Chapter :: 16 :: Jealous Guy 2 (Bind Me)
มันน่าตกใจมาก..
คุณซอลบอกว่ามิคุนิคงจะชอบผม ..ชอบผมเนี่ยนะ? ให้ตายเถอะ พระคุณเจ้า หมอนั่นเมารถเมล์สองชั้นหรือไง?
“คุณอำผมเล่นหรือเปล่า?” ผมหรี่ตามองเงาอีกฝ่ายที่สะท้อนในกระจกบานใหญ่ที่อยู่ปลายเตียง
“เพื่อ?” คนที่นั่งสางผมอยู่ตรงนั้นมองตอบผมผ่านกระจกเช่นกัน หลังจากเล่นงานผมจนแทบไม่เหลือแรงไว้หายใจ เจ้าตัวกลับลุกไปอาบน้ำสบายใจเฉิบ แล้วตั้งแต่เขาเข้าห้องน้ำไปจนโผล่ออกมาอีกรอบ ผมก็ยังไม่ได้เปลี่ยนท่านอนเลยด้วยซ้ำ(ยังนอนคว่ำหน้าเหมือนเดิม) ..บางทีผมอาจจะถูกเหน็บกินไปทั้งตัวจนไม่รู้สึกอะไรแล้วก็ได้
แน่นอนว่าผมยังไม่ได้ออกจากห้องคุณซอลเลยตั้งแต่ถูกดึงเข้ามาเมื่อตอนบ่าย เพราะเขาไม่ยอมปล่อยผมลงจากเตียงตั้งแต่ตอนนั้น ขณะที่เจ้าตัวลงไปข้างล่างแล้วรอบนึง เหมือนจะไปจัดการกับมื้อเย็นของตัวเอง แล้วกลับขึ้นมาพร้อมโจ๊กชามโตและนมอีกแก้วสำหรับผม พอผมจัดการกับเสบียงที่เขาหามาให้หมด เขาก็จัดการผมต่อ..จนถึงชั่วโมงที่แล้ว อย่าให้ผมต้องพูดถึงสารรูปจรดหัวเท้าของตัวเองตอนนี้เลย มันไม่น่าอวดนักหรอก
ยังโชคดีหน่อยที่คราวนี้เขาเอาผ้าขนหนูมาพันรอบข้อมือผมก่อนใช้เชือกมัด มันเลยไม่ทิ้งรอยเอาไว้มากเท่าครั้งก่อน ผมเชื่อแล้วล่ะว่าเขาชอบมันจริงๆ แถมครั้งนี้เขายังไม่ได้มัดแค่มือ แต่มัดขาข้างหนึ่งของผมให้พับติดกันไปข้างหลังด้วย กว่าเขาจะพอใจผมก็แทบตะคริวกิน คราวนี้ก็เสียน้ำตาไปอีกหลายแหมะ อดนึกหวั่นใจไม่ได้ว่าคราวต่อไปเขาจะเล่นงานผมแบบไหนอีก..
แต่ทั้งที่ใจหนึ่งคิดกังวล อีกใจกลับอดลุ้นระทึกไม่ได้.. มันเหมือนผมอยากรู้อยากเห็น มันราวกับว่าผมกำลังเฝ้ารอให้ถึงครั้งต่อไปงั้นแหล่ะ ..นี่ผมรับเชื้อโรคจิตจากเขามาเต็มๆ เลยใช่ไหม?
แย่แล้ว ไอ้ยู..
“หมอนั่นเป็นเกย์เหรอ? ดูไม่ออกเลยนะ” เสียงของผมตอนนี้ฟังแหบโหยจนแทบแห้งหายไปกับคอด้วยซ้ำ
“ไม่รู้สิ ผมก็ไม่เคยเห็นหมอนั่นควงผู้ชายมาก่อนหรอก ..อืม แต่จะว่าไปก็ไม่เห็นควงผู้หญิงคนไหนมาพักใหญ่แล้วเหมือนกันนะ หรือจะอยู่ในช่วงมิวแตนท์?”
