หัวข้อ: หนุ่มขี้เก๊กสะดุดรักนายจอมดื้อ By Ms.Shizuru Lesson 141 THE END จบจ้า

[minyoung]

มาต่อได้แล้วหายไป ๒ วันแล้วนะ คิดถึง

[shizuruviola]

Lesson 94

( Prom Part )

เริ่มต้นใหม่....มีอะไรต้องเริ่มต้นกันใหม่หรอ แค่นี้ผมก็ผวาและขยาดป๊อปมากพอแล้วถ้าเกิดจะต้องมาเริ่มใหม่พร้อมกับความเจ็บปวดอีก.....ผมคงรับไม่ไหวอีกแล้ว ผมเริ่มตัวสั่นขึ้นอีกครั้งอย่างควบคุมไม่ได้ น้ำตาก็เริ่มไหลออกมาเสียดื้อๆ

“พรหมเป็นอะไรไป” ป๊อปมีสีหน้าเป็นห่วงจริงๆแต่ผมก็ไม่วางใจอยู่ดี

“เปล่าๆ นั่งอยู่ตรงนั้นแหละไม่ต้องเขยิบเข้ามา”

“ทำไมล่ะ” ป๊อปถามพลางเขยิบตัวเข้ามาหาผม

“อย่าๆ!!!!!!” ผมร้องสุดตัวแล้วยกมือขึ้นมาบังหน้าไว้ ป๊อปก็ชะงักไปแล้วก็ขยับกลับไปนั่งที่เดิม แต่ป๊อปก็ยังนั่งมองผมอยู่

“แอด...” เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้นพวกเราที่อยู่ในห้องต่างหันไปมองที่ประตูเป็นตาเดียว และเมื่อประตูถูกกระชากออกให้พ้นทางแล้วก็ปรากฎร่างสูงของคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาอย่างเอาเรื่องและตรงเข้ามาทางผม

“ไอ้ป๊อป!!!! ไอ้ชั่ว!!!!! ผลั๊กกกก” พี่ตัสต่อยหน้าป๊อปไปทีนึง และป๊อปก็ทรุดลงไปกองอยู่กับพื้นเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ป๊อปก็ไม่มีท่าทีจะสู้เลยสักนิดเดียว

“พี่เบิร์ด ไอ้วิน เอาไอ้ป๊อปออกไปข้างนอกแล้วล็อคห้องด้วย” พี่ตัสสั่งเหมือนดั่งประกาศิตทุกคนทำตามคำสั่งอย่างว่องไว เพราะเสียงที่หลุดออกมานั้นฟังแล้วรู้สึกถึงอำนาจที่มากกว่าปกติ

( Tus Part )

ผมบอกให้พี่เบิร์ดกับวินเอาไอ้ป๊อปออกไปข้างนอกซะก่อน ส่วนเรื่องราวว่าเกิดอะไรขึ้นผมคงต้องเคลียร์กับอีกสองคนที่เหลืออยู่ข้างในนี้เอง ผมก้าวเท้าเดินตรงไปนั่งลงบนเตียงและจ้องหน้าพรหม...แต่พรหมมันหลบหน้าผม

“อัทมานั่งนี่” ผมพูดปุ๊บอัทก็รีบมานั่งบนเตียงอีกฝั่งทันที คราวนี้จะได้คุยกันสะดวกๆซักที....เริ่มถามจากเจ้าตัวก่อนก็แล้วกัน

“พรหม เล่ามาสิเกิดอะไรขึ้นพอสอบเสร็จก็หายไป รู้มั้ยว่าคนอื่นเค้าเป็นห่วงกัน” ผมประเดิมคำถามแรก พรหมก็เงยหน้าขึ้นมามองผม

“ว่าไงล่ะ” ผมใจร้อนมากตอนนี้ด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยจะดีซักเท่าไร เพราะผมได้รับโทรศัพท์จากอัทว่าพรหมไม่สบายมากแถมยังโวยวายเหมือนคนเป็นโรคประสาทผมจึงต้องตื่นกลางดึกเพื่อมาดูซะหน่อย แต่อัทบอกที่ๆพรหมอยู่ผมก็ เอะใจเพราะที่ๆว่าเนี่ยมันเป็นแถบนอกเมือง แถมยังไม่ใช่ชานเมืองกรุงเทพอีกต่างหาก ผมกับพี่เบิร์ดจึงต้องใช้เวลาในการขับรถมาพอสมควรดีที่ว่ามันเป็นกลางดึกรถจึงไม่ค่อยมีเท่าไหร่

