หัวข้อ: ...จอมร้าย...ตอนพิเศษ Christmas…again and again...หน้า 143 (24/12/2021)

[t2007]

เรื่องคลี่คลาย นึกว่าทรงพลแอบชอบของขวัญ
ที่แท้อยากให้เลว ตกต่ำเหมือนกัน เฮ้อ
ครอบครัวเป็นพื้นฐานที่มั่นคงมากมาย ทำให้ของขวัญเติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่พร้อม
ขอบคุณคนเขียนครับ

[phoenixa]

จบ!?! รวดเร็วจนน่าใจหายมากค่ะ
เราชอบตัวละครของเรื่องนี้หลายตัวเลย
อยู่รวมกันแล้วอบอุ่นมากๆ
อยากได้ทรงพลกับเต็ง กรี๊สสสสส จิ้นไปได้


ขอตอนพิเศษสำหรับพี่จักรและคุณน้ำด้วยนะคะ
พี่จักรคงรักคุณน้ำมานานแล้ว
แต่ก็เก็บเอาไว้ แอบซ่อนเอาไว้เพียงคนเดียว
ข้าวเหนียวนึ่งจริงๆ

[Gokusan]

ใกล้จบแล้ว...อยากอ่านต่ออีก อิอิ

ตอนนี้มาพร้อมความเคลียร์...
ทั้งเรื่องสะใภ้ ทั้งเรื่องผู้ชายสีเทาๆ ^^

ยังคงเน้นเรื่องครอบครัวอยู่เคียงข้างกัน จนรู้สึกได้ว่า...
ต่อให้เราจะเป็นตายร้ายดียังไง สุดท้ายคนที่อยู่ข้างเราคือครอบครัวนี่แหละ ^^V

รอตอนจบสวยงามพร้อมตอนต่อสเปฯ หวานที่พระเอกจะได้ทำ-หน้าที่-อย่างเต็มเม็ดเต็มหน่วย วะฮ่ะฮะฮ่ะฮ่าาาาา ><!!

[Nus@nT@R@]

โห พาร์ทหน้าจะจบแล้วหรอ เสียดายจัง
อ่านตอนนี้แล้ว ดีใจแทนของขวัญจริงๆที่มีครอบครัวที่แสนดีๆอยู่ข้างๆ จนข้ามผ่านช่วงเวลาที่เลวร้ายได้

[lovelymoo]

จะจบแล้ววววววววววว ยังไม่หวานกันเท่าไรเลย จะรอตอนพิเศษหวานๆนะคะ

แต่ตอนนี้ชอบทรงพลอ่ะ ถึงจะไม่ใช่คนดีแต่ก็ ไม่ได้เลวไปซะหมด อยากให้แต่งเรื่อง
ของทรงพลด้วยจัง ให้เป็นเคะด้วยจะดีมากเลยค่า 

[Rafael]

อืมนะ
ชีวิตคนเรามันก็เลือกเกิดไม่ได้จริงๆอะแหละ
แต่มันอยู่ที่เราจะเลือกใช้ยังไง
เป็นกำลังใจให้คุณบัวนะคะ รอตอนจบและสเปค่ะ

[phakajira]

แอบชอบพี่จักรกับทรงพลลลลลลล  >O<   คนเขียนจัดมาซักฉากก ขอฟินหน่อย 555

[skipabeat]

โอยย เมื่อวานเวปล่มรึเปล่า หรือเนตบ้านเค้าเจ๊ง เข้ามาตอนค่ำๆ เข้าไม่ได้เลย
ใจแทบขาด วันนี้กว่าจะได้อ่านน
โฮฮฮฮฮ เรื่องทรงพลก็น่าสงสารไปนะ
พี่โตเจ๋งงมาก ฮ่าๆๆ ปราบของขวัญได้อยู่หมัดเลยย

พาร์ทหน้าจบแล้วหรออ O.o
ติดเรื่องนี้อย่างกับติดคาเฟอีน เพิ่งตามอ่านทั้งเรื่องจนจบตอนสุดท้าย
ยังไงก็รอพาร์ทหน้านะคะ
แล้วก็สเป..รอ ร๊อ รอ นะคะ

[mamaUM]

จิ้นพี่จักร กับ คุณทรงพลไปแล้ว -/////-


แถมคุณทรงพลยังเป็นเคะด้วย ...  (.   .)"

[Tiamo_jamsai]

 

[watcharet]

สุดยอดอ่ะตอนนี้ ชอบมากๆๆ

[SugaR_II]

อ่านทันแล้ว  ทันตอนจะจบพอดี
รู้สึกตอนนี้ทรงพลหล่อจัง 
แล้วพี่จักรกับน้ำจะยังไงล่ะเนี่ย

[SoN]

^^

[sukie_moo]

พี่โตเอาอยู่ 

[greensoda]

ทรงพล ถึงจะโดนทิ้งก็ไม่เป็นไรนะ
มาซบอกคนอ่านได้นะเบ่เบ๋ 

ตอนหน้าจบแล้วววว เร็วจังเลยยยย 
ขอสเปเยอะเลยนะคะ
แบบให้พี่โตกะของขวัญหวานกันสุดฤทธิ์ไปเลย 

[mellowshroom]

 

[Still_14OC]

อารมณ์ เหมือน กำลังซดมาม่า แต่ว่า .... กรูจะยิ้มทำมายยยยยยยยยยยย

[na_near]

  จะจบแล้วหรอ ดีนะที่ตามอ่าน ตามเม้นจนทัน
คิดเหมือนคนเขียนเลยทรงพลหล่อแบบเทาๆจริง
อ่านแล้วเห็นว่าตัวละครในเรื่องนี้ล้วนเป็นคนธรรมดาหมด
มี รัก โลภ โกรธ หลง ดี เลวปนกันไป
ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะผิดพลาด หรือทำพลาดกันได้  แต่หลังจากพลาดแล้วต่างหากที่สำคัญ
....สำคัญว่า เราจะทำอะไร หลังจากที่พลาดไปแล้ว....และได้เรียนรู้อะไรจากมันบ้าง....
ไม่อยากให้เรื่องนี้จบเลย เรื่องนี้บางครั้งก็ทำให้เรา อ่านไปยิ้มไป ทำให้เราเขิน
ทำให้เราอ่านไปขมวดคิ้วไป  หรือร้องไห้เพราะเศร้าและซึ้งใจไปกับการกระทำของใครบางคนในเรื่อง

ปล.อยากอ่านเรื่องของทรงพลต่อเพราะเราคิดว่า เรื่องของเค้าในเรื่องนี้ยังไม่สุด
ยังมีทางไปได้อีก ถ้ามีเรื่องของทรงพลแต่งแยกมาเราตามไปอ่านแน่รับรอง
เราสนใจนะ เพราะเรื่องนี้ของขวัญต่างออกไปเพราะได้รับโอกาศ และมีคนคอยช่วยพยุงยามล้ม
แต่ทรงพลไม่มีใครเลย เพราะไม่มีใครคอยพยุง คอยยืนมือช่วยเหลือ ให้ความรักและโอกาสแกเค้า
และที่สำคัญเค้าไม่คิดจะหา หรือขอความช่วยเหลือหรือความเมตตาจากใคร  เพราะสำหรับเค้าถ้าไม่ให้ก็ไม่จำเป็น
เค้าคิดจะยืนขึ้นมาด้วยตัวเอง  เราเลยคิดว่าเรื่องของทรงพลต้องต่างออกไปแน่ๆ คงเป็นเรื่องสีเทาๆ ที่เกิดจากมีหลายสีมาปะปนกัน

[fighting]

มารอของขวัญตอนจบคืนพรุ่งนี้ ไม่อยากให้จบเลย >.<.

 

แต่อยากอ่านไวไวจัง อิอิ ^3^

[หมอตัวเปียก]

มารอของขวัญ ไม่อยากให้จบเลย 

[slurpee04]

 

[evilheart]

วันนี้วันพุธ เข้ามาปูเสื่อรอของขวัญของพี่โต

[oop]

ของขวัญของขวัญ มิตรรักแฟนเพลงมารอแย้ว ฮิ้ววววว

[max_ang]

เพิ่งมีโอกาสได้อ่านเรื่องนี้ โอ๊ย พลาดๆๆ

มีตอนพิเศษของถ้วยฟูด้วย คิดถึงถ้วยฟูมากๆๆๆ
ถ้วยฟูนี่เป็นรวมเล่มแรกๆที่ซื้อเลย น่ารักที่สุด

รออ่านต่อฮะๆๆ

[tamekung]

ติดตามค๊า ขอแปะก่อนน้า

[Dezair]

จอมร้าย
By : Dezair
……………………………..
ตอนที่ 24

   เรือนไทยของครอบครัววิมลกิตติยังคงร่มรื่นอย่างเคย ลมเย็นสบายพัดผ่านเข้ามาในเรือนอย่างที่ทำเอาคุณพัชรีผู้กำลังใช้เวลาว่างยามบ่ายของวันเสาร์อยู่กับการอ่านเรื่องย่อละครหลังข่าวเรื่องใหม่ที่พระเอกยอดดวงใจ ‘ธาม ภวัตธีรกุล’ จะแสดงนำ ยิ่งรู้สึกว่าตนเองกำลังจะเข้าใกล้การบรรลุขั้นสุดยอดแล้ว ทั้งสุข ทั้งสงบ ทั้งสว่างไสว


   ตึง!ตึง!ตึง!


   เสียงฝีเท้าตึงตังวิ่งขึ้นบันไดดังมาแต่ไกล ทำเอาหญิงร่างอวบผู้กำลังหลงใหลไปกับใบหน้าคร้ามคมหล่อเหลาของพระเอกหนุ่มดาวรุ่งในหนังสือถึงกับต้องตวัดสายตาไปมองต้นเสียง


   “ป้ารี! ขวัญ…อะ! สวัสดีครับ คุณน้ารุ่ง” นอกจากคุณพัชรีผู้คลั่งไคล้ ‘ธาม ภวัตธีรกุล’ แล้ว ยังมีสาวใหญ่อีกหนึ่งที่หลงใหลได้ปลื้มไปกับดาราหนุ่มรูปหล่อผู้นี้เช่นเดียวกัน…ไม่ใช่ใครที่ไหน…คุณรุ่งทิพ มารดาบังเกิดเกล้าของน้ำทิพย์ ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นไม้เบื่อไม้เมากับจอมขวัญมาก่อนจนถึงขั้นไม่คิดจะมาเหยียบที่นี่


ทว่าวันนี้…อะไรหลายอย่างเปลี่ยนไป ความสัมพันธ์ระหว่างน้ำทิพย์และจอมขวัญเปลี่ยนแปลง คุณรุ่งทิพจึงขอเปลี่ยนใจด้วยอีกคน ด้วยการมาเยี่ยมเยียนคุณพัชรีถึงที่ พร้อมกับหอบข่าวลับข่าวลือเรื่องล่าสุดมา ‘เม้าส์มอย’ ให้คุณพัชรีฟังชนิดที่สองสาวแทบไม่ลุกไปไหนอีกเลย


   “สวัสดี” นอกจากจะยกมือรับไหว้อย่างไม่ตะขิดตะขวงใจแล้ว คุณรุ่งทิพยังส่งเสียงขานรับอีกต่างหาก แถมพอมีใครอีกคนเดินตามหลังจอมขวัญขึ้นมาบนเรือนพร้อมข้าวของเต็มสองมือ ร่างโปร่งก็เหมือนจะเห็นดวงตาของคุณรุ่งทิพมีประกายแปดล้านดวงอยู่ข้างใน!


