หัวข้อ: นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า byTRomance ตอน อวสาน P.47 แจ้งเลขพัสดุค่ะ P.50

[bun]

ธารนี่ฉลาดเหมือนกันนะเนี้ยะ

[myapril]

ว่านน้ำก็ว่านน้ำเถอะ เจอน้องธารของพี่ใต้้้แล้วจะหนาวนะ้จ้ะ 55555

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

พ่อใต้ฟ้าคนซื่อ...........(บื้อ)เอ้ยยยยยยยย
๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยยยยย

[ลู่เคอOlive♥]

พี่ใต้ฟ้า อย่าโดนชะนีหลอกสิ
ธารสู้ๆ นะ

[runma]

นานๆ ทีจะได้เห็นใต้ฟ้าคุยกับธารดีๆ แบบไม่ประชดประชันบ้าง
ใต้ฟ้าเองก็เป็นคนมองโลกในแง่ดีเกินไป คงต้องเจอฝีมือธารจัดการซะแล้ว 

[จริงใจ]

เมื่อไหร่จะมาคร๊าบ รอธารธาราจับผู้ร้ายตัวจริงอยู่เน้อ
 

[yakkaru]

น้องธารจะกลายเป็นนักสืบแล่วววว

[N.T.❁]

ช่วยดันนะคะ คิดถึงน้องธารกับพี่ใต้ฟ้าจังเลยค่ะ 

[Seiki]

นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า

ตอนที่ 15


ใต้ฟ้าอาจจะรู้สึกไปเองก็ได้ว่าอาหารเย็นมื้อนี้กระเดือกลงคอยาก แรงเสียดทานในลำคอทำให้ข้าวเดินทางไม่สะดวกมากนัก ขนาดยกน้ำดื่มช่วยในการลำเลียงอาหารแล้วก็ยังรู้สึกว่าฝืดคออยู่ดี

นักวิทยาศาสตร์อย่างหนุ่มนักเรียนนอกคนนี้ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสาเหตุที่ทำให้เขารู้สึกกินข้าวไม่ลงเป็นเพราะคนร่วมโต๊ะอาหาร
โทมัสกับธาราธารทำเหมือนกับว่าใต้ฟ้าเป็นเพียงคาร์บอนไดออกไซด์ในอากาศ ทั้งคู่นั่งตรงข้ามกันโดยมีเขานั่งเป็นหัวหลักหัวตออยู่หัวโต๊ะ นอกจากทั้งคู่จะตาสบตาและโปรยยิ้มให้กันพร่ำเพรื่อแล้ว ก็รู้สึกเหมือนกับว่าอาหารค่ำมื้อนี้มีแต่รสหวานนำ นี่คงเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ใต้ฟ้ากระอักกระอ่วนเพราะความเลี่ยน

แก้วน้ำกระทบพื้นโต๊ะดังปัง น้ำกระฉอกเรี่ยราดบนโต๊ะจนแม่บ้านต้องรีบหาผ้ามาเช็ด เจ้าของไร่หนุ่มแค่รู้สึกหงุดหงิด แต่ไม่ได้ตั้งใจจะทำลายบรรยากาศสีชมพูของทั้งคู่แต่อย่างใด เขาแค่อยากกลับไปสงบสติอารมณ์และแยกแยะความรู้สึกของตัวเองที่เริ่มสับสนเท่านั้น

“โทษทีนะ”

แล้วแผ่นหลังกว้างก็หายวับไปจากห้องอาหารอย่างรวดเร็ว
ชาวต่างชาติสบตากับธาราธารอย่างหาคำตอบ คนตัวเล็กเคยหยิ่งผยองยังไงก็ยังไหวไหล่ไม่ครั่นคร้ามต่อการกระทำของใต้ฟ้าอยู่อย่างนั้น ทั้งๆที่ไม่ต้องตามสืบก็พอรู้ว่าเจ้าของบ้านกำลังไม่พอใจและอารมณ์ไม่ดีสุดๆ

“เขาหึง”

โทมัสยื่นหน้าเข้ามากลางโต๊ะอาหารเพื่อหวังจะกระซิบกระซาบให้ได้ยินกันแค่สองคน ทั้งๆที่ในห้องนั้นมีกันแค่สามคนรวมทั้งแม่บ้านที่ถนัดแต่ภาษาส่วยมากกว่าจะเข้าใจภาษาอังกฤษคำสั้นๆนั่นด้วยซ้ำ

“ไม่รู้สิ”

ธาราธารส่ายหน้าเหมือนไม่มั่นใจในคำสันนิษฐานของโทมัสเท่าไหร่ คนที่มั่นใจว่าอ่านเกมออกถึงกับหน้าถอดสีเพราะเสียความมั่นใจและเสียหน้าคาสโนว่าโทมัสไปไม่น้อย

“อ้าว แล้วมันอะไรกันละเนี่ย ทำไมคนไทยต้องเก็บซ่อนความรู้สึก ทำไมไม่พูดออกมาตรงๆว่าต้องการอะไร คนไทยเข้าใจยาก”

ชาวต่างชาติเอามือปิดหูแล้วหลับตาส่ายหน้าได้เกือบจะน่ามองถ้าหมอนี่ไม่ล่ำถึกและหนวดเคราเฟิ้มขนาดนี้ แม่บ้านที่อยู่รอรับใช้ถึงได้อยู่ในอาการที่ทำอะไรไม่ถูก เก้ๆกังๆระหว่างจะเข้ามาช่วยเหลือหรือยืนรอเรียกจากธาราธารอย่างเดิมดี

