หัวข้อ: บาปรัก...บาปบริสุทธิ์♥นิยายรักหื่นเซ็กเศร้าเอาฮา ตอนพิเศษ (9) หน้า 89 (24-02-14)

[totoken]

บาปรัก...บาปบริสุทธิ์ 79 “ณัฐวนิช”
ผมขอโทษ ที่ทำให้คุณเคืองโกรธ ผมเองก็ปวดใจ สิ่งที่เรียกว่าความรัก เมื่อมันร้าวมันคงเหมือนเดิมไม่ได้ ผมไม่โกรธ ถ้าคุณไม่ยอมยกโทษ ผมเองก็เข้าใจ และในวินาทีนี้ สิ่งที่คุณคิด คือเดินออกจากชีวิตผมไป ผมคงไม่ว่าคุณ

         เราทุกคนนั่งรถกอล์ฟเข้ามาในบ้านอย่างเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไรต่อจากนั้น ผมลงมายืนรอโตโต้กับพี่บาสอยู่หน้าประตูบ้าน มีคนรับใช้มารอรับของบาตรอยู่ตรงหน้าประตู ส่วนป้าแก้วเดินเข้าไปหลังบ้านเงียบๆ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

         “พลัส ผมว่าป้าแก้วเริ่มสงสัยอะไรบางอย่างในตัวนายหรือเปล่า” พี่บาสถามผมที่ยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

         “อย่าคิดมากน่า ไหนๆ นายก็ต้องกลับมาอยู่นี้อยู่แล้ว ทำตัวเป็นปกติเอาไว้ รอจนพีทกลับมาแล้วค่อยว่ากันว่าจะเอายังไง” โตโต้พูดจบก็ลากแขนผมเข้ามาในบ้าน เรานั่งกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น โตโต้กับพี่บาสเปิดเครื่องเกมต่อกับโทรทัศน์จอใหญ่ยักษ์เล่นกันสงคนอย่างสนุกสนาน

         “พีทมึงมาเล่นด้วยกันไหม กูสอนให้” โตโต้หันมาเรียกผมที่อยู่ในฐานะพี่พีท ผมส่ายหน้าเพราะไม่ได้รู้สึกอยากเล่นเกม แม้ว่ามันจะดูน่าสนุกมากก็ตาม

         “ไม่เอาอ่ะ เล่นไม่เป็น” ผมปฏิเสธในใจกำลังตื่นเต้นกับเวลาที่ใกล้จะเจอคุณแม่มากกว่า เด็กรับใช้ที่นั่งพับเพียบอยู่ใกล้ๆ ผุดลุกขึ้นมามองผมจนต้องสงสัย

         “มีอะไรเหรอ” ผมถามเด็กผู้หญิงที่มองหน้าผมที มองหน้าคุณโตโต้ทีด้วยความระแวง

         “เอ่อ...เกมนี้คุณพีทเล่นประจำตั้งหลายรอบ ทำไมบอกว่าเล่นไม่เป็นละคะ” เด็กรับใช้ถามขึ้นมาจนผมต้องใจหายวาบอีกครั้ง

         “อะ...อ๋อ แค่ไม่อยากเล่นน่ะ ก็เลยบอกไปแบบนั้น ไม่มีอะไรหรอก เธอจะไปไหนก็ไปเถอะ ผมขออยู่กับเพื่อนลำพังดีกว่า” ผมรีบแก้ตัวออกไป ทำเอาเด็กรับใช้ต้องเกาหัวด้วยความงุนงง แล้วลุกขึ้นยืนมองพวกผมสักพัก ก่อนจะเดินหายเข้าไปด้านในบ้าน

         “พลัส ผมว่านายควรจะทำตัวให้เฉยมากกว่านี้หน่อยนะ ขืนนายพูดมากเกินไปมีหวังโดนจับได้ก่อนที่แม่นายจะกลับมาแน่นอน” โตโต้เลิกเล่นเกมลุกขึ้นมานั่งข้างผมที่โซฟาทันทีที่เด็กรับใช้ออกไปแล้ว ผมได้แต่พยักหน้ารับด้วยความอึดอัด ตอนนี้ชักอยากจะบอกทุกคนแล้วว่าตัวเองเป็นใคร ไม่ชอบการโกหกเลย

         “คุณพีทคะ นี่ใกล้เวลาคุณผู้หญิงกลับมาแล้ว นายสิงห์โทรมาบอกว่าไปรอคุณผู้หญิงที่สุวรรณภูมิแล้วนะคะ คุณพีทจะทำอาหารเลยไหมคะ ป้าอยากดูว่าคุณพีทจะทำอะไรให้คุณผู้หญิงทาน” ป้าเดินเข้าเมื่อไรไม่รู้ ทำเอาพวกเราสะดุ้งตกใจกันหมด ไม่รู้ว่าจะได้ยินโตโต้เรียกผมว่าพลัสหรือเปล่า

