ยกที่ 23หลังจากวันนั้น
ไอ้โหดมันก็จัดการขนเสื้อผ้าของมันมาไว้ที่ห้องผมเยอะแยะ
พร้อมกับบอกว่ามันจะมาเฝ้าผม
โดยมันให้เหตุผลว่า
" กูกลัวมึงจะทำอะไรบ้า ๆ อีก "
ซึ่งผมก็ไม่ได้ขัดอะไร
เพราะถึงจะคัดค้านแค่ไหนมันก็คงจะทำอยู่ดี
วันนี้ก็เช่นเดียวกัน
จริง ๆ แล้วผมสอบเสร็จไปแล้วตั้งแต่เมื่อวาน
ส่วนไอ้โหดมันสอบวันนี้เป็นวันสุดท้าย
ใจจริงผมก็อยากกลับบ้านเหมือนกัน
แต่คุณแม่ผมบอกว่าไม่ต้องกลับ
ให้รอกลับตอนสงกรานต์ดีกว่า
ผมก็เลยต้องอยู่หอรอเปิดซัมเมอร์อีกที
ขณะที่ผมนั่งเล่นคอมอยู่
ในเวลาเกือบ ๆบ่ายโมง
ไอ้โหดมันก็แต่งตัวเสร็จ พร้อมที่จะไปสอบ
ซึ่งมันมีสอบตอนบ่ายโมงครึ่ง
" เดี๋ยววันนี้กูสอบเสร็จแล้วไปเที่ยวกัน "
มันพูดขึ้น
ซึ่งผมก็หันหน้าไปมองมันนิดหนึ่ง
แล้วก็หันมาสนใจกับคอมต่อ
เหมือนที่เคยทำมาตลอดหลังจากเหตุการณ์วันนั้น
" เดี๋ยวกูไปสอบแล้วจะรีบกลับ ไม่เกินบ่ายสาม รอกูนะ "
แล้วมันก็เดินมาหอมแก้มผม พร้อมกับหยิบของที่จำเป็นต้องเอาไปสอบ
แล้วเดินออกจากห้องไป
บางคนอาจจะคิดว่าผมยอมมัน
แต่เปล่าเลยครับ
เพราะนับจากวันนั้น
ไอ้โหดมันก็จะคอยคุยกับผมเรื่อย ๆ
โดยที่มันก็จะไม่ได้รับคำตอบอะไรจากผมเลย
ผมว่านี่น่าจะเป็นการดีกว่าที่ผมจะหนีมันไปเลย
เพราะถึงผมจะหนีมันไปไกลเท่าไหร่
แต่มันก็คงจะเจอผมอยู่ดี
ตอนนี้ผมกำลังจะใช้ใจหนีใจมัน
ที่มันไม่มีทางจะตามเจอ นอกจากมันจะใช้ใจตามหาเท่านั้น
เรียกได้ว่าผมกำลังทำสงครามประสาทกับมันอยู่ก็ว่าได้ครับ
มีอยู่ครั้งหนึ่ง
ที่มันเคยเหมือนจะโมโหที่ผมไม่ยอมพูดกับมัน
แต่มันก็ไม่ได้ทำอะไร ได้แต่เดินไปดูดบุหรี่นอกห้อง แล้วก็กลับเข้ามา
เหตุการณ์ก็เป็นอย่างนี้มาหลายวันแล้ว
จริง ๆ แล้วผมก็แปลกใจเหมือนกันว่ามันมาคอยตามผมทำไม
เพราะวัน ๆ มันเอาแต่ขลุกอยู่กับผม
ซึ่งก็มีอยู่อย่างเดียวที่ผมยอมให้มันทำ
คือการพาไปกินข้าว
สำหรับเรื่องอย่างว่านั้นอย่าหวังเลยครับ
มันไม่กล้าแม้แต่จะจูบผมด้วยซ้ำ
อย่างมากที่มันทำได้ก็แค่หอมแก้มเท่านั้น
ผมก็ไม่รู้นะว่ามันกลัวอะไร
ปกติถ้ามันอยากได้ แค่มันบังคับนิดเดียวมันก็คงจะได้แล้ว
แต่พักนี้ผมรู้สึกว่ามันอารมณ์เย็นขึ้นมากกว่าเดิม
ไม่เคยโมโหร้ายให้ผมเห็นสักครั้ง
ผมนั่งคิดอะไรไปเรื่อย ๆ ไอ้หนิงก็โทรเข้ามา