“ก็นายบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเขาเป็นผู้ชาย”
“อาฮะ แล้ว”
“ถ้าเขาเป็นผู้ชายแล้วเขาจะหึงฉันกับนายทำไมกันเล่า”
“แต่เขาไม่พอใจ”
“ก็รู้แล้วล่ะ ฉันก็เห็นเหมือนที่นายเห็น รู้สึกเหมือนที่นายรู้สึกนั่นแหละโทมัส”

ตอนที่แก้วกระทบโต๊ะจนน้ำหกเรี่ยราดธาราธารเองก็รู้สึกเสียววูบไปทั้งไขสันหลังเลยเถอะ

“งั้นเขาก็อาจจะรับเรื่องเกย์ไม่ได้นายว่ามะ ก็นายบอกเองว่าที่บ้านเมืองของนายเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องปกติธรรมดา แต่พี่ชายนายก็เรียนจบมาจากอเมริกานี่นา แล้ว”
“พอเถอะโทมัส นายอย่าคาดเดาเลย ฉันฟังแล้วเส้นเลือดในสมองจะแตกเอาง่ายๆ เอาเป็นว่าฉันจัดการเองแล้วกันนะ”

ทั้งๆที่ธาราธารเตรียมจะพูดเรื่องที่ต้องเข้ากรุงเทพเพื่อไปส่งโทมัสกลับประเทศแท้ๆ แต่อยู่ๆใต้ฟ้าที่นั่งกินข้าวของตัวเองไปเงียบๆกลับหุนหันพลันแล่นออกไป เจ้าของไร่หนุ่มมีความซับซ้อนทางอารมณ์ชะมัดยาด

•·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·•

“โทรมาหาปรายค่ำๆมืดๆเพราะเรื่องนี้เองเหรอคะนายหัวใต้ฟ้า ฮ่าๆ อัดเสียงไว้แบคเมย์ทีหลังดีมั้ยน๊า”

คนที่ยืนชิดขอบหน้าต่างใช้หูฟังเสียงตอบรับจากปลายสายของเพื่อนสนิทและทอดสายตาไปยังท้องไร่สุดลูกหูลูกตาที่ลดหลั่นลงไปตามไหล่เขาเหมือนภาพวาดสีขาวดำแล้วพรูลมหายใจยาวเมื่อถูกเพื่อนสาวแซวกลับมาด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ เสียงหัวเราะร่วนของอาจารย์คนสวยดังออกมานอกหูโทรศัพท์จนคนฟังเริ่มรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองยิ่งกว่าเป็นก๊าซล่องลอยไปมาท่ามกลางโต๊ะอาหารแสนหวานนั่นซะอีก