   “ซื้ออะไรมาน่ะโต” ส่วนคุณพัชรีผู้ซึ่งเห็นชายหนุ่มอย่าง ‘อธิป’ อยู่ข้างกายหลานชายตนเองจนเป็นเรื่องปกตินั้นลุกขึ้นเดินไปหาชายหนุ่มร่างสูงที่ยกมือไหว้เธอ


   “หมูอบน้ำผึ้งครับ”


   “หืม? แล้วนี่ไปถึงไหนกันมา” เมื่อเช้าหลานชายสุดที่รักมาบอกคุณพัชรีว่าจะออกไปซื้อของ เสร็จแล้วก็เอารถออกไปคนเดียว แต่ขากลับมาดันมีอธิปพร้อมหมูอบน้ำผึ้งแถมมาด้วยอย่างนี้ สงสัยจะไปนัดเจอกันข้างนอกล่ะมั้งนี่


   “จะไปถึงไหนล่ะป้ารี ขวัญก็ไปซื้อของขวัญให้คุณแพรว พอดีพี่โตโทร.มาบอกว่าอยู่จตุจักรกำลังซื้อต้นอะไรสักอย่างให้ลุงชัย ขวัญเลยนัดเจอกัน” คุณพัชรีหูผึ่งทันทีที่ได้ยินชื่อ ‘คุณแพรว’ จากปากหลานชาย แต่จอมขวัญไม่ได้อยู่อธิบายเพิ่มเติม เพราะเจ้าตัวหันไปค้อมศีรษะให้คุณรุ่งทิพแล้วเอ่ยปากขอตัวสักครู่ ก่อนจะหายเข้าไปในห้องเพื่อเก็บข้าวของ ทิ้งคุณพัชรีให้ต้องหันมามองอธิปด้วยสายตาเป็นกังวล


   “โต…นี่…ผู้หญิงคนนั้นยังไม่กลับไปอีกเหรอ” พลอยแพรวอาศัยอยู่ในบ้านของอธิป ในฐานะที่เป็นลูกสาวของญาติห่างๆที่ต่างจังหวัด เรื่องนี้คุณพัชรีรู้ดี และเพราะรู้ดี เลยกำชับให้อธิปตามประกบหลานชายเธอทุกฝีก้าว ไม่ใช่คุณพัชรีไม่ไว้ใจหลานชายตนเอง แต่เพราะ ‘รู้ใจ’ ว่าคนอย่างจอมขวัญนั้นเลือดเจ้าชู้มันข้นเหลือเกิน หรือถึงจะจืดจางไปแล้ว แต่นิสัยชอบเทคแคร์ผู้หญิงก็ยังติดตัวอยู่ดี ซึ่งเรื่องนี้ล่ะ…ที่คุณพัชรีห่วงเหลือเกินว่าจะทำให้ ‘พลอยแพรว’ ฝันกลางวันจะมีวันได้เป็นนางเอกในชีวิตของจอมขวัญ!!


   “จะกลับวันมะรืนแล้วครับ” ร่างสูงตอบ ขณะเดินเคียงมากับคุณพัชรีตรงไปยังกลางเรือนที่ยกพื้นเป็นที่นั่งเล่นและรับประทานอาหาร คุณรุ่งทิพนั่งอ่านหนังสือเรื่องย่อละครหลังข่าวราวกับไม่ได้สนอกสนใจประเด็นที่อธิปและคุณพัชรีพูดคุยกัน ทว่า…หูของเธอนั้นแทบจะกระพือด้วยความอยากรู้อยากเห็น


   …เมื่อกี้จอมขวัญว่า ‘ซื้อของขวัญให้คุณแพรว’ ใครคือคุณแพรว? … คุณรุ่งทิพอยากรู้เต็มอก แต่ไม่กล้าเสนอหน้าถามมากนัก ที่ทำได้คือการนั่งต่อไปเพื่อรับฟังเรื่องราวอย่างเงียบๆ


   “กลับๆไปก็ดี…ป้าล่ะกลัวใจของขวัญจริงๆเลย ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ได้ขี้เหร่อะไรซะด้วย จะว่าไปแล้วก็สเป็กมันเลยนะ ขาวๆ หมวยๆน่ะ” คุณพัชรีพูดถึงสเป็คของหลานชายแล้วเหลือบมองผู้ชายตรงหน้าที่ห่างไกลจาก ‘คนรักในอุดมคติ’ ของจอมขวัญสุดกู่แล้วก็นึกแปลกใจว่าอะไรหนอเล่นตลกให้สองคนนี่มารักกันได้


   “คุณรีพูดอย่างกับจอมขวัญนอกใจอธิปอย่างนั้นละค่ะ!” คุณรุ่งทิพโพลงอย่างลืมตัว ตอนแรกก็ตั้งใจจะนั่งฟังเงียบๆหรอก แต่พอลองประมวลผลจากสิ่งที่ได้ยินมาแล้ว ก็ทำเอาอยู่เฉยไม่ไหว จนหลุดปากถามออกไปอย่างรวดเร็ว


   คุณพัชรีกะพริบตาปริบๆกับคำถามนั้น ก่อนจะย้อนถามอย่างเก้อๆ


   “เอ่อ…นี่คุณรุ่ง…ทราบเรื่องของขวัญกับโตด้วยหรือคะ?”


   คุณรุ่งทิพเพิ่งจะรู้ตัวว่าดันเผลอหลุดปากไปเสียแล้ว แต่จะตอบอะไรได้มากไปกว่าความจริงเล่า?


   เธอหัวเราะร่วนแก้เก้อ ก่อนจะเหลือบตาไปมองอธิปที่นั่งเงียบๆ


   “แหม! ฉันน่ะ! รู้คนแรกเลยค่ะ!” เธอยังจำได้ถึงตอนที่จอมขวัญปากดีว่าอธิปเป็นเกย์และจีบเขา ตอนนั้นเธอตกใจแทบตาย แต่ตอนนี้สิ!...คุณรุ่งทิพบอกได้คำเดียวว่าเวลามองสองหนุ่มอยู่ด้วยกันแล้วรู้สึกถึงความเหมาะสมอย่างน่าประหลาด! กิ่งทองใบหยก! เพราะคุณรุ่งทิพนี่แหละแม่สื่อ!!!...


   “ร…รู้คนแรก?” คุณพัชรีถึงกับตะลึง ด้วยไม่คิดว่าคนวงนอกที่สุดในเรื่องนี้อย่างคุณรุ่งทิพจะเข้าถึงข่าวนี้ก่อนใคร


   “ก็ใช่น่ะสิคะ! ตอนแรกก็ยังไม่มั่นใจหรอกค่ะว่าจะจริงรึเปล่า แต่ตอนไปทะเลด้วยกัน อู้ย! มองปราดเดียวก็รู้เลยค่ะว่าคู่นี้น่ะ…เขา…ชัวร์!” ว่าแล้วคุณรุ่งทิพก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับเรื่องที่อยู่ในความทรงจำ แต่แหม! ตอนนั้นจอมขวัญยังปฏิเสธเสียงหนักแน่นว่าไม่ได้เป็นอะไรกับอธิป แล้วดูตอนนี้เถอะ!...ยอมให้อธิปเดินตามต้อยๆ ไม่มีบ่นอะไรสักคำ!!...


   คุณพัชรีเห็นมารดาของน้ำทิพย์ดูจะรู้ลึกรู้จริง และอาจจะรู้เรื่องที่เธอไม่กล้าถามจากหลานชาย เลยต้องเหลือบตามาทางอธิป


   “โต…ไปดูของขวัญให้ป้าหน่อย ไม่รู้รายนั้นเข้าไปหลับรึเปล่า เมื่อเช้าก็ตื่นซะเช้า ถ้าหลับก็เปิดแอร์ให้ด้วยนะ” ร่างสูงพอจะรู้ว่าคุณพัชรีต้องการเวลาส่วนตัวกับคุณรุ่งทิพ คงจะอยากถามไถ่ตามประสาผู้ใหญ่ถึงเรื่องของเขาและจอมขวัญ ชายหนุ่มรับคำก่อนจะหันไปขอตัวจากคุณรุ่งทิพแล้วจึงเดินเลี่ยงไปยังห้องนอนของจอมขวัญ


   คุณพัชรีมองส่งจนแผ่นหลังกว้างหายลับเข้าไปในห้องแล้ว จึงหันมาทางเพื่อนสนทนาที่นั่งคุยเรื่องของดารามาตั้งแต่เช้า แต่ตอนนี้เห็นทีต้องเปลี่ยนเป็นเรื่องของหลานชายของเธอแทน


   “ที่คุณรุ่งว่า…รู้มาตั้งแต่แรกเนี่ย รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”


   “ก็…ตั้งแต่หลานคุณรีเข้าโรงพยาบาลครั้งนู้นน่ะค่ะ! เขายอมรับเองเลยนะคะ ว่าอธิปไปจีบเขาก่อน” พูดไปก็ชักจะเขินไป คุณรุ่งทิพรู้สึกเหมือนตัวเองเห็นละครในชีวิตจริงอย่างไรอย่างนั้น ตอนแรกก็ทะเลาะกัน ไม่ถูกชะตา เหม็นขี้หน้า แต่ไปๆมาๆ เป็นว่าอธิปกลับเข้าไปจีบจอมขวัญเสียอย่างนั้น “…แหม…เหมือนในนิยายเลยนะคะ ว่าแต่…คุณรีพอจะทราบมั้ยคะ ว่าใครพระเอกใครนางเอก”


   คุณพัชรีนิ่งไปเล็กน้อย ด้วยไม่กล้าพูดอะไรมาก แม้คุณรุ่งทิพจะสนิทกับเธอในระดับหนึ่ง แต่ถ้าเอาเรื่องของจอมขวัญและอธิปไปพูดในทางเสียหายแล้วล่ะก็ ความรักเล็กๆของคนทั้งคู่จะต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน


   “เอ่อ…คือ…” คุณรุ่งทิพยังจับจ้องรอคอยคำตอบ ยิ่งทำเอาอึกอักเข้าไปใหญ่


   “มันพูดยากก็ไม่เป็นไรคุณรี ฉันเข้าใจ…แต่เอาเป็นว่า ถ้าคุณรีอยากให้ช่วยอะไรเกี่ยวกับเรื่องของสองคนนั่นแล้วละก็ บอกรุ่งทิพคนนี้ได้ทันทีเลยนะคะ ฉันช่วยเต็มเหนี่ยวสุดเหวี่ยงเลยค่ะ!” ท่าทางแสนจะตั้งใจจริงในการให้ความช่วยเหลือนั้น ทำเอาคุณพัชรีอดยิ้มไม่ได้ ไม่ว่าคุณรุ่งทิพจะพูดมันออกมาเพราะอะไร แต่เธอก็ดีใจที่อย่างน้อยก็ยังได้รู้ว่านอกจากครอบครัวของเธอและอธิปจะเป็นแรงดันให้ความรักของทั้งสองคนเป็นไปได้ดีแล้ว คุณรุ่งทิพก็อยากมีส่วนร่วมให้ความรักของคนทั้งคู่ยืดยาวอีกด้วย…


   …ดีจริงๆ…ดีจริงๆที่ความรักของจอมขวัญและอธิปเป็นที่เอ็นดูของคนรอบข้างขนาดนี้…


……………………….

