หัวข้อ: นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า byTRomance ตอน อวสาน P.47 แจ้งเลขพัสดุค่ะ P.50

[Key Mine]

มาต่อไวๆนะคะ

บรรยากาสแอบคล้ายละครหลังข่าว

แต่ก็ช๊อบบบบบบชอบบบบบบ 

มันดูมีอะไรดีค่ะ

ยังไงก็จะติดตามและเป็นกำลังใจให้คุณคนเขียนนะคะ

[RAINYDAY]

อา...อ่านสิบเอ็ดตอนรวด สนุกมาก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ค่ะ

หมั่นไส้ใต้ฟ้า...บื้อจริง ๆ ฮึ่ยยยยยยยย 
น้องธารน่ารัก <<นิสัยเสียชอบอวยเคะค่ะ 5555

บรรยากาศแบบไร่ใหญ่ ๆ อย่างนี้อ่านแล้วทำเอาอยากเห็นเลย พระเอกนายเอกก็น่ารักมาก ๆ รอติดตามตอนต่อไปนะคะ ^o^

[tra_daday]

รอ รอน่ะครับ 

[Seiki]

นิรันดร์..รักนี้บันดาลผ่านฟ้า

ตอนที่ 12


ห้องขนาดใหญ่ถูกเด็กหนุ่มเข้ามาเยือนเพื่อใช้เป็นที่หลบภัย บางครั้งธาราธารก็รำคาญและจนปัญญาเกินกว่าที่จะแก้ปัญหาของตัวเองทีละปมได้ หากมันเกินกว่ากำลังที่จะต้านทานไหว ธาราธารก็เลือกที่จะถอยมาตั้งหลักอย่างเช่นตอนนี้

‘คุณปู่บอกว่าธารเอาก้อนหินไปปาใส่ลูกชายบ้านโน้นมาเหรอ’
น้ำเสียงเฉียบดุจริงจังของเด็กวัยกำลังโตทำให้เด็กผู้ชายตัวเล็กเม้มปากแน่นพ่นลมออกจากจมูกเหมือนขัดใจ
‘ใช่ ธารทำ’
‘ธารทำแบบนั้นทำไม พี่สอนหลายครั้งแล้วว่าอย่าทำตัวเป็นอันธพาล’
เด็กน้อยเบ้ปากคล้ายจะร้องไห้เมื่อถูกต่อว่าหนักขึ้นกว่าเดิม ปลายจมูกเชิดรั้นไม่ยอมแพ้แม้น้ำตาจะเริ่มหยดแหมะๆลงมากระทบแขนที่กอดอกตัวเองเอาไว้เลียนแบบผู้ใหญ่
‘ก็มันว่าว่าธารเป็นลูกแหง่ก่อนทำไมล่ะ ทำไมธารจะต้องยอมให้มันว่าธารด้วย’
‘ถ้าธารคิดว่าตัวเองทำถูกแล้วจะหนีมาหลบอยู่ที่นี่ทำไมล่ะ’
‘ธารไม่ได้หลบนะ ถ้าธารหลบพี่ใต้ฟ้าจะหาเจอเหรอ’
‘งั้นธารจะบอกว่าเข้ามาตั้งหลักสินะ แล้วคิดว่าจะทำยังไงต่อไปล่ะ เด็กคนนั้นปากแตกและหัวโนเลยนะธาร’
‘ธารก็ไม่รู้ ที่ผ่านมาพี่ใต้ฟ้าเคยช่วยธารยังไงก็ช่วยแบบนั้นแหละ นะ พี่ใต้ฟ้าช่วยธารได้ ธารรู้’
‘แล้วพี่จะต้องช่วยธารแบบนี้ไปจนถึงเมื่อไหร่ หืม คนเก่ง ไหนบอกพี่สิ พี่ตามติดธารไปจนโตไม่ได้หรอกนะ’
‘ทำไมล่ะ’
เด็กตัวเล็กช้อนตามองคนโตกว่า ตาพราวระยับไปด้วยหยาดน้ำตา ในหน่วยตาดำขลับนั้นฟ้องว่าเด็กน้อยไม่เข้าใจเลยสักนิดเดียวว่าทำไมใต้ฟ้าจะอยู่กับตัวเองไปจนโตไม่ได้ ในเมื่อตอนนี้ใต้ฟ้าก็โตแล้วสำหรับเขา และตัวเองก็กำลังจะโตตามไป
‘เพราะเราจะต้องเติบโตเป็นผู้ใหญ่ จะต้องรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเอง’
‘ชิ๊ ถ้าอย่างนั้นธารไม่เห็นอยากจะโตเลย ถ้าโตแล้วอยู่กับพี่ใต้ฟ้าไม่ได้ธารก็ไม่อยากโต’
‘เพราะเราทำอย่างนั้นไม่ได้น่ะสิ เอาเถอะ พี่จะไปขอโทษคุณป้าข้างบ้านเองนะ ทีหลังถ้าถูกว่าอีกก็ให้เดินหนีมาซะ อย่าไปทำร้ายเขาแบบนั้น พี่ขอให้ธารทำตามที่พี่บอก ธารทำให้พี่ได้มั้ย’
‘ได้ครับ’
ธาราธารจะยอมทำทุกอย่างหากมันจะได้รับการปกป้องจากใต้ฟ้า

•·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·• •·.·´¯`·.·•

ห้องหนังสือกว้างกว่าห้องนั่งเล่นซะอีก

ธาราธารมองห้องที่ทอดยาวอย่างกับสนามฟุตบอลด้วยความรู้สึกบอกไม่ถูก กลิ่นกระดาษลอยปะทะจมูกไม่คุ้นเคยและต้องถูจมูกอยู่นานกว่าจะชิน ผนังทั้งสองฝั่งถูกตกแต่งเป็นชั้นวางหนังสือสูงชนฝ้าเพดาน มีบันไดพิงชั้นเอาไว้เหมือนที่ในต่างประเทศเขานิยมทำกัน กลางห้องเป็นโต๊ะสำหรับทำงานและอ่านหนังสือ ธาราธารเห็นหนังสือกองอยู่บนนั้นเป็นตั้งๆจนต้องห่อตัวเพราะขยาดกับสิ่งที่ตัวเองไม่เคยสนใจ เด็กหนุ่มไม่รักการเรียน ไม่รักการอ่าน สิ่งที่ธาราธารถนัดล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องแฟชั่นและค่านิยมในการใช้ชีวิตอย่างที่คนมีเงินเขาทำกัน หนังสือกองใหญ่กองนั้นจึงกลายเป็นสิ่งที่น่าหวาดกลัวและไม่น่าเข้าใกล้

