หัวข้อ: เชลยเจ้าพ่อ {Yaoi} ตอน๓๑ ๑๘/๐๕/๒๕๕๕ (จบแล้วคร๊าบ)

[coke99]

มารอตอนต่อไป

[nongrak]

เทียนทำไมแกช่างเป็นคนดีเยี่ยงนี้
ไต้ฝุ่นแกทำแสบมากโดนแค่นี้ยังน้อยไปนะ

[THE MIN]

โอ๊ยยย เขิล 


อยากได้บ้างงงง

[tumz007]

 

[matame]

จีบเอา จีบเอาแล้ววุ้ย

[ToffeE_PrincE]

เทียน นายจะเป็นคนดีเกินไปหรือเปล่า
ไม่สมกับการเป็นเจ้าพ่อเลย

ครั้งหน้า เอาใหม่นะ
แต่ก็ดีแล้วที่ไม่ฉวยโอกาส
เจ้าพ่อนักบญ

 

[kp]

นายทำดีที่สุดแล้วเทียน
รักคู่นี้จังเลย
บ้า แล้ววววววว

[sam3sam]

โว้ว เทียนสุภาพบุรุษขนาดนี้อิหนูซนรักตายเลย
อิเกย์ภัทรกับไอ้ใต้ฝุ่นน่าจะโดนหนักๆนะ  เลวสิ้นดีจริงๆ

[SOBANG✖]

อยากอ่านอีกจังเลยยยยยย ชอบเนื้อเรื่องมากๆ อยากอ่านที่สุดเยย ฮือๆ

[Joe]

เทียนสุดยอดเลย พระเอกมาก ส่วนอีภัทรกับอีใต้ฝุ่น ขอให้เวรกรรมตามทัน

[ycrazy]

"น่ารักที่สุด"ล่ะสิ!!

[Coolsipie]

อุตส่าห์ลุ้น เสียดายๆจริ๊งจริง อิอิ อยากได้แบบเทียนสักคน

[anukul]

มารอครับ

[bun]

ลูกผู้ชายตัวจริง
 

[Smirnoff]

คนดีศรีพี่เทียน  อิอิ
เอาเลย เลวอย่างนี้มันต้องเอาคืนนะซน ตายแน่ๆนังภัทร ไอ่ฝุ่น คึคึ

[Sorso]

แหะๆๆ ฝากตัวเป็นสมาชิกเรื่องนี้ด้วยคนนะฮว๊าฟฟฟฟฟฟ

[แสนเสน่หา]

แหะๆๆ ฝากตัวเป็นสมาชิกเรื่องนี้ด้วยคนนะฮว๊าฟฟฟฟฟฟ

ยินดีต้อนรับครับ

[แสนเสน่หา]

ตอน๒๖ ลุยเดี่ยวเอาคืน

ความรักมันไม่มีคำว่าโง่หรอก
แต่จะโง่ถ้าเกิดแกไม่รู้จักความรัก


“ไอ้พิมพ์อัปสร ไอ้พลภัทรอยู่ไหน ออกมา ฉันบอกให้ออกมา”

ทันทีที่ผมหายดี ผมก็รีบออกมาจัดการชำระแค้นส่วนตัวถึงในบ้านคู่กรณีอย่างไม่เกรงกลัว ความแค้นทำให้ผมบ้าคลั่ง ไม่ได้คิดกลัวอะไร คิดแต่ว่าวันนี้ผมจะมาป่าวประกาศให้พวกเขาได้รู้ว่า ผมไม่ใช่พวกอ่อนแอที่จะยอมถูกรังแกง่ายๆ แน่ แม้ว่าเขาจะเป็นลูกผู้ทรงอิทธิพลก็ตาม

ผมยืนแหกปากป่าวประกาศอยู่หน้าประตูบ้านรัฐมนตรีชื่อดัง เหล่าสมุนชายที่มีหน้าที่คุ้มกันวิ่งกรูเข้ามาจับตัวผมไว้ ไม่ให้เข้าไปในตัวบ้าน แต่ผมไม่ยอม วันนี้ผมจะต้องเห็นเลือดชั่วๆ ออกจากตัวสองพี่น้องนั่น

“ถ้าแกขยับอีกนิดเดียว ข้ายิงแกแน่” เสียงขู่ของลูกน้องคนหนึ่งพูด

“แล้วตอนนี้เจ้านายแกมัวแต่ไปมุดหัวอยู่ไหนล่ะ ออกมาสิโว้ย ไอ้พี่น้องนรก”