“ปรายขอโทษน่าใต้ฟ้า ก็ปรายไม่เคยเห็นเพื่อนสับสนจนหลุดมาดขรึมอย่างนี้เลยนี่นา เอาเป็นว่าฟ้ากำลังรู้สึกยังไงล่ะ”
“ไม่รู้สิ อึดอัดมั้ง ฟ้าคงจะต่อต้านกับสิ่งที่ธารกับหมอนั่นทำน่ะ”
“รับไม่ได้หรือว่าอิจฉาล่ะฟ้า”
“รับไม่ได้เหรอ ไม่รู้สิ ส่วนอิจฉานี่มันไม่นวนิยายไปหน่อยเหรอปราย”
“อ้าว ใครจะไปรู้ ก็เห็นฟ้าหงุดหงิดเพราะเรื่องของสองคนนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะรับไม่ได้แล้วมันเพราะอะไรล่ะ”
“ไม่รู้สิ”
“อาจารย์ให้นักศึกษาเก็บไปคิดเป็นการบ้านแล้วกันนะคะ    ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”
“เดี๋ยวสิปราย”
“หืม ว่าไง”
“ถ้าฟ้ารับไม่ได้ นั่นหมายความว่าฟ้าเป็นพวกหัวโบราณที่รับชีวิตรักแบบใหม่ของโลกปัจจุบันอย่างชายรักชายไม่ได้เหรอ”
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก ที่ฟ้ากระอักกระอ่วนอาจเป็นเพราะธารคือคนใกล้ตัวละมั้ง ถ้าเป็นคนอื่นฟ้าคงไม่รู้สึกอะไร เพราะตอนที่อยู่ต่างประเทศเขาก็คงจะหยุดลิปคิสกันกลางสี่แยกไฟแดงให้เห็นบ่อยๆใช่มั้ยล่ะ”
“อาฮะ เหตุผลข้อนี้ของปรายเป็นไปได้นะ ฟ้าเห็นด้วย”
“แต่ถ้าไม่ใช่สาเหตุนั้นแล้วล่ะก็”
“ทำไมอะ ปรายกำลังจะบอกว่าอะไรเหรอ เฮ้ย หรือว่าปรายจะบอกว่าถ้าจริงๆแล้วฟ้าอิจฉาก็แสดงว่าฟ้าหึงธารงั้นเหรอ และถ้าเป็นอย่างนั้นฟ้าก็จะต้องเป็นเกย์เหมือนธารถูกต้องมั้ย”
“ฟังนะคะนายหัวใต้ฟ้า ถ้าเกย์คือไฟลัม คิง ควีน และโบ๊ทหรือแม้กระทั่งใบก็คือสปีชีย์ในไฟลัมนั้นๆ นี่ปรายอธิบายตามหลักชีววิทยาเลยนะ เอาเป็นว่านอกจากฟ้าจะรักและห่วงใยในตัวธารอย่างพี่ชายน้องชายแล้ว ยังมีความรู้สึกอะไรอีกบ้างที่คิดว่าตัวเองให้ความสำคัญกับน้องมากกว่าพี่คนอื่นทั่วๆไป”
“อืม ธารเป็นเด็กฉลาดนะ เขาเอาตัวรอดได้แต่ก็ดูไม่มีเป้าหมายอะไรในชีวิต เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่ฟ้าคนเดียวหรอกนะที่เป็นห่วงธารแม้แต่ปู่ของธารเองก็รู้สึกตรงกันในเรื่องนี้ ถ้าเป็นไปได้ฟ้าก็อยากให้ธารอยู่ด้วยกันที่ไร่นี้จะได้ใกล้หูใกล้ตาน่ะ”
“แล้วพ่อแม่น้องเค้าล่ะฟ้า ทำเหมือนน้องเค้าเป้นเด็กมีปัญหาไปได้”
“พ่อกับแม่ของธารเป็นคนรุ่นใหม่ที่เลี้ยงลูกแบบฝรั่งน่ะ ให้ธารรับผิดชอบตัวเอง เขาทั้งคู่ก็แยกทางกันต่างคนต่างไปมีชีวิตใหม่ของตัวเอง ธารเลยเป็นเด็กที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเหมือนจะเป็นเด็กที่มีปัญหาครอบครัว อยากที่ฟ้าเคยเล่าให้ฟังว่าเขามักจะสร้างปัญหาเพื่อเรียกร้องความสนใจจากคนรอบตัวน่ะ”
“แล้วคนๆนั้นก็รวมถึงฟ้าด้วยใช่มั้ย”
“เขาก็ต่อต้านทุกคนที่เห็นต่างกับเขานั่นแหละ ก็มีปากเสียงกันประจำเวลาไม่ลงรอยกันน่ะ”
“ลิ้นกับฟันก็งี้แหละฟ้า แต่ปรายบอกไว้อย่างนึงนะ เอาไปคิดดีๆ พี่ชายที่รักน้องถึงขนาดอยากเก็บน้องไว้กับตัวคนเดียวน่ะ มันใช่ความรู้สึกที่ใช้กับพี่น้องเหรอ ห๊าวววว ปรายห่วงละ พรุ่งนี้มีสอนคาบเช้า ไว้เจอกันนะ”
“ครับ ขอบคุณปรายมากนะที่เป็นที่ปรึกษาให้น่ะ”
“ไม่มีปัญหาเลยค้า แต่ใต้ฟ้า”
“ห๊ะ ครับ มีอะไรอีกหรือเปล่า”
“อย่าลืมสิว่าเรื่องที่ฟ้าต้องเครียดมันควรจะเป็นเรื่องที่มีคนคิดร้ายทำลายไร่ต่างหาก ไม่ใช่มัวแต่หมกมุ่นอยู่กับน้องธารไม่ใช่เหรอ น้องเขาอยู่ในสายตาฟ้าแล้ว แต่เรื่องไร่ล่ะ ฟ้ารู้หรือยังว่าใครเป็นคนทำ”
“เอ่อ..........”
“ไม่ต้องซีเรียสหรอก ปรายแซวเล่นเฉยน่ะ บายๆ”

คุณครูสาวค่อยๆลดมือที่ถือโทรศัพท์ลงช้าๆ น้ำตาไหลอาบแก้มจนเปียกชื้นแต่ยังโชคดีที่กลั้นเสียงสะอื้นและทำน้ำเสียงให้ปกติตอนที่คุยกับใต้ฟ้าได้ ไหล่ค่อยสั่นเทิ้มและเสียงร้องไห้เพิ่งได้ระบายออกมาตอนที่วางสายไปแล้ว ปรายฟ้าจะต้องทำใจให้ได้ว่าสิ่งที่มีอิทธิพลต่อผู้ชายที่แข็งแกร่งเหมือนภูเขาที่เจ้าตัวบุกเบิกมานั้นคือเด็กผู้ชายที่เพิ่งเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ของไร่ เด็กผู้ชายที่ดูดีและมั่นใจในตัวเองตั้งแต่หัวจดเท้าคนนั้นคือคนที่ทำให้เจ้าของไร่หนุ่มกลายเป็นผู้ชายธรรมดาที่อ่อนต่อโลกของความรักและสับสนกับความรู้สึกจนไม่เป็นตัวของตัวเอง คนที่เรียนรู้มาทางด้านจิตวิทยาคนอย่างปรายฟ้าทำไมจะดูไม่ออกว่าใต้ฟ้าให้ความพิเศษกับธาราธารเกินกว่าพี่น้องธรรมดา เพียงแต่ขอบเขตของเพศเดียวกันยังเป็นกำแพงหนาที่ใต้ฟ้ายังพังทลายลงไม่ได้ ปรายฟ้าไม่อยากจะฟันธงให้ตัวเองร้าวรานไปมากกว่านี้เลย แต่ก็ไม่มีเหตุผลไหนที่จะมาหักล้างได้ว่า ที่ผ่านมาใต้ฟ้าไม่เคยมองใคร แม้กระทั่งคนที่เสนอตัวให้ถึงที่อย่างว่านน้ำ หรือเพื่อนสนิทที่ปรึกษาแสนดีอย่างตัวเอง