   ร่างสูงเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนของคนรัก เขากวาดตามองไปรอบห้องแต่เห็นแค่ถุงสินค้าที่จอมขวัญซื้อมาวางไว้อยู่บนปลายเตียง ส่วนเจ้าตัวไม่อยู่ เขาได้ยินเสียงน้ำไหลจากในห้องน้ำที่มีประตูเชื่อมถึงกัน จึงหันไปดู ก็เห็นจอมขวัญกำลังก้มศีรษะอยู่กับอ่างล้างหน้า เอามือวักน้ำล้างท้ายทอยตัวเองอย่างยากลำบาก


   “เป็นอะไรน่ะ” เขาเดินเข้าไปถาม จอมขวัญเงยหน้าขึ้นจากอ่าง หยดน้ำจากท้ายทอยไหลหยดมาตามลาดไหล่และแผ่นอกขาวที่ปราศจากเสื้อ


   “คันอ่ะ พี่โต ดูให้หน่อยดิ เป็นผดเปล่า” ไม่พูดเปล่า แต่เจ้าตัวยังหันหลังให้คนรัก แล้วปัดปลายผมเปียกชื้นที่เริ่มยาวปรกท้ายทอยออก


   อธิปนิ่งไปเล็กน้อย ท้ายทอยขาวของจอมขวัญอยู่ตรงหน้า เขาได้แต่กะพริบตาถี่ๆ แล้วยกมือขึ้นถูจมูกอย่างเก้อๆ เมื่อรู้สึกว่าตนเองชักจะรู้สึกแปลกๆ กับท้ายทอยของอีกฝ่าย


   …ไม่ใช่ว่าไม่รู้ตัวหรอก ตั้งแต่เขาคบหากับจอมขวัญมา อธิปเหมือนกลับไปเป็น ‘นายอธิป’ คนเดิมที่…หลงใหล…ต้องการ…และปรารถนาในตัวคนรัก…


   “พี่โต?...” เสียงจอมขวัญดังขึ้นปลุกสติ ร่างสูงเลยเหมือนนึกขึ้นได้ว่าเจ้าของท้ายทอยขาวๆนี้กำลังต้องการความช่วยเหลือจากเขา


   “อือ เป็นผด…พี่บอกแล้วว่าให้รอที่ห้างฯ ก็ดื้อจะไปหาพี่ที่จตุจักร” ผดแดงที่คอของจอมขวัญบอกได้อย่างดีว่าเจ้าตัวร้อน เหงื่อออก และทนไม่ไหวจนเผลอเก่า และคงจะร้อนตอนที่ไปจตุจักรเพื่อรอเขาซื้อต้นไม้นั่นล่ะ


   ร่างสูงหันไปดึงกระดาษซับหน้ามาซับน้ำออกให้ ก่อนจะดึงแขนอีกฝ่ายออกจากห้องน้ำเพื่อทายาให้


   “ผมมันเริ่มยาวแล้วด้วยล่ะ เลยยิ่งร้อน ยิ่งคัน” เจ้าตัวว่าอย่างนั้นแล้วดึงปลายผมตัวเองเล่น “…เดี๋ยวว่างๆไปตัดดีกว่า” อธิปที่กำลังจะลงมือทายาให้ถึงกับชะงัก


   “ไม่ตัดไม่ได้เหรอ” คนถูกถามหันมามองอย่างสงสัย และนั่นทำให้คนพูดเริ่มรู้สึกตัวว่าเขาพูดจาประหลาด ทั้งๆที่ปกติแล้วอธิปจะไม่ก้าวก่ายเรื่องการแต่งตัวของจอมขวัญ แต่ครั้งนี้กลับบอกว่า ‘ไม่ตัดไม่ได้เหรอ’


   …หมายความว่าผมยาวปรกต้นคออย่างงี้ดีกว่าทรงก่อนงั้นสิ?...


   “ไม่อยากให้ขวัญตัดเหรอ” ร่างโปร่งย้อนถาม


   “อือ” คนตอบ ตอบสั้น ก่อนจะหมุนกายคนรักให้หันหลังให้เขาเช่นเดิม แล้วลงมือทายาให้


   “ทำไม?” คราวนี้มือใหญ่ถึงกับชะงัก จอมขวัญเลยหันกลับมามองอีก อธิปมีท่าทีอึกอัก และใบหน้าคมก็เริ่มขึ้นสีอย่างที่ทำเอาคนมองต้องเลิกคิ้ว หวนคิดไปถึงบทรักหลายๆครั้งของเขาและร่างสูง ที่มักจะมี ‘การจูบท้ายทอย’ ในระหว่างกิจ และหลังกิจอยู่เสมอ ตอนแรกเขาไม่ได้ใส่ใจมันหรอก เพราะเวลาแบบนั้นก็จูบกันจนจะทั่วทั้งตัวอยู่แล้ว จะจูบท้ายทอยเพิ่มก็ไม่รู้สึกผิดปกติเสียเท่าไหร่ แต่ตอนนี้สิ…ตอนนี้เห็นทีเขาจะไม่ใส่ใจไม่ได้ซะแล้ว ในเมื่ออธิปตอบชัดว่าไม่อยากให้เขาตัดผมที่ปรกท้ายทอยออก


…เป็นเพราะชอบผมเขา หรือชอบท้ายทอย?...หรือชอบสองอย่างรวมกัน?


ร่างโปร่งยิ้มเจ้าเล่ห์


   “…หรือว่า…พี่โตชอบท้ายทอยขวัญแบบมีผมปรกเหรอ” แถมไม่ชอบธรรมดาอีกต่างหาก ชอบแบบวับๆแวมๆ มีผมปรกนิดๆ…จอมขวัญอยากจะหัวเราะดังๆที่เห็นอีกฝ่ายยิ่งอึกอักพูดไม่ออก เห็นที เขาคงต้องแกล้งอธิปด้วยเรื่อง ‘ท้ายทอย’ บ่อยๆซะแล้ว


   อธิปพยายามใช้ความนิ่งสยบทุกการกระทำของคนรัก แต่ไอ้สายตาของจอมขวัญที่มีประกายหยอกล้อก็ส่งมาบ่อยเสียจนเขาต้องยอมหันมาสบตาคนรักเต็มๆ


   “อือ ชอบ…มีอะไรมั้ย”


   “โหย! ทำเป็นเข้ม ไม่มีอะไรหรอกครับคุณอธิป ผมก็แค่อยากรู้ว่าชอบใช่มั้ย ถ้าชอบจะได้…” จอมขวัญทิ้งประโยคแล้วหายใจเฉยๆนานเป็นพิเศษ ก่อนจะพูดต่อ “…จะได้ไปตัดวันพรุ่งนี้เลย! อื้อ!...อืม…” พูดจบปุ๊บ ริมฝีปากก็ถูกปิดปั๊บ อธิปบดจูบลงกับริมฝีปากแดงที่ช่างพูดช่างเถียงเขาหนักหน่วงในช่วงแรกเหมือนจะลงโทษความปากดี แต่ตอนท้ายกลับอ่อนโยนและแผ่วหวาน จนเมื่อละออกมา จอมขวัญยังนึกเสียดายในอก


   “พูดมากนักนะเรา”


   “พูดมากอะไรเล่า…” ร่างโปร่งเถียงข้างๆคูๆ เหลือบตามองริมฝีปากของอธิปแล้วนึกอยากได้จูบอย่างเมื่อครู่อีก พวกเขามีเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองเช่นนี้ไม่บ่อยนักในแต่ละสัปดาห์ โชคดีว่าได้ ‘คืนศุกร์เสาร์ เราหรรษา’ ที่คุณพัชรีอนุญาตให้เขาไปค้างบ้านของอธิปตามคำแนะนำของ ‘หมอที่รู้จักกัน’ ซึ่งบอกให้เขาเปลี่ยนบรรยากาศดูบ้าง จะได้ช่วยรักษาอาการทางจิตเวชที่เขายังรักษาไม่หายขาด


   ไม่อย่างนั้นล่ะก็…ป่านนี้อาจจะยิ่ง ‘โหย’ กว่านี้อีก…


   “อย่าทำหน้าอย่างนั้น ของขวัญ” อธิปไม่ใช่ไม่รู้ เขาเห็นสีหน้าของอีกฝ่าย เห็นสายตาของจอมขวัญว่ากำลังคาดหวังอะไร ปกติแล้วพวกเขามักจะอยู่ด้วยกันในคืนวันศุกร์และคืนวันเสาร์ ซึ่งมันเป็นเวลาดีที่พวกเขาจะกอดกัน หรือจูบกันโดยที่ไม่มีใครอยู่ใกล้ๆให้ต้องเกรงใจ ทว่าเมื่อคืนซึ่งเป็นคืนวันศุกร์ จอมขวัญกลับมาค้างที่บ้านเรือนไทยเพราะต้องคุยงานกับจักรกฤษณ์ต่อ ก็เลยยิ่งทำให้วันนี้…โหยหากันมากกว่าเคย…ตัวอธิปเองก็อยากจะให้หรอก…ถ้าหากว่าตอนนี้อยู่ที่บ้านของเขาล่ะก็ ชายหนุ่มจะไม่ยอมให้จอมขวัญทำสีหน้าอย่างนี้เกินสามนาทีแน่นอน


   อธิปเกรงใจคุณพัชรีและคุณชัย บางครั้งที่มาค้างที่นี่ นอนห้องเดียวกับจอมขวัญ เตียงเดียวกับจอมขวัญ แต่เขาไม่เคยทำอะไรมากไปกว่าการนอนข้างกันเลยสักครั้ง


   “ก็…” จอมขวัญไม่ต้องถามว่าอีกฝ่ายเห็นเขาแสดงสีหน้าแบบไหนอยู่ ในเมื่อตัวเขาเองเอาแต่จับจ้องไปที่ริมฝีปากของอธิปราวกับคาดหวังว่าในวินาทีข้างหน้า มันจะประทับลงมาให้เขาเลิกโหยหาสักที


   ร่างสูงคำรามในคออย่างอัดอั้น แต่ยิ่งเห็นสายตาของจอมขวัญที่กำลังมองเขา ก็ยิ่งทำให้อดไม่ไหว อธิปบอกตัวเองว่า ‘ถ้าแค่จูบ…’ ใช่…ถ้าแค่จูบล่ะก็…อีกสักนิด…ก็น่าจะได้…


   มือใหญ่ดึงแขนของคนรักให้ขยับเข้ามาใกล้ ก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากสีสดนั่นอีกครั้ง และครั้งนี้จอมขวัญหยัดรับรสสัมผัสอย่างเต็มใจ ก่อนจะเผยอริมฝีปากน้อยๆแล้วส่งปลายลิ้นแตะสัมผัสกับปลายลิ้นของอธิปอย่างโหยหาและต้องการ มือหนาของร่างสูงรั้งกายโปร่งให้เข้ามาแนบชิด แล้วไล้มือไปตามแนวกระดูกสันหลังบนแผ่นหลังเปลือยขึ้นไปจนถึงท้ายทอย…ส่วนที่เขาชอบที่สุด…


   “อื้ม…พี่โตท่าทางจะชอบคอขวัญมากนะเนี่ย” ริมฝีปากผละออกจากกันเล็กน้อย และจอมขวัญก็ไม่ได้เคลิ้มเสียจนล้ออีกฝ่ายไม่ได้ เขาส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ แต่อธิปไม่ยอมมองรอยยิ้มนั้นเลยแม้แต่น้อย เพราะตอนนี้ก้มหน้าลงจูบกับซอกคอเขาเสียแล้ว


   “อืม…ชอบ…ชอบทั้งหมด…” สัมผัสร้อนของริมฝีปากและลมหายใจของอธิปอังอยู่ที่ซอกคอเขา มันให้ความรู้สึกดีอย่างน่าประหลาด จอมขวัญเบี่ยงศีรษะให้อีกฝ่ายได้ซุกหน้าลงมากกว่าเดิม ก่อนจะเป็นฝ่ายยื่นหน้าเข้าไปจูบติ่งหูของอธิปเบาๆแล้วไล้ปลายลิ้นเลียแผ่ว


   “หืม!” เขาได้ยินเสียงครางหนักๆในลำคอของร่างสูง แรงกอดรัดจากสองแขนของอธิปก็ดูจะเพิ่มน้ำหนักมากกว่าเดิม จอมขวัญกระตุกยิ้มอย่างชอบใจ ชายหนุ่มกำลังจะไล้ปลายลิ้นเลียติ่งหูอธิปอีกครั้ง ทว่า…ประตูห้องที่อยู่ข้างหลังอธิป และอยู่ตรงหน้าจอมขวัญถูกเปิดเข้ามาเสียก่อน คุณพัชรียืนชะงักอยู่ตรงนั้น…


   หญิงร่างอวบอ้าปากค้างเมื่อเห็นคาตาว่าสองหนุ่มกำลังกอดกันแนบแน่น เธอไม่เห็นว่าอธิปกำลังทำอะไร แต่เห็นหัวเขาซุกอยู่กับซอกคอของหลานชายเธอ!...