“คุณก็พูดไปเรื่อย” ผมบ่นพึมพำ “คุณกำลังจะบอกว่าผมทำให้หมอนั่นมิวแตนท์หรือไง? ถ้าจะมีผู้ชายสักคนที่ทำให้ผู้ชายอีกคนอยากเปลี่ยนใจไปเป็นเกย์ล่ะก็ ผมว่าคนคนนั้นน่าจะเป็นคุณมากกว่า หัวโล้นๆ อย่างผมมันน่าพิศวาสสำหรับผู้ชายตรงไหน ไม่เห็นจะเข้าใจเลย..”
“นายไม่รู้ตัวหรอก..” เสียงนั้นดังขึ้นพร้อมกับน้ำหนักตัวที่กดทับ พอเอี้ยวไปมอง เขาก็ฉกหอมแก้มผมหนักๆ ทีนึง
“อะไร?” ผมขมวดคิ้วใส่อีกฝ่าย
“นายทำให้คนอื่นรู้สึกอยากเข้าใกล้.. แล้วพอได้ใกล้ ก็จะกลายเป็นตกหลุมรักแบบไม่ทันรู้ตัว” คนพูดเอาปลายจมูกตัวเองมาคลอเคลียกับปลายจมูกผม ผมเลยค่อยๆ ขยับตัวเป็นนอนหงาย
“ฟังเหมือนคุณกำลังบอกรักผมอยู่เลย”
“ผมบอกไปตั้งแต่บ่ายแล้ว ถ้านายจะไม่ทันสังเกตล่ะก็นะ”
ตั้งแต่บ่าย..
‘ส่วนนายก็เป็นคนที่ผมรัก รักมากจนผมเองยังรู้สึกตกใจ..’“อ๊ะ จริงด้วย” ผมร้องออกมาเมื่อนึกขึ้นได้ แต่กลับถูกอีกฝ่ายดีดเหม่งเสียงดังป๊อก
“บื้อ” เขาจิ้มนิ้วซ้ำรอยดีดอีกที
“เจ็บนะ” ผมปัดมือเขาออกแล้วถูหน้าผากตัวเอง
“แต่แบบนี้แหล่ะที่ผมหลงรัก” เขายิ้มหวาน โอบแขนรอบตัวผม แล้วก็หอมแก้มอีกที ..ไม่เหม็นเหงื่อหรือไงนะ ถึงมันจะระเหยเพราะแอร์จนแห้งไปหมดแล้วก็เหอะ ..แต่ตัวเขาหอมจัง อืม กลิ่นของความสะอาด
“วันนี้คุณทำให้ระดับน้ำตาลในเลือดของผมพุ่ง” ผมเอาจมูกไปดมๆ แถวต้นแขนเขา(มันอยู่ใกล้จมูกพอดี) ห๊อม หอม..
“ส่วนนายทำให้ระดับน้ำตาลในเลือดของผมต่ำ” เขายกยิ้มเจ้าเล่ห์แพรวพราว “ผมใช้พลังไปกับนายจนรู้สึกเหมือนจะหน้ามืด”
“ความผิดผมหรือไง?” ผมงับต้นแขนเขาทำด้วยความหมั่นไส้ เจ้าตัวสะดุ้งเบาๆ ก่อนหัวเราะออกมา
“ความผิดนายทั้งหมด” เขางับที่ปลายจมูกผมบ้าง แต่ไม่แรงเท่าที่ผมงับเขาเมื่อกี๊หรอก “ไม่ไปอาบน้ำหรือไง?”