ริมผนังด้านหนึ่งของห้องเป็นหน้าต่างกระจกสูงสุดฝ้าเพดาน ปิดทับด้วยม่านโปร่งสีขาวสบายตา มุมนั้นเป็นมุมที่เด็กหนุ่มให้ความสนใจกับมันมากที่สุดเพราะมันมีโซฟาเดี่ยวปรับระดับที่ดูท่าแล้วน่าจะนั่งหรือนอนสบายๆ

ธาราธารเลือกที่จะจับจองมุมนั้นเพื่อเอนหลังพักสายตาและตั้งหลักสักครู่ ทันทีที่แผ่นหลังสัมผัสกับเบาะเนื้อนิ่ม ม่านตาก็หรี่ปรือลง ทุกความเหนื่อยล้าของร่างกายและสมองล้วนเกิดมาจากตัวเองทั้งสิ้น  ในสภาพกึ่งหลับกึ่งตื่นเด็กหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังฝัน
ในฝันนั้นตัวเองกำลังนั่งอยู่คนเดียวในห้องมืด ซบหน้าลงกับเข่าตัวสั่นเทิ้มด้วยความกลัว เสียงปู่กับแฟนคนใหม่คราวลูกกำลังหัวเราะต่อกระซิกกันอยู่ไกลๆ ในความมืดนั้นธาราธารรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกคุกคามจากสิ่งที่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไร สิ่งเดียวที่รับรู้ได้คือมันน่ากลัว และเขากำลังต้องการใครสักคนมาช่วยออกไปจากที่แห่งนี้ ปากตะโกนสุดเสียงร้องเรียกให้ปู่ช่วย แต่ไม่มีเสียงตอบกลับมานอกจากเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของเมียสาวคนนั้นของปู่ เด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นร้องเรียกแม่ แต่ในฝันนั้นแม่กำลังตะโกนเถียงกับพ่ออยู่ มันเป็นเรื่องที่คนฟังได้ยินแล้วอยากจะร้องไห้ พ่อกับแม่ที่ตั้งใจเกิดเขาออกมากำลังเกี่ยงกันว่าใครจะเป็นคนดูแลธาราธารตอนที่ต่างคนต่างไปมีครอบครัวใหม่ ไม่มีใครเลยสักคนที่จะต้องการลูก ทั้งสองคนต่างก็อยากจะสร้างครอบครัวขึ้นใหม่โดยมองว่าลูกที่มีด้วยกันนั้นคือส่วนเกิน
ในอกปวดหนึบจนทรมาน

สิ่งที่กำลังคุกคามโดยที่ตัวเองมองไม่เห็นก็เข้ามาประชิดตัว ธาราธารถอยหนีสิ่งนั้นจนแผ่นหลังไปกระแทกกับทางตัน ความมืดที่ธาราธารไม่รู้ขอบเขตแท้จริงแล้วแคบนิดเดียว ทุกทิศทางบีบเข้ามารู้สึกอึดอัดจนหายใจไม่ออก อยู่ๆแสงสว่างก็ฉายวาบเข้ามาจนเห็นว่ารอบตัวเป็นผนังล้อมตัวเองเหมือนถูกจับยัดใส่กล่อง เงาสีดำลางๆที่เคลื่อนต่ำลงมาน่ากลัวจนเด็กหนุ่มต้องห่อตัวเองให้เล็กที่สุดแล้วหลับตาปี๋ ปากเอ่ยซ้ำๆแต่คำว่าอย่าเข้ามานะ ไม่นะไม่ แต่เหมือนจะไม่มีประโยชน์อะไรเลยเมื่อเงาสีดำนั่นกระชากแขนของธาราธารขึ้นมา ธาราธารผวาตกใจจนสะดุ้งสุดตัว ตาเบิกโพลงเหมือนตื่นจากฝัน แต่ไอ้ความรู้สึกเหมือนถูกคุกคามนั่นไม่ได้หายไปไหน มันยังคงใกล้เข้ามา สองมือผลักออกไปสุดแรงแล้วพบว่าภาวะคุกคามนั้นคือ





“โทมัส”

เพื่อนสนิทชาวต่างชาติกลายร่างเป็นไอ้หื่นกามสาวเท้าเข้ามาหาอย่างเดิม ภาษาต่างชาติที่ธาราธารเคยคุ้นกับมันดีกลายเป็นบทสนทนาภาษาต่างดาวที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต้องการจะสื่อสารอะไร เด็กหนุ่มทั้งโกรธและกลัวคละกันจนตัวสั่นเทิ้ม โทมัสย่างเข้าหาเหมือนหมาบ้าที่คุ้มคลั่งเพราะอากาศร้อน สรีระของฝรั่งเหนือชั้นกว่าหนุ่มเอเชียตัวเล็กอย่างธาราธารอยู่แล้ว เงาของโทมัสที่สะท้อนแสงอาทิตย์ผ่านช่องหน้าต่างถึงได้คลุมร่างธาราธารไม่ต่างอะไรกับผ้าห่ม คำพูดมากมายพร่างพรูออกมาจากปากชาวต่างชาติแต่ธาราธารไม่มีใจส่วนไหนนึกอยากจะฟังนัก ตอนนี้เด็กหนุ่มต้องการเอาตัวรอดไปจากภาวะคุกคามที่ไร้มารยาทของหมอนี่ก่อน หลังจากนั้นค่อยว่ากันอีกทีว่าจะเอายังไงกับโทมัสต่อไป

