดิ่งไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่นร้านโปรดทันที อธิปอมยิ้มน้อยๆ ไม่ปฏิเสธว่าเขาชอบเวลาจอมขวัญที่กำลังยิ้มแย้มและอารมณ์ดีแบบนี้ แต่...ยังไงก็ต้องคุยกันหน่อย ถึงแม้ตอนคุยจะทำให้จอมขวัญที่กำลังอารมณ์ดีกลายเป็นอารมณ์เสียก็เถอะ


   ร่างสูงเดินตามเข้าไปในร้าน เขาปล่อยให้คนอยากทานเป็นคนสั่งอาหาร รอจนอาหารมาถึงและจอมขวัญกำลังมีความสุขกับปลาดิบและข้าวปั้นสารพัด ถึงได้เริ่มตั้งคำถาม


   “ของขวัญไม่ชอบแมวเหรอ”


จอมขวัญชะงักมือที่กำลังคีบแซลมอนสีส้มลายสวย แต่...ของชอบแบบนี้ จะให้วางลงบนจานก็ไม่ใช่ เขายัดมันปาก ทำเล่นตัวไม่ยอมตอบไว วันนี้เป็นวันหยุด เขาไม่ปล่อยให้อธิปได้คำตอบไวๆ แล้วได้กลับบ้านไปเล่นกับไอ้แมวบ้านั่นหรอก!


ร่างสูงยิ้มน้อยๆ นอกจากความเอ็นดูที่เห็นอีกฝ่ายเคี้ยวตุ้ยๆจนแก้มตุ่ยอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เขายังมองเห็นมารยาถ่วงเวลาของจอมขวัญอีกด้วย ไอ้การที่ปากเคี้ยวแต่เอาตะเกียบเขี่ยโชยุในถ้วยไปมา ตาตกมองแต่น้ำโชยุสีดำๆ ทำเป็นไม่สนใจคำถามของเขานั่นแหละ เจ้าตัวกำลังตุกติก


   “พี่ถามก็ไม่ตอบ เดี๋ยวก็ไม่ถามซะหรอก กลับไปคุยกับเจ้ามะยมดีกว่า” จอมขวัญขมวดคิ้ว กลืนแซลมอนในปากทั้งๆที่ยังลิ้มรสไม่ถึงใจด้วยซ้ำ


   “มะยมคือใคร”


   “ก็แมวของป้ามะลิไง มันชื่อมะยม พี่คุยกับมัน มันก็แง้วใส่พี่ทุกที ไม่รู้มันรู้เรื่องรึเปล่านะ”


พอพูดถึงแมวตัวเดิมที่สร้างความรำคาญใจ จอมขวัญก็วางตะเกียบลงกับจานอย่างหงุดหงิดแล้วหันไปคว้าน้ำชาเขียวเย็นๆมาดูดดับอารมณ์ร้อน แต่...คนเจ้าอารมณ์ก็ยังเล่นตัวไม่ยอมพูด


   อธิปยังยิ้ม ยิ่งเห็นคนรักทำอมพะนำก็ยิ่งต้องหาทางให้เจ้าตัวพูดความจริง ถึงแม้ว่าเขาจะรู้แล้วก็ตามว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้อารมณ์ของจอมขวัญเดี๋ยวขึ้นเดี๋ยวลงเป็นรถไฟเหาะแบบนี้


   “สรุปว่า...ของขวัญไม่ชอบแมว หรือไม่ชอบเจ้ามะยม”


   จอมขวัญเงียบ แต่ตาเรียววาววับยามจ้องมองเจ้าของคำถาม อธิปนั่งเฉยมองตรงมาที่เขาเหมือนไม่คาดคั้น แต่คนถูกถามรู้ดีว่าถ้าเขาอยากได้อะไรจากร่างสูง เขาต้องยอมเปิดปากพูด


   “ไม่ชอบไอ้มะยม!”


อธิปพยักหน้ารับรู้สั้นๆ แล้วถามต่อ


   “ไม่ชอบเพราะอะไร? พี่ว่ามันก็น่ารักอยู่นะ” พอชมเจ้าแมวมะยมตัวนั้นว่าน่ารัก แมวตัวเขื่องที่ชื่อจอมขวัญก็ถึงกับส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคออย่างไม่สบอารมณ์


   “ไม่เห็นจะน่ารักเลย! บ้านมันก็มี! แต่ชอบมาป้วนเปี้ยนบ้านเรา! มันไม่รู้รึไงว่าบ้านเราไม่ใช่บ้านป้ามะลิ! พี่โตก็ด้วย! ทำไมต้องไปเล่นกับมัน?!”