“อืม.. คุณเหม็นไหม?” ผมมองหน้าคนที่นอนกอดอยู่อย่างขอความเห็น บอกตามตรงว่าตอนนี้ผมรู้สึกขี้เกียจมาก สิ่งที่ผมนึกอยากจะทำมีแค่อย่างเดียวคือ...นอน แล้วก่อนเขาจะไปอาบน้ำ เขาก็ช่วยเช็ดคราบอะไรต่อมิอะไรบนตัวผมไปบ้างแล้ว ผมก็เลยแอบคิดว่า..ไว้ค่อยอาบพรุ่งนี้เช้าทีเดียวก็ได้..ไหม?
“พอทนได้” เขาทำจมูกฟุดฟิดๆ ก่อนยิ้มพรายออกมา
“งั้นพรุ่งนี้เช้าแล้วกัน วันนี้ผมไม่ไหวแล้ว” ผมถือโอกาสซักแห้งซะเลย
“ซกมกจริง” เขาหัวเราะเบาะๆ
“เอาเหอะ..” ผมพึมพำพลางหลับตาลง ..เพลียเหลือเกิน
“อืม ..งั้นเดี๋ยวนะ” พออีกคนขยับตัว ผมเลยปรือตาขึ้นมอง เห็นเขาลุกจากเตียงไปหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง ทำอะไรก๊อกแก๊กตรงนั้นแป๊บนึงก็กลับมาพร้อมแผ่นสีทองๆ ในมือ เห็นใกล้ๆ ถึงได้รู้ว่ามันคือแผ่นมาส์กหน้า ดูจากสีแล้วคงจะมีส่วนผสมของทองคำอยู่ล่ะมั้ง แล้วทั้งที่ผมคิดว่าเขาคงจะเอามาแปะหน้าตัวเองก่อนเข้านอน เขากลับบรรจงแปะมันลงมาบนหน้าผมซะนี่
“อ้ะ ตื่นเช้ามาจะได้หน้าเด้ง” เขาว่างั้น
“ทำไมคุณไม่เอาไปแปะหน้าตัวเองเล่า เอามาแปะหน้าผมทำไม?” ผมท้วง แต่ก็ไม่ได้คิดจะหยิบแผ่นมาส์กออก เสียดายของน่ะ แต่เกิดมายังไม่เคยทำอะไรแบบนี้มาก่อนนะขอบอก
“ก็เห็นหน้านายดูโทรมๆ” เขาพูดพลางแกะมาส์กอีกแผ่นแปะหน้าตัวเองบ้าง
“ผมโทรมเพราะใครล่ะ?” ผมบ่นอุบอิบ
“ผมก็ช่วยรับผิดชอบอยู่นี่ไง” เขาเอื้อมมือไปปิดไฟ สลัดเสื้อคลุมทิ้ง แล้วล้มตัวลงนอนข้างกัน..
“ฝันดีครับ” ผมบอกจากใต้หน้ากากสีทอง
“จ้ะ ฝันดี” อีกฝ่ายก็ตอบกลับมาจากใต้หน้ากากสีทองเช่นกัน
สรุปว่าคืนนี้ผมก็ค้างที่ห้องคุณซอล ไม่อยากจะบอกเลยว่าได้ยินแสงดาวข่วนประตูห้องทั้งคืน..