คำสั่งเหมือนประกาศิตที่เคยใช้ได้ผลกับโทมัสไม่มีความหมายอีกต่อไป หมอนี่กลายเป็นปีศาจกลายร่างไปแล้ว ธาราธารถูกรวบตัวไว้ในอ้อมแขน จมูกโด่งซุกไซร้สะเปะสะปะ ไม่มีความรู้สึกอื่นใดนอกจากเจ็บและขยะแขยงการกระทำแบบนี้ โทมัสรัดแน่นโดยไม่ถนอมยังไม่พอ หมอนี่ใช้ความไวผูกมัดให้ธาราธารดิ้นไม่หลุด ไม่ว่าจะออกแรงอย่างไรก็เหมือนตัวเองจะเหนื่อยเองแต่เพียงผู้เดียว โทมัสกลัดมันเกินกว่าจะต้านทานไหว เป็นการเล้าโลมที่ไร้ซึ่งความอ่อนโยน รุนแรงและหยาบคายเกินกว่าจะปลุกเร้าให้ธาราธารมีอารมณ์ร่วมกับไปสิ่งที่หมอนี่ชักพาได้ การต่อต้านขัดขืนไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย

“โทมัส”

เพราะเสียแรงและพลังงานในการต่อต้านกับไอ้วัวกระทิงตัวนี้ไปเยอะ เสียงขานชื่อที่หลุดผ่านลำคอถึงได้แหบกระเส่าและช่วยกะตุ้นความเร้าร้อนในตัวโทมัสให้ลดดีกรีความรุนแรงลงมาได้นิดหน่อย

เล่ห์มารยาที่มีธาราธารรวบรวมสติงัดมันขึ้นมาใช้ในยามที่เรียกได้ว่าขับขันที่สุดแล้วในชีวิตป๊อบปูล่าร์แมนอย่างเขา เด็กหนุ่มช้อนสายตานุ่มนวลอ่อนหวานขึ้นสบกับหน่วยตาสีฟ้าที่บ่งบอกความต้องการของตัวเองจนปิดไม่มิด ธาราธารข่มใจตัวเองจนเกร็งไปทั้งตัว เล็บจิกฝ่ามือเจ็บจนชา ยอมให้โทมัสทำตามอำเภอใจเพื่อหาทางเอาตัวรอด แล้วโชคก็เหมือนจะเข้าข้างความพยายามของเด็กหนุ่มเมื่ออีกฝ่ายยอมถอนจมูกและปากเพื่อรับฟังเสียงเรียกขานของตัวเอง

“ว่ายังไง”

ถึงโทมัสจะหยุดจู่โจมทางปากและจมูกแต่ฝ่ามือกร้านกลับไม่เลิกที่จะลูบไล้ไปตามเนื้อตัวผ่านเสื้อผ้า มันไม่ได้สยิวหรือวาบหวามเลยสำหรับธาราธาร มันออกจะน่ารำคาญมากกว่าจะเคลิบเคลิ้มไปกับการปลุกเร้าอย่างหื่นกระหายของโทมัส

“ทำไมทำอย่างนี้ล่ะ ทำไมนายไม่อดทน ที่นี่ไม่ใช่ที่ของเรานะ”

เสียงออดอ้อนมีเมโลดี้สูงต่ำน่าฟังล่อหลอกให้ตาสีฟ้าหรุบต่ำลงเมื่อถูกตัดพ้อต่อว่า

“ก็ฉันต้องการนายนี่น่า นายก็รู้ ฉันอยากอยู่กับนาย ได้ยินมั้ย ไม่ได้ต้องการอยู่ท่ามกลางใครก็ไม่รู้ อยู่ไปทำไมก็ไม่รู้”
“เอาน่าโทมัส นายไม่คิดว่านี่จะเป็นบททดสอบในตัวนายของทางบ้านฉันเลยเหรอ ถ้านายผ่านมันไปได้ ฉันคิดว่า”
“จริงๆหรือแทน มันคือบททดสอบจริงๆใช่ไหม แต่ฉันอยากกอดนาย อยากจูบ แล้วก็”
“ชู่วววว ไม่เอาน่า”

ธาราธารส่ายหน้าแค่พอชวนให้น่ามองในสายตาของคนตรงหน้า ปลายนิ้วชี้เรียวยาวแตะไปที่ริมฝีปากของโทมัสเบาๆ เกลี่ยไปมาเพื่อเอาใจอีกฝ่ายให้อารมณ์เย็นลง แม้จะแอบขัดใจที่หมอนี่มือไวแอบเกี่ยวเอวตัวเองเข้าหาแล้วโอบกอดเอาไว้คล้ายจะเอาใจธาราธารตอบแทนที่เด็กหนุ่มปลอบใจเช่นกัน

“ถ้านายมั่นใจว่ารักฉัน มันไม่ใช่แค่ฉันเท่านั้นนะโทมัส นายจะต้องรักคนรอบๆตัวฉัน บ้านเมืองของฉัน มีหลายอย่างที่นายจะต้องเรียนรู้ ถ้านายยอมรับมันได้ เราจะไม่มีอุปสรรคอะไรแน่ เชื่อฉันสิ”

เด็กหนุ่มยกยิ้มมุมปากอย่างพอใจเมื่อเห็นความสำเร็จในการหว่านล้อมอยู่รำไร โทมัสกอดรัดเขาแรงขึ้นเหมือนยอมรับเหตุผลที่เด็กหนุ่มทัดทาน


“ถ้าคิดว่าจะอดใจกันไม่ไหว เลือกสถานที่หน่อยได้มั้ยธาร ทำไมต้องเป็นที่นี่ ที่ห้องๆนี้ ธารรู้หรือเปล่าว่าห้องนี้มีค่าเกินกว่าจะเปื้อนรอยโลกีย์ของธารนะ”

“พี่ใต้ฟ้า”