         “ดะ...ได้ครับ ผมจะเข้าครัวไปเดี๋ยวนี้เลยครับ โตโต้นายไปช่วยผมหน่อยสิ” ผมตอบป้าแก้ว แล้วหันไปมองหน้าโตโต้กับพี่บาส สองคนนั้นพยักหน้าแล้วลุกตามผมขึ้นมา

         “เดี๋ยวนี้คุณพีทเรียกเพื่อนห่างเหินจังเลยนะคะ เมื่อก่อนเรียกกูเรียกมึงเสียติดปาก กลับจากอเมริกาคราวนี้เรียกนาย เรียกผม ฟังแล้วแปลกๆ หูดีนะคะ” ป้าแก้วพูดระหว่างที่เดินนำพวกเราเข้ามาในครัว ทำเอาพวกผมมองหน้ากันเลิกลัก ปาแก้วเห็นแบบนั้นจึงยิ้มให้อย่างอ่อนโยนเช่นเคย

         “ป้าไม่ได้ว่าอะไรหรอกค่ะ เรียกกันเพราะๆ แบบนี้ก็ดีไปอีกแบบ ไหนคะ คุณพีทมีอะไรให้ป้าช่วยไหม” ป้าแก้วยังยิ้มให้ผมอยู่เหมือนไม่ติดใจอะไร แถมยังหยิบโน่นจับนี่เหมือนไม่ได้ใส่ใจกับคำพูดของตัวเองเท่าไร

         “อะ...เอ่อ...ผมจะทำยำส้มโอกุ้งสด ปลากะพงเปรี้ยวหวาน แกงเผ็ดเป็ดย่างลิ้นจี่ ยำดอกไม้ชุบแป้งทอดกับผลไม้สด ต้มสับปะรดกระดูดอ่อน แค่นี้เองครับ” ผมบอกป้าแก้วตามเมนูที่คิดไว้

         “ตายแล้ว ทำไมมันเยอะแยะอย่างนั้นล่ะคะ ดูแล้วท่าจะยากๆ ทั้งนั้นเลย คุณพีททำเป็นแน่เหรอคะ” ป้าแก้วเอามือทาบอกทำท่าตกใจกับเมนูที่ผมคิดเอาไว้ ทำให้ผมต้องยิ้มออกมาด้วยความขำในใจ แค่นี้น่ะสบายมากสำหรับผม ไม่อยากจะบอกว่าจริงๆ แล้วทำได้มากมายหลายอย่างกว่านี้ด้วยซ้ำ

         “สบายมากครับ ผมทำคนเดี๋ยวไหวอยู่แล้ว เดี๋ยวป้าช่วยผมหั่นกระดูกหมูแล้วกันครับ ผมจะขอดเกล็ดล้างไส้ปลาเอง โต้โต้นายกับพี่บาสช่วยล้างผักกับผลไม้ให้หน่อยแล้วกันนะ” ผมพูดจบก็เอาปลากะพงไปจัดการ ป้าแก้วได้แต่มองด้วยความทึ่ง จนผมต้องหันมามองจึงได้สติรีบหั่นกระดูกหมูใส่ชามให้ผมทันที

         ผมทำอาหารอย่างคล่องแคล่วจนป้าแก้วเอ่ยปากชมไม่ขาด นานๆ ทีจะมีคนรับใช้สาวๆ เข้ามาแอบมอง พร้อมทำจมูกฟุดฟิดกลืนน้ำลายกันไปหลายอึก จนป้าแก้วต้องดุพร้อมไล่ออกไปหลายต่อหลายครั้ง ไม่นานผมก็ทำเสร็จจนครบทุกเมนู จึงรีบจัดลงจานให้เด็กรับใช้นำไปวางบนโต๊ะอาหาร

         “ป้าแก้วครับ ผมเห็นต้นมะพร้าวอยู่หลังบ้าน ขอขึ้นไปเก็บมาทำวุ้นมะพร้าวให้คุณแม่ได้ไหมครับ” ผมบอกออกไปตามใจคิด วุ้นมะพร้าวฝีมือผมนั่นใครๆ ได้ทานก็ต้องบอกว่าอร่อยชื่นใจ จนต้องกลับมาซื้อกันหลายครั้ง ผมจึงอยากอวดสูตรวุ้นมะพร้าวให้คุณแม่ได้ชิมบ้าง