ไม่ใช่เพราะใต้ฟ้าปิดกั้นตัวเอง
แต่เป็นเพราะเขามีใครอยู่ในใจมานานแล้วต่างหาก

•·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·•

เช้าวันใหม่บนโต๊ะอาหารเหลือเพียงธาราธารกับโทมัสแค่สองคน หากไม่นับแม่บ้านที่ทำหน้าที่ตัวเองกันอย่างเงียบเชียบประดุจคนเป็นใบ้แล้ว ต้องนับว่าบ้านหลังนี้มีสิ่งมีชีวิตแค่สองคนเท่านั้น การมองตาหยั่งเชิงกันไปมาระหว่างคนสงสัยกับคนที่ไม่อยากตอบดำเนินมาจนจบมื้ออาหาร และโทมัสยังตามมาหลอกหลอนธาราธารถึงห้องนั่งเล่นจนมีเสียงโทรศัพท์เป็นเหมือนระฆังเคาะให้นักมวยพักยกให้น้ำ

“ว่าไงห๊ะไอ้แสบ นี่แกทำอีท่าไหนถึงเตะโด่งเค้ากลับประเทศอย่างนี้ล่ะ”
“แล้วปู่ไม่ดีใจเหรอครับที่เป็นแบบนี้ เสียงปู่ดูมีความสุขจังเลยนะครับ”
“ฮ่าๆปู่จัดการให้แล้วนะ ให้ส่งรถไปรับแฟนแกด้วยมั้ยล่ะ แกจะได้ไม่ต้องลำบากเดินทาง”
“ปู่ห่วงธารเหรอครับ ถึงได้เสนอนโยบายที่พอจะคบกันได้ขนาดนี้”
“เปล่า ปู่ก็แค่อยากให้แกอยู่เป็นเพื่อนใต้ฟ้าเค้าน่ะ คอยช่วยงานเค้า เห็นว่าที่ไร่มีปัญหาหนัก”
“ที่แท้ก็เพื่อหลานคนโปรดสินะครับ”
“นี่แกน้อยใจเรอะไอ้แสบ”
“เปล๊า ผมชินแล้ว”
“ตกลงจะเอาไง”
“ไหนๆธารก็ทำให้เค้ากลับบ้านตามความต้องการของทุกคนแล้ว ธารจะไปส่งโทมัสหน่อยแล้วกัน เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าธารใจดำเกินไป”
“จะเอาไงก็เอาเถอะ บอกใต้ฟ้าเค้าด้วยแล้วกัน แค่นี้นะ ปู่มีธุระ”
“ตามสบายเถอะครับ อย่าให้เธอคนนั้นของปู่โหยหวนเข้ามาในโทรศัพท์เลย ธารสยอง”
“เมื่อไหร่แกจะเปิดใจสักทีห๊ะธาร ยังไงซะ เค้าก็เป็นคนในบ้านเราแล้ว ถึงแม้”
“ถึงแม้อายุเธอแทบจะเท่าแม่ธารด้วยซ้ำน่ะเหรอครับปู่ หรือไม่ เธอก็คงจะเด็กกว่าแม่ด้วยซ้ำ”
“วันนี้อากาศดีนะ ปู่ว่าเราไม่ทะเลาะกันสักวันเถอะ ปู่เหนื่อย”

ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ดูเหมือนปู่กับหลานจะคุยดีๆกันได้ไม่นานสักเท่าไหร่ ตัวแปรที่ทำให้เกิดช่องว่างคงจะหนีไม่พ้นเมียใหม่วัยแม่อย่างผกาที่คอยตามติดปู่เป็นปลาท่องโก๋แกะไม่ออก เมียปู่ไม่ได้อยู่ใกล้เพราะรัก แต่ที่คอยตามติดเป็นเพราะว่ากลัวปู่จะแอบยกมรดกให้ลูกให้หลานโดยที่เจ้าตัวไม่รู้สินะ เด็กหนุ่มไม่ได้มองโลกในแง่ร้าย แต่ลับหลังปู่ผกาแสดงพฤติกรรมให้ธาราธารรู้กำพืดเอง นี่คือสิ่งที่ทำให้ทายาทรุ่นหลานตั้งแง่กับคุณย่าวัยสาว

โทมัสดีดตัวออกจากโซฟาเมื่อธาราธารวางหูโทรศัพท์ ชาวต่างชาติเบิกตาลุ้นจนปิดไม่มิดด้วยความหวังว่าคนที่เด็กหนุ่มต้องเลี่ยงออกไปหาที่สงบรับสายนั้นอาจจะเป็นคนไกลที่อยู่อีกฝั่งของโลก

เมื่อธาราธารเฉลยว่าปู่เป็นคนโทรมาเรื่องการเดินทางกลับบ้านของโทมัส ก็เป็นอันเข้าใจตรงกันว่าคนที่โทรมาไม่ใช่เอดิสันอย่างที่หวัง

สีหน้าโทมัสให้ความรู้สึกเหมือนฟ้าจะถล่มทลายลงมาซะเดี๋ยวนี้ ท่าทางทะเล้นก่อนหน้านี้หายวับไปกับตาเหมือนมันไม่เคยเกิดจากผู้ชายตาน้ำข้าวคนนี้มาก่อน

“เอาน่าโทมัส อย่างน้อยนายก็จะได้รู้ว่านี่แหละคือความผิดหวังจริงๆ ไม่ใช่แค่เสียหน้าอย่างที่ผ่านๆมา”
“แทนใจร้าย”

คนตัวใหญ่ทำตาละห้อยเบะปากเหมือนคนจะร้องไห้ได้น่าหมั่นไส้มากกว่าสงสารสำหรับคนมองเห็น ธาราธารยกยิ้มโชว์เสน่ห์แล้วขยับเข้าไปใกล้