ผมยืนตะโกนต่อได้ไม่นาน หญิงสาวร่างระหง ผมสีน้ำตาลเข้มสยายยาว ก็เดินออกมาพร้อมกับน้องชายหน้ามนที่เต๊ะท่ามองผมอย่างเอาเรื่อง ผมจ้องหน้าสองพี่น้องคู่นั้นกลับไปอย่างไม่สะทกสะท้าน ท่ามกลางชายชุดดำที่คุมตัวผมไว้อยู่

“พ่อกลับตอนดึกเลยใช่ไหม” เสียงเล็กของหญิงสาวหันไปถามลูกน้องของตน
   
“ครับ คุณท่านบอกไว้อย่างนั้น”
   
“งั้นพวกนายมีอะไรก็ไปทำ แขกฉัน ฉันดูแลเองได้”
   
“แล้วไม่ต้องเข้ามายุ่งด้วย ถ้าได้ยินเสียงอะไรก็ไม่ต้องสนใจ” ภัทรสั่งด้วยน้ำเสียงห้วน ไม่น่าฟัง
   
ชายชุดดำสี่ห้าคนที่ยืนรอบตัวผมอยู่ โค้งรับคำสั่ง แล้วพากันสาวเท้าแยกย้ายกันออกไป

สองพี่น้องคงจะรู้จุดประสงค์ที่ผมมาหาพวกเขาถึงที่ เขาถึงกำชับลูกน้องไม่ให้เข้ามายุ่งแบบนี้ ไม่เช่นนั้นเรื่องชั่วๆ ที่เขาทำคงได้แพร่งพรายไปมากกว่านี้ หรือไม่อาจจะรู้ไปถึงหูท่านสมชาย พ่อของพวกเขาที่อาจจะยังไม่รู้เรื่องรู้ราวว่าทั้งลูกสาวลูกชายของตัวเขาไปก่อเรื่องชั่วๆ ไว้

พิมพ์อัปสรกับพลภัทรเดินนำผมไปยังห้องรับรองแขกที่อยู่ภายในบ้าน เขาจัดการสั่งลูกน้องที่ยืนประจำจุดนั้นให้ออกไปหมด นางเอกสาวยืนนิ่งสักพัก รอให้ลูกน้องเดินออกไปไกลพอสมควร หล่อนจึงเปิดประเด็นพูด

“มาหาถึงที่ จะมาขอร้องให้ฉันช่วยทำเป็นคลิปวีดีโอแทนภาพหลุดใช่ไหม”

“ฉันกะไว้แล้วไม่มีผิด ว่าภาพอุบาทว์นั่นเป็นฝีมือแก”
   
เป็นจริงดั่งที่ผมคาดไว้ ภาพตัดต่อที่แพร่ไปทั่วโลกไซเบอร์นั้นเป็นฝีมือของดาราดังที่ยืนอยู่เบื้องหน้าผม
   
“ฉลาดดีนี่”
   
“ฉันไม่ได้ฉลาดเท่าไหร่หรอก แต่ก็พอเดาได้ว่าคนที่จิตใจต่ำช้า มักจะทำเรื่องต่ำช้าเหมือนจิตใจ”
   
“นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ แกกล้าดียังไงมายืนด่าพี่ฉันถึงในบ้านแบบนี้” ภัทรชี้หน้าผม ออกโรงป้องพี่สาว
   
“ฉันก็กล้าดีอย่างนี้ไง” ผมตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว แววตาไร้มิตรฉายออกมาจากดวงตาคู่นี้ของผม “ไม่เหมือนพวกแกที่ลอบกัด เลวทั้งพี่ทั้งน้อง”
   
คนเป็นพี่ก็เรื่องรูปตัดต่อ ส่วนคนเป็นน้องก็ฤทธิ์ยาในน้ำส้มที่เกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ ในเมื่อเขากล้าทำถึงขนาดนี้ แล้วทำไมผมถึงจะไม่กล้ามายืนด่าเขาถึงในบ้านล่ะ
   
“ก็คงเลวไม่เท่าแก ที่เป่าหูเทียนให้ปฏิเสธการแต่งงานกับฉัน เพราะแกมันไอ้วิปริต คิดจะเก็บเทียนไว้กินเอง”
   