“คือไม่มีอะไรพี่ตัส” ว่าแล้วว่าต้องตอบแบบนี้ มีอะไรทำไมไม่พูด

“จะบอกเองหรือจะต้องให้ถามจากคนอื่น” ผมพูดเสียงเข้มขึ้น...เพราะพรหมไม่ได้ดั่งใจผมเลยจริงๆ

“มันไม่มีอะไรจริงๆพี่ตัส” พรหมยังยืนยันคำเดิม

“ถ้าไม่มีอะไรแล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่...แล้วเนี่ยดูสิตามเนื้อตามตัวเนี่ยมันไปโดนอะไรมา!!!!” ผมพูดพร้อมกับถกร่องรอยภายใต้เสื้อขึ้นเพื่อชี้ให้เห็นหลักฐาน จริงๆแล้วผมรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง อัทเล่าให้ฟังแล้วคร่าวๆแต่ผมอยากฟังจากปากของผู้เสียหายเอง

“ฮึก ๆ อึก...ผมขอโทษพี่ตัส” พรหมพูดพร้อมกับซุกหน้าลงกับผ้าห่ม ผมจึงดึงพรหมเข้ามากอดปลอบไว้ จะว่าสงสารก็สงสารอ่ะแหละ แต่ผมไม่คิดว่าพรหมจะอ่อนแอได้มากขนาดนี้ เพราะดูแรกๆพรหมจะค่อนข้างจะดูแข็งแกร่งแต่ผมก็รู้วันนี้เองว่าจริงๆแล้วไม่ใช่เลย พรหมอ่อนแอมากแต่สร้างเกาะคุ้มกันให้กับตัวเองก็เท่านั้น

“ไม่เป็นไรนะ มันผ่านไปแล้วลืมมันไปซะแล้วจะได้เริ่มต้นใหม่...” ผมพูดปลอบพรหมไปเรื่อยๆ จนพรหมหยุดร้องไปแล้ว แต่พอมองไปอีกที....มันหลับไปแล้วต่างหาก

“เอาล่ะ อัทเล่าให้พี่ฟังสิ เรามาให้หมดอย่าคิดแม้แต่จะปิด” ผมพูดเสียงเหี้ยมข่มเอาไว้ก่อนกันไว้เผื่อมันปิดบังผม

“พี่ตัสทำไมต้องพูดเสียงน่ากลัวด้วยเล่า ผมไม่ปิดพี่หรอกเดี๋ยวจะเล่าให้ฟังเอง” จากนั้นอัทก็เล่าทุกอย่างตั้งแต่เกิดเรื่องแล้วโดนป๊อปจับไปกลับมาอีกทีก็โดนทำตัวเหมือนนักโทษ ทั้งยังมีรอยช้ำต่างๆตามตัวอีกมากมาย ซึ่งช่วงหลังผมไม่ค่อยได้มายุ่มย่ามกับพวกนี้เท่าไรเพราะผมเรียนหนักช่วงนั้นมันใกล้จะปิดเทอมแล้ว จนสอบเสร็จพรหมก็เลยหนีมาอยู่ที่นี่หางานทำแถวนี้ แต่ร้านที่ไปทำมันเป็นร้านเปิดใหม่ของพ่อไอ้ป๊อปซะด้วย

“แล้วทำไมไอ้ป๊อปมันถึงตามพรหมมา...มันจะไม่ยอมหยุดหรอ” ผมถามแทรกขึ้น

“ฟังให้จบสิพี่....แล้วพอพรหมหายไปนานมันก็เริ่มกระวนกระวายเองวิ่งเป็นหนีติดจั่น ตามหาไปทั่ว ช่วงแรกๆที่มันตามหามันก็ทำมาดเหมือนแค้นที่พรหมหนีมัน แต่ตอนหลังมันกลับมานั่งร้องไห้กับพวกผม ขอร้องให้ผมบอกที่อยู่พรหมให้ แต่ผมไม่ยอม แต่ไอ้วินมันดันมาแอบบอกทีหลังผมยังไม่ได้จัดการมันเลย” อัทพูดใส่อารม์นิดๆ

“แปลว่าแกรู้เรื่องพรหมตั้งนานแล้ว”

“ก็ตั้งแต่ต้นอ่ะพี่”

