" เฮ้ย ดะ "
ผมยังไม่ทันได้พูดอะไร มันก็ชิ่งวางสายไปซะก่อนแล้ว
ผมก็เริ่มมาคิดหาหนทางเอาตัวรอดทันที
สักพัก ก็มีเสียงเคาะประตูที่หน้าห้อง
ก็อก ๆ ๆ
เงียบ
ก็อก ๆ ๆ
เงียบ
ตึ้ง ๆ ๆ
เงียบ
ตอนนี้ผมพยายามทำใจดีสู้เสือไว้ครับ
โดยพยายามเงียบ ๆ เอาไว้ก่อน พร้อมกบปิดไฟในห้อง เพื่อไม่ให้มันรู้ว่ามีใครอยู่
ปึง ๆ ๆ
เสียงเคาะมันเริ่มดังขึ้นเรื่อย ๆ
แต่ผมก็ยังไม่ยอมไปเปิดอยู่ดี
เพราะคิดว่า ถ้าไม่มีใครออกไปเปิด มันก็คงจะรามือกลับไปเอง
สักพัก เสียงก็เงียบไป
พร้อมกับเสียงโทรศัพท์ของผมที่ดังขึ้น
'ตายห่าล่ะ ลืมปิดเสียงโทรศัพท์ 'ผมเลยตัดสินใจ ปล่อยให้มันดังอยู่อย่างงั้น ให้มันคิดว่าไม่มีใครอยู่ห้อง ดีกว่ากดปิดเสียง
พอไม่มีใครรับ ประมาณสองถึงสามครัง เสียงข้อความผมก็ดังขึ้น
ผมจึงเปิดข้อความอ่าน ในข้อความมีใจความว่า
" ถ้ามึงไม่เปิด มึงจะไม่มีวันมีความสุขอีกต่อไป มึงคงคาดไม่ถึงแน่ ๆ ว่ากูจะกล้าทำ มึงอย่ามาท้ากูนะ ขนาดเบอรมึงที่เปลี่ยนใหม่กูยังหามาได้ ห้องมึงกูยังหาได้ง่าย ๆ มึงอย่าเพิ่งมาองดีกับกู "
ผมนั่งอ่านข้อความกลับไปกลับมา พร้อมกับใจที่เริ่มสั่น ๆ รู้แบบนี้น่าจะเปิดให้มันแต่แรกแล้ว
แล้วเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง
ก็อก ๆ ๆ
'เอาไงเอากันวะ 'ผมคิดในใจพร้อมกับพยายามก้าวขาเพื่อเดินไปที่ประตูที่มีระยะห่างจากเตียงนอนผมแค่ไม่กี่ฟุตเท่านั้น
แต่วันนี้ผมกลับรู้สึกว่าระยะทางมันช่างยาวไกลซะเหลือเกิน
แล้วพอผมก้าวไปถึงประตู แล้วบิดลูกบิดเท่านั้น
ประตุก็ถูกผลักเข้ามาอย่างแรง
พร้อมกับไอ้โหดที่กระชากแขนผม แล้วดันประตูปิดเสียงดังสนั่น
พอมันดึงผมมาถึงกลางห้องมันก็ยังไม่พูดอะไร
ผมเลยเงยหน้าขึ้นไปมองหน้ามัน
ที่ตอนนี้ผมบอกได้คำเดียวว่า
คาถาไหน ๆ ที่สวดขับไล่วิญญาณร้ายของสำนักไหน ๆ
ก็คงไม่สามารถช่วยผมได้แน่ ๆ
ก็หน้ามันดูโหดกว่าทุกครั้งที่ผมเคยเห็น
ผมสังเกตข้อมือมัน มีเส้นเลือดปูดขึ้นมาเหมือนคนที่กำลังโกรธจัด
แม่เจ้า แล้วมือลูกที่มันบีบไว้จะเหลืออะไรเนี่ย
พอคิดได้ดังนั้นผมก็หายจากอาการตลึง
เริ่มสะบัดข้อมือของตัวเองออกจากมือของมัน ที่มันเริ่มออกแรงบีบมากขึ้นเรื่อย ๆ
ผมสะบัดเท่าไหร่ก็ไม่ออก ก็คิดดูสิครับ
แรงคนที่ไหนจะไปสู้แรงกระทิงป่าอย่างมัน
ขนาดตอนนั้นที่ผมชกมันไปตั้งสองที มันยังไม่สะทกสะท้านเลย
" อยู่นิ่ง ๆ ถ้าไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้ "
มันพูดเหมือนกับว่ามันกำลังพยายามระงับความโกรธเอาไว้
เจ้าประคู้ณณณ ขอให้มันทำสำเร็จทีเถอะ
" แต่มัน "
" กูบอกให้อยู่นิ่ง ๆ เงียบไง หูแตกหรอ "
ผมยังไม่ทันได้พูดจบประโยคด้วยซ้ำ
มันก็ตะคอกกลับมา พร้อมกับแรงบีบที่มากขึ้นเข้าไปอีก
ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยยืนจ้องหน้ามันอยู่อย่างนั้น
จนเวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ๆ
มือมันที่กำแขนผมไว้ก็เริ่มคลายความรุนแรงลง
และผมก็อาศัยจังหวะนั้น
สะบัดข้อมือจนหลุดจากการจับกุม
แล้วก็วิ่งไปหลบที่อีกมุมของห้อง ตรงอีกฝั่งของเตียงทันที
" มึงคิดว่าแค่นั้น มึงจะหนีกูพ้นหรอ "
มันพูดขึ้น พร้อมกับค่อย ๆ ก้าวเท้าเข้ามาหาผม