         “ตาเถรตกบันได...คะ...คุณพีทจะขึ้นไปเก็บมะพร้าว ขึ้นไปเก็บยังไงคะ” ป้าแก้วอุทานเสียงดังจนผมตกใจ โตโต้รีบส่ายหน้าเหมือนจะห้ามไม่ให้ผมทำ แต่ช้าไปแล้ว ผมเดินไปทางประตูหลังครัว ออกไปด้านหลังแล้วจัดการปีนต้นมะพร้าวด้วยความคุ้นเคย ไม่นานผมก็บิดมะพร้าวอ่อนออกมาจากทลายโดนลงมาได้สี่ลูกกำลังดี

         “โอ้ย...ป้าจะเป็นลม” ป้าแก้วทำท่าเหมือนจะล้มทั้งยืนหลังจากที่ผมลงมายืนที่พื้นได้อย่างปลอดภัยในเวลาอันรวดเร็ว แต่ผมไม่สนใจใคร เพราะใกล้เวลาที่คุณแม่กำลังจะมา จึงรีบเข้าครัวไปเฉาะเปลือกมะพร้าวทำวุ้นมะพร้าวทันที ผมเห็นต้นมะพร้าวหลังบ้านก็เลยซื้อผงวุ้นมาติดไว้ โชคดีจริงๆ ที่มะพร้าวอ่อนกำลังดี

         “ผมขอแช่ไว้ในตู้เย็นตรงนี้นะครับ พอคุณแม่ทานข้าวเสร็จก็ให้เด็กมาเอาไปให้ทานต่อได้เลยนะครับ คงจะเย็นเป็นวุ้นพอดี” ผมบอกป้าแก้วหลังจากนำมะพร้าวเข้าไปไว้ในตู้เย็นช่องแช่แข็ง คิดว่าใช้เวลาประมาณครึ่งถึงหนึ่งชั่วโมงก็คงจะเย็นได้ที่ไม่แข็งจนเกินไป เพราะเปลือกมะพร้าวค่อนข้างหนา ปกติต้องแช่เย็นไว้หนึ่งคืน แต่ถ้าแช่แข็งก็คงจะใช้เวลาไม่นาน

         “คุณพีทคะ คุณผู้หญิงมาถึงแล้วค่ะ” เด็กรับใช้เข้ามาบอกผมที่ยืนอยู่ในครัว ผมจึงรีบเข้าห้องน้ำไปส่องกระจก ล้างหน้า แต่งเนื้อแต่งตัวให้ดูเรียบร้อยหน่อย แล้วออกไปรับคุณแม่ข้างนอก โตโต้กับพี่บาสที่ทำท่าลุกลี้ลุกลนกับการกระทำห่ามๆ ของผมเห็นดังนั้น จึงรีบวิ่งตามมา

         “อ้าว...ตาพีท กลับมาเมื่อไรลูก ไหนบอกแม่ว่ากลับปลายเดือนไงจ้ะ” คุณแม่ร้องทักทันทีที่เห็นผม ผมยืนมองคุณแม่จนเต็มตา คุณแม่ผมยังสวย ยังดูสาวกว่าอายุจริง ท่านดูเป็นคนใจดีอย่างที่ใครๆ บอก ผมแต่ยืนมองค้างอย่างนั้น จนโตโต้กับพี่บาสที่เดินตามมาร้องทัก

         “สวัสดีครับคุณแม่ นี่พี่บาสครับ เป้นเพื่อนรุ่นพี่ทีทำงานของผม” โตโต้กับพี่บาสมายืนข้างผมทักคุณแม่พร้อมยกมือไหว้ คุณแม่ของผมรับไหว้พร้อมยิ้มให้อย่างงดงาม มีแต่ผมที่ยังทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนนิ่งอย่างนั้น

         “ตาพีท เป็นอะไรไปลูก ทำไมมองแม่อย่างนั้น เอ๊ะ...ตัวใหญ่ขึ้นนะเรา เข้มขึ้นด้วย ไปเที่ยวทะเลกันมาเหรอจ้ะ อุ้ย...อะไรกันลูก” คุณแม่เดินเข้ามาจับแขนผมเท่านั้น ผมจึงก้มลงกอดท่านเต็มตัว อยากกอดเหลือเกิน คุณแม่แท้ๆ ของผมอยู่ในอ้อมกอดของผมแล้ว น้ำตาผมไหลออกมาด้วยความปลาบปลื้มใจ

         “ตาพีท...ลูกร้องไห้ทำไม” คุณแม่ถามด้วยความแปลกใจทันที ที่รู้สึกถึงอาการสะอึกสะอื้นอย่างห้ามไม่อยู่ของผม ท่านลูบศรีษะผมพร้อมกอดตอบอย่างอ่อนโยน รู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน ผมมีความรู้สึกเหมือนกับตัวเองรอวันนี้มาทั้งชีวิต ไม่มีคำบรรยายอะไรในใจ มีเพียงประกายความเปี่ยมล้นของความสุขใจที่เหมือนระเบิดปะทุอยู่ข้างในตัวตลอดเวลาในตอนนี้