แผ่นหลังเจ้าของไร่หนุ่มหายลับออกไปจากห้องพร้อมทิ้งพายุลูกใหญ่เอาไว้ให้ธาราธารช็อกและยืนนิ่งอยู่กับที่ สายตาสาแก่ใจของว่านน้ำยังติดตาธาราธารอยู่แม้ตัวเจ้าของจะเกาะแขนเดินตามหลังเจ้าของบ้านไปแล้วก็ตาม เด็กหนุ่มทรุดตัวลงนั่งกับพื้น แม้โทมัสจะทรุดตัวลงมาช่วยหิ้วปีกให้กลับไปยืนขึ้นอย่างเดิมก็ไม่เป็นผล เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีหายไปเพียงแค่เจอสายตาผิดหวังรุนแรงของเจ้าของไร่แห่งนี้


ใต้ฟ้าโกรธจนกลายเป็นความเกลียด

เล่ห์เหลี่ยมมารยาที่เคยภูมิใจกลายเป็นอาวุธร้ายที่กลับมาทำลายตัวเองจนเจ็บปวดไปหมดทั้งใจ

“พี่ชายนายเค้าพูดว่าอะไรเหรอ”

คำถามของโทมัสตอกย้ำให้ธาราธารต้องนึกทวนคำพูดใต้ฟ้าไปมาจนปวดปร่าไปทั้งอก มันเจ็บยิ่งกว่าถูกทำร้ายอาการสาหัสเป็นไหนๆ ใต้ฟ้าด่าเขาโดยไม่มีคำหยาบเลยสักคำ แต่ทุกคำทิ่มแทงใจ

“ฉันขอร้องเลยนะโทมัส ระหว่างที่ฉันต้องไปเคลียร์เรื่องนี้กับพี่ชาย ฉันขอให้นายอยู่ในที่ๆเตรียมไว้ให้ อย่าออกมาวุ่นวายเข้าใจมั้ย ฉันขอแค่นี้นายทำได้หรือเปล่า”

“แทน แต่”
“ได้หรือเปล่าโทมัส ฉันถาม นายแค่โนหรือโอเคเท่านั้น”
“โอเคแทนนี่ ฉันจะรอนาย”

ธาราธารประคองตัวเองขึ้นมาด้วยเรี่ยวแรงที่มี ก้าวออกไปจากห้องหนังสือเหมือนจะมั่นคงแต่ในใจเต้นรัว ความกล้ากับความกลัวมีเท่าๆกัน

แรงฮึดทั้งหมดเกิดขึ้นมาจากนิสัยที่ฝังรากลึกมาตั้งแต่เด็ก ธาราธารไม่เคยแพ้ ไม่เคยพลาด ไม่เคยมีใครต่อว่าและดูถูกดูแคลนได้เท่ากับที่ใต้ฟ้าทำไปเมื่อครู่นี้ เพียงแค่ประโยคสั้นๆแต่ความหมายในประโยคเสียดแทงบาดลึก ใต้ฟ้ามองเรื่องความรักต่างเพศเป็นเรื่องน่ารังเกียจ ต่ำและน่าขยะแขยงผ่านน้ำเสียงเกรี้ยวกราดอย่างที่ธาราธารไม่เคยพบเจอ เด็กหนุ่มเสียใจแต่ลึกๆไปกว่านั้นคือความโกรธ

โกรธที่ใต้ฟ้าคิดว่าสิ่งที่เขาต้องการมากที่สุดคือปลดปล่อยความใคร่ มันกลายเป็นตราบาปที่ถูกเหมารวมอยู่ในรักร่วมเพศไปเสียแล้ว แต่ธาราธารไม่คิดว่ามันจะเกิดกับคนก้าวทันโลกอย่างใต้ฟ้าได้ เคยคิดแค่ว่าบางทีใต้ฟ้าอาจจะไม่เข้าใจเพราะหมอนั่นเป็นผู้ชายเต็มตัว แต่ไม่คิดว่าจะถึงขั้นรังเกียจกันถึงขนาดนี้

เด็กหนุ่มผงะเมื่อออกมาด้านนอกแล้วพบว่าท้องฟ้ามืดครึ้ม ฝนกระหน่ำลงมาจนแทบมองไม่เห็นบรรยากาศรอบบ้านว่าเป็นยังไง แปลกใจที่ตอนอยู่ในห้องหนังสือนั้นไม่ได้ยินเสียงรบกวนเลยสักนิด มิหนำซ้ำตอนที่ธาราธารมองผ่านช่องหน้าต่างยังมีแสงแดดสาดเข้ามาอยู่เลย

คนงานในบ้านวิ่งกันวุ่นวายโกลาหลเหมือนไม่เคยพบเจอฝนตกหนักอย่างนี้ ดูทุกคนรีบเร่งและตื่นตัวจนเกินพอดีจนธาราธารอดไม่ไหวคว้าแขนคนงานที่กำลังวิ่งผ่านตัวเขาไปได้ทันพอดี

“เดี๋ยวก่อน นายใต้ฟ้าอยู่ไหน แล้วนี่เกิดอะไรกันขึ้นถึงได้ลนลานขนาดนี้”
“นายเข้าไปในไร่ค่ะ เห็นว่ามีปัญหาหนัก”
“ตอนที่ฟ้าจะถล่มลงมาอย่างนี้นี่นะ”
“ค่ะ คนงานชายในไร่ทั้งหมดก็ออกไปค่ะ นี่ก็มีคนงานเอารถเข้ามาขนอุปกรณ์ไปเพิ่ม หนูไปช่วยเขาขนขึ้นรถก่อนนะคะ”

