หัวข้อ: = Awkward = [ จบ / 28.7.56 / P.35 ]

[I_HAM_NOI]

มานั้งรอตอนต่อไป

[SungJimun]

ตามความคิดของเราอ่ะ เราว่าจอห์นรักทิวไผ่จริงๆแหละ
ที่ทำไปทั้งหมดอาจจะเป็นแผนการอย่างหนึ่ง
เพราะว่าไผ่เป็นคนเก็บตัวแล้วก็แลดูเหมือนหุ่นตายซาก
จอห์นก็เลยพยายามทำให้ทิวไผ่หัดรู้จักแสดงความรู้สึกออกมาบ้าง
เกลียดก็เกลียด รักก็รัก โกรธก็โกรธ
แต่ถ้าเป็นแบบที่เราคิดจริงๆก็ถือว่าเป็นวิธีที่โหดมาก
เตรียมใจไว้หรือยังจอห์น ถ้าทิวไผ่เครียดหนักจนกระทั่งฆ่าตัวตายเนี่ย
คิดว่ามันคุ้มกับที่แลกไปมั้ย ????

ฮ่าๆๆเป็นแค่ความเห็นส่วนตัวนะคะ เอิ๊กๆๆๆ
ยังไงก็เอาใจช่วงคนเขียนน๊า สนุกมากเลย อ่านแล้วบีบหัวใจอย่างแรงงงงง

[NONSENSE]

ไผ่มีโรคประจำตัวหรอ??
จากที่อ่านมาจนถึงตอนนี้รู้สึกเหมือนกับว่า ไผ่ไม่ต้องการใครในชีวิต อ่ะ
ดูจะปฏิเสธทุกคนรอบๆตัวอ่า....
แต่ครอบครัวก็มีส่วนให้เป็นแบบนี้ ทำไมไม่คุยกันดีดีนะ

และที่จอร์นทำไม่ว่าจะทำไปเพราะเหตุผลอะไร
มันก็ไม่น่าให้อะไรซักเท่าไหร่เลย..เฮ้ออ

อยากให้ไผ่ตอบโต้มั่งจัง หรือว่าทำอยู่หว๋า
ที่ไม่พูดไม่ตอบเนี่ย ถือเป็นการตอบโต้ได้เปล่า??

อึดอัด และ ขัดใจ
แต่ก็อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ

[viky_mama]

อ่านแล้วอึดอัดแบบว่าไม่ไหวแล้ว ขอกลับไปหาตี๋หมอกอย่างด่วน

[white choc~]

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วเว๊~~~~~

[killermoonlit]

เอ่ออออออ.........

ไรเตอร์โนฉุดปะเนี่ยทำไมหายนานจัง

[tarkung]

รออ่านตอนใหม่อยู่นะครับ

ขอเป็นกำลังใจให้นะครับ

[cn9095]

Inert 7





เปลือกตารู้สึกหนัก…

เสียงกระซิบในหัวดังขึ้น…อย่าตื่นเลย อย่าตื่นขึ้นมาเสียดีกว่า

แต่ประสาทรับรู้กลับชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ ลืมตาขึ้น

อยู่ในห้องเรียน

ห้องเรียน ที่ใครหลายๆคนไม่ได้สนใจเหลียวมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ นั่งหลังตรง คอเชิด มองไปที่กระดานด้วยสมาธิทั้งหมด เก็บทุกรายละเอียดที่ค่อยๆถูกร่างออกมาจากปลายปากกาไวท์บอร์ด อาจารย์ผู้หญิงยืนอยู่ข้างหน้าบอร์ดสีดำนั่น อ่านเนื้อหาตามหนังสือไม่มีบกพร่องด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย

ทุกคนที่นี่ สูญเสียความเป็นมนุษย์

ร่างกายเครื่องจักร หัวใจเหล็ก

ไร้ซึ่งอารมณ์ ไม่มีใครแตกต่างกัน อาจรวมถึงทัศนคติและนิสัยที่เห็นแก่ตัวด้วย ก้มๆเงยๆเป็นจังหวะที่สอดคล้องไปกับเสียงเสียดหูยามที่ปลายปากกาถูกกดจนหัวปากกาเริ่มแบะออก