" อืม ว่าไงวะ "
" มึงนั่นแหละ ว่าไง เย็นนี้กูจะชวนไปดริ้งที่ร้านเปิดใหม่หน่อย ไปด้วยกันไหมวะ "
ไอ้หนิงมันเอ่ยชวนผม
" เออ เดี๋ยวไงกูโทรไปบอกมึงอีกทีแล้วกัน "
ผมตอบมันกลับไป
ที่ผมบอกมันตอนนี้ไม่ได้
ก็เพราะว่าผมยังแอบรอไอ้โหดนิด ๆ ว่ามันจะพาผมไปไหน
จะปฏิเสธไอ้หนิงไปเลยก็ไม่ได้
ก็ช่วงนี้ไม่ค่อยได้ไปไหนกับพวกมันเท่าไหร่
" เออ โทรมาบอกกูแล้วกัน "
มันก็วางสายไป
หลังจากที่วางสายจากไอ้หนิงไป
ผมก็นั่งดูอะไรในอินเทอร์เน็ตคอยไอ้โหดไปเรื่อย ๆ
จนเวลาบ่ายสามโมงครึ่ง
ก็ยังไม่มีวี่แวว
โทรศัพท์ก็ไม่โทรมา
ผมก็นั่งคอยต่อไป
จนจะสี่โมง ก็ยังไม่กลับ
สงสัยมันคงจะลืมไปแล้วมั้ง
ว่ามันบอกให้ผมคอยมัน
คิดแล้วก็ขำตัวเองที่นั่งคอยคนที่ทำให้ตัวเองเจ็บมาแล้วหลายครั้ง
คอยทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าเขาจะมารึเปล่า
พอคิดถึงเรื่องนี้น้ำตาก็พาลจะไหลเอาง่าย ๆ อีกแล้ว
เฮ้อ
ผมก็นั่งรอมันจนจะหกโมงเย็น
ทุกอย่างก็ยังคงเงียบเหมือนเดิม
ผมจึงได้ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์เพื่อตอบตกลงที่จะไปเที่ยวกับพวกไอ้หนิงทันที
เสร็จแล้วก็อาบน้ำ แต่งตัว
เพื่อลงไปรอไอ้หวายที่มันจะขับรถมารับที่ใต้หอ
ผมนั่งรอใต้หอสักพัก
ก็พอดีกับไอ้โหดที่มันเดินมาถึงหอ
พอมันเจอหน้าผมมันก็ชะงักไปเล็กน้อย
ผมก็เงยหน้าขึ้นมองหน้ามัน
สบตามันรอให้มันบอกผมว่ามันหายไปไหนมา
ถึงได้ปล่อยให้ผมรอมันตั้งนาน
แต่มันก็ไม่ยอมพูด
" มึงมานั่งทำอะไรข้างล่าง แล้วนี่แต่งตัวไปไหน "
มันถามผมเสร็จ ก็พอดีกับที่ไอ้หวายเดินมา
ผมจึงได้ลุกขึ้น
แล้วเดินไปหาไอ้หวายทันที
แต่ไอ้โหดมันก็ดึงแขนผมไว้
ผมจึงหันกลับมามองหน้ามัน
" ปล่อย "
ผมพูดพร้อมกับจ้องหน้ามันเขม็ง
มันก็ยอมปล่อยแต่โดยดี
คงเพราะมันรู้ว่าผมกำลังโกรธ
แล้วมันก็คงรู้อีกเช่นกันว่ามันเป็นฝ่ายผิดนัดกับผมก่อน
มันเลยไม่ดื้อดึงต่อไป
" หวัดดีคับพี่แชมป์ "
ไอ้หวายมันเห็นพี่แชมป์ มันก็เข้ามาไหว้อย่างมีสัมมาคารวะ
" อืม นี่จะไปไหนกัน "
ไอ้แชมป์มันผงกศรีษะนิดนึง พร้อมกับเอ่ยถามไอ้หวาย "
" อ่อ ไป "
" ไม่ต้องพูด ไปกันได้รึยัง กูยังไม่ได้กินอะไรมาทั้งวัน หิวจนไส้จะขาดอยู่แล้วเนี่ย "