         “ผม...ผมคิดถึงแม่เหลือเกิน” ผมพยายามพูดออกมา อยากพูดอะไรที่ดีกว่านี้ เพราะมันคือประโยคแรกที่ได้คุยกับแม่บังเกิดเกล้าที่จากกันมายี่สิบกว่าปี แต่ตอนนี้ ผมคิดออกมาได้เพียงเท่านี้จริงๆ

         “โถ...ตาพีท เรากลายเป็นคนขี้อ้อนตั้งเมื่อไรกัน เราไม่ยอมให้แม่กอดมาหลายปีแล้วนะ นี่อะไรกันลูก...แม่ยังรู้สึกงงอยู่เลย โถ...ไม่ร้องนะจ้ะคนดี นิ่งเสียนะแม่อยู่ตรงนี้แล้วลูก ทำยังกับไม่เจอแม่มาสิบกว่าปี” คุณแม่ปลอบผมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล รู้สึกอุ่นวาบในใจ เสียงคุณแม่ไพเราะเหลือเกิน

         “อ้าว...โตโต้กับบาสก็ร้องกับตาพีทไปด้วย มีอะไรกันหรือเปล่า ไม่เอาแล้วลูก ไหนบอกแม่สิ เกิดอะไรขึ้น มาทำแบบนี้แม่ใจไม่ดีนะจ้ะ” คุณแม่ดันตัวผมออกจากอ้อมกอด สองมือคุณแม่ยังจับแขนของผมไว้ ใบหน้ามีความเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด

         “ไม่มีอะไรหรอกครับ ผมแค่คิดถึงคุณแม่จริงๆ ขอโทษนะครับที่ทำให้คุณแม่ตกใจ” ผมบอกออกไปอย่างร้อนรน เพราะกลัวคุณแม่จะเข้าใจผิด แววตาคุณแม่เหมือนยังไม่เชื่อกับท่าทีของผม แต่ไม่นานก็ยิ้มออกมาจนได้ ฝ่ามือคุณแม่ลูบอยู่ตรงแก้มผมเบาๆ แววตาของท่านทำให้ใจผมอบอุ่นเหลือเกิน

         “ลูกไม่เคยอ้อนแม่แบบนี้เลยนะ ลูกทำให้แม่นึกถึง...เอ่อ” คุณแม่เหมือนจะพูดอะไร แต่ก็เปลี่ยนใจ ผมเห็นหยดน้ำตาคลอระริกอยู่ในแววตาของท่าน

         “คุณผู้หญิงคะ เพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ บ่ายแล้วคงจะหิวด้วยใช่ไหมคะ ไปทานอาหารเถอะค่ะ มีคนเตรียมไว้ให้คุณผู้หญิงเยอะแยะเลย” ผมเห็นป้าแก้วยืนปาดน้ำตาอย่างรวดเร็ว พร้อมชวนพวกเราให้พาคุณแม่ไปที่ห้องอาหาร

         “โอ้โห...ทำไมอาหารเยอะแยะอย่างนี้ละจ้ะ น่าทานทั้งนั้นเลย ลูกไปซื้อมาจากไหนเนี่ย” คุณแม่ทำตาโตร้องบอกผม ท่านเดินเข้าไปใกล้ไล่สายตามองอาหารทุกจานด้วยความสนใจ ผมได้แต่ยิ้มด้วยความปลื้มใจที่เห็นว่าคุณแม่ชอบอาหารที่ผมทำเอาไว้ให้

         “คุณพีททำเองทั้งหมดเลยค่ะ นี่ถ้าแก้วไม่เห็นกับตาจะไม่เชื่อเลยนะคะว่าคุณพีทเป็นคนทำให้คุณผู้หญิง” ป้าแก้วพูดจบคุณแม่ก็หันขวับมามองหน้าผมเหมือนไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

         “อะไรนะ นี่ลูกทำจริงๆ เหรอ ลูกแม่ทำอาหารเก่งอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไร นี่ลูกทำให้แม่ทานหมดนี่เลยเหรอจ้ะ” คุณแม่ยังจ้องผมเหมือนไม่เชื่อสายตา

         “ครับ ผมตั้งใจทำให้แม่ทานครับทั้งหมดเลยครับ” ผมบอกออกไปเท่านั้นคุณแม่ก็น้ำตาร่วงออกมาจนผมใจหาย