“นี่คุณ?” ผมส่งเสียงกระซิบเรียกคนที่กำลังก้มหน้าก้มตาอ่านนิตยสาร ขณะที่บนหัวมีอุปกรณ์อบไอน้ำผมครอบอยู่ แถมที่เท้ายังมีช่างกำลังนั่งทำเล็บให้อีกต่างหาก
ครับ.. อย่างที่คุณกำลังเข้าใจนั่นแหล่ะ วันนี้คุณ(นาย)ซอลฟาเธอมาเสริมสวยแบบเต็มรูปแบบ ทั้งตัดซอยให้มันเข้ารูปเข้าทรง(เพราะผมเริ่มยาวเกินไป) ทั้งโกรกสีใหม่(เพราะโคนผมเริ่มเห็นเป็นสีเข้มแบบสีผมดั้งเดิม) จากนั้นก็ทำทรีทเมนท์ แล้วก็อบไอน้ำ รวมทั้งตัดแต่งเล็บมือเล็บเท้าอย่างที่เห็น
ความจริงตอนแรกเขาจะชวนผมไปสปาผิวนะ เห็นว่าอยากไปนวดตัวพอกโคลนอะไรทำนองนั้น แล้วก็อยากให้ผมทำด้วย เขาบอกว่าอยากให้ผิวผมนุ่มๆ กว่านี้หน่อยก็น่าจะดี แต่ขอโทษเหอะ คุณเล่นทิ้งร่องรอยไว้ทั่วตัวผมแบบนั้น ผมคงกล้าถอดเสื้อให้พนักงานสปานวดหรอกนะ นี่ก็ใส่เสื้อแขนยาวทั้งที่ลอนดอนร้อนแทบจะเป็นเตาอบมาหลายวันแล้วเหอะ(เพราะรอยที่ข้อมือแท้ๆ) ..อืม ก็นั่นแหล่ะ ผมเลยไม่ไป หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่ไป เขาก็เลยต้องเปลี่ยนแผนมาที่นี่แทน
ว่าแต่มาส์กของเขาเมื่อคืนนี้ก็ดีเหมือนกันนะ ตื่นมารู้สึกหน้าใสเด้งอย่างไม่เคยเป็น ฮ่ะๆๆๆ
“ว่าไง?” คนถูกเรียกละสายตาจากนิตยสารมาที่หน้าผม
“ตัดผมที่นี่แพงไหม?” ก็ไม่รู้เหมือนกันผมว่าจะกระซิบทำไม ในเมื่อไม่มีใครฟังภาษาไทยเข้าใจสักคน(ยกเว้นพวกเรา)
“ทำไมเหรอ?” คุณซอลเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง
“คือผมอยากตัดผมบ้างน่ะ” ผมพูดพลางลูบหัวตัวเอง “มันเริ่มยาวแล้ว”
“ยาวแล้ว?” อีกฝ่ายทวนคำด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิมเล็กน้อย สายตาเลื่อนไปจับจ้องบนหัวกลมๆ ของผม
“ยาวแล้ว..” ผมพยักหน้า “สำหรับผม”
“ยังไม่ถึงสามเซนต์เลยมั้งนั่น?” เหมือนเขาจะไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่
“ยังไงก็ยาวแล้ว” ผมยังยืนยันคำเดิม “ปกติผมก็ตัดของผมทุกเดือน แต่นี่เดือนกว่าแล้วยังไม่ได้ตัดเลย แล้วอากาศที่ลอนดอนช่วงนี้ก็ร้อนมาก เวลาอยู่ข้างนอกผมรู้สึกเหมือนมีปล่องควันอยู่บนหัวยังไงยังงั้นเลย”
“อืม ร้อนจริงๆ” คุณซอลพยักหน้า เขาเองก็บ่นร้อนแล้วร้อนอีกเวลาที่ไม่ได้อยู่ในห้องแอร์ “ตกลงจะตัดให้ได้ใช่ไหม?”