“มีอะไรไม่คิดจะบอกกันมั่งเลยนะ” ผมทำท่างอนๆใส่มัน

“แหม่พี่ตัสก็....ผมเห็นพี่ยุ่งๆเลยไม่อยากเอาเรื่องไปให้คิดหนักใจอ่ะ” มันน่าทุบจริงๆ ไม่อยากให้ผมคิดหนักใจ แต่เสือกทำให้ผมหนักกายต้องตื่นกลางดึกมาดูพวกมันเนี่ยนะ ช่างคิดนะไอ้ห่านี่นิ

“เออ ดีเหมือนกัน ความคิดแต่ละตัว...เฮ้อ~” ผมถามหายใจพรืดนึงแล้วก็เกิดความเงียบในห้องขึ้น

“แล้วจะเอายังไงต่ออ่ะพี่” อัทถามผม

“จะเอายังไงล่ะ...แล้วไอ้ป๊อปมันตามพรหมทำไมยังไม่เคลียร์เลย” ผมถามหาคำตอบจากอัทแต่อยู่ๆเสียงประตูก็เปิดดังขึ้น

“ผมรักมันไงพี่...ผมมาตามเมียผมกลับบ้าน” ป๊อปนั่นเองครับ

“ใครอนุญาต ให้มึงเข้ามา” ผมถามมันเสียงนิ่ง ผมจำได้ว่าให้มันรออยู่ข้างนอกนะ แล้วสองคนนั้นไปไหนซะล่ะ แล้วมันเปิดประตูเข้ามาได้ยังไง

“ไม่มีใครอนุญาตหรอกพี่ แต่ผมต้องการจะบอกพี่เอง ผมรักมันนะพี่ตัส อาจจะช้าไปหน่อยแต่ผมรู้ตัวเองดี ผมอยากขอโอกาสจากมันแก้ไขในสิ่งที่ผมทำตัวชั่วไว้กับมัน” แววตาและน้ำเสียงที่มันพูดมาไม่มีท่าทีล้อเล่นเลยสักนิด ผมดูออกมันคงตั้งใจจริงแล้วสินะ

“พี่ตัสอย่าพึ่งไปเชื่อมันนะ” อัทมากระซิบข้างหูผม

“เฉยๆไปเหอะ คอยดูก็พอเรื่องแบบนี้พวกเราเป็นคนนอก” ผมกระซิบบอกอัทกลับไปแล้วหันไปมองหน้าไอ้ป๊อป

“ถ้ามึงแน่ใจก็พิสูจน์ให้กูเห็นสิ” ผมพูดและลุกไปตบหน้ามันเบาๆ

“พิสูจน์ตัวเองให้ได้...ส่วนเรื่องโอกาสมึงต้องขอจากเจ้าตัวเอง” ผมยักคิ้วให้มันแล้วกลับมานั่งลงที่เตียงสักพักไอ้สองคนที่หายไปกลับมาพร้อมกับขวดเบียร์อีกจำนวนนึง พวกมึงเดี๋ยวไม่ได้ตายดีแน่ คนเค้าซีเรียสเสือกจะมานั่งกินเบียร์ ผมส่งสายตาอาฆาตไปทางนั้นแต่มันสองตัวก็ทำเป็นไม่เห็นซะงั้น ผมจึงเลิกสนใจแล้วหันไปถามอาการพรหมจากอัทแทน

“เออ ที่อัทบอกพี่ว่าพรหมเหมือนคนโรคประสาทอ่ะอาการมันเป็นยังไง”

“เดี๋ยวพี่คอยดูเองเองเถอะ ผมอธิบายไม่ถูกอ่ะ” ผมก็พยักหน้าและรอให้พรหมตื่น ตอนนี้ผมก็เกือบจะตีสามแล้ว ว่าแต่พรหมมันจะตื่นตอนไหนเนี่ย

“พี่ตัสไปนอนก่อนไหมเดี๋ยวค่อยดูตรวจพรุ่งนี้” อัทบอกผมเพราะนี้มันจะเช้าแล้ว

“อือ ก็ดีเหมือนกันนะ ง่วงนิดๆเหมือนกัน” ผมบอกอัทและกำลังจะหาที่นอนกัน ส่วนไอ้สามคนนั้นช่างแม่งไปเถอะ ถือว่าเป็นผีเฝ้าห้องนั่งกินเบียร์ไปละกันและในขณะที่ผมจัดแจงที่กำลังจะนอนกันนั้นก็มีเสียงดังขึ้นมาจากเตียง

“ฮึก...อย่าๆ อย่าเข้ามา!!!!!!!!!!!!!”