   “อ้าว สรุปว่าหวงบ้านหรือหวงพี่” อธิปย้อนถามยิ้มๆ จอมขวัญชะงักไปเล็กน้อย ถึงจะยอมรับว่าอิจฉาแมวมะยมตัวนั้นที่อธิปให้ความเอ็นดู แต่...แต่ก็ไม่ได้หวงอธิปสักหน่อยน่ะ!!


   “ขวัญหวงบ้าน! ไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวาย!” นิสัยปากแข็งเป็นที่หนึ่งต้องยกให้หลานชายคุณพัชรีคนนี้


   “แต่มะยมมาบ้านเรา มันก็ไม่ได้เข้าไปข้างในบ้านนะ พี่เห็นมันก็เดินเลาะกำแพง มีมากสุดก็นอนอยู่ตรงที่จอดรถ” แต่หลานเขยคุณพัชรีที่ชื่ออธิปก็มีความสามารถในการตะล่อมหลานชายปากแข็งของคุณพัชรีเช่นกัน


   “ยังไงขวัญก็ไม่ชอบ!”


   “ไม่ชอบที่มะยมมา หรือไม่ชอบที่มะยมเล่นกับพี่?”


   “พี่โต!!” อธิปหัวเราะกับหน้าตาขึงขังของคนรักที่ถูกเขาย้อนเอาอีกแล้ว และชายหนุ่มก็เลือกที่จะคีบแซลมอนสีส้มสวยไปใส่จานให้คนรักเป็นการเอาใจ


   “พี่ก็แค่เอ็นดูมันเฉยๆ ยังไงซะ พี่ก็มีแมวของพี่อยู่แล้ว”


   “แมวที่ไหนอีกล่ะ” จอมขวัญถาม หน้าตายังไม่พอใจกับการเอาใจของอีกฝ่ายเท่าไร แต่แซลมอนชิ้นเมื่อกี้ที่อธิปคีบให้ก็เข้าไปอยู่ในปากเขาแล้วเรียบร้อย


   “แมวที่บ้านน่ะสิ เป็นแมวตัวโต ขี้หงุดหงิด เอาใจแต่ ชอบให้เอาใจ ขี้อิจฉา เห็นพี่เอ็นดูใครไม่ได้เลย มีปัญหาตลอด” ถึงคำพูดจะไม่ระบุชื่อตรงๆ แต่สายตาของอธิปก็มองมาที่จอมขวัญแต่เพียงผู้เดียว หนุ่มหล่อชายในฝันที่ถูกสถาปนาให้กลายเป็นแมวของอธิปถึงกับอ้าปากหวอ


   “นี่หาว่าขวัญเป็นแมวเหรอ?!”


   อธิปยังยิ้มน้อยๆ คีบแซลมอนให้อีกชิ้น ก่อนจะหันไปสั่งเพิ่มอย่างรู้ใจคนรัก แล้วหันกลับมามองคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม จอมขวัญยังจ้องมาที่เขา ถึงจะไม่จ้องเขม็ง แต่ก็เป็นสายตาที่ต้องการคำอธิบายเรื่องที่เขากล่าวหาเจ้าตัวว่าเป็นแมว


   “พี่รักแมวตัวนี้มากกว่าตัวไหนๆ ทุกวันนี้...ก็ทำทุกอย่างเพื่อให้แมวตัวนี้มีความสุข พยายามทำทุกอย่างให้แมวตัวนี้รู้ว่าพี่รักมันแค่ไหน แต่ไม่รู้ทำไม มันถึงชอบคิดว่าพี่รักตัวอื่นมากกว่ามันทุกที”


จอมขวัญชะงัก คำพูดของอธิปทำให้เขารู้ตัวว่าทั้งๆที่รู้เต็มอกว่าคนที่อธิปรักคือใคร ทั้งๆที่เห็นการกระทำทุกอย่างที่อธิปมีให้เขาพิเศษเหนือกว่าที่อธิปทำให้คนไหน แต่...เวลาเห็นอธิปให้ความสำคัญกับคนอื่น เขาก็มักจะ...อิจฉา


   “ของขวัญว่ามันรู้มั้ยว่าพี่รักมันที่สุด”


   ร่างโปร่งเม้มปาก ก่อนจะตอบเสียงเบา


   “...รู้...”