“ครับ.. แต่ถ้าที่นี่มันแพง เดี๋ยวผมไปร้านอื่นก็ได้ แค่ไถๆ ไม่กี่ทีก็เสร็จ ไม่อยากสิ้นเปลือง” ดูจากสภาพร้านไฮโซนี่แล้วคงต้องจ่ายมิใช่น้อย ผมว่าผมไปหาร้านถูกๆ น่าจะดีกว่า เสียดายตังค์
“ทำที่นี่แหล่ะ จะต้องไปร้านอื่นให้ยุ่งยากทำไม?” เขาบอกแบบนั้น แล้วให้ไปบอกช่างว่าผมอยากตัดผม
“ออโรร่า~” น้ำเสียงร่าเริงสุดๆ ของฝรั่งคนหนึ่งที่เพิ่งเดินผ่านประตูร้านเข้ามาทำให้ผมเงยหน้าจากนิตยสารขึ้นไปมอง
“............” เจ้าของเสียงที่ว่านั่นเป็นผู้ชายผอมสูง ท่าทางอ้อนแอ้น กระเดียดไปทางผู้หญิงชัดเจน แต่หน้าตาไม่ได้สะสวยแบบคุณซอล ..อืม เรียกว่าหล่อคงจะเห็นภาพมากกว่า แต่ท่าทางระบุเพศได้ชัดเจน
“บังเอิญจังที่ได้เจอคุณที่นี่” หมอนั่นมาถึงก็ไปกระโดดกอดคอคุณซอลที่กำลังเคลียร์ค่าใช้จ่ายอยู่ที่เคาน์เตอร์ แล้วก็หอมแก้มกันเสียฟอดใหญ่
“ท่าทางว่าวันนี้ผมจะมีโชคแฮะ”“กลับมาลอนดอนตั้งแต่เมื่อไหร่ แลนดอน?” คุณซอลยิ้มบางถาม มือข้างหนึ่งเลื่อนไปโอบเอวอีกฝ่ายโดยอัตโนมัติ คล้ายกับทำไปตามความเคยชิน
“เพิ่งเมื่อวันก่อนนี่เอง ผมได้ข่าวว่าคุณก็ไปนิวยอร์คมาเหมือนกัน ทำไมเราถึงไม่ได้เจอกันที่นั่นนะ? รู้หรือเปล่าว่าผมคิดถึงคุณชะมัด นิวยอร์คก็สนุกดีหรอก แต่พอต้องอยู่หลายเดือนนี่ก็ไม่ไหว ยังไงผมก็ชอบลอนดอนที่มีคุณอยู่มากกว่า” เจ้าแลนดอนอะไรนั่นออดอ้อนออเซาะคุณซอลเต็มที่ แล้วทางนั้นก็ดูจะไม่ได้รังเกียจซะด้วยสิ
“............” ท่าทางชอบอกชอบใจเสียด้วยซ้ำ
“ผมไปแค่สองวันนิดๆ เอง แล้วนี่คุณกลับมาเลยหรือแค่ชั่วคราว?”“น่าเสียดายที่แค่ชั่วคราว” หมอนั่นเบะปากไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มยั่ว ส่งสายตาซุกซนให้คุณซอล
“หลังจากนี้คุณว่างหรือเปล่า? เราไปหาที่ส่วนตัวกว่านี้คุยกันดีไหม?”“............” เล่นชวนกันกลางร้านเสริมสวยเหรอเรอะ ถึงไม่แคร์คนอื่น แต่อย่างน้อยก็ช่วยแคร์ผมหน่อยเหอะ ยังนั่งหัวโล้นอยู่ตรงนี้ทั้งคน เห็นไหม? เกรงใจกันนิดนึง ..เออะ เออ แต่หมอนั่นมันไม่รู้จักผมนี่หว่า
ว่าแต่ผมจะอยากให้มันมาเกรงใจผมในฐานะอะไรวะครับ?