   “ป้ารี!” จอมขวัญร้องข้างหูอธิป และทำให้คนที่กำลังมัวเมาอยู่กับซอกคอขาวของคนรักต้องเงยหน้าแล้วหันกลับไปมอง แล้วทันใดนั้น ทั้งคู่ก็กระโดดแยกห่างออกจากกันอย่างรวดเร็ว!


   “เอ่อ…คือ…คือ…คือป้า…ป้า…ป้าเปิดประตูห้องผิด! ขอโทษนะจ๊ะ!!” คุณพัชรีกลืนน้ำลายเอื้อก! ยิ่งเห็นสภาพหลานชายมีแค่กางเกงยีนส์ตัวเดียว จินตนาการของเจ้าแม่ละครหลังข่าวก็ยิ่งตีปีกบินไปไกล! เธอรีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว แล้วยืนหอบหายใจอยู่ตรงนั้นราวกับเพิ่งวิ่งมาเป็นกิโลฯ


…คุณพระคุณเจ้า! เวลาอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ สองคนนั่นแทบไม่เคยจะแตะเนื้อแตะตัวกันเลยสักครั้ง! แต่พออยู่กันสองคน ทำไมมันช่างร้อนแรงอย่างนี้!! โอ้ว! นี่ถ้าเธอเปิดประตูเข้าไปช้ากว่านี้อีกสักหน่อยแล้วล่ะก็! คุณพัชรีไม่อยากจะคิด ต่อให้ฉากรักที่แสดงโดย ‘ธาม ภวัตธีรกุล’ พระเอกอันดับหนึ่งในดวงใจจะเริ่ดเลอแค่ไหน! ก็สู้ฉากรักของหลานชายเธอและคนรักในชีวิตจริงไม่ได้แน่นอน!


“สองหนุ่มเขายังไม่เสร็จหรือคะ นี่หมูอบน้ำผึ้งอุ่นเสร็จแล้วนะ” คุณรุ่งทิพเอ่ยปากมาจากกลางเรือน หลังจากจัดแจงเทหมูอบน้ำผึ้งออกจากถุงและอุ่นไมโครเวฟที่ครัวเล็กๆบนเรือนเรียบร้อยแล้ว คุณพัชรีสูดลมหายใจเรียกความกล้าเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปบอกเพื่อนร่วมสมาคมคอละครแห่งชาติด้วยน้ำเสียงแปร่งปร่า


“ค่ะ…สองหนุ่มเขา… ‘ยังไม่เสร็จ’… ไม่รู้จะเสร็จเมื่อไหร่ เรากินกันก่อนเลยก็ได้ค่ะ”


…………………………….

จบสิ้นมื้อหมูอบน้ำผึ้งที่มีสองหนุ่มออกจากห้องมาร่วมวงทีหลัง คุณรุ่งทิพก็กลับมาที่บ้านพร้อมกับหนังสือเรื่องย่อละครหลังข่าวเก่าๆที่คุณพัชรีให้ยืมมา เธอกำลังนั่งอ่านอยู่ที่ใต้ซุ้มต้นไม้หน้าบ้าน พอดีกับได้ยินเสียงรถแล่นมาจอดที่หน้าประตูรั้ว



น้ำทิพย์ลงจากรถญี่ปุ่นแปลกตาที่คุณรุ่งทิพผู้เป็นมารดาไม่เคยเห็นมาก่อน บุตรสาวคนสวยยื่นหน้าเข้าไปล่ำลาเจ้าของรถ ก่อนจะผละออกมามองส่งจนรถคันนั้นเคลื่อนจากไป แล้วจึงเปิดประตูเข้าบ้าน


“แม่…สวัสดีค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้ ถุงข้าวของที่เธอหิ้วมาด้วยบอกได้อย่างดีว่าเธอไปซื้อของตามที่มาขออนุญาตออกไปเมื่อเช้านี้



“ไปไหนมาล่ะน้ำ แล้วกลับมารถใคร แม่ไม่เห็นเคยเห็นเลย”


“รถเพื่อนน้ำค่ะ”

“เพื่อนผู้ชายหรือผู้หญิง”

“เพื่อน…ผู้ชายค่ะ” พอมาถึงตรงนี้ คุณรุ่งทิพก็ทำเห็นสีหน้าของบุตรสาวเริ่มจะขึ้นสีน้อยๆที่แก้มขาว


“อ้าว แล้วคุณจักรกฤษณ์ล่ะ” ผู้เป็นแม่ถามตรงเผง เธอรับรู้ว่าน้ำทิพย์และจักรกฤษณ์สนิทกันขึ้นในช่วงหลังๆมานี่ แถมฝ่ายนั้นยังเคยมานอนค้างที่นี่ด้วยซ้ำ แม้จะนอนแค่ชั้นล่างก็เถอะ ตอนแรกคุณรุ่งทิพก็ไม่ชอบใจนักหรอก แต่ในยามนั้นที่ผู้ชายรอบกายของน้ำทิพย์มีจอมขวัญซึ่งมีอดีตไม่พึงประสงค์ มีอธิปซึ่งเป็นเกย์ มีอนุชาซึ่งแต่งงานแล้ว และมีจักรกฤษณ์ซึ่งโสด เธอก็ควรจะดันให้น้ำทิพย์ไปทางจักรกฤษณ์มากที่สุดไม่ใช่หรือ


“คุณจักรกฤษณ์เขาบอกน้ำเองค่ะ ว่ามันเป็นไปไม่ได้…” น้ำทิพย์เว้นระยะสักเล็กน้อย ตอนแรกเธอเองก็กังวลกับการใกล้ชิดกับเขา แต่พอนัดเจอกัน พูดคุยกัน และทำให้ทุกอย่างกระจ่าง จักรกฤษณ์ก็พูดตรงไปตรงมาว่า ‘เรื่องของเธอและเขา…เป็นไปไม่ได้’ แม้น้ำทิพย์จะไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นไปไม่ได้ แต่เธอก็สบายใจกับความสัมพันธ์ระหว่างเธอและเขามากกว่าเดิม


…อย่างน้อยก็จะได้รู้…ว่าจักรกฤษณ์และเธอจะคบหากันฉันเพื่อนเท่านั้น…


“…แต่ก็ดีแล้วล่ะค่ะแม่ เป็นเพื่อนกัน คบกันง่ายกว่า อีกอย่างนึง ตอนนี้ชีวิตน้ำก็มีความสุขดี มีแม่อยู่กับน้ำ มีเพื่อนที่ทำงานดีๆ มีเพื่อนอย่างคุณจอม คุณจักรแล้วก็พี่อธิป น้ำว่าตอนนี้น้ำก็ไม่อยากได้อะไรแล้วล่ะค่ะ”


“แล้วเจ้าของรถคันเมื่อกี้ล่ะ” น้ำทิพย์ทำหน้าค้อนที่มารดาจี้ถามแต่เรื่องรถยนต์ที่มาส่งเธอเมื่อครู่


“แม่ก็…เรื่องของอนาคตก็ให้เป็นเรื่องของอนาคตเถอะค่ะ แต่น้ำในตอนนี้น่ะ จีบยากกว่าแต่ก่อนเยอะเลยนะคะ” เธอพูดแล้วยิ้มอย่างมีความสุข ยามคิดถึงตอนที่แวะไปหาจอมขวัญที่โรงแรมเมื่อไม่กี่วันก่อน แล้วถูกผู้ชายมาถามเบอร์โทรศัพท์ จอมขวัญมาเจอเข้าพอดีเลยถามคำเดียวว่า ‘มีอะไรกับน้องสาวผม’ กลายเป็นว่าเธอเป็นน้องสาวของจอมขวัญไปเสียแล้ว แถมผู้ชายคนนั้นก็รีบจากไปชนิดที่ไม่เอาเบอร์ของเธอเลยแม้แต่ตัวเลขเดียว


“แล้วนี่…ไหนว่าแม่จะไปบ้านคุณป้ารี ทำไมกลับเร็วจังคะ”


สองแม่ลูกพากันเดินเข้าบ้านหลังเล็กที่อยู่ด้วยกันมานาน บ้านที่แม้จะมีแค่เธอสองคนแม่ลูก แต่ก็เป็นบ้านที่อบอุ่นที่สุดสำหรับน้ำทิพย์และคุณรุ่งทิพ


“กินข้าวเสร็จก็กลับ วันนี้เจออธิปที่นั่นด้วยนะ อุ๊ย! น้ำต้องเห็นเอง นายจอมขวัญน่ะ ตอนนั่งกินหมูอบน้ำผึ้งงี้ หน้าแดง แก้มแดง ไม่รู้เขินอะไร สงสัยเขินที่อธิปนั่งข้างๆ!” คุณรุ่งทิพเล่าเฉพาะในส่วนที่เห็น คือหลังจากจอมขวัญและอธิปออกจากห้องมานั่งร่วมวงกินหมูอบน้ำผึ้งด้วยกันนั้น เธอเห็นจอมขวัญก้มหน้าก้มตากินอย่างเดียว ไม่อย่างนั้นก็หันไปมองทางอื่น และแทบจะไม่มีส่วนร่วมในบทสนทนาเลยแม้แต่นิดเดียว ซ้ำยังทำหน้าแดงๆจนเธอคันปากยิบๆอยากจะถามว่าแค่นั่งข้าง ‘แฟน’ ก็ต้องหน้าแดงด้วยหรือ?!


หารู้ไม่ว่าที่จอมขวัญหน้าแดงแถมไม่พูดอะไรสักคำเป็นเพราะเขินที่ป้าตัวเองเห็นช้อตเด็ดต่างหาก!


“แม่อย่าไปล้อคุณจอมเขานะคะ รายนั้นยิ่งขี้อายอยู่ โดยเฉพาะเรื่องของตัวเองกับพี่อธิป” น้ำทิพย์ไม่เคยคิดว่าคนอย่างจอมขวัญจะอายได้ขนาดทุกวันนี้เลย เวลาเธอพบเขาหรือนัดเจอเขา สิ่งแรกที่ห้ามพูดถึงคือ ‘แล้วพี่อธิปละคะ?’ เพราะจอมขวัญจะทำหน้าอึกอักแล้วก็กลายเป็นมึนตึงเธอ หาว่าเธอถามหาแต่อธิป ทั้งๆที่ในความเป็นจริงแล้ว น้ำทิพย์รู้หรอกว่าจอมขวัญไม่กล้าพูดเรื่องอธิปให้เธอฟัง ไม่รู้จะอายจะเขินอะไรนัก ในเมื่อเธอก็แสดงออกชัดเจนว่าเธอรู้ถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคน


“รู้แล้วล่ะ นี่แม่ก็ไม่ได้ล้อเขาสักคำนะ แค่นั่งจ้องอย่างเดียวเอง!” น้ำทิพย์ได้แต่หัวเราะเบาๆ ไม่อยากจะบอกมารดาเลย ว่าแค่ ‘จ้อง’ ก็มากเกินไปสำหรับจอมขวัญแล้ว!