“ไม่ต้องตอกย้ำความร้ายกาจของฉันหรอก ฉันรู้ตัวเองดี”

เด็กหนุ่มเขย่งเท้าเพื่อตบบ่าเพื่อนตัวเองปุๆก่อนจะทิ้งรอยยิ้มชั่วร้ายแล้วเดินจากไปอย่างคนอารมณ์ดีสุดขีด

มารไม่มีบารมีไม่เกิดฉันท์ใด อารมณ์ดีก็อาจจะถูกปั่นให้บูดเมื่อได้พบเจอกับผู้มาเยือนที่หายหน้าไปหลายวันฉันท์นั้น

ว่านน้ำในชุดสีแดงเพลิงแต่งหน้าเน้นปากสีเดียวกันกับชุดเดินเฉิดฉายเข้ามาแต่ไกล เด็กหนุ่มรีบปรับสีหน้าตัวเองให้รับแขกอย่างกล้ำกลืนฝืนทนสุดๆ แต่นั่นเป็นสิ่งที่ธาราธารต้องทำ ว่านน้ำเปิดตัวว่าสนใจใต้ฟ้าเปิดเผยและออกนอกหน้าเกินกว่าผู้คนในโลกแห่งความเป็นจริงเค้าทำกัน อันที่จริงแล้วเรยาควรจะมีแค่ในจอทีวีนั่นแหละดีแล้ว แต่ธาราธารก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า ตอนอยู่เมืองนอกตัวเองก็แสดงละครเก่งไม่แพ้ว่านน้ำเหมือนกัน เพียงแต่บทบาทของธาราธารนั้นเป็นเจ้าชายที่แสนจะเย่อหยิ่ง ไม่ใช่ผู้หญิงที่ง่ายแสนง่ายเข้าหาผู้ชายก่อนอย่างที่ว่านน้ำทำ

เด็กหนุ่มหลบเข้าหลังเสาต้นใหญ่ของบ้านที่ถูกตกแต่งขึ้นมาเป็นบาร์เครื่องดื่มเล็กๆ เสื้อลำลองแขนกุดที่ใส่อยู่กับบ้านเป็นใจให้เห็นผิวเรียบเนียนของชายหนุ่มที่ดูแลตัวเองไม่ต่างจากผู้หญิง เพียงแต่ธาราธารใส่ใจดูแลแต่หน้าตาและผิวพรรณเท่านั้น ไม่ได้รักสวยรักงามแบบที่ผู้หญิงเขาทำกัน

ธาราธารใช้ปากตัวเองดูดเม้มผิวเนื้ออ่อนใต้ท้องแขนและเหนือจั้กแร้และบริเวณใกล้เคียงที่ปากจะสัมผัสถึง ผิวสีหยวกอ่อนค่อยๆระเรื่อขึ้นมาเป็นจ้ำสีแดงคล้ำ ฟันคมค่อยๆขบย้ำให้เป็นรอยฟันเพื่อตอกย้ำความร้อนแรงจากการสัมผัส แขนทั้งสองข้างถูกกะทำแบบเดียวกันอย่างตั้งใจ

“มีอะไรให้ช่วยมั้ย”

เด็กหนุ่มสะดุ้งโหยงเมื่อแผนการถูกล่วงรู้โดยบุคคลภายนอก ถึงแม้จะโล่งใจที่คนๆนั้นคือโทมัสก็เถอะ เพราะแผนการที่ธาราธารนึกได้กะทันหันนี้เป็นวิธีที่เปลืองตัว มันไม่เหมาะกับคนที่หล่อเลือกได้อย่างแทนหรือแทนนี่ในหมู่เพื่อนฝูงที่เมืองนอกเลยสักนิด

“ไม่แนบเนียนเท่าไหร่ มันดูตั้งใจทำเกินไปอะ สองฝั่งมีรอยที่ตำแหน่งเดียวกันเลย ถึงจะมีจำนวนไม่เท่ากันก็เถอะ”

คำวิจารณ์ของโทมัสทำให้เด็กหนุ่มเสียความมั่นใจไปไม่น้อย แต่พอส่องกับกระจกดูแล้วก็ไม่เนียนอย่างที่โทมัสบอกจริงๆนั่นแหละ

“เอาไงดีอะ ถอยหลังกลับไม่ได้แล้วด้วยสิ”
“ฉันช่วยเอง”

“เฮ้ย!!”

ธาราธารกระโดดหนีโทมัสจนเกือบจะเสียแผนเมื่อคนที่เสนอตัวขอช่วยกระโจนเข้ามาเหมือนเสือโหยที่รอขย้ำเหยื่ออย่างนี้

“สาบานว่าจะแค่ทำรอยจริงๆ ไม่ทำให้แทนลำบากใจไปมากกว่านี้หรอก”
“ฉันรู้ว่านายจะไม่หักหลังฉัน ถ้าเรายังต้องการเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนะโทมัส”
“แน่นอน ในเมื่อฉันเป็นคนที่นายรักไม่ได้ เป็นแค่เพื่อนรักของนายก็ยังดีนะแทน เพราะฉันคงลืมนายไม่ได้ไปจนวันตาย”

ธาราธารกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่กับการตัดสินใจของตัวเอง ไม่รู้จะดีใจหรือร้องไห้กับคำสาบานและความรู้สึกต่อจากนั้นของโทมัสดี ร่องรอยอาลัยอาวรณ์ยังหลงเหลืออยู่ในหน่วยตาของหนุ่มตาน้ำข้าวบ้าง แต่มันก็เป็นแค่ร่องรอยฉาบฉวยที่โผล่ขึ้นมาแล้วหายไปอย่างรวดเร็ว