กราบขออภัย ณ ที่นี่ด้วยนะครับที่เมื่อวานไม่ได้มาอัพตามสัญญาเพราะกลับถึงบ้านก็ตีสองแล้วแต่งไม่ไหวจริงๆ เลยมาวันนี้แทนครับ ขอโทษจริงๆเด้อ

[sosi]

ไม่เป็นไรค่ะ 
ยังรออ่านเสมอ

 

[why yyy]

ไม่เป็นไรอัพวันไหนก็อ่านวันนั้นแหละ          โห~  พี่ตัส    จัดการให้เรียบร้อยนะพี่

[Poseidon]

อ่า พรหมจิตตกไปเลยอ่ะ เฮ้อ น่าสงสารแท้เหลา
ป๊อปต้องเยียวยาจิตใจพรหมนะ

[minyoung]

มาแล้วดีใจจัง สนุกอ่ะ แหมต้องให้พี่ตัสออกโรง กลัวกันหมด แต่ไอ้สามตัวนี้นะ แดกไม่รู้จักเวร่ำเวลาน่าถีบนัก แล้วมาต่ออีกนะ

[khunstar]

อีป๊อบรับผิดชอบเลยนะแก

[DarknLight]

พี่ตัส ฝากจัดการให้เรียบเลยนะครับ
ป๊อบมันโหดร้ายกับพรหมเกินไปแล้ว (ได้ทีฟ้องเลย หุหุ)
สภาพจิตใจพรหมแย่ขนาดนี้

[AnimajuS]

อิป๊อบ แกทำอะไรไวเยอะเกินไป

น่าสงสารพรหม 

แกต้องมาจัดการให้พรหมกลับมาเป็นเหมือนเดิมเลย

[★MaNiMoo★]

ชอบเรื่องนี้มากๆ

มาให้กำลังใจ คนเขียนนนนนนนนน

 

[tawan]

ให้อภัยไม่โกรธธธธธธธธ

ตอนต่อไปมาเร็วๆ นะ..คืนนี้ยิ่งดี

 

[missu2]

  รุ่นใหญ่ออกโรงเอง..ช๊อบชอบพี่ตัส 

ป๊อปเอ๊ย...ถ้าทำเล่นๆ.เสร็จแน่

เอาใจช่วยให้พรหมมีความสุขซะที

...............................
เรื่องสนุกมากน่าติดตาม รออ่านนะคนเขียน

[nuum]

     แค่นี้ ก็น่ารักแล้ว ครับ   

[gupalz]

พี่ตัสรักษาพรหมด่วนเลย
จิตใและร่างกายพรหมอ่อนแอ
มันถึงมีอาการอย่างนี้แน่ๆเลย

[Nus@nT@R@]

น้องพรหมจิตตกไปซะแระ

[● MaYa~Boy ●]

สงสารพรหมนะ

[Kanda Moe]

พรหม
ป๊อปนายนี่มัน....
เป็นกำลังใจคนแต่งนะคะ สู้ๆ!!! >___<bb

ปล.แอบค้างนิดๆ

[yunchun]

  พรหมม อย่าเป็นอย่างงี้ สู้มัน เอาคืนมันเลยย

[the_pupae]

สงสารนู๋พรหม

[day9day]

เป็นกำลังใจให้คนแต่งและพรหมด้วยนะครับ (รอตอนหน้า)

[guest]

น่าสงสารพรหม จัง 

[ujen]

 

รอตอนต่อไปน่ะ

 

[nongrak]

อย่างนี้ต้องให้พรหมไปหาหมอนะ กลัวไอ้ป๊อปมันมากเลยด้วย

[shizuruviola]

Lesson 95

( Tus Part )

ตายห่าแล้วมันเป็นอะไรขนาดนี้วะเนี่ย อาการเพ้อเจ้อแบบนี้เป็นอาการทางจิตอ่อนๆเลยนะเนี่ย เหมือนมันอยู่ในจิตใต้สำนึกเมื่อนึกถึงเรื่องเลวร้ายที่เคยผ่านมาจนจำฝังใจและเก็บไปคิดไว้ตลอดเวลา