ที่กำลังถอยเท้าตามจังหวะการก้าวของมันเรื่อย ๆ ลักษณะคล้าย ๆ กับพังพอนกับงู ยังไงยังงั้น
" เปล่า ใครหนีล่ะ ไม่มีหรอก "
" แล้วที่มึงเปลี่ยนเบอร์มึงเปลี่ยนทำไม "
มันตะคอกกลับมาอีกครั้ง
" ก็เบอร์เก่ามันติดหนี้ค่าโทรเยอะ โทรเปลืองด้วย เลยเปลี่ยน "
" มึงอย่ามาโกหกกู "
" เออ ไม่โกหกก็ได้วะ กูแค่อยากเปลี่ยนเบอร์หนีมึง แค่นี้แหละ พอใจยัง "
ผมพูดขึ้นอย่างเหลืออด
" ไม่ "
มันพูดเบา ๆ พร้อมกับกระโดดมาตระคุบผมไว้
แล้วก็ลากผมลงไปนอนที่เตียง โดยมีมันคล่อมไว้ด้านบน กันผมดิ้นหลบหนี
" กูยังไม่พอใจในคำตอบมึง "
มันกระซิบใกล้ ๆ กับใบหูผม พร้อมกับปากมันที่เริ่มซอกซอนตามลำคอผมไปเรื่อย ๆ
" โอ๊ยยยย แล้วมึงจะเอายังไงวะ พอกูพูดก็หาว่าโกหก พอกูพูดความจริงมึงก็ไม่พอใจ แล้วมึงจะเอายังไงกับกูเนี่ยย "
ผมแหกปากร้องพร้อมกับอาการดิ้นรนอย่งสุดแรง
"ใครใช้ให้มึงพูดกับผัวมึงแบบนี้ "
พอมันพูดจบ มันก็เอามือมันล้วงเข้าไปในกางเกงนอนของผม
แล้วก็บีบขยำบั้นท้ายผมจนรู้สึกเจ็บ
" แล้วที่มึงไปตึกกูพร้อมกับไอ้เด็กนั่นน่ะ มึงอยากมีผัวใหม่นักรึไง มีแค่กูมึงไม่พอหรอ หา "
ยิ่งพูดแรงบีบขยำมันก็ยิ่งมากขึ้น จนแทบจะน้ำตาเล็ด
" มึงจำไว้นะ ว่ามึงเป็นของกู มึงห้ามไปยุ่งกับใครเด็ดขาด ถ้ามึงอยากสำส่อน ร่านขนาดไหนก็มาร่านกับกูนี่มา "
" แล้วทีมึงล่ะ ไหนมึงบอกว่ามึงไม่คิดอะไรกับกูไง แล้วมาหากูอีกทำไม "
" กูบอกแล้วใช่ไหมว่าให้มึงพูดกับกูดี ๆ มึงอย่ามาทำให้กูโมโหไปมากกว่านี้นะ "
คราวนี้มันเปลี่ยนจากด้านหลังมาขยำที่ด้านหน้าแทน
ที่ทำให้น้ำตาผมถึงกับไหลออกมาเลยทีเดียว
" มาหาว่ากูเป็นเกย์ กูสำส่อน มึงก็ไปต่างกับกูนักหรอก คิดถึงกูล่ะสิถึงได้มาหากูน่ะ "
พอผมเจ็บจนเริ่มจะชาแล้ว ทำให้ความอดทนผมสิ้นสุดลง ผมเลยตะโกนด่ามันออกไปบ้าง
ทำให้มันละมือจากน้องชายผมมาบียคอผมไว้ พร้อมกับสายตามันที่จ้องผมเหมือนกับว่าผมเป็นแค่ไส้เดือนกิ้งกือ หรือตัวอะไรสักอย่างที่มันคลานตามพื้นดิน
" มึงอย่าคิดว่ามึงสำคัญขนาดนั้นเลย กูก็แค่ไม่อยากใช้ของร่วมกับใคร "
พอมันพูดจบมันก็คลายมือมันที่บีบคอผมจนหายใจไม่ออก แล้วมันก็ลุกขึ้น เดินออกไปจากห้อง
โดยก่อนที่มัจะไป มันก็หันกลับมาพูดกับผมอีก
" ต่อไปถ้ากูโทรมา ไม่ว่ามึงจะทำอะไร มึงจะต้องรับสายกู เวลากูมาหามึงต้องลงไปรับกูข้างล่าง กูสั่งให้มึงทำอะไรมึงก็ต้องทำตาม กูสั่งให้มึงไปตาย มึงก็ต้องไป แล้วอีกอย่าง ต่อไปมึงห้ามไปไหนมาไหนกับผู้ชายเด็ดขาด ถ้ามึงขัดคำสั่งกู มึงจะโดนหนักยิ่งกว่าวันนี้ แล้วมึงอย่าคิดนะว่าจะมีใครช่วยมึงได้ ไม่มีทาง "
พอพูดจบมันเดินออกไปพร้อมกับปิดประตูเสียงดัง
ปล่อยให้ผมนั่งน้ำตาไหลอยู่คนเดียวตามลำพัง ไม่รับรู้อะไร
ได้ยินแต่เสียงมันดังซ้ำแล้วซ้ำเล่าก้องในหู
" มึงจำไว้นะ ว่ามึงเป็นของกู มึงห้ามไปยุ่งกับใครเด็ดขาด ถ้ามึงอยากสำส่อน ร่านขนาดไหนก็มาร่านกับกูนี่มา "
" มึงอย่าคิดว่ามึงสำคัญขนาดนั้นเลย กูก็แค่ไม่อยากใช้ของร่วมกับใคร """"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""
จบตอนแล้วค้าบบบ
ปล.ตอนพิมพ์แอบนึกว่าตัวเองเป็นโสรยา ฮ่า ๆ ๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