         “ทำ...ทำไมเหรอครับ คุณแม่ร้องไห้ทำไมครับ” ผมร้องถามด้วยความตกใจ

         “ปะ...เปล่าจ้ะ แม่แค่ดีใจมากน่ะลูก ปกติลูกแม่เป็นเด็กเงียบๆ ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร หลังๆ มาลูกไม่ค่อยมาคุยกับแม่ด้วยซ้ำ วันนี้แม่ดีใจมากนะลูก มาให้แม่กอดอีกทีสิ” คุณแม่รีบเช็ดน้ำตาแล้วดึงผมเข้าไปกอด พร้อมหอมแก้มทั้งซ้ายทั้งขวา น้ำตาของคุณแม่ไหลมาเปื้อนใบหน้าผมจนเลอะไปหมด

         “ตายแล้วเลอะหมดเลยลูก” คุณแม่รีบดึงกระดาษทิชชู่กลางโต๊ะอาหารมาเช็ดหน้าให้ผม เราสองคนยิ้มให้กันอย่างสุขใจ ผมอยากบอกว่าวันนี้ผมก็ดีใจที่สุดในชีวิตเช่นกัน หันไปมองทุกคนที่ยืนซึ้งไปกับภาพตรงหน้า ยืนน้ำตาไหลกันหมดไม่เว้นแม่แต่เด็กรับใช้ที่ยืนอยู่ริมผนัง

         “อุ้ย...ดูสิ ร้องไห้กันหมดเลย ไม่เอาๆ แม่ขอโทษนะจ้ะ ทำเอาทุกคนเสียน้ำตาตามแม่กันหมดเลย มาทานข้าวด้วยกันดีกว่า พี่แก้วมาชิมฝีมือตาพีทกับมลสิคะ วันนี้ทานด้วยกันหมดนี่เลยนะ” คุณแม่รีบสั่งให้ทุกคนประจำที่ เด็กรับใช้ที่ยืนเช็ดน้ำหูน้ำตาด้วยผ้ากันเปื้อนรีบเดินมาตักข้าวให้พวกเราทีละคน

         “อร่อยจังเลยลูก แม่ชอบมากเลย นี่ไม่ได้แกล้งชมนะ จริงไหมคะพี่แก้ว” คุณแม่ชมผมจบก็ไปขอความเห็นจากป้าแก้วทันที

         “ใช่ค่ะ อร่อยจริงๆ ถ้าป้าไม่อยู่ในครัวเมื่อกี้จะไม่เชื่อเลยว่าคุณพีทเป็นคนทำ เก่งจริงๆ นะคะ” ป้าแก้วชิมอาหารแทบทุกจานเหมือนพิจารณาอย่างละเอียด แล้วออกปากชมผมตามคุณแม่ พวกเราทานอาหารกันไปคุยกันไปอย่างสนุกสนาน คุณแม่ดูมีความสุขมาก ผมจึงรู้สึกดีใจที่เห็นคุณแม่เป็นแบบนี้

         “อย่าทานจนอิ่มเกินไปนะครับ ผมมีวุ้นมะพร้าวมาให้ทานด้วยครับ” ผมร้องบอกทันทีที่เห็นคุณแม่ขอเติมข้าวเพิ่มอีกเป็นจานที่สอง เด็กรับใช้ได้ยินก็รีบเข้าครัวไปเอาวุ้นมะพร้าวในจานรองมาเสิร์ฟ

         “คุณผู้หญิงคะ แก้วขอฟ้องหน่อยเถอะ คุณพีทถึงกับปีนต้นมะพร้าวหลังบ้านไปเอามาทำวุ้นมะพร้าวด้วยตัวเองเลยนะคะ แก้วแทบหัวใจวายตายตรงนั้น ต้นมะพร้าวก็สู้งสูง เกิดพลัดตกลงมาแข้งขาหักจะทำยังไง” ป้าแก้วบ่นขึ้นมาทันทีที่เห็นลูกมะพร้าววางตรงหน้า

         “อะไรกัน นี่ลูกแม่กล้าปีนต้นมะพร้าวหลังบ้านไปเอามาทำวุ้นมะพร้าวเชียวเหรอ ตายแล้ว...คราวหน้าอย่าทำแบบนี้นะลูก ทำไมไม่ไปซื้อมะพร้าวมาทำละจ้ะ เกิดพลัดตกลงมาจะเป็นยังไง น่าตีจังเลย ทำไมอยู่ๆ ถึงกลายเป็นเด็กซนขนาดนี้นะ แล้วอย่างนี้แม่จะกล้าทานวุ้นมะพร้าวของลูกไหม” คุณแม่เอ็ดผมด้วยสีหน้าเป็นห่วงมากมาย ทำเอารู้สึกผิดเหมือนกัน

         “คือ...ผมเห็นว่าบ้านเราก็มีมะพร้าวเลยไม่อยากซื้อให้เปลืองเงินน่ะครับ” ผมแก้ตัวออกไป พยายามมองไปทางพี่บาสกับโตโต้ สองคนนั้นได้แต่ก้มหน้าทานวุ้นมะพร้าวไม่สบตาผมเลย