ผมพูดพร้อมกับเหลือบสายตาไปมองหน้าไอ้โหดอีกครั้งอย่างสะใจ ที่เห็นหน้ามันสลดลงนิดหน่อย
ก่อนที่ผมจะลากไอ้หวายออกไป
ปล่อยให้ไอ้โหดยืนมองผมจนผมขึ้นรถ และไอ้หวายออกรถไป
พอออกจากหอผม
ไอ้หวายก็แวะไปรับไอ้หนิงที่บ้านป้ามัน
ที่อยู่ใกล้ๆ มหาลัย
" แขนมึงเป็นไงบ้างวะ "
พอมันขึ้นรถเสร็จ
ไอ้หนิงมันก็หันหน้ามาถามผมที่นั่งเบาะหลังทันที
" ก็ดีขึ้นแล้ว หายแล้วแหละ "
ผมพูดพร้อมกับลูบ ๆ แผลที่แขน
ที่มันแห้งแล้ว แต่ยังไม่แห้งดีเท่าไหร่
" ดีนะมึง แผลที่กายสักพักก็หายเองได้ง่าย ๆ "
มันพูดแค่นั้น มันก็หันหน้าไปทีถนน
ปล่อยให้ผมนั่งคิดตามคำพูดมันเรื่อยเปื่อย
จริง ๆ แล้วก็จริงตามที่ไอ้หนิงมันพูดนะครับ
แผลที่กายทิ้งไว้นานไปก็หาย
แต่แผลที่ใจ
ยังไงก็ไม่หายง่าย ๆ
แล้วยังมีคนคอยมาสะกิดให้ปากแผลมันเปิดบ่อย ๆ ด้วยแล้ว
ชาตินี้ยังไงคงไม่มีวันที่จะหายดีแน่
" แล้วมึงคิดยังไงถึงกรีดแขนตัวเองวะ กูถามจริง ๆเถอะ กะจะถามหลายครั้งแล้ว แต่กูไม่กล้าถามมึง เพราะเห็นมึงซึม ๆ กลัวจะบ้าขึ้นมาอีก "
ผมนึกว่ามันหันหน้ากลับไปทำไม
ที่แท้มันก็ไปนั่งคิดนี่เองว่าจะถามผมดีรึเปล่า
" ไม่รู้สิ กูก็แค่กรีดแขนตัวเอง กูยังไม่บ้าพอจะฆ่าตัวตายหรอก "
ผมตอบมันไป
" แล้วมึงไม่เจ็บหรอวะ กูนับถือมึงจริง ๆ เห็นหงิม ๆ มาดเด็กเรียน แม่ง พอวีนแตกก็บ้ากว่ากูอีก แล้วพี่แชมป์เค้าทำหน้าไงวะ ตอนที่เห็นเลือดมึง "
" กูจำไม่ได้แล้วว่ะ กูรู้แค่มันรีบพากูไปหาหมอแค่นั้นแหละ วันนั้นกูเองก็มึน ๆ สงสัยเพราะฤทธิ์ยามั้ง "
ผมแถมันไปเรื่อยครับ
ก็ฤทธิ์ยาอะไรจะออกฤทธิ์นานขนาดนั้น
" เออ สรุปแล้ว เรื่องที่กูเล่าให้มึงฟังเมื่อวันที่เราไปแดกเหล้าที่บ้านไอ้หวาย มึงได้เคลียร์กันรึยังวะ "
" ยังเลยว่ะ กูขี้เกียจพูดกับมันแล้ว เบื่อ ๆเซ็ง ๆ จะอะไรกับกูซักอย่างก็ไม่ทำ พักนี้กูก็ไม่พูดกับมันด้วย กูเหนื่อยแล้วแหละ มันจะเอาไงก็ปล่อยมันไปเถอะ กูคงไม่เจ็บไปกว่านี้แล้วล่ะ "
" เฮ้ยมึง กูถามนิดเดียวเอง แม่งอารมณ์อ่อนไหวชิบหาย มึงท้องรึเปล่าเนี่ย "
" กูไม่ใช่ผู้หญิงนะมึงจะได้ท้องได้ "
ผมพูดพร้อมกับอาการเหม่อ ๆ
" เฮ้ยมึง มึงไม่ใช่ผู้หญิงแล้วไงวะ กูว่านะ ถ้ากูเป็นผู้ชายกูคงจะร้ากกกมึงมากเลยว่ะ "
" เออ ขอบใจนะ "
" เออ ตั้ม แล้วมึงเป็นไรกับพี่แชมป์ป่าววะ ทำไมมึงทำท่าเหมือนงอน ๆ เค้าแบบนั้น "