“............” งึม.. รู้สึกเหมือนถูกข่วนเบาๆ แถวอกซ้าย
“อืม..” คนถูกชวนทำท่าคิดหนัก ลากเสียงยาวขณะเหล่มาทางผม
“วันนี้คงไม่ได้หรอก ผมไม่ว่างแล้วน่ะ”“งั้นเหรอ น่าเสียดายจัง นึกว่าวันนี้จะมีโชคแล้วซะอีก” หมอนั่นทำเป็นงอนตุ๊บป่อง น่าแปลกที่ไม่ดูขัดหูขัดตาทั้งที่ก็ไม่ใช่ผู้ชายตัวเล็กๆ ..แต่บอกตามตรงว่าผมแอบรู้สึกขัดใจตงิดๆ
“ผมก็อยากจะคุยกับคุณต่ออยู่หรอกนะ แลนดอน แต่ว่าตอนนี้ผมต้องไปแล้วล่ะ” คุณซอลค่อยๆ แกะมือหมอนั่นออกจากแขนอย่างไม่น่าเกลียด
“ไว้คราวหน้าแล้วกันนะ”ผมลุกเดินนำออกจากร้านก่อน เห็นทางหางตาว่าอีกคนกำลังตามมา แต่พอใกล้จะถึงประตู เสียงร้องบอกไล่หลังทำเอาผมต้องหยุดชะงักเท้าแบบไม่ได้ตั้งใจ
“ออโรร่า ผมอยู่ที่คอนโดจนกว่าจะถึงวีคเอนด์หน้านะ ว่างเมื่อไหร่ก็มาล่ะ ผมรอให้คุณมามัดผมอยู่”“ดูคุณอารมณ์ดีจังเลยนะ” ทั้งที่อุตส่าห์นั่งเงียบมาตั้งนาน แต่สุดท้ายผมก็อดปากไม่ได้ ก็ดูคุณซอลสิ น่าหมั่นไส้ชะมัด ตั้งแต่ออกจากร้านเสริมสวยก็ขับรถไปร้องเพลงคลอเพลงจากวิทยุไป ปกติเคยเห็นทำที่ไหน จะออกนอกหน้าเกินไปแล้ว
“ใช่แล้ว” เขาตอบรับพลางขยับหัวตามทำนองเพลง
“แค่เจอคู่ขาเก่าแค่เนี้ย ออกอาการซะ..” ตอนที่ผมพึมพำประโยคนั้น รถก็มาจอดหน้าบ้านแอนเดอร์สันพอดี ประตูไฟฟ้าค่อยๆ เลื่อนเปิดออกโดยอัตโนมัติ
“ก็ไม่เชิงว่า ‘เก่า’ ซะทีเดียวหรอก” อีกฝ่ายตอบพลางหมุนพวงมาลัยรถเลี้ยวเข้าไป “ผมกับแลนดอนถึงจะไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยเท่าไหร่ แต่ก็ยังเจอกันได้เรื่อยๆ เป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว เทสเราค่อนข้างใกล้เคียงกันเลยคุยกันถูกคอ เขาไม่ทำตัวน่ารำคาญ เรื่องอย่างว่าก็เข้ากับผมได้ดี แล้วก็..”
“ถ้าดีนักไม่คบกันไปซะเลยล่ะ?” ผมลงจากรถ กระแทกประตูปิดดังโครม ..หงุดหงิด
“แลนดอนรักอิสระ เขาไม่ยอมให้ใครมาผูกมัดหรอก” ส่วนอีกคนตามออกมาด้วยหน้าตาไม่ทุกข์ไม่ร้อน ก่อนยื่นกุญแจให้พ่อบ้านเอารถไปเก็บ
“อ๋อเหรอ งั้นก็เสียใจด้วยนะ คุณคงปวดใจแย่เลยสิ” ผมรีบจ้ำพรวดๆ เข้าบ้าน ..ทำไมมันหงุดหงุดได้ขนาดนี้นะ
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แลนดอน..”
“โอ แลนดอน แลนดอน แลนดอน! หยุดพูดชื่อนั้นสักทีได้ไหม? รำคาญรูหูจะตาย คุณคิดว่าผมอยากจะรู้นักหรือไงห๊ะ พวกคุณจะคบกันมากี่ปีหรือจะเข้ากันได้ดีกี่ท่าก็ช่างหัวพวกคุณสิ ไม่เห็นต้องเล่า” ผมชะงักเท้า หันไปมองเขาอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์
“ก็นายเป็นคนเริ่มถามก่อน ผมก็แค่ตอบ..พร้อมขยายความอีกเล็กน้อย” เขายักไหล่ง่ายๆ
“โอเค ผมจะไม่ถามแล้ว เพราะงั้นคุณก็หุบปากไปได้เลย” ผมชี้หน้าเขาเป็นเชิงเตือน ก่อนเดินขึ้นบันได
“นี่.. คุณหัวลูกชิ้น”
“ผมชื่อ ยู!”