ธาราธารปล่อยแขนคนงานแล้ววิ่งตามไป เรื่องที่ตั้งใจจะออกมาเคลียร์กับใต้ฟ้าให้รู้เรื่องถูกทดเก็บไว้ในใจชั่วคราว คนงานช่วยกันขนอุปกรณ์จำพวก จวบ เสียบ พลั่ว และอื่นๆที่ยากเกินกว่าเด็กหนุ่มในเมื่องศิวิไลซ์จะรู้จัก ทุกคนต่างใช้แรงและความเร็วในการทำงาน ไม่มีใครใช้เสียงให้ธาราธารเดาได้เลยว่าในไร่เกิดอะไรขึ้น เมื่อของที่กองอยู่กับพื้นถูกขนขึ้นรถจนหมด ทุกคนก็กระโดดขึ้นรถกันเหมือนรู้ตำแหน่งและหน้าที่ของตัวเอง คนหลังสุดวิ่งอ้อมกลับมาปิดท้ายกะบะและกระโดดขึ้นไปบนเป็นคนสุดท้าย เสียงเครื่องยนต์เร่งเครื่องสนั่นหวั่นไหว ควันฟุ้งกระจายไปในสายฝนบดบังทัศนียภาพให้เลวร้ายลงไปอีก
เด็กหนุ่มย่ำเท้าอยู่กับที่ไปมาเพื่อปรึกษากับตัวเองอยู่แค่ชั่วอึดใจเท่านั้น

“เดี๋ยวก่อน”

รถที่กำลังจะพุ่งตัวออกไปเบรกเอี๊ยดรุนแรงสะบัดดินและโคลนขึ้นมาเปื้อนหน้า ธาราธารแค่เอาหลังมือปัดมันออกไปเท่านั้น ไม่นานฝนก็ชะล้างจนหน้ากลับมาสะอาดตามปกติ

“ชั้นไปด้วย”

เด็กหนุ่มเอามือยึดกับท้ายรถเอาไว้ คนตัวเล็กพยายามที่จะเหวี่ยงตัวเองให้ขึ้นไปยังท้ายรถอย่างทุลักทุเลเพราะขอบกะบะลื่นแฉะไปด้วยน้ำฝน คนงานต่างก็ช่วยกันดึงขึ้นมาจนสำเร็จ ธาราธารหอบตัวโยนอยู่บนกองจอบกองเสียมที่ใช้ด้ามของมันเสมือนเบาะรองนั่ง

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ ทำไมต้องขนของพวกนี้ไปเยอะแยะอย่างนี้ล่ะ แล้วฝนก็ตกหนักซะด้วยสิ มันมีอะไรที่ต้องรีบเร่งขนาดนั้นเหรอ”

ทุกครั้งที่ธาราธารอ้าปากพูด น้ำฝนกระเด็นเข้าปากขัดขวางให้เด็กหนุ่มพูดได้ตะกุกตะกักจับใจความลำบาก มิหนำซ้ำหยาดฝนยังปะทะใบหน้าจนเจ็บระบมไปหมด คนงานที่อยู่บนรถนี้ทุกคนก็ตกอยู่ในสภาพเดียวกัน

“มีคนแอบเอาสารเคมีใส่ลงไปในบ่อเก็บน้ำรดต้นไม้ครับ พอเปิดสปริงเกอร์รดน้ำต้นไม้แล้วดินเดือดปุดๆขึ้นมา ตอนฝนไม่ตกนายให้เอาเครื่องสูบน้ำขึ้นมารดดินแล้วพลิกหน้าดินล้างสารเคมีไม่ให้มันซึมลงไปถึงรากครับ พอฝนตกลงมาพวกคนงานเลยช่วยกันรุมพลิกหน้าดิน”

“แล้วนายใต้ฟ้าล่ะ”
“นายก็ลงไปช่วยคนงานขุดพลิกหน้าดินเหมือนกันครับ”
“บ้าจริง ทำไมพี่ใต้ฟ้าถึงต้องทำขนาดนั้นด้วยนะ ในเมื่อคนงานก็ช่วยกันทำไปแล้ว”
“นายไม่เคยยืนมองหรือยืนสั่งอย่างเดียวสักครั้งเลยครับคุณ ตั้งแต่หวานเมล็ดยันเก็บเกี่ยว นายลงมาช่วยทำด้วยตัวเองทั้งหมดครับ”
“พี่ใต้ฟ้าบ้าเกินไปแล้วจริงๆกับอีแค่ต้นไม้ถูกสารเคมีแค่นี้ ถ้าตายก็ปลูกใหม่สิ ทำไมต้องเสี่ยงลงไปทำแบบนี้ด้วย เจ็บป่วยขึ้นมาจะทำยังไง”
“ไม่ได้หรอกครับคุณ ความเสียหายที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่แค่เงินไม่กี่บาทนะครับ มันคือปากท้อง คือเศรษฐกิจของจังหวัด คุณเข้าใจห่วงโซ่อาหารมั้ยครับ”
“มั่นยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย”
“ครับ นายถึงได้ลงทุนลงแรงมาก ทุกอย่างที่ไร่นี้ปลูกได้ มักจะเป็นพืชเศรษฐกิจชนิดใหม่ให้คนในจังหวัดนี้น่ะครับ จากประตูสู่

ภาคอีสานที่แห้งแล้งกลับกลายมาเป็นแหล่งปลูกพืชเศรษฐกิจหลายๆชนิดของประเทศได้ก็เพราะนายใต้ฟ้าศึกษาแล้วก็ลงแรงทำมันนี่แหละครับ”

ธาราธารจะมองไม่เห็นคุณค่าของสิ่งที่คนงานบอกเลยสักนิดถ้าไม่เห็นว่าภาพตรงหน้ามันดูยิ่งใหญ่ขนาดไหน สวนผลไม้ที่ยกร่องเป็นแถวยาวสลับกับร่องน้ำมีผู้คนมากมายจับจอบจับเสียบขุดพลิกหน้าดินท่ามกลางสายฝนที่สาดลงมาหนักหน่วง ไม่มีใครอนาทรกับความเหน็ดเหนื่อยหรือหวาดกลัวความเจ็บป่วยที่อาจจะเกิดขึ้นในภายภาคหน้า สิ่งสำคัญที่ทุกคนต่างก้มหน้าก้มตาทำคือรักษาสวนผลไม้แห่งนี้เอาไว้ให้ได้