…………………………

[Dezair]

คุณรุ่งทิพกลับบ้านไปแล้ว และหลังจากนั้นพักหนึ่งอธิปก็ขอลากลับบ้านบ้างเช่นกัน แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันเสาร์ และทุกสัปดาห์จะมีกำหนดให้จอมขวัญไปค้างที่บ้านหลังเล็กในหมู่บ้านกับเขา ทว่าวันนี้…หลังจากคุณพัชรีเห็นฉาก ‘นัวเนีย’ ของเขาและหลานชายของเธอ จอมขวัญก็ขอให้เขากลับไปนอนที่บ้านหลังใหญ่ ส่วนตนเองจะค้างที่บ้านเรือนไทยของวิมลกิตติ ด้วยไม่อยากให้คุณพัชรีคิดว่าพวกเขาจะไปค้างด้วยกันเพื่อ ‘สานต่อ’ กิจกรรมที่ถูกขัดจังหวะ อธิปเลยต้องกลับมานอนที่บ้านของครอบครัว



“อ้าว โต…วันนี้ไม่ได้ค้างที่บ้านนู้นเหรอ” คุณกนกนุชกำลังนั่งดูข่าวตอนเย็นหันมาถามลูกชายที่เพิ่งกลับเข้าบ้าน ปกติแล้วอธิปจะไปค้างบ้านที่หมู่บ้านทุกคืนศุกร์และเสาร์ เรื่องนี้คุณกนกนุชทราบดีว่าอธิปไม่ได้ค้างคนเดียว แต่มีจอมขวัญไปด้วย…แม้จะยังไม่อาจยอมรับได้อย่างหน้าชื่นตาบาน แต่เธอก็ไม่เคยแสดงท่าทางรังเกียจใดๆให้ลูกชายและจอมขวัญเห็น หนำซ้ำเวลาจอมขวัญมาที่นี่ เธอก็ต้อนรับขับสู้เขาดี โชคยังดีที่ทั้งอธิปและจอมขวัญไม่เคยแสดงอาการราวกับคนรักให้เธอเห็นแล้วยอกสายตามากนัก ยามอยู่ต่อหน้าเธอ ทั้งสองเหมือนเพื่อนกัน เหมือนพี่เหมือนน้อง ทว่า… สายตาที่อธิปและจอมขวัญมองกันและกันนั้น มากกว่าเพื่อนธรรมดา



…แต่แล้วอย่างไรเล่า ในเมื่อเธอยอมปล่อยให้เขาสร้างครอบครัวด้วยมือของเขาเองแล้ว เธอจะเข้าไปยุ่มย่ามอีกก็ใช่ที่ สิ่งที่ควรทำในเวลานี้คือการช่วยเหลือให้เขาประคับประคองครอบครัวของเขาให้เดินไปข้างหน้าได้อย่างปลอดภัยและมั่นคงนั่นต่างหาก คือสิ่งที่แม่อย่างเธอควรทำ…



“ไม่ครับแม่” อธิปยังคงเป็นลูกชายที่ดีของเธอ ยังคงทำงานอย่างทุ่มเทและรับผิดชอบ หากจะมีบ้างที่เปลี่ยนไปก็ตรงที่เขามักจะแวะไปทานอาหารเที่ยงกับจอมขวัญ แต่เท่าที่คุณกนกนุชทราบมาคือร้านแต่ละร้านที่สองหนุ่มไปนั้น มักจะสมบุกสมบันเป็นอย่างยิ่ง ไม่ร้อนตับแลบ ก็คนเยอะวุ่นวายอุตลุดเพราะขายดี คนเห็นจะเอาไปลือก็ไม่รู้จะลือกันยังไง เพราะมองแบบไหนก็ห่างไกลจากคำว่าเดททั้งนั้น



“แล้วของขวัญนอนที่เรือนไทยเหรอ”



“ครับ” อธิปไม่ได้บอกเหตุผลว่าเพราะอะไร คืนวันเสาร์วันนี้ เขาและจอมขวัญจึงแยกกันอยู่



“ไม่ได้ทะเลาะกันใช่มั้ย” คำถามอย่างห่วงใยของมารดาทำเอาร่างสูงต้องยิ้มน้อยๆ



“ไม่หรอกครับแม่” ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยทะเลาะกัน แต่เพราะทุกครั้งที่จอมขวัญชักจะเริ่มทำตาขวางหรือหงุดหงิด เขาก็มักจะแยกตัวออกไปทางอื่น ดีอย่างหนึ่งตรงที่จอมขวัญไม่เดินตามไปหาเรื่องต่อ พออารมณ์เย็นลงแล้วจึงค่อยมาคุยกัน



“ดีแล้ว ไม่ใช่ทะเลาะกันไม่ได้นะโต เราทะเลาะกันได้ แต่เราก็ต้องคืนดีกันให้ได้เหมือนกัน ในเมื่อเลือกที่จะรักกัน เลือกที่จะอยู่ด้วยกัน ก็ต้องเรียนรู้ที่จะยอมกันบ้างนะ”



“ครับ” อธิปได้แต่ยิ้ม เขาเองก็รู้ว่ามารดายังเปิดใจได้ไม่เต็มที่สำหรับความรักของเขาและจอมขวัญ แต่ทุกวันนี้ที่เป็นอยู่ และมารดาไม่มีท่าทีรังเกียจ เท่านี้อธิปก็คิดว่ามันดีมากแล้ว



“…แล้ว…แล้วถ้าอยากได้คำปรึกษา มาถามแม่ก็ได้นะ เอ่อ…หรือถ้า…ถ้าไม่สะดวกใจก็…ก็ไปถามพ่อ ส่วนไอ้เต็งน่ะ…ถึงมันจะเป็นน้อง แต่มันก็โตแล้ว มันต้องให้คำปรึกษาดีๆได้แน่ๆ แต่ถ้ามันแนะนำเรื่องเมียสองลูกหกอะไรนั่นก็อย่าไปเอาตามมันล่ะ! แม่ไม่อยากถูกคุณรีบุกมาถึงบ้านหรอกนะ” อธิปหัวเราะเบาๆ เขารู้ดีว่าเรื่องที่มารดาพูดไม่เกินจริงเลยแม้แต่น้อย ถ้าเขานอกใจจอมขวัญจริง ทั้งคุณพัชรี คุณชัย และจักรกฤษณ์จะต้องบุกมาถึงนี่แน่



“เต็งมันก็พูดเล่นน่ะแม่” คุณกนกนุชค้อนน้อยๆที่เห็นลูกชายเข้าข้างอานุภาพเสียเหลือเกิน



“มันพูดเล่นทำจริงบ่อยจะตายไป!...แต่ก็เพราะมันนะ…ที่ทำให้แม่คิดได้…” ถ้าคุณกนกนุชไม่ได้คำพูดของลูกชายคนเล็กมาฉุดสติเอาไว้แล้วล่ะก็ เธอคงจะตีโพยตีพายและอาจทำให้อธิปเสียใจมากกว่านี้ก็ได้…ทั้งที่จริงๆแล้ว อธิปไม่ผิดอะไรเลย…ลูกของเธอแค่รักจอมขวัญ และจอมขวัญก็แค่รักลูกของเธอเท่านั้นเอง



…พวกเขาแค่รักกัน…



หญิงวัยปลายเหลือบตามองลูกชายที่นั่งอยู่ข้างกาย ก่อนจะตบมือตัวเองลงบนมือใหญ่ๆของอธิป



“พรุ่งนี้…แม่จะไปหาพระ จะให้ท่านดูฤกษ์ทำบุญบ้านหลังเล็กที่หมู่บ้าน ถึงโตกับของขวัญจะไปอยู่แค่สัปดาห์ละไม่กี่วัน แต่ก็ทำบุญเอาไว้ บอกเจ้าที่เจ้าทางให้ท่านรับรู้ ท่านจะได้ช่วยคุ้มครอง” คนเป็นลูกมองสบดวงตาของมารดาอย่างตกตะลึงด้วยไม่คิดว่าคุณกนกนุชจะเอ่ยปากเรื่องนี้



“โตกับของขวัญอาจจะเลิกกันหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ในเมื่อวันนี้คบหากัน ก็ต้องทำให้มีแต่วันดีๆ มีแต่วันที่เป็นกุศลในชีวิตร่วมกัน แม่โทร.คุยกับทางคุณรีแล้ว ทางนั้นก็เห็นด้วย แถมรับปากว่าจะเป็นคนจัดการเรื่องอาหารถวายพระเองอีก สบายไป” อธิปยังนิ่งงัน มารดาของเขาเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ ใจดี และยิ้มง่าย หากแต่จะมีใครรู้บ้างไหมว่าเธอต้องยอมรับกับเรื่องความรักของเขาอย่างหนักหนาเพียงใดก่อนจะทำใจได้ถึงเพียงนี้ในเวลาอันรวดเร็ว



อธิปพูดไม่ออกกับความปรารถนาดีที่ได้รับ เขาได้แต่นิ่งมองหน้ามารดาเนิ่นนาน



“แม่มีลูกแค่สองคน ถ้าหนึ่งคนสร้างครอบครัวดีๆ และมีความสุขกับครอบครัวตัวเองได้แล้ว แม่จะได้ไปดูแลอีกคนอย่างทั่วถึง จะได้รู้กันไปว่าเมียสองลูกหก ไม่จดทะเบียนนี่มันเรื่องจริงรึเปล่า” คำพูดประโยคต่อมาของคุณกนกนุชทำเอาคนเป็นลูกหัวเราะน้อยๆ เขากุมมือมารดาเอาไว้แล้วสัญญาอย่างจริงจัง ทว่าอ่อนโยน


“ผมสัญญาว่าจะสร้างครอบครัวที่ดีที่สุดเท่าที่มือผมจะสร้างได้ ถึงครอบครัวของผมจะไม่เหมือนครอบครัวอื่นๆ แต่ผมเชื่อว่าครอบครัวแบบผมจะมีความสุขไม่แพ้ใครเหมือนกัน”


“แม่ก็เชื่อว่าโตจะทำได้” คุณกนกนุชเชื่อมั่นและอวยพร…ขอให้ครอบครัวของลูกชายมีความสุขความเจริญ วันหนึ่งในภายภาคหน้า ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเขา ก็ขอให้ครอบครัวของเขาช่วยประคับประคองให้เขาผ่านพ้นและยืนหยัดต่อไปให้ได้ และเธอเชื่อ…จอมขวัญจะเป็นแรงใจให้อธิปได้อย่างดี


………………………

   เสียงพระสวดสูตรมงคลบทดังขึ้นในบ้านหลังเล็กของเขตหมู่บ้าน วันนี้เป็นวันดี…เป็นวันดีอย่างที่คุณกนกนุชไปหาพระเพื่อขอฤกษ์งามยามดีให้ลูกชายคนโต และรอคอยเกือบเจ็ดเดือนเพื่อให้ถึงวันฤกษ์ดีที่สุดสำหรับลูกชายและคนรักของลูก แน่นอนว่างานนี้เกี่ยวข้องกับจอมขวัญโดยตรง ซึ่งคุณกนกนุชกำชับอธิปหนักหนาว่า ‘เจ้าบ้าน’ ในพิธีครั้งนี้จะต้องมีชื่อของจอมขวัญรวมอยู่ด้วย…


   ตอนแรกจอมขวัญเถียงหัวชนฝาอย่างไรก็ไม่ยอม บ้านหลังนี้เป็นของอธิป และไม่ใช่ของเขา จะให้เขามีชื่อร่วมเป็นเจ้าบ้านในงานทำบุญครั้งนี้ไม่ได้ แต่สุดท้าย…อธิปก็มีคนดื้อมานั่งรับพรเคียงข้างกัน เพราะได้คุณพัชรีไปจัดการมาจนได้