   “ทั้งๆที่รู้ แล้วทำไมยังอิจฉา” อธิปถามด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่ม แต่จอมขวัญกลับรู้สึกว่าแบบนี้น่ากลัวว่าอีกฝ่ายทำเสียงเข้มงวดเสียอีก


   “...ก็...” ไม่มีเหตุผลเลยว่าทำไมถึงยังอิจฉา ทั้งๆที่รู้ว่าอธิปรักใครที่สุด อธิปทำอะไรให้ใครมากที่สุด ถ้าจะมีเหตุผลเพียงอย่างเดียว ก็คงเป็นเพราะแมวตัวนี้มันนิสัยไม่ดี


“...ก็เพราะ...มันนิสัยเสีย...คงแก้ไม่หายไปตลอดชีวิตแล้วแหละ” คนขี้อิจฉาตอบอ้อมแอ้ม ตาตกมองโชยุไม่กล้าสบตาคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม


   ...อธิปจะผิดหวังมั้ย อธิปจะเสียใจรึเปล่า ที่...แมวที่อธิปรักที่สุดเป็นแมวนิสัยเสียแบบนี้


   “อย่างงั้นเหรอ” เสียงทุ้มครวญเบาๆ


   “...แมวนิสัยเสียแบบนั้น พี่โต...จะยังอยากอยู่ด้วยมั้ย” เป็นคำถามที่คนถามก็ยังเอาแต่มองโชยุ ทว่าหูรอฟังคำตอบด้วยหัวใจที่แกว่งไปมา


   “อยากสิ” คำตอบที่ได้กลับมาทำเอาหัวใจที่แกว่งเป็นลูกตุ้มหยุดอยู่กับที่ จอมขวัญเงยหน้าแล้วก็ได้พบว่าคนพูดกำลังมองมาที่เขา พร้อมด้วยรอยยิ้มจาง


“พี่รักไปแล้ว พี่ให้ไปหมดทุกอย่างแล้ว ถึงจะขี้อิจฉา แต่ถ้า...รับรู้ความรู้สึกของพี่ วันหนึ่งก็คงเลิกอิจฉาได้ เพราะมันรู้ว่าพี่ไม่มีทางรักใครมากกว่ามัน จริงมั้ย”


เป็นการถามชี้นำเพื่อให้แมวนิสัยเสียยอมรับปากว่าจะลดละความอิจฉาในใจลง จอมขวัญเม้มปากเล็กน้อย เพราะรู้ดีว่านิสัยเสียแก้ยากยิ่งกว่าเรื่องไหนในชีวิตซะอีก


   ...แต่...ถ้าอธิปรักเขาที่สุด เขาก็ไม่เห็นจำเป็นต้องอิจฉาใครจริงๆนั่นแหละ


   “จริง...”


   คำตอบเบาๆนั้น ทำให้อธิปยิ้มอย่างพึงพอใจ เขาหวังว่าในที่สุด...แมวตัวที่เขารักที่สุด จะเป็นแมวที่นิสัยดีที่สุด แม้ว่ากว่าจะถึงวันนั้น อาจจะต้องดุต้องสอน ต้องประคบประหงมเอาใจแค่ไหน แต่...เขาเชื่อ ความรู้สึกของเขา ความตั้งใจของเขา...จะทำให้แมวตัวนี้เป็นแมวที่ไม่ใช่แค่น่ารักน่าเอ็นดูสำหรับเขา แต่จะเป็นแมวที่รักของคนรอบข้างด้วย


   ...เพราะแมวตัวนี้...คือ ‘ของขวัญ’ ของเขาน่ะสิ...

............................


ป้ามะลิขยับแว่นเล็กน้อย ตอนที่กลับจากจ่ายตลาดในยามสายวันจันทร์ เวลาแบบนี้ในวันธรรมดา หมู่บ้านเงียบสงบเพราะคนไปทำงานกันหมด แต่...ถึงอย่างนั้น ที่หน้าบ้านหล่อนก็มีผู้ชายในชุดเสื้อเชิ้ตกางเกงสแล็กกำลังเดินไปเดินมา


“คุณจอม?” หล่อนเรียกอย่างไม่มั่นใจนัก แม้จะคุ้นหน้าค่าตา แต่ก็ไม่ได้คุยกันเสียเท่าไร เพราะรายนี้ไม่ค่อยโผล่หน้ามาคบค้าสมาคมกับใคร ไม่เหมือน ‘พี่ชาย’ ของเจ้าตัวที่อยู่บ้านเดียวกัน รายนั้นชื่อ ‘คุณอธิป’ นิสัยดี เป็นกันเอง แถมชอบจ้อกกิ้งทุกเช้าวันเสาร์อาทิตย์ด้วย