ธาราธารเดินย่ำไปบนร่องสวนเพื่อตามหาใต้ฟ้า ดินโคลนเกาะติดรองเท้าหนาเตอะจนยกขาก้าวเดินต่อไปไม่ไหว เด็กหนุ่มย่อตัวลงไปจัดการกับรองเท้าเจ้าปัญหาแล้วย่ำเท้าเปล่าไปบนพื้นดินโคลน ปากร้องถามไปตลอดทางว่าใต้ฟ้าอยู่ที่ไหน กว่าจะเจอตัวนายใหญ่ของไร่ก็แทบทรุดลงไปในปลักดิน

ใต้ฟ้าก้มหน้าขุดดินเหมือนคนบ้าคลั่ง เรี่ยวแรงทั้งหมดอยู่ที่ปลายจอบอันใหญ่ที่จวกเข้าไปในดินแล้วงัดหน้าดินพลิกขึ้นมา เจ้าของไร่หนุ่มทำซ้ำๆอยู่อย่างนั้นเหมือนไม่รู้จักคำว่าเหนื่อยล้าหรือหมดแรง

“พี่ใต้ฟ้า”

ธาราธารร้องเรียกจนเสียงแหบแห้งทั้งๆที่อยู่กันไม่ไกลเท่าไหร่นักแต่ใต้ฟ้าไม่มีทีท่าว่าจะได้ยิน เด็กหนุ่มพาตัวเองเข้าไปใกล้มากกว่านั้นแล้วดึงชายเสื้อใต้ฟ้าเอาไว้สุดแรง เจ้าของไร่หนุ่มผงะก่อนจะหันมาแล้วเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าคนที่มายืนขวางการทำงานอยู่นั้นเป็นใคร

“ธาร มาทำไม กลับไปซะ”
“ไม่ ทำไมพี่ใต้ฟ้าต้องทำขนาดนี้ด้วยล่ะ”
“ธารไม่เข้าใจหรอก กลับบ้านไปซะ ฝนตกหนัก เดี๋ยวไม่สบาย กลับไปเดี๋ยวนี้เลย”
“ไม่ ถ้าพี่ใต้ฟ้าไม่กลับไปกับธาร ธารก็ไม่กลับ”
“ฮึ่ย อย่าดื้อได้มั้ยธาร ดูเวร่ำเวลาบ้างสิ ให้พี่บ้าตายเป็นเรื่องๆไปได้มั้ย”
“พี่ใต้ฟ้า พอเถอะ มือพี่เนื้อถลอกหมดแล้วนะ ธารบอกให้พอไง”
“พี่หยุดไม่ได้หรอกธาร ที่นี่คือที่ๆพี่จะใช้เริ่มต้นชีวิตใหม่ พี่สร้างมันขึ้นมาด้วยมือของพี่เอง พี่ก็ต้องรักษามันด้วยมือของพี่เหมือนกัน”

เด็กหนุ่มมองผืนดินที่ใต้ฟ้าบอกว่าสร้างมันขึ้นมากับมือ มองคนที่พร้อมใจกันทำแบบเดียวกันโดยไม่รู้เหน็ดเหนื่อย ไม่กลัวแม้กระทั่งฝนฟ้าคะนอง มองร่องน้ำที่ถูกกระแทกไปด้วยเม็ดฝน มองทุกอย่างรอบๆตัวแล้วตัดสินใจวิ่งกลับไปทางเดิมที่ตัวเองเดินมา ระยะทางไม่ใช่น้อยๆ ถ้าเป็นเวลาปกติธาราธารไม่มีทางจะเดินไหวแน่ๆ เด็กหนุ่มไม่เคยเดินทางไกล สิ่งที่ทรมานขามากที่สุดคือการเดินชอปปิ้งบนถนนที่เต็มไปด้วยสิ้นค้าแฟชั่นของแบรนด์ชั้นนำเท่านั้น แต่ตอนนี้ธาราธารกำลังย่ำไปบนพื้นดินที่ฉ่ำไปด้วยน้ำ สองมือถือจอบพาดไว้บนบ่า เดินเข้าไปรวมกลุ่มกับเหล่าคนงานแล้วลงมือทำแบบเดียวกัน

ถึงตอนนี้ธาราธารก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงได้ก้มหน้าขุดดินอยู่อย่างนี้ แทนที่จะลากตัวใต้ฟ้าไปเคลียร์ปัญหาที่ทำให้ตัวเองโกรธและเสียใจ เด็กหนุ่มยังไม่เข้าใจถึงสิ่งที่ใต้ฟ้าอธิบายออกมา แต่ที่ยอมทิ้งเรื่องส่วนตัวของตัวเองแล้วทำเหมือนที่ทุกๆคนกำลังทำนั้นเพราะธาราธารมองเห็นความทุ่มเทที่ทุกคนมีให้ไร่แห่งนี้ มันดูยิ่งใหญ่และดูมีคุณค่าเมื่อมองไปทางไหนก็เห็นว่ามีแต่คนพร้อมใจกันทำแบบเดียวกัน รถไถทุกคันเร่งเปิดหน้าดินรับการชำระล้างจากน้ำฝน แต่คนงานก็ไม่คิดจะรอคอยเฉพาะเครื่องทุ่นแรงเหล่านี้ ทุกคนไม่ยอมหยุดมองเฉยๆเมื่อเห็นว่าเจ้าของไร่ของตัวเองก็ไม่หยุดนิ่งและออกคำสั่งอยู่กับที่เหมือนกัน