จ้องมองหน้ากระดาษที่ว่างเปล่าข้างหน้าตน…มีเพียงเส้นแบ่งบรรทัดเท่านั้น

รู้สึกถึงสายตาที่จับจ้องอยู่ขึ้นมา…

ในห้องที่ทุกคนเพ่งสายตาไปทางเดียวกันหมดนั่น รู้สึกได้ ว่ามีหนึ่งในคู่สายตานั่นแปลกแยก จับจ้องมาทางนี้ ไม่ได้หันกลับไปมอง หลับตาลง เห็นแววตาเรืองรองในความมืด

มาจากทางไหนกัน

สิ่งเดียวที่อดทนไม่ได้ สิ่งเดียวที่ไม่อาจจะทำนิ่งเฉยตอบได้

สายตา…

อึดอัด เหมือนถูกบีบคอไว้แน่น เวลามีสายตาใครมองอยู่

มือชื้นเหงื่อ ลมหายใจผิดจังหวะ

รีบคว้าดินสอกดขึ้นมา พยายามจะจดไปตามเสียงที่ได้ยิน แต่ก็กดดินสอแรงเสียจนไส้ดินสอหัก พอจะกดใหม่ ไส้ดินสอกลับหมดลง ยื่นมือไปที่ใต้เกะ จะหยิบกล่องดินสอลายจืดชืดขึ้นมา ปลายนิ้วก็สะกิดถูกกระดาษแผ่นหนึ่งขึ้นมาเสียก่อน

ค่อยๆหยิบกระดาษแผ่นนั้นให้เลื่อนออกมา ก้มลงมองที่ใต้โต๊ะ คลี่กระดาษสมุดที่ถูกพับเป็นแผ่นเล็กๆออก

…I know u ….

ใคร

ลายมือไม่คุ้น ตวัดเขียนด้วยปากกา ลายมือคล้ายกับเจ้าของภาษาเขียนเสียเอง

คำตอบผุดขึ้นมาในใจ

จอห์น…

ฉันรู้จักคุณ หรือฉันรู้จักตัวของคุณ..

ความหมายไหนกันนะที่ต้องการจะสื่อออกมา?

ไม่สำคัญ

ไม่ว่าจะแปลออกมาแบบไหน หรือต้องการจะสื่ออะไร ก็ไม่สำคัญทั้งนั้น

รู้จักตัวตนของคนที่แม้แต่ตัวเองยังไม่รู้จัก..

เปลือกของสิ่งมีชีวิตที่เคลื่อนที่ได้…

จะมีประโยชน์อะไร

ถูกเล่นด้วย ราวกับของเล่นฆ่าเวลาสำหรับจอห์น

เป็นยิ่งกว่าโสเภณีราคาถูก เรียกหาเวลาต้องการ

….นายมันตายไปแล้ว

คำพูดนี้วนเวียนอยู่ในหัว จนบางครั้ง ก็คิดว่าคงจะตายไปแล้วจริงๆ

ดังนั้น นั่นคงจะเป็นการกระทำที่เหมาะสมกับคนที่ตายไปแล้ว การกระทำที่เหมาะกับคนที่…

ไม่รู้สึก…อะไร…..

ขยำกระดาษแผ่นเล็กๆนั่น จนอยู่ในกำมือทั้งหมด ยัดลงกลับเข้าใต้เกะเช่นเดิม ไม่ได้หยิบไส้ดินสอกดขึ้นมาเติม

ทำเพียงจ้องมองมือบนหน้าตักตัวเองที่แสนซีดชา

เช่นเดียวกับความรู้สึกถูกจับจ้องนั่น ก็ห่างออกไปจากความคิด




……………………
…………….