เหตุผลไม่ต่างอะไรกับน้องชายตัวเอง นายเทียน...คือเหตุผลเดียวที่ทำให้สองพี่น้องมุ่งทำร้ายผมถึงขนาดนี้ ทั้งรูปร่าง หน้าตา ฐานะของผู้ชายคนนี้ ผู้หญิงคนไหนเห็นก็ต้องหลงใหลอยากได้มาครองเป็นธรรมดา หรือไม่เว้นแต่ผู้ชายด้วยกันเอง แล้วพวกเขาก็จำเป็นต้องจัดการตัวขัดขวางความรักอย่างผม
   
“ที่แท้ก็อยากได้ผู้ชายจนตัวสั่น”
   
~ผัวะ~
   
มือน้อยๆ ของพลภัทร กำหมัดต่อยเข้ามาที่หน้าผมรวดเร็วจนผมตั้งตัวไม่ทัน ริมฝีปากแดงเหยียดยิ้มอย่างมีชัย ผมกัดริมฝีปากแน่น จ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง
   
“แกจะหยาบคายกับพี่ฉันมากไปแล้วนะ” ภัทรตะคอกใส่ผม
   
“ยังหยาบคายน้อยกว่าเรื่องที่แกทำกับฉันไว้ พลภัทร”
   
~ผัวะ~
   
ผมต่อยเข้าที่ใบหน้าขาวนวลนั้นอย่างไม่ออมแรงมือ ตัวเขาเซไปตามแรงหมัด โชคดีที่มีพี่สาวคอยประคองรับตัวไว้ สายตาทั้งสองคู่หันมามองผมตาเขียวปัด พิมพ์อัปสรปล่อยมือที่ประคองร่างน้องชาย แล้วเดินปรี่เข้ามาหาผม
   
“ไอ้ซน แกกล้าต่อยน้องฉันหรอ”
   
“ก็เออสิ น้องแก ไม่ใช่น้องฉัน ให้ฆ่า ฉันก็กล้า”
   
“แกกล้าลองดีใช่ไหม” นางเอกสาวง้างมือขึ้น ผมจ้องหน้าหล่อนอย่างไม่เกรงกลัว
   
“ฉันขอเตือนไว้ก่อน ไม่ว่าหญิงหรือชาย ถ้าทำร้ายฉัน ฉันเอาคืนแน่”
   
~เพี้ยะ~
   
ร่างบางฟาดฝ่ามือตบหน้าผมอย่างแรงโดยไม่กลัวคำเตือนของผม นางเอกสาวในจอโทรทัศน์ เป็นนักตบมือฉมังแห่งชีวิตจริง ผมไม่รอให้ทิ้งช่วงนาน ฟาดฝ่ามือกลับไปแรงยิ่งกว่า แล้วใช้มือทั้งสองผลักตัวหญิงสาวให้กระเด็นไปอยู่กับน้องชาย

ใครว่าผมรังแกผู้หญิง อาจจะใช่ แต่เขามาทำร้ายผมก่อน ผมต้องเอาคืน

ผมเดินตรงเข้าไปต่อยพลภัทรซ้ำรอยเดิม แล้วสะบัดมือตบไปที่หน้าของหญิงสาวที่อยู่ข้างๆ แบบรวดเร็ว ไม่ให้หล่อนตั้งตัวได้ทัน แค่เห็นใบหน้านวลขาวของสองพี่น้องเปื้อนสีเลือดก็สะใจแล้ว
   
“แก...ไอ้วิตถาร ไอ้ผิดเพศ” พิมพ์อัปสรชี้หน้าด่าผม
   
“ก่อนจะชี้หน้าด่าคนอื่น หันไปดูคนข้างๆ แกซะก่อนนะ”
   
นางเอกดังหันไปมองข้างๆ นั่นก็คือน้องชายของหล่อนเอง คิ้วบางขมวดเข้าหากันก่อนหันหน้ากลับมาทางผม
   
“ทำไม น้องชายฉันทำไม”
   
“แกจะพูดบ้าอะไร ไอ้ซน แกเงียบปากไปเลยนะ” ภัทรขัดขึ้นมาเสียงดังราวกับว่าไม่อยากให้พี่สาวรู้ แต่เรื่องอะไรที่ผมจะทำตามคำสั่งเขา
   
“แกคงไม่รู้สินะ ว่าน้องชายชอบผู้ชายคนเดียวกับพี่สาว”
   
“อย่ามาตอแหล น้องฉันชอบผู้หญิง”
   
“หรอ แล้วแผนที่วางยาฉันเพื่อกำจัดฉันออกจากคุณเทียนล่ะ” คำพูดผมทำร่างระหงนิ่งไปสักพัก อาจจะเป็นเพราะว่าไม่รู้ถึงแผนการนี้
   