         “มันไม่กี่สตางค์เองนะลูก แต่ถ้าลูกแม่ตกลงมาเป็นอะไรขึ้นมาแม่จะอยู่ยังไง เสียน้องเราไปคนหนึ่งแล้ว แม่แทบจะขาดใจตายให้ได้ แม่ไม่อยากเสียเราไปอีกคนนะ ไม่อย่างนั้นแม่คงไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกแล้วล่ะ” คุณแม่ดูมีสีหน้าจริงจังขึ้นมา น้ำตาพาลจะไหลออกมาอีกแล้ว

         “ผมขอโทษครับ ต่อไปแม่จะไม่เสียใครไปอีกแล้วครับ ผมขอโทษนะครับที่ทำให้แม่เสียใจ” ผมเผลอน้ำตาไหลออกมาก่อนคุณแม่เสียอีก คำพูดของคุณแม่สะเทือนใจผมเหลือเกิน

         “โถ...ลูกแม่ แม่ขอโทษ แม่ไม่ตั้งใจ อย่าโกรธแม่นะ แม่จะไม่พูดเรื่องน้องอีกแล้ว โธ่...ลูก ฮึก...แม่...แม่สัญญาว่าจะ...ฮึก แม่ปากไม่ดีเลย ลูกแม่อุตส่าห์ดีกับแม่แบบนี้ แม่ไม่ได้ตั้งใจ...ฮือ...ให้อภัยแม่นะจ้ะ” คุณแม่เห็นผมร้องไห้ก็รีบลุกขึ้นมากอดผมเอาไว้ แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมา

         “เอ่อ...เปล่าครับ ผมไม่ได้โกรธอะไรเลยนะครับ คุณแม่หยุดร้องไห้เถอะนะครับ ผมใจหายหมดแล้ว” ผมรีบลุกขึ้นมาประคองคุณแม่เอาไว้ด้วยความตกใจ อยู่ดีๆ คุณแม่ก็ร้องฟูมฟายออกมา

         “มะ...แม่ไม่ได้โทษลูกเรื่องน้องนะ แม่สาบานว่าจะไม่พูดเรื่องน้องให้ลูกแม่ต้องเสียใจอีกแล้ว...แม่...ฮึก แม่ขอโทษนะลูก” คุณแม่พูดจบผมก็เข้าใจทันที คุณแม่คิดว่าผมเป็นพี่พีทแล้วร้องไห้ออกมาเพราะคิดว่าคุณแม่ว่าผมเรื่องที่พี่พีททำให้ผมโดนลักพาตัวไป

         “อย่าร้องนะครับ ผมอยู่นี่แล้วครับ แม่เลิกเสียใจเถอะนะครับ พลัสอยู่กับแม่ตรงนี้แล้วครับ” ผมพูดออกไปเพื่อให้คุณแม่หยุดร้องไห้เสียใจ เห็นแบบนี้แล้วผมก็รู้สึกใจจะขาดเหมือนกัน

         “อะไรนะ...ลูกพูดอะไรออกมา” คุณแม่ลุกขึ้นยืนแล้วมองหน้าผมเขม็ง พี่บาสกับโตโต้สำลักวุ้นมะพร้าวออกมาพร้อมกัน ป้าแก้วตกใจจนปัดเอาแก้วน้ำตกลงพื้นแตกกระจาย ผมจึงได้สติขึ้นมาทันที นี่ผมเผลอพูดอะไรออกไป อยากตบปากตัวเองจริงๆ ไม่ทันไรก็ทำความแตกเสียแล้ว

         “ปะเปล่าครับ ผม...เอ่อ...คือ” ผมพูดไม่ออก ทุกคนได้แต่นิ่งเหมือนโดนมนต์สะกด เด็กรับใช้รีบเข้ามาเก็บเศษแก้วที่แตกตรงพื้น ผมจึงก้มตัวลงช่วยหยิบเศษแก้วส่งให้ ด้วยความรีบทำเอาแก้วบาดนิ้วจนเลือดออก คุณแม่จึงตกใจรีบก้มมาดูแผลบนนิ้วผม

         “ซับเลือดก่อนพลัส” โตโต้หยิบทิชชู่ส่งมาให้ ผมจึงรีบรับมากดแผลไว้

         “นี่มันอะไรกัน โตโต้...เราเรียกพีทว่าอะไรนะลูก” คุณแม่อึ้งซ้ำสอง หลังจากได้ยินโตโต้เผลอเรียกผมว่าพลัสด้วยความตกใจที่ผมโดนแก้วบาด คุณแม่มองหน้าพวกเราทีละคน พี่บาสกลืนน้ำลายเสียงดังเอือก ส่วนผมได้แต่ยืนหน้าซีดค้างอย่างนั้น ท่าทางคุณแม่เหมือนกำลังโกรธพวกเราอยู่