๐ สวัสดีค่ะ ค่อนข้างทุลักทุเลเหลือเกินกว่าจะเข็นออกมาได้ในแต่ละตอน ยอมรับว่าเริ่มตันและสมองไม่แล่นเหมือนอย่างแต่ก่อนแล้วนะคะ หากความสนุกลดน้อยลงไปโปรดอภัยด้วยค่ะ....
๐ มีเรื่องอยากชี้แจงให้ทราบ สำหรับคนที่จองเรื่อง "นายโลมกับรักจนตรอก" ปกติคนเขียนมักจะเปิดให้จองช่วงหนึ่งแล้วจัดพิมพ์หลังปิดจองเลย เพราะทุกขั้นตอนมันเบ็ดเสร็จที่ตัวคนเขียนเองคนเดียว ปิดโอนเงินปั๊บสามารถสั่งรันงานได้เลยทันที แต่คราวนี้ คนเขียนดันอยากแปลงนายใหญ่กับนายน้อยออกมาเป็นโดจิน เป็นภาพประกอบเรื่องราว เราเลยต้องพบเจอกับความล่าช้า สำหรับคนเขียนเองนั้น ยอมรับว่าไม่ได้วางแผนมาก่อนล่วงหน้า สิ่งที่จัดทำให้คนซื้อทุกคนคิดหลังจากเปิดจองหนังสือแล้วทั้งสิ้น ดังนั้น คนเขียนเองก็เลยไม่รู้ว่าเวลาในการวาดโดจินมันเยอะแค่ไหน แถมให้เค้าวาดราว 30 หน้าด้วยนะ ค่าวาดหลักหมื่น  ยังไม่รวมค่าพิมพ์ คนเขียนไม่ได้บอกตัวเลขเพื่ออวดหรือทวงบุญคุณนะคะ แต่คนเขียนอยากจะบอกว่าในขณะที่คนอ่านต้องรอหนังสือนั้น คนเขียนไม่ได้เป็นฝ่ายที่มีแต่ได้กับได้นะ คนเขียนยินดีที่จะตอบแทนกลับไป ผลออกมายังไงเราก็ลุ้นไปด้วยกันนี่แหละค่ะ คนเขียนขอตัดส่วนหนึ่งที่คนวาดอธิบายกับคนเขียนว่าเพราะเหตุใดต้องใช้เวลานานมาให้อ่านกันนะคะ

Namm Natsit
มันก็ต้องใช้เวลาหน่อยนะครับ เพราะว่า มันต้องมีเรื่องการจัด วางช่องในการอ่าน ท่าทางและมุมตัวละคร การดำเนินเรื่อง ทำไงให้คนอ่าน อ่านรู้เรื่อง ฉากอีก ยังไม่รวมขั้นตอนในการทำนะ ร่างตัดเส้น ถมดำ ที่มันช้าเพราะแบบนี้แหละ  คือจริงๆ มัน ระบบมันยุ่งยากกว่าปกมาก

๐ ที่คนวาดอธิบายมาก็ประมาณนี้นะคะ หากมีความคืบหน้าที่คนวาดเค้าส่งมาคนเขียนจะรีบเอามาอวดเพื่ออัพเดทความเคลื่อนไหวเลยค่ะ (เห่อเหมือนกัน  )

๐ ระหว่างที่รอกันนี้ คนเขียนก็เปิดให้จองไปเรื่อยๆจนกว่าทุกอย่างจะเรียบร้อยนะคะ คนเขียนอยากให้มันเสร็จในรอบเดียวเลยมากๆ การเปิดรีปริ๊นท์ในโอกาสต่อไปเป็นอะไรที่ยุ่งยากพอสมควรนะคะ จริงๆแล้วถึงมันจะเป็นไปได้ยากแต่ก็อยากให้อยู่ในรอบปกติมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ค่ะ เพราะคนเขียนจะได้สั่งของในคราวเดียวกันเลย ส่วนเรื่องเก่าๆคนเขียนก็เปิดรีปริ๊นท์ให้ตามคำเรียกร้องนะคะ รายละเอียดรีปริ๊นและเรื่องนายโลม <<<<<<<< จิ้มไปตาม link ค่ะ

๐ เวิ่นเว้อนอกเรื่องมานาน สุดท้ายนี้ก็ต้องขอขอบคุณคนอ่านทุกคนเหมือนเดิมนะคะ ไม่ว่าจะคนอ่านหน้าเดิมๆที่คงยังไว้วางใจคนเขียนอย่างเหนียวแน่น คนอ่านหน้าใหม่ที่เข้ามาด้วยค่ะ ขอบคุณมากนะคะ

๐ ข่าวสาร เรื่องราวไร้สาระ หรือความคืบหน้าทั้งหลาย คนเขียนอัพเดทเรื่อยๆและเร็วที่สุดที่ TRomance's Fanpage ค่ะ

[k00_eng^^]

เมื่อไหร่สองคนนี้จะคืบหน้าเนี่ย

[KaorPaor]

จิ้มทะลุข้างบน

[สมุนไพร]

 

[Horizon]

สงสารนายฟ้า
+1

[maru]

โธมัสนี่อะไรกันเนี่ย ฉวยโอกาสไม่ใช่เล่นนะนั่น ธารน่าจะคุยกับโธมัสให้รู้เรื่องนะนั่น ฟ้าก็ช่างเขามาพบเจอพอดีอะไรแบบนั้น

[jaijaiz]

โทมัสนิสัยไม่ดี ฉวยโอกาสตอนน้องธารหลับได้ไงเนี่ย 
พี่ใตฟ้าเข้าใจผิดน้องธารเลยนะเนี่ย 

รู้สึกเหมือนน้องธารจะเริ่มเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้วนะคะเนี่ย พี่ใต้ฟ้าอย่ามองข้ามน้า
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ อยากรู้ว่าน้องธารกะพี่ใต้ฟ้าจะเป็นยังไงต่อไป 

[จริงใจ]

ใต้ฟ้าเข้ามาเจอฉาก Love Love ทุกทีซิน่า

[YouandMe]

มารายงานตัวก่อนจ้า ^^

แอบอู้งานมาอ่านน้องธาร 

น้องธารโดนโทมัสรุกแถมโดนพี่ใต้ฟ้าโกรธเพราะแผนยัยพืชน้ำรึเปล่าเนี่ย 
งานนี้เลยต้องง้อหนักเลย 
นี่ถ้าเกิดน้องธารป่วยจริงๆ ต้องอ้อนพี่ใต้ฟ้าแบบ combo set เลยนะ 