มันไม่ได้อึดอัดอย่างที่นึกกลัว การทำรอยของโทมัสไม่มีความรู้สึกของการเมคเลิฟเข้ามาเกี่ยวข้องเลย มีแต่จั้กจี้และเจ็บๆคันๆกับรอยฟันที่ช่วยให้ร่องรอยนั้นสมจริงสมจังมากขึ้น รอยเมคเลิฟถูกสร้างขึ้นและเสร็จทันเวลาที่ว่านน้ำเดินมาทางนี้พอดี

“ให้ฉันช่วยต่อมั้ย”
“ไม่เป็นไร ต่อจากนี้ฉันจัดการเอง”

“ไม่ทันแล้วล่ะ เธอมาถึงหน้านายแล้ว”

เป็นการแสดงที่ธาราธารรู้สึกว่าต้องใช้พลังมากทีเดียวในการปรับสีหน้าและอารมณ์ตัวเอง การที่ว่านน้ำมาหยุดอยู่ตรงหน้าแล้วตั้งใจสำรวจตั้งแต่หัวจดเท้าด้วยแววตาหยามหยันนี้ทำให้ธาราธารรู้สึกอยากเอาชนะให้ถึงที่สุด หากสุดท้าย ใต้ฟ้าจะไม่ได้อยู่ในประเภทที่รักผู้ชายด้วยกันได้จริงๆ เขาก็อยากจะให้ใต้ฟ้าลงเอยกับคนที่มีค่ากว่ายัยสาหร่ายในนาข้าวคนนี้

“หึ เปลี่ยนบรรยากาศเหรอคะน้องธาร”

น้ำเสียงเย้ยหยันและสายตาที่หยุดมองเนิ่นนานที่หัวไหล่และซอกคอทั้งสองข้างนั่นทำให้ธาราธารรู้กว่าปลากำลังฮุบเหยื่อแล้วแน่ๆ ต่อจากนี้ไปเขาก็แค่ยั่วให้ปลากระชากเหยื่อจนกว่าเบ็ดจะคล้องติดเหงือกเท่านั้น

“บรรยากาศอะไรกันเหรอครับ”

การตีหน้าซื่อใสไร้เดียงสานั้น ฝรั่งและเอเชียหลายคนแทบรวมตังค์กันสั่งทำรางวัลออสการ์ให้ธาราธารอยู่แล้ว กับอีแค่ตีหน้าตายสงสัยว่าว่านน้ำหมายถึงอะไรนั้น ไม่ได้ยากเลยสำหรับมารยาชายขั้นเบสิค

“อะไรกันคะ แดงเถือกไปทั้งคอขนาดนั้นยังไม่เข้าใจอีก”

“อ๋อ รอยดูดพวกนี้นะเหรอครับ ธารให้โทมัสช่วยดูเพราะมัน แสบอะครับ ยอมขนาดนี้แล้วพี่ใต้ฟ้ายังไม่พอใจเลยอะคิดดูสิ แย่จริงๆเลย ทำไมไม่ยอมนึกถึงใจกันบ้างนะ ผู้ชายเอาแต่ใจเหมือนกันทุกคนเลยหรือเปล่า”

เสียงพึมพำเหมือนบ่นฝากลมฝากฟ้าทำเอาว่านน้ำตาเบิกโพลง แต่ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ใช่หมูที่จะให้ธาราธารกินเล่นง่ายๆเหมือนกัน แค่ไม่นานว่านน้ำก็ปรับสีหน้าให้อยู่ในระดับปกติ ถึงแม้เสียงจะสั่นและตะกุกตะกักอยู่บ้างก็ตาม

“แหม น้องธารนี่ร้ายไม่เบาเหมือนกันนะคะ เมื่อคืนสนุกกับคนนึง กลางวันก็มาออดอ้อนกับอีกคนนึง เอ....แบบนี้โบราณเค้าเรียกว่าอะไรน๊า อ๋อ นางกากี เอ๊ยไม่ใช่สิ นางวันทอง เฮ้อ ช่างมันเถอะจ๊ะ เด็กหัวนอกอย่างธารคงไม่เข้าใจหรอก”

“งั้นเหรอครับ แล้วนางกากีหรือนางวันทองที่พี่ว่านบอกนี่น่ารังเกียจเท่านางนกต่อหรือเปล่าครับ”

เมื่อคิดว่าตอกกลับไปจนอีกฝ่ายแทบสะอึกแล้วก็ยังไม่สาแกใจที่ถูกว่านน้ำแขวะด่าด้วยการเปรียบเปรยอย่างนั้น เด็กหนุ่มหันไปถามเพื่อนหนุ่มชาวต่างชาติให้แน่ใจว่านางนกต่อนั้น คือพวกผู้หญิงที่ถูกจ้างให้ไปล่อลวงคนอื่น ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงหากินใช่มั้ย

โทมัสไม่เคยทำให้พาร์ทเนอร์อย่างธาราธารผิดหวัง คำยืนยันช่วยตอกย้ำให้คำเปรียบเปรยที่ธาราธารยกขึ้นมาตอกกลับว่านน้ำนั้น ทำให้อีกฝ่ายแทบกรีดร้อง

“เอื้อง ชั้นจะเข้าไปรอคุณใต้ฟ้าที่ห้องทำงานนะ ไม่ต้องการให้ใครรบกวนจนกว่าคุณใต้ฟ้าจะมาแล้วค่อยไปเคาะเรียกชั้นเหมือนทุกที เข้าใจใช่มะ”