         “ลูกแม่...บอกแม่มาสิ ว่าเล่นอะไรกัน ลูกทำแบบนี้ทำไม” คุณแม่จับมือผมไว้แล้วถามผมด้วยเสียงสั่นเครือ ทำเอาใจหายวูบ หยดน้ำตาไหลร่วงลงมาจากสองตาของแม่บังเกิดเกล้า นี่ผมเผลอทำอะไรลงไป แม้จะอยากบอกความจริง แต่ไม่อยากให้สถานการณ์เป็นแบบนี้

         “ผม...คือ...พลัสครับ...คุณแม่” ผมพูดออกมาช้าๆ เบาๆ พร้อมดึงสร้อยคอออกมาจากใสเสื้อ หยิบจี้รูปหัวใจที่มีชื่อตัวเองชูให้คุณแม่ดู ผมมองฝ่ามืออันสั่นเทาของคุณแม่ค่อยๆ ยกมาจับจี้ของผมไปดูอย่างพิจารณา แล้วท่านก็เงยหน้าขึ้นมามองผมจนเต็มสองตา

         “พะ...พลัส พลัสลูกของแม่” ยินคุณแม่พูดเท่านี้ ท่าก็ร่วงลงไปกองกับพื้นเหมือนคนหมดแรง ผมตกใจรีบก้มลงไปรับก่อนคุณแม่จะถึงพื้น ท่านเป็นลมไปแล้ว ป้าแก้วร้องโวยวายให้เด็กไปตามรถพยาบาล ผมรีบอุ้มคุณแม่วิ่งออกมาขึ้นรถของโตโต้ เจ้าของรถวิ่งตามมาติดๆ รีบขับพาคุณแม่ออกไปทันที

         “แม่ครับ อย่าเป็นอะไรนะครับ พลัสขอโทษ” ผมพึมพำซ้ำไปซ้ำมาพร้อมน้ำตาที่ไหลออกมาตลอดทาง จนมาถึงโรงพยาบาลใกล้บ้าน พยาบาลนำเตียงคนไข้มารับคุณแม่เข้าห้องฉุกเฉินไปแล้ว ผมนั่งทุบตีตัวเองอยู่หน้าห้องด้วยความเสียใจ เกิดคุณแม่เป้นอะไรผมจะทำยังไง

[thevoshow]

ไม่เคยอ่านเรื่องไหนที่เข้มข้น สนุกแบบนี้มาก่อนเลย  เป็นกำลังใจให้ครับ

[HISY]

กรี๊ดด  เข้มข้นมาก
มาอยู่ไมาทันไรความแตกซะแล้ว

[VitamiN]

 
อยากอ่านต่ออ่าาาาาาาาาาาาาา
ง้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา

เรื่องนี้สุดยอดไปเยยอ่า มีทุกรสจริงๆ
ไม่รุทำไมเราชอบตอนที่เป็นเนื้อเรื่องเข้มข้นมากกว่าตอนหื่นๆ(รึเราตายด้านซะแล้ว กรีีดดด)

[moobarpalang]

ซี่เลี้ยว

[tonkhaw]

นั่นไง คุณเเม่เป็นลม ล้มพับไปแล้ว

[NOoTuNE]

  ดูท่าแผนจะไม่ถึงอาทิตย์มั้ง ป้าแก้วจำได้ชัวร์

แต่ต้องดูว่าแม่กับพ่อจะจำได้ไหม

[tuek]

ความแตกจนได้แคสองวันเองนะพลัส
คุณแม่ตื่นมาต้องดีใจแน่ๆคุณแม่คงไม่โกรธพลัสหรอก

[หมูกระต่าย]

เข้มข้นยิ่งกว่ามาม่าต้มยำน้ำข้นซะอีกสงสารพี่พลัสกับแม่มาก

[KaorPaor]

เรื่องราวกำลังเข้นเลย คุณคงจะดีใจมากเป็นลมเลย

[akiko]

สมกับที่รอคอย พลัสนี่เก็บความลับไม่อยู่เลย คุณแม่คงดีใจจนเป็นลม 

[tawan]

ต่ออีกตอนได้เปล่านะๆๆๆๆๆ

 

[Ryoooo]

อ๊ายยย และแล้วก็หลุด เกือบจะสองวัน
แต่พอเจอแม่ก็นคนไม่ได้เจอแม่มาตลอด เจอกันก็ต้องแสดงความรักกันแบบนี้แหละ
หลุดออกมาก็ดีแล้วคะพี่พลัสจะได้ไม่ต้องโกหกแม่