“ภัทรมันทำเพื่อฉัน”
   
“แล้วที่น้องแกบอกทิ้งท้ายกับฉันว่า มันไม่ได้ คนอื่นก็ต้องไม่ได้ล่ะ เพื่อแกงั้นสิ” ผมเลิกคิ้วสูงถามหล่อนอย่างเยาะเย้ย ถูกน้องชายตีท้ายครัวแล้วแหละ นางเอกคนดัง
   
“จริงหรอภัทร”
   
“พี่อย่าไปเชื่อมัน” ภัทรตอบทันควัน แล้วหันมามองผมตาจิก “ตอแหลหน้าด้านๆ นะแก”
   
“ฉันหรือแกที่หน้าด้าน”
   
พลภัทรลุกขึ้นเดินมาหาผมอย่างโกรธแค้น เขาง้างหมัดยกขึ้นเตรียมต่อยผม แต่ผมไม่ยอมที่จะเจ็บตัวง่ายๆ ใช้ฝ่าเท้าถีบเข้าไปที่ท้องน้อย แล้วยกมือขึ้นมาเตรียมต่อยซ้ำ เขาร้องเสียงหลง ท่ามกลางความตกใจของพี่สาว

จะเอาให้เละเหมือนกับที่เขาทำไว้กับผมเลย...คอยดู

“ซน หยุด ซน!” เสียงตวาดลั่นที่คุ้นหูทำเอามือผมชะงักได้ทันตา

ร่างสูงโปร่งของเจ้าพ่อเดินดุ่มเข้ามาหยุดอยู่ข้างๆ ผม ไม่รู้ว่าเขามาตั้งแต่เมื่อไร คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน สายตาคู่เดิมแสดงถึงความไม่พอใจ มือแกร่งจับข้อมือผมลงอย่างขัดขืนไม่ได้

“โอ้ย เจ็บ ทำไมน้องซนทำแบบนี้” เสียงจริตจะก้านของนางเอกสาวโอดครวญ ส่งสายตาออดอ้อนมายังชายหนุ่ม
“เล่นละครมากไปหรือเปล่า” ผมประชด

“ต้องขอโทษแทนน้องชายผมด้วย” เสียงนิ่งเรียบของบุรุษที่ยืนข้างๆ ผมเอ่ยขึ้น

“ไม่เป็นไรครับพี่เทียน”

“คุณจะไปขอโทษพวกมันทำไม”

“ซน กลับบ้าน” นายเทียนสั่งผม เหมือนไม่ฟังคำที่ผมพูด

“ไม่กลับ ผมยังเอาคืนไม่สาสมกับที่มันทำไว้”

“พี่ไปทำอะไรให้น้องซน” นางเอกสาวทำหน้าใสซื่อ เล่นละครเก่งขนาดนี้ จะไม่เป็นนางเอกยอดนิยมได้อย่างไร

“แกจะเลิกเล่นละครได้หรือยัง”

“ฉันบอกให้กลับบ้าน ซน”

“ผมบอกว่าไม่”

ผมค้านไปก็เท่านั้น นายเทียนไม่ฟังซะอย่าง เขาบีบแขนผมแน่นแล้วลากออกมา ลูกสมุนของรัฐมนตรีเดินตามมาส่งเป็นขบวน แต่ละคนเตรียมพร้อมจะจัดการถ้าผมกลับเข้าไปอาละวาดเจ้านายพวกเขาอีกครั้ง

นายเทียนจับผมยัดใส่รถสปอร์ตสีดำคันเดิม กระทิงดุเคลื่อนตัวตามท้องถนนด้วยความเร็วสูง คนขับนั่งเงียบไม่เอ่ยคำพูดใดๆ ออกมาสักคำ ถึงพูดอะไรขึ้นมา ผมก็คงไม่มีอารมณ์จะคุยกับเขา

หงุดหงิด หงุดหงิดคนตัวโตที่เข้ามาขัด ผมโดนสองพี่น้องคู่นั้นทำอะไรไว้บ้างเขาก็น่าจะรู้ พอผมไปเอาคืน เขาจะเข้ามาห้ามทำไม ไม่ให้ผมเข้าไปตอบโต้บ้างเลยหรือไง จะให้ผมเป็นคนที่คอยถูกรังแกอย่างเดียวหรอ แถมยังขอโทษเขาต่อหน้าผมอีก ตั้งใจหักหน้าผมชัดๆ