“อย่าดื้อน่า อยากรู้สึกดีก็กินๆเข้าไปเถอะ”

ไม่ยอมอ้าปาก จึงถูกบีบจมูก พอถึงจุดๆหนึ่งที่ทนไม่ไหว ปากก็เปิดออก

ยาที่เริ่มจะชินกับรสชาติถูกดันลึกเข้ามาจนเกือบถึงคอ น้ำกรอกตามมา เลอะไปจนถึงเสื้อ ชื้นเป็นทางยาว

คุกเข่าอยู่กับพื้นห้องน้ำ กลิ่นยูเรียฟุ้งไปทั่ว ไม่ใช่สถานที่ที่เหมาะกับพักกลางวัน

พอถูกกระชากแขนดึงตัวขึ้น ก็ต้องดันเข่าขึ้นตาม จอห์นปิดฝาชักโครกลง ก่อนจะนั่งตามลงไป

“ถอดกางเกงออก”

ยืนนิ่งเฉย

แต่…ร่างกายร้อน

เหงื่อออก รู้สึกถึงเม็ดเหงื่อที่หยดไล่ไปตามหลัง หลังที่มีแต่รอยกัดเต็มไปหมด

จอห์นให้เวลาไม่นาน ถูกดึงตัวเข้าไปหา จับหมุนตัวหันไปทางประตูห้องน้ำ กางเกงถูกปลดออกในเวลาสั้นๆ

ไม่ดิ้นรน

ไม่รู้จะดิ้นรนไปทำไม และจะทำไปเพื่ออะไร

“พอเถอะ…”

“พูดได้ด้วยหรอ? นึกว่าจะพูดไม่เป็นเสียแล้ว”

ได้ยินเสียงฝีเท้าดังมาจากข้างนอก เสียงพูดกันของเด็กผู้ชาย ห้องน้ำมุมนี้เป็นห้องน้ำหลังโรงเรียน ปกติจะใช้เวลาสักพักกว่าจะมีคนมาใช้ เวลานี้คนมักจะไปรวมกันที่โรงอาหาร

ร่างกายแนบชิดโดยที่ไม่ทันได้เตรียมใจ

เผลอหลุดเสียงออกไป คว้าไว้ไม่ทัน

“เฮ้ย มึงทำเสียงไรวะ”

“กูเปล่าเว่ยเชี่ย”

“….”

เท้าเหล่านั้นเข้ามาใกล้จนมองเห็นผ่านช่องใต้ประตู

ใจเต้น..ตึก ตึก ไม่สูญเสียจังหวะของมันไป แต่มองรองเท้าสองคู่นั้นไม่วางตา

“ใครอยู่ในห้องน้ำวะ”

“….กลางวันแสกๆ โคตรกล้า”

ตัวแข็งทื่อ

รู้สึกเหมือนคนพวกนั้น ยืนจ้องมองอยู่ ไร้ซึ่งประตูกั้น

ได้ยินเสียงความคิดที่หื่นกระหาย…

“ทิวไผ่…”

เสียงจอห์นเบา ติดอยู่ข้างหู พ่นลมหายใจร้อนๆ แต่ไม่ได้ทำให้รู้สึกอะไร

“เรามีเป็นร้อยๆวิธีที่ทำให้นายต้องอายจนทนไม่ไหว…เลือกเอาแล้วกัน ระหว่างเปิดประตูออก เรียกให้คนมาดู หรือจะขยับตัวเอง”

ถ้าเปิดประตูออกไป

….ดวงตานับสิบคู่ ไม่สิ อาจจะมากกว่านั้น ได้ยินเสียงคนเริ่มเดินมาทางนี้มากขึ้น สนามฟุตบอลคงเริ่มแน่นไปด้วยผู้คน

“ทำแบบนั้น…นายไม่อายหรือยังไง”

“…อย่าตอบกลับด้วยคำถาม ทิวไผ่”

ถูกกัด ไล้เลียไปตามแนวคอ มือที่โอบรอบตัวอยู่ไม่ให้ร่วงหล่นสู่พื้นเหมือนตุ๊กตาหุ่นเชิดไร้คันบังคับปลดกระดุมสองเม็ดบนออก

จ้องมองมือที่ค่อยๆปลดนั่น ไม่รู้ใจคิดยังไง

ถ้ายังเต้นอยู่ที่ตรงนั้น…ถ้ายังเคลื่อนไหว

ก็ได้ โปรดตอบคำถามผู้เป็นนายแกสักครั้งด้วยเถอะ

“เราไม่ใจดีพอที่จะให้นายต่อรองหรอกนะ”

มันไม่เคยมีการต่อรองมาตั้งแต่แรก

เหมือนเกม ที่รู้กฏกันดีอยู่แล้ว โดยไม่ต้องพูดออกมา

ไม่ได้รู้สึกอะไร ถ้าคลิปนั่นจะถูกปล่อยออกไป ไม่ได้รู้สึกอะไร…

…อย่างนั้นจริงๆหน่ะหรือ….