“พรหมๆ ตื่นสิพรหม” ผมทั้งเขย่าทั้งตบหน้าพรหมเพราะตอนนี้พรหมปัดมือไปมามั่วไปหมดขืนไม่ตื่นมีหวังได้รอยข่วนรอยตบกันบ้างล่ะ

“พี่ตัส” พรหมลืมตาขึ้นเมื่อเห็นหน้าผมก็พูดชือผมเบาๆ

“อือ พี่เอง” ค่อยยังชั่วหน่อยที่มันตื่นขึ้นมาแล้ว

“พี่ตัส เดี๋ยวพี่คอยดูนะเวลาป๊อปจะเข้าใจมันอ่ะ” อัทมากระซิบบอกผมและดึงผมออกจากเตียง จากนั้นป๊อปก็เข้ามาแทนที่ผมแต่แล้วพรหมก็เกิดอาการเกร็งขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ตัวเริ่มสั่น และเมื่อป๊อปเข้าไปใกล้มากขึ้นพรหมก็ทนไม่ไหวอีกแล้ว

“ไม่เอาๆ อย่าเข้ามา!!!!!” พรหมพยายามตะกายตัวหนีสุดตัวทั้งๆที่ตัวเองลุกไม่ไหวจากพิษไข้ อาการแบบนี้ชักน่าเป็นห่วงแล้วสิ

“โอ๋ๆ พรหมไม่มีอะไรหรอกนะ พี่อยู่นี่ไง” ผมเข้าไปกอดพรหมและปลอบพรหมไว้ก่อนและสั่งด้วยสายตาให้ป๊อปออกไปก่อน ป๊อปก็พยักหน้าเข้าใจแล้วเดินออกไปแต่ก็มีไอ้วินกับพี่เบิร์ดเดินตามออกไปด้วย

“พรหม ทำไมถึงกลัวป๊อปขนาดนั้นล่ะ” ผมถามเมื่อพวกนั้นออกไปจากห้องหมดแล้ว

“ไม่รู้สิพี่ มันเป็นไปเองผมควบคุมตัวเองไม่ได้” พรหมบอกผมแต่ก็กอดผมไว้ไม่ยอมปล่อย เฮ้อ ท่าทางจะรุนแรงมากกว่าที่คิดนะ

“ทำไมหรอ เห็นป๊อปแล้วมันเป็นยังไงบอกพี่ได้ไหม” ผมลองถามอาการ

“ไม่รู้สิพี่ เวลาป๊อปจะเข้าใกล้ผม มันก็เหมือนมีภาพซ้อนขึ้นมา...ภาพที่ป๊อปทำ...เรื่องต่างๆไว้กับผม ผมกลัวพี่ ผมไม่รู้จะทำยังไง” พรหมพูดน้ำเสียงเริ่มสะอื้น ผมว่ามันจะกลายเป็นโรคจิตเต็มขั้นในเร็ววันนี้แหละ

“พรหม...ฟังพี่นะ พรหมต้องแยกแยะโลกความจริงกับโลกความรู้สึกนึกคิดให้ออก ตอนนี้พรหมกำลังเอาโลกทั้งมารวมกัน
 
“ยังไงพี่ ผมไม่เข้าใจ” ผมควรจะบอกตรงๆเลยดีไหมว่ามันเป็นอาการของคนโรคจิตแต่ถ้าบอกไปพรหมจะรับตัวเองได้ไหม

“ถ้าพี่บอกไปจริงๆพรหมจะรับได้ไหมล่ะ” ผมชั่งใจอยู่แปปแต่ก็ตอบผมกลับมา

“บอกมาเถอะพี่ ตัวผมตอนเนี่ยไม่มีอะไรจะเสียแล้ว” พรหมพูดเสียงเศร้าๆ ไอ้เวรป๊อปคงทำไว้เยอะสิท่า ไอ้ห่านี้ทำอะไรไม่นึกถึงใจเค้าใจเราเล้ย

“จะดีหรอพี่ตัส” อัทแย้งขึ้นเมื่อผมกำลังจะพูดต่อ สีหน้าอัทดูเป็นกังวลมาก คงไม่อยากให้พรหมมันคิดมาก แต่ผมกลับคิดว่าให้รู้ตัวเองไว้ก่อนเลยมันจะได้เป็นการพยายามรักษาด้วยตัวเองไปในตัว