เสียงกราดเกรี้ยวเจือสั่นเครือแผดสั่งแม่บ้านที่ยืนรอรับสั่งอยู่ห่างๆ อย่างต้องการจะบอกกับธาราธารด้วยอีกทาง เด็กหนุ่มเหยียดยิ้มมุมปากอย่างเป็นต่อ ที่ทำๆไปทั้งหมดก็เพื่อจะให้มันดำเนินมาถึงตอนจบอย่างที่ว่านน้ำชงเรื่องมาถึงตรงนี้นี่แหละ

“คงจะไม่สะดวกมั้งครับ เมื่อคืนธารกับพี่ใต้ฟ้าทะเลาะกันจนธารต้องหอบผ้าไปนอนที่ห้องทำงานอะครับ ที่นอนแล้วก็อะไรอีกหลายอย่างยังไม่ได้เก็บให้เรียบร้อย เกรงว่า”

ต่อให้แม่บ้านขมวดคิ้วเพราะเรื่องราวที่ธาราธารกุขึ้นมาเด็กหนุ่มก็ใช้สายตาสะกดเอาไว้ให้เธอหรุบตาต่ำ ว่านน้ำผงะเหมือนอึ้งที่ได้ฟังอย่างนั้น ดูเหมือนความสับสนลังเลใจจะแสดงให้เห็นผ่านหน่วยตาที่กลอกไปมาเหมือนหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้

“งั้น เดี๋ยวชั้นมาใหม่ก็แล้วกัน”

พายุลดระดับลงเหลือแค่สายลมธรรมดาแล้วเด็กหนุ่มก็ได้แต่พรูลมออกมาด้วยความโล่งใจ กำลังจะแยกย้ายไปพักผ่อน แต่เสียงที่ตามหลังมาทั้งๆที่เหมือนบรรยากาศจะเข้าสู่ช่วงฟ้าหลังฝนแล้ว แต่น้ำเสียงคุ้นหูนั้นก็ทำให้ธาราธารเสียวสันหลังวาบจนหน้าถอดสี

“คุณว่านน้ำโกรธใครเหรอเอื้อง ทำไมถึงได้บึ้งตึงออกไปอย่างนั้น”
“เอ่อ...คือ....เอ่อ....”

“ไปทำอะไรก็ไปเถอะ ฉันพอจะรู้แล้วว่าจะเอาคำตอบจากใคร”

ในขณะที่คนหนึ่งคนกำลังหาทางเอาตัวรอด แต่ขาสองข้างกลับไม่เป็นใจให้ทำอย่างนั้น โทมัสพยายามจะยื่นมือมาจับแล้วลากออกไปพร้อมกันก็ยังช้ากว่าน้ำเสียงเฉียบขาดนั่นอยู่ดี

“ธาร อย่าเพิ่งไปไหนนะ พี่คิดว่าเรามีเรื่องจะต้องคุยกัน ส่วนตัว”

คำว่าส่วนตัวผูกมัดให้ธาราธารหยุดนิ่งอยู่กับที่และดีดโทมัสให้หลุดออกไปจากวงโคจรในเวลาเดียวกัน เป็นครั้งแรกที่ธาราธารรู้สึกว่าน้ำลายตัวเองเหนียวเกินกว่าจะกลืนกลับเข้าไปในคอ ลมหายใจเหมือนจะขาดเป็นห้วงๆ ความกลัวเข้าครอบงำจนตั่วสั่นยากที่จะควบคุม ร่างกายที่หนักอึ้งของตัวเองกลับเบาหวิวสำหรับใครอีกคน

ใต้ฟ้าออกแรงไม่มากแต่ธาราธารกลับลอยหวือไปตามแรงมือเหมือนคนไร้น้ำหนัก


๐ สวัสดีค่ะ ห่างหายไปนานหวังว่ายังไม่ลืมน้องธารกันนะคะ
๐ หากใครคิดว่าค้าง พรุ่งนี้มาต่อให้ค่ะ โทษฐานที่นานๆต่อที
๐ ขอบคุณคนอ่านทุกคนและคนอ่านที่ตรวจสอบคำผิดให้ด้วยนะคะ ไม่ว่าจะนานแค่ไหนก็ยังมีให้เจออยู่ดี 
๐ ตอนนี้พยายามเร่งงานให้ตัวเองกลับมาปั่นนิยายแบบต่อเนื่องเหมือนเดิม
๐ ขออนุญาตแจ้งข่าวว่าถ้านายโลมยังวาดไม่เสร็จ คนเขียนจะจัดส่งรีปริ๊นท์ไปก่อนนะคะ งานจะได้ไม่คงค้างอยู่ที่คนเขียนมาก อยากให้คนอ่านสบายใจด้วยค่ะ ยอมรับว่าไม่สบายใจเลยที่นายโลมช้า เกรงใจคนอ่านด้วย แต่ก็ไม่รู้จะเร่งยังไงเพราะไม่ได้ทำเอง ขอบคุณที่ยังรอและเข้าใจกันนะคะ 
๐ ทุกคนสามารถติดต่อสอบถามและอัพเดทข่าวสารได้ที่นี่ค่ะ TRomance's Fanpage

[little_nok]

อะไรกั๊นนน ใต้ฟ้ารุนแรงกับน้องอีกแล้ว

[thanatphon]

 

[Yunatsu]

ใต้ฟ้าจะทำอะไรน้องอีกกกกกกกกกก

นี้น้องพยามช่วยนะ

เด๋ซถ้ารู้ความจริง จะเจ็บเอง
ชิส์

[เฉาก๊วย]

 

[Giniz]

พี่ใต้ฟ้าคิดให้ดีก่อนพูดนะ
อย่าทำร้ายน้องธารไปมากกว่านี้เลย

[Nankoong]

จะทะเลาะอะไรกันอีกน้อคู่นี้......