หลับตาลง รู้สึกได้ถึงคนจ้องมองอยู่

เป็นความรู้สึกเดียวกัน กับที่รู้สึกตอนอยู่ในห้องเรียน

ขนลุกชัน

นึกขึ้นได้ถึงเรื่องบางอย่าง ที่เป็นเหมือนจุดดำๆบนกระดาษสีขาวแผ่นใหญ่

“จอห์น….นายเขียนจดหมายนั่นทำไม”

“จดหมาย…?”

ไม่ใช่เวลาเหมาะกับการพูดคุย

ความอ่อนไหวทางกายคงจะไม่ได้สัมพันธ์กับความคิด ในห้วงของความรู้สึกที่ไม่มีอะไร ร่างกายกลับร้อนรุ่มเหมือนถูกสุมไฟ ร้อน ร้อนทั้งหลังที่แนบกับอีกฝ่ายอยู่ ร้อนทั้งลมหายใจที่พ่นออกมา

“….อึก”

ควบคุมตัวเองไม่ได้ ควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้สักนิด

แผ่นน้ำนิ่ง เกิดวงคลื่น แม้จะไม่ได้โดยกระทบโดนตรง แต่แรงที่ถ่ายเทมาก็ทำให้ผิวน้ำสั่นระริกไปหมด

มือสองข้างยันเข้ากับผนังห้องน้ำ แคบจนอึดอัด

ทุกครั้งที่รู้สึกว่างเปล่า จะถูกจอห์นเติมเต็มด้วยวิธีนี้

ความว่างเปล่านั่นถูกสั่นคลอน

ไม่ชอบ ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย

…ร่างกายไม่ปฏิเสธเหมือนความคิด บางครั้งก็อยากอาเจียน แต่ผิวกายกับระรื่นไปกับสัมผัสหยาบโลน

หลับตาลง ได้ยินเสียงผ้าที่เสียดสีกัน เหงื่อหยดลงจากปลายคาง สู่มือที่โอบรัดรอบตัวอยู่ รู้สึกเหมือนแรงนั่น จะส่งผลลึกลงไปถึงความเวิ้งว้างในตัว เหมือนอิสระที่กว้างไกลนั่นค่อยๆถูกบีบอัดเข้ามาเรื่อยๆ

…อย่าคิดหนี เพราะนายไม่มีวันหนีพ้น

รู้สึกเหมือนคำนี้ จำกัดเส้นความคิดเอาไว้ จนรู้สึกอึดอัด ไม่มีมุมที่ไหนให้ได้หลบซ่อนตัวในความมืด ตอนนี้ ไม่ว่าจะไปทางไหน ก็ถูกจอห์นไล่ตามไปเสียหมด ถูกคว้าตัวเอาไว้ ถูกกกกอดด้วยความรู้สึกที่ไม่ใช่รัก

ไม่เคยคาดหวังความรักจากใคร เช่นเดียวกับความรู้สึกเชิงบวกที่หลายๆคนปรารถนาจากคนรอบกาย

สิ้นหวัง…

คงจะใช้คำนี้บรรยายความคิดได้ มันเป็นแค่ความคิด ไม่ใช่ความรู้สึกที่ปั่นป่วน บางครั้งก็รู้สึกเหมือนทนไม่ไหวขึ้นมาในเวลาสั้นๆ ก่อนความรู้สึกนั้นจะหายไป

แปลก…น่าแปลก

เหมือนเส้นกราฟที่เคยราบเรียบกลับมามีรอยหยัก ขึ้นลงเป็นจังหวะสั้นๆให้พอได้รับรู้ ว่าหัวใจยังไม่ได้นิ่งเฉย ไม่ได้ถูกแช่ลงไปในความเย็นเสียจนไร้การเคลื่อนไหว

กำลังสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไป….กำลังถูกทำลาย ทุกอย่างที่ใช้เป็นที่หลบซ่อน

จอห์น…

นาย..ต้องการทำอะไรกันแน่

“…รู้สึกดีใช่ไหม? ทนไม่ไหวจนต้องส่ายเอวเลยใช่ไหมหล่ะ?”