“คุณหัวลูกชิ้น”
“ก็บอกว่าชื่อ ยู ไง!”
“หงุดหงิดอะไรนักหนา?”
“เรื่องของผมน่า”
“ผมก็แค่พูดถึงแลนดอนเอง”
“ผมบอกให้หยุดพูดชื่อนั้นไง”
“หึงล่ะสิ”
“แล้วมีปัญหาหรือไงเล่า?!” ผมหันไปตวาดใส่เขาอย่างเหลืออดตอนที่ถึงหน้าห้องตัวเองพอดี
“ไม่เลย..” คุณซอลที่เหมือนจะแอบอึ้งไปเล็กน้อยไหวไหล่พร้อมกับส่ายหัว “ไม่มีปัญหาเลยสักนิด ตามสบายเลยนะ อยากจะหึงเท่าไหร่ก็ได้ ผมอนุญาตให้นายเต็มที่”
“อ่ะ..” นั่นแหล่ะ ผมถึงได้รู้ว่าถูกเขาหลอกปั่นหัวเล่นเอาซะแล้ว ..บ้าจริง ถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับเขาทีไร ผมเป็นต้องเต้นได้ทุกทีสิน่า ความเฉื่อยความชามันหายไปไหนหมดนะ บ้า บ้า บ้า ไอ้ยูไอ้บ้า
“ฮึ่ย” ผมหันหลังขวับ กระชากประตูห้องตัวเองเปิดออกในขณะที่รู้สึกร้อนวูบวาบแถวแก้มแหวหูทั่วไปหมด ทำอะไรไม่ได้ ทั้งอายทั้งโมโห
“หึหึ..” พอก้าวเข้ามาในห้อง เขาก็รวบกอดผมจากทางด้านหลังทันที
“คุณแกล้งผม..” ผมบ่นอุบอิบ แต่ไม่ได้คิดจะสลัดอ้อมกอดนั่นออก คุณซอลเอนหลังไปพิงประตูแล้วหัวเราะเบาๆ
“ก็นายมันน่าแกล้ง” เขาตอบพร้อมฉกหอมแก้มผมไปที
“ตอนนี้คุณก็จะยังนัดเจอกับหมอนั่นต่อไปเหรอ?” แม้จะไม่อยากถามนัก แต่ไอ้ความรู้สึกแปลบๆ ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องนี้ก็ทำให้อดปากไว้ไม่ได้
“หมอนั่น? หมอไหน?” เขาแกล้งไขสือ ผมรู้..
“คุณก็รู้ว่าผมหมายถึงใคร”
“อ๋อ แล..”
“หยุด! ไม่ต้องพูดเลย บอกแล้วไงว่าไม่อยากได้ยินชื่อนั้น”
“ฮ่ะๆๆ อีหนูของป๋าขี้หึงชะมัด” เขาหัวเราะร่วนลงคอ
“รู้แล้วก็ควรจะจำใส่ใจเอาไว้ ..ตกลงจะไปหาหมอนั่นอีกไหม?” ผมพลิกตัวหันไปจ้องตาอีกฝ่ายตรงๆ
“จะทำงั้นได้ไง เดี๋ยวอีหนูงอนไม่ยอมให้ปล้ำล่ะยุ่งเลย” คนพูดทำสีหน้าเจ้าเล่ห์ ก่อนจะส่งเสียงหัวเราะที่ดังกว่าเดิม
“............”
“โอ๊ะ?” แต่แล้วเสียงหัวเราะก็ต้องเปลี่ยนเป็นเสียงร้องประหลาดใจ เมื่อจู่ๆ ผมก็กระชากคอเสื้อเขาดึงให้โน้มลงมาหาใกล้ๆ จนปลายจมูกเราแทบแตะกัน
“ถ้าผมยังอยู่ที่นี่..” ผมกดเสียงต่ำ พูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ห้ามคุณไปมัดคนอื่นเด็ดขาด”
“...........” อีกฝ่ายค่อยๆ ละสายตาจากตาของผม เลื่อนมองต่ำกว่านั้น แต่ผมยังพูดต่อ..