รถจอดสนิทเทียบท่าอยู่ที่มุกหน้าบ้านมังกรสวรรค์ แต่เจ้าของรถยังไม่มีท่าทีที่จะลงจากรถ ผมเอนหลังพิงเบาะอย่างไม่สบอารมณ์ พลางถอนหายใจเสียงดังให้คนข้างๆ รู้ตัวว่ากำลังทำให้ผมไม่พอใจอยู่

“ได้สติขึ้นมาบ้างหรือยัง” เขาถามผมเสียงนุ่ม อารมณ์ต่างจากผมโดยสิ้นเชิง

“คุณจะมาห้ามผมทำไม”

“ลืมไปแล้วหรือไงว่าสองคนนั้นลูกใคร”

“พ่อมันจะตำแหน่งใหญ่โตแค่ไหนผมไม่สน ในเมื่อมันทำอย่างนี้กับผมได้ ผมก็จะเอาคืน”

“ด้วยการบุกเข้าไปทำร้ายเขาอย่างนั้นหรอ”

“บุกเข้าไปฆ่ามันก็ยังได้”

“ไม่เอาน่าซน แค่นี้ก็ไม่ใช่เรื่องเล็กแล้วนะ ท่านสมชายมีอิทธิพลใหญ่แค่ไหนนายก็น่าจะรู้”

“แล้วไง อ๋อ! คุณกลัวผมจะทำให้สมาคมคุณเดือดร้อนล่ะสิ”

“ฉันกลัวว่านายจะซวยต่างหาก” นายเทียนหันมาทำคิ้วขมวดใส่ผม แต่น้ำเสียงยังคงเรียบนุ่ม “ไหนจะราชาพยัคฆ์อีก ท่านสมชายเอาเรื่องแน่”

ผมนิ่งเงียบไปสักพัก สิ่งที่เจ้าพ่อเทียนหลงพูดมันก็จริง ผมอารมณ์ร้อนจนไม่ทันได้คิดอะไรก่อน ไม่ทันได้ไตร่ตรองว่าสิ่งที่ตัวเองทำลงไปจะส่งผลอะไรบ้าง ตัวผมนั้นไม่ค่อยเท่าไร แต่ราชาพยัคฆ์ยังไม่แข็งแรง หลายสมาคมจ้องจะคาบเอาไปกินอยู่ ยิ่งถ้าเกิดมีเรื่องกับรัฐมนตรีใหญ่ สมาคมผมคงได้ระส่ำระส่ายแน่

แต่ในเมื่อพวกลูกสาวลูกชายเขาเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ผมก็พร้อมที่จะตอบโต้

“ทีลูกมันยังกล้า แล้วทำไมผมจะไม่กล้า”

“อย่าทำตัวเป็นเด็กไปหน่อยเลย” เสียงทุ้มต่ำตำหนิผม

“เออ ก็ผมมันเด็ก คิดอะไรปัญญาอ่อน” ผมระเบิดอารมณ์ใส่เขา เห็นหน้าแล้วนึกถึงตอนที่เขาวิ่งเข้ามาห้ามผม “ก็ใช่สิ! ผมไม่ใช่แม่นางเอกสาวสวย เอ็กซ์แตก กับน้องชายเขาที่คุณต้องวิ่งโร่มาปกป้องนี่นา ผมมันก็แค่เชลยของคุณ”

“เงียบปากไปเลยนะซน”

“ทำไม เมื่อก่อนคุณยัดเยียดคำนี้ให้กับผมนักไม่ใช่หรอ”

“แล้วอยากเป็นเชลยนักหรือไง” นายเทียนตะคอกถามผม

“ผมเลือกได้ด้วยหรอ” ผมเลิกคิ้วสูงทำหน้ากวนประสาท “ถ้าผมเลือกได้นะ ผมไม่ขอเกี่ยวข้องอะไรกับคุณทั้งนั้น”

“ซน!”