“…ยา…เพราะยา”

“…หึ ..ไหนๆร่างกายนายก็ตอบสนองดีขนาดนี้แล้ว จะบอกอะไรดีๆให้ฟังเป็นของตอบแทนแล้วกัน”

เสียงนั้น ดังบ้างเบาบ้างสลับไปตามจังหวะ แต่ไม่ใช่ เป็นแค่เพราะระยะห่างที่ไม่สม่ำเสมอ บางครั้งที่ถูกดันตัวขึ้นไปสูง เสียงนั่นก็จะไล่ตามมาไม่ถึง เวลาที่โดนดึงตัวลงไปไกล ก็จะถูกโอบรัดราวกับจะถูกกลืนกิน

กลืนกิน ไปในสิ่งที่ดำมืดและเงียบสงบยิ่งกว่าจักรวาล ปั่นป่วนยิ่งกว่าพายุที่พัดอย่างบ้าคลั่ง

มือที่บีบเนื้อตรงอกจนชา เหมือนจะบีบลึกไปถึงสิ่งที่อยู่ลึกลงไป

“…ยานั่นหน่ะ…ไม่ใช่ยาปลุกเซ็กส์หรอกนะ..เป็นแค่วิตามินบีเท่านั้นเอง”

“………”

“…แปลว่าที่นายกำลังรู้สึกดี รู้สึกปั่นป่วนอยู่ตอนนี้ มันมาจากตัวนายเอง ไม่ใช่จากยาอะไรนั่นหรอก”

เล็บจิกเข้ากับอก

ร่างกายเบี่ยงตัวเข้าหา เป็นการกระทำที่ไม่ได้ผ่านการไตร่ตรองจากสมอง

เคลื่อนไหวไปตามสัญชาติญาณ เคลื่อนไหวไปตามอารมณ์ดิบที่ถูกกวัดแกว่ง เหมือนเป็นสิ่งที่หลับไหลอยู่ในตัว ไม่ใช่ถูกสร้างขึ้นมาโดยฝีมือใคร

เหมือนเกิดมาพร้อมกับสิ่งนี้..

ความปรารถนาในสัมผัสหยาบโลน การกระทำที่ดูถูก กดขี่ กลับทำให้บางอย่าง ยิ่งทวีความรุนแรงขึ้นไปอีก

“…โกหก….คำโกหก”

อีกฝ่ายพูดซ้ำ

“…ฉันพูดความจริง…ร่างกายนายก็พูดความจริง”

ยืนยันได้ด้วยสิ่งที่อยู่ในอุ้งมือนั่น

ร้อน และเปียกชื้น หยดน้ำรินจนเกิดคลื่นหลายวงเคลื่อนตัวออกจนดูวุ่นวาย




“มีแต่ใจนายเท่านั้น..ที่โกหกมาตลอด”





ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแตกหัก….

คำโกหกที่ปกป้องตัวเองมาตลอด..เริ่มผุกร่อนด้วยคำพูดเพียงไม่กี่คำ




…………………………
……………………






….I know u…

กระดาษแผ่นนั้น กำลังเล็กลงเรื่อยๆ

เปลวไฟสีส้ม กลืนกินแผ่นกระดาษอย่างหิวโหย สั่นระริกยามต้องลม พอปล่อยนิ้วออก แผ่นกระดาษนั่นก็ปลิวออกไปไกล

“ถ้าไฟไม่ดับ..สนามหญ้าโรงเรียนอาจไหม้ได้นะ”

“…..หรอ”

“ดูเหมือนจะไม่สนใจเท่าไหร่”

“ไหม้ไปให้หมดก็ดี”

“…….”