‘คุณจอม’ หันมองตามเสียงเรียก แล้วโปรยยิ้มไปหนึ่งที หล่อจนป้ามะลิชะงัก


“สวัสดีครับ ป้ามะลิ...เจ้าของแมวมะยมใช่มั้ยครับ” แถมยกมือไหว้อีกต่างหาก นอกจากจะหล่อแล้วยังมารยาทเต็มสิบ ถึงจะดูถือตัวไปหน่อย แต่ป้ามะลิก็มองข้ามไปได้เพราะความหน้าตาดีและรอยยิ้มพิมพ์ใจล้วนๆ


“ใช่จ้ะ มีอะไรรึเปล่า หรือว่ามะยมไปกวนที่บ้านเหรอ ป้าขอโทษด้วยนะ”


จอมขวัญยิ้มการค้าให้หนึ่งที


“ไม่หรอกครับ” แถมโกหกตามมารยาทอีกหน่อย “...แต่ว่า...ที่ผมมานี่เพราะว่า...ผมเป็นห่วงมัน”


เจ้าของแมวมะยมกะพริบตาปริบๆ


“คือ...ผมเห็นมันเคยเดินออกไปหน้าหมู่บ้าน ป้ามะลิก็รู้ว่าถนนหน้าหมู่บ้านเรามันถนนใหญ่ รถวิ่งเร็ว ผมกลัวว่า...มันจะโดนรถชนซะก่อน” ป้ามะลิยกมือข้างที่ไม่ถือของขึ้นแตะอก เพราะคิดไม่ถึงว่าแมวของหล่อนจะซุกซนไปถึงถนนใหญ่


“จริงเหรอจ๊ะ?! ป้าไม่รู้มาก่อนเลยว่ามันออกไปหน้าหมู่บ้าน! ตายแล้ว! อุตส่าห์ฝากยามให้ช่วยดูอีกแรงแล้วนะ!”


จอมขวัญทำหน้าตาเหมือนเป็นห่วง ทั้งๆที่กำลังโกหกชุดใหญ่


“มะยมตัวแค่นี้เอง ยามก็คงมองไม่ทันบ้างล่ะครับ แบบนี้อันตรายนะครับ ถ้ามันโดนรถชนขึ้นมา...ก็คงไม่มีใครเห็น” ซึ่งในความเป็นจริงแล้ว โอกาสที่เจ้ามะยมจะถูกรถชนที่ถนนใหญ่เป็นไปได้น้อยมาก เนื่องจากมันไม่เคยไปถึงถนนใหญ่เลยน่ะสิ ป้วนเปี้ยนอยู่แต่ที่บ้านของอธิปและจอมขวัญนี่แหละ


แต่...วันนี้แหละ มันจะหมดโอกาสได้ไปป้วนเปี้ยนที่บ้านของพวกเขาสักที!


“ขอบคุณคุณจอมมากนะคะที่มาบอกป้า เดี๋ยวป้าต้องดุมันซะหน่อยแล้ว ซนออกไปถึงหน้าถนนได้ยังไงกัน”


“ไม่เป็นไรครับ อ้อ...อีกเรื่อง...ผมเคยเห็นแมวจรจัดวิ่งไล่มันน่ะครับ เคยเห็นมันตีกันด้วย”


“ตีกับแมวจรด้วยเหรอจ๊ะ?! เอ...แต่ว่า...มะยมน่ะ มันไม่เคยตีกับแมวตัวไหนเลยนะ ตั้งแต่ป้าเลี้ยงแมวมา มีมะยมนี่แหละเรียบร้อยที่สุด”


จอมขวัญอยากจะทำปากเบ้ เพราะแมวเรียบร้อยของป้ามะลิชอบทำหน้าจองหองกับเขาเป็นที่สุด!


แต่...ไม่ได้...ต้องรักษาภาพลักษณ์ของคนห่วงใยสัตว์


“แมวจรคงมาแกล้งมันแหละครับ เพราะมะยมของป้ามะลิน่ะ...เรียบร้อยจะตาย” ประโยคสุดท้ายเป็นประโยคที่ใช้น้ำเสียงได้แห้งแล้งที่สุด เพราะจอมขวัญไม่ได้รู้สึกว่าเจ้าแมวมะยมนั่นเรียบร้อยเลยสักนิด!