ผมเปิดประตูลงจากรถโดยไม่ฟังเสียงตวาดเรียกชื่อผมจากคนตัวโต ไม่รู้ทำไมผมถึงได้โมโหเขาถึงขนาดนี้ ทั้งที่ความจริงแล้วเขาไม่ได้มีส่วนผิดอะไรเลย เขาแค่เข้ามาห้ามก็เท่านั้นเอง

แต่อาจเป็นเพราะเข้ามาห้ามนี่แหละ ที่ทำให้อารมณ์ผมพุ่งสูงขนาดนี้ เขาห้ามเพราะเหตุผลที่บอกหรือเป็นห่วงสองพี่น้องคู่นั้นกันแน่





เมื่อวานเป็นหนึ่งวันเต็มๆ ที่ผมไม่คุยกับเจ้าพ่อผู้ยิ่งใหญ่ ผ่านไปวันเดียว แต่รู้สึกนานแสนนาน ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุยกับเขา แต่ศักดิ์ศรีที่ผมเอามาค้ำคอตัวเองอยู่ทำให้พูดไม่ได้ ส่วนเขา...ตอนแรกก็พยายามชวนคุยไปเรื่อยโดยเลี่ยงประเด็นที่เป็นสาเหตุให้ผมไม่พอใจ แต่ผมไม่ยอมปริปากคุยกับเขาแม้แต่คำเดียว ความอดทนเขาเลยหมด ทั้งผมและเขาเลยกลายเป็นคนที่เหมือนไม่รู้จักกัน

“เทียน ใจเย็นๆ สิคะ”

นายเทียนไซร้ซอกคอขาวของหญิงสาวอยู่ตรงหน้าประตูห้องนอนเขา เป็นหญิงสาววัยไล่เลี่ยที่เขาเอาติดรถระหว่างกลับจากมหาวิทยาลัย ผมจะไม่เห็นหรือรู้สึกอะไรเลยถ้าเขารอให้ผมกลับเข้าไปในห้องก่อน

ผมยืนมองตาค้างอยู่หน้าประตูห้องตัวเอง มือที่กำลังหมุนลูกบิดค้างอยู่กับที่ ชายร่างแกร่งทั้งกอดทั้งจูบหญิงสาวร่างอรชร ก่อนเปิดประตูแล้วดันตัวผู้หญิงคนนั้นเข้าห้องไป ส่วนตัวเองก็เดินตามเข้าไปติดๆ โดยไม่สนผมที่ยืนอยู่ หน้าชา หูอื้อไปหมด

ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วรีบเปิดประตูเข้าห้องไป ยืนสั่นทั้งตัว ไม่ใช่เพราะความตะลึงที่เห็นภาพแบบนี้ แต่เป็นเพราะน้ำตาที่มันหน่วงขึ้นมากับใจที่เต้นแรงจนรู้สึกได้

ก็ช่างสิ ผมจะสนใจทำไม ผมเองก็เป็นได้แค่เชลยธรรมดา เขาอยากจะทำบ้าอะไรก็เรื่องของเขา ไม่เห็นต้องมารู้สึกแบบนี้เลย ผมเป็นผู้ชาย เขาก็เป็นผู้ชาย แล้วจะมารู้สึกแบบนี้ไปทำไมกัน เมื่อก่อนก็เคยเห็นเขานอนกับผู้หญิงเต็มๆ ตา ยังไม่รู้สึกแบบนี้เลย ครั้งนี้ก็เหมือนกับทุกๆ ครั้งนั่นแหละ จะ...เสียใจไปทำไม

มันไม่แปลก เขายังชอบผู้หญิง ยังเป็นผู้ชายที่ต้องการผู้หญิงอยู่ แล้วผมจะไปหวังอะไรกับเขานักหนา ที่ผ่านๆ มาเขาก็เล่นกับผมในฐานะเจ้านายกับเชลย ไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น คงมีแต่ผม มีแต่ผมคนเดียวที่บ้าละเมอคิดไปเอง คิดไปว่าเขามาทำให้หวั่นไหว

~ครืด ครืด~

แรงสั่นของโทรศัพท์มือถือในกางเกงนักเรียนทำให้ผมตื่นจากภวังค์ มองดูเบอร์โทรศัพท์ที่โทรเข้ามาแล้วผมก็จำเป็นต้องกดรับ เพราะไม่อย่างนั้นปลายสายคงโทรมาจนกว่าผมจะรับแน่

“ฮัลโหล พงษ์” ผมตอบรับเสียงปลายสายสั้นๆ

“อยู่ไหนแก ทำอะไรอยู่”

“เพิ่งถึงบ้าน มีอะไรหรือเปล่า” ผมตอบไปด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่คงไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วมันสั่นเครือจนปลายสายรับรู้ได้ จิตใจไม่ได้อยู่ที่ปลายสาย กลับไปอยู่ที่นอกห้อง ป่านนี้เขาทำอะไรกันไปถึงไหนแล้ว

“เปล่า แค่จะถามงานวิทย์”

“ข้าเพิ่งถึงบ้าน เลยยังไม่ได้ทำ โทษทีละกัน”