   “จุดเทียนที่อ่างน้ำมนต์นะ” เสียงคุณชัยดังขึ้นเบาๆ ก่อนจะส่งเทียนให้แก่อธิปและจอมขวัญ ร่างโปร่งขมวดคิ้วน้อยๆอย่างสงสัย แต่ก็รับเทียนมาถือกับคนรัก เมื่อไฟติดดีแล้ว จึงถอยกลับไปนั่งพนมมือรับศีลรับพรตามเดิม


   เมื่อถึงตอนนี้ สำรับอาหารถูกลำเลียงมาแล้ว จอมขวัญและอธิปเป็นคนยกขึ้นถวายพระครบทั้งเก้ารูป แล้วจึงก้มลงกราบ ก่อนจะถอยออกมาเมื่อพระฉันเพล


   “พี่จักร ทำบุญบ้านต้องมีจุดเทียนเหนืออ่างน้ำมนต์ด้วยเหรอ” จอมขวัญยังสงสัย และแอบมากระซิบถามพี่ชายที่นั่งอยู่นอกบ้าน


   “มีดิ! แกไม่รู้รึไง” จักรกฤษณ์ย้อนเอาอย่างนั้น คนถามเลยพูดไม่ออก แต่ก็ยังกังขา


   “แต่ว่า…ไม่เห็นเคยรู้มาก่อน…”


   “แกจะไปรู้ได้ยังไง บวชก็ไม่เคยบวช” พอพี่ชายว่ามาอย่างนี้ จอมขวัญเลยล้มเลิกไม่ถามอีก จนกระทั่งพระฉันเพลเสร็จ ทั้งเขาและอธิปถูกตามตัวให้ไปร่วมกันถวายปัจจัย จากนั้นจึงกรวดน้ำรับพร


   พระชราพรมน้ำมนต์เรียบร้อยก็ถือว่าพิธีที่เริ่มมาตั้งแต่ยามสายจบลงแล้ว อธิปและจอมขวัญเป็นคนส่งพระขึ้นรถ ซึ่งจ้างคนขับรถของโรงแรมในเครือวิมาลาเป็นคนรับส่งพระจากวัดมาที่บ้านและจากบ้านกลับวัด เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดีแล้ว จึงเดินกลับเข้ามาในบ้าน…บ้าน…ที่อธิปคิดว่าจากนี้ไป มันจะเป็นบ้านของเขาและจอมขวัญสองคน


   “พี่โต…” ทว่ายังไม่ทันเดินถึงตัวบ้าน เสียงเรียกของคนข้างกายก็ทำให้อธิปต้องหันมอง


   “…ขวัญขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายที่ขวัญมีชื่อร่วมในบ้านหลังนี้” ร่างสูงนิ่งงัน แต่จอมขวัญยังยิ้มให้


   “ที่นี่เป็นบ้านของพี่ สร้างจากน้ำพักน้ำแรงพี่ แล้ววันนี้จะให้ขวัญมีชื่อร่วม มันดูเอาเปรียบพี่ ขวัญไม่อยากให้เราสองคนเป็นแบบนั้น”


   “ของขวัญ…” อธิปครางชื่อคนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน 


จอมขวัญพยายามทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้ทั้งเขาและครอบครัวของเขารู้สึกว่าเจ้าตัวมาพึ่งพาหรือเข้ามาชุบมือเปิบ ทุกครั้งที่ไปทานอาหารด้วยกัน ถึงจะไม่ได้ออกกันคนละครึ่ง แต่จอมขวัญก็ไม่เคยให้เขาเลี้ยงฝ่ายเดียว หลายครั้งที่เจ้าตัวออกปากว่ามื้อนี้จะเป็นคนจ่าย เวลาไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกัน แม้เขาจะเป็นคนขับ แต่จอมขวัญจะยื่นมือจ่ายค่าน้ำมันทุกครั้ง


   “ขวัญพูดจริงๆนะพี่โต ขวัญไม่สบายใจ” จริงๆแล้วถ้าวันนี้ไม่ได้คุณพัชรีมากล่อม จอมขวัญไม่มีทางยอมนั่งรับพรหน้าสุดข้างอธิปเด็ดขาด เพราะอย่างไรเสียบ้านหลังนี้ก็เป็นของอธิป และเขาก็แค่มาอาศัยเป็นครั้งคราวเท่านั้น


   “ของขวัญ…ที่นี่สร้างจากน้ำพักน้ำแรงพี่ก็จริง แต่ในเมื่อของขวัญเป็นคนรักของพี่ แล้วทำไมพี่จะให้ของที่สร้างจากน้ำพักน้ำแรงพี่กับของขวัญไม่ได้ พี่ดีใจกว่าเดิมซะอีก ที่บ้านหลังนี้…ที่พี่สร้าง…พี่ได้อยู่กับของขวัญ วันข้างหน้าเราไม่มีทางรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น แต่ของขวัญเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ร่วมกับพี่ แล้วสร้างความทรงจำดีๆกับพี่ได้มั้ย”


   “แต่ว่า…” จอมขวัญยังอึกอัก เขาก็เข้าใจในความรู้สึกอยากจะให้ของอธิปหรอก เพราะถ้าเขามีบ้านสักหลัง แม้จะสร้างด้วยความยากลำบากแค่ไหน แต่ถ้าวันหนึ่งจะใช้บ้านหลังนั้นเพื่ออยู่กับคนที่รักแล้วล่ะก็ เขายินดีซ้ำยังดีใจเสียอีก



   “เอาอย่างนี้แล้วกัน…ถ้าของขวัญไม่สบายใจ เราแต่งบ้านใหม่มั้ย”


   “แต่งบ้านใหม่?”


   “อืม พี่ว่าจะซื้อเตียงใหม่ ให้ใหญ่กว่านี้หน่อย ตู้เสื้อผ้าก็เล็กไปสำหรับสองคนด้วย ไหนจะฝักบัวอีก ของขวัญไม่ชอบเพราะน้ำมันแรงไปใช่มั้ย เปลี่ยนแค่หัวฝักบัวก็น่าจะพอ”


   “งั้นขวัญจะเป็นคนออกเงินซื้อของทั้งหมดเอง” จอมขวัญเสริมทันทีอย่างเอาจริงเอาจัง อย่างน้อยให้เขาได้ออกเงินบ้าง ไม่ใช่ว่าทุกอย่างในบ้านมาจากน้ำพักน้ำแรงของอธิปคนเดียวแบบที่เป็นอยู่


   “เอาอย่างนั้นก็ได้” ร่างสูงตอบ จอมขวัญมีท่าทีมุ่งมั่น มองบ้านไปรอบๆหมายจะหาที่ที่ควรจะปรับปรุงเปลี่ยนแปลงให้เหมาะกับพวกเขาสองคน และอธิปควรหยุดความคาดหวังของเจ้าตัวเสียตั้งแต่ตอนนี้


   “แต่ว่า…เราเพิ่งทำบุญบ้านไปน่ะนะ พี่ว่าอีกสักสองสามปีค่อยเปลี่ยนก็ได้” เพียงเท่านั้น ร่างโปร่งก็หันขวับมามองคนพูดให้ความหวังในตอนแรก แต่ตอนนี้ดันกลับลำให้เขาฝันสลายกันเสียอย่างนั้น

   “อ้าว!”


   “เอาหน่า อีกสองสามปี พี่จะให้ของขวัญทำทุกอย่างเท่าที่อยากทำเลย แต่ตอนนี้ไปกินข้าวได้แล้ว ไป…พวกผู้ใหญ่รอกันแล้ว” อธิปออกเดินนำเข้าบ้านที่เขาเห็นทั้งครอบครัวเขาและครอบครัวของจอมขวัญเดินไปเดินมาอยู่ข้างในเพื่อเตรียมมื้อเที่ยงสำหรับทุกคนที่มาในงานทำบุญบ้านวันนี้


   “อะไรวะ! ให้ความหวังแล้วบอกปัดกันดื้อๆนี่หว่า!” เสียงโวยวายเบาๆนั่นทำเอาอธิปยิ้ม


   “รักพี่ไปอีกสัก 2-3 ปี แล้วอยากจะเปลี่ยนตรงไหนในบ้าน จะไม่ห้ามเลยแม้แต่นิดเดียว” จอมขวัญมองคนพูดอย่างเคืองๆ แต่ในเมื่อหลวมตัวมาถึงขั้นนี้แล้ว ยอมแม้กระทั่งเป็น ‘ของขวัญ’ ของอธิปแล้ว จะยอมเป็นต่ออีกสัก 2-3 ปีเพื่อที่จะได้มีส่วนร่วมในบ้านหลังนี้บ้างเขาก็ไม่เห็นว่าจะเสียหายตรงไหน…เอาเถอะ! แล้วถ้าถึงตอนนั้น อธิปดื้อแพ่งไม่ให้เขามีส่วนร่วมอีกล่ะก็ ได้เจอฤทธิ์จอมขวัญ วิมลกิตติคนนี้บ้าง


   “ว่าไง…ยอมรับ ‘ดีล’ นี้มั้ยครับ คุณจอมขวัญ” คำพูดทีเล่นทีจริงของร่างสูง ยิ่งทำเอาคนฟังหมั่นไส้เข้าไปใหญ่


   “ก็…ถ้าแค่ 2-3 ปีน่ะ ก็คงไม่ยาก”


   “แล้วถ้าตลอดชีวิต?” จอมขวัญสบตาคนถาม อธิปเป็นคนมั่นคง และคนมั่นคงคนนี้ก็อยากได้ความมั่นใจจากเขาเช่นกัน


   ร่างโปร่งยิ้มบางก่อนจะส่ายศีรษะไปมา


   “ขวัญก็ไม่รู้หรอก แต่ขวัญสัญญา…ขวัญจะทำทุกอย่างเพื่อให้ความรู้สึกของเราสองคนยาวนานที่สุดเท่าที่จะทำได้” อธิปยิ้มบาง แค่นี้ก็มากพอแล้วสำหรับความรู้สึกของพวกเขาสองคน แค่พยายามทำวันนี้เพื่อให้วันพรุ่งนี้ยังคงมีความรู้สึกนี้ต่อยอดไปเรื่อยๆ เท่านี้…ก็น่าจะเพียงพอ



   ร่างของชายหนุ่มสองคนเดินเคียงกันเข้าบ้าน เสียงโล้งเล้งดังมาจากข้างใน เพราะอานุภาพไปกวนประสาทจักรกฤษณ์เข้า มีเสียงคุณพัชรีกับคุณกนกนุชดุลูกชายตัวเองที่ทะเลาะกันไม่รู้เวล่ำเวลา เสียงของน้ำทิพย์และคุณรุ่งทิพบอกว่าอาหารพร้อมแล้ว เสียงคุณเทิดศักดิ์และคุณชัยพูดคุยกันเรื่องกอล์ฟนัดต่อไป


   จอมขวัญยิ้มน้อยๆ


 วันนี้…จะเป็นอีกวันที่จะกลายเป็นความทรงจำที่แสนงดงามในชีวิตของเขา…ชีวิตของนายจอมขวัญที่เดินผ่านเส้นทางขรุขระและล้มลุกคลุกคลานมากมาย และมันจะมาถึงวันนี้ไม่ได้เลย ถ้าไม่ได้คนรอบข้างช่วยพยุงให้เขาลุกขึ้นมายืนได้อีกครั้ง…ป้ารี ลุงชัย พี่จักร คนสามคนที่ช่วยประคับประคองจนทำให้เขาเติบโต น้ำทิพย์…ผู้หญิงที่กล่อมเกลาจิตใจของเขา คุณรุ่งทิพ…ที่ทำให้เขาได้รู้จักการพลัดพรากและพบรักใหม่ คุณกนกนุช คุณเทิดศักดิ์…คนที่เลี้ยงดูอบรมอธิปมา และอธิป…ผู้ชายที่เคียงข้างเขาในวันนี้…


   เขาเหลือบตามองคนข้างกาย อธิปเองก็กำลังมองเขา พวกเขายิ้มให้กัน การอยู่ด้วยกันสองคนอาจจะทำให้หัวใจชุ่มชื้นและหวามไหวก็จริง แต่การอยู่รวมกับคนอื่นๆในครอบครัวก็สร้างชีวิตชีวาให้กับพวกเขาเช่นกัน เสียงเรียกของน้ำทิพย์ และสายตาของทุกคนที่หันมามองบอกได้อย่างดีว่าแม้จอมขวัญและอธิปจะมีเส้นทางความรักที่แตกต่างไปจากผู้ชายคนอื่นๆในโลก แต่สำหรับครอบครัวนี้…ที่ตรงนี้…พวกเขาคือ ‘ของขวัญ’ และ ‘โต’ เสมอ

[Dezair]

.