รอต่อไปค่ะ......ค้างงงงง

[IaminLove]

คู่นี้ปากไม่ค่อยตรงกับใจกันเท่าไหร่ หึงกันไปมาอยู่ได้ ลงเอยเหอะ อยากอ่านตอนหวานๆ บ้างไรบ้าง 555+

[ลู่เคอOlive♥]

พี่ใต้ฟ้าเห็นเหรอเนี่ย อย่าดุน้องเลยนะ

[m_pop91]

เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[MiSS-U]

   ค้างค่ะ

ใต้ฟ้าต้องเห็นรอยแน่ๆ  แล้วธารจะโดนอะไรน้อ

 

บวกเป็ด

[Nus@nT@R@]

  ให้มันได้เง้เส่

[river]

ธารลืมไปเปล่า ว่ารอยที่ทำน่ะ นอกจากทำให้ว่านน้ำเข้าใจผิดแล้ว มีคนอื่นเข้าใจผิดด้วยนะ

[Dkmine]

เกือบลืมไปแล้ว หายไปแอบนาน นะค้าบ : ) แต่ก็ดีใจมาต่อแล้ว  ^^

[YouandMe]

ตื่นมารายงานตัวแล้วจ้า...

แต่กว่าวิญญาณจะกลับเข้าร่างจนพร้อมอ่านก็นานเลยหล่ะ 

อุตส่าห์ไล่นางนกต่อไปได้ แต่น้องธารคงไม่รอดจากเงื้อมมือพี่ใต้ฟ้าแน่ๆ 
แถมหลักฐานเท็จยังลายพร้อยเต็มตัวขนาดนั้น 

แก้คำผิดจ้า 
อัดเสียงไว้แบคเมย์ทีหลังดีมั้ยน๊า ==> แบล็คเมล์
ถ้าเกย์คือไฟลัม คิง ควีน และโบ๊ทหรือแม้กระทั่งใบก็คือสปีชีย์ในไฟลัมนั้นๆ ==> ไบ
แล้วพ่อแม่น้องเค้าล่ะฟ้า ทำเหมือนน้องเค้าเป้นเด็กมีปัญหาไปได้ ==> เป็น
อยากที่ฟ้าเคยเล่าให้ฟังว่าเขามักจะสร้างปัญหาเพื่อเรียกร้องความสนใจจากคนรอบตัวน่ะ ==> อย่าง
ปรายห่วงละ พรุ่งนี้มีสอนคาบเช้า ไว้เจอกันนะ ==> ง่วง
เด็กผู้ชายที่ดูดีและมั่นใจในตัวเองตั้งแต่หัวจดเท้าคนนั้น ==> หัวจรดเท้า
ทำให้ธาราธารรู้กว่าปลากำลังฮุบเหยื่อแล้วแน่ๆ
เมื่อคิดว่าตอกกลับไปจนอีกฝ่ายแทบสะอึกแล้วก็ยังไม่สาแกใจที่ถูกว่านน้ำแขวะด่าด้วยการเปรียบเปรยอย่างนั้น ==> สาแก่ใจ
ลมหายใจเหมือนจะขาดเป็นห้วงๆ ความกลัวเข้าครอบงำจนตั่วสั่นยากที่จะควบคุม ==> ตัวสั่น

[pochu52]

เบื่อพี่ใต้ฟ้า จะทำอะไรน้องธารอีกละทีนี้

[่patsaporn]

เชิญพี่ใต้ฟ้าสับสนซะให้พอ..ท่าทางจะอีกนานเนอะ หึงเค้าขนาดนั้นยังไม่รู้ตัว
น้องธารก็ขี้หวงขี้หึงใช่เล่นนะ ทำเอาว่านน้ำเผ่น เหมือนจะรู้ทันเรื่องแผนเธอด้วย ยัยนี่แน่ตัวแสบอ่ะ
เอิ่ม...รอยที่เอาไว้แกล้งว่านน้ำ ท่าทางจะพางานเข้าแล้วน้องธารเอ๋ย ง
เบา ๆ กับน้องหน่อยนะคะพี่ใ้ต้ฟ้า งานนี้บ้านจะแตกมั้ยอ่า...

รอคอยตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณค่ะ

[NOoTuNE]

คนประเภทพี่ใต้ฟ้า คือ "กว่าจะรู้ตัวก็สาย"


เชิญ ซึน มึนต่อไปเถอะพ่อคุณ เรื่องคนอื่นหล่ะเข้าใจ


เอาหล่ะ เชิญโกรธ หึง น้องแบบไม่รู้ตัวต่อได้เลยจ้ะ

[ladymoon_yy]

 

[fay 13]

 

[vocaloid]

ใต้ฟ้าอย่าทำอะไรธารน้าาา 

[zombi]

พี่ใต้ฟ้า อย่าไปฟังคำแก้ตัวนะ
หลักฐานก็มีให้เห็นอยู่ตำตา
แบบนี้ตั้งสั่งสอนกันเสียบ้าง ไม่งั้นจะเสียเด็ก
แต่ถ้าจะเสียจริง เสียกับเราก็คงไม่เป็นไร