คุ้นหน้าว่าเป็นหัวหน้าห้อง แต่จำชื่อไม่ได้

“…ไผ่ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

ถึงมีก็ไม่จำเป็นต้องบอก

สิ่งที่อยู่ในตัวตอนนี้ มีหลายอย่างปนกันวุ่นวายไปหมดในความเงียบ เป็นเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้ และไม่รู้จะบรรยายได้ยังไง

“…เปล่า” คำตอบที่ง่าย สั้น และบอกชัดเจนว่าไม่ต้องการให้ใครมายุ่ง

ยิ่งพวกที่ทำดีเข้ามาแบบนี้..น่ากลัว

“ดูเหมือนช่วงนี้จะมีเรื่องไม่สบายใจสินะ…”

“….หรอ”

“…คิม..”

ไม่ได้ตอบหรือแสดงออกถึงความสงสัยอะไรในสิ่งที่อีกฝ่ายพูดออกมา

“เราชื่อคิม”

ต้องทำอย่างไร พยักหน้าตอบอย่างนั้นนะหรือ?

อยู่กันสองคนที่สนามฟุตบอลหลังโรงเรียน หมดคาบกลางวันไปนานแล้ว ไม่สิ นี่กำลังจะเลิกเรียนด้วยซ้ำ

ลมพัดมา หอบกลิ่นหญ้ามาด้วย ไม่คุ้นชิน กลิ่นที่ทำให้รู้สึกนิ่งที่สุดคือกลิ่นในห้องนอนของตัวเอง

ขมวดคิ้ว

กลิ่นห้องนอนของตัวเอง พอนึกขึ้นมาตอนนี้กลับนึกไม่ออก มันปนไปกับกลิ่นของห้องนอนจอห์น แม้แต่ตอนนี้ แม่ยังโดนตบตาเสียสนิท

ไม่ต้องการความช่วยเหลือจากใคร จึงไม่พูดอะไรออกไป

ต่อให้โดนทรมานถึงตาย อย่างมาก ก็อาจจะวอนขอ ให้ช่วยเร่งเวลาสิ้นสุดนั้นเข้ามาให้เร็วขึ้นด้วยซ้ำ

“..จะไปแล้วหรอ”

“กลับบ้าน”

“อืม..โชคดี”

มองด้วยปลายสายตา ใส่แว่น ตัวสูง ผิวขาว คล้ายกับมีเชื้อชาติจีนหน่อยๆ ให้ความรู้สึกตรงข้ามกับจอห์น

คิดชื่อนี้ขึ้นมา ก็ไม่อยากจะเดินต่อ

ไม่รู้จะต้องเจออะไรอีก ทุกอย่างดูยาวนาน เหมือนเป็นเกมแห่งการชดใช้กับสิ่งที่แม้แต่ตัวเองยังไม่รู้ว่าเคยทำอะไรพลาดไป

เคยลองนึกดู ในห้องที่มีเสียงหายใจของจอห์นอยู่ข้างๆ เพดานดูจะสูงออกไปจนแตะก้อนเมฆ จำไม่ได้ ว่าเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่า ความทรงจำขาดช่วง ไม่ปะติดปะต่อ

“…จะไปไหน?”

ไม่ได้หันกลับไป เพราะรู้ว่าเป็นใคร

เดาไม่ออกว่าเสียงนั้นพูดออกมาด้วยอารมณ์ไหน

ไม่อยากเดา ไม่อยากรู้ หยุดความคิดทั้งหมดลง ตอบกลับไป ตามที่เคยตอบกับคนก่อนหน้านี้

“กลับบ้าน”

“ไม่ให้กลับ”

เดินอ้อมมาดักหน้า ปลายเสื้อดึงรุ่ยร่าย หน้าเปียกน้ำ เหมือนจะพึ่งเล่นกีฬาเสร็จ

“…แล้วไง”

“บอกแม่นายไปแล้ว ว่าคืนนี้จะไปค้างด้วยกัน”

“…..หรอ”

“อย่ามาทำหน้าแบบนั้นนะไผ่”

“ทำหน้าแบบไหน? แบบนี้ก็ผิดหรอ? ยังไงก็เป็นแค่เปลือกนอกที่โกหกเหมือนกันหมด จะไปใส่ใจอะไร”

ถูกกระชากข้อมือ ดึงเข้าหาตัวจนเกือบจะชนเข้ากับหัวไหล่ ได้กลิ่นเหงื่อออกมาจากเสื้อนักเรียนตรงหน้า สายตาอยู่ที่อักษรย่อของโรงเรียน

“ยอกย้อนหรอไง?”