.

.

.

   จักรกฤษณ์รู้สึกถึงแรงสั่นของโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของตัวเอง วันนี้เป็นวันอาทิตย์ และไม่มีใครคนไหนโทร.หาเขาหรอก ยกเว้นอยู่หนึ่งคนที่เขา ‘จ้าง’ เป็นกรณีพิเศษ ให้โทร.หาเขาได้ทุกเมื่อ ถ้าหากว่า ‘มีอะไรเกิดขึ้น’ และตอนนี้…ก็คง ‘เกิดขึ้น’ แล้วนั่นล่ะ


ชายหนุ่มเหลือบมองคนในวงรับประทานอาหารที่นั่งกันมาตั้งแต่พิธีทำบุญบ้านของอธิปและจอมขวัญจบลง แต่จนเย็นย่ำก็ยังไม่มีใครลุกไปที่ไหนสักที เสียงพูดคุยยังดังไม่หยุด และจอมขวัญก็กำลังโต้เถียงกับน้องชายของอธิปอย่างเอาเป็นเอาตาย จักรกฤษณ์จึงลุกขึ้นเลี่ยงออกจากโต๊ะ ทำทีว่าจะไปเอาน้ำ แต่กลับเลี้ยวออกจากบ้านเพื่อรับโทรศัพท์


   “….”เขาใช้ความเงียบรับสาย นิ่งรอให้อีกฝ่ายเป็นคนพูด


   ‘อีฟคลอดแล้ว’


จักรกฤษณ์เพียงรับฟังเงียบๆ ปลายสายจึงพูดต่อ


   ‘เงินที่มึงให้เอาไว้ยังเหลือ จะเอายังไง’


   “เอาไปทำอะไรก็ได้ ไม่ต้องเอามาคืน ให้ทุกอย่างจบแค่นี้” เขาได้ยินเสียงหัวเราะจากปลายสายดังขึ้นเบาๆ


   ‘แล้วจะให้บอกอีฟมั้ยว่าเงินที่ใช้ตอนคลอดน่ะเป็นเงินส่วนตัวของจักรกฤษณ์ วิมลกิตติ’


   “ไม่ต้องเอาชื่อนามสกุลกูไปเกี่ยวข้องอะไรกับพวกมึงทั้งนั้น กูบอกแล้วว่าให้ทุกอย่างจบแค่นี้ แล้วมึงก็ไม่ต้องโทร.มาอีก”


   ‘เข้าใจแล้วหน่า ถ้าอย่างนั้นก็แค่นี้แล้วกัน พ่อคนใจบุญ’


   “เอ่อ เดี๋ยว!...” เหมือนเขาจะนึกอะไรขึ้นมาได้ จักรกฤษณ์เรียกปลายสายเอาไว้ก่อนที่ฝ่ายจะตัดสาย รู้ๆกันอยู่ว่าคนอย่าง ‘ทรงพล’ นั้นไม่ทำอะไรที่ไม่ได้เงินนานๆหรอก นี่เขาต้องจ้างมันด้วยซ้ำ ให้มันโทร.มาบอกเมื่ออัญญิกาคลอดลูกแล้ว


   จักรกฤษณ์ไม่ได้คิดจะสนใจหรือเอาตัวเองเข้าไปผูกพันกับผู้หญิงคนนั้นอีก หากแต่…สิ่งที่เขาเคยข่มขู่เธอเมื่อสิบปีที่แล้วจนทำให้อัญญิกาเลือกจะทำแท้งยังค้างคาอยู่ในใจ เด็กคนหนึ่งไม่มีโอกาสได้ออกมาลืมตาดูโลกก็เพราะคำพูดของเขา ไม่ว่าเด็กคนนั้นจะเป็นสายเลือดของน้องชายของเขาหรือไม่ แต่เด็กคนนั้นก็จากไป…แล้วครั้งนี้…ครั้งนี้ที่อัญญิกาท้องอีกครั้ง…แม้จะรู้เต็มอกว่าเด็กในท้องของเธอไม่เกี่ยวข้องใดๆทั้งสิ้นกับ ‘วิมลกิตติ’ แต่จักรกฤษณ์ก็อดไม่ได้…


   …อย่างน้อย…ได้ต่ออายุเด็กสักคน…ก็น่าจะทำให้ความรู้สึกผิดที่เกาะกุมในใจจะบรรเทาลงได้บ้าง…


   ‘มีอะไรอีกล่ะ กูมีเวลาไม่มาก’


   “เด็ก…เกิดมาสมบูรณ์ใช่มั้ย” อะไรสักอย่างทำให้จักรกฤษณ์เอ่ยปากถามไปแบบนั้น


   ‘ครบ 32…’


   จักรกฤษณ์ถอนหายใจยาว


‘…กูจะเลี้ยงเด็กคนนี้ให้ดีกว่าที่พวกมึงเลี้ยงไอ้จอมมา’ คนฟังกระตุกยิ้มบางที่มุมปาก


   “อย่าให้เงินที่กูจ่ายเป็นค่าทำคลอดเสียเปล่าก็แล้วกัน” เขาได้ยินเสียงหัวเราะดังมาเบาๆ ก่อนที่ต่างฝ่ายต่างตัดสาย


   ทุกอย่างดำเนินไปตามครรลองของมัน เขามีชีวิตของเขา จอมขวัญมีครอบครัวของตนเอง น้ำทิพย์กำลังพบรักกับผู้ชายที่เขาก็คิดว่าเหมาะสมกันดี อัญญิกาย้ายไปมีชีวิตใหม่ที่ต่างจังหวัดกับแม่ซึ่งภรรยาของอนุชาไม่ตามรังควาญให้ทำแท้งโดยตกลงแลกกับหนี้ที่อนุชาติดไว้กับทรงพลทั้งหมด ส่วนทรงพล…เขาหวังว่ามันจะเลี้ยง ‘เด็กคนนั้น’ ให้ดีอย่างที่ปากมันพูด…


   “เพิ่งรู้ว่าพี่ชายเราเป็นพ่อพระขนาดนี้” เสียงหนึ่งดังขึ้น ทำเอาจักรกฤษณ์ต้องหันมอง จอมขวัญยืนกอดอกพิงกรอบประตูมองเขาด้วยสายตาล้อเลียน


   “ออกมาทำไม” เขาถามเปลี่ยนเรื่อง


   “เห็นพี่จักรท่าทางแปลกๆเลยตามออกมา ไม่คิดว่าจะได้ยินเรื่อง…ถ้าเดาไม่ผิดต้องเป็นเรื่องของอีฟแหงๆ” จักรกฤษณ์ถอนหายใจ เขาก้มลงมองโทรศัพท์ในมือ


   “ฉัน…ทำได้เท่านี้แหละวะ” แม้จะลบล้างความผิดที่เคยใช้คำพูดข่มขู่จนเป็นเหตุผลหนึ่งให้อัญญิกาเลือกทำแท้งเมื่อสิบปีที่แล้ว แต่ร่างสูงก็บอกตัวเองว่าถ้าครั้งนี้…เด็กในท้องของอัญญิกาได้ออกมาลืมตาดูโลก รอยผิดบาปในใจของเขาอาจจะเจือจางลงบ้าง…และมันก็เป็นตามนั้น วินาทีที่ได้รู้ว่าเด็กครบ 32 จักรกฤษณ์รู้สึกยินดี แม้ว่าเด็กคนนั้นจะไม่ใช่ลูกใช่หลานของเขาก็ตาม


   “ฉันก็ไม่รู้ว่าสิ่งที่ทำมันถูกรึเปล่า  แต่ถ้าอีฟอยากจะเก็บเด็กเอาไว้ ฉันก็…อยากช่วยให้เด็กคนนี้ได้เกิดออกมา…ก็เท่านั้น”


   จอมขวัญมองใบหน้าของพี่ชายที่นิ่งสงบ ก่อนจะยิ้มบาง


   “ขวัญภูมิใจในตัวพี่” คนเป็นพี่เงยหน้ามองน้องชาย จอมขวัญยังคงยิ้มให้เขา “แม้ว่า…ถ้าย้อนเวลากลับไปเมื่อสิบปีก่อนได้ ฉันก็จะเลือกปกป้องแกด้วยการข่มขู่อีฟเหมือนเดิมน่ะเหรอ” ร่างโปร่งหัวเราะเบาๆ แล้วโคลงศีรษะไปมา “…เป็นพี่ที่โคตรจะเป็นพี่อย่างหาตัวจับยากเลยแหะ”


   “ฉันพูดจริง ไอ้ขวัญ…ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันก็เลือกที่จะปกป้องแก มากกว่าอีฟและเด็กคนนั้น ไม่ว่าเด็กนั่นจะเป็นลูกของแกหรือไม่ก็ตาม” จักรกฤษณ์คิดแค่ว่าถ้าเด็กในท้องอัญญิกาคราวนั้นเป็นลูกของจอมขวัญ น้องชายของเขาจะต้องทุกข์มากกว่านี้ และไม่ว่าอย่างไร เขาก็ต้องกดดันให้อัญญิกาไปเอาเด็กออกให้ได้


   “แต่…เวลาย้อนกลับไม่ได้ ขวัญถึงได้บอกว่าสิ่งที่พี่ทำตอนนี้ ขวัญภูมิใจที่สุด พี่จักรเป็นพี่…ที่ทำให้ขวัญรู้สึกว่าตัวเองโชคดี” ร่างโปร่งสูดลมหายใจเข้าลึก หลายครั้งที่เขาล้ม หลายครั้งที่ไม่เห็นหนทางข้างหน้า แต่ก็เพราะมือของจักรกฤษณ์ เพราะครอบครัวของจักรกฤษณ์ที่ช่วยฉุดรั้งให้เขาเดินผ่านเส้นทางลุ่มๆดอนๆของชีวิตจนมาถึงตอนนี้ได้


   จักรกฤษณ์อยากดึงน้องชายเข้ามากอด สำหรับเขา มันเองก็เป็นของขวัญที่มีค่าที่สุดในชีวิตเช่นกัน ต่อให้จะร้าย จะเลวแค่ไหน แต่มันก็เป็นน้องที่เขารัก…เป็นน้อง…ที่บัดนี้ถึงเวลาปล่อยมือให้ ‘ของขวัญ’ ที่แสนมีค่านี้ไปอยู่ในมือของใครอีกคนได้เสียที


   ร่างสูงเหลือบมองไปเบื้องหลังของน้องชาย เขาเห็นอธิปมองมาทางนี้อย่างห่วงใย


   …ใช่…จอมขวัญมีคนที่ห่วงใยแล้ว มีคนที่สามารถเหนี่ยวรั้งให้เดินไปข้างหน้าได้อย่างมั่นคง พี่คนนี้หมดหน้าที่ หมดห่วงได้แล้ว…


   “ไปพูดอย่างนี้ให้คุณอธิปฟังบ้างแล้วกัน” คนน้องที่กำลังซึ้ง เหลือบดวงตาเรียวขึ้นมองพี่ชายอย่างเอาเรื่อง


   “พูดอยู่แล้วล่ะหน่า! ไม่ต้องมาสอนหรอก!” การยอมรับอย่างภาคภูมิของน้องชายทำเอาจักรกฤษณ์เบิกตาโตเล็กน้อย


   “โอ้! ลืมไป…ว่าตั้งแต่แกคบกับคุณอธิปนี่นอกจากจะร้อนแรงแล้วยังพูดจาหวานๆเป็นด้วย”


   “ร…ร้อนแรง?...พี่จักรเอาอะไรมาพูด”


   “อย่ามาทำเป็นไม่รู้หน่าไอ้น้อง…แม่บอกฉันหมดแล้วว่าแกกับคุณอธิปเคยเข้าไปนัวเนียกันในห้อง แต่แม่ดันเปิดประตูเข้าไปเจอพอดี” จอมขวัญอ้าปากตาโตด้วยความตกใจ

   “ป…ป้ารีเล่าเหรอ?!!!”