ไอ้หวายมันถามขึ้นหลังจากที่นั่งฟังพวกผมอยู่นาน
จนผมแทบจะนึกว่ากำลังนั่งแท็กซี่มากับไอ้หนิงสองคนแล้วนะเนี่ย
" ไม่มีไรหรอก กูแค่เซ็งมัน แม่ง บอกกูว่าจะกลับมาก่อนบ่ายสาม กูรอจนกระทั่งหกโมงกว่า มันพึ่งมา กูหิวจนไส้จะขาด "
" แล้วมึงได้ถามเค้ารึเปล่าว่าเค้าไปไหนมา "
" ถามทำไม มันไม่อยากบอก ถึงกูถามไปมันก็คงไม่บอกกูอยู่ดี "
ผมตอบไอ้หวายไป
" นี่แหละน้า พวกมึง กูว่าที่จริงคงรักกันแทบตาย อีกคนอยากรู้แต่ก็ไม่ถาม อีกคนก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดจะบอกอะไรออกมามั่ง แล้วมึงก็อยู่กันมาได้นะ"
ไอ้หนิงมันพูดขึ้นมา
" ตั้ม กูไม่รู้หรอกนะ ว่ามึงคิดยังไง แต่กูคิดว่า เวลาที่มึงอยากรู้อะไร มึงก็ถาม ๆ เค้าไปมั่งเหอะ กูว่าพี่แชมป์ก็คงอยากพูดกับมึงเหมือนกันแหละ แล้วยิ่งช่วงนี้ กูก็เห็นเค้าห่วงมึงเหมือนกันนะ หลังจากที่มึงปลดปล่อยความบ้าวันนั้น กูเห็นเค้าไม่ยอมห่างมึงเลยนี่หว่า แล้วเรื่องข่าวลงข่าวลืออะไรน่ะ มึงก็ถาม ๆ ไปเหอะ ยังไงซะมึงก็บอกเองไม่ใช่หรอ ว่ามึงคงไม่เจ็บไปมากกว่านี้แล้วน่ะ "
ไอ้หนิงมันหันมาพูดกับผมแบบจริง ๆ จัง ๆ เป็นครั้งแรกมั้งตั้งแต่คบกันมา
" กูไม่ถามหรอก ให้มันพูดออกมาเองสิ จะให้กูไปถามมันก่อน ไม่มีทาง กูจะรอจนมันดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด เพราะมันก็ทำกับกูไว้มากเหมือนกัน หรือไม่ ถ้ามันทนไม่ไหว มันก็คงจะไปเองแหละ "
" มึงทำเข้า มึงก็เจ็บซะเองนี่นะ หยิกเล็บเจ็บเนื้อนี่หว่า "
ไอ้หวายแทรกมาอีกแล้วครับ
พร้อมกับสำนวนนิยายหวานซึ้งของมัน
" กูว่าเรื่องของมึงไปเขียนเป็นนิยายได้เลยนะเนี่ย ฮ่า ๆ ๆ "
ไอ้หวายมันพูดต่ออีก พร้อมกับหัวเราะ
" ตลกนะมึง เจอกับตัวแล้วจะขำไม่ออก เดี๋ยวกูบอกไอ้หนิงไปมีกิ๊ก จะคอยดูน้ำหน้ามึง "
" โห เล่นถึงแม่กูเลยหรอวะ "
ไอ้หวายพูดพร้อมกับหันหน้าไปทางไอ้หนิง
" แม่ป้อมึงเรอะ "
ไอ้หนิงหันมามองไอ้หวาย พร้อมกับใช่สายตาจิกอย่างแรง
" โอ๋ ๆ ๆ ก็แม่ทูนหัวไงจ๊ะ ที่ร้ากก "
ไอ้หวายยังเลี่ยนต่อไปอีก
" แหวะ "
เล่นเอาพวกผมสองคนแทบจะอ้วกเลยทีเดียว
จากนั้นพวกเราก็นั่งขำกัน
จนผมสามารถลืมความทุกข์ที่มีอยู่ไปจนหมด
พอไปถึงร้าน