“…แค่ตีความจากสิ่งที่นายพูด”

“ฉันไม่ได้พูดแบบนั้น”

“แล้วต่างกันตรงไหน?”

มีเพียงความเงียบตอบมา

ไม่ได้จ้องมองตาจอห์น เพราะเคยสบตาด้วย ก็รู้สึกถึงความว่างเปล่าที่กำลังเชื่อมต่อเข้าหากัน ไม่ต้องการแบบนั้น อยากอยู่คนเดียว

จอห์นถอนหายใจ

“…อย่าเถียง อย่าทำให้โมโห ไม่ได้อยากทำให้นายเจ็บตัวหรอกนะ เพราะฉะนั้น อย่าทำให้โมโหจนควบคุมไม่ได้”

“แล้วจะทำยังไง? จะชก หรือกระทืบ ถ้าโมโหมากๆจะฆ่าทิ้งหรือเปล่า”

“ฟังไม่รู้เรื่องหรอไผ่…”

“…เคยพูดไม่ใช่หรอว่าเป็นแค่ของเล่น เมื่อไหร่จะเบื่อ หรือต้องทำยังไงถึงจะเบื่อสักที”

พอถามไปด้วยเสียงเรียบเฉย ก็ได้รอยยิ้มเย็นยะเยือกตอบกลับมา

ได้ยินเสียงใบไม้แห้งถูกพัดไปตามพื้นถนน ในทางเดินเงียบๆที่มีเพียงคนสองคน ทั้งในโลกแห่งความเป็นจริง และโลกแห่งความคิด ที่ยังถูกตามบีบพื้นที่นั้นให้แคบลงเรื่อยๆ





“…ไม่เบื่อง่ายๆหรอก …ถ้าทำใจไม่ได้ ก็รีบๆทำซะ”





…………………………………….
………………………….






[Inert 7 : complete]
[9.01.54]

[evilheart]

อยากให้ไผ่ลุกขึ้นมาต่อต้านบ้าง

[kitty]

 

[Loveyoujung]

วนอยู่แต่ในความคิดของตัวเอง???
ไม่ยอมบอก ไม่ยอมพูด แล้วใครเค้าจะรู้???

[Peppermint]

ดาร์คกันเข้าไป!! -..- เรื่องนี้เริ่มดราม่าล่ะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[samsoon@doll]

เบื่อได้ไง รักไปแล้วหรือป่าว

ว่าแค่ คิม ? ใครหนอ

[เฉาก๊วย]

ยังสติลอึดอัดต่อเนื่อง 
และก็เพิ่มตัวละครมาอีกหนึ่งตัว

[keipu]

ยิ่งอ่าน ยิ่งอยาก

[Donaldye]

ไอจ้อน! เมิงงงตาย 

[mur@s@ki]

น้องไผ่ พี่เป็นห่วงสภาพจิตใจน้องจริงว่ะ
ถ้ารู้จักเป็นการส่วนตัวนะจะส่ง เดี่ยวฯของท่านพี่โน้ตไปให้ดู(แต่แผ่นจากร้านเช่านะ ฮ่าๆ)
เผื่อจะมองโลกมุมอื่นได้บ้างนะน้องนะ
หัดดูแลตัวเองและสู้คนด้วยสิเฟ้ยย!!


  ราตรีสวัสดิ์ 

[gupalz]

รู้สักสงสารไผ่มาก แต่ก็อยากให้พูดอะไรออกมาบ้าง คิดอยู่แต่ในใจไม่รุสึกเจ็บหรือไงลูกกก

[PAAPAENG~]

แวะมาตอบจอห์น         




ตามด้วยถีบ         




คิมจงมาเป็นพระเอกเถอะ!!

[Zam_Zammy]

 
เออ ยิ่งอ่านยิ่งอึดอัดเฟร้ยยยยยยย
อิจ้อนนนนนนน

[Acacha]

จอห์นยังใจร้ายเหมือนเดิม จะโหดไปไหนเนี่ย

[qq_oo]

เป็นกำลังใจให้จ้า

[Na_RimKLonG]

ใช่  มันจะดาร์คเกินไปแล้วนะ 

!!