“คุณมัดได้แค่ผมเท่านั้น ..เข้าใจนะ?”“แจ่มแจ๋วเลยล่ะ”
จบคำเขาก็บดจูบลงมาบนกลีบปากผมจนแทบไม่ทันตั้งตัว แถมจูบนี้ยังไต่ระดับสู่ความเร่าร้อนได้อย่างรวดเร็วไม่น่าเชื่อ คุณซอลฟาผมมาที่เตียงทั้งที่ปากของพวกเรายังประกบติดกันอยู่แบบนั้น พอถึงที่หมายต่างคนต่างก็สลัดเสื้อผ้าของตัวเองออกอย่างรู้หน้าที่ ไม่กี่วินาทีเราก็โผเข้าหากันใหม่ในสภาพที่เปล่าเปลือย มันทำให้ผมนึกถึงคืนแรกที่เรามีอะไรกัน คืนนั้นผมพยายามจะท็อปฟอร์มเพราะยังไม่รู้หน้าที่ของตัวเอง แต่วันนี้..
ถึงวันนี้จะเอาคืนก็ยังไม่สาย!
!!..
“ยะ..ยู? จะทำอะไรน่ะ?” เป็นอย่างที่คิดไว้ คุณซอลดูจะตกใจไม่น้อยเมื่อถูกผมรวบข้องมือทั้งสองข้างไว้ด้วยเข็มขัดที่เพิ่งจะแกะออกจากกางเกงเมื่อครู่ เขาดิ้นกุกกัก แต่อย่าคิดว่าผอมแห้งอย่างเขาจะสู้แรงผมไหวถ้าผมเอาจริงขึ้นมา(เหมือนอย่างตอนนี้) ผมขึ้นไปนั่งคร่อมทับตัวเขาขณะจัดการผูกปลายเข็มขัดเข้ากับซี่กรงหัวเตียง
“ก่อนที่คุณจะเผลอไปมัดใคร.. ผมว่าผมมัดคุณเอาไว้ก่อนดีกว่า” ผมโน้มหน้าลงมาพูดใกล้ๆ ใบหน้าสวยของเขา สายตาเราจ้องมองกัน ผมกระตุกยิ้มมุมปาก ขณะที่อีกฝ่ายแอบกลืนน้ำลายลงคอ
“ยู..” เสียงที่เปล่งชื่อผมออกมานั้นฟังแผ่วผิวแทบจะปลิวหายไปกับสายลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ ผมเลื่อนหน้าต่ำลงไป ก่อนฝังรอยเขี้ยวไว้บนซอกคอขาวของเขาเต็มแรง “อ่าห์..”
“นี่ถือเป็นคำเตือนนะ คุณป๋า..” ผมไม่เชื่องเหมือนคุณแสงดาวของคุณหรอกนะ อย่าเข้าใจผิดTBC. 
ตอนนี้สั้นๆ นะ แต่เห็นถึงความสมน้ำสมเนื้อของคู่นี้แล้วใช่ไหม อิอิ
ตอนหน้ารอเจอกับ มาดามริต้า จ้า~
ตอบคุณ Celestine นะคะเรื่องของแฝดชิฟแอนด์เดล ในอนาคตยังตอบไม่ได้ค่ะว่าจะมีโอกาสได้เขียนแยกออกมาเป็นเรื่องของตัวเองไหม แต่เรื่องของสองคนนี้จะมีอยู่ในตอนพิเศษของ ไฮ ออโรร่า แน่นอนค่ะ
น้องเพชรก็อัพแล้วนะคะ เรื่องนี้จะอัพทุกวันพฤหัส =))
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=35826.0
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