พวกเราก็เฮฮากันเต็มที่กับพวกไอ้ไผ่แล้วก็ไอ้ออยที่รออยู่ที่ร้านแล้ว
ซึ่งผมก็ไม่ได้กินอะไรมาก
แค่สเมอร์นอฟสองขวด
เพราะกลัวจะปวดหัวอีก
พักนี้มันยิ่งเป็นบ่อย ๆ ด้วย
เราก็เฮฮากันไปเรื่อย ๆ
โดยส่วนมากคนที่ดื่มเยอะสุดก็เป็นไอ้ไผ่ ไอ้ออย แล้วก็ไอ้หนิง
ส่วนผมกับไอ้หวายแค่จิบ ๆ เท่านั้น
ไอ้หวายมันต้องขับรถกลับเลยดื่มมากไม่ได้
ส่วนไอ้ไผ่มันไม่ได้เอารถมา
กลับแท็กซี่เลยเมาได้เต็มที่
จนเวลาประมาณห้าทุ่ม
พวกเราเลยแยกย้ายกันกลับ
โดยขากลับก็มีผม ไอหวาย แล้วก็ไอ้หนิงเหมือนเดิม
ส่วนไอ้ออยกับไอ้ไผ่ก็นั่งแท็กซี่กลับอย่างที่ผมบอก
ตอนแรกไอ้หวายจะไปส่ง
แต่มันบอกว่าจะกลับเอง
เพราะบ้านอยู่คนละทางอยู่แล้ว
พวกผมเลยต้องปล่อยมันไป
สงสัยมันอยากสวีทกันบนแท็กซี่มั้ง เหอ ๆ ๆ
หลังจากที่ออกมาจากร้าน
ในรถก็ไม่มีใครคุยอะไรกันเลย
เพราะไอ้หนิงมันหลับไปตั้งแต่ขึ้นมานั่งบนรถแล้ว
ส่วนไอ้หวายเองก็มึน ๆ นิดหน่อย
ผมเลยปล่อยให้มันเอาสมาธิที่เหลืออยู่ไปเพ่งที่ถนนดีกว่า
ก็เลยไม่ชวนมันคุย
ไอ้หวายมันก็ขับรถมาแวะส่งผมที่หน้าหอ
แล้วมันก็ออกรถไป
จังหวะที่ผมหันตัวกลับ
เพื่อจะเดินเข้าหอ
ก็เจอกับไอ้โหดที่กำลงเงยหน้าขึ้นจากการอ่านหนังสือพิมพ์พอดี
พอมันเห็นผมเดินเข้ามา
มันก็วางหนังสือพิมพ์แล้วเดินเข้ามาหาผม
ซึ่งดูจากสภาพมัน
มันคงยังไม่อาบน้ำแน่นอน
เพราะเสื้อผ้าก็ยังเป็นชุดเดิมที่ใส่ไปสอบเมื่อตอนกลางวัน
" ทำไมกลับมาช้าจัง "
มันทักผม
พร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ ๆ
" ไม่ได้กินเหล้าหรอ ทำไมไม่ได้กลิ่นเลย "
มันพูดพร้อมทำหน้าเซ็ง ๆ นิดหน่อย
สงสัยชาติที่แล้วมันคงเป็นหมามั้งครับ
พอมาถึงก็ดมหากลิ่นเหล้าก่อนเลย
แล้วมันจะทำหน้าเซ็งไปทำไมเนี่ย
สงสัยคิดจะลักหลับผมอีกแล้วอ่ะดิ คริ ๆ ๆ
" อืม "
ผมตอบมันพร้อมกับเดินไปด้วย
มันก็เดินตามหลังผมมาติด ๆ
จนถึงหน้าห้อง
พอผมไขกุญแจเสร็จ
มันก็จับตัวผมให้หันหน้ามาหามัน
ซึ่งผมก็มองหน้ามันด้วยความสงสัย
ว่ามันมาจับตัวผมไว้ทำไมกัน
แล้วมันก็ปล่อยผม
พร้อมกับเอื้อมมือไปเปิดประตูห้องเข้าไป
จังหวะที่ผมหันหน้ามองเข้าไปในห้อง
ผมก็ถึงกับตะลึงไปเลยครับ
ก็ตอนนี้ในห้องผม
มันมีแต่ดอกกุหลาบสีชมพูเต็มไปหมด
ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั้งห้อง