“เออ ไม่เป็นไร น้ำเสียงดูแปลกๆ เป็นอะไรหรือเปล่าแก” พงษ์จับผิดได้
   
“แค่เหนื่อยๆ ไม่มีอะไรหรอก”
   
“ข้าเป็นเพื่อนแกนะ มีอะไรก็บอกกันได้” พงษ์พูดเสียงหนักแน่น แต่เขาเห็นผมเงียบ ไม่ตอบอะไร เขาเลยพูดต่อ “จะเก็บให้มันอึดอัดคนเดียวทำไม”

ก็เพราะผมบอกใครไม่ได้ไง ว่าผมรักเขา...ไอ้คนที่ให้ความหวังผม แล้วหนีไปนอนกับผู้หญิงอยู่อย่างนี้ เขาจะรู้บ้างไหมว่าตัวเองทิ้งความหวังไว้ให้ใครสักคน แล้วไม่คิดกลับมาสนใจใยดี ไอ้บ้า ไอ้คนเผด็จการ คิดอยากจะทำอะไรก็ทำ
   
ริมฝีปากเม้มเข้าหากันแน่น ความรู้สึกทั้งหลายมันประดังเข้ามาในหัว ผมหลับตาแน่น ก่อนที่น้ำใสๆ จะไหลลงมาอาบแก้ม ผมกัดริมฝีปากตัวเอง ไม่ให้เสียงสะอื้นเล็ดลอดให้เพื่อนรักได้ยิน นายเทียน ทำไมฉันต้องอ่อนแอเพราะนายด้วย ทำไมต้องทำให้ฉันรักนายด้วย
   
“แก แค่นี้ก่อนนะ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือแบบกลั้นไว้ไม่อยู่
   
“เดี๋ยวแก แกเป็นอะไร”
   
“ข้าโอเค”
   
“อย่างนี้ไม่เรียกว่าโอเคแล้วแหละ แกมีเรื่องอะไรแกก็บอกข้ามาสิ เพื่อนนะโว้ย” เสียงเข้มของพงษ์แสดงถึงความจริงใจ
   
“พงษ์...ข้าเจ็บว่ะ” ผมกำโทรศัพท์มือถือแน่น น้ำตายิ่งไหลอย่างไม่หยุด “ข้าเจ็บ แกเข้าใจไหม ฮือๆ”
   
“ใจเย็นๆ ใครทำอะไรแก”
   
“ทำไมความรักถึงทำให้เจ็บได้ขนาดนี้วะ ฮึ่ก ทำไมข้าต้องรักเขาด้วย”
   
“ความรักมันไม่ได้ทำให้เราเจ็บหรอกนะซน ตัวเองต่างหากที่คิดเจ็บไปเอง”
   
“แม่ง ไม่คิดอะไรกับข้า แล้วทำไมต้องมาให้ความหวังกันด้วยวะ” ผมพูดใส่อารมณ์ ประหนึ่งว่ากำลังคุยกับคู่กรณีอยู่
   
“แล้วแกรู้ได้ไงว่าเขาไม่คิดอะไรกับแก”
   
“ก็มันเป็นผู้ชาย มันจะมาสนใจอะไรผู้ชายด้วยกันอย่างข้า ตอนนี้มันก็ไปนอนเอากับผู้หญิงแล้ว”
   
“แกชอบผู้ชาย” พงษ์ทวนคำเสียงเบา คงแปลกใจที่ผมหันมาชอบผู้ชายได้ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนผมยืนยันหนักแน่นว่าชอบผู้หญิง ต่างคนต่างเงียบ ผมไม่รู้จะพูดอะไรต่อ กัดปากตัวเองแรงๆ ที่เผลอพูดออกมา ความเงียบเข้าปกคลุมอยู่พักใหญ่ ก่อนที่ปลายสายจะพูดขึ้นมาช้าๆ เพื่อทำลายบรรยากาศอึมครึม “พี่เทียนใช่ไหม”
   
“เออ ข้าชอบมัน ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ทำไมข้าต้องชอบมันด้วย ทำไมข้าต้องชอบคนที่ทำร้ายข้าด้วย พงษ์...ข้าโง่ใช่ไหม”
   
“ความรักมันไม่มีคำว่าโง่หรอก แต่จะโง่ถ้าเกิดแกไม่รู้จักความรัก”
   