   “ไม่ใช่แค่เล่าธรรมดา…ระดับคุณพัชรีมีวาดภาพประกอบด้วยละน้องเอ๋ย”

   “ม…ไม่จริง!”

   “จริงแท้แน่นอนเป็นที่สุด! แล้วไม่ใช่รู้แค่ฉันคนเดียว…แกเห็นสามสาวสมาคมแฟนคลับละครหลังข่าวแห่งประเทศไทยมั้ย? แม่คุณอธิป แม่ฉัน และแม่ของน้ำทิพย์…โอ๊ะโฮ แกอย่าให้นั่งรวมกันเชียว เรื่องของแกกับคุณอธิปปลิวว่อนสุดๆ…นั่นๆ…เดินตามกันเข้าไปเม้าส์ในครัวชัวร์เลย” สามสาวที่จักรกฤษณ์ว่ากำลังช่วยกันลำเลียงจานอาหารที่หมดแล้วเดินเข้าครัว จอมขวัญมองตาม แต่เหมือนคำพูดเป่าหูของพี่ชายจะบังตาจนไม่มองความจริงว่าทั้งคุณพัชรี คุณกนกนุชและคุณรุ่งทิพกำลังคุยกันเรื่องละครหลังข่าวที่เพิ่งจบเมื่อวาน และไม่ได้มีหัวข้อใดเกี่ยวข้องกับจอมขวัญและอธิปแม้แต่นิดเดียว


   …แต่…เขาก็คิดไปไกลแล้ว…จอมขวัญเม้มปากแน่น ก่อนจะรีบล้วงกุญแจรถตัวเองออกจากกระเป๋ากางเกง


   “แกจะไปไหนไอ้ขวัญ”


   “ขวัญจะกลับบ้าน!”


   “เฮ้ย! กลับได้ไง!! คืนนี้แกต้องนอนกับคุณอธิป!!” จักรกฤษณ์ร้อง แต่จอมขวัญไม่สนใจ เดินดุ่มๆออกไปที่รถซึ่งจอดเรียงกันหน้าบ้าน เป็นฝ่ายพี่ชายที่ต้องเรียกให้ทุกคนช่วยกันห้ามจอมขวัญเอาไว้ เกิดวันนี้มันกลับไปนอนที่เรือนไทย แล้วใครจะนอนกับอธิปเล่า?!! เสียฤกษ์ส่งตัวเข้าหอหมด!



   “ไอ้จักร! แกไปพูดอะไร ทำไมของขวัญจะกลับ!” คุณพัชรีรีบวิ่งมากระซิบถามลูกชาย แต่สายตามองไปยังอธิปและจอมขวัญที่ฝ่าย ‘หลานเขย’ ของเธอกำลังตะล่อมให้ ‘นางเอก’ อยู่ต่อ และค้างที่นี่ในคืนนี้


   “ก็แค่แซวมันนิดหน่อย”


   “ไม่ได้หลุดปากเรื่องงานวันนี้หรอกใช่มั้ย?!” สายตาของคนเป็นแม่คาดคั้นจนจักรกฤษณ์ต้องยกสามนิ้วสาบานแบบลูกเสือ


   “สาบานว่าไอ้ขวัญยังเข้าใจว่าวันนี้คืองานทำบุญบ้าน ไม่ใช่งาน ‘แต่ง’ ของมัน” คุณพัชรีถอนหายใจอย่างโล่งอก และยิ่งโล่งอกเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นอธิปเดินนำจอมขวัญเลี้ยวไปทางหลังบ้าน


สรุปเป็นว่าคืนนี้ เธอจะได้ส่งตัว ‘หลานชาย’ เข้าหอแน่นอน


“แม่นี่ก็ช่างคิดเนอะ จะจัดงานแต่งให้มันแต่บอกมันว่าเป็นงานทำบุญบ้าน เอาผูกข้อมือ เจิมแป้ง กับรดน้ำสังข์ออก ไอ้ขวัญก็งี่เง่าดูไม่ออก อาหารเพลแต่ละอย่าง มันเป็นปกติธรรมดาของงานทำบุญบ้านที่ไหน แล้วยังมีจุดเทียนน้ำมนต์อีก มันก็ยังบ้าคิดว่าเป็นงานทำบุญบ้านธรรมดา…ไอ้ขวัญเอ๊ย! ถูกหลอกให้ทำพิธีแต่งงานชัดๆ”


“แล้วยังไงล่ะ! เพื่อเป็นสิริมงคลให้ชีวิตของหลานฉัน! แล้วจะทำไม!” คุณพัชรีย้อน ก่อนจะชี้หน้าลูกชาย


“แกก็ระวังไว้เถอะจักร สักวันในไม่ช้าฉันจะสร้างงานมงคลให้แกเหมือนกัน!!” ว่าแล้วหญิงอวบก็สะบัดหน้าเดินกลับเข้าบ้านพร้อมพลพรรคที่มาร่วมด้วยช่วยกันทำให้งานทำบุญบ้านครั้งนี้เป็นงานอวยพรชีวิตรักของอธิปและจอมขวัญอย่างลับๆ


จักรกฤษณ์มองตาม คำพูดของมารดาทำให้เขาหนาวเยือกไปทั้งหัวใจ

…ดูท่าชีวิตโสดของเขาจะโสดได้อีกแค่ไม่นานเสียแล้วล่ะมั้งนี่!!   


FIN   

ก่อนอื่น…ขอโทษที่ผิดนัดค่ะ ไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ ยกเว้นแต่ว่า พิมพ์ตอนจบไม่ออก แหะๆ
เรื่องนี้ยาวมากจริงๆ (สำหรับบัวน่ะนะ) 24 ตอน ไม่รวมตอนพิเศษ เล่นเอาเฮือกกันไปเลย
บัวเป็นคนเขียนนิยายยาวๆไม่ค่อยได้ เพราะว่าพอเขียนไปได้สักพักจะคิดพล๊อตเรื่องใหม่ออก และอยากเขียนเรื่องใหม่ ฮ่าฮ่า
เรื่องนี้ตอนแรกก็เจอเหตุการณ์แบบนั้นเหมือนกันค่ะ พล๊อตเรื่องนี้วางเอาไว้นานหลายปีแล้ว แต่เขียนได้แค่ 8 หน้า ก็หันไปเขียนเรื่องอื่น


ส่วนหนึ่งเพราะเนื้อเรื่องมันแอบดราม่า (เนื่องจากสิ่งที่ถนัดคือการเขียนฮาๆแบบถ้วยฟู พอมาจับดราม่าแล้วบัวจะอึงๆ =.=)
แต่พอกลับมาเขียนเรื่องนี้อีกที บัวก็รู้สึกว่า อ้า! ดีจังน้าที่ได้เขียนมัน ดีจังน้าที่ยังไม่ทิ้งพล๊อตเรื่องนี้…เพราะเรื่องนี้ให้อะไรบัวหลายๆอย่างเลย ตลอดเวลาที่เขียน บัวมักจะเอาการกระทำของตัวละครแต่ละตัวไปเทียบกับครอบครัวของบัวเองเหมือนเรื่องนี้เป็นกระจกส่องหลังให้กับบัวเลยล่ะค่ะ


ไม่ว่าจะการกระทำของคุณพัชรีที่สปอยหลานสุดๆ คุณรุ่งทิพที่เจ้ากี้เจ้าการลูกสุดๆ หรือแม้แต่คุณกนกนุชที่คิดอะไรไปคนละเรื่องกับความคิดของลูกสุดๆ บางทีบัวก็ถามตัวเองว่าการที่พ่อแม่ทะเลาะกับลูกนี่ มีสาเหตุมาจากอะไรบ้างน้า เพราะถูกสปอยมากไป เพราะพ่อแม่เจ้ากี้เจ้าการมากไป หรือเพราะลูกกับพ่อแม่คิดไม่ตรงกัน ในความเป็นจริงมันอาจมีเหตุผลยิบย่อยอีกมากมาย แต่มันก็ทำให้เราตระหนักว่าจริงๆแล้วก็เพราะรักนี่แหละ ถึงทำให้คนในครอบครัวทะเลาะกันด้วยเรื่องเล็กๆน้อยๆ เพราะความรักนี่แหละที่เลี้ยงดูคนให้โตขึ้นมาอย่างแตกต่าง


…นิยายเรื่องนี้ให้ข้อคิดดีใช่มั้ยล่ะ… (ฮ่าฮ่า สุดยอดจะยกหางนิยายของตัวเอง)


ตัวบัวเองก็หวังว่านิยายเรื่องนี้จะเป็นเรื่องที่ ‘ดีจังน้า’ อีกเรื่องนึงในความคิดของคนอ่านนะคะ ^.^


 ขอบคุณสำหรับการติดตามมาตลอดหลายเดือน ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ที่มีให้บัว แม้บัวจะไม่ได้ตอบเม้นท์เลย แต่บัวก็อ่านทุกอัน และจะพยายามปรับปรุงงานเขียนของตัวเองต่อไปค่ะ ขอบคุณสำหรับการถามไถ่และทุกความห่วงใย ขอบคุณพื้นที่บอร์ดและโมฯทุกท่านที่ทำให้บัวได้พบปะกับคนอ่านมากมายที่นี่


ขอบคุณจอมขวัญ อธิป จักรกฤษณ์ น้ำทิพย์ คุณพัชรี คุณชัย คุณรุ่งทิพ (ไม่มี ย์ นะจ๊ะ) คุณกนกนุช คุณเทิดศักดิ์ อานุภาพ พลอยแพรว ที่โลดแล่นอยู่ในงานเขียนของบัว หากชื่อใดไปซ้ำกับใครเข้า ก็ขอโทษมา ณ ที่นี่ด้วยนะคะ


แล้วเจอกันกับสเปในอาทิตย์หน้า (คืนเข้าหอของสองเรา ฮิ้วววววว)
 ส่วนเรื่องใหม่…รอก่อนนะจ๊ะ อาจจะเป็นเดือนสิบ หรือเดือนสิบเอ็ดนี่ล่ะ (ฟิตปั๋งจริงๆ กร๊ากๆๆๆ)

[iforgive]

^^^  ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ ที่อ่านสนุกมาก ๆ

[IIMisssoMII]

มาเเล้ว ดีใจ
สนุกมากคะ ชอบ สาวสาวสาว สามคนนั้นมากเลย
 ของขวัญนี่ก้อเนอะ ความรู่้สึกช่้าซะ
ชอบฉากท้ายทอย อีโรติกจัง