ซึ่งถ้าลองนับ ๆ ดูก็คงจะหลายพันดอกเหมือนกัน
ทำเอาผมถึงกับอึ้งพูดไม่ออกไปเลย
ว่าคนอย่างมันจะทำได้ขนาดนี้
แล้วผมไม่รู้ว่ามันขนขึ้นมาบนห้องได้ยังไงด้วย
ไอ้โหดมันก็ดันให้ผมเดินเข้าไปในห้อง
พร้อมกับปิดประตูตามหลัง
แล้วเอามืมากอดผมไว้จากข้างหลัง
" กูขอโทษ "
มันพูดกับผมทำเอาผมน้ำตาร่วงเลยทีเดียว
คำ ๆ เดียวกัน
จากคน ๆ เดียวกัน
แต่มันกลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันมากนัก
ครั้งนึง ผมเคยดีใจ และขวยเขินกับคำพูดนี้
ส่วนครั้งนี้
ผมบอกไม่ถูกว่ามันเป็นความรู้สึกยังไงกันแน่
แต่ที่แน่ ๆ มันทำให้ผมปราบปลื้มจนน้ำตาร่วงเลยทีเดียว
" กูขอโทษที่ปล่อยให้มึงคอยกู โดยที่กูไม่บอกมึง แต่กูไม่มีเวลาจริง ๆ เพราะตอนสอบกูได้รับข้อความจากพี่ชายกูว่า หมาที่บ้านกูโดนรถชน กูเลยต้องไปดูมัน เพราะมันไม่ยอมให้คนอื่นเข้าใกล้ นอกจากกูคนเดียว ในตอนนั้นกูตกใจมาก เลยไม่ได้โทรบอกมึง แล้วกว่าที่หมอจะจัดการรักษามันเสร็จ ก็ปาเข้าไปห้าโมงครึ่งแล้ว กูเลยไม่กล้าบอกมึง เพราะกลัวมึงจะโกรธกูอีก กูเลยรีบขับรถมา เพื่อจะได้มาบอกมึงด้วยตัวเอง แต่มึงก็ไปกับเพื่อน กูเลยไม่ได้บอกมึง "
มันพูดเสร็จมันก็กอดผมแน่นเข้าไปอีก
เหมือนกับว่าถ้ามันปล่อยผมแล้วผมจะหนีไปจากมันยังไงยังงั้น
พร้อมกับที่มันเอาคางมาเกยที่ศรีษะผมเหมือนเคย
" มึงจะไม่พูดอะไรกับกูหน่อยหรอ นี่กูซื้อกุหลาบมาให้มึงตั้งเยอะ ถือซะว่าเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์ ที่กูทำให้มึงต้องเจ็บตัวไง "
มันพูดกับผมอีกครั้ง น้ำตาผมก็ยิ่งไหลออกมามากยิ่งขึ้น
จนมันเริ่มจะรู้สึกตัวเพราะแรงสะอื้นของผม
มันจึงจับผมหันมาเผชิญหน้ากับมัน
พอมันเห็นน้ำตาผม มันก็ยิ่งกอดผมแน่นเข้าไปกว่าเดิมอีก
" มึงอย่าร้องไห้สิ มึงพูดกับกูสิ มึงจำด่ากูก็ได้นะ แต่มึงอย่าเงียบได้ไหม ตั้มมึงอย่าเฉยกับกูเลยนะ มึงมีอะไรกับกูมึงก็พูดกับกูสิ "
มันพูดพร้อมกับคลายวงแขนออก
แล้วเอามือมาซับน้ำตาให้ผม
""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
จบตอนแล้วน้า
เดี๋ยวไปดูโสรยาตอนจบก่อน
ขอบคุณทุกคอมเม้นนะค้าบบ
ผิดพลาดยังไงก็บอกด้วยนะค้าบบบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