“ผมว่า...ป้ามะลิอย่าให้มันออกมานอกบ้านสักพักจะดีกว่านะครับ อย่างน้อย...มันจะได้ไม่ต้องออกไปเจอแมวจร แล้วก็...ไม่ต้องหนีไปเที่ยวที่ถนนใหญ่ด้วย”


ป้ามะลิพยักหน้าอย่างเห็นด้วย


“ก็คงต้องเก็บไว้ในบ้านสักพักแล้วล่ะ ขอบคุณคุณจอมจริงๆนะ ที่ช่วยเป็นหูเป็นตาแทนป้า”


“ไม่เป็นไรครับ” แล้วจอมขวัญยิ้มการค้าให้อีกที ก่อนจะขอตัวจากมา


นับจากวันนั้น แมวมะยมก็ไม่ได้เยื้องกรายมาที่บ้านของจอมขวัญและอธิปอีกเลย
.
.
   .
   .
   ความอิจฉา...ดับได้ด้วยการไม่ให้ใครมาใกล้อธิปนั่นเอง!!

FIN

คิดถึงคู่นี้กันม้ายยยย...

ปีนี้เหมือนว่าจะไม่ได้เขียนเรื่องของสองคนนี้เลย ก็เลยมาตอนพิเศษสั้นๆสักหน่อย หวังว่าจะยังจำพี่โตกับของขวัญกันได้นะคะ หรือถ้าจำไม่ได้ ไปค่ะ...ไปอ่านอีกรอบ ฮ่าฮ่า

ไม่รู้มีใครเป็นมั้ย เรื่องนี้ เวลาบัวกลับมาอ่านอีกรอบ แล้วจะหยุดอ่านกลางคันไม่ได้ ต้องอ่านไปจนถึงตอนจบ ทั้งที่ก็รู้อยู่แล้วว่าตอนต่อไปเป็นยังไง มันจบยังไง แต่ก็ต้องอ่านจนจบรวดเดียว แล้วพออ่านจบ...ใช่ค่ะ เกือบเช้าทุกที ฮ่าฮ่า

ยังไงก็ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนที่แวะเวียนเข้ามาอ่านเรื่องนี้อีกครั้งนะคะ จอมร้ายเขียนจบหลายปี แต่ก็ยังมีคนคิดถึงกันอยู่เสมอ ดีใจมากๆเลยค่ะ

แล้วเจอกันใหม่ เมื่อมีตอนพิเศษอีก

[Billie]

 

ของขวัญฉลาดมาก

[DarkAki]

ของขวัญของป้าาาาาาาาาาา

กรี๊ดดดดดด

โอ๊ยๆๆๆๆๆ คิดถึงพี่โต แค่กๆๆๆ น้องของขวัญมากเลย

ของขวัญอย่าอิจฉาไปลูก

เพราะพี่โตไม่ใช่ทาสแมว แต่เป็นทาสเมีย ต่างหาก 5555555

ขอบคุณนะคะะะะ     

[arjinn]

ชอบของขวัญแบบนี้
อิจฉา เอาแต่ใจ ... ก็ชั้นรักของชั้น
 

[koikoi]

จอมร้ายสมชื่อจริงๆ

[AeAng11]

ดีใจได้เจอของขวัญกับพี่โตอีก
ขอบคุณคุณบัวนะคะ

[jaja-jj]

ความอิจฉาดับได้ด้วยการไม่ให้ใครมาเจอพี่โต โอ้ยยยย น่ารัก

[larynx]

คือเมื่อสองวันก่อนเราก็แวะมาอ่านเรื่องนี้อยู่เลย ยังขำคุณพัชรีญาตินางเอกอยู่เป็นบ้าเป็นหลัง คิดถึงคู่นี้มากๆค่ะ ดีใจที่ได้อ่านตอนพิเศษอีก คือจอมขวัญนี่เหตุต้องระงับที่ตัวต้นเหตุ ไม่ใช่ที่ใจของขวัญ 555555555

[cross]

555555 ของขวัญน่ารักสุดๆ

[kun]

ได้อ่านตอนพิเศษเพิ่ม อมยิ้มเลยคู่นี้อ่ะ

[Gokusan]

โอ้โห...ความขี้อิจฉาเน้~~~ พี่ยอมใจ 555

กระทั่งแมวก็อย่าได้ใกล้พี่โต
ให้มันรู้มั่งว่านี่ของใคร เนอะ ของขวัญเนอะ ^^"