“เอาล่ะ พรหมตั้งใจฟังพี่นะ อาการที่พรหมเป็นอยู่เนี่ยมันคืออาการฝังใจจากเรื่องเลวร้ายที่ผ่านมาและเมื่อเห็นตัวกระตุ้นสิ่งที่เลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นอย่างของพรหมก็คือป๊อป....พรหมจะเกิดอาการหลอนและนำเรื่องราวในอดีตและเรื่องในปัจจุบันมาซ้อนทับกัน ทำให้เกิดอาการกลัวและผวา ทั้งๆที่ในปัจจุบันนั้นพรหมยังไม่ได้รับการกระทำที่รุนแรงหรือทำให้กลัวเลยด้วยซ้ำ” เมื่อผมพูดยังไม่ทันจบพรหมก็ถามสวนขึ้นมา

“พี่ตัส....พี่พูดมาเถอะผมเป็นอะไรแน่”

“พรหมอาจจะเป็นโรคจิตอ่อนๆ” เมื่อผมบอกทุกอย่างในห้องก็อยู่ในความสงบลงอีกครั้งได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของคนสามคน

“หรอ....ผมนึกว่าผมเป็นบ้าไปแล้วซะอีก” พรหมพูดเหมือนประชดในโชคชะตาของตัวเองแต่ก็แน่แหละ ไม่เคยมีอะไรกับใครแต่ดันถูกทำซะขนาดนี้

“ยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอก....เยียวยาได้แค่นี้เอง” ผมพูดแล้วยิ้มให้พรหม และพวกเราก็เลิกคุยกันผมบอกให้พรหมนอนซะพรุ่งนี้เราจะเริ่มวิธีการเยียวยากันเลย

“พี่ตัส” เสียงอัทเรียกผมหลังจากที่พรหมหลับไปแล้ว

“อือ ว่าไง”

“วิธีเยียวยาของพี่...พี่จะทำยังไงหรอ” ผมนิ่งและคิดอยู่สักพักว่าจะบอกดีไหมเพราะถ้าหากบอกไปอัทอาจจะไม่เห็นด้วย

“ถามทำไมหรอ” ผมถามกลับไปบ้าง

“ผมไม่ได้เรียนหมอแบบพี่อาจจะไม่รู้อะไรมากแต่ผมก็อยากรู้...ว่าจะเยียวยายังไง” เฮ้อ ยอมบอกก็ได้หน้าตามันอยากรู้จริงๆ

“อัทเคยเห็นคนเลิกยาไหม...ถ้าไม่ได้เสพเลย คนที่ติดก็จะลงแดงเพราะขาดยา”

“อ่าๆ ผมเคยเห็นพี่ดูท่าทางจะทรมานน่าดู”

“นั่นแหละ...ถ้าใจไม่สู้จริงๆ ตายได้เลยนะ” ผมบอกเป็นความรู้ให้กับอัท

“แล้วมันเกี่ยวกันยังไงล่ะพี่” อัททำหน้าสงสัยและถามผมต่อ

“มันก็ไม่เชิงว่าเกี่ยวหรอก เพียงแต่พี่จะให้พรหม...ใช้ชีวิตอยู่กับป๊อปแบบเดิมเพื่อลบความกลัวในอดีต” เมื่อผมบอกอัท อัทก็ค้านขึ้นทันที

“แล้วถ้ามันทำแบบเดิมกับพรหมอีกล่ะพี่ตัส!!!!” อัทพูดเสียงดังลั่น

“พี่มั่นใจว่ามันจะไม่ทำแบบนั้นอีก” ผมบอกและมองหน้าอัท

“ยังไงผมก็ไม่เห็นด้วยอ่ะพี่”

“เชื่อพี่สิอัท” ผมพูดแล้วจ้องไปที่ตาอัท จนอัทต้องหลบตาผมและไม่พูดอะไรอีกเลย

ผมกับอัทจึงพากันไปนอนบ้างเพราะนี่มันจะเช้าแล้ว ส่วนไอ้สามคนนั้นปล่อยมันไปเถอะจะไปตายไหนกันก็ไป อย่ามาสร้างความยุ่งยากรำคาญใจให้ผมมากไปกว่านี้ก็พอแล้ว เพราะถ้าขืนยังมาทำตัวจุ้นจ้านอีกล่ะก็ผมไม่เอาไว้แน่!!!!!!