แต่แม่แค่เป็นลมเพราะตกใจใช่มั้ย
ไม่ได้มีโรคประจำตัวอะไรใช่หรือเปล่า
กังวลแทนนนนน


รออ่านต่อไปนะคะ กำลังสนุกมากๆเลย

[ณ ที่เดิม™]

ค้างอ่า 

[gookgik]

ป้าแก้วน่าจะจำได้ก่อนใครนะ  เพราะพลัสแสดงอาการให้เห็นตั้งแต่วันแรกเลย    นี่แค่ 2 วันเอง โดนจับได้แล้ว

  คุณแม่อย่าเป็นอะไรไปนะ  ลูกชายคุณแม่กลับมาให้กอดแล้ว

  คนเขียนที่นำมาให้อ่าน 3 ตอนรวด   สุดยอดมาก 

[september]

 
และแล้วก็ไปไม่รอด 555+ ความแตกจนได้

รอแม่ฟื้นจะทำยังไงต่อน่าาาาา




+1 ให้พี่หมอ  3 ตอน รวดเดียว อิ่มมมมม

[MildRiYa]

รอตอนต่อไป !!
สนุกมายมายยยยยยยย

[away3g]

 :sad4:บ่อน้ำตาแตกอีกแล้วตอนนี้  คุณแม่พลัสอย่าเป็นไรนะ  รีบมาต่อเร็วๆๆนะครับ

[tookujang]

เอ่อกำลังซึ้งอ่ะค่ะ  
ขอบคุณสำหรับสามตอนนะคะ
รอลุ้นต่อค่ะ
   +1เป็นกำลังใจให้คนเขียนกดเป็ดเป็นกำลังใจให้พลัสนะคะ

[charapin]

  จุ๊บจุ๊บ คนแต่ง  เค้าไม่งอนตัวแล้วแหละ ที่ปล่อยให้เค้ารอ  เอามาลงทีเดียวสามตอนรวดแบบนี้  เอาใจเค้าไปเลย

  สนุกมาก สมกับที่ติดตามและรอคอย

[akihito]

ไหงความแตกเร็วอย่างนี้เนี่ย

[NOO~KUNG]

บอกแล้ว สิ่งปกติของพี่พลัสนี่ล่ะที่จะทำความแตก
ความเป็นคนซื่อ ใจดี ใจอ่อน ขี้อ้อน .........

[bulldog17]

เล่นพิเรนทร์กันนัก - -*

[POPEA]

มาทีเดียวสามตอนรวดเลย~
ป้าแก้วเหมือนจะสงสัยเลย55.
T^T' ซึ้งอ่ะ พลัสยอมรับว่าเป็นลูกแม่แล้ว คุณแม่คงไม่เป็นไรหรอกเนอะ ^^

[aishiteru.]

ค้างไว้ตั้งหลายตอน มาอ่านรวดเดียวแบบนี้เต็มอิ่มจุใจมากกกกกก อิอิ

แต่ว่าใกล้จบแล้วหรอเนี่ย โฮกกกกกกก ในที่สุดความก็แตกก่อนที่พีทตัวจริงจะโพล่มา ฮ่าๆ

เรื่องราวกำลังลุ้นเลยค่าาาาา อยากให้ถึงตอนที่ทุกคนมาพร้อมหน้ากันจังเลย

รออ่านตอนต่อไปค่าาา
 
 

[puu142]

                                .............................................เยี่ยมยอด..............................................



                                                           เขียนได้ดีจริงๆ  ถึงอารมย์ทุกตัวอักษร

[$VAN$]

พบกับคุณแม่แล้ว ซึ้งจัง

พลัสโกหกไม่เก่งแล้วยังพูดนั่นทำนี่อีก ความแตกเลย
ก็ดีแล้ว ไม่อยากให้โกหกนาน ความรู้สึกผิดมันจะพอกพูน

คุณแม่สงสัยดีใจมากจนเป็นลม แล้วจะหลอกคุณพ่อต่อป่าวเนี่ย
 
ได้อ่านหลายตอนแบบนี้ สมใจมาก ขอบคุณนะจ๊ะ ด้วยผลบุญนี้ขอให้กิจการรุ่งเรืองเน้อ

[maxtorpis]

มาต่ออีกน้า ได้โปรด

[pandorads]

ทายว่าป้าแก้วต้องรู้ความจริงแล้วแน่ๆ

[choijiin]

พี่พลัสซื่อจริงๆ
ซื่อๆแบบนี้แหละเป็นสเน่ห์ี่ที่ทำให้น้องหยกและคนอ่านหลงจนหัวปักหัวปำ
 
เจอคุณแม่แล้วดีใจด้วยน้า
คงไม่มีมาม่าแล้วใช่ม้า
ขอให้พี่พลัสกับน้องหยกแฮปปี้ๆ