คิดถึงของขวัญกับพี่โต...คิดถึง #ทีมพี่โตของขวัญ  ทุกคนเลยแฮะ ^^

[iNklaNd]

เอาแต่ใจเหมือนเดิม พี่โตก็สปอยตลอด

[หมอตัวเปียก]

ก็ยังเหมือนเดิมนะเนี่ย

[songte]

จอมร้ายตัวจริงเสียงจริง อิจกระทั่งแมว โอ๊ย จะเห็นใจรึจะขำดี
แต่ที่แน่ๆพี่โตทาสแมว 

[bobby_bear]

อยากเรื่องนี้ทีไรก็ยิ้มตามทุกที
อิจฉาของขวัญ พี่โตเป็นคนที่น่ารักมาก ไม่ใช่คนเรียบร้อย แต่เป็นคนเจ้าเล่ห์ที่น่าหลงใหล และรักแฟนมากจนน่าอิจฉา
อยากกลางร่างเป็นนงมะยมไปป่วนคนขี้อิจฉาจริง ๆ 555+

[aiyuki]

คิดถึงจอมขวัญ ผ่านมายังไงก็ยังน่ารักเหมือนเดิม ^^

[hoshinokoe]

55555จอมขวัญยังไงก็ยังเป็นจอมขวัญแหละ

[ขนมสัมปันนี]

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษทุกตอน ทุกเรื่องของคุณผู้เขียน สนุกมากครับ จะคอยติดตามตลอดครับ

[sirin_chadada]

โอย แมวของคุณอธิปช่างน่าฟัด แถมหวงเจ้าของมากอีกต่างหาก ฮา

[dahlia]

ของขวัญนี่ทั้งน่ารักทั้งแสบทั้งร้ายกาจจริงๆ 5555

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ว่าแต่อธิป จะผิดสังเกตไหมนะ
ที่เจ้ามะยม ไม่โผล่มาหาเลย

พี่อธิป จอมร้าย 
ขอบคุณไรท์
แล้วมาต่อตอนพิเศษอีกนะ
       
 

[MNIMD]

 นุ้งของขวัญ เหมือนแมวจริงๆเลย ตอนช่วงแรกภาพแมวกำลังทำท่าพองขนขู่ลอยมาเลยค่ะ พี่โตต้องเอาอกเอาใจน้องขวัญหนักๆแล้วล่ะค่ะ ขี้หวง ขี้อิจฉาไม่อยากให้แม้กระทั่งแมวมาใกล้คุณอธิปขนาดนี้ เป็นพี่โตคงจับแมวตัวใหญ่มาฟัดให้หายอิจฉาไปเลย

 ความรักความเอาใจใส่ที่พี่โตมีให้ต่อจอมขวัญไม่เคยลดลงเลย ชอบเวลาที่พี่โตค่อยๆสอนน้อง ถึงแม้น้องจะทำเหมือนฟังแต่ก็นั่นแหละค่ะ ดื้อเหมือนเดิม สงสารมะยมจริงๆ เจอแมวหวงเจ้าของแผลงฤทธิ์ไปไหนไม่ได้เลย โธ่ ลูก ตาหลังอย่าไปวอแวกับเจ้าของแมวตัวโตเลยค่ะ

 คิดถึงพี่โตน้องขวัญมากๆ สามีแห่งชาติจริงๆ จอมขวัญจะหาใครที่ไหนดีกว่าพี่โตไม่มีอีกแล้วนะคะ อยากเป็นมะยมให้พี่โตลูบเล่นจังเลยค่ะ ขอบคุณที่แต่งให้ได้อ่านนะคะ มีความสุขมากเลยค่ะ 

[route rover]

คิดถึงของขวัญจังเลยค่ะ

[ืniyataan]

แสบ ซน สมเป็นจอมขวัญ พี่โตก้อหล่อละมุนใจเหลือเกิน เป็นเรื่องที่ชอบมากๆ ติดอันดับที่สุดในใจอีกเรื่อง ขอบคุณจริงๆสำหรับนิยายดีๆนะจ๊ะ 

[haramoonlight]

คิดถึงงงงงงงง อ่านไปไม่รู้กี่รอบแล้วเรื่องนี้แล้วก็เป็นอย่างที่คุณบัวบอกเป๊ะเลย หยิบมาอ่านเมื่อไหร่ ถ้าไม่จบเล่มก็วางไม่ลงทุกที ^^

[เก้าแต้ม]

สมชื่อเรื่องจริงๆ 555+