เช้าวันต่อมา....ไม่เช้าแล้วหล่ะสายแล้วประมาณสิบโมงกว่าผมกับอัทก็ตื่นเพราะได้ยินเสียงคนคุยกันในห้อง จะใครล่ะก็สามคนนั้นแหละ แม่โว้ย คนยิ่งนอนไม่พออยู่

“นี่ไอ้สามหนุ่มสามมุมนั่นน่ะ เบาๆหน่อยได้ไหม คนยิ่งง่วงๆอยู่เดี๋ยวพ่อซัดปลิวเลย พับผ่าสิ” ผมบ่นอย่างหัวเสีย เมื่อผมกวาดสายตาไปทั่วห้องก็พบว่าทุกคนตื่นกันหมดแล้วรวมทั้งพรหมด้วยที่ค่อยๆขยับตัวแล้วลืมตาขึ้น

“แหมๆ ตัสก็อย่าพึ่งหัวเสียซิ อุตส่าพบเจอกับสามหนุ่มสามมุมทูไนต์แล้ว รายการเค้าดังนะ พิธีกรอย่างพวกเราก็เปรี้ยว เผ็ดมันนะจ๊ะ” แหม่ พี่เบิร์ดกวนตีนผิดเวลาซะแล้ว

“เหอะ!!!! อย่างพวกแกน่ะ มุมแหลม มุมป้าน มุมฉากน่ะสิ หน้าตาก็ไม่ได้เข้าขั้นยังกล้าเสร่อเอาไปเทียบกับเค้าเนอะ....พอๆเลิกคุยไปอาบน้ำให้หมดจะได้กลับกันซักที” ผมด่าพอหอมปากหอมคอแล้วก็ไล่ให้ทุกคนไปอาบน้ำ ลุกคนก็รีบอาบน้ำกันอย่างรวดเร็วและพวกเราก็ออกเดินทางกันตอนเที่ยงพอดี

ผมให้พี่เบิร์ดขับแวะเข้าตลาดก่อนไปที่ห้องอัทเพราะเรานัดกินข้าวเช้า+กลางวันกันที่นั่นเลย ผมลงไปเลือกซื้อของสดอย่างชำนาญและกลับขึ้นมาที่รถอย่างรวดเร็ว จากนั้นสักแปปเดียวพี่เบิร์ดก็ขับรถมาถึงคอนโดอัทแล้ว ผมก็ตรงขึ้นไปที่ห้องรีบทำเมี่ยงปลาทูอย่างเร่งด่วนเพราะขืนช้ากว่านี้พวกผมไส้ขาดกันแน่นอน

ระหว่างการกินอาหารผมก็กินกันไปคุยกันไปแต่พรหมยังมีท่าทีหวาดระแวงป๊อปอยู่ตลอดเวลาซึ่งผมนั่งสังเกตอยู่ เมื่อกินกันเสร็จก็ถึงเวลาแยกย้าย

“พี่ตัสว่าแบบนี้มันจะได้ผลดีหรอ” อัทถามผมอีกครั้งหลังจากที่ผมบอกป๊อปให้อยู่กับพรหมที่ห้องและห้ามให้พรหมออกมาจากห้องเด็ดขาด ซึ่งป๊อปมีหน้าที่ต้องทำให้พรหมลืมอดีตที่ผ่านมาให้ได้

“วิธีการของพี่อาจจะหักดิบไปซักหน่อย....มีโอกาสที่จะหาย...........หรือเสียสติไปเลยก็ได้!!!!!!!” แต่ผมเชื่อว่าพรหมและป๊อปต้องทำได้

[gupalz]

พรหมสู้ๆ ต้องหายให้ได้

[woodong]

อ่านมานานเพิ่งเม้นต์

ช่วงกลางๆๆไม่ได้อ่าน เพราะไม่มีเวลาอ่าน เลยมาอ่านช่วง สามสี่ตอนนี้เอง  แต่ก็ต่อเรื่องราวได้

ขอบคุณที่ยังคงดำเนินเรื่องราวให้น่าสนใจ

[ListeL]

พึ่งตามอ่าน ปากแต่ล่ะคนในเรื่องแบบไม่ไหวแล้วอ่ะ 

สงสารพรหมว่ะ 

ส่วนไอ้ป๊อบ

[khunstar]

หายอยู่แล้ววววสู้ๆ

[● MaYa~Boy ●]

พรหม เอาให้หายนะ สู้ๆ

[vi2212]

  ตัสคิดได้ สุด สุดไปเลย..