แก้จ้า 
ก็มันว่าว่าธารเป็นลูกแหง่ก่อนทำไมล่ะ ทำไมธารจะต้องยอมให้มันว่าธารด้วย
เสียงขานชื่อที่หลุดผ่านลำคอถึงได้แหบกระเส่าและช่วยกะตุ้นความเร้าร้อนในตัวโทมัสให้ลดดีกรีความรุนแรงลงมาได้นิดหน่อย ==> กระตุ้น / เร่าร้อน
เล่ห์มารยาที่มีธาราธารรวบรวมสติงัดมันขึ้นมาใช้ในยามที่เรียกได้ว่าขับขันที่สุดแล้วในชีวิตป๊อบปูล่าร์แมน  อย่างเขา ==> คับขัน
คนงานช่วยกันขนอุปกรณ์จำพวก จวบ เสียบ พลั่ว และอื่นๆที่ยากเกินกว่าเด็กหนุ่มในเมื่องศิวิไลซ์จะรู้จัก ==> เสียม
คนหลังสุดวิ่งอ้อมกลับมาปิดท้ายกะบะและกระโดดขึ้นไปบนเป็นคนสุดท้าย ==> กระบะ
คนตัวเล็กพยายามที่จะเหวี่ยงตัวเองให้ขึ้นไปยังท้ายรถอย่างทุลักทุเลเพราะขอบกะบะลื่นแฉะไปด้วยน้ำฝน   ==> กระบะ
สวนผลไม้ที่ยกร่องเป็นแถวยาวสลับกับร่องน้ำมีผู้คนมากมายจับจอบจับเสียบขุดพลิกหน้าดินท่ามกลางสายฝนที่สาดลงมาหนักหน่วง ==> เสียม
ฮึ่ย อย่าดื้อได้มั้ยธาร ดูเวร่ำเวลาบ้างสิ ให้พี่บ้าตายเป็นเรื่องๆไปได้มั้ย ==> เวล่ำเวลา
สิ่งที่ทรมานขามากที่สุดคือการเดินชอปปิ้งบนถนนที่เต็มไปด้วยสิ้นค้าแฟชั่นของแบรนด์ชั้นนำเท่านั้น ==> สินค้า

ปล. จ้องจะเสียบลูกเดียวเลยซิท่า เลยพิมพ์ "เสียม" เป็น "เสียบ" ตลอด 

[tippy]

   ไม่รู้จะพูดยังไง ไม่ใช่ว่าไม่สนุก แต่อึดอัดกับใต้ฟ้าจริงๆ

[NOoTuNE]

อะไรมันจะเคราะห์ซ้ำกรรมซัดขนาดนี้ใต้ฟ้า


ปวดใจกับน้อง ยังต้องมาปวดใจกับงาน


แต่อย่างน้อย น้องก็เข้าใจอะไรมากขึ้นนะ


  หมั่นไส้ทั้งโทมัส และนังว่านน้ำ 

[MiSS-U]

เฮ้อออ  ทำไงล่ะทีนี้ยังไม่ได้เคลียร์ก็มีเรื่องงานมาซะก่อน

คู่นี้จะเข้าใจกันเมื่อไหร่น้อ

[roseen]

 

[yakkaru]

โอยย เอาโทมัสกลับประเทศไปสักทีเถอะ

[uknowvry]

สู้ๆนะคับ.. โอย...มันลุ้นนะคับเนี่ย!!!!

[koraorni]

มันอะไรกันเนี่ยเรื่องส่วนตัวยังไม่ทันได้เคลียร์ก็มีเรื่องส่วนรวมเข้ามาอีก
อย่างน้อยก้อพอประวิงเวลาให้น้องธารได้บ้างแหละเนอะ
ตอนนี้เรื่องไร่สำคัญกว่า

[NewYearzz]

ไม่รักไม่ว่าแต่ทำไมต้องทำร้ายจิตใจกับซ้ำวากขนาดนี้

ใต้ฟ้ามีหัวจิตหัวใจที่เข้าใจแต่ตัวเองคนงานและต้นไม้หรือไงหึ?

สงสารธาร ทำไมไม่เข้าใจธารบ้างหล่ะ?

(ออกแนวอึนจัดอีกแล้ว )

รอตอนต่อไปครับ

[คุณแม่ลูกสอง]

ตามมารายงานตัวคร้าบบบบบบ

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

- -! โทมัสแต่กลับประเทศแกไปเหอะ

[greensnake]

รู้สึกปวดหัวแทนพี่ใต้ฟ้าและธารจริงๆ
เข้ามาทีเดียวสองเรื่องเลย ไร่นี่ใหญ่สุด
เสร็จเรื่องไร่ค่อยมาว่าเรื่องธารกันต่อ
แต่ใครกันนะที่มาทำกับไร่พี่ใต้ฟ้าอย่างนี้
ส่วนโทมัสก็นะ ธารคงต้องเด็ดขาดซะบ้าง
ไม่งั้นคงล้ำเส้นและมีเรื่องปวดหัวอีกแน่
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[nemesis]

  o13ธารสู้ๆ

[bulldog17]

หน่วงๆในหัวใจ

[CarToonMiZa]

ส่งโทมัสกลับประเทศด่วน
ไม่ไหวจะเคลียร์

[mild-dy]

รอรอจ้ารอ

[Nankoong]

เจ็บหน่วงๆไปพร้อมกับธาร.......

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

พี่ใต้ฟ้าปากคอเราะร้ายอ่า สงสารน้องธารหน่อยสิคะ 
หมั่นไส้ว่านน้ำตงิดๆ 555

[Key Mine]

โทมัสเป็นคนทำรึเปล่าคะ 

  คิดได้เนอะะะะ

เป็นกำลังใจ มาต่อไวๆนะคะ มันแน่นในอกไปหมดแล้วเนี่ยยยยย