“แกไม่รังเกียจที่ข้าชอบผู้ชายด้วยกันใช่ไหม” ใจผมลุ้นอยู่กับคำตอบของเขา
   
“เพื่อน...ไม่ว่าเพื่อนจะเป็นอะไร ยังไงก็คือเพื่อนอยู่ดี อีกอย่างคนในโรงเรียนเราเป็นตุ๊ดเป็นเกย์กันตั้งเยอะ ข้าจะรังเกียจทำไม"
   
~แกร๊ก~

[ycrazy]

  :z13:จิ้มก่อนเป็นอันดับแรก
เทียนเปิดประตูเข้ามาใช่มั๊ย!!
ขอให้ได้ยินตอนที่ซนคุยกะพงศ์ว่าชอบทีเถอะ

[kinjikung]

ค้างงงงงงงงงง อย่างแรงใครเปิดประตูหรือจะเป็นไต้ฝุ่น
ซนหนีไปพักใจเลย

[owo llยมuมข้u]

แกร๊ก เทียนเดินเข้ามาพร้อมทำหน้าหื่นๆ -..-

[j_world]

ซนเอ๋ย เป็นลูกเจ้าพ่อจริงหรือ
ทำอะไรโดยไม่ยั้งคิด
และทำให้ตัวเองอยู่ในอันตราย อย่างคนขาดปัญญาทุกครั้งเลยนะซน
ทำอะไรต้องรู้เขา รู้เรา..
หาทางหนีทีไล่ไว้
จะได้ไม่ตกเป็นเหยื่อบ่อยๆ
..ต่อไปเราจะได้เป็นผู้ล่าบ้าง
ให้รู้ซะบ้าง ไผเป็นไผ o3หึๆๆ

เอ..แต่เจ้าพ่อพาผญมาทำแบบนั้นอ้ะ
ตั้งใจให้ซนหึง
จะได้อะจึ้กอะจึกกันซะไช่มั้ยยย

[pare_140]

เทียนเปิดเข้ามาใช่มั้ยยย

[~มือวางอันดับ1~]

สรุปซนมีไร ดี ว้า ตอนก่อนที่ ภัทร มาชวนไป ก็ ไปแบบโง่ๆ พอตอนนี้ก็ทำไรโง่ๆ อีก  นึกว่าจะทำไร แบบใช้สมองบ้าง อุตส่ารอว่า จะเอาคืน ..ทำเรื่องโง่ซ้ำซาก จริง

[๐DeAchieS๐]

แกร็ก........

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก

 

[→Yakuza★]

ซน เอิ่มมม นายเอาคืนได้ห่วยมากเลยอะ ไม่สมาร์ท ไร้ชั้นเชิง เอิ่มมม ลูกเจ้าพ่อ...
ตอนแรกเปิดตัวนายมา ดูมีความคิดที่ดีนะ ห้ามพ่อทำไม่ดี รู้ว่าทำแล้วเกิดผลเสียตามาต้องหลีกเลี่ยง
แต่พอหลังๆนี้ โง่จังง๊ะ ทำอะไรไม่คิด ต้องมีคนมาช่วยตลอดไม่งั้นแกตายตั้งแต่โดนรุมโทรมที่โณงเรียนล๊ะ
ละนี้ก็มา เดินไปตบเค้าถึงบ้าน ไอ่สองแรดนั้นสั่งยิงแกได้โดยไม่ผิดด้วยซ้ำน๊ะเพราะถือว่าบุกรุกบ้านเค้า
คิดบ้างอะไรบ้าง เห็นใจเทียน ต้องมาตามล้างตามเช็ดตลอด
ห่วงเทียนเหมือนกัน ใจอ่อนกับศัตรูเกินไป สักวันจะพลาดหนักน๊ะ

[jaijaiz]

อ๊ากกกกกก ค้างอย่างแรงอ่าาาา   
ใคร ใครที่เปิดประตูเข้ามา ใช่นายเทียนหรือป่าวเนี่ยยยยย อยากรู้จังเลย 

นายเทียนทำต่อหน้าน้องซนเลยหรอเนี่ย มาซบอกพี่ก็ได้นะน้องซน
แล้วเมื่อไรสมาคมคุณพ่อจะแข็งแรงอ่า จะเชียร์ให้หนีกลับบ้านเลย นายเทียนชอบทำอะไรไม่ชัดเจนอยู่เรื่อยเลย 

จะรอมาต่อนะคะ 

[EVE910]

ค้างๆๆ

[goosongta]

มาฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่า ตัดจบแบบนี้

[nemesis]

ใครเข้ามาอะ แกร๊กกกกก