[withyunjae]

ยิ่งอ่านยิ่งไม่กระจ่าง ยิ่งอ่านยิ่งเหมือนมันลึกลงเรื่อยๆ
เนื้อเรื่องตอนนี้ชวนอึดอัดมาก เป็นเพราะเราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าอดีตของตัวหลักทั้งสองของเรื่องนั้นมีความเป็นมาเป็นไปแบบไหนถึงทำให้กลายเป็นแบบนี้
ที่จอร์นทำไปทั้งหมดเชื่อว่ามันต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลัง อยากให้ถึงตอนที่รู้ในส่วนนั้นไวๆ
โดยส่วนตัวอยากให้ไผ่ลองลุกขึ้นสู้บ้าง แต่คนแบบไผ่ที่แทบไม่ยี่หระกับชีวิต แม้กระทั่งคิดแก้แค้นจอร์นที่ทำแบบนี้กับตัวเองก็ยังไม่ทำ ไม่คิดที่จะลุกขึ้นสู้ เหมือนกับว่าชีวิตมีแค่นั้นช่างมัน
เนื้อเรื่องดำเนินมาถึงตอนที่เจ็ดแล้ว ปมที่คนแต่งสร้างขึ้นเหมือนมันจะรัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ เราไม่ได้รู้สึกไปเอง ดูจากปฏิกิริยาของคอมเม้นต์อื่นๆแล้วคาดว่าคงรู้สึกเหมือนกัน
รอวันที่ปมต่างๆของเรื่อง ทั้งเกี่ยวกับตัวเอกและเบื้องหลังของสิ่งที่ตัวเอกแสดงออกมาทั้งหมดคลายออก ถึงวันนั้นคงกระจ่างและรู้สึกโล่งกว่านี้เยอะ~ ^^

[dezzetoeiiz]

เอิ่ม ... คือ ชักรู้สึกแม่งๆชอบกล คิมนี่คือคนที่จดหมายแล้วก็คือคนที่จ้องอยู่ด้วยใช่ไหมน่ะ ?
ถ้าไอ่ยานั่นมันคือวิตามินบีจริงๆ ไผ่คงเก็บกดมากขนาดคิดไปเองได้ขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย 
แอบคิดว่า ที่บักจ้อนทำมาทั้งหมด อาจจะ ... แบบ ... ยังไงอ่ะ
อาจจะกำลัง พยายาม ทำให้ไผ่กลับมามีชีวิตจิตใจ รู้สึกรัก โกรธ เกลียด อะไรก็ได้ที่ทำให้รูว่ายังเป็นมนุษย์อยู่นะ
แต่เลือกใช้วิธีพิสดาร และ เลวในสายตาคนอ่านช่วงแรกๆ 

คนที่เลวจริงๆอาจจะไม่ใช่จอห์นก็ได้ มีอะไรเยอะแยะที่ให้คิด อยากอ่านตอนต่อไปเหลือเกินนนน 

[tippy]

มันมืดมน อึมครึม ขมุกขมัวมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

อยากตายแทนจริงๆ

[fOnfOn :D]

เหมือนเจ้าของจดหมายนั้นจะไม่ใช่ไอ้จอห์นรึเปล่าหว่าาาาา


แอบหวังว่าคุณหัวหน้าห้องคงไม่ใช่ตัวละครใช้แล้วทิ้งนะ

[Nus@nT@R@]

ไผ่ทนได้ไง กลัวจะสติแตกออกมาสักวัน

[qwank8]

อ้ายยยยยยยยยยยยยยย 

[sakurai]

เอิ่ม

จริงๆรู้สึกว่าตอนนี้หวานแบบแปลกๆ

คือเหมือนไผ่ก็เริ่มติดใจในกามารมณ์แบบนี้ จอห์นเองก็คงติดใจไผ่มาตั้งนานแล้ว ไม่งั้นคงไม่ยื้อมาถึงขนาดนี้

เพียงแต่มันยังมีอะไรบังอยู่ มันถึงได้ดูอึมครึมอย่างนี้

แต่เค้าว่ากันว่า ซาดิสต์กับมาโซคิสต์ ถ้าหากันจนเจอ จะเป็นperfect coupleเลยล่ะ

หึหึ